...............................................................
Δημοψήφισμα άλλης εποχής
του Σ. Κούλογλου
Αν δεν είχε γίνει της.. μούτζας στις παρελάσεις, αν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κυκλοφορούσαν ελεύθερα και η χώρα δεν κατείχε το παγκόσμιο ρεκόρ σε γενικές απεργίες, αν δηλαδή δεν είχαν ψηφιστεί διαδοχικά μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και νέα μνημόνια από μια κυβερνητική πλειοψηφία που είχε εκλεγεί με ένα τελείως διαφορετικό πρόγραμμα, αν με λίγα λόγια δεν είχε ξεσπάσει η μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες, τότε η προκήρυξη του δημοψηφίσματος από τον Γ. Παπανδρέου θα εθεωρείτο μια επιτυχημένη κίνηση στην λεγόμενη «πολιτική σκακιέρα».
Σε μια τέτοια περίπτωση, η κυβέρνηση θα μπορούσε πράγματι να εκμεταλλευθεί τις αντιφάσεις των αντιπάλων της, οι περισσότεροι από τους οποίους πολιτεύονται τόσο ανεύθυνα όσο εκείνη κυβερνά, να τους φέρει σε δύσκολη, αμήχανη θέση και να κερδίσει πόντους στο πολιτικό παιχνίδι. Κάτι δηλαδή ανάλογο με αυτό που έγινε πέρυσι τον Νοέμβριο στις δημοτικές εκλογές, όταν ο πρωθυπουργός απείλησε ότι θα κατέφευγε σε πρόωρες βουλευτικές αν έχανε τις τοπικές, τις οποίες τελικά κατάφερε να κερδίσει.
Το γεγονός ότι μέσα σε ένα χρόνο στη χώρα έχουν έρθει τα πάνω κάτω, ο πολιτικός κόσμος, και ιδιαίτερα ο πρωθυπουργός, δεν φαίνεται να το έχει αντιληφθεί. Το Μέγαρο Μαξίμου φαντασιώνεται ότι πίσω από τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας βρίσκεται βασικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι τα περιστατικά είναι ακατανόητα ή μεμονωμένα , γι αυτό και επιχειρεί να τα νουθετήσει με ηθικοπλαστικές διδαχές περί δημοκρατίας, όπως αυτές που έκανε τις προάλλες ο κ. Παπανδρέου ασκώντας κριτική σε όσους θέλουν να επιβάλλουν με τη βία «τις απόψεις τους». Δεν έχουν καταλάβει δηλαδή ότι για μια σημαντική μερίδα ανθρώπων, αυτούς που βρίσκονται ξαφνικά με μείον 500 ευρώ το μήνα ή ακόμη χειρότερα χωρίς δουλειά, πρόκειται για αγώνα ζωής ή θανάτου. Και επομένως το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με τερτίπια, απ αυτά που χρησιμοποιήθηκαν τις 3 τελευταίες δεκαετίας, συμβάλλοντας στη χρεοκοπία της χώρας.
Το πόπολο δεν μπορεί να κυβερνηθεί με τον τρόπο που κυβερνιόταν μέχρι τώρα και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κυβερνηθεί από την σημερινή πλειοψηφία. Ίσως δεν υπάρχει προηγούμενο κοινοβουλευτικών δημοκρατιών δυτικού τύπου, όπου οι κυβερνητικοί βουλευτές να μην μπορούν να πάνε όχι σε παρέλαση, αλλά ούτε σε ταβέρνα.
Σε αυτές τις συνθήκες, η μόνη λύση είναι ή η παραίτηση της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού και ο σχηματισμός μιας μεταβατικής κυβέρνησης που θα πρέπει να πάει γρήγορα τη χώρα σε εκλογές ή ακόμη καλύτερα εκλογές εδώ και τώρα. Σίγουρα δεν θα έλυναν το πρόβλημα της χώρας, πιθανώς να δυσκόλευαν τη σχέση της με το χρέος και τις Βρυξέλλες ή να οδηγούσαν σε ακυβερνησία- ασταθείς κυβερνήσεις, αλλά είναι η μόνη λύση που θα εκτόνωνε, προσωρινά τουλάχιστον, την κατάσταση.
Τώρα ο πρωθυπουργός βάζει σε δοκιμασία την συμφωνία της προηγούμενης εβδομάδας που καμαρώνει ότι κατάφερε να πετύχει. Μετατρέπει ένα θέμα, υποτίθεται εθνικό, σε πρόβλημα εσωτερικής πολιτικής και κομματικού ανταγωνισμού. Σπρώχνει όλους αυτούς που απεχθάνονται την κυβερνητική πολιτική να ψηφίσουν εναντίον της συμφωνίας, ακόμη κι αν θεωρούν ότι ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να πετύχει η χώρα-με δεδομένο πάντα το σημείο που την έχει φτάσει η κυβέρνηση.
Στην ιστορία της χώρας μόνο ένα αντίστοιχο ιστορικό προηγούμενο υπάρχει: το δημοψήφισμα της χούντας το καλοκαίρι του 73, όταν ο Παπαδόπουλος έθεσε ουσιαστικά το πρόβλημα «Ή εγώ ή ο Βασιλιάς» ποντάροντας στα αντιβασιλικά αισθήματα του λαού και φυσικά στους μηχανισμούς τρομοκράτησης και νόθευσης της ψήφου που διέθετε. Η σημερινή κυβέρνηση τέτοιους μηχανισμούς δεν διαθέτει. Και, σε κάθε περίπτωση, ξέρουμε που το παλιό, ανάλογο εγχείρημα κατέληξε.
: