"Τα κακόφωνα τροπάρια της ελληνοκαπηλίας" γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ ("Καθημερινή"/ "Υποθέσεις", 29/6/2014)

..............................................................

Τα κακόφωνα τροπάρια της ελληνοκαπηλίας

  γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

("Καθημερινή"/ "Υποθέσεις", 29/6/2014)

• 

Ζωγραφική: Mario De Paduanis. 

Ενωση Πτυχιούχων Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. 

Εως 12 Ιουλίου. 

​​Δυο-τρία τροπάρια όλα κι όλα έχουν καταφέρει να αποστηθίσουν οι χρυσαυγίτες. Είτε βουλευτές είναι, που κάνουν δηλώσεις απερχόμενοι από τα ανακριτικά γραφεία, είτε πυρηνάρχες, αυτά παπαγαλίζουν απολογούμενοι, με το προβαρισμένο μπροστά στον καθρέφτη επιθετικό στυλ τους· σαν απαίδευτοι ψαλτάδες που διαθέτουν μαγνητόφωνο αντί μυαλού κάτω από το τριχωτό της κεφαλής και αδυνατούν να αυτοσχεδιάσουν, να πουν κάτι δικό τους, όχι ετοιματζίδικο. «Ο,τι πει ο αρχηγός», αυτό είναι το ειδωλολατρικό πιστεύω τους. Και είναι κομμάτι δύσκολο να υπολογίσει κανείς πόση διανοητική αδυναμία προϋποτίθεται ώστε να ειδωλολατρεύεται ένα μέγεθος όπως ο υπόδικος κ. Ν. Μιχαλολιάκος. Και τόσο μαζικά. Ισως γι’ αυτό δεν θραύεται εύκολα το μπετόν-αρμέ ποσοστό της Χ.Α. Επειδή το κυριότερο προαπαιτούμενο, πάνω από την ηθική καταδίκη, την πολιτική καταγγελία και τη δικαστική διερεύνηση, είναι η πνευματική αφύπνιση, άφαντη προς το παρόν.
Κάθε φορά λοιπόν που βλέπουν το φως της δημοσιότητας φωτογραφικά ή βιντεοσκοπικά ντοκουμέντα από την πλούσια (και καταφανώς ασύμπτωτη με τη δημοκρατία και τη νομιμότητα) δράση των χρυσαυγιτών, στους δρόμους εναντίον μεταναστών και «αλλοπίστων» ημεδαπών, στις γιορτές τους, που αναβιώνουν στο πιο πολεμοχαρές το αρχαιοφανές κιτς της δικτατορίας, ή στις κατασκηνώσεις που στήνουν πάνω σε βουνά και μέσα σε λαγκάδια για να σκληραγωγηθούν (μια και έχουν πληροφορίες ότι εξαφανίστηκαν τα κονσερβοκούτια, ο εστί μεθερμηνευόμενον ότι δεν θ’ αργήσει ο τρίτος γύρος), τα ίδια απολογητικά ψευτοεπιχειρήματα βγάζουν από τη φτωχή φαρέτρα τους.
Κάθε φορά που τους βλέπουμε να χαίρονται και να καμαρώνουν φωτογραφιζόμενοι με χιτλερική στολή, μπροστά από ναζιστικές σημαίες και απεχθή σύμβολα ή στη σκιά του λατρεμένου ημιμυστακοφόρου ήρωά τους, στα ίδια τρύπια άλλοθι καταφεύγουν μπροστά στην κάμερα. Και εννοώ τις δηλώσεις που κάνουν έξω από τη Βουλή ή τα δικαστήρια. Γιατί, κακά τα ψέματα, ελάχιστες φορές, στατιστικώς ασήμαντες, αισθάνθηκαν ότι κάπως πιέζονται από τις δημοσιογραφικές ερωτήσεις στις τηλεσυζητήσεις στις οποίες έχουν συμμετάσχει ή στις προσωπικές συνεντεύξεις. Σπουδαίοι και τρανοί δημοσιογράφοι, όπως ο κ. Τράγκας και ο κ. Τριανταφυλλόπουλος, έχουν δουλέψει σαν πλυντήριο των χρυσαυγιτών προσκεκλημένων τους· και όχι μία μόνο φορά και «κατά λάθος». Αλλοι πάλι, κι αυτοί διάσημοι της γυάλινης δημοσιογραφίας, εμφανίστηκαν τραγικά απροετοίμαστοι στην εκπομπή τους, περήφανοι και μόνο που διαθέτουν εκπομπή. Με αποτέλεσμα να τους χειραγωγήσει εύκολα και να τους ρυμουλκήσει στη δική του περιοχή ακόμα και ο κ. Μιχαλολιάκος. Κι αυτό είναι ένα μόνο (όχι το μεγαλύτερο) κομμάτι της δημοσιογραφικής ευθύνης για τη διάδοση και την επιβολή πολλών από τα ιδεολογήματα που προωθεί η Χ.Α.
Τροπάριο πρώτο λοιπόν. Της κουτοπονηριάς. Το πρωτακούσαμε στη Βουλή, όταν αποκαλύφθηκε παλαιότερο φλογερά φιλοχιτλερικό αρθρίδιο του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Χ.Α. Χρ. Παππά, και έκτοτε έγινε καθεστώς. Λένε: «Α, μα ήμασταν στην πρώτη νιότη μας όταν κάναμε, λέγαμε και γράφαμε τέτοια πράγματα. Τι τα ψάχνετε...» Θέλουν δηλαδή οι αγαθοί αυτοί άνθρωποι να μας πείσουν ότι έπασχαν από αφύσικα παρατεταμένη παιδικότητα όταν στα είκοσί τους και στα είκοσι πέντε τους ακόμα φωτογραφίζονταν (όπως ο προαναφερθείς κ. Παππάς) μπροστά στο νεκροταφείο των Γερμανών στρατιωτών στον Διόνυσο, με ναζιστική στολή και με σβαστικοφόρο περιβραχιόνιο. Οτι επί ναζιστοφασιστών το μυαλό αργεί να πήξει, καμιά αντίρρηση, άλλωστε με τον τρόπο τους το παραδέχονται και οι ίδιοι. Αλλά ποια νιότη επικαλούνται σαν δήθεν αδιάσειστο άλλοθι, όταν και σήμερα ακόμα, στη Βουλή πια, που τους υφίσταται, στα εξήντα τους και βάλε, δεν διανοούνται να αποκηρύξουν τους σφαγείς της ανθρωπότητας - και της Ελλάδας; Ποια μετεφηβική αφέλεια, όταν γερνούν παραμένοντας φανατικοί πιστοί στη λατρεία της βίας και της μισαλλοδοξίας; Εχουν προκληθεί κατ’ επανάληψη στο Κοινοβούλιο -από βουλευτές που αρνούνται να χαριεντιστούν μαζί τους ή να επιδοθούν σε μπαλτακισμούς- να δηλώσουν καθαρά και ξάστερα ποια είναι η τωρινή γνώμη τους για τον Χίτλερ και τα έργα του. Και πάντοτε προσπαθούν να ξεφύγουν, κρυπτόμενοι κάτω από ύβρεις και υλακές. Διότι όσοι ηγούνται σ’ αυτήν την παραστρατιωτική οργάνωση και όσοι αυτοταπεινούμενοι τούς υπηρετούν, εξακολουθούν να πιστεύουν ό,τι ακριβώς και στη νιότη τους. Πως μια χαρά ήταν ο Χίτλερ. Απλώς δεν τελείωσε τη δουλειά. Οπότε πέφτει σ’ αυτούς το χρέος.
Τροπάριο δεύτερο. Της ιστοριοκτονίας. Λένε: «Τι μας κατηγορείτε για ναζιστικά καμώματα; Και ο χαιρετισμός της προτεταμένης δεξιάς χειρός είναι αρχαιοελληνικός και όχι ναζιστικός και η σβάστικα επίσης, αφού την είχαν ακόμα και οι Καρυάτιδες». Η αγράμματη ελληνοκαπηλία μπορεί να σκαρφιστεί πολλά, κι ακόμα περισσότερα είναι τα φαντασιοκοπήματά της. Για παράδειγμα, παρακολουθεί δυο λόχους μπρατσαράδες με τη σβάστικα τατουάζ στα ποντίκια τους, να φρενιάζουν ακούγοντας αιμοχαρή εμβατήρια, και πείθει εαυτόν ότι μπροστά της έχει έναν χορό ευγενικών Καρυάτιδων που τέρπονται άδοντας ύμνους στον Δία τον Ξένιο. Αν εικάσουμε λοιπόν ότι ο κατερειπωμένος συλλογισμός τους έχει κάποια αξία, θα πρέπει να υποθέσουμε και πως οι Γερμανοί ναζιστές, με την «αρχαιοπρεπή» σβάστικα στις σημαίες τους, μακέλευαν τους νεοέλληνες στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στους Λιγκιάδες ή στη Βιάννο προς δόξαν των αρχαιοελλήνων, τους οποίους και θαύμαζαν. Και να πιστέψουμε επίσης πως όταν οι ημεδαποί νεοναζιστές φωτογραφίζονται σαν τεθλιμμένοι συγγενείς μπροστά στην αφίσα που αναγγέλλει τον θάνατο του Ρούντολφ Ες, το κάνουν επειδή ανακάλυψαν ότι ο αποθανών κρατούσε από την αρχαιότατη γενιά του Λακεδαίμονος Εσίδου, εγγονού του θρυλικού Απαισίου.
Τροπάριο τρίτο. Της θρασύτητας. Λένε: «Εμείς είμαστε εθνικιστές και πατριώτες. Οχι ναζιστές και φασίστες...» Ε, το σωστό να λέγεται. Αν πήγες στη Ρώμη, στην κρύπτη όπου είναι θαμμένος ο Ντούτσε, για να απαθανατιστείς με βλέμμα μισό θλιμμένο-μισό ηρωικό, όπως σε δείχνει η φωτογραφία που δημοσιεύτηκε πριν από λίγες μέρες στην «Εφημερίδα των Συντακτών», δεν το ’κανες για να αποτίσεις φόρο τιμής στον Μουσολίνι, που στο μυαλό σου δεν μπορεί παρά να είναι αρχαιοέλλην κι αυτός, τέκνο της Μούσας και του θαυμαστού αοιδού Λίνου. Προς Θεού. Πήγες για να φωνάξεις «Αέρα!» και πάλι «Αέρα!» στα απομεινάρια του αρχιφασίστα. Και να τα τρομάξεις...

"Μην κάψετε την ηρωίνη" του Θάνου Τζήμερου (www.protagon.gr, 25/6/2014)

.............................................................

Μην κάψετε την ηρωίνη

του Θάνου Τζήμερου

(www.protagon.gr, 25/6/2014) 

 

Μέχρι τώρα τα ναρκωτικά που κατάσχονται από την αστυνομία αποτεφρώνονται σε υψικαμίνους. Είναι η ιδανική επιλογή για να... κρατιέται ψηλά η τιμή τους και να συνεχίζει το κύκλωμα την εγκληματική του δραστηριότητα. (Η ιδιομορφία της αγοράς των ναρκωτικών έγκειται στο ότι δεν είναι ακριβά ως προϊόν. Μπορείς να κατασκευάσεις ηρωίνη πάμφθηνα. Ακριβά τα κάνει η παρανομία.)
Αυτούς, όμως τους δύο τόνους μην τους κάψετε. Τολμήστε το. Αποθηκεύστε τους σε ασφαλές μέρος και δώστε την ηρωίνη δωρεάν στα πρεζόνια. Καλέστε τους με ένα μήνυμα γεμάτο αγάπη, να τους πείτε ότι δεν τους θεωρείτε εγκληματίες, αλλά συνανθρώπους μας που χρειάζονται βοήθεια και στήριξη, ότι η Πολιτεία θέλει να σταθεί δίπλα τους κι ότι μπορούν, μέχρι να αποφασίσουν να ξεκινήσουν θεραπεία απεξάρτησης, να παίρνουν τη δόση τους σε ένα ασφαλές περιβάλλον, με ιατρική φροντίδα και με αποστειρωμένες σύριγγες.
Δύο τόνοι ηρωίνη θα επαρκέσουν για να καλύψουν την εγχώρια ζήτηση για χρόνια. Δείτε τι θα πετύχετε:
1. Θα σωθούν ζωές που χάνονται από λάθος δόση.
2. Θα ανακοπεί η εξάπλωση των ασθενειών που προκαλούνται από μολυσμένες σύριγγες.
3. Θα σταματήσει η αγωνία των ναρκομανών και των οκογενειών τους για το πού και πώς θα εξασφαλίσουν τη δόση τους.
4. Θα πεθάνει, με ακαριαίο θάνατο, το κύκλωμα εμπορίας των ναρκωτικών. Θα σταματήσει -επίσης ακαριαία- όλη η εγκληματική δραστηριότητα αυτού του κυκλώματος, η εξαθλίωση και οι παράνομες πράξεις στις οποίες οδηγεί τους ηρωινομανείς (κλοπές, πορνεία κ.λπ.)
5. Θα χτυπήσετε και την κρατική διαφθορά, καθώς τα κυκλώματα των ναρκωτικών λαδώνουν τον κρατικό μηχανισμό, για να έχουν κάλυψη.
6. Τα χρήματα που τροφοδοτούσαν το έγκλημα θα μείνουν στη χώρα και στην παραγωγική οικονομία.
7. Θα καταγράψετε με αξιόπιστα στοιχεία τον αριθμό των εξαρτημένων.
8. Θα απομυθοποιήσετε την όλη διαδικασία καθώς ένα στοιχείο της γοητείας των ναρκωτικών (στην αρχή τουλάχιστον) είναι η αίσθηση της παράνομης ομάδας και η ψευδαίσθηση της συντροφικότητας που αυτή προσφέρει. Όταν ο ναρκομανής μπορεί να πάρει τη δόση του σε ένα προστατευμένο χώρο με τον γιατρό δίπλα του, «ξενερώνει». Όμως, η δωρεάν δόση είναι σημαντικό δέλεαρ για να την αρνηθεί. Έτσι σιγά-σιγά συνηθίζει το ελεγχόμενο περιβάλλον, παύει να φοβάται τις κρατικές δομές και εντάσσεται ευκολότερα σε πρόγραμμα απεξάρτησης.
Τολμήστε την μερική νομιμοποίηση των ναρκωτικών. Να μπορεί ο ναρκομανής να τα προμηθεύεται δωρεάν μόνο από τα κέντρα απεξάρτησης ή από πιστοποιημένα νοσοκομεία, με την προϋπόθεση ότι θα παίρνει τη δόση του εκεί.
Σκεφθείτε, επί τέλους, καινοτόμα και ανθρωπιστικά. Αυτό το φορτίο ηρωίνης, μπορεί να γίνει η αφορμή ώστε ένα δυσβάστακτο φορτίο για τους ναρκομανείς, τις οικογένειές τους και την κοινωνία να αρχίσει να ελαφραίνει.

*Ο Θάνος Τζήμερος είναι Πρόεδρος στη “Δημιουργία, ξανά” και Περιφερειακός Σύμβουλος Αττικής.

"Ένα γκρίζο και μεταλλικό τοπίο" / ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΛΑΣΗ γράφει ο Γιώργος Πάλλης ("Αμαρυσία", 28/6/2014)

..............................................................

Ένα γκρίζο και μεταλλικό τοπίο

ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΛΑΣΗ

γράφει ο Γιώργος Πάλλης (αρχαιολόγος)
 
    Μακέτα που δεν έγινε ποτέ πράξη

   Δύο μήνες πέρασαν ήδη από τα πανηγυρικά εγκαίνια του έργου της "βιοκλιματικής ανάπλασης" του κέντρου του Αμαρουσίου και την παράδοσή του στους πολίτες. Το γεγονός εορτάστηκε με επίκεντρο τον επανεκλεγέντα Δήμαρχο Αμαρουσίου κ.Γ. Πατούλη και, καθώς συνέβη να εγκαινιαστεί ένα μήνα πριν από τις εκλογές, αξιοποιήθηκε ιδιαίτερα στον προεκλογικό του αγώνα, όπου μεταξύ άλλων κυριάρχησε το επίθετο βιοκλιματικός, -ή, -ό.

   Είναι όμως καιρός να διερωτηθούμε, τι μένει στο Μαρούσι από αυτό το έργο, μετά την επικοινωνιακή προβολή του κ. Δημάρχου; Ποια είναι η νέα εικόνα του κέντρου της πόλης μετά από αυτή τη μείζονα επέμβαση, που εκτείνεται από τη λεωφόρο Κηφισίας μέχρι το σταθμό του τρένου;

   Το πρώτο πράγμα που κάνει εντύπωση στο νέο κέντρο είναι το χρώμα του - ή μάλλον η απουσία χρώματος. Παντού κυριαρχούν το γκρίζο του γρανίτη και το μέταλλο των δεκάδων στύλων-κουτιών φωτισμού, που "φυτεύτηκαν" σε πυκνή παράταξη σε όλο το μήκος των αναπαλασμένων οδών. Μεταλλικοί ειναι ακόμη και οι κάδοι αποριμμάτων, σε μεγάλο μάλιστα ορθογώνιο σχήμα, που απαιτεί κάποια δόση φαντασίας για να αντιληφθεί κανείς τη χρησιμότητά τους. Πριν δε από λίγες μέρες, τα μεταλλικά στοιχεία συμπληρώθηκαν με τεράστιες ορθογώνιες "πύλες" στις εισόδους των πεζοδρόμων, που μοιάζουν με εισόδους διοδίων ή σταθμών ΚΤΕΟ.

   Την εικόνα αυτή του γκρίζου με το δάσος των μεταλλικών στύλων, προσπαθούν να εξωραΐσουν μερικά μικροσκοπικά συντριβάνια-γούρνες, τοποθετημένα σε κεντρικές διασταυρώσεις, και μία απομίμηση πυξίδας, που θυμίζει το έμβλημα της Ατλαντικής Συμμαχίας, του ΝΑΤΟ. Το γκρίζο του γρανίτη διακόπτουν επίσης ταινίες απο γυαλί, κάτω από τις οποίες κρύβονται άσπρα και κόκκινα κεραμικά επάνω σε λευκή (και κόκκινη, σημ. δική μου) άμμο και τρεχούμενα νερά. (οι ταινίες από γυαλί με νερό είναι στην οδό Διονύσου συγκεκριμένα, πάλι σημ. δική μου). Και γράφουμε κρύβονται, διότι ακόμα και με το νυχτερινό φωτισμό τους, οι ταινίες αυτές είναι τόσο θαμπές από την υγρασία και τους υδρατμούς, ώστε να μη φαίνεται σχεδόν τίποτα από τα εκθέματα τους. Σημειωτέον ότι κεραμικά με αυτό το σχήμα και χρώμα δεν παράγονταν ποτέ στα αγγειοπλαστεία του Αμαρουσίου. Όσο για τα τερχούμενα (και επίσης αόρατα) νερά, αυτά συμπληρώνονται με μικρούς πίδακες που εκτοξεύονται μέσα από μεταλλικές σχάρες, σαν να πρόκειται για βλάβη στο δίκτυο της ΕΥΔΑΠ.

   Το χειρότερο όμως είναι ότι στο νέο κέντρο του Αμαρουσίου δεν έχουν θέση τα δέντρα. Θα περίμενε κανείς ότι μια "βιοκλιματική ανάπλαση" θα περιελάμβανε πολύ πράσινο, ότι θα αυξάνονταν τα μεγάλα δέντρα στους πεζόδρομους και θα τους έκαναν σκιερούς. Αντιθέτως η φύτευση που έγινε τώρα αφορά αε συστοιχίες μεγάλων μεταλλικών στύλων-κουτιών φωτισμού και μικροφωνικής εγκατάστασης - τόσο πολλών, που από ορισμένα σημεία δίνουν  την εντύπωση ενός τείχους. 

   Πού και πού έχουν τοποθετηθεί και μεταλλικές αψίδες, που οδηγούν στο πουθενά. Και στην οδό Ερμού φυτεύθηκαν δειγματοληπτικά μερικές μανόλιες, γνωστό παραδοσιακό φυτό της Αττικής που φημίζεται για τον μεγάλο και παχύ ίσκιο του.

   Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολλά σημεία όπου υπήρχαν παλαιότερα δέντρα και είχαν εν τω μεταξύ ξεραθεί, οι κενές θέσεις τους καλύφθηκαν προσεκτικά με γρανίτη.

   Στην οδό Μητροπόλεως, τουλάχιστον, έχουν τοποθετηθεί στα κάγκελα πολυάριθμες γλάστρες από πλαστικό - βιοκλιματικής προφανώς σύστασης.

   Κατά τη γνώμη μας, η νέα εικόνα του κέντρου του Αμαρουσίου είναι αδιάφορη και απογοητευτική. Το μόνο που εξασφαλίζει είναι άνετο περπάτημα και άφθονο χώρο για τραπεζοκαθίσματα.* Ούτε πράσινο, ούτε σκιά, ούτε αισθητική αναβάθμιση. Τα όσα περιγράφουν οι ομιλίες και τα δελτία του προσωπικού γραφείου του Δημάρχου Αμαρουσίου αγγίζουν τα όρια του αστείου, συγκρινόμενα με την πραγματικότητα. 

   Τα χαμόγελα όμως παγώνουν στη σκέψη ότι αυτή η χαμένη ευκαιρία για το κέντρο του Αμαρουσίου  στοίχισε πάνω από 7.000.000 ευρώ, δηλαδή 2.380.000.000 παλαιές δραχμές. Το αστρονομικό αυτό ποσόν έρχεται προφανώς σε αντίφαση με το κάτω του μετρίου αποτέλεσμα. Ο κ. Δήμαρχος δηλώνει  πάντως υπερήφανα ότι το κόστος καλύφθηκε μόνον από ευρωπαϊκές πιστώσεις και δεν επιβαρύνει κανέναν δημότη - δηλαδή για άλλη μια φορά, φερθήκαμε έξυπνα και σπαταλούμε το κοινοτικό χρήμα κατά το δοκούν.

*Σημείωση: Τραπεζοκαθίσματα που "ασεβούν" επεκτεινόμενα και επί των ειδικών λωρίδων που προορίζονται για τους τυφλούς, και στην οδό Μητροπόλεως, και στην πλατεία Κασταλίας, και στην οδό Δήμητρος (πεζόδρομοι, λέει, όλοι τους) όπου υπάρχουν "ταχυφαγεία", καφενεία-ουζοπωλεία και μπυραρίες αντιστοίχως. Για να μην πω για τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ειδικά πάνω σ' αυτές τις ειδικές λωρίδες. "Σώζεται" η ντροπιαστική αυτή κατάσταση από το ότι δεν κυκλοφορούν τυφλοί στο Μαρούσι!...

 

     

 

Εκείνος κι Eκείνη στη μεγάλη φυγή του 1922 (tvxs.gr, 28 Ιουν. 2014 / unhcr.gr/refugeestories)

..............................................................

Εκείνος κι Eκείνη στη μεγάλη φυγή του 1922

 

tvxs.gr,  28 Ιουν. 2014

Εκείνη γεννήθηκε στο Σαλιχλή το 1905. Ήταν το προτελευταίο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας του εμπόρου Δημητρίου Σακιζλή. Εκείνος γεννήθηκε στο Μπαϊντίρι το 1907 και ήταν το στερνοπούλι του καπνοπαραγωγού Δημητρίου Ναζλή, ύστερα από ένα αγόρι και τέσσερα κορίτσια.

Η οικογένεια εκείνης είχε Χιώτικη καταγωγή (σακίζ = μαστιχόδενδρο στα Τουρκικά). Προέρχονταν από τα γυναικόπαιδα που μετά τη Σφαγή της Χίου το 1822 μεταφέρθηκαν στα ενδότερα. Η οικογένεια εκείνου προερχόταν από το Ναζλί όπου κατέφυγε ο γενάρχης της από τη Μάνη για να γλιτώσει. Από τι, δεν έμαθα ποτέ.
Ήτανε Σεπτέμβρης του ’22. Η οικογένεια εκείνου τράπηκε σε φυγή του Σταυρού, ημέρα Κυριακή. Κάποιος γύριζε στο Μπαϊντίρι και φώναζε: «Σε δυο ώρες φεύγει το τελευταίο τρένο από τον σταθμό. Ξοπίσω έρχονται οι Τσέτες!»

Εκείνος μόλις είχε γυρίσει από τους προσκόπους και έβγαζε τη στολή του όταν άκουσε τις φωνές. Όρμησε στο δωμάτιο του και πήρε τον κουμπαρά του. Είχε τελειώσει το Σχολαρχείο και ετοιμαζόταν σε λίγες μέρες να πάει να φοιτήσει στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης. Ήθελε να γίνει Δάσκαλος… Ενόψει των σπουδών του μάζευε από καιρό το χαρτζιλίκι του. Σε αυτή τη στιγμή, ζωής ή θανάτου, ο κουμπαράς αυτός ήταν πολύτιμη πηγή μετρητών. Τα καπνά άλλωστε δεν είχαν πληρωθεί ακόμη.

Αναζήτησε το κλειδί του κουμπαρά αλλά δεν το βρήκε. Τι να κάνει; Να ένα ψαλιδάκι… Το ψαλιδάκι αποδείχθηκε γερό και ο κουμπαράς άνοιξε. Μηχανικά το έβαλε στην τσέπη και – χωρίς καμία λογική – το πήρε μαζί του. Με τα χρήματα αυτά και τα κοσμήματα των γυναικών στους κόρφους έκαναν να φύγουν. «Σταθείτε!» φώναξε η αδερφή του Βασιλεία…. Δέκα μέρες πριν είχε γυρίσει σπίτι ο μεγάλος αδελφός, ο Παναγιώτης ο οποίος ήταν από τους λίγους Μικρασιάτες που είχε στρατευθεί και πολεμήσει εθελοντικά. Όταν το μέτωπο έσπασε, ύστερα από μαρτυρική πορεία ημερών, γύρισε σπίτι καταταλαιπωρημένος, αγνώριστος. «Να τον ντύσουμε πρόσκοπο να μικροδείχνει!». Προσκοπική στολή ο μεγάλος, κοντά παντελόνια εκείνος, θα πέρναγαν σαν τέσσερεις γυναίκες με δύο «παιδιά». Ο Παναγιώτης δεν τα κατάφερε τελικά. Τον κατάλαβαν τελευταία στιγμή στην προκυμαία και τον σκότωσαν μπροστά στα μάτια των αδελφών του.

Η οικογένεια εκείνης, αντιθέτως, έφυγε έγκαιρα για τη Σμύρνη. Ένα ευχάριστο γεγονός, έκανε τους Σακιζλήδες τυχερότερους από τους Ναζλήδες. Η μεγαλύτερη αδελφή είχε ρίξει, άθελα της, ερωτικά βέλη στην καρδιά ενός λεβέντη Ηπειρώτη Λοχαγού της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης, ο οποίος ζήτησε και την αρραβωνιάστηκε πολύ πριν καταρρεύσει το μέτωπο. Με δική του σωτήρια προτροπή και υπό τη συνοδεία του συντελέστηκε η συντεταγμένη αποχώρηση του Σακιζλέϊκου από τη Σμύρνη, χωρίς – ευτυχώς – απώλειες. Κυκλοφορούσε η φήμη μάλιστα, ότι κάποια στιγμή στη Σμύρνη, ο Λοχαγός έβαλε όλη την οικογένεια μπροστά, έβγαλε και τα δύο του πιστόλια και περνούσε ένα ένα τα μπλόκα…

Στην Ελλάδα πια και οι δύο οικογένειες αγωνίστηκαν να επιβιώσουν και να προκόψουν και, όπως οι περισσότεροι Μικρασιάτες πρόσφυγες, αποτέλεσαν στοιχεία προόδου για τη χώρα. Η ζωή τους είχε χαρές αλλά και μόχθο, πικρία και πόνο. Για ό,τι έμεινε πίσω και για όσα σημάδεψαν τον καθένα ξεχωριστά στην μετέπειτα πορεία του.

Εκείνος κι εκείνη, γνωρίστηκαν στην Αθήνα λίγα χρόνια μετά τον τραγικό Σεπτέμβρη. Ήταν οι γονείς μου, ο Γιώργος και η Ελισάβετ. Εγώ είμαι ο Δημήτρης και έχω δύο παιδιά, τον Γιώργο και την Ελισάβετ, και τρία εγγόνια.

Πηγή: unhcr.gr/refugeestories

Ούτε ένα « ό χ ι » του Γιώργου Καρελιά (ή γιατί "παρών" κ. Κωνσταντοπούλου;) (www.protagon.gr, 28/6/2014)

...........................................................

  

Ούτε ένα « ό χ ι »

 

 

 

του Γιώργου Καρελιά (www.protagon.gr, 28/6/2014)

Ούτε ένα κόμμα, ούτε ένας βουλευτής δεν βγήκε να πει: «Μπορεί να είναι νόμιμο, αλλά δεν είναι ηθικό. Γι’ αυτό δεν το ψηφίζω». Κι έτσι η τροπολογία για την αποκατάσταση των αποδοχών των δικαστών είχε οικουμενική αποδοχή (εδώ).
Επί της ουσίας, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, που σκοτώνονται για όλα τα άλλα, συμφώνησαν ότι λεφτά υπάρχουν και ότι πρώτοι πρέπει να τα πάρουν όσοι έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι ή αλλιώς βλογάνε τα γένια τους (εδώ).
Περίμενα να δω κάποιον αρνητικό σχολιασμό, έστω από κάποιο μικρότερο κόμμα, παλιό ή νεόκοπο. Τίποτα. Βρήκα μόνο μια αξιοσημείωτη αντίδραση από αρμόδιο πρόσωπο (εδώ)* και κάποια δημοσιογραφικά σχόλια. Φωνές βοώντων εν τη ερήμω.
Τι άλλο να πεις; Καληνύχτα και καλή τύχη.

*Σημείωση: Δες εδώ  http://www.epikairo.gr/index.php/politiki/item/8393-st-tsakyrakis-yparxei-kanena-syntagma-sto-kosmo-pou-na-dinei-tin-eksousia-stous-dikastes-na-kathorizoun-to-ypsos-ton-apodoxon-ton-d-y
το άρθρο του Σταύρου Τσακυράκη 
"Υπάρχει κανένα Σύνταγμα στον κόσμο που να δίνει την εξουσία στους δικαστές να καθορίζουν το ύψος των αποδοχών των Δ.Υ.;"

Στ. Τσακυράκης: Υπάρχει κανένα Σύνταγμα στο κόσμο που να δίνει την εξουσία στους δικαστές να καθορίζουν το ύψος των αποδοχών των Δ.Υ;

Γράφτηκε από τον  Επίκαιρο-s
• μέγεθος γραμματοσειράς
• Εκτύπωση
• E-mail
• 5 σχόλια

Toυ Σταύρου Τσακυράκη [via fb]:Οι περικοπές στους μισθούς των δικαστών είναι αντισυνταγματικές. Η μη πρόβλεψη αφορολόγητου στις αποδοχές τους είναι αντισυνταγματική. Οι περικοπές στις συντάξεις των δικαστικών λειτουργών είναι επίσης αντισυνταγματικές. Οι περικοπές σε όλα τα ειδικά μισθολόγια και αυτές είναι αντισυνταγματικές. Υπάρχει κανένα Σύνταγμα στο κόσμο που να δίνει την εξουσία στους δικαστές να καθορίζουν το ύψος των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων; Να λένε π.χ.ότι στους δάσκαλους μπορείτε να κόψετε μισθούς και συντάξεις, στους αστυνομικούς όχι;

Η Δικαιοσύνη στη χώρα μας αυθαιρετεί, είναι ανεξέλεγκτη και φυσικά είναι γνωστό ότι αδυνατεί να επιτελέσει το έργο της (να επιλύει τις διαφορές μέσα σε εύλογο χρόνο) παρόλο που οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι οι πιο υψηλές στο δημόσιο.

Στην αναθεώρηση του Συντάγματος πρέπει να τεθεί θέμα επαναπροσδιορισμού της δικαστικής εξουσίας. Πρέπει να εξετάσουμε τον ρόλο του Μισθοδικείου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου ή το ενδεχόμενο της κατάργησής τους. Πρέπει επίσης να προσδιορίσουμε τον τρόπο ελέγχου και παρέμβασης των άλλων εξουσιών στη Δικαιοσύνη (διορισμός ηγεσίας των δικαστηρίων μετά από έλεγχο των αποφάσεων κάθε δικαστή). Από τις τρεις παραδοσιακές λειτουργίες του κράτους η Δικαιοσύνη έχει γίνει η πλέον προβληματική.

- See more at: http://www.epikairo.gr/index.php/politiki/item/8393-st-tsakyrakis-yparxei-kanena-syntagma-sto-kosmo-pou-na-dinei-tin-eksousia-stous-dikastes-na-kathorizoun-to-ypsos-ton-apodoxon-ton-d-y#sthash.noM87U6T.dp

Στ. Τσακυράκης: Υπάρχει κανένα Σύνταγμα στο κόσμο που να δίνει την εξουσία στους δικαστές να καθορίζουν το ύψος των αποδοχών των Δ.Υ;

Γράφτηκε από τον  Επίκαιρο-s
• μέγεθος γραμματοσειράς
• Εκτύπωση
• E-mail
• 5 σχόλια

Toυ Σταύρου Τσακυράκη [via fb]:Οι περικοπές στους μισθούς των δικαστών είναι αντισυνταγματικές. Η μη πρόβλεψη αφορολόγητου στις αποδοχές τους είναι αντισυνταγματική. Οι περικοπές στις συντάξεις των δικαστικών λειτουργών είναι επίσης αντισυνταγματικές. Οι περικοπές σε όλα τα ειδικά μισθολόγια και αυτές είναι αντισυνταγματικές. Υπάρχει κανένα Σύνταγμα στο κόσμο που να δίνει την εξουσία στους δικαστές να καθορίζουν το ύψος των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων; Να λένε π.χ.ότι στους δάσκαλους μπορείτε να κόψετε μισθούς και συντάξεις, στους αστυνομικούς όχι;

Η Δικαιοσύνη στη χώρα μας αυθαιρετεί, είναι ανεξέλεγκτη και φυσικά είναι γνωστό ότι αδυνατεί να επιτελέσει το έργο της (να επιλύει τις διαφορές μέσα σε εύλογο χρόνο) παρόλο που οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι οι πιο υψηλές στο δημόσιο.

Στην αναθεώρηση του Συντάγματος πρέπει να τεθεί θέμα επαναπροσδιορισμού της δικαστικής εξουσίας. Πρέπει να εξετάσουμε τον ρόλο του Μισθοδικείου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου ή το ενδεχόμενο της κατάργησής τους. Πρέπει επίσης να προσδιορίσουμε τον τρόπο ελέγχου και παρέμβασης των άλλων εξουσιών στη Δικαιοσύνη (διορισμός ηγεσίας των δικαστηρίων μετά από έλεγχο των αποφάσεων κάθε δικαστή). Από τις τρεις παραδοσιακές λειτουργίες του κράτους η Δικαιοσύνη έχει γίνει η πλέον προβληματική.

- See more at: http://www.epikairo.gr/index.php/politiki/item/8393-st-tsakyrakis-yparxei-kanena-syntagma-sto-kosmo-pou-na-dinei-tin-eksousia-stous-dikastes-na-kathorizoun-to-ypsos-ton-apodoxon-ton-d-y#sthash.noM87U6T.d

"Το χρώμα της δικής μας ηγεμονίας" Του Ηλία Ιωακείμογλου (tvxs.gr, 26 Ιουν. 2014)

................................................................

Το χρώμα της δικής μας ηγεμονίας

Του Ηλία Ιωακείμογλου

 

tvxs.gr, 26 Ιουν. 2014

 

1. Οι εύγλωττες εκλογές του Μαΐου

Οι τριπλές εκλογές του Μαΐου ήταν εξαιρετικά εύγλωττες όσον αφορά την πολιτική ηγεμονία. Καταρχάς, η ραγδαία απώλεια ψήφων από την πασοκοδεξιά επιβεβαίωσε ότι η αστική τάξη δεν είναι πια ηγετική τάξη, όσο και αν παραμένει κυρίαρχη. Καμιά άρχουσα τάξη δεν παραμένει ηγετική δύναμη όταν δεν μπορεί να διασφαλίσει τους όρους συντήρησης και αναπαραγωγής των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων – και  αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια παρακμιακή αστική τάξη που γνωρίζει πλέον να αυξάνει τα κέρδη της μόνο χάρη στους μισθούς πείνας που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις της, χάρη στις φοροαπαλλαγές, στην εκμετάλλευση ενός ανυπεράσπιστου, και για αυτό υπάκουου, ευέλικτου εργατικού δυναμικού, χάρη στη διάλυση των θεσμών προστασίας των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων. Ας το πούμε πιο απλά: Για πόσο καιρό μπορεί να διατηρεί την πολιτική ηγεμονία μια αστική τάξη που μείωσε μέσα σε πέντε μόλις χρόνια τις δαπάνες αναπαραγωγής των εργαζόμενων τάξεων στο μισό, και επιδείνωσε τις συνθήκες ζωής τους ακόμη περισσότερο, καταλύοντας το κοινωνικό κράτος; Οι ευρωεκλογές μάς έδωσαν την απάντηση: Είναι μια τάξη που δεν μπορεί πια να διατηρεί την πολιτική ηγεμονία διότι δεν διαθέτει πολιτικό σχέδιο στο όνομα του οποίου το ιδιοτελές συμφέρον του κεφαλαίου να μπορεί να εμφανιστεί ως γενικό συμφέρον.

Δυστυχώς για εμάς, όμως, δεν αρκεί η κυρίαρχη κοινωνική τάξη να απολέσει την ικανότητά της να εκφέρει λόγο περί του γενικού συμφέροντος για να χάσει και την κυβέρνηση. Πρέπει και εμείς να μπορούμε να πληρώσουμε το κενό πολιτικής ηγεμονίας, αναδεικνύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ σε πρωτοπορία των υποτελών κοινωνικών τάξεων. Σε αυτό το σημείο, οι εκλογές του Μαΐου μας δίνουν επίσης σαφέστατη απάντηση: η στασιμότητα της εκλογικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ισχυρή ένδειξη της δυσκολίας μας να συγκροτήσουμε, εμείς πια, στη θέση της αστικής τάξης και εναντίον της, ένα ηγεμονικό πολιτικό σχέδιο, στο οποίο το συμφέρον των υποτελών κοινωνικών τάξεων θα εμφανίζεται ως γενικό συμφέρον.

Οι επάνω, λοιπόν, παραπαίουν, και οι κάτω δεν είναι σε ακόμα σε θέση να τους ανατρέψουν. Μοιραία, έτσι, προκύπτει το ερώτημα: με ποιο τρόπο μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κατακτήσει την πολιτική ηγεμονία;

Στο σημείο αυτό ανακύπτουν δύο απόψεις: Σύμφωνα με την πρώτη, θα πρέπει να γίνουν τακτικές κινήσεις στην πολιτική σκηνή για τον προσεταιρισμό μετριοπαθούς κεντροαριστερού πολιτικού προσωπικού και των παρελκόμενων ψηφοφόρων που θα μπορούσαν να ενταχθούν σε ένα ευρύτερο εκλογικό μέτωπο. Αυτό θα απαιτούσε αναγκαστικά και ένα πολιτικό σχέδιο αποδεκτό από αυτές τις δυνάμεις – από όπου θα απέρρεε η ανάγκη για την υιοθέτηση κεντροαριστερών ή πατριωτικών θέσεων που θα αλλοίωναν, πιθανότατα, τη φυσιογνωμία και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Μια τέτοια αλλοίωση θα ήταν το πιθανότερο ενδεχόμενο, διότι δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε κεντροαριστερό πολιτικό προσωπικό που θα δέχονταν να πορευτούν μαζί μας αποδεχόμενοι τις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ να επαναφέρει τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ, να καταργήσει την αντεργατική μνημονιακή νομοθεσία, να επανιδρύσει μια αδιάφθορη Επιθεώρηση Εργασίας, να επιχειρήσει αναδιανομή του εισοδήματος εκεί που παράγεται η αξία, (αλλά και εκεί που αναδιανέμεται, με τις ροές της φορολογίας, των κοινωνικών δαπανών και της παραγωγής δημόσιων αγαθών), να ξεκινήσει την αναστήλωση του κοινωνικού κράτους, να δείξει στην πράξη ότι είναι εφικτές οι μη καπιταλιστικές μορφές παραγωγής και συμβίωσης που δεν βασίζονται στο ατομικό συμφέρον, αλλά στην αλληλεγγύη των υποτελών κοινωνικών τάξεων.

Ας κάνουμε όμως την υπόθεση ότι πράγματι υπάρχει τέτοιο κεντροαριστερό πολιτικό προσωπικό, που θα ήταν ικανό να υπομείνει, έστω σφίγγοντας τα δόντια, τις προγραμματικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Προκύπτει το ερώτημα: σε ποιες κοινωνικές δυνάμεις αναφέρεται αυτό το κεντροαριστερό πολιτικό προσωπικό, με τις οποίες θα έπρεπε, υποτίθεται να υλοποιηθεί μια τακτική κοινωνική συμμαχία για να διαρρήξουμε την οροφή του 27% που εμφανίζεται προς το παρόν ως το μελαγχολικό όριο των πολιτικών δυνατοτήτων μας;

2. Κοινωνικές συμμαχίες, αλλά με ποιους;

Μοιραία, έτσι, η κουβέντα μάς φέρνει πάλι πίσω στις κοινωνικές τάξεις. Διότι είναι ακατανόητο να μιλάς για κοινωνικές συμμαχίες χωρίς να μιλάς για κοινωνικές τάξεις, και ειδικότερα για τις κινήσεις της αστικής τάξης να αναδιατάξει τις συμμαχίες της με λαϊκά στρώματα και μικροαστικές μερίδες, προκειμένου να υπερβεί την ηγεμονική της κρίση.

Υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα διαφορετικές τάξεις, ταξικές μερίδες ή κοινωνικές ομάδες με ποικίλες ιστορικές, ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες, οι οποίες όμως συγκλίνουν σε κοινά αποδεκτές θέσεις και πολιτικές — αυτές μιας σύνθεσης της ακροδεξιάς πολιτικής πρότασης με τον νεοφιλελευθερισμό. Πιο συγκεκριμένα, η συσπείρωση της κοινωνικής Δεξιάς, του λαού της Δεξιάς, κάτω από το πολιτικό σχέδιο του Αντώνη Σαμαρά, πραγματοποιείται με αναδιάταξη των συμμαχιών της αστικής τάξης με την παραδοσιακή ή παλαιά μικροαστική τάξη, με την νέα μικροαστική τάξη των μισθωτών (αλλά και με παραδοσιακές λαϊκές κοινωνικές ομάδες-στηρίγματα της Δεξιάς).

Όσον αφορά την συμμαχία της αστικής τάξης με τα παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα των εμπόρων, των μικρο-ιδιοκτητών και της μικρής παραγωγής, η αστική τάξη την έχει ήδη αποκαταστήσει με το δεύτερο μνημόνιο, που έκανε πραγματικότητα το πιο τρελό όνειρο μεγάλων και μικρών επιχειρηματιών, την πλήρη δηλαδή υποταγή των εργαζόμενων τάξεων στις απαιτήσεις του εργοδότη χάρη στην ανεργία και την κατάργηση κάθε πλαισίου προστασίας της εργασίας. Η κυβέρνηση της ΝΔ υλοποιεί μια πολιτική συμμαχία της αστικής τάξης με την παραδοσιακή μικροαστική τάξη, με μέσο την ενσωμάτωση βασικών συμφερόντων της τελευταίας στο Κράτος:

κατακόρυφη πτώση των μισθών και απελευθέρωση της μαύρης εργασίας, νομιμοποίηση των πιο άγριων μορφών εκμετάλλευσης των μισθωτών, ανεξέλεγκτη φορολογική συμπεριφορά των μικρών επιχειρήσεων, κατάργηση των ωραρίων και κάθε ελέγχου στις συνθήκες εργασίας κά. Έτσι, ενώ το πρώτο μνημόνιο βύθιζε στην κρίση τις μικρές επιχειρήσεις, περιορίζοντας δραματικά τις πωλήσεις των προϊόντων τους, με το δεύτερο μνημόνιο και τα νομοθετήματα που το ακολούθησαν η αστική τάξη βάζει ξανά κάτω από την φτερούγα της τα παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα των μικρών επιχειρήσεων, του εμπορίου, της μικρής ιδιοκτησίας, της φοροδιαφυγής και της αδήλωτης εργασίας, της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και του δεσποτισμού του αφεντικού. Ήταν μοιραίο, για τους λόγους αυτούς, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, γνήσιος πολιτικός εκπρόσωπος αυτών των στρωμάτων μέχρι πρότινος, να χάσουν την εκλογική τους δύναμη.

Αλλά και με την νέα μικροαστική τάξη των ανώτερων και μεσαίων στελεχών του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, η αστική τάξη ανασυγκροτεί τις συμμαχίες της. Πρόκειται για τη νέα μικροαστική τάξη των πτυχιούχων, της ειδικευμένης διανοητικής εργασίας, που καταλαμβάνουν τις μεσαίες και ανώτερες θέσεις της ιεραρχίας των επιχειρήσεων, των πανεπιστημίων και της κρατικής γραφειοκρατίας, που συχνά ασκούν επίβλεψη σε άλλους εργαζόμενους, που οργανώνουν και διευθύνουν την παραγωγή για λογαριασμό του κεφαλαιοκράτη, καθώς και την κρατική μηχανή, για λογαριασμό της αστικής τάξης στο σύνολό της. Πρόκειται για γενικά κοσμοπολίτες, που προσφέρουν στην αστική τάξη το πολιτικό προσωπικό της, τους οργανικούς διανοούμενούς της, τους λογοτέχνες της, τους διαφημιστές της και τους ιδεολόγους της αγοράς, τους οικονομολόγους, τους συγγραφείς και καλλιτέχνες της χρυσής εποχής του ελληνικού καπιταλισμού της περιόδου 1995-2008 και του lifestyle, καθώς και όλους τους παρόμοιους που γαλουχήθηκαν με τις ιδέες του νεοφιλελευθερισμού. Πρόκειται για οπαδούς του κοινωνικού δαρβινισμού που επιβάλλουν οι αγορές, και που ως τέτοιοι, αποδεικνύονται ανεκτικοί θεατές του κοινωνικού δαρβινισμού των ακροδεξιών: Καθώς μοιράζονται με τον φασισμό τον ίδιο ιδεολογικό πυρήνα του κοινωνικού δαρβινισμού, και το ίδιο πάθος να κάνουν στην άκρη οι πιο αδύναμοι για να επικρατήσουν οι ισχυροί, οι ίδιοι αντιμετώπισαν την Χρυσή Αυγή με επιείκεια, ανοχή, και συμπάθεια –συγκεκαλυμμένη μεν, πλην όμως ορατή δια γυμνού οφθαλμού.

Και αυτή η μερίδα της μικροαστικής τάξης εντάσσεται στον επαναπροσδιορισμό των όρων των ταξικών συμμαχιών με συγκεκριμένο ρόλο: ως ιδεολογικός κρίκος μεταξύ της αστικής τάξης, του νέου εμφυλιοπολεμικού κράτους που οικοδομεί, και ενός νεοφιλελεύθερου πλήθους που παραμένει καθηλωμένο στις περασμένες δεκαετίες της οικονομικής και ιδεολογικής ανάπτυξης του νεοφιλελευθερισμού. Πρόκειται για ένα πλήθος προσηλωμένο στην ιδέα ότι η κοινωνία δεν υπάρχει: υπάρχουν μόνο τα άτομα, που προικισμένα με το «ανθρώπινο κεφάλαιό» τους, τις προσωπικές τους ικανότητες, γνώσεις και δεξιότητες, μπορούν να ριχτούν στον ανταγωνισμό της αγοράς και να διακριθούν, να ανέλθουν κοινωνικά και να πλουτίσουν. Ο πολιτικός χώρος που εκφράζει τη συμμαχία της νέας μικροαστικής τάξης με την αστική τάξη είναι η Κεντροαριστερά: Οι διαρκείς ανασχηματισμοί των πολιτικών κομμάτων της Κεντροαριστεράς, όπως η ανάδυση του Ποταμιού και η κατάρρευση της ΔΗΜΑΡ, είναι τα επεισόδια της διαδικασίας εμπέδωσης αυτής της συμμαχίας.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, στη νέα μικροαστική τάξη υπάρχει σήμερα μια πλειοψηφική μερίδα που προσβλέπει σε μια νέα συμμαχία με την αστική τάξη, τις πολιτικές της ιδέες και τα πολιτικά της σχέδια. Ο πρώτος, βασικός όρος, μιας τέτοιας συμμαχίας έχει ήδη τεθεί: οι μισθολογικές ανισότητες διευρύνονται, το κύριο βάρος των μισθολογικών μειώσεων το φέρουν οι χαμηλότεροι μισθοί, ενώ οι μειώσεις στο ανώτερο τεταρτημόριο της κατανομής είναι μικρές. Για να το πούμε πιο απλά: οι μισθοί των εργαζόμενων τάξεων καταρρέουν, ενώ οι μισθοί της ανώτερης νέας μικροαστικής τάξης υφίστανται μειώσεις με τις οποίες κανείς δεν δυστύχησε.

Σε ποια κοινωνική συμμαχία μπορεί, λοιπόν, σήμερα να αναφέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ; Στη συμμαχία των εργαζόμενων τάξεων με τις δύο μερίδες μιας μικροαστικής τάξης που ήδη έχουν προσδεθεί στον αστικό κοινωνικό συνασπισμό εξουσίας υπό την διεύθυνση της αστικής τάξης; Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κερδίσει μεμονωμένα άτομα από τις δύο μερίδες της μικροαστικής τάξης. Μπορεί ακόμη να επιδιώξει την ουδετερότητα μικροαστικών ομάδων, ώστε να προτιμήσουν την εκλογική αποχή. Αλλά ποτέ δεν θα κερδίσει την ίδια την μικροαστική τάξη: αυτή ανήκει με την ψυχή και το σώμα της σε άλλους. Ούτε μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει σήμερα τις λαϊκές μάζες-στηρίγματα του καθεστώτος: αυτές φέρουν ένα βαρύ αξιακό και ιδεολογικό φορτίο που τις κρατάει πιστές στη Χρυσή Αυγή, προσβλέπουν στα μικρο-ωφελήματα που ήδη έχει αρχίσει να μοιράζει το νέο εμφυλιοπολεμικό κράτος του Αντώνη Σαμαρά, και ο πατριωτισμός τους θα βρίσκει πάντοτε πιο αυθεντικό εκπρόσωπο από τον ΣΥΡΙΖΑ – ακόμη και αν αυτός υψώσει τη γαλανόλευκη δίπλα στις κόκκινες σημαίες μας.

3. Για την κόκκινη ηγεμονία

Απέναντι στην άποψη ότι θα πρέπει να γίνουν τακτικές κινήσεις στην πολιτική σκηνή για τον προσεταιρισμό μετριοπαθούς κεντροαριστερού πολιτικού προσωπικού, αντιπαρατίθεται μια άλλη, που δεν κατανοεί την πολιτική ηγεμονία με όρους τακτικών κινήσεων στο εκλογικό σκηνικό. Πρόκειται για την θεωρητική παράδοση της Αριστεράς που κατανοεί ότι η πολιτική ηγεμονία είναι κάτι που εξυφαίνεται στο εσωτερικό των κοινωνικών τάξεων και στη διεπιφάνειά τους: Η πολιτική ηγεμονία δεν κατακτάται απλώς με την προπαγάνδιση των ορθών θέσεων της μιας ή της άλλης οργανωμένης πολιτικής δύναμης, ούτε με τις υποσχέσεις, τις τηλεοπτικές εμφανίσεις και τις συμφωνίες κορυφής. Για να κατακτήσεις την πολιτική ηγεμονία πρέπει να αποκτήσεις οργανική σχέση με τις εργαζόμενες τάξεις, τους προλετάριους και τους πρεκάριους, την εργατική τάξη των υπηρεσιών, τους συνταξιούχους, τους άνεργους και όλους όσοι συνθλίβονται από την κυβερνητική πολιτική – εκεί που εργάζονται και ζουν όμως, όχι από την τηλεόραση και το κοινοβούλιο. Η πολιτική ηγεμονία δεν είναι απλώς ένα πολιτικό σχέδιο που εκφωνείται. Είναι και το ρίζωμά της στις κοινωνικές τάξεις, εκεί που παράγουν και καταναλώνουν, στην καθημερινή τους ζωή.

Αφού γενικά έτσι έχουν τα πράγματα, στη σημερινή συγκυρία η δική μας δουλειά είναι να πληρώσουμε το κενό πολιτικής ηγεμονίας που αφήνει πίσω της η ασκούμενη μνημονιακή πολιτική δρώντας σε δύο επίπεδα:

Πρώτο, λοιπόν, σε επίπεδο λόγου, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να μπορεί να καταδείξει ότι η αναδιανομή υπέρ των υποτελών κοινωνικών τάξεων, η πλήρης απασχόληση και η ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους, η άνοδος του κατώτατου μισθού και η κατάργηση της αντεργατικής νομοθεσίας, η φορολογική του πολιτική, ο τρόπος με τον οποίο θα διαχειριστεί το χρέος, οι μη καπιταλιστικές μορφές παραγωγής αγαθών, και ολόκληρο το πρόγραμμά του ταυτίζονται με το γενικό συμφέρον – όχι απλά με το συμφέρον των υποτελών κοινωνικών τάξεων.

Δεύτερο, σε επίπεδο κινητοποίησης και παρέμβασης στο πεδίο της καθημερινής ύπαρξης των υποτελών κοινωνικών τάξεων, ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο να εξηγεί το πρόγραμμά του, αλλά και να ανασυνθέτει τις κοινωνικές πρακτικές των υποτελών μαζών επάνω στον καμβά της δικής του πολιτικής ηγεμονικής πρότασης. Πιο συγκεκριμένα, για να είναι κόκκινο το χρώμα της δικής μας ηγεμονίας θα πρέπει να παρεμβαίνει στην ίδια την διαδικασία της ύφανσης του πλέγματος των κοινωνικών σχέσεων με σκοπό την αλλαγή τους. Να προαναγγέλλει τον τύπο κοινωνίας που οραματιζόμαστε, να καταδεικνύει ότι αυτή δεν είναι ένα μελλοντικό στάδιο της ιστορίας, αλλά μια τάση ενύπαρκτη στα πράγματα, μια δυνατότητα εγγεγραμμένη σε αυτό που ζούμε σήμερα: μια ανοιχτή δυνατότητα, εγγεγραμμένη στο ίδιο το εσωτερικό του καπιταλισμού. Οι δικές μας δράσεις αλληλεγγύης θα πρέπει να αναζητούν και να αναδεικνύουν αυτό που μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία προαναγγέλλει το τέλος της. Η αυτο-οργάνωση και η αυτο-διεύθυνση στις γειτονιές, η απο-εμπορευματοποίηση, οι αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι, τα κοινωνικά κέντρα και τα κοινωνικά ιατρεία, η παραγωγή δημόσιων αγαθών, αντανακλούν συμβολικά την φύση της δικής μας, κόκκινης ηγεμονίας. Οι μορφές παραγωγής που δεν ακολουθούν την λογική του κέρδους, αλλά την λογική των κοινωνικών αναγκών, μπορούν να διαμορφώσουν χώρους απεμπλοκής της εργασίας από το κεφάλαιο, εκπαίδευσης στη λογική και την ηθική της κοινωνίας των αναγκών και της κόκκινης αλληλεγγύης σε αντιπαράθεση με τη λογική της κοινωνίας του κέρδους, της συσσώρευσης κεφαλαίου και της κατασπατάλησης των φυσικών πόρων.

Αυτά είναι δική μας δουλειά. Όπως δική μας δουλειά, για να υπάρξει κόκκινη ηγεμονία, είναι να βρεθούμε κινηματικά δίπλα στο ένα ή ενάμιση εκατομμύριο μισθωτών που αμείβονται με καθυστέρηση πολλών μηνών τους πενιχρούς μισθούς του φόβου και του εξευτελισμού, και σε αυτούς που η ανεργία τους αναγκάζει να ανέχονται την πληρωμή σε είδος ή με κουπόνια, εκεί που ο μισθός κινείται στα όρια της εικονικής πραγματικότητας και όπου το επίδομα άδειας είναι διαπραγματεύσιμο. Αυτός είναι ο δικός μας κόσμος. Η μεγάλη δεξαμενή των δυόμιση εκατομμυρίων των εργαζόμενων τάξεων δεν είναι οι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες των μικροαστών που θα διεκδικούσε η πολιτική των ανοιγμάτων προς την Κεντροαριστερά. Η μεγάλη δεξαμενή των εργαζόμενων και των ανέργων, των υποτελών κοινωνικών τάξεων είναι ο δικός μας κόσμος που μπορεί να φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση με τους δικούς μας όρους: τους όρους της Αριστεράς.

Red NoteBook

[Πως να απαγγέλεις ποίηση] του Λέοναρντ Κοέν On 25 June, 2014 by BIBLIOTHEQUE

..............................................................

[Πως να απαγγέλεις ποίηση] 

του Λέοναρντ Κοέν

On 25 June, 2014 by BIBLIOTHEQUE

 

 

 

 

 

 

 

 

Πάρε τη λέξη πεταλούδα. Για να πεις αυτή τη λέξη δεν χρειάζεται να κάνεις τη φωνή σου πιο ελαφριά από ένα γραμμάριο, ούτε χρειάζεται να την εφοδιάσεις με μικρά σκονισμένα φτερά. Δεν χρειάζεται να φανταστείς μιαν ηλιόλουστη ημέρα ή ένα χωράφι με ασφοδέλους. Δεν είναι απαραίτητο να είσαι ερωτευμένη, ή να έχεις ερωτευτεί τις πεταλούδες. Η λέξη πεταλούδα δεν είναι η πραγματική πεταλούδα. Υπάρχει η λέξη μα υπάρχει και η πεταλούδα. Αν μπερδέψεις αυτά τα δυο, οι άνθρωποι θα έχουν κάθε δικαίωμα να σε κοροϊδεύουν. Μην το παρακάνεις με τη λέξη. Μήπως προσπαθείς να υπονοήσεις ότι αγαπάς τις πεταλούδες τελειότερα από οποιονδήποτε άλλον, ή ότι πραγματικά αντιλαμβάνεσαι τη φύση τους; Η λέξη πεταλούδα είναι απλά ένα δεδομένο. Δεν είναι μια ευκαιρία για να πλανιέσαι στον αέρα, να πετάξεις ψηλά, να πιάσεις φιλία με τα λουλούδια, να συμβολίσεις την ομορφιά και το εύθραυστο, ή να υποδυθείς την πεταλούδα με οποιονδήποτε άλλον τρόπο. Μην υποδύεσαι τις λέξεις. Ποτέ μην προσπαθήσεις να υψωθείς από το πάτωμα, όταν μιλάς για πέταγμα. Ποτέ μην κλείνεις τα μάτια, μην τινάζεις απότομα το κεφάλι σου στο πλάι, όταν μιλάς για θάνατο. Μην καρφώνεις τα φλογισμένα σου μάτια πάνω μου όταν μιλάς για έρωτα. Αν θέλεις να με εντυπωσιάσεις όταν μιλάς για έρωτα βάλε το χέρι σου στην τσέπη ή κάτω από το φόρεμά σου και χαϊδέψου. Αν η φιλοδοξία σου και η πείνα σου για χειροκρότημα σε έκαναν να μου μιλήσεις για έρωτα, θα ‘πρεπε να μάθεις πώς να το κάνεις χωρίς να ξεφτιλίζεις τον εαυτό σου ή το κείμενο.Ποιά είναι η έκφραση που απαιτούν οι καιροί; Οι καιροί απαιτούν μη έκφραση έτσι κι αλλιώς. Η εποχή δεν ζητάει καμιά απολύτως έκφραση. Έχουμε δει φωτογραφίες με χαροκαμένες Ασιάτισσες μητέρες. Δεν μας αφορά η αγωνία των οργάνων σου που πασπατεύεις. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να εκφράσεις με το πρόσωπό σου, που να μπορεί να συναγωνιστεί με τη φρίκη αυτής της εποχής. Μην προσπαθήσεις καν. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να φέρεις τον εαυτό σου αντιμέτωπο με τη χλεύη εκείνων που έχουν νιώσει αυτά τα πράγματα βαθιά. Έχουμε δει στις ειδήσεις ανθρώπους στο έπακρο του πόνου και του ξεριζωμού. Όλοι ξέρουν ότι τρως καλά κι ότι πληρώνεσαι κιόλας για να σταθείς εδώ. Κάνεις αυτό που κάνεις μπροστά σε ανθρώπους που βίωσαν την καταστροφή. Αυτό θα έπρεπε να σε κάνει πολύ μετρημένη. Πες τις λέξεις δώσε το δεδομένο, κάνε στην άκρη. Όλοι ξέρουν ότι υποφέρεις. δεν μπορείς να πεις στο ακροατήριο όλα όσα ξέρεις για τον έρωτα με κάθε γραμμή που θα απαγγέλεις για τον έρωτα. Παραμέρησε και θα ξέρουν ό,τι ξέρεις γιατί ήδη το ξέρουν. Δεν έχεις να τους μάθεις τίποτα. Δεν είσαι πιο όμορφη απ’ αυτούς. Ούτε πιο σοφή. Μην τους βάζεις τις φωνές. Μην τους βιάζεις στην ψύχρα. Αυτό είναι κακό σεξ. Αν τους δείξεις το περίγραμμα των γεννητικών σου οργάνων, τότε δώσε τους κι αυτό που τάζεις. Να θυμάσαι ότι πραγματικά, οι άνθρωποι δεν θέλουν έναν ακροβάτη στο κρεβάτι τους. Ποιά είναι η ανάγκη μας; Να είμαστε κοντά στον φυσικό άντρα, να είμαστε κοντά στη φυσική γυναίκα. Μην παριστάνεις ότι είσαι μια λατρεμένη τραγουδίστρια μ’ ένα τεράστιο πιστό ακροατήριο που σε ακολούθησε στα πάνω και στα κάτω της ζωής σου μέχρι τούτη εδώ τη στιγμή. Οι βόμβες, τα φλογοβόλα κι όλα τα σκατά κατέστρεψαν πολλά περισσότερα από δέντρα και χωριά. κατέστρεψαν και τη σκηνή. Νόμισες ότι το επάγγελμά σου θα γλίτωνε από τη γενική καταστροφή; Δεν υπάρχει πια σκηνή. Δεν υπάρχουν πια φώτα της ράμπας και προβολείς. Στέκεσαι μέσα στον κόσμο. Γι αυτό να είσαι σεμνή. Πες τις λέξεις, δώσε τα δεδομένα, παραμέρισε. Στάσου μόνη. σαν να είσαι στο δωματιό σου. Μην το παίζεις. 







Αυτό είναι ένα εσωτερικό τοπίο. Είναι μέσα. Είναι πολύ προσωπικό. Σεβάσου την προσωπική ησυχία του υλικού. Αυτά τα κομμάτια γράφτηκαν στη σιωπή. Το θάρρος του παιχνιδιού είναι να το αρθρώσεις. Η πειθαρχία του είναι να μην το παραβιάσεις. Κάνε το ακροατήριο να νιώσει την αγάπη σου για μια τέτοια ήσυχη συνθήκη, παρ’ όλο που αυτή είναι ανύπαρκτη. Να είστε καλές πουτάνες. Το ποίημα δεν είναι σλόγκαν. Δεν μπορεί να σε διαφημίσει. Δεν μπορεί να προωθήσει τη φήμη σου ως ευαίσθητης. Δεν είσαι επιβήτορας. Δεν είσαι η γυναίκα φονιάς. Όλες αυτές οι βλακείες περί γκανγκστερ του έρωτα. Είσατε σπουδαστές της πειθαρχίας. Μην ” παίζετε” τις λέξεις. Οι λέξεις πεθαίνουν όταν τις “παίζετε”, μαραίνονται και μετά, το μόνο που απομένει είναι η φιλοδοξία σας.
Πες τις λέξεις με την ακρίβεια που θα τσέκαρες έναν κατάλογο πλυντηρίου. Μην αρχίσεις να συγκινείσαι με το δαντελένιο μπλουζάκι. Μην καυλώνεις όταν λες βρακί. Μην αρχίζεις να ανατριχιάζεις με την πετσέτα. Τα σεντόνια δεν πρέπει να σου βγάζουν μιαν ονειροπόλα έκφραση στα μάτια. Δεν υπάρχει λόγος να κλάψεις με τη λέξη μαντίλι. Οι κάλτσες δεν είναι εδώ για να σου θυμίζουν παράξενα και μακρινά ταξίδια. Όλα αυτά είναι απλά η μπουγάδα σου. Είναι μόνο τα ρούχα σου. Μην κάνεις μπανιστήρι μέσα από αυτά. Απλά φόρα τα.









Το ποίημα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πληροφορία. Είναι το Σύνταγμα της έσω χώρας. Αν το απαγγείλεις με στόμφο και το φουσκώσεις με ευγενικές προθέσεις, τότε δεν θα είσαι καλύτερη από τους πολιτικούς που τόσο περιφρονείς. Τότε, θα είσαι απλά κάποιος που κουνάει μια σημαία και κάνει την πιο φτηνή έκκληση σ’ ένα είδος συναισθηματικού πατριωτισμού. Να σκέφτεσαι τις λέξεις σαν επιστήμη, όχι σαν τέχνη. Είναι μια αναφορά. Είσαι ομιλήτρια σε μια συνεδρίαση του Κλαμπ Εξερευνητών του Ομίλου του Νάσιοναλ Τζεογκράφικ. Αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν όλα τα ρίσκα της ορειβασίας. Σε τιμούν, παίρνοντας ως δεδομένο ότι τα γνωρίζεις. Αν τους τρίψεις τη μούρη μέσα σ’ αυτά, θα είναι σαν να τους προσβάλλεις για τη φιλοξενία τους. Μίλα τους για το ύψος του βουνού, τον εξοπλισμό που χρησιμοποίησες, να είσαι συγκεκριμένη όσον αφορά τις επιφάνειες και το χρόνο που σου χρειάστηκε για ν’ ανέβεις. Μη χειριστείς το ακροατήριο για να εκμαιεύσεις κομένες ανάσες κι αναστεναγμούς. Αν γίνεις άξια γι αυτά, αυτό δεν θα οφείλεται στην εκτίμηση που είχες εσύ για το συμβάν, αλλά στη δική τους. Αυτό θα γίνει από τα στατιστικά στοιχεία κι όχι από το τρέμουλο της φωνής σου ή το σκίσιμο του αέρα με τα χέρια σου. Θα γίνει με τα δεδομένα και την ήσυχη οργάνωση της παρουσίας σου.
Απόφυγε τη διάνθιση. Μη φοβηθείς να είσαι αδύναμη. Σου πηγαίνει να ‘σαι κουρασμένη. Μοιάζεις ότι θα μπορούσες να συνεχίζεις πολύ ακόμα. Έλα τώρα στην αγκαλιά μου. Για μένα είσαι η εικόνα της ομορφιάς.

[Μετάφραση : Λίνα Νικολακοπούλου]

 

 

 

 

 

artworks : DDiArte

"Προπόνηση στα στερεότυπα" Του Θάνου Τζήμερου (http://www.palmografos.com, 25 Ιουνίου 2014)

...............................................................

Προπόνηση στα στερεότυπα

  http://www.palmografos.com, 25 Ιουνίου 2014

 

Του Θάνου Τζήμερου

«Θα νικήσουμε την Ακτή Ελεφαντοστού;» ρώτησε ο ρεπόρτερ της ΝΕΡΙΤ τον 10χρονο πιτσιρικά που έπαιζε σε ένα γήπεδο 5Χ5. «Σίγουρα! Τους έχουμε!» απάντησε ο εκκολαπτόμενος Καραγκούνης. «Θα βάλουμε πολλά γκολ» πρόσθεσε ένας συνομήλικος συμπαίκτης του. Μετά το μικρόφωνο στράφηκε στους ενήλικες της παρέας: «Στα δύσκολα δείχνουμε τι αξίζουμε» λέει ο ένας. «Θα μιλήσει η ελληνική ψυχή» αποφάνθηκε ο άλλος.

Θα ρωτούσα τον πιτσιρικά: τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μια ομάδα που με την «εύκολη» Ιαπωνία δεν έβαλε κανένα γκολ, θα βάλει πολλά στους, κλάσεις καλύτερους, Αϊβορέζους;  Θα ρωτούσα και τους ενήλικες: σε όλα τα προηγούμενα Παγκόσμια Κύπελλα που πατώσαμε και, είτε δεν πήγαμε καν είτε αποκλειστήκαμε από τον πρώτο γύρο, δεν ήταν επαρκής ο βαθμός δυσκολίας ή η ελληνική ψυχή είχε δυσλεξία;

Σκέφτομαι τη δύναμη των στερεότυπων. Πόσες γενιές δεν μεγάλωσαν κάνοντας προπόνηση στους εθνικούς μας μύθους! Έχοντας αποκούμπι τις μαγικές δυνάμεις της ελληνικής ψυχής. Λες και οι άλλοι λαοί έχουν στη θέση της, μπαταρία. Εξυψώνουμε τις στιγμές των εθνικών μας επιτυχιών, αποσιωπούμε τις πολύ μεγαλύτερες περιόδους εθνικής καταισχύνης και χορεύουμε σαν τους Ινδιάνους τον χορό της βροχής. Για να βρέξει γκολ, εθνικές επιτυχίες, λεφτά, επενδύσεις.

Κάποιο ρεπορτάζ για τον σωστό σχεδιασμό; Μπα, δεν πουλάει! Κανένα σχόλιο για τη συνέπεια και τη σταθερότητα στην απόδοση; Έλα τώρα, με τι ασχολείσαι! Εδώ έχουμε την ελληνική ψυχή, έτοιμη να ισοπεδώσει τους αντιπάλους. Μόνο που συνήθως ισοπεδώνουμε τον εαυτό μας.

Αναρρωτιέμαι τι να περιμένει άραγε η ελληνική ψυχή των πολιτικών για να μιλήσει; Πόσο πιο δύσκολα πρέπει να γίνουν τα πράγματα για να παρουσιάσουν ένα εθνικό διακομματικό σχέδιο ανάπτυξης; Να σκίσουμε τα μνημόνια; Να τα κάνουμε κομματάκια! Χαρτοπόλεμο! Αλλά κάτι θα πρέπει να γράψουμε στη θέση τους. Κάτι που να λέει βου και α, βα. Για αρχή. Γιατί μετά θα πρέπει να λέει κι άλλα. Πώς θα μειωθεί η ανεργία όταν κυνηγάς κάθε προσπάθεια κάθε ανθρώπου να στήσει μια δουλειά; Πώς θα αυξηθεί η φορολογική βάση όταν ανεβάζεις τόσο πολύ τον φόρο που δίνεις κίνητρα στη φοροδιαφυγή; Πώς ζητάς από τον κόσμο φορολογική συνείδηση, όταν δεν έχεις ούτε ίχνος; Όταν καλύπτεις τους μεγάλους φοροφυγάδες γιατί είναι οι κομματικοί σου στυλοβάτες; Πώς θα αποκτήσουμε οικονομική ασφάλεια όταν αλλάζεις τον φορολογικό νόμο κάθε δεύτερη μέρα; Πώς θα λειτουργήσει ανεξάρτητα η Δικαιοσύνη όταν την έχεις κάνει τσιράκι της κυβέρνησης; Πώς θα επιταχυνθεί το έργο της όταν ακούς πληροφορική και σε πιάνει τεταρταίος; Δεν βλέπω να γράφει κανένας.

Όμως, η ελληνική πολιτική ψυχή όλον αυτόν τον καιρό μιλούσε. Μιλούσε και δυνατά και πολύ εκφραστικά, αλλά με λάθος θέμα: εκπροσωπώντας τις συντεχνίες και τους κομματικούς πελάτες.

Το κακό είναι ότι συνεχίζει να μιλάει. Και να λέει τα ίδια. Γιατί μάλλον δεν έχει καταλάβει ότι όχι μόνο ήρθαν τα δύσκολα, αλλά κάνουμε τα πάντα για να έρθουν και τα τραγικά. Οι απαντήσεις του πολιτικού κόσμου δεν διαφέρουν και πολύ από αυτές των 10χρονων του ρεπορτάζ. «Έρχεται η ανάπτυξη» λέει ο πρωθυπουργός επειδή κατακρεουργώντας τον φορολογούμενο βρέθηκε να έχει, μόνο για λίγους μήνες, κάτι ψιλά παραπάνω από όσα ξοδεύει – χωρίς να υπολογιστούν τα τοκοχρεωλύσια των δανείων. «Θα σκίσουμε τα μνημόνια» λέει το δεκαπενταμελές του ΣΥΡΙΖΑ θεωρώντας ότι η διεθνής πολιτική είναι κάτι σαν το μπουγιέλωμα στο τέλος της χρονιάς, στην μοναδική ενδεχομένως σχολική δραστηριότητα που συμμετείχε ο πρόεδρός του.

Δεν ξέρω πόσο θα έρθει ο αγώνας με την Ακτή Ελεφαντοστού, καθώς αυτό το άρθρο γράφτηκε λίγο πριν το σφύριγμα της έναρξης. Μπορεί να νικήσουμε, δεν αποκλείεται. Αλλά έχουμε χάσει εδώ και πολύ καιρό τη σοβαρότητά μας. Αυτή που προέρχεται από τη συνεπή, σταθερή πορεία. Αυτή που βασίζεται σε σχέδιο, σε οργάνωση και σε πολύ δουλειά. Αυτή που θα κάνει τα γραφεία στοιχημάτων να μας θεωρήσουν, κάποτε, φαβορί.

Γιατί έτσι λειτουργούν και οι αγορές, σαν μπουκμέηκερς. Θα ποντάριζες εσύ, που εκθειάζεις την ελληνική ψυχή, χίλια ευρώ στοιχηματίζοντας ότι η εθνική μας θα κατακτήσει το Μουντιάλ; Θα ποντάριζες ένα εκατομμύριο ευρώ στοιχηματίζοντας στο ότι η ελληνική γραφειοκρατία που συνεχώς διογκώνεται (και συνεχώς δικαιώνεται στα δικαστήρια!) θα μπορέσει να οδηγήσει την Ελλάδα σε ρυθμούς ανάπτυξης 8% κάθε χρόνο για τα επόμενα 10 χρόνια; Μα αυτό ακριβώς ζητάμε να κάνουν οι επενδυτές, και με πολλά περισσότερα, καθώς ένα εκατομμύριο ευρώ είναι το κόστος μιας μικρής, διεθνώς, επένδυσης. Αν δεν ποντάριζες εσύ στην προοπτική της χώρας σου, γιατί να το κάνει ο ξένος;

Ποιοι λοιπόν ποντάρουν στο ελληνικό κύπελλο; Ούτε καν οι παράτολμοι τζογαδόροι. Μόνο οι σιγουράντζες: αυτοί που μαγειρεύουν τους αγώνες. Στο Μουντιάλ, αυτό μάλλον δεν γίνεται (αν και ποτέ δεν είσαι 100% σίγουρος…). Στην πολιτική γίνεται. Λέγεται κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα. Βάζω τα λεφτά, αλλά έχω κλείσει ήδη αποκλειστικές δουλειές με το γκουβέρνο. Το έχουμε συνηθίσει, γι’ αυτό δεν αντιλαμβανόμαστε ότι δεν διαφέρει καθόλου από τα στημένα παιχνίδια. Ακόμα κι αν δεν περιλαμβάνει μίζα, στρεβλώνει τόσο πολύ την αγορά που η ζημιά που προκαλεί είναι σαν δέκα Άκηδες μαζί.

Χρειαζόμαστε λοιπόν προπόνηση. Γερή προπόνηση. Και οργάνωση. Και θεσμούς. Ναι, αλλά η ψυχή; Δεν θα την βάλουμε στον λογαριασμό; Θα τη βάλουμε. Όχι όμως μόνη της. Αν κάπου αξίζει να ποντάρουμε είναι στην εθνική ομοψυχία. Τότε ναι, μπορούν να μας ακούσουν. Μπορούμε να νικήσουμε. Μπορούμε να συνεχίσουμε να νικάμε. Και να «τους έχουμε» μόνιμα.

Υ.Γ. Μετά τη επικράτηση, τελικά, της Εθνικής: μπράβο, γιατί την αξίζαμε τη νίκη. Θα προτιμούσα, βέβαια, το δεύτερο γκολ να ήταν ένα από τα δοκάρια, κατά προτίμηση η βολίδα του Χολέβα, κι όχι το αποτέλεσμα ενός “πέτσινου” πέναλτι. Η ελληνική ψυχή έχει και ένα άλλο ταλέντο: μέχρι να τα καταφέρει σού βγάζει την ψυχή! Θα μου πεις πως έτσι δεν πλήττεις… Σωστό κι αυτό. Πειράζει, όμως, να ονειρεύομαι την εποχή που θα μας θεωρούν και θα είμαστε φαβορί - σε όλα;

Market News

Προπόνηση στα στερεότυπα

MarketNews | Τρίτη, 24 Ιουν | Απόψεις

«Θα νικήσουμε την Ακτή Ελεφαντοστού;» ρώτησε ο ρεπόρτερ της ΝΕΡΙΤ τον 10χρονο πιτσιρικά που έπαιζε σε ένα γήπεδο 5Χ5. «Σίγουρα! Τους έχουμε!» απάντησε ο εκκολαπτόμενος Καραγκούνης. «Θα βάλουμε πολλά γκολ» πρόσθεσε ένας συνομήλικος συμπαίκτης του. Μετά το μικρόφωνο στράφηκε στους ενήλικες της παρέας: «Στα δύσκολα δείχνουμε τι αξίζουμε» λέει ο ένας. «Θα μιλήσει η ελληνική ψυχή» αποφάνθηκε ο άλλος.

Θα ρωτούσα τον πιτσιρικά: τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μια ομάδα που με την «εύκολη» Ιαπωνία δεν έβαλε κανένα γκολ, θα βάλει πολλά στους, κλάσεις καλύτερους, Αϊβορέζους;  Θα ρωτούσα και τους ενήλικες: σε όλα τα προηγούμενα Παγκόσμια Κύπελλα που πατώσαμε και, είτε δεν πήγαμε καν είτε αποκλειστήκαμε από τον πρώτο γύρο, δεν ήταν επαρκής ο βαθμός δυσκολίας ή η ελληνική ψυχή είχε δυσλεξία;

Σκέφτομαι τη δύναμη των στερεότυπων. Πόσες γενιές δεν μεγάλωσαν κάνοντας προπόνηση στους εθνικούς μας μύθους! Έχοντας αποκούμπι τις μαγικές δυνάμεις της ελληνικής ψυχής. Λες και οι άλλοι λαοί έχουν στη θέση της, μπαταρία. Εξυψώνουμε τις στιγμές των εθνικών μας επιτυχιών, αποσιωπούμε τις πολύ μεγαλύτερες περιόδους εθνικής καταισχύνης και χορεύουμε σαν τους Ινδιάνους τον χορό της βροχής. Για να βρέξει γκολ, εθνικές επιτυχίες, λεφτά, επενδύσεις.

Κάποιο ρεπορτάζ για τον σωστό σχεδιασμό; Μπα, δεν πουλάει! Κανένα σχόλιο για τη συνέπεια και τη σταθερότητα στην απόδοση; Έλα τώρα, με τι ασχολείσαι! Εδώ έχουμε την ελληνική ψυχή, έτοιμη να ισοπεδώσει τους αντιπάλους. Μόνο που συνήθως ισοπεδώνουμε τον εαυτό μας.

Αναρρωτιέμαι τι να περιμένει άραγε η ελληνική ψυχή των πολιτικών για να μιλήσει; Πόσο πιο δύσκολα πρέπει να γίνουν τα πράγματα για να παρουσιάσουν ένα εθνικό διακομματικό σχέδιο ανάπτυξης; Να σκίσουμε τα μνημόνια; Να τα κάνουμε κομματάκια! Χαρτοπόλεμο! Αλλά κάτι θα πρέπει να γράψουμε στη θέση τους. Κάτι που να λέει βου και α, βα. Για αρχή. Γιατί μετά θα πρέπει να λέει κι άλλα. Πώς θα μειωθεί η ανεργία όταν κυνηγάς κάθε προσπάθεια κάθε ανθρώπου να στήσει μια δουλειά; Πώς θα αυξηθεί η φορολογική βάση όταν ανεβάζεις τόσο πολύ τον φόρο που δίνεις κίνητρα στη φοροδιαφυγή; Πώς ζητάς από τον κόσμο φορολογική συνείδηση, όταν δεν έχεις ούτε ίχνος; Όταν καλύπτεις τους μεγάλους φοροφυγάδες γιατί είναι οι κομματικοί σου στυλοβάτες; Πώς θα αποκτήσουμε οικονομική ασφάλεια όταν αλλάζεις τον φορολογικό νόμο κάθε δεύτερη μέρα; Πώς θα λειτουργήσει ανεξάρτητα η Δικαιοσύνη όταν την έχεις κάνει τσιράκι της κυβέρνησης; Πώς θα επιταχυνθεί το έργο της όταν ακούς πληροφορική και σε πιάνει τεταρταίος; Δεν βλέπω να γράφει κανένας.

Όμως, η ελληνική πολιτική ψυχή όλον αυτόν τον καιρό μιλούσε. Μιλούσε και δυνατά και πολύ εκφραστικά, αλλά με λάθος θέμα: εκπροσωπώντας τις συντεχνίες και τους κομματικούς πελάτες.

Το κακό είναι ότι συνεχίζει να μιλάει. Και να λέει τα ίδια. Γιατί μάλλον δεν έχει καταλάβει ότι όχι μόνο ήρθαν τα δύσκολα, αλλά κάνουμε τα πάντα για να έρθουν και τα τραγικά. Οι απαντήσεις του πολιτικού κόσμου δεν διαφέρουν και πολύ από αυτές των 10χρονων του ρεπορτάζ. «Έρχεται η ανάπτυξη» λέει ο πρωθυπουργός επειδή κατακρεουργώντας τον φορολογούμενο βρέθηκε να έχει, μόνο για λίγους μήνες, κάτι ψιλά παραπάνω από όσα ξοδεύει – χωρίς να υπολογιστούν τα τοκοχρεωλύσια των δανείων. «Θα σκίσουμε τα μνημόνια» λέει το δεκαπενταμελές του ΣΥΡΙΖΑ θεωρώντας ότι η διεθνής πολιτική είναι κάτι σαν το μπουγιέλωμα στο τέλος της χρονιάς, στην μοναδική ενδεχομένως σχολική δραστηριότητα που συμμετείχε ο πρόεδρός του.

Δεν ξέρω πόσο θα έρθει ο αγώνας με την Ακτή Ελεφαντοστού, καθώς αυτό το άρθρο γράφτηκε λίγο πριν το σφύριγμα της έναρξης. Μπορεί να νικήσουμε, δεν αποκλείεται. Αλλά έχουμε χάσει εδώ και πολύ καιρό τη σοβαρότητά μας. Αυτή που προέρχεται από τη συνεπή, σταθερή πορεία. Αυτή που βασίζεται σε σχέδιο, σε οργάνωση και σε πολύ δουλειά. Αυτή που θα κάνει τα γραφεία στοιχημάτων να μας θεωρήσουν, κάποτε, φαβορί.

Γιατί έτσι λειτουργούν και οι αγορές, σαν μπουκμέηκερς. Θα ποντάριζες εσύ, που εκθειάζεις την ελληνική ψυχή, χίλια ευρώ στοιχηματίζοντας ότι η εθνική μας θα κατακτήσει το Μουντιάλ; Θα ποντάριζες ένα εκατομμύριο ευρώ στοιχηματίζοντας στο ότι η ελληνική γραφειοκρατία που συνεχώς διογκώνεται (και συνεχώς δικαιώνεται στα δικαστήρια!) θα μπορέσει να οδηγήσει την Ελλάδα σε ρυθμούς ανάπτυξης 8% κάθε χρόνο για τα επόμενα 10 χρόνια; Μα αυτό ακριβώς ζητάμε να κάνουν οι επενδυτές, και με πολλά περισσότερα, καθώς ένα εκατομμύριο ευρώ είναι το κόστος μιας μικρής, διεθνώς, επένδυσης. Αν δεν ποντάριζες εσύ στην προοπτική της χώρας σου, γιατί να το κάνει ο ξένος;

Ποιοι λοιπόν ποντάρουν στο ελληνικό κύπελλο; Ούτε καν οι παράτολμοι τζογαδόροι. Μόνο οι σιγουράντζες: αυτοί που μαγειρεύουν τους αγώνες. Στο Μουντιάλ, αυτό μάλλον δεν γίνεται (αν και ποτέ δεν είσαι 100% σίγουρος…). Στην πολιτική γίνεται. Λέγεται κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα. Βάζω τα λεφτά, αλλά έχω κλείσει ήδη αποκλειστικές δουλειές με το γκουβέρνο. Το έχουμε συνηθίσει, γι’ αυτό δεν αντιλαμβανόμαστε ότι δεν διαφέρει καθόλου από τα στημένα παιχνίδια. Ακόμα κι αν δεν περιλαμβάνει μίζα, στρεβλώνει τόσο πολύ την αγορά που η ζημιά που προκαλεί είναι σαν δέκα Άκηδες μαζί.

Χρειαζόμαστε λοιπόν προπόνηση. Γερή προπόνηση. Και οργάνωση. Και θεσμούς. Ναι, αλλά η ψυχή; Δεν θα την βάλουμε στον λογαριασμό; Θα τη βάλουμε. Όχι όμως μόνη της. Αν κάπου αξίζει να ποντάρουμε είναι στην εθνική ομοψυχία. Τότε ναι, μπορούν να μας ακούσουν. Μπορούμε να νικήσουμε. Μπορούμε να συνεχίσουμε να νικάμε. Και να «τους έχουμε» μόνιμα.

Υ.Γ. Μετά τη επικράτηση, τελικά, της Εθνικής: μπράβο, γιατί την αξίζαμε τη νίκη. Θα προτιμούσα, βέβαια, το δεύτερο γκολ να ήταν ένα από τα δοκάρια, κατά προτίμηση η βολίδα του Χολέβα, κι όχι το αποτέλεσμα ενός “πέτσινου” πέναλτι. Η ελληνική ψυχή έχει και ένα άλλο ταλέντο: μέχρι να τα καταφέρει σού βγάζει την ψυχή! Θα μου πεις πως έτσι δεν πλήττεις… Σωστό κι αυτό. Πειράζει, όμως, να ονειρεύομαι την εποχή που θα μας θεωρούν και θα είμαστε φαβορί - σε όλα;

 

- See more at: http://marketnews.gr/article/14643/proponhsh_sta_stereotypa#sthash.aZeCHuuZ.dpuf

Προπόνηση στα στερεότυπα

MarketNews | Τρίτη, 24 Ιουν | Απόψεις

«Θα νικήσουμε την Ακτή Ελεφαντοστού;» ρώτησε ο ρεπόρτερ της ΝΕΡΙΤ τον 10χρονο πιτσιρικά που έπαιζε σε ένα γήπεδο 5Χ5. «Σίγουρα! Τους έχουμε!» απάντησε ο εκκολαπτόμενος Καραγκούνης. «Θα βάλουμε πολλά γκολ» πρόσθεσε ένας συνομήλικος συμπαίκτης του. Μετά το μικρόφωνο στράφηκε στους ενήλικες της παρέας: «Στα δύσκολα δείχνουμε τι αξίζουμε» λέει ο ένας. «Θα μιλήσει η ελληνική ψυχή» αποφάνθηκε ο άλλος.

Θα ρωτούσα τον πιτσιρικά: τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μια ομάδα που με την «εύκολη» Ιαπωνία δεν έβαλε κανένα γκολ, θα βάλει πολλά στους, κλάσεις καλύτερους, Αϊβορέζους;  Θα ρωτούσα και τους ενήλικες: σε όλα τα προηγούμενα Παγκόσμια Κύπελλα που πατώσαμε και, είτε δεν πήγαμε καν είτε αποκλειστήκαμε από τον πρώτο γύρο, δεν ήταν επαρκής ο βαθμός δυσκολίας ή η ελληνική ψυχή είχε δυσλεξία;

Σκέφτομαι τη δύναμη των στερεότυπων. Πόσες γενιές δεν μεγάλωσαν κάνοντας προπόνηση στους εθνικούς μας μύθους! Έχοντας αποκούμπι τις μαγικές δυνάμεις της ελληνικής ψυχής. Λες και οι άλλοι λαοί έχουν στη θέση της, μπαταρία. Εξυψώνουμε τις στιγμές των εθνικών μας επιτυχιών, αποσιωπούμε τις πολύ μεγαλύτερες περιόδους εθνικής καταισχύνης και χορεύουμε σαν τους Ινδιάνους τον χορό της βροχής. Για να βρέξει γκολ, εθνικές επιτυχίες, λεφτά, επενδύσεις.

Κάποιο ρεπορτάζ για τον σωστό σχεδιασμό; Μπα, δεν πουλάει! Κανένα σχόλιο για τη συνέπεια και τη σταθερότητα στην απόδοση; Έλα τώρα, με τι ασχολείσαι! Εδώ έχουμε την ελληνική ψυχή, έτοιμη να ισοπεδώσει τους αντιπάλους. Μόνο που συνήθως ισοπεδώνουμε τον εαυτό μας.

Αναρρωτιέμαι τι να περιμένει άραγε η ελληνική ψυχή των πολιτικών για να μιλήσει; Πόσο πιο δύσκολα πρέπει να γίνουν τα πράγματα για να παρουσιάσουν ένα εθνικό διακομματικό σχέδιο ανάπτυξης; Να σκίσουμε τα μνημόνια; Να τα κάνουμε κομματάκια! Χαρτοπόλεμο! Αλλά κάτι θα πρέπει να γράψουμε στη θέση τους. Κάτι που να λέει βου και α, βα. Για αρχή. Γιατί μετά θα πρέπει να λέει κι άλλα. Πώς θα μειωθεί η ανεργία όταν κυνηγάς κάθε προσπάθεια κάθε ανθρώπου να στήσει μια δουλειά; Πώς θα αυξηθεί η φορολογική βάση όταν ανεβάζεις τόσο πολύ τον φόρο που δίνεις κίνητρα στη φοροδιαφυγή; Πώς ζητάς από τον κόσμο φορολογική συνείδηση, όταν δεν έχεις ούτε ίχνος; Όταν καλύπτεις τους μεγάλους φοροφυγάδες γιατί είναι οι κομματικοί σου στυλοβάτες; Πώς θα αποκτήσουμε οικονομική ασφάλεια όταν αλλάζεις τον φορολογικό νόμο κάθε δεύτερη μέρα; Πώς θα λειτουργήσει ανεξάρτητα η Δικαιοσύνη όταν την έχεις κάνει τσιράκι της κυβέρνησης; Πώς θα επιταχυνθεί το έργο της όταν ακούς πληροφορική και σε πιάνει τεταρταίος; Δεν βλέπω να γράφει κανένας.

Όμως, η ελληνική πολιτική ψυχή όλον αυτόν τον καιρό μιλούσε. Μιλούσε και δυνατά και πολύ εκφραστικά, αλλά με λάθος θέμα: εκπροσωπώντας τις συντεχνίες και τους κομματικούς πελάτες.

Το κακό είναι ότι συνεχίζει να μιλάει. Και να λέει τα ίδια. Γιατί μάλλον δεν έχει καταλάβει ότι όχι μόνο ήρθαν τα δύσκολα, αλλά κάνουμε τα πάντα για να έρθουν και τα τραγικά. Οι απαντήσεις του πολιτικού κόσμου δεν διαφέρουν και πολύ από αυτές των 10χρονων του ρεπορτάζ. «Έρχεται η ανάπτυξη» λέει ο πρωθυπουργός επειδή κατακρεουργώντας τον φορολογούμενο βρέθηκε να έχει, μόνο για λίγους μήνες, κάτι ψιλά παραπάνω από όσα ξοδεύει – χωρίς να υπολογιστούν τα τοκοχρεωλύσια των δανείων. «Θα σκίσουμε τα μνημόνια» λέει το δεκαπενταμελές του ΣΥΡΙΖΑ θεωρώντας ότι η διεθνής πολιτική είναι κάτι σαν το μπουγιέλωμα στο τέλος της χρονιάς, στην μοναδική ενδεχομένως σχολική δραστηριότητα που συμμετείχε ο πρόεδρός του.

Δεν ξέρω πόσο θα έρθει ο αγώνας με την Ακτή Ελεφαντοστού, καθώς αυτό το άρθρο γράφτηκε λίγο πριν το σφύριγμα της έναρξης. Μπορεί να νικήσουμε, δεν αποκλείεται. Αλλά έχουμε χάσει εδώ και πολύ καιρό τη σοβαρότητά μας. Αυτή που προέρχεται από τη συνεπή, σταθερή πορεία. Αυτή που βασίζεται σε σχέδιο, σε οργάνωση και σε πολύ δουλειά. Αυτή που θα κάνει τα γραφεία στοιχημάτων να μας θεωρήσουν, κάποτε, φαβορί.

Γιατί έτσι λειτουργούν και οι αγορές, σαν μπουκμέηκερς. Θα ποντάριζες εσύ, που εκθειάζεις την ελληνική ψυχή, χίλια ευρώ στοιχηματίζοντας ότι η εθνική μας θα κατακτήσει το Μουντιάλ; Θα ποντάριζες ένα εκατομμύριο ευρώ στοιχηματίζοντας στο ότι η ελληνική γραφειοκρατία που συνεχώς διογκώνεται (και συνεχώς δικαιώνεται στα δικαστήρια!) θα μπορέσει να οδηγήσει την Ελλάδα σε ρυθμούς ανάπτυξης 8% κάθε χρόνο για τα επόμενα 10 χρόνια; Μα αυτό ακριβώς ζητάμε να κάνουν οι επενδυτές, και με πολλά περισσότερα, καθώς ένα εκατομμύριο ευρώ είναι το κόστος μιας μικρής, διεθνώς, επένδυσης. Αν δεν ποντάριζες εσύ στην προοπτική της χώρας σου, γιατί να το κάνει ο ξένος;

Ποιοι λοιπόν ποντάρουν στο ελληνικό κύπελλο; Ούτε καν οι παράτολμοι τζογαδόροι. Μόνο οι σιγουράντζες: αυτοί που μαγειρεύουν τους αγώνες. Στο Μουντιάλ, αυτό μάλλον δεν γίνεται (αν και ποτέ δεν είσαι 100% σίγουρος…). Στην πολιτική γίνεται. Λέγεται κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα. Βάζω τα λεφτά, αλλά έχω κλείσει ήδη αποκλειστικές δουλειές με το γκουβέρνο. Το έχουμε συνηθίσει, γι’ αυτό δεν αντιλαμβανόμαστε ότι δεν διαφέρει καθόλου από τα στημένα παιχνίδια. Ακόμα κι αν δεν περιλαμβάνει μίζα, στρεβλώνει τόσο πολύ την αγορά που η ζημιά που προκαλεί είναι σαν δέκα Άκηδες μαζί.

Χρειαζόμαστε λοιπόν προπόνηση. Γερή προπόνηση. Και οργάνωση. Και θεσμούς. Ναι, αλλά η ψυχή; Δεν θα την βάλουμε στον λογαριασμό; Θα τη βάλουμε. Όχι όμως μόνη της. Αν κάπου αξίζει να ποντάρουμε είναι στην εθνική ομοψυχία. Τότε ναι, μπορούν να μας ακούσουν. Μπορούμε να νικήσουμε. Μπορούμε να συνεχίσουμε να νικάμε. Και να «τους έχουμε» μόνιμα.

Υ.Γ. Μετά τη επικράτηση, τελικά, της Εθνικής: μπράβο, γιατί την αξίζαμε τη νίκη. Θα προτιμούσα, βέβαια, το δεύτερο γκολ να ήταν ένα από τα δοκάρια, κατά προτίμηση η βολίδα του Χολέβα, κι όχι το αποτέλεσμα ενός “πέτσινου” πέναλτι. Η ελληνική ψυχή έχει και ένα άλλο ταλέντο: μέχρι να τα καταφέρει σού βγάζει την ψυχή! Θα μου πεις πως έτσι δεν πλήττεις… Σωστό κι αυτό. Πειράζει, όμως, να ονειρεύομαι την εποχή που θα μας θεωρούν και θα είμαστε φαβορί - σε όλα;

 

- See more at: http://marketnews.gr/article/14643/proponhsh_sta_stereotypa#sthash.aZeCHuuZ.dpuf