"Μετά θάνατον" του Ι.Κ. Πρετεντέρη ("ΤΑ ΝΕΑ", 29/9/2011)

...............................................................

Μετά θάνατον

Του Ι.Κ. Πρετεντέρη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

 

 

Τον Οκτώβριο 2010 και έπειτα από μακρά ασθένεια, η κυρία Μαρία αποδήμησε εις Κύριον. Φίλοι και συγγενείς τη συνόδευσαν στην τελευταία της κατοικία. Αιωνία της η μνήμη.

Τυπικοί και νοικοκύρηδες οι δικοί της συμπλήρωσαν λίγο αργότερα και φορολογική δήλωση για τα εισοδήματά της έως την ημέρα του θανάτου. Ετσι ορίζει ο νόμος. Βγήκε μια επιστροφή διακόσια πενήντα ευρώ, δεν έδωσαν συνέχεια.

Σεπτέμβριος 2011. Εκπληκτοι οι συγγενείς της αειμνήστου παρέλαβαν εκκαθαριστικό για έκτακτη εισφορά της κυρίας Μαρίας που έχει πεθάνει έναν χρόνο νωρίτερα.

Υπέθεσαν ότι πρόκειται για λάθος. Και ότι κάποιο λογισμικό του υπουργείου Οικονομικών δεν πληροφορήθηκε εγκαίρως πως η πεφιλημένη έχει εγκαταλείψει από έτους τον μάταιο τούτο κόσμο.

Τι να κάνουν οι άνθρωποι; Πήραν τηλέφωνο την οικεία Οικονομική Εφορία να γνωστοποιήσουν το γεγονός και να βρουν το δίκιο της αειμνήστου.

- Ξέρετε υπάρχει ένα πρόβλημα με την έκτακτη εισφορά.

- Τι πρόβλημα; ρώτησε με ενδιαφέρον ο αρμόδιος.

- Εφτασε εκκαθαριστικό για να πληρώσει η μητέρα μας.

- Και λοιπόν; ξαναρώτησε ο αρμόδιος.

- Μα η μητέρα μας έχει πεθάνει πριν από έναν χρόνο!

- Και λοιπόν; επανέλαβε ο αρμόδιος.

- Πώς μπορεί να πληρώσει έκτακτη εισφορά αφού έχει πεθάνει; Μπορείς να βάζεις εισφορές στους νεκρούς;

- Και γιατί να μην πληρώνουν εισφορές οι νεκροί αφού είχαν εισοδήματα όσο ζούσαν; απόρησε με τη σειρά του ο αρμόδιος. Ποιος είπε ότι οι νεκροί εξαιρούνται των μέτρων;

Οντως. Κανένας δεν το έχει πει. Σε κανένα Υπουργικό Συμβούλιο, σε καμία δημόσια παρέμβαση υπουργών ή υφυπουργών, σε καμία δήλωση του Πρωθυπουργού δεν έχει διευκρινιστεί ότι τα μέτρα δεν εφαρμόζονται σε όσους έχουν αναχωρήσει για τας αιωνίους μονάς. Και επειδή δεν εξαιρούνται, να κόψουν τον λαιμό τους να πληρώσουν - είτε από τον Παράδεισο είτε από την Κόλαση, πρόβλημά τους...

Ταπεινωμένοι οι συγγενείς της κυρίας Μαρίας κατέβασαν το ακουστικό. Εδώ σταματάει η ιστορία που μου διηγήθηκαν οι ίδιοι. Δεν ξέρω τι έγινε στη συνέχεια ούτε αν η αείμνηστος βρήκε τρόπο να τακτοποιήσει τις φορολογικές εκκρεμότητές της.

Μεταφέρω το περιστατικό, όμως, διότι είμαι βέβαιος ότι δεν είναι μεμονωμένο και ότι ανταποκρίνεται πλήρως στο νέο πνεύμα της φορολογικής πολιτικής.

Οταν στον πολίτη επιβάλλεται ύψος καταναλωτικών δαπανών και όταν του ζητούν να τεκμηριώσει τι καταναλώνει και τι αποταμιεύει (σύμφωνα με χθεσινή ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών), δεν βλέπω γιατί από την εφαρμογή των μέτρων θα πρέπει να εξαιρεθούν οι τεθνεώτες.

Εχω απλώς μια απορία. Πώς θα μαζεύουν αποδείξεις στον Παράδεισο;

"Πατέντα" από τις "Γελοιογραφίες" του Βασίλη Παπαβασιλείου ("ΤΑ ΝΕΑ", 29/9/2011)

.................................................................

[Γελοιογραφίες] Πατέντα

Του Βασίλη Παπαβασιλείου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

 

Αληθεύει ότι βρισκόμαστε μπροστά στην οριστική επίλυση του προβλήματος του ελληνικού χρέους;

Αληθεύει ότι η λύση αυτή δεν θα προέλθει ούτε από κουρέματα ούτε από κλαδέματα ούτε από ευρωομόλογα;

Αληθεύει ότι το πρόβλημα θα το λύσουμε μόνοι μας, με το σπαθί μας, διασώζοντας έστω και τη δωδέκατη ώρα την εθνική μας περηφάνια και υπενθυμίζοντας στην ανθρωπότητα ότι το δαιμόνιο της φυλής δεν κάμπτεται από πτωχεύσεις, τηλεδιασκέψεις και άλλα γελοία παρόμοια;

Αληθεύει ότι, την ίδια ώρα που πετάμε για το θεαθήναι σε Ουάσιγκτον και Βερολίνα, έχουμε κατοχυρώσει διεθνώς την πατέντα της νέας επαναστατικής εφαρμογής του ηλεκτρισμού, που τον συνδέει οριστικά και αμετάκλητα με τον ρόλο του εισπράκτορος του εθνικού μας λεωφορείου, και ότι την πατέντα αυτή μας τη ζητούν και είμαστε έτοιμοι να την πουλήσουμε σε πάσης φύσεως χώρες (ανεπτυγμένες, ημιανεπτυγμένες, πρώην ανεπτυγμένες, υπανάπτυκτες κ.λπ.) που παραμένουν καθυστερημένες σε ό,τι αφορά την τεχνολογία είσπραξης των οφειλών προς το Δημόσιο;

Αληθεύει ότι η πώληση της πατέντας σε παγκόσμια κλίμακα θα αποφέρει ποσόν διπλάσιο του συνολικού μας χρέους και οπωσδήποτε μεγαλύτερο από το σύνολο των ελληνικών κεφαλαίων που φυγαδεύτηκαν, μετακόμισαν, προσεδαφίστηκαν σε προορισμούς του εξωτερικού;

"Η μοναξιά ως τρόπος ζωής" του Ηλία Μαγκλίνη("Καθημερινή" 28/9/2011

...............................................................

 

Η μοναξιά ως τρόπος ζωής Tου Ηλια Μαγκλινη Μπορεί κανείς να ζει μόνος στην Ελλάδα; Στην ταινία «Drive», ένας νέος άνδρας χωρίς όνομα και δίχως ίχνος οικογενειακής ζωής, λιγομίλητος και περίπου ανέκφραστος, ζει σαν μοναχικός λύκος. Ο μοναδικός άνθρωπος με τον οποίο έχει κάποια σύνδεση είναι το αφεντικό του στο συνεργείο αυτοκινήτων, ο οποίος, όταν μιλάει για το πώς γνωρίστηκε με τον «μικρό», τονίζει ότι εμφανίστηκε πριν από χρόνια «απ’ το πουθενά». Φυσικά, υπάρχει λόγος για τη μοναχικότητα του νεαρού: συμμετέχει σε ληστείες ως οδηγός, εξασφαλίζοντας την απόδραση των ληστών από τον τόπο του εγκλήματος. Εννοείται ότι κάποια στιγμή όλα πάνε στραβά - κυρίως αφότου ο Οδηγός (ας τον αποκαλέσουμε έτσι για ευκολία) ερωτεύεται. Για την ακρίβεια, έλκεται από το ψήγμα οικογενειακής θέρμης που εντοπίζει σε γειτονικό διαμέρισμα, όπου διαμένει νεαρή μητέρα με τον γιο της. Ωστόσο, στο φινάλε, βλέπουμε τον Οδηγό, αφού έχει τσαλαβουτήσει σε ποταμούς αίματος (η μεγάλη παραφωνία του φιλμ), να κάνει αυτό που ξέρει: να οδηγεί μόνος τη νύχτα. Κι ας αιμορραγεί ακατάσχετα - και αίμα και αισθήματα. Η εξαιρετική αρχή της ταινίας (υποδειγματική αφηγηματικά), η ατμοσφαιρική μουσική του Κλιφ Μαρτίνεζ (ίπταται σε ανάλογα μουσικά ύψη όπως στο δεύτερο «Σολάρις» και το «Σεξ, ψέματα και βιντεοταινίες») και η φιγούρα του μοναχικού «ιππότη της ασφάλτου» με σαγήνευσαν και μου γέννησαν αυτό το ερώτημα: στην Ελλάδα, ή στη μητρόπολη που λέγεται Αθήνα, μπορεί να υπάρξει άτομο που για να διάγει βίο μοναχικού λύκου, αποκομμένο από κάθε οικογενειακή, φιλική, ερωτική σχέση; Μάλλον όχι - παρά την πολυφορεμένη αποξένωση του ανθρώπου στη μεγάλη πόλη και παρά τη διάρρηξη του οικογενειακού ιστού στην εποχή της βαθιάς κρίσης, αυτού του πηγαδιού που έως τώρα μας έχει καθηλώσει όχι μόνο από το βάθος του, όσο απ’ το ότι μοιάζει απύθμενο. Δεν μιλώ για το αίσθημα της μοναξιάς - αυτό είναι κάτι διαφορετικό, μπορεί κάλλιστα να βασανίζει κάποιον και στους κόλπους μιας οικογένειας, μιας σχέσης, μιας παρέας. Μιλώ για μια απόλυτα, ακραία μοναχική ζωή, ως επιλογή ή περίπου ως τέτοια. Στον περίφημο πίνακα του Εντουαρντ Χόπερ «Night Hawks» (1942), με τις τρεις μοναχικές φιγούρες, αργά τη νύχτα σε ένα φωτισμένο με νέον αμερικανικό diner, βλέπουμε την επιτομή αυτής της τόσο γνήσιας αμερικανικής μοναχικότητας. Στην Ελλάδα, όμως, κυρίως λόγω των πολιτισμικών, συλλογικών, ψυχικών μας εγγραφών, πάντα κάτι μας δένει με κάποιον -και αυτός ο κάποιος είναι πάνω απ’ όλα η οικογένεια- δεσμός που συχνότατα θυμίζει ουροβόρο όφι, αυτοκαταστροφικός, κανιβαλικός, ωστόσο μας σφραγίζει. Ακόμα κι αν στην Ελλάδα κάποιος διακατέχεται από αυτό που στο εξαιρετικό του βιβλίο «Loneliness as a Way of Life», ο Thomas Dumm ορίζει ως «πάθος εξαφάνισης» (pathos of disapperance), επιχειρώντας μια ολότελα νέα αρχή σε μια άλλη πόλη (επίσης κατ’ εξοχήν αμερικανικό στοιχείο), πέρα από το ότι εδώ αυτό είναι απλώς αδύνατον λόγω αποστάσεων, οι δεσμοί φτάνουν έως τα ριζώματα, σε τέτοιο βαθμό που είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατον, κάτι τέτοιο να καταστεί εφικτό. Η ευλογία και η κατάρα της χώρας μοιάζει να είναι ακριβώς αυτή: αν παραπατήσεις και πέσεις, κάποιος δικός σου θα σε σηκώσει - θέλοντας και μη. Γι’ αυτό και σε όσα εξωτερικά κι αν βρεθούμε, όσο κι αν έχουμε, ειδικά οι νεότερες γενιές, αφομοιώσει το «έξω», οι δύο στις τρεις λέξεις που θα ακούσεις από οποιονδήποτε, είναι «ο πατέρας μου», «η μητέρα μου». Δεν είναι τυχαίο που ο Λάνθιμος εμπνέεται από τους δεσμούς αίματος στις δικές του ταινίες. Η μοναχικότητα, η μοναξιά, είναι απλώς το πρόσχημα γι’ αυτές τις σκέψεις, επειδή ο μοναχικός προϋποθέτει αυτοσυνείδηση, στερεότητα εαυτού τέτοια που, είτε συλλογικά είτε ατομικά, στη χώρα μας είναι κάτι περίπου άγνωστο ως εσωτερικό βίωμα παρά μόνο ως πόζα ή σχήμα, ξεπατικωμένο από ταινίες, βιβλία και βίντεο κλιπ, κενό περιεχομένου δηλαδή. Ισως το βαθύτερο διακύβευμα αυτής της κρίσης να είναι αυτό: η αναχώρηση από τον ελλειμματικό εαυτό που αποζητάει απεγνωσμένα την αποδοχή από τον Αλλο ή επιρρίπτει αβασάνιστα ευθύνες στον Αλλο. Η οικονομία είναι μόνον η αφορμή.

"Ποιος πληρώνει τη δεύτερη σύνταξη των βουλευτών;" του Γ. Παπαδόπουλου-Τετράδη ("Ελευθεροτυπία", 26/9/2011)

.................................................................

Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Ποιος πληρώνει τη δεύτερη σύνταξη των βουλευτών;

ΜΕΤΑ και την αρθρογραφία της «Ε», στο τέλος της περασμένης βδομάδας, για την τρίτη σε ένα χρόνο σφαγή των συντάξεων και την αναντίστοιχη διατήρηση από τους βουλευτές της δικής τους, η Βουλή, μ' ένα δελτίο Τύπου, κατέγραψε τις περικοπές βουλευτικών απολαβών τα τελευταία δύο χρόνια, αποκρύπτοντας επιμελώς όλες όσες έχουν παραμείνει αλώβητες.

Μεταξύ των οποίων και η αμαρτωλή σύνταξη των βουλευτών.

Ο ΛΑΟΣ δεν γνωρίζει ότι οι βουλευτές, μεταξύ των οποίων είναι ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών, αποφασίζουν να πετσοκόψουν τις μοναδικές συντάξεις όσων έχουν πληρώσει γι' αυτές επί χρόνια, με κρατήσεις από τους μισθούς μήνα μήνα, την ώρα που οι ίδιοι αυτοί (βουλευτές) παίρνουν τις δικές τους χωρίς να έχουν υποστεί τις αντίστοιχες κρατήσεις, επιβαρύνοντας τις τσέπες των φορολογουμένων, δηλαδή τον κρατικό προϋπολογισμό, υπέρ του οποίου υποτίθεται ότι εργάζονται.

ΔΕΝ είναι μόνον αυτό. Η σύνταξη των βουλευτών είναι δεύτερη σύνταξη. Την παίρνουν όλοι (εκτός από λιγότερους από 10 ανεπάγγελτους) εισπράττοντας ταυτόχρονα και τουλάχιστον μία ακόμη, εκείνη του επαγγέλματός τους!
ΥΠΟ ΤΙΣ σημερινές συνθήκες είναι αισχρό να περικόπτει κανείς τις μοναδικές συντάξεις των πολιτών, έχοντας διασφαλίσει για τον εαυτό του μια δεύτερη απολαβή για το μέλλον του! Γράφω τουλάχιστον μία ακόμη, γιατί οι βουλευτές που εργάζονταν στο Δημόσιο παίρνουν και τη σύνταξη του διαδοχικού τους Ταμείου, και τη σύνταξη του επαγγέλματός τους, και τη βουλευτική! Αν τυχόν είναι γ. γραμματέας περιφέρειας παίρνει και το μισθό αυτό!
ΕΠΙΣΗΣ, αν ένας συνταξιούχος βουλευτής επανεκλεγεί, παίρνει και τη σύνταξη και τη βουλευτική αποζημίωση!

ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ, που με τόση ευκολία επέβαλαν δύο περικοπές τύπου ΛΑΦΚΑ στις συντάξεις των πολιτών από πέρυσι (ΛΑΦΚΑ αμφίβολης νομιμότητας, γιατί αντί να πάει στην αλληλεγγύη πάει στο χρέος) και είναι έτοιμοι να ψηφίσουν τη νέα σφαγή 20% επί των συντάξεων που είναι πάνω από το όριο της φτώχειας (την οποία προφανώς ετοιμάζουν για το λαό, αλλά όχι για τον εαυτό τους), δεν έχουν κανένα λόγο να παίρνουν βουλευτική σύνταξη. Πρώτον, γιατί συνταξιοδοτούνται κανονικά από τα επαγγελματικά τους Ταμεία. Δεύτερον, γιατί επιβαρύνουν τον ήδη επιβαρημένο κρατικό προϋπολογισμό. Υπέρμετρα.

ΕΠΕΙΔΗ δεν είναι μόνον οι σημερινοί 300 που θα συνταξιοδοτηθούν. Είναι και οι εν ζωή εκατοντάδες 300, που συνταξιοδοτούνται ήδη. Και οι οποίοι μάλιστα είχαν το θράσος σε περίοδο κρίσης να απαιτούν αναδρομικά τις αυξήσεις των συντάξεών τους, λόγω αύξησης της σύνταξης των ανώτατων δικαστικών!

Η ΤΡΟΪΚΑ δεν έχει ζητήσει ή απαιτήσει περικοπή των συντάξεων. Εχει απαιτήσει περικοπή των συντάξεων που επιβαρύνουν υπέρμετρα τον κρατικό προϋπολογισμό. Τους φορολογουμένους.
ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ διπλές και τριπλές, παράλογες, μαϊμού, ψηφοθηρικές, με τις οποίες είναι γεμάτη η Ελλάδα, αλλά κανείς από τους βουλευτές δεν τολμάει να απαιτήσει την περικοπή. Προκειμένου να σφαγιάσουν τους πραιτοριανούς ψηφοφόρους τους προτιμούν να σφαγιάσουν όλο το σώμα.
Η ΤΡΟΪΚΑ, όμως, δεν είναι (ή μήπως είναι) κυβέρνηση στον τόπο. Η εκλεγμένη κυβέρνηση θα όφειλε να φροντίσει από μόνη της να προστατέψει το μέλλον των πραγματικά δημόσιων Ταμείων, αντί να πελαγοδρομεί εδώ και δύο χρόνια, παρακολουθώντας απλώς τα ελλείμματά τους να αυξάνονται, χωρίς να είναι ικανή να κάνει κάτι αποτελεσματικό για να τα περιορίσει.
ΟΙ περικοπές που κάνει τώρα στις συντάξεις, είναι μόνο για να αρπάξει περισσότερα χρήματα, ώστε να καλύψει τα ελλείμματα της δικής της ανικανότητας να κυβερνήσει και χωρίς να αγγίζει τις συντάξεις των βουλευτών.

ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ, που δεν έχουν πληρώσει αντιστοίχως για τις συντάξεις που έχουν εξασφαλίσει για τους εαυτούς τους, και που έχουν φροντίσει διαχρονικά να βολέψουν τις οικογένειές τους και το μέλλον τους υπό τη σκέπη του δημόσιου κορβανά των φορολογουμένων, καλά θα κάνουν να σεβαστούν τις συντάξεις όσων αιμορράγησαν για να τις εξασφαλίσουν. Και οι οποίοι συντηρούν ακόμη ένα μέρος του θνήσκοντος σώματος της Οικονομίας.

ΚΑΛΑ θα κάνουν, αν θέλουν να σπρώξουν το λαό στην αδυναμία, να σπρώξουν πρώτα τους εαυτούς τους στην αδυναμία. Γιατί η άδικη περικοπή των συντάξεων είναι βιαιοπραγία κατά του λαού.
ΚΑΙ στη ζωή, πολύ συχνά, ό,τι σπέρνεις εισπράττεις. 

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ - ΤΕΤΡΑΔΗΣ

Τι να περιμένουμε; Καναβούρης Κώστας ( Ημερομηνία δημοσίευσης: 25/09/2011 "ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" )

................................................................

Τι να περιμένουμε; 

 

Καναβούρης Κ.

 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 25/09/2011 στην "ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"

Εάν τα πράγματα είναι τόσο καθαρά όσο και η αναγκαιότητα επιβολής κάθε φορά νέων σφαγιαστικών μέτρων στη λογική του διαρκούς ευτελισμού των ανθρώπων, τότε -εδώ που έχουμε φτάσει- εξίσου καθαρή θα πρέπει να είναι και η συνειδητοποίηση αυτής της κατάστασης: δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από αυτό το σκυλολόι που κυβέρνησε και κυβερνάει τον τόπο εναλλασσόμενο στην εξουσία, οδηγώντας τον στην καταστροφή άλλοτε αμέριμνα, άλλοτε με την έπαρση της θηριώδους αυτοδυναμίας (που στην ουσία είναι η αυτοδυναμία του δικομματισμού), άλλοτε με δανεικές συνταγές ανύπαρκτης ευτυχίας, άλλοτε μέσω αισχρών θριάμβων, όπως ο θρίαμβος του λαϊκού χρηματιστηριακού καπιταλισμού. Και τώρα που το παιχνιδάκι χάλασε, είδαμε τι έχει από μέσα, με την πλήρη εξόντωση πάντων και πασών προκειμένου να επέλθει η σωτηρία τους. Γιατί όχι και η ανάληψή τους εις τους ουρανούς, οπότε και η σωτηρία θα είναι ακόμα πιο σίγουρη, αφού θα την έχει ευλογήσει και η Εκκλησία, ένας από τους μεγαλύτερους, αν όχι ο μεγαλύτερος, διαρκέστερος και πιο ανάλγητος ολετήρας του τόπου.

Δεκαετίες ολόκληρες, ογκωδέστατες ασημαντότητες γέμισαν τον δημόσιο βίο, κακοπράγησαν, έβαλαν το λιθαράκι τους στον λιθοβολισμό των ανθρώπων και εξαφανίστηκαν χωρίς να τους αναζητήσει κανείς, αφήνοντας πίσω τα περιττώματα του περάσματός τους, που έγιναν βουνό ολόκληρο και μας έπνιξαν.

Θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση τώρα που τα πράγματα έφτασαν στο μη περαιτέρω: δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από όλο αυτό το σκυλολόι. Από αυτόν τον δυσώδη πολτό από ανίκανους, ασήμαντους, εκδικητικούς και άρπαγες, αμόρφωτους σε σημείο αυτιστικού κοινωνικού αναλφαβητισμού, χαμερπείς, ψοφοδεείς με τους ισχυρούς και ανάλγητους με τους ανίσχυρους, απηνείς διώκτες με ό,τι τους υπερβαίνει (και το οποίο αδίστακτα οδήγησαν στο περιθώριο, στον μαρασμό, στην εκπαραθύρωση από το κοινό λέγειν, στην απελπισμένη σιωπή, στη σπασμωδική αντίδραση), αχόρταγους στην εξαχρείωση, απίστευτα ασυνείδητους, που οδήγησαν ελαφρά τη καρδία τη χώρα στην καταστροφή. Καλλιεργώντας φυσικά μια καθολική παιδεία του κοινωνικού συνόλου ανάλογη του φρονήματός τους και των επιδιώξεών τους. Τι, λοιπόν, θα μπορούσαμε να περιμένουμε από όλο αυτό το σκυλολόι; Τίποτε απολύτως. Αντίθετα, όσο τους αφήνουμε να μας σώζουν με τον μοναδικό τρόπο που ξέρουν, διά της σφαγής, η τελική πτώση δεν θα αργήσει να έρθει. Τι να έρθει; Είναι κιόλας εδώ.

Δεκαετίες ολόκληρες, ογκωδέστατες ασημαντότητες γέμισαν τον δημόσιο βίο, κακοπράγησαν, έβαλαν το λιθαράκι τους στον λιθοβολισμό των ανθρώπων και εξαφανίστηκαν χωρίς να τους αναζητήσει κανείς, αφήνοντας πίσω τα περιττώματα του περάσματός τους, που έγιναν βουνό ολόκληρο και μας έπνιξαν. Και μόνο τη Βουλή να σκεφτεί κανείς από τη Μεταπολίτευση μέχρι τώρα και το ποια ανθρωπάρια (στρατός ολόκληρος) ασήμαντα και ιδιοτελή κάθισαν στα έδρανα ψηφίζοντας νόμους επί νόμων που σώρευαν την αδικία, τη σπατάλη, την αρπαγή, τη λαίλαπα της άκρατης υλοφροσύνης, αρκεί για να φτάσει στην παράκρουση. Τους θυμάται κανείς όλους αυτούς; Θυμάται κανείς όλους αυτούς που οδήγησαν την έννοια της πλειοψηφίας στη χυδαιότητα και τη μετέτρεψαν σε στανική αυταρχικότητα και δεσποτική επιβολή; Πόσους μπορούμε να θυμηθούμε που κάτι να έκαναν, κάτι να άφησαν πίσω τους; Και τι ποσοστό καταλαμβάνουν στο σύνολο των βουλευτών που πέρασαν απ' αυτά τα ρημάδια τα έδρανα;

Και έρχονται τώρα τα ανθρωπάρια, που βγαίνουν διαρκώς από το ίδιο εκμαγείο, για να μας οδηγήσουν στον όλεθρο επειδή δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Τα ανθρωπάρια που δεν τολμούν να αγγίξουν την Εκκλησία. Τα ανθρωπάρια που δεν τολμούν να φορολογήσουν εκείνους που πρέπει. Και πώς να τους φορολογήσουν; Αφού στο μαύρο χρυσίο των πατρώνων τους οφείλουν την εκλογή τους, σ' αυτήν την αέναη προεκλογική περίοδο που κατ' ευφημισμόν ονομάζεται κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τα ανθρωπάρια που κατάπιαν αμάσητα σκάνδαλα και σκάνδαλα. Τα ανθρωπάρια που ποτέ δεν αισθάνθηκαν το αίσθημα της ευθύνης και εν τέλει το αίσθημα της προσωπικής αξιοπρέπειας που θα τους οδηγούσε να μη συναινέσουν στα όργια που έγιναν εν κρυπτώ. Πάντοτε εν κρυπτώ. Και περιμένουμε απ' αυτό το σκυλολόι να μας σώσει...

Εδώ ο δεύτερος τη τάξει πολιτειακός παράγοντας Φ. Πετσάλνικος αποκαλύφθηκε ότι έχει παράνομη πισίνα, όπως παλαιότερα ο σοφός Σουφλιάς παράνομη κατοικία, όπως και τόσοι άλλοι (άσε που, αν το ψάξουμε το πράγμα, είναι βέβαιη η αποκάλυψη και νέου βόρβορου) και δεν έσταξε η ουρά του γαϊδάρου, έστω για λόγους συμβολισμού. Και έρχονται τώρα αυτά τα ανθρωπάρια να μιλήσουν για αλληλεγγύη μετά φόρου και για φόρο επί φόρου στην κατοικία.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε απ' αυτό το αρπακτικό, αχόρταγο και ασύδοτο σκυλολόι, που φυσικά δεν περιορίζεται στους βουλευτές της εξουσίας, αλλά αφορά όλο τον εσμό που συμμετέχει στο σύστημα εξουσίας και ψωμίζεται δηώνοντας τον κόπο τον ανθρώπων. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από αυτή την κόπρο του Αυγείου. Που από πάνω μάς χλευάζει κιόλας, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τον κενόδοξο και ματαιόσπουδο υπουργό Οικονομικών Ευ. Βενιζέλο. Αν δεν το πάρουμε απόφαση για να πράξουμε και αναλόγως, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας, δηλαδή ανάξιοι να την πούμε εμείς οι ίδιοι. Και αυτό δεν λέγεται άγρια φτώχεια. Λέγεται απόλυτος εξευτελισμός.

Αυγό στον υφυπουργό ΠΡΟΠΟ Όθωνα...! (Η είδηση από την αυτουργό αυγοβόλο...)

 ................................................................

Εδώ αυγοβόλος Μαρίνα! Σας στέλνω αναλυτικά πώς έγινε το συμβάν. Στις 10:30 θα άρχιζε από τη μαρίνα Ρεθύμνου δίαθλο ποδηλασίας και δρόμου στο οποίο θα παρεβρίκονταν δύο υφυπουργοί (Αηδόνης από υπ. Υγείας και Όθωνας από υπ. Καταστολής) και ειδικός γραμματέας διατροφής και άθλησης Παταβούκας. Θεώρησα προκλητικότατη την επιλογή του να έρθει να μας μιλήσει για την αξία του ποδηλάτου στη ζωή μας τη στιγμή που μας έχει κάνει τη ζωή ποδήλατο. Το ένα αυγό τον βρήκε, το δεύτερο πήγε να χτυπήσει έναν κύριο που ήταν από πίσω (πιθανότατα μπαμπά κάποιου πιτσιρικιού που συμμετείχε στον αγώνα) εξού και το "ως σόρρυ" που ακούγεται και το οποίο προφανώς και δεν πήγαινε στον Όθωνα. Οι σωματοφύλακες του Όθωνα με παρέδωσαν στην ασφάλεια Ρεθύμνου. Η συμπεριφορά όλων των αστυνομικών στο τμήμα ήταν άψογη, γελούσαν με το περιστατικό και μου εξομολογούνταν τα δικά τους προβλήματα (τα 300 ευρώ που τους έχουν κόψει από μισθό, τα δάνεια που έχουν πάρει κλπ). Στο κρατητήριο όπου έμεινα από τις 11 παρά μέχρι τις 7 το απόγευμα περίπου έτρεχε μία βρύση με μεγάλη πίεση και μου είπαν ότι δεν έχει το τμήμα λεφτά να τη φτιάξει. Δυο κοπελιές από τη Μακεδονία ήταν 20 μέρες μέσα για απέλαση μέχρι να γεμίσει πούλμαν ή να βρουν λεφτά για να πληρώσουν πούλμαν για να την απελάσουν.

Γρήγορα έσπευσαν καθηγητές μου να δουν τι γίνεται και σε τι συνθήκες κρατούμαι. Μου έστειλαν δικηγόρο (απέκτησα άλλους δύο, σύνολο 3 μέχρι να με αφήσει ο εισαγγελέας). Το τοπίο ήταν ασαφές. Σε κάποια φάση μου έγινε γνωστό ότι ο Όθωνας επιθυμούσε την κράτησή μου. Όταν τέλειωσε η παρέμβαση με μικροφωνική που γινόταν έξω από το χώρο όπου θα γινόταν ο τερματισμός και θα ακολουθούσε εκδήλωση, ήρθαν φίλοι και σύντροφοι (γύρω στα 50-70 άτομα) που φώναζαν συνθήματα (κάποια που συντέθηκαν για την περίπτωση ήταν "Όθωνα προσκύνα, έρχεται η Μαρίνα" και "Στη Μαρίνα λευτεριά και στον Όθωνα αυγά"! Στις 14:30 η ώρα μου κατέθεσε μήνυση για παράβαση του άρθρου 361 του ποινικού κώδικα για απρόκλητη λόγω και έργω εξύβριση (πρόκειται για τη μετεξέλιξη του νόμου 4000 περί τετιμποϋσμού)! Δεν ήρθε καν από το τμήμαΈδωσα κατάθεση, πέρασα από τη σήμανση (έβγαλα αυτές τις περίφημες φωτογραφίες με το νουμεράκι). Μου είπαν ότι σε περίπτωση που θα αθωωθώ στο φάκελό μου θα φαίνεται ότι κάποια στιγμή πέρασα για δακτυλικά αποτυπώματα, δεν θα φαίνεται ο λόγος και θα έχουν σβήσει και τα αποτυπώματα. Ο εισαγγελέας ήταν διστακτικός να μ' αφήσει φοβούμενος επεισόδια από το κόσμο που ήταν έξω από την ασφάλεια. Του είπα να κάνει όπως νομίζει. Το είχα δεδομένο για να είμαι ειλικρινής ότι θα περνούσα το βράδυ στο κρατητήριο. Το μόνο που με ζόριζε είναι ότι μου είχαν πάρει τα γυαλιά μου που θεωρούνται δυνάμει όπλο. Μια χαρά περάσαμε με τα κορίτσια μέσα. Κάναμε και μαθήματα ανάγνωσης ελληνικών. Η συμπεριφορά όλων με εξαίρεση ένα δυο μπάτσων που ήταν ιδιαίτερα εριστικοί, ήταν πολύ καλή. Τελικά γύρω στις 7 μ' αφήσανε. Το δικαστήριο ορίστηκε για σήμερα στις 12.

Το δικαστήριο πήρε αναβολή για τις 10 Οκτωβρίου καθώς ο Όθωνας κρίθηκε βασικός μάρτυρας και στο πλαίσιο ισονομίας και ισοπολιτείας αιτήθηκε η υπεράσπισή μου να έρθει να υπερασπιστεί τη μήνυσή του. Οπότε βλέπουμε τότε τι γίνεται. Θαρρώ πως είναι 3-6 μήνες με αναστολή η ποινή. Με συγκίνησε ιδιαίτερα ο σύλλογος μεταπτυχιακών του Παν. Κρήτης που έβγαλε ψήφισμα συμπαράστασης και έχουμε περάσει πολύ καλά από χτες με τις αντιδράσεις του κόσμου. Εξαίρεση αποτέλεσε μετά την απελευθέρωσή μου ένα σκηνικό που πήγε να γίνει, καθώς κάναμε το λάθος να καθήσουμε σε καφενείο κοντά στην ασφάλεια, γνωστό στέκι ΠΑΣΟΚων από όπου στο τέλος σχεδόν μας έδιωξαν κακήν κακώς και παρά λίγο να πιαστούμε στα χέρια. Κι επίσης διάφορα προβλήματα που δημιουργήθηκαν το πρωί στα δικαστήρια, καθώς δεν έψαχναν όλες τις τσάντες και δεν έκαναν σε όλους σωματικό έλεγχο, παρά μονο σ' αυτούς που είχαν "ύποπτη" εμφάνιση (=μαλλιά, ράστα, μούσια, κλπ). Αυτά. Έχω ήδη μιλήσει στην εφημερίδα Πατρίδα του Ηρακλείου που δεν έχει μπει ακόμη και στην Κρητική Επιθεώρηση του Ρεθύμνου. Αυτά.

Πιάσ' τ' αυγό και κούρευ' το. Του Γιάννη Μακριδάκη (από TVXS, 24/9/2011)

.................................................................

Πιάσ' τ' αυγό και κούρευ' το. 

Του Γιάννη Μακριδάκη

Στη Γερμανία οι άνθρωποι τρέφονται με φήμες. Φήμες τις οποίες οι ίδιοι κατασκευάζουν και με ζήλο φροντίζουν να προπαγανδίζουν ευρέως. Φήμες που προορίζονται ταυτόχρονα για εσωτερική κατανάλωση αλλά και για εξαγωγές μιας και έχουν διπλό στόχο. Πρώτον να διαστρεβλώσουν την εικόνα του Έλληνα στην εγχώρια κοινή γνώμη καλλιεργώντας συναισθήματα χλεύης έως και μίσους για την Ελλάδα και δεύτερον να τρομάξουν τους Έλληνες και να τους κάνουν να πληρώσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν πρωτού βέβαια φτάσουν στο αναπόφευκτο σημείο να παραδώσουν με τους χειρότερους οικονομικούς όρους τη χώρα τους στα χέρια Γερμανών επιχειρηματιών, οι οποίοι ετοιμάζονται να κατέβουν κατά ορδές για ψώνια μισοτιμής.

Πιασ' τ' αυγό και κούρευ' το ή αλλιώς η εμπειρία μιας ...λογοτεχνικής εκδήλωσης στη Γερμανία εν καιρώ ελληνικής κρίσης
 

Η κυρίαρχη φήμη για εσωτερική κατανάλωση στη Γερμανία σήμερα είναι αυτή που υποστηρίζει ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και πολύ πλούσιοι. Ότι βαριούνται να δουλέψουν και ότι ζουν σε βάρος των δουλευταράδων Γερμανών. Και όχι μόνο ζουν αλλά πλουτίζουν κιόλας γελώντας και πίνοντας ούζα εις υγείαν των κορόιδων που διάγουν τον βίο τους εκεί στα βόρεια, μουντά και ψυχρά μέρη και δουλεύουν για όλους.

Ταυτόχρονα βέβαια καλλιεργείται συστηματικά, ωριμάζοντας κάθε τρίμηνο, και η κυρίαρχη εξαγώγιμη φήμη η οποία δεν είναι άλλη από την ελληνική χρεοκοπία που βρίσκεται κάθε τόσο προ των πυλών. Χρεοκοπία την οποία πάντα αποφεύγουμε στο παρά πέντε, καμιά φορά και στο παρά ένα διότι έχουμε ψυχοπονιάρηδες εταίρους, οι οποίοι πηγαίνουν κόντρα στο κοινό αίσθημα της χώρας τους και συνεχίζουν να μας βοηθούν. Αλλά αυτό δεν θα γίνεται για πολύν καιρό ακόμη, επισημαίνουν.
 

Ακριβώς τα ίδια βέβαια έκαναν οι Γερμανοί και πριν 70 χρόνια. Τάιζαν τους δικούς τους με φήμες περί ανώτερης φυλής και τους υπόδουλους με φήμες τρόμου, εκτός του τρόμου που σκόρπιζαν με τις πράξεις τους. Με φήμες περί στρατολόγησης των Ελλήνων στο ανατολικό μέτωπο έστειλαν τη μισή Ελλάδα πρόσφυγες στη Μέση Ανατολή τότε, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στέλνουν τις πλέον παραγωγικές γενιές Ελλήνων ως οικονομικούς μετανάστες ανά τον κόσμο σήμερα.

Άλλο το 1940 και άλλο το 2011. Σήμερα δεν μπορεί κανείς να μακελεύει δίχως γάντι.

Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα λοιπόν μου έτυχε να μεταβώ στο Βερολίνο για να παραστώ σε βραδιά ελληνικής ...λογοτεχνίας! Πιασ' τ' αυγό και κούρευ' το.
 

Η εκδήλωση γινόταν σε μια αίθουσα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και απαιτούνταν δήλωση συμμετοχής από πριν και επίδειξη ταυτότητας για να εισέλθει ο κάθε ενδιαφερόμενος στο κτίριο. Την παραμονή της εκδήλωσης είχαν δηλώσει συμμετοχή, όπως ενημερώθηκα από το Ιδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού, 186 άνθρωποι. Το επόμενο πρωί, μετά και τη δημοσίευση του άρθρου μου περί ελληνικής κρίσης στην Tagesspigel, το οποίο παρ' όλα αυτά ήταν λογοτεχνικό, δήλωσαν συμμετοχή άλλοι 50 περίπου και έτσι ξεπεράσαμε τον αριθμό των 230 παρισταμένων, οι περισσότεροι των οποίων ήρθαν για να ακούσουν και να μιλήσουν περί οικονομίας και περί ελληνικής νοοτροπίας. Η λογοτεχνική βραδιά λοιπόν, δεν μπόρεσε να ασχοληθεί σχεδόν καθόλου με την λογοτεχνία.
 

Έτσι, βρέθηκα στην άχαρη θέση να εξηγώ στο γερμανικό κοινό τα ελληνικά αυτονόητα και να μην μπορώ να τους πείσω κιόλας. Εξήγησα τα περί πελατειακού πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, τα περί πολιτικών που την κατέστρεψαν και που οι ίδιοι σήμερα καμώνονται πως θα τη σώσουν, ανέφερα το ότι επί τριάντα σχεδόν χρόνια που χτίζονταν με δανεικά όλο αυτό το παραφύσιν οικοδόμημα των βολεμένων πολιτών και πολιτικάντηδων η Ευρώπη και ειδικά η Γερμανία έκανε πως δεν βλέπει αφού τα δανεισμένα χρήματα επέστρεφαν και με το παραπάνω σε αυτούς μέσω των βιομηχανικών εξαγωγών προς την εκσυγχρονιζόμενη τότε Ελλάδα, προσπάθησα να μιλήσω για την Ευρώπη η οποία συναγωνίζεται το αμερικανικό μοντέλο και δίνει σημασία στους δείκτες και όχι στον άνθρωπο, για την Ευρώπη που δεν σέβεται την διαφορετικότητα, την κουλτούρα, τον τρόπο ζωής και τις παραδόσεις του κάθε λαού από αυτούς που την απαρτίζουν, απεναντίας προσπαθεί να τους εξομοιώσει όλους, να τους κάνει "Ευρωπαίους", τους είπα ότι σε μερικά χρόνια θα κατεβαίνουν για διακοπές στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο και θα βλέπουν τις ίδιες εικόνες και τις ίδιες συμπεριφορές που βλέπουν και στον τόπο τους κι αναρωτήθηκα αν θα τους αρέσει άραγε αυτό.
 

Οι περισσότεροι από τους 50 περίπου Έλληνες που βρέθηκαν στο ακροατήριο υπερθεμάτισαν ενθουσιωδώς αλλά όχι σε δημόσια τοποθέτηση. Μοναχά κατ' ιδίαν και μετά το τέλος της εκδήλωσης. Το γερμανικό ακροατήριο όμως τα υποδέχτηκε όλα αυτά με μια αντίδραση παγερή. Κάποιος χαρακτήρισε τις απόψεις μου αναρχικές, κάποιος άλλος με ειρωνεία συμπέρανε ότι "για όλα φταίει λοιπόν η Γερμανία επειδή τόσα χρόνια σας πουλούσε βιομηχανικά προιόντα ενώ ήξερε ότι δεν είχατε λεφτά να τα πληρώσετε" και κάποιος τρίτος, νεαρός σε ηλικία που είχε καταπιεί όλο το παραμύθι αμάσητο μίλησε περί μιας Γερμανίας που φορολογεί ανελέητα τους πολίτες της για να τα στέλνει και να διασώζει συνεχώς μια Ελλάδα τεμπέληδων.
 

Η ...λογοτεχνική εκδήλωση κάποια στιγμή έλαβε τέλος, όπως κάποια στιγμή έλαβε τέλος και το ταξίδι μου στη Γερμανία. Η πτήση προς Αθήνα είχε τρίωρη καθυστέρηση λόγω της απόφασης των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας στο αεροδρόμιο Βενιζέλος να εφαρμόσουν κατά γράμμα τους κανονισμούς. Οι Γερμανοί υπάλληλοι του αεροδρομίου Tegel έλεγαν όμως σε όποιον ρωτούσε για να μάθει τα αίτια της καθυστέρησης: "Δεν φεύγετε επειδή στην Ελλάδα δεν θέλουν να δουλέψουν"

Είπαμε. Πιασ' τ' αυγό και κούρευ' το.
Γιάννης Μακριδάκης

 

(Ευχαριστώ πολύ τον διευθυντή του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού στο Βερολίνο κύριο Ελευθέριο Οικονόμου  και τους συνεργάτες του για την πρόσκληση και για όσα με περισσή φροντίδα έκαναν για μένα κατά τις ημέρες της παρουσίας μου εκεί.)

"Τα σταυροδρόμια" του Κώστα Γεωργουσόπουλου ("ΤΑ ΝΕΑ", 24-25/9/2011)

................................................................

Τα σταυροδρόμια

 Γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος 

("ΤΑ  ΝΕΑ", 24-25/9/2011)

Ο παλιός, αρχαίος μύθος που διασώζει ο Λουκιανός και έγινε για χρόνια, κανόνας ζωής (τώρα δεν ξέρω αν τολμάει κανένας ν' αναφερθεί), μιλούσε για το δίλημμα του Ηρακλή. Οταν έγινε έφηβος και ετοιμαζόταν να μπει στον αγώνα και το άθλημα του βίου, λέει το παιδαγωγικό παραμύθι, βρέθηκε σε σταυροδρόμι, σε μια διχάλα δρόμου. Εκεί τον υποδέχτηκαν η Αρετή και η Κακία και καθεμιά με εύφορη ρητορική και περίτεχνα επιχειρήματα προσπαθούσε να τον πείσει ν' ακολουθήσει το μονοπάτι που αυτή υποδείκνυε ως το προσφορότερο και εγγυημένο για την εξασφάλιση ευτυχούς βίου. Η Κακία, λέει ο μύθος, υποσχόταν εύκολη οδοιπορία, με ηδονές και χάριτες, πλούσια κέρδη, σταθμούς με εκπλήξεις, δώρα και παιχνίδια, ξεκούραστες διαμονές, ανάπαυλες περισσότερες από τις ημέρες δουλειάς, ανοχή των πάσης φύσεως ορέξεων, επιβράβευση των στρεβλών λύσεων, μια ζωή χωρίς ενοχές, χωρίς θλίψεις, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς τύψεις και χωρίς τιμωρία. Η Αρετή, λέει ο αφελής αρχαίος μύθος, υποσχόταν βίο αγωνιώδη, ακατάστατο, μίζερο, φτωχό, οδοιπορία μέσα σε καταιγίδες, χαλάζι, τρικυμίες, καύσωνα, ξηρασία, αρρώστιες, προδοσίες, αμφισβητήσεις, σπιουνιές, παγίδες, άστεγο βίο, γυμνό, ξυπόλητο, πένητα, στεγνό.

Ο έφηβος Ηρακλής έπρεπε να διαλέξει και ο μύθος μάς πληροφορούσε πως επέλεξε τον δρόμο της Αρετής και είδε προκοπή. Εγινε δούλος του Ευρυσθέα, κατόρθωσε άθλους από τους οποίους ο πάτρωνάς του εισέπραττε τα κέρδη και τέλος έπεσε θύμα της ζήλειας της γυναίκας του, φόρεσε τον δηλητηριασμένο χιτώνα που κόλλησε πάνω του αποκολλώντας τις σάρκες του και μέσα σε ουρλιαχτά πόνου εκλιπαρούσε τους περαστικούς στην Οίτη να βάλουν φωτιά στον σωρό με τα φρύγανα και να τον λυτρώσουν διά της πυράς από τα βάσανά του. Αυτό ήταν το τέρμα του μονοπατιού της Αρετής.

Τον ίδιο παιδαγωγικό μύθο τροποποιεί και ο Αριστοφάνης στις «Νεφέλες» του, όπου παρουσιάζει στη σκηνή ως πρόσωπα τον Δίκαιο και τον Αδικο Λόγο που καθένας προσπαθεί να πείσει έναν ανερμάτιστο έφηβο πάλι με περίτεχνα ρητορικά σχήματα (έξοχες μιμήσεις σοφιστικών ασκήσεων πειθούς) να επιλέξει εύκολο και δύσκολο βίο. Τα επιχειρήματα παρουσίαζαν την έναρξη του βίου εύκολη από τη μια με θλιβερά τάχα αποτελέσματα στο τέρμα και δύσκολη από την άλλη με τέρμα ζωή χαρισάμενη.

Δεν άλλαξαν πολύ οι συμβολισμοί και οι παραβολές στα Ευαγγέλια. Ο δρόμος μακριά από τον Θεό μοιάζει ευχάριστος, ηδονικός, ευφρόσυνος, γεμάτος εμπορεία φοινικικά κ.τ.λ., αλλά στο τέλος κατακρημνίζεται στον ζόφο της Κολάσεως και της αιώνιας τιμωρίας. Ο δρόμος της σωτηρίας τραχύς, ασκητικός, νήστις, οδοιπορία πάνω σε καρφιά, με εμπτυσμούς, φραγγελώματα, διαπομπεύσεις, ίσως και σταυρώσεις. Αλλά με προσδοκία αναστάσεως και βίο στην αιωνιότητα μεταξύ Χερουβείμ και Σεραφείμ.

Ωραία όλα αυτά, θα έλεγε κι ο ποιητής, μια περιδιάβαση, μια εκδρομή στην ωραιότητα των λόγων και της φαντασίας. Η πείρα έδειξε, θα έλεγε ο ορθολογιστής, πως εν τέλει οι περισσότεροι διάλεξαν το μονοπάτι της Κακίας, ακολούθησαν τις υποσχέσεις του Αδικου Λόγου και πλησίστιοι ταξίδεψαν με τα άλλα παιδιά και τον Πινόκιο στον τόπο όπου μεταμορφώνονται όλοι σε γαϊδούρια, ζώα ιθυφαλλικά, ακόρεστα και άκρως απαιτητικά. Οι περισσότεροι, γνωρίζοντας το τέλος του Ηρακλέους, απέφυγαν την εμπειρία του φλεγόμενου χιτώνα και άλλοι προτίμησαν τα καζάνια της Κολάσεως μαζί με διάσημους αμαρτωλούς, παρά τα ήρεμα ακρογιάλια μιας παραδείσιας ερημιάς που ψάχνεις να βρεις συντροφιά κρατώντας το φανάρι του Διογένη.

Οι περισσότεροι μοιάζουν σαν έναν άλλο διαβόητο οδοιπόρο που ξεκινάει από τους Δελφούς πεπεισμένος πως ακολουθεί τον ακριβώς αντίθετο δρόμο από εκείνον που πάει στην Κόρινθο, όπου ένας χρησμός απειλεί να τον καταστήσει φονιά του πατέρα του και ομόκλινο της μητέρας του. Κατηφορίζοντας προς τα πεδινά της Φωκίδας σ' ένα σταυροδρόμι, μια διχάλα αμαξιτής οδού που η μια οδηγούσε στους Δελφούς, η άλλη στη Δαύλεια, επέλεξε τυχαία(;) αυτή που οδηγούσε στη Θήβα για να πέσει πάνω σ' έναν γέροντα τον οποίο θυμωμένος δολοφονεί (που ήταν ο προγονικός του πατέρας) και για να φτάσει στη Θήβα, να λύσει ένα τρομερό αίνιγμα και να παντρευτεί τη χήρα βασίλισσα (που ήταν η πραγματική του μητέρα).

Ποια από τις δύο παιδαγωγικές εκδοχές είναι η πλησιέστερη στη μαύρη αλήθεια;

Και τι να πεις σήμερα σ' έναν έφηβο, με ποια επιχειρήματα να τον πείσεις ν' ακολουθήσει ποιο μονοπάτι;

Οταν πάλι η πείρα καθημερινά τεκμηριώνει την άποψη πως όσοι ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο της Αδικίας και της Κακίας, της Αμαρτίας, διαπίστωσαν πως οι δύο δρόμοι συναντιούνται. Αφού ο δρόμος της Κακίας συχνά, θα έλεγα σχεδόν πάντα, έχει στο τέρμα του βάθρο με απονομή μεταλλίων θριάμβου και στο τέρμα του δρόμου της Αρετής, της Ασκητικής και του Δίκαιου Λόγου σε περιμένουν η αδιαφορία, η φτώχεια, η περιφρόνηση και ο εξ ασιτίας θάνατος.

Εν τέλει, θέλοντας ή μη θέλοντας, όλοι μας ακολουθώντας ψευδαισθήσεις, παρεξηγήσεις και παρανοήσεις απομακρυνόμαστε από την ανέμελη Κόρινθο και αναζητώντας σωτηρία λύνοντας αινίγματα δεν γλιτώνουμε την πραγματική ή συμβολική πατροκτονία, αιμομιξία και την τύφλα μας.

Μήπως δηλαδή είχε δίκιο ο είρων γέροντας Μιλήσιος Ηράκλειτος που δογμάτιζε πως η οδός άνω και κάτω μία και αυτή;

" Γκάτσος " του Ευγένιου Αρανίτση ("Ελευθεροτυπία", 24/9/2011)

................................................................

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Γκάτσος

Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Φέτος γιορτάζονται -αν μπορεί κανείς να το πει έτσι- τα 100 χρόνια από τη γέννηση ενός ανθρώπου του οποίου το όνομα εμπλέκεται, με τον πιο ζωηρό και ινδαλματικό τρόπο, στην άνθηση της ελληνικής ποίησης τον περασμένο αιώνα.

Οι ραγδαίες και σχεδόν εξωπραγματικές μεταβολές που σάρωσαν το πολιτισμικό και κοινωνικό τοπίο σε ολόκληρη τη Δύση, επηρεάζοντας ριζικά το ρόλο, το ύφος και το περιεχόμενο των τεχνών, ενθαρρύνουν τη μελαγχολική αίσθηση ότι ήδη απέχουμε 100 χρόνια όχι απ' τη γέννηση αλλ' απ' τον θάνατό του, κι ότι τέτοια πρόσωπα ανήκουν σ' έναν κόσμο αξιών απροσμέτρητα μακρινό και λησμονημένο, έναν κόσμο που, παρά τις σημερινές αρχαιολογικές φωταψίες, προσεγγίζουμε υποχρεωτικά σαν κάτι το οποίο αποσυντίθεται στη μυστηριώδη σιωπή που περιβάλλει ένα ναυάγιο.

Η ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ φέρνει ωστόσο στην επιφάνεια την αγωνία για μια παράλληλη απώλεια, πιο επώδυνη απ' το θάμπωμα της πρόσληψης των μεγάλων επιτευγμάτων του Γκάτσου, κι αυτή η απώλεια είναι, απλούστατα, η απομάκρυνσή μας, συλλογικά, ως κοινωνίας ή κοινότητας, απ' το πρότυπο του ανθρώπου που ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης αντιπροσώπευε και τιμούσε. Η φιλοσοφική αμηχανία των σημερινών καλλιτεχνών, η ασυνάρτητη υπερκινητικότητά τους στις δημόσιες σχέσεις, η φθορά τους απ' τα παραληρηματικά συστήματα επικοινωνίας και τις τηλεοπτικές συμπεριφορές, η προθυμία συμβιβασμού με τις απαιτήσεις της αγοράς και η αλαζονεία τους μπροστά στο φακό, καθιστούν εν πολλοίς εξωτική τη σκιαγράφηση του πορτρέτου ενός πολίτη προικισμένου με το παλαιομοδίτικο ήθος του Νίκου Γκάτσου.

ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ όρος το ήθος, φαντάζει από μόνο του σαν κάτι προϊστορικό, μια παρωχημένη, δύσχρηστη, περιττή και ίσως παιδαριώδης μορφή ηθικής αντίστασης σε ό,τι αίφνης μας παρουσιάστηκε ως αναπόφευκτη τεχνολογική και οικονομική πρόοδος -όλη αυτή η γενικευμένη παραίσθηση παντοδυναμίας τι άλλο κατέστρεψε άραγε αν όχι τα τελευταία ίχνη ηθικής αξιοπιστίας;

Ο ΓΚΑΤΣΟΣ ήταν αναμφίβολα ένα ορόσημο της λήξης της εποχής που το ήθος αποτελούσε ακόμη ένα μέγεθος ευλογημένο και επιβλητικό, το ήθος σαν μέτρο ευσπλαχνικής συμφιλίωσης με μια ταυτότητα που είχε υποτάξει τις αντιθέσεις της. Επαρχιώτης με τη βαθύτερη έννοια, σύχναζε μόνιμα στο κέντρο του κέντρου των Αθηνών, στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Grande Bretagne, ενσαρκώνοντας το αρχαίο ελληνικό παράδοξο της μεγαλοπρεπούς απλότητας ή, αν θέλετε, μιας γενναιοδωρίας δίχως στάλα επίδειξης ή κομπασμού, αυτή τη μύχια γνώση των αντιφάσεων της ανθρώπινης μοίρας που διατηρούσαν κάποτε οι γέροντες, θεμελιωμένη στην ασκητική επιδεξιότητα του να την αποσιωπούν. Φτωχός μεταξύ φτωχών, έζησε σαν πλούσιος.

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ: τέτοια σοφά πρόσωπα δεν υπάρχουν πια και ούτε τους επιτρέπεται να υπάρξουν. Αυτή θα ήταν η αληθινή σημασία του πένθους αν είχαμε την ευτυχία να το φέρουμε εις πέρας. 



Τ' ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΠΝΟΣ

Έσπειρα στον κήπο σου χορτάρι να 'ρχονται το βράδυ τα πουλιά
Τώρα ποιό φεγγάρι σ' έχει πάρει κι άδειασε του κόσμου η αγκαλιά

Στης νύχτας το μπαλκόνι παγώνει ο ουρανός
είν η αγάπη σκό-νη και τ' όνειρο καπνός
Στης νύχτας το μπαλκόνι παγώνει ο ουρανός
είν η αγάπη σκό-νη και τ' όνειρο καπνός

Κύλησαν τα νιάτα στο ποτάμι, έγιν' ο καιρός ανηφοριά
Ήμουνα στον άνεμο καλάμι, ήσουνα στην μπόρα λυγαριά

Στης νύχτας το μπαλκόνι...

Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Μίκης/Γκάτσος Νίκος