"Rethink patriotism" της Άννας Δαμιανίδη (http://pezotis.blogspot.gr, 28/2/2013)

.........................................................

Rethink patriotism

 


της Άννας Δαμιανίδη

 

Φαίνεται σα να ταρακουνήθηκε λίγο το τοπίο με τις φωτογραφίες του κατηχητικού της Χρυσής Αυγής στη Λούτσα. Έξι χρονών παιδάκια να ακούνε κηρύγματα μίσους, προκαλεί κάποιο σοκ. Ίσως δοθεί η ευκαιρία να κουβεντιάσουμε λίγο για το τι μαθαίνουμε στα παιδιά μας και πόσο μίσος τους προμηθεύουμε από μικρή ηλικία. Αρχίζοντας από το πόσο μίσος μπορεί να αντέξει η παιδική ψυχή, αν το χρειάζεται, πού την οδηγεί και τι της εξασφαλίζει.
Αναγκαστικά θυμήθηκα τις πρώτες εμπειρίες των παιδιών μου στον παιδικό σταθμό, καθώς άκουγα τα αγανακτισμένα σχόλια . Δυόμισι χρόνων πρωτοέμαθαν να τραγουδούν το "Κορόιδο Μουσολίνι" και με ανατρίχιαζαν με το στίχο "...εσύ κι η Ιταλία η πατρίδα σου η γελοία..." Πώς να κάνεις κήρυγμα στο νήπιο περί σεβασμού στις πατρίδες όλου του κόσμου; Φαίνονταν να διασκεδάζουν στις γιορτές κουνώντας το σημαιάκι τους, δεν θα τους το χαλούσαμε με αναλύσεις.
Όταν όμως ο μικρός γύρισε μια μέρα σπίτι κλαίγοντας με μαύρο δάκρυ επειδή είχε μάθει ότι "ήμασταν σκλάβοι τετρακόσια χρόνια" κάπως έπρεπε να τον παρηγορήσω. Κι αμέσως θυμήθηκα το δικό μου ψυχικό τραύμα σε αντίστοιχη ηλικία και εξεπλάγην που τόσα χρόνια μετά, με τόση πρόοδο της παιδαγωγικής, με τόσες αλλαγές εν γένει, τα παιδιά έπρεπε να περνάνε το ίδιο δράμα με το κλισέ "τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς" και μάλιστα σε μικρότερη ηλικία, γιατί τώρα πάνε νηπιαγωγείο και παιδικό σταθμό απο τα τρία και τα τέσσερα.
Θέλω να πω ότι τα κηρύγματα μίσους περιλαμβάνονται στην επίσημη κουλτούρα μας, δεν είναι εφεύρημα της Χρυσής Αυγής. Γιατί όταν ταυτίζεσαι με κατάσταση θύματος σε τόσο τρυφερή ηλικία, στην οποία νιώθεις ούτως ή άλλως ανίσχυρος και έτοιμος να γίνεις θύμα, τι άλλο μπορεί να σου προσφέρει καταφύγιο παρά το μίσος;
Αντε όμως να κάνεις κριτική σ' αυτό τον τρόπο διδασκαλίας της Ιστορίας, ή να προσπαθήσεις να απαλύνεις τη σκληρότητα της αφήγησης, όπως εκείνο το ταλαίπωρο βιβλίο της Ρεπούση...
Τι χρησιμεύει στα παιδιά να γαλβανίζονται με τέτοια συναισθήματα για να αποκτήσουν εθνική συνείδηση; Και τι χρησιμεύει στην ίδια την εθνική συνείδηση; Θα μιλήσω σαν μητέρα, σαν το παιδί που υπήρξα και που θυμάμαι, και σαν ελληνίδα που παρατηρεί τις σχέσεις των ανθρώπων με τον τόπο τους και με την έννοια της πατρίδας. Νομίζω ότι δεν χρησιμεύει σε τίποτε, νομίζω ότι κάνει κακό και στους ανθρώπους και στις εθνικές συνειδήσεις και στο πολιτικό αίσθημα και σε όλα. Και σε όλους.
Τα παιδιά είναι όντα που αισθάνονται ανυπεράσπιστα στο μεγάλο κόσμο των μεγάλων. Η δουλειά των μεγάλων είναι να τα πείσουν ότι αξίζει τον κόπο η ζωή, αξίζει να μεγαλώσουν και να παραλάβουν αυτό τον κόσμο που τους φαίνεται τρομερός και φοβερός. Γι αυτό τον μικραίνουμε στα μέτρα τους και τους τον διδάσκουμε λίγο- λίγο, με παιχνίδια στην αρχή και παραμύθια, με θετικές προτάσεις, με παραδείγματα δικαιοσύνης. Αν αποκαρδιωθούν από μικρά, αν απελπιστούν, θα παραιτηθούν απο την προσπάθεια να μάθουν, να προοδεύσουν, να διεκδικήσουν, να επικοινωνήσουν με τους συνομηλίκους τους. Θα συσσωρεύσουν υλικό δυστυχίας που θα τους εγγυάται διαστρεβλωμένη αντίληψη των πραγμάτων, ισόβια παράπονα και έλλειψη ικανοποίησης. Κι επιπλέον θα αποκτήσουν λάθος αντίληψη για τον κόσμο, δεν θα καταλαβαίνουν εύκολα τους άλλους, δεν θα τους εμπιστεύονται, δεν θα χαίρονται, γιατί θα έχουν διδαχθεί τη δυσπιστία σαν τρόπο αντιμετώπισης του κόσμου και των ανθρώπων.
Το ανθρώπινο υλικό με αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να μοιάζει εύπλαστη ύλη για τη μιλιταριστική κοινωνία που φαντασιώνεται το εκπαιδευτικό μας σύστημα σε πολλές του εκφάνσεις. Αλλά δεν βοηθά να φτιαχτεί κοινωνία πολιτών με συνείδηση για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους που μπορούν να απολαμβάνουν, να καταλαβαίνουν τι τους συμβαίνει, να διεκδικούν και να υπερασπίζονται. Το σχολείο μεγαλώνει τα παιδιά μας σαν μελλοντικούς φαντάρους που πρέπει να είναι έτοιμοι για αυτοθυσία χωρίς ερωτήματα. Ευτυχώς κάνει κι άλλα πράγματα και του ξεφεύγει αυτός ο στόχος. Η Χρυσή Αυγή πάντως απλώς έχει να βαθύνει σε αυτό το στρωμένο έδαφος. Να πάρει το ήδη δημιοργημένο μίσος, τα αισθήματα μειονεξίας και τα παράπονα και να τα οργανώσει.
Πιστεύετε ότι χρειαζόμαστε τέτοιους πολίτες; Ακόμη και πόλεμος να γίνει, όπως συνεχώς απειλούν, πιστεύετε ότι χρειαζόμαστε τέτοιους στρατιώτες; Αν δε γίνει πόλεμος πάντως, και δεν αποδειχτεί ποτέ το ορθόν ή όχι της επιλογής αυτής,  τζάμπα τη φτιάχνουμε και την καλλιεργούμε τόση δυστυχία. Κάπως πρέπει να το ξανασκεφτούμε το πράγμα. Rethink patriotism.
Στο μεταξύ, επειδή τίποτε δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να εξεταστούν ολ' αυτά και να κριθούν, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, μένει στους γονείς να υπερασπιστούν τα παιδιά τους όπως μπορούν. Δεν είναι και η πιο εύκολη δουλειά του κόσμου, με όλη την περιρρέουσα υστερία, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα, δεν υπάρχει βοήθεια.

"Η Ιταλία, η ήττα της Γερμανίας και το ευρώ." Του Στέλιου Κούλογλου (27 Φεβ 2013 | tvxsteam tvxs.gr

.........................................................

Η Ιταλία, η ήττα της Γερμανίας και το ευρώ.  

Του Στέλιου Κούλογλου

14:11, 27 Φεβ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/121119

 

Τα παπαγαλάκια του Βερολίνου άρχισαν αμέσως να κελαηδάνε. «Ο Μπερλουσκόνι κατέστρεψε την Ιταλία και την κατάντησε σχεδόν σαν την Ελλάδα... (αλλά) είναι ανησυχητικό ότι οι ψηφοφόροι δεν τον τιμώρησαν», σχολιάζει η Die Welt, το ξαδελφάκι της Bild, σε ένα άρθρο με τίτλο «Δύστυχη Ιταλία». Εάν μάλιστα προσθέσουμε και την ψήφο στον Μπέπε Γκρίλο, τότε πρόκειται «για μια παιδιάστικη άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας».

«Αρνούνται την πραγματικότητα, αποδίδουν την μιζέρια σε εχθρούς έξω από την χώρα», συμπλήρωνε σαν ηχώ η πικραμένη «κεντροαριστερή» Süddeutsche Zeitung. «Όχι δεν ήταν οι κολλημένοι με την λιτότητα Γερμανοί που ανάγκασαν την Ιταλία να σφίξει το ζωνάρι. Χωρίς την επιστροφή στη σοβαρότητα του Μόντι, η Ιταλία ως χώρα του ευρώ δεν θα υπήρχε πλέον». Αλλά μήπως θα μπορούσε να υπάρχει ευρώ χωρίς την Ιταλία;

Tα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών φέρνουν το θέμα της βιωσιμότητας του ευρώ στην πρώτη θέση της ευρωπαϊκής ημερήσιας διάταξης. Όταν στην κατ’ εξοχήν φιλοευρωπαική Ιταλία (στην Ρώμη υπογράφηκε το 1957 η ομώνυμη συνθήκη που οδήγησε στην ενωμένη Ευρώπη) πάνω από το 50% των ψηφοφόρων επιλέγουν κόμματα με προεκλογικό πρόγραμμα «όχι στην γερμανική Ευρώπη» (Μπερλουσκόνι) ή σκέτα εναντίον του ευρώ ως έχει (Γκρίλο) είναι φανερό ότι το όλο ευρωπαϊκό οικοδόμημα κλονίζεται πολύ σοβαρά. Και στην περίπτωση της Ιταλίας το Βερολίνο δεν έχει πλέον να κάνει τους καθυστερημένους τεμπέληδες του νότου, αλλά μια από τις 8 ισχυρότερες χώρες του πλανήτη που βρίσκεται στην αρχή της κρίσης.

Ο Μπέπε Γκρίλο δεν είναι ακροδεξιός, όπως σκόπιμα θέλησαν να τον παρουσιάσουν κάποιες εφημερίδες, φυσικά και ελληνικές. Συνάντησα τον Ιταλό κωμικό που μέσα σε μερικούς μήνες κατάφερε να φέρει το Κίνημα των 5 Αστεριών στην πρώτη θέση με το 25,5% των ψήφων (σε κομματικές ψήφους - Μπερσάνι και Μπερλουσκόνι πλησίασαν το 30% αλλά με συμμαχίες κομμάτων), σε ένα γραφικό ξενοδοχείο αγρο-τουρισμού λίγο έξω από την Παβία. Η ανάπτυξη τέτοιων μονάδων είναι μια από τις προτάσεις για το ξεπέρασμα της κρίσης που υπάρχουν στο πρόγραμμα του, ένα μείγμα συγκεκριμένων πρακτικών λύσεων με αρκετές δόσεις ουτοπίας. Θέλει περικοπές στα προνόμια των πολιτικών, επίδομα για όλους τους ανέργους, καθαρή ενέργεια και δωρεάν πρόσβαση στο ίντερνετ.

Ο Γκρίλο θα μπορούσε να είναι ο επικεφαλής των αγανακτισμένων της Ισπανίας ή της Ελλάδας, χωρίς τους φασιστοειδείς του «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Και μετά από τις πικρές εμπειρίες της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας, ζητάει δημοψήφισμα για την παραμονή της Ιταλίας στην ευρωζώνη. Είναι πλέον φανερό ότι από τις δομικές αδυναμίες της ευρωζώνης, που έχουν γονατίσει τον νότο, βγαίνει κερδισμένη η Γερμανία μαζί με κάποιους συμμάχους της του Βορρά, εκμεταλλευόμενη αυτές ακριβώς τις αδυναμίες.
  Για αυτό ακριβώς η Γερμανία έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν είχαμε βέβαια, όπως στις εκλογές στην Ελλάδα, ανοιχτά γράμματα της Bild στους Ιταλούς υπηκόους της pax germanica. Αλλά ακόμη και την τελευταία εβδομάδα πριν τις εκλογές, μια σειρά Γερμανοί πολιτικοί συνέχισαν να επεμβαίνουν στο πολιτικό παιχνίδι, νουθετώντας τους Ιταλούς ψηφοφόρους όχι μόνο να μην ψηφίσουν Μπερλουσκόνι αλλά και να υποστηρίξουν το κόμμα του πρωθυπουργού Μόντι.

Ο τελευταίος μάλιστα αποκάλυψε ότι η Μέρκελ του είπε ότι δεν θα έβλεπε με καλό μάτι ούτε μια κυβέρνηση υπό τον Μπερσάνι, τον υποψήφιο της κεντροαριστεράς(η γερμανική κυβέρνηση το διέψευσε χλιαρά αλλά φαίνεται ότι η Μέρκελ και ο Σοιμπλε το μάθημα που έχουν πάρει από τον Χίτλερ είναι ότι δεν πρέπει να εισβάλλεις σε άλλες χώρες με τα όπλα. Όλα τα άλλα, επιτρέπονται). Η ήττα του Μόντι αποτελεί για αυτό μια σαφή πολιτική ήττα και για την Γερμανία. Είναι φανερό ότι οι πολιτικές λιτότητας και τα μνημόνια καίνε αυτούς που τις εφαρμόζουν και τους οδηγούν σε πολιτική συντριβή.

Το αποτέλεσμα των εκλογών κλονίζει το ευρώ και από μια ακόμη πλευρά: H Ιταλία είναι πλέον ακυβέρνητη, με τον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων καμιά συμμαχία δεν μπορεί να εξασφαλίσει βιώσιμη κυβέρνηση, την ίδια στιγμή που όλοι ξορκίζουν το ελληνικό προηγούμενο των 2 διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων.

Μόνο μια ριζική αλλαγή της γερμανικής πολιτικής θα μπορούσε να αλλάξει την εικόνα, αλλά η Μέρκελ ούτε θέλει ούτε έχει τις ικανότητες να κάνει κάτι τέτοιο. Τις εκλογές θέλει να κερδίσει η κοπέλα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες η Ελλάδα, στην οποία η οικονομική κατάσταση επιδεινώνεται αγνοώντας πεισματικά την καθημερινή πλύση εγκεφάλου, θα πρέπει να προετοιμάζεται για τα χειρότερα. Και οι πολιτικές δυνάμεις που νοιάζονται πραγματικά για την τύχη της θα πρέπει να προετοιμάσουν ένα plan Β, χωρίς το ευρώ.

Μάριο Βίττι: Από τον Σολωμό και τον Παλαμά στον «τολμηρό» Καβάφη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 25/2/2013 & http://www.aragma.gr, 26/2/2013))

..........................................................

Μάριο Βίττι: Από τον Σολωμό και τον Παλαμά στον «τολμηρό» Καβάφη

Published Τρίτη, Φεβρουαρίου 26, 2013

 

Η εργογραφία του ήταν και είναι οδηγός για γενιές και γενιές φοιτητών των νεοελληνικών σπουδών. Αλλά και διά ζώσης, ο σημαντικός νεοελληνιστής φιλόλογος αποδεικνύεται ένας απαράμιλλος ξεναγός στους μεγάλους σταθμούς της λογοτεχνικής μας παραγωγής, ξεκινώντας από το 1500 και καταλήγοντας στη «γενιά του ’30».

Συνέντευξη στον Παναγιώτη Γεωργουδή

-Κύριε Βίττι, στην πρώτη έκδοση του έργου σας <<Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας>> πριν σαράντα χρόνια, είχατε θέσει ως ιστορική και πολιτισμική αφετηρία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας το 1204. Στην καινούργια έκδοση υπάρχει μία μετατόπιση χρονική, τι έχει μεσολαβήσει από πλευράς στοιχείων ;

Στην επόμενη έκδοση της Ιστορίας της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας που βγήκε το 2001 στην Ιταλία και το 2003 στην Ελλάδα από τις εκδόσεις << Οδυσσέας >>, έχω μετατοπίσει το χρονικό όριο ως μια οριστική τομή από το 1204 στις αρχές του 1500. Γιατί αυτή η ενδιάμεση φάση μεταξύ 1204 και 1500 από την μία άλωση της Κωνσταντινούπολης στην άλλη είναι ουσιαστικά μία περίοδος που προετοιμάζει το Νεοελληνισμό και δεν είναι ακριβώς Νεοελληνική Λογοτεχνία.

Όσο για το θέμα της συνείδησης, τι ήταν τότε η συνείδηση των Ελλήνων αυτό ανήκει ως επιστημονικό πεδίο στους ιστορικούς να το εξακριβώσουν. Αλλά ως λογοτεχνία τα τεκμήρια που έχουμε τα δημοσιευμένα δεν μας πάνε πιο πίσω από το 1500. Μάλιστα ένας φίλος μου είπε πως ένα θεατρικό έργο του Νικολάου Σοφιανού, που είναι διάλογος του 1540 το οποίο είχα ανακαλύψει και είχα δημοσιεύσει αυτό ήταν το πρώτο τεκμήριο για την Ελληνική Λογοτεχνία στη Δημοτική γλώσσα.

- Ένας μεγάλος λογοτεχνικός σταθμός αρκετά αργότερα μετά την Κρητική Λογοτεχνία της Αναγέννησης είναι ο Σολωμός.

- Προκαλεί εντύπωση πως στα Επτάνησα της Ενετοκρατίας υπήρχε μια λογοτεχνική παραγωγή πολύ μέτρια και απότομα βγαίνει ένας Σολωμός. Είναι μια φυσιολογική εξέλιξη; Δεν ξέρω. Αν προσέξει κανείς την προηγούμενη λογοτεχνική παραγωγή στα Επτάνησα δεν διαφέρει πολύ από τον μέσο όρο του Ελληνισμού που είναι κάτω από την Οθωμανική κυριαρχία. Τη στιγμή της εμφάνισης του Σολωμού συμβαίνει κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω. Αλλά αυτή είναι και η στιγμή εμφάνισης και δύο άλλων μεγάλων ποιητών , ενός Κάλβου και ενός άλλου Έλληνα ποιητή που απαρνήθηκε το Ελληνικό στοιχείο του Φώσκολο. Αυτοί οι άνθρωποι πήγαν στην Ιταλία , ο Φώσκολο σταδιοδρόμησε πλέον σαν Ιταλός και έγινε αυτό που όλοι ξέρουμε. Ο Σολωμός και ο Κάλβος χρησιμοποίησαν την Ιταλική γλώσσα και την Ιταλική λογοτεχνία για να σχηματίσουν τη δική τους προσωπικότητα. Ο Σολωμός είναι αναμφίβολα πιο Έλληνας μπορούμε να πούμε από τον Κάλβο, γιατί ο Κάλβος έζησε πολύ περισσότερο στο εξωτερικό, τα χρόνια της ωριμότητάς του και επέστρεψε στην Κέρκυρα όταν πια δεν ήταν ποιητής. Αδυνατώ να ερμηνεύσω κοινωνικά πως γίνεται και από την μια στιγμή στην άλλη να σχηματίζονται σε ένα μικρό χώρο αυτοί οι πολύ σημαντικοί ποιητές παγκόσμιας αξίας , παγκόσμιας κλίμακας.

-Μετά τον Σολωμό και τον Κάλβο εμφανίζεται μία άλλη τεράστια λογοτεχνική μορφή ο Παπαδιαμάντης.

- Στο τέλος του 1800 στην Ελλάδα έχουμε μια εποχή πολύ δημιουργική. Και ο Παπαδιαμάντης έγραφε στην καθαρεύουσα σε μια πολύ ωραία συνθετική γλώσσα καθαρεύουσας. Αυτήν χρησιμοποίησε στα πρώτα μυθιστορήματά του και ύστερα σιγά – σιγά πέρασε σε μια γλώσσα που μπορούμε να τη θεωρήσουμε πιο Δημοτική αλλά αυτή ήταν η πορεία όλης αυτής της γενεάς και μη σας φαίνεται παράξενο που ο Παπαδιαμάντης έρχεται από την επαρχία. Ο ίδιος βέβαια ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση και από άποψη βιογραφική και αυτή οπωσδήποτε έπαιξε ρόλο στις επιλογές του. Ο Παπαδιαμάντης ήταν εκτεθειμένος στην ανάγκη της επιβίωσης διαρκώς που είναι κάτι το φοβερό.

Μπόρεσε όμως και μετέτρεψε την παραγωγή της εργασίας που είναι μια δουλεία σε κάτι το δημιουργικό και θετικό και κατέκτησε τη λογοτεχνία. Διέθεσε περισσότερο κόπο από όλους αλλά το κατόρθωσε και εμείς τον θαυμάζουμε για τα έργα του και τα μυθιστορήματά του σήμερα σε λόγια γλώσσα μας γοητεύουν και μας ενδιαφέρουν, ακόμα περισσότερο βέβαια τα διηγήματά του. Προπαντός εκείνα που αφορούν τη ζωή στο νησί του.

-Ακολουθεί μία πολυεπίπεδη πνευματική προσωπικότητα ο Παλαμάς, πώς εκτιμάτε την παρουσία του;

- Είναι μια δύναμη φοβερή ο Παλαμάς. Είχε ένα μοναδικό τρόπο να αφομοιώνει τις παραδόσεις της Ελλάδος και είναι εκείνος που μπόρεσε να διαμορφώσει ένα Νεοελληνισμό.Δεν είναι βέβαια ο μόνος, πρέπει μαζί να βάλλουμε και άλλες φυσιογνωμίες της ίδιας εποχής που έπαιξαν σημαντικό ρόλο και πριν απ’ όλα το Νικόλαο Πολίτη, που μολονότι ήταν καθηγητής της αρχαίας θρησκείας είναι ο ιδρυτής της Λαογραφίας αλλά δεν είναι λιγότερο ευαίσθητος στα λαογραφικά θέματα ο Παλαμάς. Αυτοί αποτελούσαν μία παρέα στην οποία είχε προστεθεί και ο Ροίδης, είχε προστεθεί όμως, διότι ο Παλαμάς ήταν το επίκεντρο. Πολύ γρήγορα γίνεται ηγέτης και σύντομα οι άλλοι τον ακολουθούν. Ο Παλαμάς έλεγχε την κατάσταση με τρόπο απόλυτο αν σκεφθούμε ότι επενέβαινε με βιβλιοκρισίες στην παραγωγή της λογοτεχνίας. Ήταν δηλαδή μία παρουσία η οποία κυριαρχούσε και έλεγχε την κατάσταση, ήταν πολύ δυνατός από αυτή την άποψη. Συνεπώς εάν η Ελλάδα έγινε αυτό που έγινε πνευματικά από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ύστερα οφείλεται σε παρα πολύ μεγάλο μέρος στην παρουσία, τη δημιουργικότητα αλλά και την επεξεργασία τη διανοητική που μπόρεσε και έκανε αυτός ο εξαιρετικός άνθρωπος.

 -Αμέσως μετά εμφανίζεται ο πολυεδρικός, παγκόσμιος Καζαντζάκης και ο μεγάλος Σικελιανός, που οι Μεταμοντέρνοι αλλά και κάποιοι ιστορικοί της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας τους έχουν υποτιμήσει.

-Είναι βέβαια μεγάλο λάθος αποτίμησης αυτό. Είναι μια άλλη γενιά αυτοί οι δημιουργοί. Είναι μια γενιά που έχει τραφεί από άλλα ιδανικά από άλλα έργα της Δύσης. Εμείς δεν πρέπει να μιλάμε για επίδραση, διότι είναι μια ανόητη λέξη, η λέξη επίδραση.

Αυτοί οι άνθρωποι και ο Καζαντζάκης και ο Σικελιανός πήραν από τη Δύση εκείνα τα πράγματα που ήθελαν δεν τους τα επέβαλλαν οι άλλοι.

Ο καθένας τους γνώριζε τι είχε ανάγκη να πάρει για να στήσει το δικό του έργο. Εμείς τους βάζουμε μαζί και λόγω ηλικίας και επειδή είχαν συμπορευτεί κάποια στιγμή οι δυο τους. Είναι προσωπικότητες εντελώς διαφορετικές, γιατί ο Σικελιανός ήταν πιο αυθόρμητος έγραψε και πεζά , έγραψε και μελέτες αλλά δεν ήταν αυτό που έγινε ο Καζαντζάκης ως μελετητής. Ύστερα ο Καζαντζάκης και εδώ ας βάλλουμε και τον παράγοντα του επαγγέλματος και της εργασίας, έπρεπε να ζήσει από τη δουλειά του.

-Ταυτόχρονα γράφει αυτά τα τεράστια ποιητικά έργα τις τραγωδίες του, την <<Οδύσσειά>> του ενώ θα μπορούσε να είναι αν το επεδίωκε και ένας συστηματικός φιλόσοφος.

-Είχε μια σκέψη ευρεία που μπορούσε να την υποστηρίξει. Οι ειδικοί που σπουδάζουν φιλοσοφία μπορούν να εντάξουν το στοχασμό του Καζαντζάκη φιλοσοφικά και είναι εύκολο μπορούμε να πούμε να γίνει αυτό, έχοντας υπόψη τα αναγνώσματα που έκανε , τις μελέτες που έγραψε ακόμη και τα κείμενα που μετέφρασε . Δεν μπορεί κανείς να πιστέψει ότι μετέφρασε φιλοσόφους και άλλα έργα του Δυτικού πολιτισμού χωρίς να κρατήσει κάτι για τον εαυτό του. Δεν έκανε αυτόματη μετάφραση σε υπολογιστή αλλά ελάβαινε μέρος πνευματικά σε αυτό που μετέφραζε.

Ο Σικελιανός είχε εντελώς διαφορετική προσωπικότητα από τον Καζαντζάκη, δεν ήταν ένας μελετητής, εξάλλου και η ζωή του ήταν διαφορετική, διάλεξε περισσότερο να παίξει το ρόλο του προφήτη που ήταν πιο εύκολο. Προφήτης ήταν και ο Καζαντζάκης αλλά διέθετε περισσότερο μετριοφροσύνη. Εγώ μετέφρασα Καζαντζάκη και όταν του έγραφα γράμμα και του ζητούσα εξηγήσεις, μου έδινε τις εξηγήσεις με όλες τις λεπτομέρειες. Ταυτόχρονα μου εξηγούσε και τις απαραίτητες αντιστοιχίες σε ξένες γλώσσες. Ήταν ένας άνθρωπος με εξαιρετική παιδεία, με πρακτικό πνεύμα συγχρόνως, και άνθρωπος που σεβόταν βαθειά τη δουλειά των άλλων που καταπιάνονταν με το έργο του. Να πούμε για τον Καζαντζάκη ότι έχει βγει ο Ζορμπάς απευθείας μεταφρασμένος στα Ιταλικά ενώ πριν η μετάφραση είχε γίνει από το Αγγλικό κείμενο. Μεταφράζεται απευθείας << Η Αναφορά στο Γκρέκο>> απευθείας στα Ιταλικά και εκδόθηκε παράλληλα μία δεύτερη έκδοση του << Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται >>, που είχα μεταφράσει εγώ όταν ήμουν νεαρός , είχε δημοσιευτεί το 1955 και τώρα ξαναβγήκε πάλι. Έχουμε δηλαδή τρία βιβλία του Καζαντζάκη που βγαίνουν ταυτόχρονα στα Ιταλικά.

-Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα που μας περιγράψατε με τους μεγάλους συγγραφείς σε διεθνές επίπεδο, << εισβάλλει>> μία άλλη παγκόσμια πνευματική προσωπικότητα με εντελώς διαφορετικά φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά ο Καβάφης.

-Δεν εισβάλλει, ο Καβάφης είναι μία διαφορετική περίπτωση πολύ τολμηρού ανθρώπου. Ζώντας σ’ ένα περιθωριακό χώρο της Ευρώπης στα όρια του Ελληνισμού που ήταν βέβαια ακμαία τότε, η Ελληνική κοινωνία στην Αίγυπτο δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Πάντοτε όμως το σημείο αναφοράς ήταν η Αθήνα. Πήγε στην Κωνσταντινούπολη ο Καβάφης που ήταν η πόλη της καταγωγής του αλλά η Κωνσταντινούπολη δεν ήταν πια εκείνο που υπήρξε στο παρελθόν και γι’ αυτό επέλεξε την Αθήνα που ήταν η σημαντική πόλη στην οποία κυριαρχούσε ο Παλαμάς. Ο Παλαμάς που είχε πει για τον Καβάφη ότι αυτά που γράφει είναι δημοσιογραφήματα, δεν είναι τίποτα. Από την άλλη πλευρά ο ένας επέκρινε τον άλλο, ο Καβάφης τον έλεγε ρομαντικό, τον Παλαμά τον έπιανε ένα τικ νευρικό όταν μιλούσε γι’ αυτόν. Ήταν ασυμβίβαστοι αυτοί οι δύο. Ασυμβίβαστη ήταν και η ποίηση του Σικελιανού με την ποίηση του Καβάφη. Ωστόσο ποιος επικράτησε τελικά; Επικράτησε ο Καβάφης και διεθνώς έχει βρει περισσότερη ανταπόκριση ο Καβάφης .

-Νομίζετε πως ήταν η απαισιοδοξία και ο σκεπτικισμός του Καβάφη που επικράτησαν ή μέσω μιας ευρείας αρχαιοελληνικής παιδείας που διέθετε με την ταυτόχρονη γνώση των Ευρωπαικών πολιτιστικών ρευμάτων, κατόρθωσε να δημιουργήσει μία νέα καθολικότητα σκέψης και αισθητικής έκφρασης, επειδή τοποθετεί μέσα στον αυτοελεγχόμενο λυρισμό του έννοιες καθολικού τύπου;

Είπαμε ότι δεν είναι αισιόδοξος ο Καβάφης. Συνεπώς τα αισθήματα που εκφράζει ανήκουν σε ένα χώρο τέτοιου είδους αλλά αυτός ο χώρος είναι ο φυσιολογικός χώρος του ανθρώπου. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν αυτοπεποίθηση και δεν πιστεύουν σε ένα καλύτερο μέλλον. Επομένως ο Καβάφης ζει σε ένα χώρο ψυχολογικό που είναι πιο εύκολο να συμμεριστεί κανείς παρά να συμμεριστεί αισθήματα σαν του Σικελιανού ή σαν του Καζαντζάκη. Ωστόσο όπως είδαμε τον Καζαντζάκη τον διαβάζουν.

 -Φτάνουμε στη γενιά του ’30 με τρεις κορυφαίους ποιητές παγκοσμίως Σεφέρης, Ελύτης, Ρίτσος αλλά και με κάποιους άλλους πολύ σημαντικούς όπως ο Εμπειρίκος, ο Εγγονόπουλος κ.λ.π.

- Ναι οι ποιητές θαρρείς και είχαν μεγαλύτερη πρόσβαση προς την Ευρώπη. Εκείνος βέβαια που πρώτος μπήκε στο αναγνωστικό κοινό της Ευρώπης και του Δυτικού κόσμου είναι ο Καβάφης και μάλιστα εγκαίρως. Ο Σεφέρης επίσης μπήκε εγκαίρως στο Ευρωπαικό αναγνωστικό κοινό αφού από το 1950 άρχισαν να μεταφράζονται τα ποιήματά του Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά κ.λ.π. Ο Ρίτσος αρχικά ωφελήθηκε από το γεγονός ότι τον υποστήριζε ένα κόμμα που είχε δύναμη σε όλη την Ευρώπη αλλά αυτό συγχρόνως τον αδίκησε γιατί δημιούργησε την υποψία ότι μπορεί να έχει υπερτιμηθεί λόγω πολιτικών φρονημάτων. Αυτό βεβαίως τον αδικεί γιατί ο ίδιος έχει πολύ μεγάλη αξία, δηλαδή αν είχε βρει μεγαλύτερη δυσκολία να γίνει γνωστός θα ήταν πιο κερδισμένος, όσο κερδισμένοι βγήκαν ο Σεφέρης και ο Ελύτης με τη δύναμή τους και όχι με την υποστήριξη ενός κόμματος. Αλλά τελικά αυτοί οι τρεις ποιητές είναι οι πιο σημαντικοί και ανήκουν και οι τρεις στη γενιά του ’30.

……………………………………………………………………………………………………………………………….

Ποιος είναι 

Γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη, από Ιταλό πατέρα και Ελληνίδα μητέρα, ο 86άχρονος σήμερα Μάριο Βίττι είναι ίσως ο σημαντικότερος εν ζωή νεοελληνιστής φιλόλογος. Συγγραφέας έργων αναφοράς όπως «Η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», «Η Γενιά του ’30 – Ιδεολογία και Μορφή», «Η ειδολογική λειτουργία της Ελληνικής Ηθογραφίας», οι μελέτες του παραμένουν απαραίτητη βιβλιογραφία για κάθε επίδοξο μελετητή των ελληνικών γραμμάτων. Καθηγητής σε πανεπιστήμια της Ιταλίας, στο Παρίσι, στη Γενεύη και στη Θεσσαλονίκη, μελετητής και μεταφραστής του Ελύτη και του Σεφέρη, πρόεδρος της Ιταλικής Ενωσης των Νέων Ελληνικών Σπουδών, βραβευμένος από την Ελληνική Εταιρεία Λογοτεχνών, ο Βίττι ζει στη Ρώμη και επισκέπτεται συχνά την Υδρα, ιδιαίτερη πατρίδα της Ελληνίδας συζύγου του.

………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ο Παναγιώτης Γεωργουδής συνάντησε τον Μάριο Βίττι στο συμπόσιο για τον Οδυσσέα Ελύτη που διοργάνωσε το Ιστορικό Μουσείο Κρήτης, υπό τ διεύθυνση του Αλέξη Καλοκαιρινού

"Υπέρτατος νόμος η σωτηρία των ελεύθερων συναλλαγών" Του Κωνσταντίνου Τσουκαλά ("Εφημερίδα των Συντακτών", 25/2/2013)

..........................................................

Υπέρτατος νόμος η σωτηρία των ελεύθερων συναλλαγών

Του Κωνσταντίνου Τσουκαλά

Η μεταπολεμική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δεν μετέτρεψε τις κοινωνίες σε παραδείσους αρμονίας και δικαιοσύνης. Αλλά θα πρέπει να ομολογηθεί ότι από ορισμένες πλευρές τα επιτεύγματά της υπήρξαν θεαματικά. Θωρακίζοντας τους πολίτες ενάντια στην ένδεια και την ανασφάλεια και υποθάλποντας προσδοκίες για βαθμιαία άνοδο του επιπέδου διαβίωσης όλων, οι ανεπτυγμένες δυτικές δημοκρατικές κοινωνίες μπόρεσαν να πείσουν πως βρίσκονταν σε τροχιά αέναης προόδου. Η ουτοπία της ευζωίας ταυτιζόταν πλέον με τη γενική οικονομική ευμάρεια. Και έτσι ακριβώς θεμελιώθηκε η ιστορικά πρωτόγνωρη μεταπολεμική «σοσιαλδημοκρατική συναίνεση».

Η ιδεολογική αυτή μεταλλαγή είχε όμως και παρενέργειες. Με την κατίσχυση του καταναλωτικού ευδαιμονισμού μπήκαν σε παρένθεση οι προβληματισμοί γύρω από το βαθύτερο νόημα της ζωής, της ικανοποίησης, της ισορροπίας και της απόλαυσης. Από τη στιγμή που όλα αρχίζουν και τελειώνουν με την αναζήτηση ατομικής πρόσβασης σε όλο και περισσότερα υλικά αγαθά, τα προαιώνια αυτά αξιακά και υπαρξιακά ερωτήματα ατονούν. Η οικονομιστική ανάγνωση του κόσμου συνεπάγεται τη μετουσίωση της ανοριοθέτητης «βιοτικής ποιότητας» σε μετρήσιμη βιοτική και βιωματική «ποσότητα». Ολες οι αμφιβολίες φαίνεται λοιπόν να διαλύονται. Μπροστά στον παραμορφωτικό του καθρέφτη, ο homo sapiens μεταμορφώνεται σε ακόρεστο homo consumans.

Δεν είναι όμως μόνον αυτό. Αντίστοιχα μεταλλάσσεται και η πρόσληψη των όρων υπό τους οποίους οι άνθρωποι μετέχουν στην κοινωνική παραγωγή. Πράγματι, στον «ελεύθερο κόσμο» ο καταναλωτικός παράδεισος δεν «προσφέρεται», «αγοράζεται». Μόνον όσοι διαθέτουν νόμιμο ατομικό «εισόδημα» μπορούν να παρακαθίσουν στο καταναλωτικό γλέντι. Ετσι, όσοι κοινωνοί δεν έχουν ατομική περιουσία υποχρεώνονται να αναζητήσουν το αναγκαίο εισόδημα στην ελεύθερη αγορά εργασίας. Και υπό τους όρους αυτούς, η κοινωνική εργασία προσλαμβάνεται ως κατ” ανάγκην εξαρτημένη και ως κατά τεκμήριον αλλοτριωτική «απασχόληση». Ο άνθρωπος δεν καλείται πλέον να συμμετέχει ενεργά στην οικοδόμηση του κοινού οίκου μέσα από την άσκηση και απόλαυση των έμφυτων δημιουργικών του ικανοτήτων. Το προαιώνιο πολιτιστικό και αξιακό αίτημα της χειραφετητικής μεταλλαγής του ετερόνομου animal laborans (το κοπιάζον ή απασχολούμενο ζώο) σε ετερόνομο και εξαρτημένο homo faber (τον «τέκτονα» άνθρωπο) φαίνεται να έχει εντελώς αποδυναμωθεί. Μαζί με την αρχαιοελληνική διάκριση ανάμεσα στον «πονείν» και στο «εργάζεσθαι», εξαλείφεται και ο προβληματισμός γύρω από το νόημα και τις προοπτικές της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Στο επίπεδο της εξέλιξης των κοινωνικών αξιών, το ιστορικό τίμημα του καταναλωτικού ευδαιμονισμού υπήρξε λοιπόν βαρύτατο. Ειρωνικά, η κατίσχυση της σοσιαλδημοκρατικής συναίνεσης υπήρξε ταυτόσημη με την ενσυνείδητη απίσχνανση του προβληματισμού που είχε εγκαινιασθεί με τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό. Η πορεία προς την πρόοδο νοείται πια ως μονοδιάστατη, αφού συναρτάται αποκλειστικά από τη συνεχή αύξηση της παραγωγής και της παραγωγικότητας. Από τη στιγμή λοιπόν που γίνεται επιπλέον γενικά δεκτό πως η παραγωγική ανάπτυξη, άρα και οι καταναλωτικές δυνατότητες των ανθρώπων υπηρετούνται ταχύτερα και αποτελεσματικότερα από το αγοραίο καπιταλιστικό σύστημα, το πρώτο μέλημα όλων των κοινωνιών δεν μπορεί να είναι άλλο από την αέναα διευρυνόμενη αναπαραγωγή του. Ακόμα και αν συνεπάγεται την όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και ανεπιεικειών, ο καπιταλισμός εξακολουθεί, μας λένε, να αποτελεί την ορθολογικότερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης. Το μόνο που μπορεί και πρέπει να γίνει είναι να θεσπισθούν οι «στρόφιγγες δικαιοσύνης» και οι «δικλίδες επιβιωτικής ασφάλειας» που «εξανθρωπίζουν» την κοινωνία και αναπαράγουν το δημοκρατικό καταναλωτικό συμβόλαιο. Ολοι καλούνται να αναγνωρίσουν πως υπηρετώντας πειθήνια το σύστημα της «ελεύθερης αγοράς» υπηρετούν ταυτόχρονα και τη δική τους προοπτική ευμάρειας. Το ζήτημα μπορεί πλέον να ανάγεται στην «κοινή υπεριστορική λογική».

Το λεγόμενο «τέλος της ιστορίας» συμπίπτει με την οικουμενική κατίσχυση αυτού του δόγματος. Και όλα έμοιαζαν να εξελίσσονται «ομαλά». Μέχρι τη στιγμή που ενέσκηψε η κρίση. Αίφνης, η αξιωματική συμπόρευση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της γενικής καταναλωτικής ευμάρειας και κατ” επέκτασιν της κοινωνικής συναίνεσης άρχισε να κλονίζεται. Η κρίση του «κοινωνικού κράτους» εκφράζει πρωτίστως την προϊούσα ασυμπτωτότητα ανάμεσα στο αίτημα της αύξησης των αγοραίων κερδών και τη συνεχιζόμενη διεύρυνση της καταναλωτικής δυνατότητας των μαζών. Και έτσι εφεξής, η «περαιωμένη» ιστορία φαινόταν να οδηγεί τον κόσμο σε πρωτόγνωρα συστημικά αδιέξοδα.

Εδώ ακριβώς εντοπίζεται η ουσία της νεοφιλελεύθερης αντεπίθεσης. Με τη νέα αυτοπεποίθηση που άντλησαν από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, οι ηγετικές μερίδες του δυτικού κόσμου θεώρησαν πως δεν είχαν κανένα λόγο να περιορίζουν τα κέρδη τους για να εξασφαλίσουν την διαιώνιση μιας συναίνεσης που και αν ακόμα είναι χρήσιμη, δεν μοιάζει πια αναγκαία. Η στρατηγική απάντηση στην κρίση ήταν λοιπόν αναμενόμενη. Η χρηματοπιστωτική κρίση δεν συνεπέφερε την άμβλυνση αλλά τη σκλήρυνση της ταξικής αλαζονείας του Κεφαλαίου. Η «κατάσταση ανάγκης» στην οποία είχε περιέλθει το σύστημα δεν το εξώθησε στην αναδιατύπωση των προϋποθέσεων της κοινωνικοπολιτικής συναίνεσης αλλά στην πλήρη ρήξη με τα τριάντα «ένδοξα χρόνια» της σοσιαλδημοκρατικής ευωχίας. Ενας νέος και αδίστακτος «γενναίος» κόσμος έκανε την εμφάνισή του.

Ευλόγως λοιπόν υπό τις συνθήκες αυτές, όλα τα δοκιμασμένα ιδεολογικά όπλα θα ανασυρθούν από την ιστορική ναφθαλίνη. Στο μέτρο που, για το καλό όλων και πριν από όλα, το ορθολογικό και «δοκιμασμένο» σύστημα πρέπει πάση θυσία να αναπαραχθεί, η πανάρχαια σωτηριολογική ρητορική είναι πάντα πρόσφορη. Suprema lex salus patriae. Και στο μέτρο που το κεφάλαιο δεν έχει πια πατρίδα, η ίδια λογική μπορεί πια να εμφανίζεται με τη μορφή ενός suprema lex salus negotii. Στην έκτακτη «κατάσταση ανάγκης» που διανύει ο κόσμος, το πρώτιστο αγαθό που πρέπει να συντηρηθεί με κάθε τρόπο και κάθε θυσία είναι το «σύστημα» των ελεύθερων συναλλαγών. Και έτσι ακριβώς θα εκλογικευθούν όλες οι «αναγκαίες» παρεμβάσεις, θα δικαιωθούν όλες οι ανατροπές και θα καταρρεύσουν όλες οι εσωτερικευμένες ιστορικές προϋποθέσεις του καταναλωτικού συμβολαίου. Στο εξής, οι μάζες των κοινωνών καλούνται να υπομένουν αδιαμαρτύρητα και να περιμένουν στωικά την αποδυνάμωση όλων των ουτοπικών προβολών. Αν «χρειαστεί», οφείλουν να αποδεχθούν την κατάρρευση των μισθών και του βιοτικού τους επιπέδου, την αναζωπύρωση της γενικευμένης ανασφάλειας και την παραίτηση από τη συμμετοχή στο δημοκρατικό γίγνεσθαι. Οφείλουν να επανέλθουν στην κατάσταση των λιμοκτονούντων περιθωριακών και των «μοχθούντων ζώων» από την οποία νόμιζαν αφελέστατα πως έχουν διά παντός απαλλαγεί. Και οφείλουν επίσης να απέχουν από κάθε ενεργή παρέμβαση στην πορεία της επίπονης μοίρας τους. Τα αδύναμα μεμονωμένα άτομα δεν μπορούν πια να διαπραγματευθούν συλλογικά για τους όρους εργασίας τους, δεν προσβλέπουν σε μονιμότητα ή ασφάλεια, δεν δικαιούνται νοσηλεία και περίθαλψη, δεν ορίζουν το τίμημα του μόχθου τους, δεν ελέγχουν τη διάρκεια ανάλωσης της εργασιακής τους ενέργειας, δεν αποζημιώνονται αν απολυθούν και φυσικά δεν έχουν δικαίωμα να απεργούν. Και επιπλέον οφείλουν να συμβάλλουν ευπειθώς, και στην ανάγκη να επι-στρατεύονται βίαια, στην εξυπηρέτηση όλων των αναγκών της συστημικής αναπαραγωγής. Σε έκτακτες συνθήκες, η εξουσία έχει πάντα τη δυνατότητα να μεταμορφώσει τον εφεδρικό εργασιακό στρατό σε ένστολο «στρατό σωτηρίας». Εκόντες ή άκοντες λοιπόν, εκείνοι που είχαν επαναπαυθεί στην ιστορική τους χειραφέτηση τίθενται σήμερα μπροστά στο πρωτόγνωρο υπαρξιακό δίλημμα ανάμεσα στην πλήρη περιθωριοποίηση και στην άνευ όρων υποταγή στη στρατιωτική πειθαρχία της επιστράτευσης. Το δίλημμα όμως δεν είναι υπαρξιακό αλλά πολιτικό. Παραμένοντας ελεύθεροι άνθρωποι, τα «μοχθούντα ζώα» έχουν πάντα τη δυνατότητα να αντισταθούν και στις δύο αυτές εκδοχές του παρόντος και του μέλλοντός τους. Και τότε…

Ξένοι στην χώρα τους: Τρεις προσωπικές ιστορίες (26 Φεβ 2013 | tvxsteam tvxs.gr)

...........................................................

Ξένοι στην χώρα τους: Τρεις προσωπικές ιστορίες

14:58, 26 Φεβ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/120997

 

Ο νόμος Ραγκούση περί ιθαγένειας πρόσφατα κρίθηκε αντισυνταγματικός από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Η απόφαση αυτή έχει αφήσει ανοιχτό το περιθώριο για την άρση της ιθαγένειας από όσα παιδιά μεταναστών την έλαβαν. Σύμφωνα με τις οργανώσεις που στηρίζουν τους μετανάστες πρόκειται περί μιας "οπισθοδρομικής απόφασης που αφήνει νομοθετικό κενό γύρω από το θέμα της ιθαγένειας". Σήμερα σε συνέντευξη Τύπου στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ, που υποστηρίχθηκε από πληθώρα οργανώσεων, τρεις γυναίκες – παιδιά δεύτερης γενιάς μεταναστών – αφηγήθηκαν την προσωπική τους ιστορία. Του Νίκου Μίχου 

 Αποκλεισμός

"Με λένε Σόλες Γκόντουιν, είμαι 27 ετών και είμαι από την Νιγηρία. Ήρθα στην Ελλάδα όταν ήμουν 14 ετών. Το 2011 αποφοίτησα από την ιατρική σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Όλοι οι συμφοιτητές μου αυτή την περίοδο κάνουν την ειδικότητά τους ή είναι σε λίστα αναμονής για να την κάνουν. Εγώ όμως δεν είμαι ούτε θα μπορέσω ποτέ να μπω, ακριβώς γιατί δεν έχω ιθαγένεια.  Τώρα είμαι 27.

Η κυβέρνηση αυτή κάποιες φορές αδικεί ορισμένους ανθρώπους. Ακόμη και αν αυτοί πληρώνουν φόρους, σπουδάζουν, έχουν όλους τους "δεσμούς" που θέλουν οι πολιτικοί αυτή την περίοδο. Γιατί, λοιπόν, να αντιμετωπιζόμαστε ως τρίτης και τέταρτης κατηγορίας παιδιά;

Την περίοδο 2000-2008 η Αυστρία έδωσε περίπου 300.000 ιθαγένειες και το Βέλγιο 250.000. Η Ελλάδα στο ίδιο διάστημα έδωσε μόνο περί τις 25.000. Την ίδια στιγμή, η Ιταλία έχει βάλει ως στόχο την απόδοση ιθαγένειας σε όλα τα παιδιά δεύτερης γενιάς. Η ζωή μας δεν διαφέρει από αυτή των Ελλήνων. Γιατί να βρισκόμαστε στον πάτο του βαρελιού;"

Δεύτερη μετανάστευση

"Με λένε Εμμανουέλλα Ραπούση γεννήθηκα στην Αλβανία αλλά μεγάλωσα στην Χίο. Ήρθαμε με τους γονείς μου στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1992. Έμαθα σε 4 μήνες τα ελληνικά και λόγω ηλικίας πήγα στην 4η δημοτικού. Τελειώνοντας το σχολείο έδωσα εξετάσεις, πέρασα στα Χανιά αλλά δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσω. Έτσι, ήρθα στην Αθήνα δούλεψα και τώρα, που είμαι 30 ετών, μπόρεσα να περάσω σε μια σχολή γραφιστικής. Πληρώνω ασφάλεια, φόρους και όλα αυτά υπό τον φόβο να απελαθώ ανά πάσα στιγμή. Αν πάω πίσω στην Αλβανία θα είναι για μένα μια δεύτερη μετανάστευση. Θα πρέπει να ξεκινήσω πάλι από την αρχή.

Ο νόμος για την ιθαγένεια με κάλυπτε γιατί είχα φοιτήσει τουλάχιστον 6 χρόνια σε σχολείο εδώ στην Ελλάδα. Όμως τα έξοδα για τα παράβολα και τις μεταφράσεις δεν μπορούσα να τα καλύψω Έτσι δεν έκανα ποτέ τα χαρτιά μου. Ο αδερφός μου ήρθε το 2002 στην Ελλάδα σε ηλικία ενός έτους. Από το 2008 παραδίδει τα κατάλληλα χαρτιά, πληρώνει τα παράβολα, αλλά του δίνουν ληγμένη άδεια παραμονής. Συνεπώς, δεν μπορεί να καταθέσει χαρτιά για ιθαγένεια. Τώρα θα πάρει την άδεια παραμονής για το 2012! Πιθανώς να έχει μερικούς μήνες περιθώριο για να καταθέσει αίτηση ιθαγένειας".

Μητρική γλώσσα

"Ονομάζομαι Μαριάνθη Ιντόου. Γεννήθηκα στην Ελλάδα και είμαι 21 ετών. Οι γονείς μου ήρθαν από την Νιγηρία το 1989. Εγώ σπούδασα προσχολική αγωγή, έκανα την πρακτική μου σε παιδικό σταθμό, αλλά τώρα, επειδή δεν έχω την ιθαγένεια δεν μπορώ να βρω δουλειά σε δημόσιο νηπιαγωγείο. Επίσης, εάν γυρίσω στην Νιγηρία δεν με αναγνωρίζουν επειδή έχω γεννηθεί εδώ. 

Εγώ, όμως, δεν μπορώ να φύγω! Η μητρική μου γλώσσα είναι η ελληνική, αυτήν έμαθα. Την ίδια κουλτούρα έχουμε με τους φίλους μου, που είναι Έλληνες. Η μόνη διάφορα είναι ότι οι γονείς μου κατάγονται από την Νιγηρία. 

Το να πάρουν πίσω τις ιθαγένειας και να παγώσουν τον νομό είναι άνευ νοήματος και λάθος. Για να πάει μια χώρα μπροστά πρέπει να σκέφτεται και μπροστά. Φοβούνται ότι εάν δώσουν ιθαγένειες θα έρθουν κι άλλοι μετανάστες εδώ. Μα, τα παιδιά των Ελλήνων φεύγουν, γιατί να έρθουν κι άλλοι;

Όλοι μαζί τραβάμε τα ίδια προβλήματα. Τις προάλλες μας είχαν καλέσει από την ΔΕΗ και έλεγαν ότι εάν δεν πληρώσουμε το ρεύμα θα μας το κόψουν. Όμως, χωρίς ιθαγένεια δεν βρίσκεις δουλειά, και χωρίς δουλειά πως να πληρώσεις αυτά που σου ζητούν;"

Η ίδια πληρώνει από τα 18 της χρόνια τα παράβολα για να λάβει πίσω ληγμένη άδεια παραμονής, η οποία δεν της επιτρέπει να καταθέσει αίτηση για ιθαγένεια.  

 

Προβλήματα και δράσεις

Όπως υποστηρίζει ο Γιάννης Αλμπάνης, από το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, "ο νόμος Ραγκούση παρά τις ατέλειες ήταν η πρώτη προσπάθεια να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των παιδιών των μεταναστών στην Ελλάδα".

Σύμφωνα με τα καταγεγραμμένα στοιχεία, στην Ελλάδα υπάρχουν 200.000 παιδιά μεταναστών. Παρόλα αυτά, τα σοβαρά κριτήρια τα οποία έθετε ο νόμος Ραγκούση – πενταετή νόμιμη παραμονή και των δυο γονέων, φοίτηση επί εξαετία σε δημόσιο σχολείο – πληρούσαν μόνο περί τις 65.000 από αυτά, εκ των οποίων ιθαγένεια έλαβαν τα 6072.

"Τα παιδιά αυτά τα λέμε παιδιά β' γενιάς, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν γνωρίσει άλλη πατρίδα. Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικράτειας δεν πρέπει να σημάνει ολική κατάργηση του νόμου. Μπορεί να τροποποιηθεί, έτσι ώστε να προστατεύει τα παιδιά αλλά και να είναι συμβατός με την απόφαση του ΣτΕ", δηλώνει ο κ. Αλμπάνης, προσθέτοντας ότι "συνεπώς, ζητάμε ένα σύγχρονο πλαίσιο που θα δώσει ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά, που πρέπει να χαίρουν όλων των δικαιωμάτων που έχει ένας ελεύθερος πολίτης".

Στις 21 Μαρτίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά των Φυλετικών Διακρίσεων. Με αφορμή την ημέρα αυτή, μια πληθώρα οργανώσεων, κινήσεων και μεταναστευτικών κοινοτήτων*, ξεκινούν μια πρωτοβουλία για την διαμόρφωση ενός νέου νόμου που θα εξασφαλίσει την ιθαγένεια για όλα τα παιδιά των μεταναστών. Στο πλαίσιο αυτής της πρωτοβουλίας στις 21 Μαρτίου θα πραγματοποιηθεί στο Θησείο συναυλία υπέρ αυτού του σκοπού. 

*Ανοιχτή Πόλη,  Αsante, Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Ένωση Αιγυπτιακών Εργαζόμενων στην Ελλάδα (EI Rapta), Ένωση Αφρικανών Γυναικών Ελλάδος, Κασάπι  Ελλάς -Ένωση Φιλιππινέζων Εργαζόμενων, Κοινότητα Αφγανών Μεταναστών και Προσφύγων Ελλάδας, Επιτροπή Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ,  Κίνηση Απελάστε τον Ρατσισμό, Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, Νεολαία Συνασπισμού, Σύλλογος Ενωμένων Αφγανών Ελλάδος,  Σύλλογος Ελεύθερων Σύρων , YRE-Antinazi Zone

«Θα πάρετε τα τέτοια μου» ατάκα Γ.Κυρίτση (Τρίκαλα 22-2-13) Ατάκα ανθρώπου του πολιτισμού. Και μάλιστα βουλευτή της αριστεράς (ΔΗΜΑΡ)

..........................................................

«Θα πάρετε τα τέτοια μου»  

ατάκα Γ.Κυρίτση Τρίκαλα 22-2-13 

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26509&subid=2&pubid=112999431

Ιδιαίτερα τεταμένη ήταν η ατμόσφαιρα στη συνέλευση της ΔΕΚΑ Τρικάλων για τις Κοινωνικές Δομές με τη συμμετοχή του βουλευτή της ΔΗΜΑΡ, Γιώργου Κυρίτση. Η κατάσταση πήγε να ξεφύγει από κάθε έλεγχο όταν ο βουλευτής, αντιδρώντας σε όσα του έλεγαν κάποιοι από τους εργαζόμενους στις κοινωνικές δομές, απάντησε με προκλητικό τρόπο.

Οταν ένας από τους εργαζόμενους του μίλησε για ιδιωτικοποιήσεις των προγραμμάτων κοινωνικών δομών ο κ. Κυρίτσης απάντησε «Τριπλασιάζουμε τους μισθούς και θα δεκαπλασιάσουμε τους ανθρώπους. Και τέλειωσε και θα πάρετε τα τέτοια μου».

Παρ' ολίγο να γίνει σύρραξη από την προκλητική απάντηση, αλλά τελικά τα πνεύματα ηρέμησαν, όμως, θα συζητηθεί πολύ η συγκεκριμένη φράση.

Μπέρτολτ Μπρεχτ (1898-1956) "...Είσαστε τέρατα ή ποδογλείφτες τεράτων!..."από την "Εβραία" του (από το "Τρόμος και αθλιότητα του Γ' Ράιχ")

.......................................................

Μπέρτολτ Μπρεχτ 

(1898-1956)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Από την "Εβραία" (μτφ. Μάριος Πλωρίτης)

 

"...Τι είδους άνθρωποι είσαστε; ναι  κ α ι  σύ! Βρήκατε την θεωρία των κβάντα, κι όμως κάθεστε και σας διατάζουν αυτοί οι κανίβαλοι... σας τάζουν πως θα κατακτήσετε τον κόσμο, αλλά δεν σας επιτρέπουν να κρατήσετε τη γυναίκα που θέλετε. Από τη μια, τεχνητή αναπνοή - κι από την άλλη, θηλειά στο λαιμό!... Είσαστε τέρατα ή ποδογλείφτες τεράτων!... Ναι, είμαι παράλογη, αλλά τι χρησιμεύει η λογική σ' έναν τ έ τ ο ι ο  κόσμο; Κάθεσαι εκεί και βλέπεις τη γυναίκα σου να φεύγει και δε λες λέξη. Οι τοίχοι έχουν αυτιά, ε; Μα τι να τα κάνουν, αφού δε μιλάει κανένας σας; Οι μισοί ακούνε κι οι άλλοι μισοί σωπαίνουν. Στο διάβολο!..."

κι ένα τραγούδι από την "Όπερα της πεντάρας" τραγουδισμένο από τον ίδιο τον Μπρεχτ (που μου αφιέρωσε η καλή φίλη Eri Svd και της ανταποδίδω την αφιέρωση με την "Εβραία" που είναι και δική της)

 

Mack The Knife (original)