Mahler: Symphony No. 1 "The Titan" / Bernstein · Vienna Philharmonic Orchestra - Μια αγαπημένη συμφωνία...

............................................................

Mahler: Symphony No. 1 "The Titan" / Bernstein · Vienna Philharmonic Orchestra

"Βουλή άβουλη" Της Αγγελικής Σπανού (30 Απρ 2013 | tvxsteam tvxs.gr)

.........................................................

Βουλή άβουλη.

 Της Αγγελικής Σπανού

07:39, 30 Απρ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/127308

 

Φωτογραφία: Μενέλαος Μυρίλλας / FosPhotos

 

Είναι αμφίβολο αν έστω και ένας βουλευτής πρόλαβε να διαβάσει και να καταλάβει τι περιλαμβάνεται στο πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε την Κυριακή το βράδυ. Μαζί με τις μνημονιακές υποχρεώσεις στριμώχτηκαν και άλλες άσχετες ρυθμίσεις, όλα μπήκαν σε ένα άρθρο, για να μην υπάρξουν διαφοροποιήσεις, μόνο «ναι» ή «όχι», η διαδικασία ήταν όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις αυτή του κατεπείγοντος, ο πρωθυπουργός δεν έκρινε σκόπιμο να τοποθετηθεί, ο Φώτης Κουβέλης επίσης αμίλητος και, τελικά, για μια ακόμη φορά ευτελίστηκε ο κοινοβουλευτισμός.

Δεν υπάρχει ψήφος κατά συνείδηση, επομένως και ο διάλογος που προηγείται είναι μια χαμηλής αισθητικής παράσταση για όποιον δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει από το να παρακολουθήσει καβγάδες από τους οποίους το μόνο συμπέρασμα που ανακύπτει είναι ότι το πολιτικό σύστημα λειτουργεί στη βάση της παραδοσιακής μεθόδου: Επικοινωνισμός, δημοσκοπικό άγχος, μικροκομματική λογική, πελατειακή αντίληψη, βλέποντας και κάνοντας. Πολύ φασαρία, ανύπαρκτη ουσία, ένα πρωτόγονο πολιτικό παιχνίδι στα μέτρα όσων επενδύουν στην καταρράκωση των δημοκρατικών θεσμών και της συνταγματικής τάξης.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει εθνικό αφήγημα. Ούτε η κυβέρνηση παρουσιάζει ένα σκεπτικό για το πού θα οδηγήσει η πολιτική που προωθείται, ούτε η αντιπολίτευση κάνει κάτι άλλο πέρα από το να απορρίπτει ζωηρά, δεν περιγράφει το επόμενο βήμα μετά την καταγγελία.

Ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι η ανεργία αντιμετωπίζεται και η ανάκαμψη έρχεται. Αλλά δεν έχει επιχειρήματα για να αιτιολογήσει την επαγγελία του, διαψεύδεται καθημερινά από την πραγματικότητα. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνεπαίρνεται από τις διαδηλώσεις στον ευρωπαϊκό Νότο, οραματίζεται μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία, αλλά δεν μας λέει από πού θα βρει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις εάν ακυρωθεί η δανειακή σύμβαση.

Είναι μια Βουλή η οποία δεν μιλάει για λύσεις. Διχάζεται ως προς το αν είναι καλό ή κακό, καλύτερο ή χειρότερο, ένα αμυντικό σχέδιο το οποίο έχει συνταχθεί όπως- όπως υπό την πίεση της Τρόικας και λόγω της απουσίας εθνικής αντιπρότασης.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σύγκρουση πολιτικών αλλά συνθημάτων. Την ημερήσια διάταξη δεν χαράζουν τα κόμματα καταθέτοντας τη μία ή την άλλη εισήγηση. Την ατζέντα βάζει η Μέρκελ και τα ελληνικά κόμματα αδυνατούν έστω να επεξεργαστούν αυτή την πραγματικότητα για να τη βελτιώσουν.

Υπάρχει μια αντικειμενική αδυναμία: Στο σύστημα της ευρωζώνης, για όσους βρίσκονται σε ανάγκη δανεισμού, επιβάλλονται όροι από τους πιστωτές. Αλλά υπάρχει και μια υποκειμενική δυνατότητα: Ένας ιδεολογικά φορτισμένος σχεδιασμός ο οποίος θα καταλήγει κάπου, θα περιγράφει δηλαδή στάδια πορείας προς έναν προορισμό.

Είναι φανερό ότι έχει αναπτυχθεί συλλογικός εθισμός σ’ αυτή την κατάσταση ο οποίος εκφράζεται με απάθεια και συντηρητικοποίηση. Ο υπουργός Οικονομικών υπέκυψε στην πίεση της ΔΗΜΑΡ να διευκολύνονται σε σχέση με την πληρωμή του ειδικού τέλους ακινήτων όσοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Ας το δούμε αντίστροφα: Είναι δυνατόν να επιβάλλεται χαράτσι σε εκείνους που βρίσκονται κάτω από το νερό, που έχουν ήδη βουλιάξει; Από την άλλη, πώς μπορεί να διαπιστωθεί με ακρίβεια η πραγματική οικονομική αδυναμία; Από τις φορολογικές δηλώσεις; Αφού δηλώνονται εισοδήματα πενίας από εύπορους ελεύθερους επαγγελματίες με μεγάλη κινητή και ακίνητη περιουσία. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ένας αξιόπιστος μηχανισμός για να διακριθούν οι φοροφυγάδες από τους μη έχοντες. Ξέρουμε μόνο πόσοι είναι οι άνεργοι, για τους οποίους επίσης συζητάμε με άνεση ότι πρέπει να τους εξασφαλιστεί ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και το σοκαριστικό είναι ότι το αυτονόητο σε οποιαδήποτε πολιτισμένη κοινωνία, το δικαίωμα στην υγεία για όλους, είναι υπό διαπραγμάτευση.

Το να ξέρουμε ποιοι είναι πλούσιοι και ποιοι φτωχοί στη χώρα μας δεν είναι θέμα μνημονίου. Είναι θέμα πολιτικής βούλησης, λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης και ορθολογικών κανόνων δικαίου στη φορολογική πολιτική. Ως προς αυτό δεν εμποδίζει ο Τόμσεν ούτε ο Σόιμπλε. Εμποδίζει η εγχώρια διαπλοκή μικρής και μεγάλης κλίμακας, η παραλυσία ενός νοσηρού κράτους, η συστημικότητα της διαφθοράς και της αδιαφάνειας, η ελλειμματική αντίληψη περί ατομικής ευθύνης, η αδυναμία συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων στα βασικά: Ποιοι θα πληρώσουν τι και μέσω ποιας διαδικασίας. Περισσότερα αυτοί που έχουν περισσότερα –ούτε ως προς αυτό, αρχή και τέλος για την εθνική επιβίωση, δεν υπάρχει μία μέθοδος διακομματικής αποδοχής που θα μπορούσε να εφαρμοστεί απρόσκοπτα και αυστηρά.

Η ελληνική κοινωνία δεν έχει να διαλέξει μεταξύ δύο πολιτικών, δεν βρίσκεται μπροστά σε διαφορετικούς δρόμους για να ακολουθήσει τον έναν ή τον άλλο. Δεν αντιλαμβάνεται τι Ελλάδα θέλει ο καθένας , ο ένας μέσω του μνημονίου, ο άλλος εκτός μνημονίου. Όταν δεν υπάρχει δικαίωμα επιλογής, δεν υπάρχει ελευθερία. Η αίσθηση της ματαιότητας είναι μια απάντηση στο ερώτημα γιατί μένουν όλοι ακίνητοι και επιρρεπείς στην εύκολη αποδοκιμασία συνολικά του πολιτικού συστήματος ή σε συνθηματολογικά αιτήματα του τύπου φέρτε πίσω το κατοχικό δάνειο για να το συμψηφίσουμε με το χρέος μας.

Η απαξίωση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας είναι, εκτός από σύμπτωμα βαθιάς παρακμής, άλλοθι για το πολιτικό σύστημα προκειμένου να κρύψει την έλλειψη σχεδίου. Η συμπεριφορά στο κοινοβούλιο είναι παραπολιτική, η πρόταση είναι πολιτική. Όσο λείπει η δεύτερη τόσο τα φώτα θα πέφτουν στην πρώτη. Ακόμη χειρότερα, όσο λείπει η πολιτική τόσο πιο αποκρουστική θα γίνεται η πρώτη ύλη της παραπολιτικής. Όποιος δεν έχει τι να πει κάνει υπερβολική φασαρία για να καλύψει το άδειο του λόγου του.

Μεταρρύθμιση 

Εἰκόνα. (απόΠέντε Ποιήματα μέσ᾿ τὸ Σκοτάδι.) ποίημα του Νίκου Καρούζου

.........................................................

 

Νίκος Καρούζος

(1926 - 1990) 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πέντε Ποιήματα μέσ᾿ τὸ Σκοτάδι. Εἰκόνα

 

 

Γυρίζει μόνος
στὰ χείλη του παντάνασσα σιωπὴ
συνέχεια τῶν πουλιῶν τὰ μαλλιά του.
Ὠχρὸς
μὲ βουλιαγμένα ὄνειρα κι ἀνέγγιχτος
νερὸ τρεχάμενο στὰ ρεῖθρα, ὠχρὸς
ἕλληνας.
Πάντα ὁ δρόμος μέσ᾿ στὰ μάτια του
κ᾿ ἡ λάμψη ἀπ᾿ τὴ φωτιὰ
ποὺ καταλύει
τὴ νύχτα.
Γυρίζει μόνος
στὰ χέρια τοῦ κλαδὶ ἀπὸ ἐλιὰ
γεμάτος πόνο χάνεται στὰ δειλινὰ
αἰσθάνεται
πὼς ὅλα χάθηκαν.
Μὴν τοῦ μιλᾶτε εἶναι ἄνεργος
τὰ χέρια στὶς τσέπες του
σὰν δυὸ χειροβομβίδες.
Μὴν τοῦ μιλᾶτε δὲ μιλοῦν στοὺς καθρέφτες.
Ἄνθη τῆς λεμονιᾶς
λουλούδια τοῦ ἀνέμου
στεφάνωσέ τον Ἄνοιξη
τὸν κλώθει ὁ θάνατος.

"Οταν οι εικόνες γίνονται εικονίσματα" του Παντελή Μπουκάλα ("Καθημερινή", 27/4/2013)

........................................................

Οταν οι εικόνες γίνονται εικονίσματα

Του Παντελή Μπουκάλα

Η αλήθεια είναι ότι η διάρκειά του ήταν μικρή, την περασμένη Κυριακή ωστόσο, μέρα μελανή, 21η Απριλίου, σημειώθηκε ένας από τους συνήθεις ηθικούς πανικούς, υπό το κράτος των οποίων αδυνατούμε να διαχειριστούμε πράγματα που μας ξενίζουν ή μας προκαλούν αποστροφή και απλώς τα προσπερνάμε με κλειστά αυτιά (αλλά και μάτια), σαν ναύτες στο καράβι του Οδυσσέα. Και, αναπόφευκτα, τα ξαναβρίσκουμε μπροστά μας, ενοχλητικότερα. Μια ανώνυμη (εκ δειλίας ή εξ ιδιοτελείας) φιλοχουντική διαφήμιση στον «Εθνικό Κήρυκα» της Νέας Υόρκης και το ποσοστό 30% που απέδωσε στους νοσταλγούς της χούντας μια δημοσκόπηση πανικόβαλαν όσους συνδιαμορφωτές της κοινής γνώμης ήταν έτοιμοι δώσουν την παράσταση του πανικού, ανάμεσα στους οποίους και κάμποσοι που αδιαφορούν για το εκλογικά και όχι δημοσκοπικά πιστοποιημένο υψηλό ποσοστό του χρυσαυγίτικου εσμού. Το ερώτημα που ξεφυτρώνει μόνο του είναι πόση και ποια Ιστορία γνωρίζουμε, και για τα πρόσφατα χρόνια, πόσες τρύπες έχει η ιδεολογική μας κρησάρα ώστε να αφήνει να περνούν και απόψεις που δεν συμβαδίζουν με το δόγμα μας, και πόσο εύκολα αρπαζόμαστε από μύθους για να ψευτοξορκίσουμε το κακό. Αν λοιπόν δεν είχαμε μεγαλώσει η μια γενιά μετά την άλλη με τον μύθο της πάνδημης αντίστασης στους στρατοκράτες (συνέχεια κατά κάποιον τρόπο του μύθου για την επίσης πάνδημη αντίσταση στην τριπλή Κατοχή, θαρρείς και δεν υπήρχαν Κουίσλιγκ, μηδίσαντες, χίτες, ταγματασφαλίτες, μαυραγορίτες και λοιποί αγύρτες)· κι αν η εθνική μας φιλαυτία δεν χρησιμοποιούσε σαν ετοιμόρροπη βακτηρία έναν άλλο πατροπαράδοτο μύθο, για τα γονίδιά μας που είναι ποτισμένα σε φιλοδημοκρατικά και τυραννοκτόνα γονίδια, τότε ο λαϊκισμός μας δεν θα ήταν αποχαλινωμένος και το έργο της κριτικής και της αυτοκριτικής θα ήταν πλουσιότερο. Και δεν θα ξαφνιαζόμασταν που ακόμα υπάρχουν φιλοχουντικοί, στρατόμυαλοι, φιλοτύραννοι, κακοήθως μεταλλαγμένοι πια σε νεοφασίστες και ναζιστές. Οι οποίοι αυτοσυστήνονται σαν οι μόνοι καθαρόαιμοι Ελληνες. Λοιπόν, αν αυτοί μετράνε σαν αυθεντικοί Ελληνες, τότε ναι, «Κύριε, όχι μ’ αυτούς». Kαι επιπλέον, όχι σαν αυτούς. Το τι μαθαίνουμε για την Ιστορία, παλαιότερη και νέα, και πώς το μαθαίνουμε, δεν είναι θέμα ουδέτερα ακαδημαϊκό, αλλά βαθύτατα πολιτικό. Επηρεάζει καθοριστικά το τι είδους πολίτες θέλουμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι σαν διδάχοι και το τι είδους πολίτες θέλουμε να γίνουν οι διδασκόμενοι, τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Για να το πω σχηματικά, όσο ευρύτερο και βαθύτερο είναι το χάσμα ανάμεσα στην επίσημη κρατικοποιημένη Ιστορία και την επιστημονική· όσο περισσότερο ξεμακραίνει η ιστοριογραφία που διδάσκεται στα σχολεία, αλλά και στον στρατό και από την Εκκλησία (πόσο αντιχριστιανικά φέρονται, αλήθεια, όσοι ιεράρχες σαγηνεύονται από τον άμβωνα και εθνικοποιώντας τον Χριστό ζουν την ψευδαίσθηση πως επανιδρύουν το Κρυφό Σχολειό των θρύλων, μπροστά σε κάμερες μάλιστα), από την ιστοριογραφία που πορεύεται με βασανιστικό έλεγχο των πηγών και των μαρτυριών, με διεξοδική και ει δυνατόν αμερόληπτη μελέτη των γεγονότων, και βέβαια με την τίμια, άρα γόνιμη αντιπαράθεση των ιστορικών· όσο σαφέστερη είναι η επικράτηση της εξιδανίκευσης και της αγιογράφησης επί της κριτικής σκέψης, τόσο πιθανότερο είναι να καταβαραθρωθεί στο κενό που ανοίγεται η ατομική και η εθνική αυτογνωσία. Κατά συνέπεια, όσο βρισκόμαστε σε μια τέτοια ρότα, τόσο περισσότερο απομακρύνεται το ενδεχόμενο να πάψουμε, επιτέλους, να σιτιζόμαστε κυρίως με θρύλους και μύθους – πως είμαστε ο ομφαλός του κόσμου, ο νους της οικουμένης, η καρδιά της υφηλίου... Και να δούμε με ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μας τα άξια και τα ανάξια. Τα σπουδαία και τα τιποτένια. Τα λαμπρά και τα σκοτεινά. Τα προς παραδειγματισμόν και τα προς αποφυγήν. Με μία λέξη, τα ανθρώπινα. Γιατί άνθρωποι τη φτιάχνουν την Ιστορία. Ούτε άψογοι ήρωες ούτε ιδεώδεις άγιοι (κι αν έχει κάτι να μας πει η αρχαία σοφία είναι πως ακόμα και οι ημίθεοι και οι θεοί πέφτουν σε λάθη και παραστρατήματα). Ανθρωποι που κάτω από τον χιτώνα, τη φουστανέλα, τη βράκα κι όποιο άλλο ένδυμα, αντρικό ή γυναικείο, καίγονται από όλα τα πάθη που καίνε έναν άνθρωπο· από το πάθος της ζωής πρώτα πρώτα, που δεν μπορεί παρά να οδηγεί και σε λάθη, αφού δεν έχουμε να κάνουμε με αγγέλους. Η αλήθεια είναι ότι από πολύ νωρίς διακηρύξαμε ότι οφείλουμε να πορευόμαστε με φάρο την προτροπή του Σολωμού πως εθνικό είναι το αληθινό, κι ας μας πονάει δηλαδή, κι ας ξηλώνει τα μυθεύματά μας, κι ας μας φορτώνει το δύσκολο χρέος της αμφιβολίας. Λοιπόν, καδράραμε τη φράση του Σολωμού και την κρεμάσαμε στον τοίχο, στα σχολεία και στις δημόσιες υπηρεσίες, καδράραμε και τη μορφή του ποιητή, την αναρτήσαμε κι αυτήν, βάλαμε δίπλα τις μορφές του Κολοκοτρώνη, του Διάκου, της Μπουμπουλίνας, του Καραϊσκάκη, από κοντά και ο Πλάτωνας, ο Ομηρος, ο Περικλής, ο Αισχύλος, πού κι πού ένας Βυζαντινός. Ενα πάνθεο συγκρητιστικό. Και αρχίσαμε τα σταυροκοπήματα και τις γονυκλισίες. Γιατί αντιμετωπίσαμε τις εικόνες σαν άγια εικονίσματα που πρέπει να τα λατρεύουμε και όχι να τα σεβόμαστε μεν, αλλά να τα διαβάζουμε και σαν πυκνότατα ιστορικά σημεία, να τα εξετάζουμε ως μεγέθη της Ιστορίας και όχι ως πλάσματα εξωιστορικά, μεταφυσικά, μυθικά εντέλει. Και τον Μακρυγιάννη τον καδράραμε βέβαια. Για να προσθέσουμε έναν επιπλέον άγιο στα γράμματα και στην Ιστορία μας. Και τον επικαλούμαστε συχνά σε πανηγυρικούς και προεκλογικές ομιλίες, σε κηρύγματα από τον άμβωνα και στην προτρεπτική αρθρογραφία μας. Αυτό όμως δεν βεβαιώνει ότι διαβάσαμε τα Απομνημονεύματά του, κι αν όχι σε φροντισμένες πλήρεις εκδόσεις, έστω σε κάποια συνοπτική και πρόχειρη. Το μακρυγιαννικό «εμείς» μάλιστα το τσιτάρουμε κατά κόρον, κυρίως όταν πρήζεται το εγώ μας. Αγιογραφούμε τον Μακρυγιάννη επειδή, ερήμην των γραπτών του, φανταζόμαστε ότι και αυτός παραδίδει μια αγιογραφία για το ’21, ότι μιλάει για ήρωες μόνο και μάρτυρες. Κι ωστόσο τα Απομνημονεύματά του είναι το χρονικό της γενναιότητας αλλά και της αθλιότητας και της ατιμίας, που τον ωθούν να γράψει: «Σιχάθηκα το Ρωμαίικον, ότ’ είμαστε ανθρωποφάγοι». Και πιο κάτω: «Η καημένη η πατρίδα αμαρτίες οπού ’χε και γύρευε να την λευτερώσουμε εμείς οι ανθρωποφάγοι, πολιτικοί και στρατιωτικοί! Κι έχουμε αρετή να λευτερώσουμε πατρίδα εμείς κι αυτείνοι οπού μας κυβερνούν;». Αυτός ο Μακρυγιάννης, και όσοι άλλοι δίκαιοι απομνημονευματογράφοι, πόσο χωράνε στο εικονοστάσι μας;

Συγκλονιστικές καταθέσεις στη δίκη για τον εμπρησμό της Marfin Της Γιάννας Παπαδάκου (Palmografos.com, 30/4/2013)

............................................................

Συγκλονιστικές καταθέσεις στη δίκη για τον εμπρησμό της Marfin

Αναρτήθηκε την 30 Απριλίου 2013, 00:48
Αρθρο του/της: Palmografos.com 

 

Της Γιάννας Παπαδάκου

Αιχμές για τη στάση των υπευθύνων της τράπεζας αφησαν οι μάρτυρες

Με συγκλονιστικές μαρτυρίες συνεχίστηκε σήμερα, Μ. Δευτέρα, η δίκη για τους τρεις θανάτους εργαζομένων από εμπρησμό τους υποκαταστήματος της τράπεζας Marfin τον Μάιο του 2010. «Πνίγομαι» ήταν η τελευταία κουβέντα που είπε η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, η οποία μάλιστα εγκυμονούσε, στον σύζυγό της, όπως ο ίδιος αποκάλυψε στην κατάθεσή του ενώπιον του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου.

«Με πήρε τη στιγμή που κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να σωθεί. Αφού είχε κάνει ό,τι μπορούσε για να φύγει από τη φωτιά. Η μοναδική είσοδος - έξοδος του καταστήματος ήταν κλειδωμένη και κανείς δεν βγήκε με ορθόδοξο τρόπο. Τους εξανάγκασαν να ζήσουν ένα φρικτό θάνατο. Εγώ δεν θα τους κρατούσα μέσα να πεθάνουν σαν τα ποντίκια» είπε ο κ. Χρήστος Καραπαναγιώτης για τη μοιραία μέρα όταν άγνωστοι όρμησαν στο υποκατάστημα της τράπεζας στη Σταδίου και πέταξαν βόμβες μολότοφ.

«Το σχέδιο ήταν να φύγει στις 3 από το γραφείο και στις 4 είχε ραντεβού στον γυναικολόγο, αν όλα πήγαιναν καλά. Μου τηλεφώνησε εμφανώς πανικόβλητη στις 2 παρά και μου είπε με έντονο ύφος: "Μας έχουν βάλει φωτιά, θα σε πάρω σε λίγο". Μου το έκλεισε. Αμέσως μετά την πήρα πίσω και μου είπε: "Δεν μπορώ να μιλήσω τώρα. Πνίγομαι". Μου το έκλεισε πάλι. Την πήρα ξανά αλλά δεν το σήκωσε» κατέθεσε.

«Γαντζώθηκα στον τσίγκο του διπλανού κτιρίου. Όλοι ούρλιαζαν. Ήταν χαμένοι. Περιμένουμε τρία χρόνια να ακούσουμε μία συγγνώμη» κατέθεσε ο κ. Σωτήρης Παπατζίκης, συνάδελφος των θυμάτων.

«Οι κοπέλες ανέβαιναν τρέχοντας τις σκάλες και φώναζαν "φωτιά, φωτιά, μας καίνε...". Μέσα σε λίγα λεπτά η ατμόσφαιρα έγινε αποπνικτική. Πήδηξα από το μπαλκόνι γιατί δεν υπήρχε άλλη λύση. Θεώρησα ότι είχαν πεθάνει όλοι, γιατί δεν υπήρχε έξοδος κινδύνου για να βγουν. Όλοι κάναμε σπασμωδικές κινήσεις γιατί δεν ξέραμε τί να κάνουμε. Δεν ήμασταν εκπαιδευμένοι. Χάσαμε χρόνο γιατί δεν ξέραμε τι να κάνουμε» συμπλήρωσε ο μάρτυρας κ. Γιώργος Γκόλιας.

Καταπέλτης για τους υπευθύνους της τράπεζας ήταν ο υπάλληλος κ. Γιώργος Σταυρογιαννάκης: «Η τράπεζα δεν αναγνωρίζει την ευθύνη, ούτε μας έχει αποζημιώσει. Δεν μας κατηγόρησαν αλλά σε μία προσωπική συνάντηση που είχαμε λίγες μέρες μετά την επίθεση με το ΔΣ της Marfin, όπου είχε παρευρεθεί και ο κ. Βγενόπουλος, ουσιαστικά μας είπαν ότι έπρεπε να παραβούμε τις εντολές που είχαμε...».

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο συνάδελφός του κ. Παπατζίκης: «Θέλαμε μόνο να ακούσουμε ένα συγγνώμη και ένα γιατί. Έχουν περάσει τρία χρόνια, αλλά ακόμα δεν έχουμε ακούσει τίποτα από την τράπεζα. Αντ' αυτού, στη συνάντηση με το διοικητικό συμβούλιο της τράπεζας, ο άνθρωπος για τον οποίο δουλεύαμε μας είπε γιατί δεν πήραμε την πρωτοβουλία να φύγουμε νωρίς, παρά τις εντολές που είχαμε να μείνουμε. Ποιος θα τολμούσε εν μέσω κρίσης να κάνει του κεφαλιού του, αναρωτιέμαι... Η ασφαλιστική εταιρεία της τράπεζας θέλησε να κάνει μια προσφορά στον ιδιοκτήτη του κτιρίου, όμως τελικά δεν μπορούσε να το ασφαλίσει γιατί ζητούσαν πυροπροστασία και σύστημα πυρόσβασης που δεν υπήρχαν».

Η δίκη θα συνεχιστεί με καταθέσεις μαρτύρων στις 15 Μαΐου.

ΤΟ ΒΗΜΑ

"Δουλεύοντας για 1 ευρώ." Της Λώρης Κέζα 10:23, 29 Απρ 2013 | tvxsteam tvxs.gr

..............................................

Δουλεύοντας για 1 ευρώ. 

Της Λώρης Κέζα

10:23, 29 Απρ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/127218

 

 

Ακόμη πιο χαμηλά πέφτουν οι μισθοί. Κατά παρέκκλιση, φυσικά, και λόγω κρίσης. Ακόμη πιο χαμηλά και με το νόμο, δηλαδή με τον πολυνόμο που ψηφίστηκε μετά βαΐων και κλάδων. Καλά είναι και τα 427 ευρώ που ορίστηκαν ως νέος κατώτατος μισθός: ας είναι ευχαριστημένοι εκείνοι που θα τα εισπράξουν γιατί άλλοι είναι εντελώς άφραγκοι. Και στα 200 ευρώ να πέσει το μηνιάτικο, πάλι θα υποχρεούνται να λένε «ευχαριστώ» σε κυβέρνηση και εργοδότες.

Ας δούμε επακριβώς πως αλλάζουν τα εργασιακά με σοσιαλιστική προβιά. Σύμφωνα με  τροπολογία του ΠαΣοΚ, που έγινε δεκτή με μεγάλη κατανόηση από τον Γ. Στουρνάρα, οι άνεργοι που θα απασχοληθούν σε ολιγόμηνα προγράμματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα λαμβάνουν καθαρές αμοιβές 19,6 ευρώ ημερησίως και όχι μεγαλύτερες των 490 ευρώ μηνιαίως. Για εργαζόμενους κάτω των 25 ετών, οι απολαβές δεν θα ξεπερνούν τα 427 ευρώ μηνιαίως.

Οι νέοι άνεργοι πρέπει να νιώθουν ευτυχείς που δεν εξελέγη βουλευτής ο πρώην υφυπουργός Οικονομικών Πέτρος Δούκας. Εάν εκείνος συμμετείχε στην κυβέρνηση, θα είχε φτάσει στα δικά του άκρα, τα φιλελεύθερα. Πριν λίγους μήνες ο πολιτευτής της Νέας Δημοκρατίας είχε υποστηρίξει ότι οι άνεργοι πρέπει να δουλεύουν δωρεάν προκειμένου να βρίσκονται σε φόρμα. Έγραφε ότι αν κάποιος κάθεται και πληρώνεται επί μακρόν, εθίζεται στην τεμπελιά και μετά δεν κοπιάζει για να βρει απασχόληση.

Αρκετά κοντά στη λογική του Πέτρου Δούκα βρίσκονται διαχρονικά οι προτάσεις του ΠαΣοΚ. Τα 19,6 ευρώ ημερησίως που τώρα προτείνουν είναι πολλά, πάρα πολλά σε σχέση με τα μεροκάματα ανέργων που είχαν κατά νου το 2010. Σε πόρισμα που συντάχθηκε τότε με την καθοδήγηση του Σπύρου Βούγια υπό τον τίτλο «Δράση για την Αθήνα» το ΠαΣοΚ υιοθετούσε την ιδέα της εργασίας για 1 ευρώ την ώρα. Με μεγάλη σοβαρότητα τα στελέχη του σοσιαλιστικού κόμματος έλεγαν ότι είναι καλύτερο να εργάζεται κάποιος ως οδοκαθαριστής ή κηπουρός εισπράττοντας ένα κέρμα την ώρα παρά να μην κάνει κάτι και να εισπράττει το τίποτα.

Πότε όμως εργαζόμενος πληρώθηκε με 1 ευρώ; Πρόσφατα και μάλιστα στην καρδιά της Ευρώπης, εκεί που συντελείται το οικονομικό θαύμα και υπάρχει ανάπτυξη. Η ιδέα του «ein  euro job» εφαρμόστηκε στη Γερμανία το 2005, με το νόμο Hartz IV ο οποίος πρότεινε περικοπές στο επίδομα ανεργίας και ταυτόχρονη «ενίσχυση της εργασίας» ώστε να μην χάνουν οι επιδοτούμενοι την επαφή με την αγορά εργασίας. Στα μέσα του 2007 υπολογίζεται ότι  246.500 άτομα είχαν αποδεχτεί αυτό το καθεστώς απασχόλησης βάσει του οποίου ο άνεργος πληρωνόταν με 30 ευρώ την εβδομάδα συν το επίδομα.

Τούτων δοθέντων καλά είναι και τα 427 ευρώ που ορίστηκαν ως νέος κατώτατος μισθός. Υπάρχουν και χειρότερα, πολύ χειρότερα. Δουλειά για καθόλου ευρώ. Πρόκειται για άλλη μορφή εκμετάλλευσης που επινοήθηκε (πού αλλού;) στη Γερμανία. Από το 1 ευρώ έγινε  μετάβαση στο αξίωμα του «μηδέν ευρώ», στην αμοιβή αποκλειστικά από φιλοδωρήματα. Δημιουργήθηκε δηλαδή η νέα τάξη δούλων «Trinkgeld-Sklaven».

Η αρχή έγινε το 2010 από την εταιρεία «Friendly Service» η οποία εκπαιδεύει νέους να βάζουν τα ψώνια του σούπερ μάρκετ σε σακούλες. Αφού λοιπόν τους μάθει να πακετάρουν, τους βρίσκει πόστο. Η εταιρεία εισπράττει 3 ευρώ το κεφάλι και οι νέοι άνεργοι βγάζουν, σύμφωνα με τον ενοικιαστή τους, περισσότερα από 9 ευρώ την ώρα.

Το ΠαΣοΚ λοιπόν μπορεί να μεγαλουργήσει στα εργασιακά. Υπάρχουν αναρίθμητες ιδέες, εκεί στον ανεπτυγμένο κόσμο. Και ως απάντηση σε όσους έχουν αντίρρηση για τον νέο μεσαίωνα, μπορούν να αναμασούν το μότο: «προτιμάτε να είναι κάποιος άνεργος από το να έχει την αξιοπρέπεια του χαμηλού μισθού;».

   

ΒΗΜΑ

Μουσικαί αυθορμήτως προτεινόμεναι...

.............................................................

Franz Schubert ( 1797 - 1828) / Μικρό αφιέρωμα με δύο σονάτες του

.......................................................











 Franz Schubert ( 1797 - 1828)

 Franz Schubert: Drei Klavierstücke -- D960

"Είναι 18άρηδες, δεν μας γαμούν τα λύκεια" της Βένας Γεωργακοπούλου & "Πακέτο με εύθραυστο περιεχόμενο" της Αννας Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών" 22 & 23/4/2013, αντίστοιχα)

.......................................................

Είναι 18άρηδες, δεν μας γαμούν τα λύκεια

ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ 

Χθες δημοσιεύτηκε ένα γκάλοπ σύμφωνα με το οποίο το 30% θεωρεί ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα επί χούντας. Και είναι οι άτιμοι διασκορπισμένοι σε όλα τα κόμματα. Οι λιγότεροι πάντως ψηφίζουν ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ. Μικρούλια πια τα δυο αυτά κόμματα, έχουν μια πολιτική ομοιογένεια, σε αντίθεση με τα άλλα που ροβολάνε προς την εξουσία, μαζεύοντας κι ας είν’ και σάπιες ρόγες.

Και καλά αυτοί που την έζησαν τη δικτατορία και παρ’ όλα αυτά τη νοσταλγούν. Δεν νομίζω ότι θα ένιωθαν ποτέ καμιά ιδιαίτερη αλλεργία προς τους συνταγματάρχες. Η ζωούλα τους, η ηρεμία τους, το σπιτάκι τους. Τα νέα παιδιά όμως, που πήραν μέρος στην έρευνα (ανάμεσα στα 18 και 20 ας πούμε) πότε πρόλαβαν να χάσουν την ορμή, την ελευθερία, την τόλμη, την τρέλα της νιότης τους; Πώς αποδέχονται έτσι εύκολα τη φρικτή αστυνόμευση, καταπίεση και πλύση εγκεφάλου που συνεπάγεται κάθε δικτατορία; Να τους δω όλους αυτούς που τα θέλουν σήμερα όλα δικά τους, τους καλομαθημένους και χαϊδέμενους από γονείς και δασκάλους, να μαντρώνονται, να ελέγχονται, να χαφιεδίζονται, να μην μπορούν να διασκεδάσουν όπως θέλουν, να διαβάσουν και να ακούσουν ό,τι θέλουν, και γώ να κάθομαι σε μια γωνιά να σπάω πλάκα. Ούτε μια μέρα δεν θα άντεχαν.

Εμείς τα παιδιά της χούντας αντέξαμε λίγο παραπάνω. Τα σχολειά, οι πόλεις, οι οικογένειές μας δεν ήταν δα και πρότυπα φιλελευθερισμού στα μέσα του ’60. Ορκίζομαι όμως στους σημερινούς 18άρηδες, που πιστεύουν ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα επί χούντας, ότι ακόμα και ο πιο μετρημένος, ο πιο συντηρητικός και φοβισμένος έφηβος γρήγορα άρχισε να νιώθει ότι το καθεστώς τού σφίγγει τον λαιμό, του στερεί τα όνειρα και την αξιοπρέπεια. Προσωπικά ένιωσα μίσος για την εξουσία. Πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου.

Γιατί όταν έχεις ζήσει μια χούντα και η πιο ανίκανη και διεφθαρμένη κυβέρνηση είναι του χεριού σου. Στις επόμενες εκλογές μπορείς να τη μαυρίσεις.

Βένα Γεωργακοπούλου

22/04/2013 

...................................

Πακέτο με εύθραυστο περιεχόμενο

Της Αννας Δαμιανίδη

Το αγόρι στη Βουλή έγραψε σε ένα φύλλο χαρτί πως είναι πρώτη του φορά σε μπουρδέλο, το έβγαλε φωτογραφία και πήρε πολλά μπράβο. Είναι δεκάξι χρονών και συγχωρείται. Δεν μπορεί να είναι όλα τα δεκαεξάχρονα σαν τον Τζακ Αντράκα που επινόησε το τεστ ανίχνευσης καρκίνου του παγκρέατος. Περνούν και δύσκολη ηλικία, όπου η έκρηξη παραγωγής νευρώνων και συνάψεων δεν μπορεί να συμβαδίζει με τη σωστή τους χρήση. Οταν οι μεγάλοι βρίζουν τη Βουλή κι απειλούν να την κάψουν, τι να σου κάνουν τα παιδιά; Οταν τόσοι και τόσοι κάθε μέρα από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, σάιτ κι εφημερίδες την απαξιώνουν, γιατί φαίνεται πολύ το 30% που θεωρεί ότι μπορεί και να ήταν καλύτερα χωρίς δημοκρατία;

Ισως κι οι μεγάλοι ονειρεύονται να ξαναγίνουν παιδιά. Χωρίς δημοκρατία, με μια αυταρχική εξουσία αυτό δεν συμβαίνει; Επιστροφή στην παιδική ηλικία για πάντα.

Με άνεση, με χάρη, με χιούμορ, εκτοξεύουν πολλοί καθημερινά το λογάκι τους ή τον βαρύ αφορισμό τους απέναντι σ’ αυτό που λένε «σύστημα» και το θεωρούν άτρωτο στις επιθέσεις. Πολιτικά μπορεί να ονειρεύονται ολοκληρωτισμούς, αλλά για καλό σκοπό βεβαίως, πατριωτικό ή σοσιαλιστικό, ή τιμωρητικό, αυτό φοριέται τελευταία. Δείχνουν συμπάθεια στα ξεσπάσματα με τις κρεμάλες, τα Γουδιά και τις άλλες απειλές. Ή τα βάζουν με τη Μεταπολίτευση, την κατεδαφίζουν σε δυο φράσεις: «Τι ήταν η Μεταπολίτευση; Αν εξαιρέσεις την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, τίποτε άλλο ουσιαστικό δεν συνέβη στη μεταπολιτευτική Ελλάδα», έγραφε χτες ένα άρθρο σε αυτήν την εφημερίδα, με γενικό συμπέρασμα πως ο Τσοχατζόπουλος είναι ο καθρέφτης της Μεταπολίτευσης.

Βλέπετε τον εαυτό σας στον Τσοχατζόπουλο; Οσο τεράστιο και να τον θεωρείτε, δεν κατάφερε να εκλεγεί ηγέτης. Πήρε μια εργαλειακή θέση, εκμεταλλεύτηκε την εμμονή με τα όπλα, μόνο αυτό έκανε η Μεταπολίτευση;

Μπορεί όμως και να πιστεύουν στα σοβαρά όσοι γενικεύουν με τόσο απλοϊκό τρόπο, ότι η ισχυρή του φύση, του συστήματος, του δημοκρατικού πολιτεύματος, δεν έχω καταλάβει, θα το προστατέψει με μαγικό τρόπο από κάθε εχθρό, του εαυτού τους συμπεριλαμβανομένου. Μπορεί να πιστεύουν ότι έχει άκρες στους ισχυρούς της γης, στους G8 και τους G20, τη λέσχη Μπίντελμπεργκ και τις κρυφές μασονικές δυνάμεις, δεν εξαρτάται από το αν τηρούν αυτοί τους νόμους της, η δημοκρατία, από το αν πιστεύουν πως αξίζει τον κόπο η προσπάθεια να την υπερασπίζονται, από το αν αγωνιούν μήπως παραβιάζονται οι αρχές της, ή τα δικαιώματα των άλλων. Ισως οι επιθέσεις εναντίον της να κρύβουν στο βάθος εμπιστοσύνη στην αντοχή της.

Την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είναι από φυσικού τους προγραμματισμένοι να ζουν σε τέλειες δημοκρατίες, έτσι κανονίστηκε από καταβολής κόσμου, δεν χρειάζεται προβληματισμός, να την επεξεργάζεσαι και να την προσέχεις. Δεν γράφει πουθενά στο πακέτο ότι έχει εύθραυστο περιεχόμενο, κρατάτε το ίσια, αποφύγετε τις βίαιες κινήσεις, είναι σαν τον γυάλινο κόσμο.

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα το καταλάβουμε απότομα από τον σαματά των γυαλιών που σπάνε. Κι αφού το 30% δεν είναι και σίγουρο για την αξία του, πρέπει να προσέχουμε περισσότερο η πλειοψηφία. Στο κάτω κάτω έχουμε ευθύνη, είμαστε πλειοψηφία. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό.

23/04/2013 

Μια ενδιαφέρουσα εικονογράφηση που συνοδεύει ένα άρθρο για τη θεωρία ενός αμφιλεγόμενου δόκτορα (www.lifo.gr, 18/10/2011)

.......................................................

 

 

Εδώ το άρθρο:
http://www.lifo.gr/team/readersdigest/27073

To σχέδιο του αιώνα: Ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης σε όλη την Ευρώπη (27 Απρ 2013 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr)

...........................................................

To σχέδιο του αιώνα: Ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης σε όλη την Ευρώπη

09:17, 27 Απρ 2013 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/127021

 

«Οι σημαντικότερες πολιτικές αλλαγές, κρύβονται καμιά φορά στη λεπτομέρεια. Μυστικά, κρυμμένα σε μια οδηγία, που προσπαθεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να περάσει το σχέδιο του αιώνα. Δεν πρόκειται για τίποτε λιγότερο από την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης σε όλη την Ευρώπη.

Εάν περάσει το σχέδιο της Επιτροπής, το νερό από ένα συλλογικό αγαθό θα μετατραπεί σε αντικείμενο κερδοσκοπίας με το οποίο μπορούν να κερδηθούν και στη Γερμανία δισεκατομμύρια.

Είναι μια νίκη μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων που πολέμησαν αρκετά χρόνια γι’ αυτή την ιδιωτικοποίηση.

Οι συνέπειες για εμάς τους καταναλωτές μπορεί να είναι τεράστιες.

Τι πρόκειται να αντιμετωπίσουμε, θα μας το δείξουν (βλ. στο παρακάτω βίντεο) οι Στέφαν Στούχλιγκ και Νίκολας Στάινερ».

Το «Monitor» της δημόσιας γερμανικής τηλεόρασης ερευνά τον ρόλο της Κομισιόν στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων. Η εκπομπή της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης «Monitor» έκανε πρόσφατα μια έρευνα για τις πιέσεις που ασκεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις χώρες μέλη της Ε.Ε. για να ιδιωτικοποιήσουν τις υπηρεσίες ύδρευσης.

Το ρεπορτάζ αναφέρεται στην περιοχή Pacos de Ferreira της Πορτογαλίας όπου επιβλήθηκε η ιδιωτικοποίηση και όπου μέσα σε λίγα χρόνια τα τιμολόγια αυξήθηκαν 400 τα εκατό και συνεχίζουν με αύξηση 6 τα εκατό κάθε χρόνο. «Δεν μπορούμε πια να πιούμε νερό, όπως πίναμε στο παρελθόν, δεν είναι καλό» λένε οι κάτοικοι της περιοχής που ήταν από την αρχή αντίθετοι στην ιδιωτικοποίηση.

Το 8λεπτο βίντεο στη συνέχεια πηγαίνει στο κέντρο του προβλήματος στις Βρυξέλλες. Εκεί ερευνά σε βάθος την κατάσταση και παρουσιάζει έγγραφα που αποδεικνύουν την απόφαση για «άνοιγμα της αγοράς» του νερού, ξεκινώντας από τις χώρες του Νότου, μια αγορά που την υπολογίζουν σε τριψήφια δις.

Όσο για τους ποιους έχει ως συμβούλους, στην ομάδα ειδικών που χαράσσουν την πολιτική του νερού, ο επίτροπος Barnier ο ισχυρός άντρας της Commission, το ρεπορτάζ μας πληροφορεί ότι είναι το Steering Group που αποτελείται από τους γενικούς διευθυντές των μεγαλύτερων πολυεθνικών του χώρου.

«Το γκρουπ δεν το επέλεξα εγώ» δηλώνει ο Barnier, «Αν με ρωτάτε αν θα έπρεπε να είναι αυτό το γκρουπ πιο ισορροπημένο απαντάω ναι» λέει όταν ο δημοσιογράφος του διαβάζει τη λίστα των συμμετεχόντων... «Νερό ένα ανθρώπινο δικαίωμα ή μια μπίζνες δισεκατομμυρίων δολαρίων;» «Φαίνεται ότι οι Βρυξέλλες αποφάσισαν». «Στο μέλλον το νερό θα ανήκει στις πολυεθνικές αντί σε όλους εμάς.»

Με αυτές τς φράσεις κλείνει ένα ρεπορτάζ μιας πραγματικής εκπομπής ειδήσεων, μιας πραγματικής δημόσιας τηλεόρασης. Της γερμανικής... Και στα δικά μας!

Πηγή: savegreekwater - www.savegreekwater.org

Εnglish version video link http://youtu.be/rbCD8HA11sg

Συλλογή υπογραφών για τη μη ιδιωτικοποίηση του νερού: ΕΔΩ

Προτεινόμενη Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών: Η ύδρευση και η αποχέτευση είναι ανθρώπινο δικαίωμα! Το νερό είναι δημόσιο αγαθό, όχι εμπόρευμα!

 Το «Monitor» της δημόσιας γερμανικής τηλεόρασης ερευνά τον ρόλο της Κομισιόν στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων.
Η εκπομπή της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης «Monitor» έκανε πρόσφατα μια έρευνα για τις πιέσεις που ασκεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις χώρες μέλη της Ε.Ε. για να ιδιωτικοποιήσουν τις υπηρεσίες ύδρευσης.

Το ρεπορτάζ αναφέρεται στην περιοχή Pacos de Ferreira της Πορτογαλίας όπου επιβλήθηκε η ιδιωτικοποίηση και όπου μέσα σε λίγα χρόνια τα τιμολόγια αυξήθηκαν 400 τα εκατό και συνεχίζουν με αύξηση 6 τα εκατό κάθε χρόνο. «Δεν μπορούμε πια να πιούμε νερό, όπως πίναμε στο παρελθόν, δεν είναι καλό» λένε οι κάτοικοι της περιοχής που ήταν από την αρχή αντίθετοι στην ιδιωτικοποίηση.

Το 8λεπτο βίντεο στη συνέχεια πηγαίνει στο κέντρο του προβλήματος στις Βρυξέλλες. Εκεί ερευνά σε βάθος την κατάσταση και παρουσιάζει έγγραφα που αποδεικνύουν την απόφαση για «άνοιγμα της αγοράς» του νερού, ξεκινώντας από τις χώρες του Νότου, μια αγορά που την υπολογίζουν σε τριψήφια δις. Όσο για τους ποιους έχει ως συμβούλους, στην ομάδα ειδικών που χαράσσουν την πολιτική του νερού, ο επίτροπος Barnier ο ισχυρός άντρας της Commission, το ρεπορτάζ μας πληροφορεί ότι είναι το Steering Group που αποτελείται από τους γενικούς διευθυντές των μεγαλύτερων πολυεθνικών του χώρου. «Το γκρουπ δεν το επέλεξα εγώ» δηλώνει ο Barnier, «Αν με ρωτάτε αν θα έπρεπε να είναι αυτό το γκρουπ πιο ισορροπημένο απαντάω ναι» λέει όταν ο δημοσιογράφος του διαβάζει τη λίστα των συμμετεχόντων... «Νερό ένα ανθρώπινο δικαίωμα ή μια μπίζνες δισεκατομμυρίων δολαρίων;» «Φαίνεται ότι οι Βρυξέλλες αποφάσισαν». «Στο μέλλον το νερό θα ανήκει στις πολυεθνικές αντί σε όλους εμάς.»

Με αυτές τς φράσεις κλείνει ένα ρεπορτάζ μιας πραγματικής εκπομπής ειδήσεων,

μιας πραγματικής δημόσιας τηλεόρασης .

Της γερμανικής... Και στα δικά μας!

www.savegreekwater.org

english version video link http://youtu.be/rbCD8HA11sg

"Ξέρω τι να παίξω στα παιδιά…" του Γιάννη Μακριδάκη (27 Απρ 2013 | tvxsteam tvxs.gr)

...........................................................

Ξέρω τι να παίξω στα παιδιά…

12:52, 27 Απρ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/127080

 

 Του Γιάννη Μακριδάκη

Τις προηγούμενες μέρες συναντήθηκα με μαθητές σε κάποια σχολεία στην Αθήνα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι τα παιδιά, κυρίως αυτά του Λυκείου, με τα οποία μπορέσαμε και εμβαθύναμε κάπως, με είδαν με περισσότερο ενδιαφέρον ως άνθρωπο που ζει όπως ζει, παρά ως συγγραφέα. 

Η ιδιότητα του συγγραφέα και το ότι μιλούν με κάποιον που έχει γράψει ένα βιβλίο το οποίο διάβασαν, δεν τους δημιούργησε τόσο μεγάλη εντύπωση όση κάποιες απλές πληροφορίες καθημερινότητας, που βγήκαν αυθόρμητα ως απαντήσεις στις ερωτήσεις τους.

Όταν π.χ. τους απάντησα ότι δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι μου εδώ και περίπου δεκαπέντε χρόνια ή όταν τους είπα ότι δεν πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ τα τελευταία τρία χρόνια, η έκπληξή τους ήταν εμφανής και τεράστια. Σαν να πίστευαν ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ζήσει άνθρωπος μακριά από τηλεόραση και σούπερ μάρκετ.

Τα παιδιά είναι τα θύματα των μεγαλυτέρων που έχουν γύρω τους κι από τους οποίους μπολιάζονται στην μονοδιάστατη και αδιέξοδη ζωή εντός του χρηματοοικονομικού συστήματος, ευνουχίζονται, υπόκεινται σε λοβοτομή από μικρά και δεν έχουν ιδέα των δυνατοτήτων και δεξιοτήτων τους αν αυτές δεν έχουν να κάνουν με πτυχία και θέσεις εργασίας. Καμία άλλη διέξοδος και δυνατότητα ζωής δεν τους δίνεται παρά μόνο αυτή που τα θέλει αναπτυσσόμενα και ειδικευόμενα γρανάζια κυκλοφορίας χρήματος.

Όλα τα άλλα συστήματα που υπάρχουν, ζουν, αναπτύσσονται και λεηλατούνται από το επικυρίαρχο σύστημα του αστισμού δεν μπορούν ούτε να τα διανοηθούν και δικαίως.

Ξεκινήσαμε λοιπόν την προσέγγισή μας στο θέμα, με το παράδειγμα του πρόσφατου περιστατικού στην Χαλκίδα. Ένας υπάλληλος εταιρίας σεκιούριτι, ο οποίος κατά λάθος πάτησε το κουμπί του ειδικού κουτιού μεταφοράς χρημάτων και τα κατέστρεψε βάφοντάς τα κόκκινα. Η ζημιά ήταν 200.000 ευρώ. Όταν κλήθηκε να πληρώσει τη ζημιά που προκάλεσε, χρεώθηκε 0,10 λεπτά του ευρώ για κάθε χαρτονόμισμα που κατέστρεψε διότι τόση είναι η πραγματική του αξία, κι ας αναγράφει πάνω του 5, 10, 100 ή 500 ευρώ.

Τα παιδιά κατάλαβαν πολύ καλά ότι με ένα χαρτί που έχει αξία όσο 10 λεπτά του ευρώ αλλά φέρει τον αριθμό 500, μπορεί ο κάθε αστός καταναλωτής να σπαταλήσει φυσικούς πόρους αξίας 500 ευρώ. Με ένα μόνο τόσο δα ευτελές χαρτί μπορεί ο αστός να κάνει τεράστια ζημιά στο φυσικό οικοσύστημα που τον ζει.

Όλοι βέβαια μπορούν να την προξενήσουν αυτή τη ζημιά, αρκεί να κατέχουν το χαρτονόμισμα, αλλά ο αστός, ο έγκλειστος εντός του χρηματοοικονομικού συστήματος, ο αστός που έχει ως βιότοπο το χρηματοοικονομικό περιβάλλον κι όχι το φυσικό, κάνει χιλιάδες φορές περισσότερη ζημιά από κάθε άλλον διότι δεν την αποκαθιστά, δεν την αναπληρώνει ούτε στο ελάχιστο.

Τα παιδιά επίσης κατανόησαν ότι είναι η μέγιστη ύβρις και εξευτελισμός να σπαταλάει ένας άνθρωπος την μία και μοναδική του ζωή, ενοικιάζοντας τον εαυτό του, την ψυχή του, το κορμί του σε ένα ανήθικο σύστημα, το οποίο στο τέλος του μήνα θα του δώσει ως αντίτιμο ένα χαρτί αξίας 10 λεπτών του ευρώ, για να σπαταλήσει αυτός με τη σειρά του, μετά τον εαυτό του και τους φυσικούς πόρους που του αναλογούν δίχως να έχει σκεφτεί ούτε στιγμή πώς αυτοί παράγονται, υπάρχουν και βρίσκονται στην διάθεσή του όποτε τους χρειαστεί.

Ήταν πολύ εποικοδομητικές τελικά οι συναντήσεις αυτές με τα παιδιά. Κάποια από αυτά κατάλαβαν με την πρώτη ότι δεν υπάρχει μόνο αυτό το σύστημα, μέσα στο οποίο τα γέννησαν και τα μεγάλωσαν οι γονείς τους και η κοινωνία, ότι αυτό είναι απλά ένα υποσύνολο και ότι υπάρχει γύρω τους το υπερσύνολο, το φυσικό οικοσύστημα με την μία και μόνη αληθινή του οικονομία κι είναι τόσο δυναμικό και εμφανές που δεν μπορούν να μην το αντιληφθούν ακόμα και με τα μάτια σφραγισμένα και τις ψυχές αιχμάλωτες, όπως τα εκπαιδεύουν.

Κατάλαβαν ότι όποιος δεν ζει εντός αυτού του ανήθικου και αδιέξοδου υποσυνόλου, δεν είναι απλώς κάποιος αντισυστημικός παράξενος ή εξωγήινος τύπος αλλά ένας άνθρωπος που ανήκει απλά στο άλλο σύστημα, το βασικό, το αυθύπαρκτο και το άπειρο.

Κατάλαβαν ότι κάποιοι άνθρωποι αλλά και όλα τα υπόλοιπα πλάσματα αυτού του οικοσυστήματος ζουν και προτείνουν μιαν άλλη ζωή, η οποία είναι απολύτως εφικτή για τον καθένα, αρκεί να ανοίξει τους ορίζοντές του και να δει λίγο πιο έξω από τα σύρματα και τα τείχη εντός των οποίων μετοίκησε και διαβιεί ή γεννήθηκε και υπάρχει.

Πηγή: yiannismakridakis.gr