Ο ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ για το "έτοιμο και την ετοιματζίδικη ζωή"... (www. lifo.gr, 30/8/2013) & Σεπτ. 2006)

.........................................................

       Ο ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

    για το "έτοιμο και την ετοιματζίδικη 
                                ζωή :

...Υπάρχει η αίσθηση ότι ενώ γίνονται τόσα πράγματα γύρω μας οι καλλιτέχνες, οι πνευματικοί άνθρωποι σιωπούν ή ιδιωτεύουν όταν δεν συναινούν.

Το δικαίωμα στην ιδιώτευση είναι απολύτως σεβαστό. Αλλά εφ' όσον κάποιος μιλά ή εκφράζεται δημόσια πρέπει να τολμά. Θλίβομαι για το ταλέντο που απορροφάται αναίμακτα από το σύστημα όπως για τον καλλιτέχνη που κατεβάζει τα βρακιά του αμέσως για χάρη της αναγνώρισης. Και μένα στα 37 μου μου ζητήθηκε να κάνω τη μεγάλη επίσημη γλώσσα. Αυτό είναι, αν θες μια κίνηση του συστήματος, η οποία είναι θετική μόνο αν δεν απονευρώνει το δόντι που δαγκώνει. Όμως αυτό είναι ευθύνη του δοντιού.

Εσύ ...δαγκώνεις;

Δεν θα το πω εγώ αυτό. Εκείνο που μου αρέσει είναι να κάνω καθαρά αυτό που έχω ανάγκη. Στενοχωριέμαι όμως όταν βλέπω μαχητικούς ανθρώπους να καταντούν ξενέρωτοι.

Τι άλλο σε στεναχωρεί;

Η ανευ όρων αποδοχή της ετοιματζίδικης ζωής που προτείνει το σύστημα και το λάιφ στάιλ. Η έτοιμη τέχνη. Η έτοιμη διασκέδαση. Οι έτοιμες διακοπές. Τα έτοιμα σπίτια. Η έτοιμη ενημέρωση. Η έτοιμη τηλεόραση. Η ζωή που δεν αναρωτιέται κάθε τόσο για το νόημά της, δεν είναι, ξέρεις, της προτίμησής μου. Όχι ότι έχουν τόση  σημασία αυτές μου οι απόψεις τις αναφέρω επειδή με ρώτησες. Ωστόσο, το βασικό πρόβλημα δεν είναι κάποιος  παραδοσιακός συντηρητισμός που μας κρατά "πίσω", αλλά κάτι παγκόσμιο και πολύ μοντέρνο που ονομάζεται θεοποίηση της ανάπτυξης και του κέρδους. Ενώ το πρόβλημα θα έπρεπε να ήταν πώς να καλυτερεύσουμε μέσω αυτών την καθημερινότητά μας. Αλλά αν είναι να εγκλωβιστούμε μια ζωή επί πιστώσει, τότε προς τι η ανάπτυξη; Αυτός είναι ο πραγματικός, ο τερατώδης συντηρητισμός του σήμερα... 

Δες περισσότερα εδώ: 

http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/41204

Δύο τραγούδια της Ζήλειας από τα "Τραγούδια της Καρδιάς" του Ιωάννη Πολέμη (1862-1924) από την "ΑΥΓΗ" (28/8/2013)

.....................................................

Ιωάννης Πολέμης 

(1862 - 1924)

Δύο τραγούδια της Ζήλειας από τα "Τραγούδια της Καρδιάς"

8.Ζήλεια σκληρή αιώνια τα στήθη μου ξεσχίζει

και υποψιαις ψεύτικαις χίλιων ειδών σκορπίζει,

και όσω η αγάπη μου μονάχη της αυξάνει

τόσω η ζήλεια αχόρταγη σαν φείδι με δαγκάνει -

κι όσω αλύπητα η ζήλεια αλύπητα τα στήθη μου ματώνει

τόσω η αγάπη πάντοτε 'ςτο πείσμα μεγαλόνει*

και καρτερώ μ' υπομονή να δω πού θα με φέρη

της ζήλειας και του έρωτα τ' αγριεμένο ταίρι.

9. Ο Έρωτας παντρεύτηκε τη ζηλεια 'ςτην καρδιά μου

κ' εγέννησαν χίλια παιδιά, τα χίλια βάσανά μου.

(1889)

                                            ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ

στο Ποικίλη Στοά, εθνικόν ημερολογιον 1887

*: εννοείται ότι έχει κρατηθεί η ορθογραφία του ποιητή.

από το ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ της "ΑΥΓΗΣ" (28/8/2013)

με ανθολόγο του Αυγούστου 2013 την Ειρήνη Ριζάκη

Κιθαρωδίες...

..................................................

"Η χελώνα και ο Ρεβιθάκης" παραμύθι από τον Αίνο της Θράκης (εκβολές του Έβρου) / (από τα "Ελληνικά Παραμύθια" - εκλογή Γ.Α.Μέγα, εκδ."Εστία")

.......................................................

 

Η χελώνα και ο Ρεβιθάκης

παραμύθι από τον Αίνο της Θράκης (εκβολές του Έβρου)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας ψαράς χήρος και δεν είχε καθόλου παιδιά και πήγε μια μέρα να ψαρέψει και δεν έπιασε τίποτα· μόνο μια χελώνα πιάστηκε στα δίχτυα του, και είπεν:

-  Αυτή ήταν το τυχερό μου, ας την πάρω στο σπίτι.

Ενώ πρώτα ήταν το σπίτι του μέσα στα σκουπίδια βουτηγμένο, τη δεύτερη τη μέρα που πήγε τη χελώνα στο σπίτι, το ηύρε σκουπισμένο και παστρεμένο γυαλιά καρφιά και θάμαζε ο καημένος ο ψαράς ποιος τα κάνει αυτά.

 Μια μέρα πήγε ψάρια στο σπίτι και το μεσημέρι πάει ν’ ανάψει κομμάτι φωτιά να ψήσει τα ψάρια να φάει, βλέπει, τα ψάρια λείπανε απ’ το καρφί.

Μπρε, ως τα τώρα δεν τα πήρεν η γάτα τα ψάρια! Τώρα πώς μπόρεσε και τα πήρε;

 Πάει στη γωνιά, βλέπει μέσα στον τέντζερη βρασμένα ψάρια, σ’ ένα πιάτο τηγανισμένα, σε άλλο ψημένα! βλέπει το σπίτι πάλι σκουπισμένο, συγυρισμένο και θάμαξε:

Ποιος άραγε είναι που τα κάνει αυτά!

Την άλλη μέρα λοιπόν φύλαξε και βλέπει και βγαίνει από μεσ’ απ ’ τη χελώνα μια κοπέλα που η ομορφιά της στον κόσμο δεν στάθηκε. Άμα βγήκε λοιπόν, την έπιασε και είπε:

Συ λοιπόν είσαι που με νοικοκυρεύεις και δεν το ξέρω;

Κι έπιασε κι έσπασε το καύκαλο της χελώνας κι απόμεινε κοπέλα πια και τη στεφανώθηκε και την πήρε γυναίκα.

 Ο βασιλιάς εκείνου του τόπου ήταν ανύπαντρος κι έδωκε σ’ όλα τα κορίτσια από έναν πέπλο να κεντήσουν και όποια τον κεντήσει καλύτερα, θα την πάρει γυναίκα. Έδωκαν και στου ψαρά τη γυναίκα, γιατί τη θαρρούσαν θυγατέρα του. Κι εκείνη χωρίς να ξέρει με τι σκοπό θα τον κεντήσει, έπιασε και κέντησε έναν πέπλο και είχε τη θάλασσα με τα ψάρια και τα καράβια. Κεντήσανε κι άλλα κορίτσια και είχε προστάξει ο βασιλιάς την ίδια μέρα τα ίδια τα κορίτσια θα πάει κάθε ένα τον πέπλο του, πήγε κι η γυναίκα του ψαρά. Άμα την είδε αυτός, τρελάθηκε απ’ την ομορφιά της. Βλέπει και τον πέπλο που είχε κεντήσει κι ήταν ο καλύτερος απ’ όλους, και είπε να την πάρει, και αυτή αποκρίνεται πως είναι παντρεμένη μ’ έναν ψαρά.

-Και γιατί τον κέντησες τον πέπλο;Γιατί δεν το ‘ξερα με τι σκοπό πρόσταξες να κεντήσουν τους πέπλους. Εγώ τον κέντησα για το χατίρι σου.

-Πες στον άντρα σου ναρθεί εδώ.

- Ορισμός σας, αφέντη βασιλιά, είπε, και πάει στο σπίτι της και είπε στον άντρα της  «να πας σε θέλει ο βασιλιάς». 

Πηγαίνει ο καημένος ο ψαράς και λέει του βασιλιά «τι με θέλεις, αφέντη βασιλιά;»

-Αυτή η γυναίκα πόχεις εσύ, δεν είναι για σένα· λοιπόν ή θα κάνεις ένα τραπέζι από ψάρια να φιλέψεις όλο το στράτεμά μου και να χορτάσει ή θα σου πάρω τη γυναίκα σου.

-Καλό, αφέντη βασιλιά, αποκρίνεται ο ψαράς, και πάει στο σπίτι και λέει στη γυναίκα του: «Αχ, γυναίκα, ο πέπλος μας βγήκε σε κακό. Με πρόσταξεν ο βασιλιάς για να φιλέψω όλο το στράτεμά του ψάρια μια μέρα, ή θα σε πάρει εκείνος, γιατί, λέει, δεν ταιριάζεις με μένα».

-Απ’ αυτό το πλάι να κοιμηθεί ο βασιλιάς. Εσύ, άντρα μου, να πας τώρα δα στο μέρος που με ψάρεψες και να φωνάξεις τη μάνα μου να σου δώσει το μικρό το τεντζεράκι.

Πηγαίνει λοιπόν ο ψαράς στη θάλασσα και φωνάζει: «Κυρά μάνα θάλασσα, έβγα και σε θέλω».

Βγαίνει από μεσ’ από τη θάλασσα μια γυναίκα και του λέει: «Καλώς το γαμπρό μου και καλώς τον· τι αγαπάς;»

-Μ’ έστειλε η θυγατέρα σου, να μου δώσεις το μικρό το τεντζεράκι.

«Καλό, γαμπρέ…», είπε και κατέβηκε κ’ έφερε ένα τεντζεράκι, που έπαιρνε ένα πιάτο φαγί μοναχά, και το ‘δωκε στο γαμπρό της.

Κι αυτός πάει και λέει στη γυναίκα του: «Εμ, αυτού να μαγειρέψεις, εμένα μοναχά δε φτάνει, όχι το στράτεμα του βασιλιά».

 -Έννοια σου, άντρα, αυτό το τεντζεράκι μπορεί να χορτάσει δέκα φορές ίσαμε το στράτεμα του βασιλιά, μόνο να πας να προσκαλέσεις το βασιλιά με το στράτεμά του και να ‘ρθούνε αύριο να τους φιλέψουμε.

Σηκώνεται λοιπόν ο ψαράς και πήγε στο βασιλιά και του λέει: «Αύριο, αφέντη βασιλιά, να κοπιάσετε και το τραπέζι θα είναι έτοιμο».

Τη δεύτερη μέρα λοιπόν παίρνει ο βασιλιάς το στράτεμά του και πήγανε και καθίσανε σ’ ένα πλατύ μέρος·

Και είχε τρεις ανθρώπους που κουβαλούσανε τα φαγιά.

Πήγανε οι άνθρωποι του βασιλιά και τους λέει ο ψαράς: «Ρωτήστε το βασιλιά τι φαγί θέλει πρώτα».

Πήγανε και ρωτήσανε το βασιλιά και πρόσταξε να πάνε πρώτα σούπα ψαρένια.

Απλών’ η γυναίκα του ψαρά την κουτάλα μεσ’ στο τεντζεράκι και βγάζει ψωμιά όσα χρειαζότανε. Ύστερα απ’ το τεντζεράκι πάλι σούπα τόσα πιάτα όσο νομάτοι ήτανε το στράτεμα.

Αφού φάγανε τη σούπα, πρόσταξε ο βασιλιάς να φέρουνε βραστά ψάρια. Χώνει πάλι την κουτάλα η γυναίκα και έβγαλε βρασμένα ψάρια. Ύστερα ο βασιλιάς γύρευε με την αράδα ψάρια με τα κρομμύδια, τηγανητά, ψητά και με λογιών των λογιών τέχνη.

Και όλα αυτά τα φαγιά, βγαίνανε από μεσ’ απ’ το τεντζεράκι, ώσπου χόρτασε το στράτεμα του βασιλιά και σηκωθήκανε και πάνε στη δουλειά τους και γλύτωσεν ο ψαράς και η γυναίκα του.

Αφού περάσανε καμπόσες μέρες, τον φώναξε τον ψαρά πάλι ο βασιλιάς και του λέει: Αυτή η γυναίκα δεν ταιριάζει με σένα· ή θα ταΐσεις αύριο όλο το στράτεμά μου σταφύλια ή θα σου πάρω τη γυναίκα σου.

…Κι ήτανε Γενάρης μήνας…

-Σ’ έβαλε στο μάτι, γυναίκα, ο βασιλιάς και έβαλε τα δυνατά του να σε πάρει από τα χέρια μου. Πρόσταξε τώρα να φιλέψω όλο το στράτεμά του σταφύλι. Τέτοιον καιρό πού να βρούμε τα σταφύλια!

 Έννοια σου, άντρα, κι εγώ δε γίνομαι γυναίκα του βασιλιά, μον’ σένα θα κάνω βασιλιά. Να πας τώρα δα στη μάνα μου και να της γυρέψεις ένα τσαμπί σταφύλι.

Πηγαίνει ο ψαράς στη θάλασσα και φωνάζει: «Κυρά μάννα θάλασσα, έβγα όξω και σε θέλω».

-Καλώς το γαμπρό μου και καλώς τονε· τι αγαπάς;

-Μ’ έστειλε η θυγατέρα σου να μου δώσεις ένα καλαθάκι σταφύλια.

 Τώρα, γαμπρέ, είπε η θάλασσα και πάει, του φέρνει ένα καλαθάκι σταφύλια.

Ίσαμε μια οκά σταφύλια είχε μέσα  εκείνο το καλαθάκι και το πήρε και το πάει στη γυναίκα του… «Αυτά τα σταφύλια εμένα μονάχα δε σώνουνε».

Έννοια σου κι αυτό το καλαθάκι είναι θαματουργό και άιντε στο βασιλιά και πες του να ‘ρθει με το στράτεμά του να χορτάσει σταφύλια.

«Τα σταφύλια είναι έτοιμα και να κοπιάστε μαζί με το στράτεμά σου.»

Τη δεύτερη τη μέρα πάει ο βασιλιάς με το στράτεμά του και καθίσανε στο ίδιο το πλατύ το μέρος και πηγαίνανε οι άνθρωποι του βασιλιά στου ψαρά το σπίτι και κουβαλούσανε τα σταφύλια με τα πιάτα· κι η γυναίκα του ψαρά έβγαζε απ’ το καλαθάκι και δεν άδειαζε, ώσπου χορτάσανε τα στρατέματα και τα παίρνει ο βασιλιάς και φύγανε.             

-Σε γλύτωσα και σήμερα γυναίκα. Για να δούμε τι άλλο θα συλλογιστεί ο πολυχρονεμένος ο βασιλιάς μας.

-Μη φοβάσαι, άντρα, εγώ είμαι δω, μη φοβάσαι.

Περάσανε πάλι κάμποσες μέρες και του μηνά ο βασιλιάς του ψαρά και του λέει: Αυτή η γυναίκα δεν είναι για σένα· αυτή ταιριάζει με μένα. Λοιπόν τώρα θέλω να μου φέρεις έναν άνθρωπο να έχει δυο πιθαμές το μπόι του και τρεις πιθαμές τα γένια του.

-Ορισμός σας, αφέντη βασιλιά και πολυχρονεμένε.

Τώρα τα μπλέξαμε, γυναίκα· μας γυρεύει ο βασιλιάς να του πάω έναν άνθρωπο να έχει δυο πιθαμές μπόι και τρεις πιθαμές τα γένια του.

Έννοια σου, άντρα, κι αυτό θα ταιριάσει. Εγώ έχω έναν αδελφό τέτοιον. Να πας στη μάνα μου και να της πεις να μου στείλει μαζί σου τον αδερφό μου το Ρεβιθάκη, για να κουνάει το παιδί μας στο σκαφίδι.

Πάει στη θάλασσα ο ψαράς και φωνάζει: Κυρά μάνα θάλασσα έβγα όξω και σε θέλω. Μ’ έστειλε η θυγατέρα σου, να της στείλεις το Ρεβιθάκη, για να κουνάει το μωρό μας στο σκαφίδι.

-Καλό, γαμπρέ. Ρεβιθάκη, α να πας στην αδελφή σου να κουνάς το μωρό της.

-Καλό· τώρα, να ταΐσω τις όρνιθες.

Αφού τάισε τις όρνιθές του, ανεβαίνει έναν πετεινό και βγαίνει μεσ’ από τη θάλασσα. Τον βλέπει ο ψαράς κ’ ήτανε δυο πιθαμές το μπόι του και τρεις πιθαμές τα γένια του και σερνότανε καταγής.

Μπαίνει λοιπόν ο ψαράς μπροστά, καταπόδι ο Ρεβιθάκης πάνω στον πετεινό και πάνε στο σπίτι.

-Τι με θέλεις, αδελφή;

-Να πας στο βασιλιά να σε ιδεί και ύστερα να του βγάλεις τα μάτια του και να βάλεις το γαμπρό σου βασιλιά.

-Καλό, αδελφή.

Μπαίνει λοιπόν πάλι μπροστά ο ψαράς, καταπόδι ο Ρεβιθάκης, πάνε στου βασιλιά.

-Τι ορίζεις αφέντη βασιλιά;

-Σε φώναξα να σε δω.

-Ε, με είδες τώρα;

-Σε είδα.

-Πήδηξε, πετεινέ, και βγάλε τα μάτια του βασιλιά.

Πέταξε ο πετεινός και βγάζει τα μάτια του βασιλιά, κι από τη φαρμακάδα που είχε το τσίμπημά του, πέθανεν ο βασιλιάς. Τότε λέει ο Ρεβιθάκης στη Δωδεκάδα του βασιλιά:

-Θα βάλετε το γαμπρό μου βασιλιά ή θα βάλω τον πετεινό να σας τσιμπήσει ;

-Θα τον βάλουμε, θα τον βάλουμε, θα τον βάλουμε…

Και τον έβαλαν τον ψαρά στο θρόνο βασιλιά και φέρανε και τη γυναίκα του βασίλισσα και βασιλεύουνε ως τώρα· έχουν και το Ρεβιθάκη πάνω στον πετεινό καβαλλάρη και ανεβοκατεβαίνει πάνω στο παλάτι…

Κάτι παραπάνω ξέραν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, κ.Θεοδωρόπουλε: "Το ύφος είναι ο άνθρωπος" του Τάκη Θεοδωρόπουλου ("Καθημερινή", 30/8/2013)

..........................................................

Σχολιάζω από πριν το άρθρο που μου δίνει την αφορμή. Σκοτάδι της πλάνης = η Άτη, που μας οδηγεί στην τυφλή διάπραξη της Ύβρεως που την αναμένει η Νέμεσις (η τιμωρία των θεών), δυστυχώς όχι πάντα - εξ άλλου όπως λέει κι ο Μπαλζάκ, αναμφίβολα η τύχη δεν είναι ηθική. Οπότε καμιά φορά  ε δ ώ , σ' αυτή τη ζωή,  δ ε ν  πληρώνονται όλα". Στον Άκη, φαίνεται, δεν ίσχυσε αυτό. Γιατί η τύφλα του υπερίσχυσε του θράσους του κι έτσι δεν μπόρεσε να την σκαπουλάρει, όπως άλλοι πονηρότεροι. Οπότε μένουν τα ράκη του ύφους, που τίποτε δεν μπορούν επί της ουσίας της ανθρώπινης δικαιοσύνης να σώσουν. Κάπου αλλού ίσως να του απονεμηθεί χάρη.

  

Τη δικιά σου τη δύναμη Δία
ποια αλαζονεία ανθρώπινη να τηνε καταλύσει
ο ύπνος που όλα τα δαμάζει
δεν την 'γγίζει αυτήν ποτέ
ούτε κι οι μήνες οι ακούραστοι των θεών.
Αγέραστε στο χρόνο βασιλιά
το μαρμαρένιο φεγγοβόλημα του Ολύμπου είναι δικό σου.
Το πριν το τώρα το μετά
ένας θα το κρατάει νόμος:
καμιά θνητή ύπαρξη δε φτάνει στην υπερβολή
χωρίς να τη σκεπάσει το σκοτάδι της πλάνης.

Γιατί η ελπίδα η αγαλήνευτη 
σ' άλλους μοιράζει ευλογία
και σ' άλλους το ξεγέλασμα αχυρένιων ερώτων /
τρυπώνει στον ανίδεο
προτού να βάλει το πόδι στην καυτή φωτιά.
Σοφά μας παραδόθηκε ο ξακουσμένος λόγος:
το κακό φαίνεται για καλό
σε όποιον ο θεός σέρνει τη σκέψη του στο σκοτάδι της
                                                                                  / πλάνης.
Λίγος ο χρόνος τότε που παλεύει
έξω απ' το σκοτάδι της πλάνης.

Από την "Αντιγόνη" του Σοφοκλή (από το γ' στάσιμο σε μετάφραση Νίκου Παναγιωτόπουλου)

Ιδού και το άρθρο, όπερ απετέλεσε τηναφορμή του σχολιασμού μας:

Το ύφος είναι ο άνθρωπος

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Θα τον θυμόμαστε πάντα να τον συνοδεύουν αστυνομικοί. Είτε για να τον προστατεύουν ως υπουργό, είτε για να τον φρουρούν ως προφυλακισμένο υπόδικο. Πάντα κάποιος ένστολος στέκει δίπλα του για να του ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου, είτε είναι λεωφορείο της Αστυνομίας είτε λιμουζίνα. Σταθερό σημείο αναφοράς στη δημόσια εικόνα του, όσο σταθερό είναι και το ύφος του. Μπορεί στο δικαστήριο να εμφανίζεται καταπονημένος, αδυνατισμένος, όμως προσπαθεί να παραμείνει ευθυτενής, σαν αγκιστρωμένος από τα δυο φρύδια που συγκλίνουν μονίμως στην κορυφή της μύτης. Σήμα κατατεθέν της βαρύγδουπης σοβαρότητας που κάποτε ενέπνεε ρίγη στους ψηφοφόρους τού καθ’ ημάς σοσιαλισμού και τώρα αραδιάζει εκατομμύρια ευρώ. Μ’ αυτή τη βαρύγδουπη σοβαρότητα επαναλαμβάνει μονότονα ότι δεν είδε τίποτε από τη σκηνή του φόνου. Τι σημασία έχουν τα έγγραφα, τα στοιχεία, οι αριθμοί των λογαριασμών, όλα αυτά που ο κοινός νους τα έχει καταχωρίσει στην επικράτεια της πραγματικότητας; Καμία. Εκείνο που μετράει είναι το ύφος, η βαθιά φωνή που κάποτε την άκουγες να κατακεραυνώνει τους πολιτικούς του αντιπάλους και τώρα τη φαντάζεσαι να κατακεραυνώνει τους δικαστές του. «Αρνούμαι να κάνω κουβέντα», «δεν περίμενα να πέσετε θύματα σκευωριών», «είστε προκατειλημμένοι», «συνήθιζα να κάνω σημειώματα, ήταν όμως καθαρά προσωπικά. Είναι χαρτιά φαντασίας, ιδέες, προτάσεις, όχι όμως προς απόδειξη. Αν επιχειρείτε μέσα από αυτά να βγάλετε οτιδήποτε κάνετε λάθος. Από αυτό το υλικό κανένας δεν μπορεί να βγάλει άκρη. Ούτε εγώ». Η εικόνα είναι τόσο συνεπής απέναντι στον εαυτό της που αναρωτιέσαι μήπως δεν είναι θέατρο, το θέατρο που δικαιούται να παίξει κάθε κατηγορούμενος για να σωθεί. Δικαιούσαι να αναρωτηθείς μήπως έχει τόσο ταυτιστεί με το θέατρο, με το προσωπείο του, που τα πιστεύει όλ’ αυτά. Το μόνο λάθος του που παραδέχεται είναι η αγορά του ακινήτου στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Μήπως όντως ο Τσοχατζόπουλος πιστεύει στην αθωότητά του; Μήπως, όντως, δεν καταλαβαίνει ποιες είναι οι παρανομίες για τις οποίες τον κατηγορούν; Μήπως, όντως, ο ίδιος πιστεύει πως όλα αυτά είναι μια σκευωρία, μια τεράστια πλεκτάνη που κάποιοι του έστησαν για να τραυματίσουν το αγέρωχο ύφος του; Είναι εύκολο θύμα ο Τσοχατζόπουλος και ειλικρινά δεν έχω καμία διάθεση να τον ειρωνευτώ. Προφυλακισμένος ο ίδιος, όπως και η γυναίκα του, και το χειρότερο η κόρη του, βρίσκεται στη δεινότερη θέση που μπορεί να βρεθεί άνθρωπος. Ξέρει πως η ποινή του θα είναι βαριά. Δεν είναι δυνατόν να μην το ξέρει. Και προσπαθώ να τον καταλάβω. Να καταλάβω ποιοι μηχανισμοί επιτρέπουν σε έναν άνθρωπο να αποκοπεί εντελώς από την πραγματικότητα, πώς λειτουργούν και πόσες αντοχές μπορούν να έχουν. Και πάλι επανέρχομαι στο ύφος. Το ύφος προδίδει τον άνθρωπο. Και το ύφος του υπόδικου που είναι ίδιο με το ύφος του κάποτε παντοδύναμου πολιτικού δεν μπορεί παρά να αποκαλύπτει πως η πλήρης αποκοπή από την πραγματικότητα δεν συντελέσθηκε προχθές. Εχει συντελεσθεί χρόνια τώρα. Και στο σημείο αυτό αρχίζουν οι γνωστές και μη εξαιρετέες, πλην όμως ανατριχιαστικές, σκέψεις. Διότι αυτός ο άνθρωπος παρά μία ψήφο θα γινόταν πρωθυπουργός της χώρας. Διότι μ’ αυτόν τον άνθρωπο, τον εντελώς αποκομμένο από την πραγματικότητα, εκστασιαζόταν ένα μεγάλο τμήμα των συμπολιτών μας. Οι ίδιοι που τώρα είναι έτοιμοι να τον κατασπαράξουν. Διότι κι αυτοί δεν είδαν τίποτε από τη σκηνή του φόνου. Το ύφος του Ακη Τσοχατζόπουλο είναι εμβληματικό. Στη βαρύγδουπη σοβαροφάνεια που έχει οριστικά και αμετάκλητα γυρίσει την πλάτη στην πραγματικότητα συμπυκνώνεται όλη η αποτυχία του πολιτικού μας κόσμου. Ισως στην πιο ακραία και ολοκληρωμένη της μορφή. Είναι η καρικατούρα ολόκληρης της πολιτικής ελίτ.

"Ο Ράμπο και το Ισλάμ" της Ελεάννας Ιωαννίδου (29 Αυγ 2013 | tvxsteam tvxs.gr)

........................................................

Ο Ράμπο και το Ισλάμ. 

Της Ελεάννας Ιωαννίδου

09:22, 29 Αυγ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/136988

 

 

Στη «βραβευμένη» ως την πιο αιματηρή – ως τότε - ταινία «ΡΑΜΠΟ 3», στο τελευταίο πλάνο, υπήρχε η αφιέρωση στους Μουτζαχεντίν, τους «αγωνιστές της ελευθερίας του Αφγανιστάν». Ήταν η εποχή, όπου οι ΗΠΑ ενίσχυαν τους ισλαμιστές ενάντια στον κόκκινο εχθρό. Η αφιέρωση αυτή αντικαταστάθηκε μετά την 9/11 από μία άλλη που αναφερόταν στο γενναίο λαό του Αφγανιστάν. Σήμερα, οι ΗΠΑ φαίνονται να λησμονούν τον περίφημο «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία» και να συντάσσονται και πάλι με την ολοκληρωτική και σκοταδιστική Αλ Κάιντα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η επέμβαση στη Συρία δρομολογείται, γιατί οι ΗΠΑ και το Ισραήλ επαναλαμβάνουν το ίδιο λάθος ή ότι απλά επικρατεί εκείνο το τμήμα της διεθνούς πολιτικής ελίτ που επωφελείται πάντα από τους πολέμους. Έχει, όμως, ξεχωριστό ενδιαφέρον να εστιάσουμε στην διχοτόμηση της κοινής γνώμης για τη σχεδιαζόμενη στρατιωτική επέμβαση στη Συρία.

Στο δημόσιο διάλογο που έχει αναπτυχθεί, είναι εντυπωσιακό με πόση ευκολία επιλέγουμε πλευρά σε έναν παραδοσιακά αραβικό δυσεπίλυτο γρίφο, όπου για ακόμη μια φορά το δίπολο είναι Στρατός ή Ισλάμ, με άλλα λόγια Σκύλλα ή Χάρυβδη. Φαίνεται πως, εκτός από το Αφγανιστάν και το Ιράκ, ούτε το πολύ πρόσφατο παρελθόν, η επέμβαση στη Λιβύη ή η εξέγερση στην Αίγυπτο, δεν μας έχει διδάξει πως το δίκιο της μιας πλευράς ενδέχεται να μην είναι και τόσο δίκαιο και πως, όταν η βία αντιμετωπίζεται με περισσότερη βία, το μόνο απτό αποτέλεσμα είναι πολλές ανθρώπινες τραγωδίες.

Η εξήγηση για την υιοθέτηση του διλλήματος από την κοινή γνώμη, με την απλοϊκή βάση της μικρότερης απώλειας, εδράζεται μάλλον στη συλλογική μας ανοχή στη βία. Έχουμε εθιστεί, ως κοινωνία, στο να λύνουμε τις διαφορές μας με το αίμα και να παίρνουμε εύκολα πλευρά. Λησμονώντας πως η στρατιωτική επέμβαση, αλλά και η πλήρης αποχή, της διεθνούς κοινότητας θα στοιχίσει αθώες ανθρώπινες ζωές, πιστεύουμε ενδόμυχα ότι το αίμα μπορεί να ξεπλυθεί μόνο με περισσότερο αίμα. Έτσι, είμαστε πρόθυμοι να υπακούσουμε στα κελεύσματα της ιδεοληψίας μας, διαλέγοντας με ευκολία πλευρά –να παταχθούν οι κακοί- και ξεχνώντας ότι πίσω από βαρύγδουπες γεωστρατηγικές αναλύσεις κρύβεται καταστροφή και θάνατος.

Εκτός, όμως, από τη στρατιωτική δικτατορία και τους φονταμενταλιστές, υπάρχει στη Συρία, όπως σε κάθε σύρραξη, και μια τρίτη πλευρά. Είναι αυτό που συνηθίσαμε να λέμε «παράπλευρες απώλειες»: οι χιλιάδες άμαχοι νεκροί, τραυματίες και πρόσφυγες, οι διαλυμένες οικογένειες, τα παιδιά που ζουν τη φρίκη (και θα τη ζήσουν πιθανά και στην Ευρώπη, αν φτάσουν, αναζητώντας καταφύγιο), οι γυναίκες που τις βιάζουν –κυριολεκτικά και ηθικά- και οι μεν και οι δε, είναι όσοι δεν τους αφορούν οι αιτίες και οι σκοποί, παρά μόνο οι απτές άμεσες συνέπειες του πολέμου. Μ’ αυτήν την πλευρά πρέπει να είναι η Ευρώπη. Σε έναν τόσο άδικο πόλεμο, αν υπηρετείς την αξία του ανθρώπου, οφείλεις να είσαι εναντίον όλων των αντιμαχόμενων.

Αν η διεθνής κοινότητα ήθελε πράγματι η επέμβασή της να είναι «ανθρωπιστική», όπως αποκαλείται από κάποιους, δεν θα στάθμιζε, ούτε θα διακινδύνευε, ανθρώπινες ζωές. Στόχος της έπρεπε να είναι ο αφοπλισμός όλων των πλευρών. Κι αυτός δεν μπορεί να επιτευχθεί με ενίσχυση του ενός απέναντι στον άλλο σε μια εμφύλια σύρραξη. Τα όπλα, όμως, που βρίσκονται στα χέρια των αντίπαλων πλευρών, δεν φύτρωσαν στη Συρία.

Προέρχονται (και) από ευρωπαϊκές εταιρίες. Αυτές τις μέρες πέρασε από την Τουρκία ένα κονβόι με όπλα, πληρωμένα από χώρες του Κόλπου. Ακόμα και τώρα δεν είναι αργά να αποκλειστούν από τη διεθνή κοινότητα οι δίοδοι πολεμικού ανεφοδιασμού όλων των πλευρών, πολλώ δε μάλλον να μην ενισχυθεί με στρατιωτική επέμβαση η πολεμική επιχείρηση της Αλ Κάιντα.

Μπορεί να κατηγορηθώ ως αθεράπευτα ρομαντική, γιατί αναπολώ ένα δυναμικό ευρωπαϊκό κίνημα που υπήρχε στα χρόνια του ψυχρού πολέμου για τον αφοπλισμό όλων των πλευρών, το οποίο φαίνεται να κατέρρευσε μαζί με το τείχος του Βερολίνου.

Ας μην στεκόμαστε άλλο αμήχανοι μπροστά στα νέα διλλήματα, τα οποία, όμως, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα παλιά: στο τέλος της ημέρας, ο Ράμπο πάντα επιστρέφει σπίτι του, αφήνοντας πίσω του πτώματα και ερείπια.

"Αμερικανόφιλοι και γερμανόφιλοι, τα έκαναν θάλασσα." Του Σ. Κούλογλου (29 Αυγ 2013 | SteliosKouloglou tvxs.gr)

........................................................

Αμερικανόφιλοι και γερμανόφιλοι, τα έκαναν θάλασσα. 

Του Σ. Κούλογλου

03:04, 29 Αυγ 2013 | SteliosKouloglou tvxs.gr/node/136953

 

Την ρημαγμένη, στα γόνατα Ελλάδα του 19ου αιώνα, αρχίζει να θυμίζει η σημερινή κυβέρνηση. Τότε ήταν το ρωσόφιλο, το γαλλόφιλο και το αγγλόφιλο κόμμα. Τώρα είναι ο Σαμαράς που είδε την σωτηρία στις ΗΠΑ, την ίδια ώρα που ο Στουρνάρας παίρνει αποστάσεις από το Μαξίμου, ακολουθώντας κατά γράμμα τους Γερμανούς. Προηγουμένως, και τα δύο “κόμματα” τα έχουν κάνει θάλασσα, προσθέτοντας εχθρούς και αφαιρώντας φίλους, όπως έδειξε και το χθεσινό δημοσίευμα του Spiegel.

Μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού, το κούρεμα του χρέους πήγαινε να γίνει η νέα μεγάλη εθνική ιδέα. Υποτίθεται ότι οι ξένοι δανειστές, με πρώτους και καλύτερους τους Γερμανούς, θα εκτιμούσαν την συμμόρφωση της κυβέρνησης με όλες τις υποδείξεις. Ετσι, μετά τις γερμανικές εκλογές, θα κούρευαν γενναία το ελληνικό χρέος, ώστε να καταστεί βιώσιμο. Αυτό είχε αφήσει να εννοηθεί η Μέρκελ στον Σαμαρά, ή τουλάχιστον αυτό είχε μεταφέρει ο πρωθυπουργός στους κυβερνητικούς εταίρους Βενιζέλο- Κουβέλη, προκειμένου να τους πείσει να καταπιούν όλα τα ενδιάμεσα, επαχθή μέτρα και μνημόνια.

Ομως μέσα στο καλοκαίρι συνέβησαν δύο εξελίξεις. Πρώτον, η Μέρκελ βεβαιώθηκε ότι ο “άνθρωπος της στην Αθήνα” δεν είχε καν τον χρόνο για να προχωρήσει σε τίποτα τυχοδιωκτισμούς με πρόωρες εκλογές, ιδέα με την οποία φλερτάριζε τον Ιούνιο το ακροδεξιό επιτελείο του Μαξίμου, όταν έβαζε το λουκέτο στην ΕΡΤ. Η Γερμανίδα καγκελάριος είχε πλέον στο χέρι τον Ελληνα πρωθυπουργό, που έχει χάσει όλα τα διαπραγματευτικά του ατού.

Ο έρωτας Μέρκελ- Σαμαρά έμελλε να τελειώσει και από μια δεύτερη άγαρμπη κίνηση της ελληνικής πλευράς. Στο ταξίδι του στην Ουάσιγκτον, ο Ελληνας πρωθυπουργός και η ελληνική κατάρρευση χρησιμοποιήθηκαν από τον Ομπάμα για να ανοίξει μέτωπο με την Μέρκελ, για τον τρόπο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης. Την ώρα που ο Α. Σαμαράς σχημάτιζε την βεβαιότητα ότι το υπό αμερικανική επιρροή ΔΝΤ θα ανάγκαζε τους Ευρωπαίους εταίρους να αποδεχθούν το κούρεμα του ελληνικού χρέους η γερμανική πλευρά εξαγριώθηκε με τον "διπρόσωπο” πρωθυπουργό, που άλλα λέει μέσα στη χώρα και άλλα έξω, άλλα στο Βερολίνο και άλλα στην Ουάσιγκτον. Αυτό ακριβώς που έγραφε χθες το Spiegel, όταν κατηγορούσε τον Σαμαρά ότι «στο εσωτερικό διαφωνεί  με τις μειώσεις στον προϋπολογισμό και υποστηρίζει πως τα επιβάλλει η Ε.Ε.» και οι ευρωπαίοι εταίροι, για να επωφεληθεί πολιτικά. 

Με την επιστροφή της ελληνικής αποστολής από την Ουάσιγκτον, κυβερνητικοί αξιωματούχοι και παπαγαλάκια άρχισαν να παρουσιάζουν το κούρεμα ως βεβαιότητα, πράγμα που επίσης εξαγρίωσε την γερμανική πλευρά. «Γιάννη δεν θα σου δώσω ούτε ένα σεντς», τηλεφώνησε εκνευρισμένος ο Σόιμπλε στον Στουρνάρα. Για του λόγου το αληθές, το Βερολίνο έστειλε στην Αθήνα τον Γ.Ασμουσεν από την ΕΚΤ, που μετέφερε στους συνομιλητές του στην Αθήνα τη γερμανική γραμμή: ξεχάστε το κούρεμα, συνεχίστε τη λιτότητα, προετοιμαστείτε για πολυετές μνημόνιο. Για να δείξει μάλιστα ότι ο Σόιμπλε  το εννοεί όταν απειλεί ότι δεν θα δώσει φράγκο, ο Γ.Ασμουσεν ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να δοθούν τα χρήματα που περισσεύουν από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών για την κάλυψη του αναμενόμενου χρηματοδοτικού κοινού, μέτρο στο οποίο προσέβλεπε η ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να αποφύγει νέα επαχθή μέτρα λιτότητας, αβάσταχτα πολιτικά. Ετσι κάπως το ναυάγιο ολοκληρώθηκε.

Η κατάρρευση του κουρέματος- νέας μεγάλης ιδέας του έθνους έχει αποθεώσει την κρίση στρατηγικής που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση, αλλάζοντας το πολιτικό σκηνικό. Πως άραγε να πειστεί το πόπολο να δεχθεί και νέα μέτρα, όταν από την άκρη του τούνελ έχει εξαφανιστεί ακόμη και ο Γερμανός κουρέας; Το αδιέξοδο λειτούργησε καταλυτικά για να εμφανιστεί το τοπίο του 19ου αιώνα: ο μεν Στουρνάρας έτρεξε να υιοθετήσει πλήρως την γερμανική θέση Σόιμπλε απορρίπτοντας το κούρεμα που o ίδιος εμμέσως προέβλεπε και ευχόταν δέκα μέρες πριν, κάνοντας λόγο για κάποιο νέο πακέτο περιορισμένου ύψους. Ετσι ξαφνικά μετατράπηκε σε αγαπημένο παιδί των γερμανικών ΜΜΕ τα οποία,όπως και το χθεσινό Spiegel, τα βάζουν μόνο με την παλιά πολιτική ελίτ και καθόλου με τον άνθρωπο που δεν έχει κάνει τίποτα για την φοροδιαφυγή, τα καύσιμα κλπ. Αν δεν δούμε τον "Γιάννη" σε κανένα γερμανόφιλο πολιτικό σχήμα, σίγουρα έχει εξασφαλισμένο κάποιο διεθνές πόστο, με τις ευλογίες του "Βόλφανγκ".

Αντίθετα ο ο Σαμαράς ξαναθυμήθηκε το αντιμνημονιακό του παρελθόν διαρρέοντας σε φιλικά μέσα ότι θέλει «να τελειώνει με την τρόικα» και ότι στηρίζει τις ελπίδες του στο νέο ταξίδι του στις ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο. Αξίζει να σημειωθεί ότι της φιλοαμερικανικής στροφής Σαμαρά, είχε προηγηθεί δημοσκόπηση στο Βήμα, η οποία εμφάνιζε την πλειοψηφία της κοινής γνώμης να θεωρεί πλέον φιλική χώρα τις ΗΠΑ, με την Γερμανία να συγκεντρώνει τις περισσότερες αρνητικές γνώμες μετά την Τουρκία.

Η μεγαλύτερη όμως γκάφα των μαθητευόμενων successστοράδων είναι ότι με τις αλλοπρόσαλλες δηλώσεις και τις απρόσεκτες διπλωματικές κινήσεις, έφεραν την Ελλάδα στο επίκεντρο της προεκλογικής διαμάχης στην Γερμανία. Αυτό όχι μόνο ανάγκασε την Μέρκελ να επαναλάβει αρκετές φορές ότι δεν πρόκειται να υπάρξει κούρεμα, γεγονός που κάνει δυσκολότερη την αλλαγή της θέσης της μετά τις εκλογές, αν υπάρχει ακόμη μια τέτοια περίπτωση. Το βασικό είναι ότι το στερεότυπο των κακών, σπάταλων Ελληνων οι οποίοι μπήκαν στην ευρωζώνη από την πίσω πόρτα και στους οποίους η Γερμανία δεν πρόκειται να δώσει άλλη ¨βοήθεια” επανήλθε ξανά με μεγάλη ένταση, την ώρα που το ίδιο το Βερολίνο παραδέχεται επισήμως ότι η Γερμανία έχει κάνει χρυσές δουλειές από την κρίση της ευρωζώνης. Η κατάληξη αυτή καθώς και το γεγονός ότι ούτε οι “Αμερικανόφιλοι” ούτε οι “Γερμανόφιλοι” τολμούν να πουν στην γερμανική κοινή γνώμη την αλήθεια για τα γερμανικά κέρδη και την ελληνική τραγωδία, τους καθιστά υπεύθυνους για την νέα αυτή εθνική ταπείνωση.