"Το δάκρυ της γιαγιάς" της Μαριάννας Τζιαντζή ("Καθημερινή", 28/4/2011)

To δάκρυ της γιαγιάς

Tης Μαριαννας Τζιαντζή

Δύο παίχτες του «Greek Idol» (Alpha), ο Κωνσταντίνος και ο Γιώργος, στέκονται στη σκηνή πλάι στην παρουσιάστρια, τη Ρούλα Κορομηλά, και περιμένουν να ακούσουν ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει από το σόου. Η κάμερα εστιάζεται σε μια όρθια γυναικεία φιγούρα, ενώ στο κάτω μέρος της οθόνης εμφανίζονται οι λέξεις «Γιαγιά Γιώργου». Σε αντίθεση με τον εγγονό της, που προσπαθεί να φανεί ψύχραιμος, η κυρία αυτή είναι η προσωποποίηση της αγωνίας. Σκύβει προς τα μπρος, φέρνει μηχανικά το χέρι της στον λαιμό, σαν να πνίγεται, μισανοίγει το στόμα σαν να θέλει να πάρει βαθιές ανάσες, ολόκληρη κρέμεται από τα χείλη της Ρούλας Κορομηλά που θα αναγγείλει: «Από το “Greek Idol” θα φύγει ο… [παύση] Κωνσταντίνος. Γιώργο, περνάς απέναντι».

Οι δύο παίχτες αγκαλιάζονται, αλλά η κάμερα επιστρέφει στη γιαγιά, που φέρνει τις παλάμες της στο πρόσωπο, κρύβοντας την ανακούφισή της. Κάνει στροφή 180 μοιρών και τώρα βλέπουμε μόνο την πλάτη της που σείεται, καθώς προφανώς εκείνη κλαίει από χαρά. Η γλώσσα του σώματος τα λέει όλα.

Να υποθέσουμε ότι τα ριάλιτι και τα τάλεντ σόου επιβεβαιώνουν τη συνοχή της ελληνικής οικογένειας; Πόσες φορές δεν έχουμε δει τους γονείς, τα αδέλφια, τα παιδιά, τους παππούδες των παιχτών να σπαράζουν από αγωνία ή να χοροπηδούν σαν μεθυσμένοι, να γίνονται και αυτοί κομμάτι του σόου που δεν είναι μόνο χορός και τραγούδι, αλλά κι ένα περιβόλι συναισθημάτων. Πόσες φορές δεν έχουμε δει τη μαμά να συνοδεύει τον μαντραχαλάκο της στην οντισιόν, ενώ ακόμα και μια επώνυμη πεθερά πηγαίνει στο «λάιβ» του «Dancing with the stars» (ΑNT1) για να συμπαρασταθεί στην επώνυμη νύφη της.

Κάποτε οι γονείς και οι παππούδες αγαπούσαν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, αλλά από απόσταση. Η αγάπη υπήρχε, ήταν εκεί, όμως δεν επιβεβαιωνόταν με τη συνεχή έγνοια, με το διαρκές μοίρασμα, το oversharing, που συχνά σήμερα παίρνει εξοντωτικές διαστάσεις. Κάποτε οι γονείς μας μας συμβούλευαν απλά να λέμε την αλήθεια, όμως δεν μας πίεζαν να γίνουμε «επικοινωνιακοί».

Πρώτοι οι επαγγελματίες του θεάματος δίνουν το παράδειγμα της επιλεκτικής και ρηχής «επικοινωνιακότητας». Τη σκηνή του «Greek Idol» διάλεξε πρόσφατα μια γνωστή τραγουδίστρια για να ανακοινώσει στη φίλη της παρουσιάστρια και στο πανελλήνιο ότι είναι έγκυος, ενώ πέρυσι ένα γνωστό τηλεοπτικό ζεύγος ανακοίνωσε με δελτίο Τύπου ότι οδεύει προς το διαζύγιο. Επομένως, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς, τι πιο αθώο και πιο ανθρώπινο από μια γιαγιά που αγωνιά για την τύχη του παίχτη-εγγονού της; Μήπως θα ήταν ρατσισμός ο αποκλεισμός της; Δεν ξέρω. Ομως νομίζω ότι τα μεγάλα αλώνια της ζωής δεν είναι τα τηλεοπτικά, ενώ την αυθεντικότητα των συναισθημάτων δεν τη μετρούν τα μηχανάκια της πρώην AGB και τώρα Nielsen. Ολοι σεβόμαστε το δάκρυ της γιαγιάς, όμως δεν είναι κρίμα αυτό να δίνεται στα κοράκια της αγοράς;