Εικόνα απ' αυτές που στοίχειωσαν το 2015. Ποτέ ξανά!...

.............................................................

Εικόνα απ' αυτές που στοίχειωσαν 
                                   το 2015. Ποτέ ξανά!...

Καλή χρονιά τους! Αυτή η ευχή, αμήν να πιάσει!...

............................................................
 
                    Καλή χρονιά τους!

           Αυτή η ευχή, αμήν να πιάσει!...

John Coltrane "Spiritual" (youtube, 3 Αυγ 2010)

 ..........................................................

 

John Coltrane Spiritual

 

Ανέβηκε στις 3 Αυγ 2010

 

album : Afro Blue Impressions perso : john coltrane (ts/sp) / mccoy tyner(p) / jimmy garrison(b) / elvin jones(d) live in stockholm 10/22/1963

John Coltrane - Equinox (Original) (youtube, 22 Νοε 2009)

..........................................................

John Coltrane - Equinox (Original)

 

Ανέβηκε στις 22 Νοε 2009

John Coltrane - Equinox

"Καλή χρονιά α α α! Μπορεί και να πιάσει η ευχή, πού ξέρεις..." (facebook/ARKAS -The Original Page, 31/12/2015)

...........................................................

Καλή χρονιά α α α! Μπορεί και να πιάσει η ευχή, πού ξέρεις...

 facebook/ARKAS -The Original Page, 31/12/2015

"Για εμάς είσαι εσύ" γράφει η Ντίνα Δασκαλοπούλου ("Εφημερίδα των Συντακτών", 31.12.2015)

...........................................................

Για εμάς είσαι εσύ

 

 

Η «ΕΦ.ΣΥΝ.» επιλέγει το πρόσωπο του 2015 | AP Photo 

/MARKO DROBNJAKOVIC

  

γράφει η Ντίνα Δασκαλοπούλου

 

Εφημερίδα των Συντακτών, 31.12.2015

Μην ψάξεις πολύ και μην πας μακριά. Δεν έχει «βαρύ» επώνυμο ούτε λαμπερό βιογραφικό – ενδεχομένως κανείς δεν θα αναγνώριζε το όνομα και το πρόσωπό του.

Στη Μυτιλήνη τον λένε Στρατή: «Γυναίκες ετοιμόγεννες κι άλλες με τα μωρά στην αγκαλιά, άνθρωποι ανάπηροι με πατερίτσες και καροτσάκια. Οι παραλίες των παιδικών μας χρόνων γέμισαν πόνο κι απελπισία. Κάθε παιδί που παίρνω στην αγκαλιά μου όταν βγαίνει από τη βάρκα είναι το δικό μου παιδί».

Στην Ειδομένη τη λένε Αννα Μαρία: «Γι’ αυτούς τους ανθρώπους όλη η ελπίδα είναι ένα πιάτο ζεστό φαγητό για να μπορέσουν να συνεχίσουν το ταξίδι. Εμείς δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα, μπορούμε όμως να το απαλύνουμε».

Στην Κω τον λένε Γιώργο: «Μαγειρεύουμε κάποια γεύματα, μοιράζουμε κουβέρτες και στεγνά ρούχα, μεταφέρουμε όσους χρειάζεται στο νοσοκομείο τα απογεύματα, καλύπτουμε έξοδα για ξενοδοχείο για τους πιο ευάλωτους, όπως και εισιτήρια για το πλοίο».

Στη Λέρο τη λένε Ματίνα: «Εχουμε εθελοντές από όλο τον κόσμο. Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά. Οι τουρίστες άκουγαν για αριθμούς κι είδαν τους ανθρώπους, τον θρήνο τους, τον πόνο τους. Κι είδαν επίσης πόσο αβοήθητη είναι η Ελλάδα σ’ αυτό».

Στη Χίο τη λένε Βίκη: «Και σκέβεσαι και λες πως οι εθελοντές δίνουν και την ψυχή τως για να βοηθήσουν τους πρόσφυγες. Κι η μόνη τως ανταμοιβή είναι ευτή: ένα μεγάλο thank you, shukraan στη γλώσσα τους. Πώς μπορεί να κοιμούνταινε ψόφιοι απέ την κούραση, αλλά με μια συνείδηση καθαρή. Μεγάλο πράμα ευτό».

Στο Γαλάτσι τον λένε Γιώργο: «Είπα στα παιδιά να μαζέψουν τα παιχνίδια που δεν θέλουν πια, ξεχωρίσαμε και ρούχα με τη γυναίκα μου, ψωνίσαμε και λίγα τρόφιμα. Πήραμε και τα κορίτσια μαζί μας, πρέπει να εκπαιδευτούν από μικρές - η ανθρωπιά μαθαίνεται».

Στην πλ. Βικτωρίας τον λένε Δημήτρη: «Οι οδοκαθαριστές είμαστε 8 σε βάρδιες, αλλά τι να πρωτοκάνουμε; Δεν γίνεται μικρά παιδιά να ζουν σ’ αυτή την κατάσταση. Να γράψετε να φέρουν τουαλέτες και νερό για τους ανθρώπους. Και να έρθετε να βοηθήσετε, να κάνουμε όλοι ό,τι μπορούμε».

Στον Ελαιώνα τη λένε Μύριαμ: «Εδώ, επαγγελματίες κι εθελοντές δουλεύουν με την ψυχή τους, δεν το κάνουν τυπικά ούτε απλώς εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους και φεύγουν. Στον παιδότοπο έρχονται σχεδόν καθημερινά δάσκαλοι και νηπιαγωγοί».

Στο Πεδίον του Αρεως τη λένε Κλικ: «Ημασταν κι εμείς πρόσφυγες και μετανάστες. Ξέρουμε πόσο άγριο είναι αυτό το ταξίδι. Το να φτιάχνουμε πρωινά και σακίδια για τα παιδιά ήταν το ελάχιστο».

Οι διασώστες του Λιμενικού. Οι ψαράδες και οι βαρκάρηδες. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές των δημόσιων νοσοκομείων και των ΜΚΟ. Οι γυναίκες που πλένουν και στεγνώνουν τα ρούχα και τα στρωσίδια των προσφύγων. Οι άνθρωποι που συγκεντρώνουν τρόφιμα και μαγειρεύουν.

Εκείνες που φτιάχνουν μάρσιπους και πλέκουν σκουφάκια. Εκείνοι που συγκεντρώνουν και διαδίδουν την πληροφορία μέσα από το διαδίκτυο.

Οσο η Ευρώπη υψώνει τείχη, εδώ -από τα νησιά του Αιγαίου μέχρι τον Πειραιά και τα Εξάρχεια κι από την Κρήτη μέχρι τη Βόρεια Ελλάδα- εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, με εντελώς διαφορετική ιδεολογική και πολιτική θέση αλλά με κοινή αφετηρία, φτιάχνουν ένα δίχτυ ανθρωπιάς κι αξιοπρέπειας.

Ετσι λοιπόν, για εμάς στην «Εφημερίδα των Συντακτών», φέτος το πρόσωπο της χρονιάς έχει το δικό σου, το αλληλέγγυο όμορφο πρόσωπό σου.

"Η νέα εποχή των νομάδων" έγραψε ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς ("Εφημερίδα των Συντακτών", 05.10.2015)

............................................................

Η νέα εποχή των νομάδων

 

 

Ο συνωστισμός εκατομμυρίων θυμάτων στις πύλες της 

ανεπτυγμένης και «πολιτισμένης» Ευρώπης καταλάμβανε τους 

πάντες εξαπίνης | AP Photo/Frank Augstein 

 

 

έγραψε ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς

"Εφημερίδα των Συντακτών", 05.10.2015

Ακόμα και αν δεν αλλάζουν τον κόσμο, οι εικόνες διαμορφώνουν ιδέες. Η ισοπέδωση της Χιροσίμα φανέρωσε τι θα μπορούσε να είναι ο πυρηνικός όλεθρος. Το αποκρουστικό πρόσωπο του ναζισμού απέκτησε οικουμενική εμβέλεια όταν όλοι είδαν τι γινόταν στα στρατόπεδα εξόντωσης.

Η φρίκη του Βιετνάμ συνοψίστηκε στο απελπισμένο πρόσωπο ενός κοριτσιού που τρέχει να αποφύγει τις βόμβες. Το «υπερθέαμα» της κατάρρευσης των Δίδυμων Πύργων έδωσε το έναυσμα για την οικουμενική μάχη εναντίον της τρομοκρατίας. Και η Ιστορία συνεχίζεται. Η εικόνα των παιδικών πτωμάτων που ξεβράζονται στις μεσογειακές ακτές ανέδειξε το «προσφυγικό» ζήτημα σε μείζον αξιακό και πολιτικό διακύβευμα. Η πάνδημη εικόνα της απόλυτης φρίκης αφύπνισε τις ανά την υφήλιο καλές συνειδήσεις.

Ομως, ο συνωστισμός εκατομμυρίων θυμάτων στις πύλες της ανεπτυγμένης και «πολιτισμένης» Ευρώπης καταλάμβανε τους πάντες εξαπίνης. Για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, κυβερνήσεις και πολίτες εξαναγκάζονται πια να αντιμετωπίσουν ηθικά και υπαρξιακά διλήμματα μέσα στην αυλή του σπιτιού τους.

Πράγματι, η Ρουάντα, η Σομαλία ή ακόμα και το Σαράγεβο παρέμεναν εκτός του «πολιτισμένου κόσμου». Και στο «φυσικό» τους πλαίσιο, οι τραγωδίες ταράζουν ίσως, αλλά δεν προβληματίζουν. Τα πράγματα όμως άλλαξαν. Η Μεσόγειος, ο Δούναβης και το Ρίο Γκράντε δεν λειτουργούν πια σαν αξεπέραστα φράγματα ανάμεσα στον πολιτισμό και τη βαρβαρότητα. Οπως οι σεισμοί, οι ιοί και οι επιδημίες, έτσι και η εξαθλίωση δεν σταματά στα σύνορα.

Πολλώ δε μάλλον που το εν στενή εννοία «προσφυγικό» ζήτημα δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Πέραν από τους κατά κυριολεξίαν πρόσφυγες, τους αιτούντες πολιτικό άσυλο και τα θύματα των πολεμικών συγκρούσεων, τεράστιες μάζες εξαθλιωμένων κατοίκων της λιμοκτονούσας καπιταλιστικής περιφέρειας συνωστίζονται στα σύνορα.

Με τη βοήθεια των κάθε λογής μεσαζόντων που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και παρά τους συνοριακούς ελέγχους, τα συρματοπλέγματα και τις φουρτούνες, όλο και περισσότεροι καταφέρνουν να περάσουν από την άλλη μεριά. Ηδη σήμερα οι καταγεγραμμένοι μετανάστες αριθμούν 190 εκατομμύρια, 2,9% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Και σε αυτούς θα πρέπει βέβαια να προστεθούν οι πολλαπλασιαζόμενοι «παράνομοι» που εξαφανίζονται στα σκοτεινά υπόγεια. Και το πρόβλημα δεν είναι βέβαια συγκυριακό. Σε έναν κόσμο όπου η ανισότητα αναπτύσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ο Βορράς παρέχει απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες επιβίωσης από τον σπαρασσόμενο Νότο. Ακόμα και σε περίοδο κρίσης, το μεταναστευτικό ρεύμα δεν ανακόπτεται με τίποτε.

Ετσι όμως καταρρέουν οι θεμελιώδεις παραδοχές που διείπαν την ευρωπαϊκή πρόσληψη των συλλογικών οντοτήτων. Μαζί με τις κλειστές κοινωνίες αποδυναμώνονται και οι περιχαρακωμένες «αποκλειστικές» εθνικές κυριαρχίες. Και, προφανώς, η εξέλιξη αυτή δεν αναφέρεται μόνον στην προϊούσα άμβλυνση της οικονομικής και λειτουργικής αυτονομίας των ανεξάρτητων κρατών.

Φαίνεται επίσης να απειλούνται οι ιστορικά κατοχυρωμένες μορφές συλλογικής αυτογνωσίας. Από τη στιγμή που τα κατ’ ιδίαν κράτη κατακλύζονται από «άλλους», τα αυτονόητα «εμείς» που θεμελιώνονταν σε φετιχοποιημένα υπεριστορικά εθνικά Volksgeist μοιάζουν να βρίσκονται υπό ιστορική αίρεση. Τα κοινωνικά περιβάλλοντα απειλούνται στον ίδιο τον ιδεοποιημένο πυρήνα τους, που δεν είναι άλλος από τη συμβολική τους αυτοτέλεια.

Το πρόβλημα δεν είναι όμως απλώς ιδεολογικό και «υπαρξιακό». Στο κάτω κάτω, ακόμα και αν οι επιπτώσεις της είναι ηθικά αποκρουστικές, η δυσπιστία απέναντι στους άγνωστους και ακατάτακτους «ξένους» είναι πανάρχαιη. Ο συγχρωτισμός με τους αλλόχρωμους είναι πάντα προβληματικός.

Ανεπιφύλακτα ευπρόσδεκτοι είναι λοιπόν μόνον όσοι «χρήσιμοι» συμβάλλουν στην εντόπια παραγωγή -με όσο το δυνατόν χαμηλότερες αμοιβές. Υπό τους όρους αυτούς, οι «άλλοι» δεν είναι «πλήρεις» άνθρωποι αλλά απλά εργατικά χέρια. Και όταν τα χέρια αυτά παύουν να είναι χρήσιμα εργαλεία, οι μη άνθρωποι μπορεί να απελαύνονται πυξ λαξ.

Αυτή ακριβώς είναι η συνειδητή επιλογή όλων σχεδόν των δεξιών, ακροδεξιών και νεοφασιστικών κινημάτων. Για τους ζηλωτές της πολιτιστικής αγνότητας προέχει η άμυνα ενάντια σε οτιδήποτε απειλεί να νοθεύσει την άμωμη εθνική και φυλετική ιδιοσυστασία.

Η ομφαλοσκοπική εθνοκεντρική μισαλλοδοξία εμφανίζεται ως μόνη έγκυρη συλλογική αναφορά. Το «εγώ», το «εμείς» και το «οι άλλοι» εξακολουθούν να κωδικοποιούνται στη βάση της ίδιας θεμελιακής «φυσικής» ταξινόμησης. Η φαντασίωση για μιαν αδικοχαμένη αυθεντικότητα καλείται να καλύψει τη θεμελιώδη υπαρξιακή «Ελλειψη». Υπό τους όρους αυτούς λοιπόν, οι «πατριώτες» εκτρέφονται ως ισόβιοι εγγυητές μιας κλειστής πολιτιστικής τάξης, ενός ουτοπικού παραδείσου. Το νεωτερικό όπιο των περίφρακτων λαών -«περιούσιων» ή μη- είναι το υποστασιοποιημένο έθνος.

Ομως, στην πράξη το πρόβλημα δεν είναι μόνον ιδεολογικό. Ανεξάρτητα από τις αξιακές της προεκτάσεις, η εμμονή στην εθνική αγνότητα είναι ιστορικά κοντόφθαλμη και στρατηγικά αυτοκαταστροφική. Πράγματι, όλες σχεδόν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αντιμετωπίζουν ένα βασικό πρόβλημα αναπαραγωγής.

Περισσότερο ακόμα ίσως από την οικονομική κρίση, που πιθανολογείται πως θα ξεπεραστεί, την πολιτική αποδιάρθρωση, που θα μπορούσε ίσως να αποφευχθεί, και τα οικολογικά αδιέξοδα, που θα επιδέχονταν ίσως διορθωτικές παρεμβάσεις σε οικουμενική κλίμακα, οι κοινωνίες μας βρίσκονται μπροστά στην ιστορική πρόσκληση της προϊούσης γήρανσης των γηγενών πληθυσμών. Είναι γεγονός ότι η επιβίωση των συλλογικών οντοτήτων είναι πριν από όλα βιολογικό, δηλαδή δημογραφικό πρόβλημα. Η αναπαραγωγή μιας οποιασδήποτε ομάδας συναρτάται πάντα με τη «φυσική» της βιωσιμότητα.

Ηδη ο Μάλθους είχε εντοπίσει τη σημασία του ζητήματος. Ειρωνικά, όμως, τα σημερινά αδιέξοδα δεν είναι εκείνα που προέβλεπε ο πάστορας. Οι ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες δεν απειλούνται από τον υπερπληθυσμό αλλά από τον μαρασμό. Ηδη σήμερα, οι πλούσιοι Ευρωπαίοι γεννούν λιγότερα παιδιά από όσα θα χρειάζονταν για να αναπαραχθεί το κοινωνικό σώμα. Σύμφωνα με τις προβολές του ΟΟΣΑ, στο διάστημα της επόμενης γενιάς οι άνω των 65 θα είναι διπλάσιοι περίπου από εκείνους που είναι λιγότερο από 14 ετών. Στην Ελλάδα μάλιστα, οι ηλικιακές ισορροπίες θα είναι ακόμα πιο καταλυτικές.

Την ίδια στιγμή που οι κάτω των 14 θα αριθμούν 1,1 εκατ., εκείνοι που θα έχουν ξεπεράσει τα 80 θα είναι 1,3 εκατ. Και η τάση αυτή δεν φαίνεται αναστρέψιμη. Η ιστορική εμπειρία δείχνει πως σε όλες ανεξαιρέτως τις ανεπτυγμένες χώρες οι δείκτες φυσικής αύξησης του πληθυσμού πέφτουν ραγδαία. Παρ’ όλα τα αφειδώς παρεχόμενα αντικίνητρα, εκείνοι που προκόβουν στις ευημερούσες ατομοκεντρικές κοινωνίες τεκνοποιούν ελάχιστα.

Ετσι, η ρήση της Θάτσερ ότι «δεν υπάρχουν κοινωνίες αλλά μόνο άτομα και οικογένειες» επιβεβαιώνεται μόνο ως προς το ένα σκέλος. Μαζί με την κοινωνία, η επικράτηση των ιδιοτελών ατόμων φαίνεται να καταλύει και τις οικογένειες. Αν οι σημερινές τάσεις επιβεβαιωθούν, στο όχι μακρινό μέλλον οι κοινωνίες μας θα κυριαρχούνται από εγωιστικά, αντιπαραγωγικά και στείρα άτομα που εξελίσσονται σε «ανυπόμονα και ευκολοερέθιστα γεράματα», κατά την έκφραση του Βασιλιά Λιρ.

Αντίθετα, οι εξαθλιωμένοι κάτοικοι της περιφέρειας γεννούν περισσότερα παιδιά από όσα μπορούν να θρέψουν. Ακόμα και αν οι καταστροφές και οι πόλεμοι δεν υποθάλπονταν από την πολιτισμένη Δύση, ακόμα και αν οι ευκατάστατοι ανθρωπιστές προσφέρουν «βοήθεια» -με περισσή φειδώ βέβαια, αν σκεφτούμε πως έπειτα από είκοσι χρόνια συζητήσεων στον ανήμπορο ΟΗΕ απορρίφθηκε μετά πολλών επαίνων ο φόρος Τόμπιν που προέβλεπε μιαν απειροελάχιστη επιβάρυνση όλων των διακρατικών μεταβιβάσεων κεφαλαίων χάριν του Τρίτου Κόσμου- κανείς δεν μπορεί να συγκρατήσει το τσουνάμι των απεγνωσμένων.

Με αυτήν την έννοια, το «προσφυγικό» θα μπορούσε να αποδειχτεί ουρανόπεμπτη ιστορική ευκαιρία για την αναθεώρηση μιας σειράς αμετακίνητων παραδοχών. Εκείνοι που εξακολουθούν ακόμα να εμπνέονται από τις αξίες της ισότητας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης θα πρέπει να καταλάβουν ότι η επιβίωση των πολιτισμών μας περνά μέσα από την αλλαγή στάσης προς τους άλλους, τους ξένους, τους αλλόθρησκους και τους αλλοεθνείς.

Η ανάγκη αυτή δεν θεμελιώνεται μόνον σε αξιακά κριτήρια. Το πρόβλημα είναι επίσης οργανωτικό και λειτουργικό. Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται ακόμα μια τεράστια ευθύνη μιας Αριστεράς που θέλει να αντιμετωπίζει την πραγματικότητα όπως είναι. Πράγματι, αντίθετα με τη Δεξιά που έχει εθιστεί στο να διαχειρίζεται τα άμεσα προβλήματα δίχως να ενδιαφέρεται για τις μακρόπνοες προεκτάσεις των επιλογών της, η Αριστερά διατηρεί ακόμα τη δυνατότητα να στοχάζεται με ευρύτερα ιστορικά κριτήρια.

Αν η στρατηγική της συντηρητικής παράταξης, στο παρελθόν αλλά και σήμερα, συνοψίζεται στη «διαχειριστική» και εργαλειακή μεθόδευση της αποτροπής ή απλώς της αναβολής των ορατών οχλήσεων και δυσλειτουργιών, η Αριστερά οφείλει και μπορεί να παραβλέπει τις Σειρήνες της νοητικής αδράνειας και να σκέπτεται σε βάθος χρόνου. Σε αυτή τη δυνατότητα άλλωστε χρωστά και την ιστορική της επιβίωση εις πείσμα των χαλεπών καιρών και ενάντια στην επίβουλη Ιστορία.

Με αυτήν την έννοια, είναι πιθανότατο πως το σημαντικότερο πολιτικό διακύβευμα των επόμενων ετών και δεκαετιών θα επικεντρωθεί γύρω από το ερώτημα τι είναι και τι μπορεί να είναι η «κοινωνία». Και γύρω από το ερώτημα αυτό οι αντιπαραθέσεις θα είναι κατ’ ανάγκην σκληρές. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Πριν από 1.500 χρόνια, η Ευρώπη που γνωρίζουμε συνεπάγη μέσα από την ανοίκεια σύνθεση των υπολειμμάτων της κραταιάς Ρώμης με τους Τεύτονες, τους Γότθους και τους νομάδες Σλάβους.

Σήμερα, πάλι, η νέα Ευρώπη φαίνεται να συναρτάται από τη δυνατότητα να επινοηθούν νέες μορφές θεσμικής και πολιτιστικής ώσμωσης ανάμεσα σε γηγενείς και επήλυδες. Η πορεία του ευρωπαϊκού εγχειρήματος περνά ίσως μέσα από τη μακροσκοπική μετουσίωση όλων των εθνικών κρατών σε συμπαγείς πολυπολιτισμικές κοινωνίες.

Οχι μόνο δε επειδή κάτι τέτοιο υπαγορεύεται από τις πανανθρώπινες αξίες με τις οποίες όλοι γαλουχηθήκαμε. Επιπλέον, αυτός είναι ίσως ο μόνος πρακτικός τρόπος για να επιζήσουμε και να αναπαραχθούμε. Οι «βάρβαροι» μπορεί να αποδειχτούν οι σωτήρες μας. Και δεν χρειάζεται να τους περιμένουμε. Βρίσκονται ήδη εδώ.

Αρκάς: Στα υπ' όψιν για την νέα χρονιά... (από το facebook, 31/12/2015)

............................................................

  
Αρκάς: Στα υπ' όψιν 
                           για την νέα χρονιά...

Θανάσης Παπακωνσταντίνου Σαν παιδί (youtube, 31 Ιαν 2011)

............................................................


Θανάσης Παπακωνσταντίνου Σαν παιδί

Δημοσιεύτηκε στις 31 Ιαν 2011

Θανασης Παπακωνσταντινου-σαν παιδι

Ξανα στην αγκαλη σου,ξανα σαν μικρο παιδι,
γυναικα αμαραντη,ξανα,σα μικρο παιδι.
Ποτε δεν σε ξεχασα,ποτε,σα μικρο παιδι
θολο φεγγαροφωτο,ποτε,σα μικρο παιδι
Σεληνη δως μου την αλλη σου πλευρα.
Η ανασα ειναι σαν πριονι.
Κοβει το χρονο και σκορπα
στην αχραντη σιγη
φωτια και χιονι
Μακρια σου χανομουνα συχνα,σα μικρο παιδι,
παλιρροια γονιμη,συχνα,σα μικρο παιδι
Αρχαιο κυμα,αρχαια προσμονη.
Η ανασα ειναι σαν πριονι.
Κοβει τον χρονο και σκορπα
στην αχραντη σιγη
φωτια και χιονι.
Ζητω την αγαπη σου,ξανα,σα μικρο παιδι.
γαζελα αναλαφρη,ξανα,σα μικρο παιδι.
Παραδομενος κι απολυτος μαζι.
Η ανασα ειναι σαν πριονι.
Κοβει το χρονο και σκορπα
στην αχραντη σιγη
φωτια και χιονι

παραμονές πρωτοχρονιάς του 2016 ποίημα της Γεωργίας Δεληγιαννοπούλου (http://boukalistithalassa.blogspot.gr, 30/12/2015)

............................................................

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου
(γ.1957)

παραμονές πρωτοχρονιάς του 2016

 

 

Τόσες βεβαιότητες
Σκορπίστηκαν σ' αυτό που δεν ειν' αιώνιο
Εικόνες αυτοδίδακτες
Το μελαχρινό σώμα σιμά γυμνό κι η κουρτίνα να πνέει
ανάμεσα  φιλιά και πρωινό φως
Το όνομα του Έρωτα πολύγλωσση ανατριχίλα
κι όμως πάντα στα χείλη ροδάκινο
Τα ψέματα που αλήθεψα
Οι αλήθειες  μου οι πλάνες
Στην κεντρική πλατεία μαζί με τους νεκρούς φίλους
Τον Μάγο, το Βροχοποιό, την Αμαζόνα
τσούρμο μαζί  τους δέκα γειτονόπουλα του ΄60
                                                                        παίζουν κρυφτό
Όλοι
Φοράν τα καλά τους κι ήρθαν
                                  να υποδεχτούν μια προοιωνιζόμενη φυγή

Και στο πεζοδρόμιο κάθεται μοναχό
-Εγώ-
Ένα παιδί που παίζει ζάρια

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου

A. Vivaldi: Oboe Concertos [Il Fondamento-P. Dombrecht ] (youtube, 22 Δεκ 2013)

.........................................................

A. Vivaldi: Oboe Concertos [Il Fondamento-P. Dombrecht ] 

Δημοσιεύτηκε στις 22 Δεκ 2013

 

Antonio Vivaldi

Concertos for Oboe, Strings and Basso Continuo:
1. Concerto for Oboe, Strings and B.C. in F major RV 457 [Allegro non molto-Andante-Allegro molto] 0:15
2. Concerto for Oboe, Strings and B.C. in G minor RV 460 [Allegro non tanto-Largo-Allegro non molto] 9:10
3. Concerto for Oboe, Strings and B.C. in A minor RV 463 [Allegro-Largo-Allegro] 19:11
4. Concerto for Oboe, Strings and B.C. in D minor RV 454 [Allegro-Largo-Allegro] 28:11
5. Concerto for Oboe, Strings and B.C. in A minor RV 461 [Allegro non molto-Larghetto-Allegro] 35:41
6. Concerto for Oboe, Strings and B.C. in C major RV 451 [Allegro non molto-Largo-Allegro] 44:00

 

 

ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ … «αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση» (29/12/2015, inred.gr)

...........................................................

… «αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση»

29/12/2015, inred.gr 

ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ 

 «Επανέρχομαι στο δίλημμα: «ο πολίτης πρέπει να έχει γενικές ή ειδικές γνώσεις;». Η δική μου απάντηση: πρώτον, οι ειδικοί στην υπηρεσία των πολιτών και όχι στην υπηρεσία κάποιων πολιτικών δεύτερον, οι πολίτες κυβερνώντας μαθαίνουν να κυβερνούν…

Αλλά, για να είναι σε θέση οι άνθρωποι να ασχοληθούν με τα κοινά, θα πρέπει να έχουν λάβει την ανάλογη παιδεία. Όμως, η σύγχρονη παιδεία δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτό το αίτημα. Στο σχολείο, ουσιαστικά, παίρνουμε εξειδικευμένες γνώσεις. Το σχολείο θα έπρεπε να είναι ιδιαιτέρως στραμμένο στα κοινά. Στο σχολείο θα έπρεπε να αναλύεται σε βάθος κάθε τι που αφορά τους οικονομικούς, τους κοινωνικούς και τους πολιτικούς μηχανισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν μαθήματα πραγματικής ανατομίας της σύγχρονης κοινωνίας.

Αλλά τι λέω τώρα… Εδώ τα σχολεία είναι ανίκανα να διδάξουν ακόμη και Ιστορία. Τα παιδιά βαριούνται στο μάθημα της Ιστορίας, ένα μάθημα που θα έπρεπε να είναι συναρπαστικό.

Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, εάν θέλουμε να μιλήσουμε για αληθινή εκπαιδευτική δραστηριότητα στο πολιτικό πεδίο. Κάτι τέτοιο, προϋποθέτει αλλαγή των θεσμών. Προϋποθέτει νέους θεσμούς που να επιτρέπουν -και όχι να αποτρέπουν, όπως οι σήμερον ισχύοντες- την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα κοινά.Το σχολείο θα έπρεπε να είναι ιδιαιτέρως στραμμένο στα κοινά. Στο σχολείο θα έπρεπε να αναλύεται σε βάθος κάθε τι που αφορά τους οικονομικούς, τους κοινωνικούς και τους πολιτικούς μηχανισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν μαθήματα πραγματικής ανατομίας της σύγχρονης κοινωνίας. Αλλά τι λέω τώρα… Εδώ τα σχολεία είναι ανίκανα να διδάξουν ακόμη και Ιστορία. Τα παιδιά βαριούνται στο μάθημα της Ιστορίας, ένα μάθημα που θα έπρεπε να είναι συναρπαστικό. Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, εάν θέλουμε να μιλήσουμε για αληθινή εκπαιδευτική δραστηριότητα στο πολιτικό πεδίο. Κάτι τέτοιο, προϋποθέτει αλλαγή των θεσμών. Προϋποθέτει νέους θεσμούς που να επιτρέπουν – και όχι να αποτρέπουν, όπως οι σήμερον ισχύοντες – την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα κοινά. Το πιο σημαντικό όμως για να υπάρξει πραγματική εκπαίδευση είναι να πληρούται μια πολύ βασική προϋπόθεση: η εκπαιδευτική διαδικασία να γίνεται αντικείμενο πάθους και από τους εκπαιδευτικούς και από τους εκπαιδευομένους και, για να το πω καθαρά, αν δεν υπάρχει έρωτας αληθινός με το αντικείμενο της εκπαίδευσης, δεν μπορεί να υπάρχει ουσιαστική εκπαίδευση και παιδεία»

Για να υπάρξει πραγματική εκπαίδευση με την αυστηρή έννοια του όρου υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: είναι ότι αυτή η εκπαιδευτική διαδικασία γίνεται αντικείμενο επένδυσης και πάθους και από τους εκπαιδευτές και από τους εκπαιδευόμενους και, για να το πω καθαρά, ότι αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση! Εάν κάποιος κάτι μαθαίνει μέσα στο σχολείο είναι διότι, διαδοχικά, έναν καθηγητή σε κάποια τάξη – και στο πανεπιστήμιο ακόμη – τον ερωτεύεται και τον ερωτεύεται διότι βλέπει ότι αυτός ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει. Λοιπόν, για να τα πω επίσης καθαρά και για να γίνω πλήρως απεχθής σ’ αυτούς που με ακούνε, σήμερα οι εκπαιδευτικοί ασχολούνται με τις επαγγελματικές τους διεκδικήσεις, οι οικογένειες ασχολούνται με το να πάρει το παιδί ένα «χαρτί» και τα παιδιά ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την επένδυση των πραγμάτων που μαθαίνουν. Λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει εκπαίδευση.

«Θα έλεγα πρώτα-πρώτα ότι δεν μπορούμε να χωρίσουμε την εκπαίδευση από τη συνολική κοινωνική κατάσταση. Ο μακαρίτης, ο  καημένος ο Πλάτων έλεγε ήδη ότι ακόμα και οι τοίχοι της πόλης εκπαιδεύουν τους ανθρώπους και νομίζω ότι αυτό είναι μια τρομερά σημαντική και βαριά αλήθεια. Η εκπαίδευση ενός ανθρώπου, η παιδεία ενός ανθρώπου αρχίζει από την ηλικία μηδέν και φτάνει ως την ηλικία ωμέγα, δηλ. τη στιγμή που θα πεθάνει, συνεχώς διαμορφώνεται αυτός ο άνθρωπος. Διαμορφώνεται από τι; Διαμορφώνεται από όλα όσα προσλαμβάνει. Διαμορφώνεται από όλα όσα είναι γύρω του».

Κάθε υπουργός παιδείας αλλάζει και κάθε χρόνο πάει και χειρότερα το πράγμα, γιατί; Γιατί δεν μπορούν να αλλάξουν, ούτε είναι ικανοί να σκεφτούν πού είναι το πραγματικό πρόβλημα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι αυτός ο έρωτας των παιδιών για αυτόν που τους διδάσκει και γι” αυτά τα οποία διδάσκει, του διδάσκοντος για τα παιδιά και γι” αυτά που διδάσκει ο ίδιος και της οικογένειας, η οποία επενδύει όλα αυτά τα πράγματα. Για να υπάρξουν όλα αυτά πρέπει να υπάρξει μια άλλη στάση απέναντι στη ζωή και στη γνώση και όχι απλώς η στάση ότι πηγαίνουμε στο σχολείο για να πάρουμε το καλύτερο δυνατό ‘χαρτί’ που θα μας κάνει μετά να έχουμε το καλύτερο δυνατό επάγγελμα ή να μας κάνει να βγάλουμε τα περισσότερα δυνατά λεφτά. Όσο υπάρχει αυτή η νοοτροπία, θα υπάρχει μια συνεχής χειροτέρευση, όπως τη βλέπουμε και σε χώρες όχι σαν την Ελλάδα, αλλά σε μια χώρα όπως η Γαλλία, που έχει τεράστιες ισχυρές παραδοσιακές δομές από δέκα αιώνες και ιδίως στο θέμα της εκπαίδευσης, όπου βλέπει κανείς τη συνεχή φθορά των Λυκείων, των Γυμνασίων, εκεί πέρα και των εκπαιδευτικών και των μαθημάτων που διδάσκονται και των παιδιών και των οικογενειών. Και αυτό είναι όλο το κοινωνικοϊστορικό ρεύμα.

Επέλεξα τρείς φωτογραφίες από τις καλύτερες που κέρδισαν το φετινό διαγωνισμό του National Geographic (www.lifo.gr,29/12/2015)

............................................................
 

Επέλεξα τρείς φωτογραφίες από τις καλύτερες

που κέρδισαν το φετινό διαγωνισμό του National Geographic 

                Πηγή: www.lifo.gr,29/12/2015

Μια ομάδα από ιρανές γυναίκες συγκεντρώνονται γύρω από ένα εγκαταλειμμένο τανκ, στα σύνορα Ιράν- Ιράκ. Μια από αυτές στέκεται στην κορυφή του οχήματος με τα χέρια της ανοιχτά, σαν να φωνάζει για ειρηνική συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή. Yanan Li/National Geographic Photo Contest Πηγή: www.lifo.gr

Honorable Mention: Places- «Hill of Crosses» Ένα κορίτσι τρέχει σε ένα λόφο φτιαγμένο από εκατοντάδες χιλιάδες σταυρούς στην Siauliai της Λιθουανίας, που θεωρείται σπίτι για πολλά πνεύματα νεκρών. Hideki Πηγή: www.lifo.gr

Νικητής στην Κατηγορία Places- «Asteroid» Βάλτος στην Ισπανία, μερικώς κατεστραμμένος από ραδιενεργά απόβλητα. José Mingorance/National Geographic Photo Contest SHARE 472 Πηγή: www.lifo.gr