Μουσική και τραγούδια για τον καινούργιο μήνα... Καλή Πρωτομαγιά!

Έφυγε σήμερα από τη ζωή ο ήρωας της Εθνικής Αντίστασης Λάκης Σάντας. (από το TVXS, 30/4/2011))

Έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών ο ήρωας της Εθνικής Αντίστασης και σύντροφος του Μανώλη Γλέζου, Λάκης Σάντας. Ο Λ. Σάντας, αποτελεί εμβληματική μορφή της Αντίστασης και ήταν ο άνθρωπος που, μαζί με τον Γλέζο, κατέβασε τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη. Ο θάνατός του ήρθε ένα μήνα πριν από την συμπλήρωση 70 χρόνων από το κατέβασμα της σβάστικας από τον Ιερό Βράχο.

Ο Απόστολος Φιλίππου Σάντας γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1922 στη Λευκάδα. Το 1934 η οικογένεια του εγκαθίσταται στην Αθήνα. Τελειώνει το γυμνάσιο το 1940 και εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαΐου 1941 θα κατεβάσει, μαζί με το φίλο του Μανόλη Γλέζο, τη χιτλερική σημαία από το βράχο της Ακρόπολης. Το 1942 εντάσσεται στο ΕΑΜ και λίγο αργότερα στην ΕΠΟΝ και βγαίνει στο βουνό με τον ΕΛΑΣ. Πήρε μέρος σε αρκετές μάχες στην Αιτωλοακαρνανία, στη Φθιώτιδα και στην Αττικοβοιωτία και το 1944 τραυματίστηκε.

Το 1946 εξορίζεται στην Ικαρία, το 1947 φυλακίζεται στην Ψυττάλεια, απ' όπου το 1948 στέλνεται στην Μακρόνησο. Θα διαφύγει στην Ιταλία και θα ζητήσει πολιτικό άσυλο στον Καναδά, όπου θα ζήσει μέχρι το 1962. Το 1963 θα επιστρέψει στην Ελλάδα.

http://tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CE%AD%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%B5-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CE%BF-%CE%AE%CF%81%CF%89%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CF%83%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-0

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ


Στίχοι: Μανόλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης


Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μες στη βάρκα
ύστερα απ' το φριχτό ναυάγιο και το χαμό
το πλοίο βουλιάζει τώρα μακριά
που πήγαν οι άλλες βάρκες ποιοι γλίτωσαν
εμείς θα βρούμε κάποτε μια ξέρα
ένα νησί ερημικό
εκεί θα στήσουμε τα σπίτια μας
γύρω-γύρω στη μεγάλη πλατεία
και στη μέση μια εκκλησιά
θα κρεμάσουμε μέσα τη φωτογραφία
του καπετάνιου μας που χάθηκε ψηλά-ψηλά
λίγο πιο χαμηλά του δεύτερου πιο χαμηλά του τρίτου
θ' αλλάξουμε τις γυναίκες μας και θα κάνουμε πολλά παιδιά
κι ύστερα θα καλαφατίσουμε ένα μεγάλο καράβι καινούργιο
ολοκαίνουργιο και θα το ρίξουμε στη θάλασσα
θά 'χουμε γεράσει μα θα μας γνωρίζουνε
μόνο τα παιδιά μας δε θα μοιάζουνε με μας.

"Ιστορία μου, πελατεία μου" του Παντελή Μπουκάλα ("Καθημερινή", 29/4/2011)

Ιστορία μου, πελατεία μου Tου Παντελη Mπουκαλα    Το βασικό επιχείρημα που διατύπωσε η συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΕΝΟΠ– ΔΕΗ, μετά την έκθεση του συνδικάτου από τη ΔΕΗ με 31,2 εκατ. ευρώ στα χρόνια 1999–2010, ήταν απλό: «Μα η χρηματοδότηση της ΓΕΝΟΠ από τη ΔΕΗ γίνεται αδιατάρακτα επί 27 χρόνια». Ο εστί μεθερμηνευόμενον, τι σας έπιασε τώρα και τα σκαλίζετε, αφού πρόκειται για κεκτημένα, για έθιμα, για παράδοση, για νομιμοποίηση εκ χρησικτησίας, ή περίπου. Κι έπειτα άρχισαν τα συνήθη: «Δεν είναι τυχαίο που γίνονται τώρα οι αποκαλύψεις, κάποια πλεκτάνη στήνεται» κ.ο.κ.    Οτι και παχνίδια στήνονται και σχέδια εκποιήσεως υπάρχουν, εύκολα το υποψιάζεται κανείς και λογικότατα το υποθέτει. Αυτό όμως δεν αναιρεί την ιστορία (την εικοσιεφτάχρονη ιστορία του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού) ούτε νομιμοποιεί αναδρομικά ό,τι συνέβη. Ακόμα δηλαδή κι αν τώρα τρέχουν τα σενάρια της εκποίησης της ΔΕΗ υπέρ των καιροφυλακτούντων «επενδυτών», αυτό δεν δίνει εκ των υστέρων επαναστατικό χαρακτήρα στις εκδρομές πολυτελείας και δεν εξυψώνει σε αντιστασιακούς μυστικούς δείπνους τα πλουσιοπάροχα πάρτι. Αντίθετα, η ευθεία παραδοχή ότι για πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα, με ποικίλες κυβερνήσεις και πέντ’-έξι πρωθυπουργούς διαφόρων αντιλήψεων, το έθιμο συνεχιζόταν ακωλύτως, επιβεβαιώνει ότι άσχετα με το χρώμα του κόμματος που κυβερνά, το δόγμα παραμένει ένα: κόμμα = κράτος, Δημόσιο = τιμάριο, κοινωνία = πελατεία και, βέβαια, συνδικαλισμός κορυφής = κυβερνητικός βραχίονας.    Το εκ «χρησικτησίας» δικαίωμα που επικαλείται ο κ. Ν. Φωτόπουλος, εύκολα μπορούν να το διεκδικήσουν και πολλοί άλλοι. Αίφνης, όσοι έχουν να πληρώσουν φόρους όχι μόνο 27 χρόνια αλλά 37, γιατί να υποχρεωθούν τώρα να «ματώσουν»; Και γιατί να πληρώσουν οι ιδιοκτήτες ημιαιωνόβιων αυθαιρέτων, αντί να απαιτήσουν να τοποθετηθεί επιτέλους ο ανδριάντας του άγνωστου αυθαιρετούχου, όπως υποσχέθηκε κάποτε ένας υπουργός;    Έτυχε να κάνω τη θητεία μου μόλις εισαγόταν το μονοτονικό. Από φόβο μην τους ξεφύγει καμιά περισπωμένη ή δασεία και οι του ΠΑΣΟΚ τους κυνηγήσουν σαν αντιδραστικούς, οι αξιωματικοί έβρισκαν τίποτα γραμματιζούμενους, τους έδιναν τις επίσημες αναφορές τους κι αυτοί με το διορθωτικό αντί όπλου έσβηναν τα πνεύματα του πονηρού. Ενα από τα έγγραφα που μου είχαν δώσει προς διόρθωση επιγραφόταν «Κατάλογος συγκεντρωθέντων ταυτοτήτων». Τυπολάτρης εγώ, ανέφερα ευπειθώς στον συνταγματάρχη ότι η ταυτότητα είναι γένους θηλυκού, άρα πρέπει να γράψουμε «συγκεντρωθεισών». «Τι ’ναι αυτά που λες», άστραψε και βρόντηξε. «Εμείς στο ΓΕΣ το ’χουμε έτσι δεκαετίες τώρα, δεν θα μας τα χαλάσουν όλα οι κομμουνιστές». Βουνό το δίκιο του, δεν λέω. Και κυρίως βουνό η ισχύς του. Περίπου δηλαδή ό,τι συμβαίνει με όλα τα «πατροπαράδοτα» προνόμια και τις πάππου προς πάππου αυθαιρεσίες.

"Το συμβόλαιο της ανυποληψίας" του Τάκη Θεοδωρόπουλου ("ΤΑ ΝΕΑ", 29/4/2011)

Το συµβόλαιο της ανυποληψίας

ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ συα "ΝΕΑ", 29 Απριλίου 2011

 

ΌΤΑΝ  η πολιτική τάξη παλεύει να επιπλεύσει στην κινούµενη άµµο της αναξιοπιστίας. οταν κάθε δίµηνο η χώρα ψάχνει δύο δισ. για να τα ρίξει στην τρύπα των δύο δισ. που έψαχνε πριν από δύο µήνες και δεν κατάφερε να τα µαζέψει. οταν ακούς κάθε µέρα για φοροδιαφυγή και φοροφυγάδες δεν βλέπεις. 

οταν το δικαστικό σώµα αντιµετωπίζει τη δικαιοσύνη σαν να είναι ιδιοκτησία του. οταν το σύστηµα υγείας ταπεινώνει τους ασθενείς του και µεγαλοσχήµονες γιατροί µοιράζουν τη θεραπεία σαν ελεηµοσύνη. οταν η ∆ηµόσια ∆ιοίκηση περιφέρεται µεθυσµένη από την αδράνεια απότοένα γραφείο στο άλλο.οταν η Αστυνοµία παίζει κρυφτό και το πανεπιστήµιο θυµίζει το νεοκλασικό που κληρονόµησες µε τους σάπιους σοβάδες και τα υδραυλικά. οταν τα σύνορα της επικράτειας έχουν γίνει σουρωτήρια. 

Όταν οι οικονοµολόγοι έχουν αντικαταστήσει τους αστρολόγους.

Όταν πέφτεις να κοιµηθείς και δεν ξέρεις αν θα ξυπνήσεις άνεργος.

Όταν η µόνη σταθερά του βίου σου είναι πως τα χρήµατα που έχεις για να ζήσεις είναι λιγότερα απ’ αυτά που δεν έχεις. οταν η διαφθορά είναι εξίσου δηµοκρατικά µοιρασµένη µε την καταγγελία της. οταν όλοι γύρω σου φωνάζουν «φέρτε πίσω τα κλεµµένα» αλλά κανείς δεν δίνει ούτε ευρώ απ’ τα δικά του. οταν η λέξη «διαφάνεια» σε κάνει να χαµογελάς µε συγκατάβαση.

Τότε το κοινωνικό συµβόλαιο µετατρέπεται σε συµβόλαιο ανυποληψίας. Τότε όλοι γύρω σου σού µοιάζουν ένοχοι. Τότε όλοι καταγγέλλουν όλους σ’ ένα λαϊκό δικαστήριο που το στήνουν καθηµερινά αυτοσχέδιοι εισαγγελείς για να προλάβουν να σε δικάσουν πριν τους δικάσεις εσύ.

Και το κοινωνικό έλλειµµα συσσωρεύεται. Είναι το έλλειµµα που δηµιουργείται χρόνια τώρα από το αίσθηµα της αδικίας, ένα χρέος που δεν µετριέται µε αριθµούς αλλά µε ανθρώπινη συµπεριφορά. Τα ηθικά του επιτόκια είναι ψηλά, δυσβάσταχτα, όµως δυστυχώς δεν είναι διαπραγµατεύσιµα.

Κι αν δεν θέλουµε να ξεπέσουµε στη συλλογική αυτοκτονία του πολέµου όλων εναντίον όλων, τότε οφείλουµε να τα πληρώσουµε. 

 

"Βάρη" του Νεόκοπου ("ΤΑ ΝΕΑ", 29/4/2011)

Βάρη
Κύριε ∆ιευθυντά, Γιατί έγερναν τα υποβρύχια; Κατασκευαστικό λάθος – είχαν τη µίζα στο πλάι! 
Με τιµή Νεόκοπος


(από "ΤΑ ΝΕΑ", 29/4/2011)

"Επιστροφή στην πόλη" της Άννας Δαμιανίδη ("ΤΑ ΝΕΑ", 28/4/2011)

Επιστροφή στην πόλη

ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 28 Απριλίου 2011

Σαν τις κάµπιες των πεύκων, τα αυτοκίνητα στον επαρχιακό δρόµο κολλάνε το ένα πίσω από τ’ άλλο. Αργοσέρνονται, καλύτερα να µη σκέφτεσαι ότι µοιάζουν µε τρένο όπου κάθε βαγόνι έχει µηχανή δική του και ξοδεύει δική του βενζίνη, ούτε πόση οικονοµία θα κάνανε δεµένα το ένα πίσω από τ’ άλλο. Πού και πού ο δρόµος ανοίγει κι αρχίζει το κυνήγι,της ταχύτητας δηλαδή, λίγο τρέξιµο µέχρι το επόµενο κόλληµα. Επιτάχυνση, κι ας περνάει ο δρόµος από χωριά, τα λένε «κατοικηµένες περιοχές», µπας και κάνουµε τον συνειρµό «κάτοικος, άρα άνθρωπος». Ετσι διασχίζοντας µια κατοικηµένη περιοχή µε τις προσόψεις των κατοικιών κολληµένες στον δρόµο, κι ας έχουν χώρο πίσω τους,  βλέπουµε ένα παιδάκι να περπατά στην άκρη, έναν µικρό κάτοικο. Τα αυτοκίνητα περνάνε δίπλα του ξυστά, ίσα που χωρά να περάσει, κρατά στο χέρι µια σακούλα και νοµίζεις ότι θα την παρασύρουν µαζί τους. Γρήγορα το προσπερνάµε, καλύτερα να µη σκέφτεσαι ότι η βόλτα για τα ψώνια που το έστειλαν να κάνει βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του µια τέτοια µέρα. 

Εφταιγαν αυτοί οι απερίσκεπτοι γονείς που αρχίζουµε να παρατηρούµε τα πεζοδρόµια ή µάλλον τα µη πεζοδρόµια καθώς περνάµε µέσα από χωριά. Παντού ο δρόµος είναι σύρριζα στα σπίτια. Δεν υπάρχει ούτε µισό µέτρο για τους πεζούς. Οικόπεδο περισσεύει πίσω από τα σπίτια, αλλά ο χώρος των κτισµάτων επιλέχτηκε έτσι που να αποκλειστεί η δυνατότητα απαλλοτρίωσης για πεζοδρόµιο στο µέλλον, δηλαδή στο παρόν. Οι ιδιοκτήτες κατοχύρωσαν τα τετραγωνικά τους. Δεν µπορούν να κάνουν βήµα έξω από το σπίτι τους, δεν πειράζει. Παίρνουν αυτοκίνητο για τον φούρνο, για το περίπτερο, για την πλατεία,για επίσκεψη στο διπλανό σπίτι. Αν γεράσουν και δεν οδηγούν, θα περιµένουν τον γιο να κάνει το καθήκον του. 

Κι αν καµιά φορά ο γιος είναι µικρός, σαν το παιδάκι που είδαµε να περπατά στον επικίνδυνο δρόµο, πάλι δεν πειράζει. Μαθαίνει εξ απαλών ονύχων πόσο κακός και επικίνδυνος είναι ο κόσµος, για να του φέρεται µεγαλώνοντας ανάλογα. 

Νάνος Βαλαωρίτης: Πιστεύω σε πολλούς θεούς (από τη συνέντευξή του στον Αλέξη Γαγλία για το http://eranistis.net/)

...Ένα από τα γνωστότερα συνθήματα του 20ου αιώνα είναι «η φαντασία στην εξουσία». Η ποίηση με τη φαντασία είναι ενωμένες. Η ποίηση με την εξουσία όμως;

Οι ποιητές έχουν τιμωρηθεί συχνά, για πράγματα που προσπάθησαν να γράψουν. Οι αρχαίοι τραγικοί κινδύνεψαν γιατί είχαν την τάση να αποκαλύπτουν τα μυστικά των ελευσίνιων μυστηρίων. Λίγο έλειψε να καταδικαστούν. Το 19ο αιώνα πολλοί ποιητές καταδικάστηκαν για αθυροστομία και προσβολή των ηθών. Το πρώτο βιβλίο του Μπωντλέρ, «τα Άνθη του Κακού», απαγορεύτηκε. Και καταστράφηκε. Εναντίον του Φλομπέρ έγιναν δίκες. Η αστική κοινωνία είχε αρχίσει να έχει το χρήμα ως θρησκεία- η αντίδραση των ποιητών ήταν πολύ έντονη. Ο Λωτρεαμόν στο έργο του καταρρίπτει κάθε ηθική αξία αυτού του περιβάλλοντος. Το βιβλίο του κατασχέθηκε και τον ίδιο τον έβγαλαν τρελό?Ο Ρεμπώ, τα ίδια. Πήγε στην Κομμούνα, τα έβαζε με όλους, ήταν αλήτης?Ο Μπλέηκ, θεωρούσε ότι ο Σατανάς είναι η αληθινή ποιητική δύναμη, εναντίον του ψευτοθεού- “nobody daddy” τον αποκαλούσε. Πολύ ενδιαφέρουσα αντιστροφή… Η εξουσία είναι από φύση της πολύ ρασιοναλιστική- καταπιεστική, ανελεύθερη, μπανάλ… Δε μπορεί να ανεχθεί μια τέτοια κριτική.

Φαντάζομαι πως ούτε η θρησκεία μπορεί…

Η θρησκεία είναι μέσα στην εξουσία. Γι’ αυτό και βλέπουμε όλα αυτά τα σημερινά φαινόμενα θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Ο ισλαμικός κόσμος ξαφνικά εκρήγνυται από μια φράση του Πάπα ή ένα σκίτσο του Προφήτη σε μια εφημερίδα. Στο κέντρο των Η.Π.Α. ορισμένες μεσοδυτικές και νότιες πολιτείες σχηματίζουν τη «Ζώνη της Βίβλου». Εκεί αλωνίζουν οι χριστιανοί φονταμενταλίστες, πάστορες και ιεροκήρυκες που συνεπαίρνουν μεγάλα πλήθη, γεμίζουνε στάδια και έχουν δικά τους σόου στην τηλεόραση. Ας τα βάζουμε λοιπόν με τον κλήρο, τους παπάδες και όχι τους ανθρώπους που πιστεύουν στο θεό.

Εσείς πιστεύετε στο θεό;

Εγώ πιστεύω σε πολλούς θεούς, όχι μόνο έναν…Και τους θεούς αυτούς τους βρίσκω μέσα σε βιβλία, ιερά ή όχι…Ή στην τέχνη που παράγει η κάθε θρησκεία- αγάλματα, εικονίσματα, ναούς, σε ιερά θέατρα αιώνων, όπως η ινδική «μαχαμπαράτα» ή το γιαπωνέζικο “Noh”. Ξέρεις, στα βιβλία μας ζούνε οι θεοί- όχι στον ουρανό, όπου είναι οι γαλαξίες…Στα βιβλία και στους μύθους μας υπάρχουν όλοι οι θεοί- ακόμα και ο Χριστός που είναι πολύ συγκινητικός. Δεν έχω καμία αντίρρηση σ’ αυτό. Είναι ένα σύμβολο αλήθεια συγκινητικό, αλλά με επιπτώσεις ολέθριες, αν γίνεται καταναγκαστική η λατρεία του. Αυτό που καταλόγισε ο Πάπας στο Κοράνι, ότι διαδίδει την πίστη με το ξίφος, ακριβώς το ίδιο έκαναν κάποιοι βάρβαροι χριστιανοί στη Νότιο Αμερική και την Αφρική. Αλλά και οι μαρξιστές, με το ξίφος, με τη βία προσπαθήσανε να ξεριζώσουν τη θρησκεία.

Αναφέρατε τον μαρξισμό. Θα σας ρωτήσω για το αντίθετο του, τον καπιταλισμό.

Ο νέο- καπιταλισμός του σήμερα, παρωδιακά μάλλον, ονομάζεται νέο- φιλελευθερισμός. Δίνουμε έτσι ένα πολύ κακό «όνομα» στη λέξη «ελευθερία». Γιατί το να έχεις ελευθερία για να εμπορεύεσαι απλώς, δε σημαίνει τίποτα. Η πολιτική τρεχάμενη γλώσσα, φθείρει τις έννοιες. Όπως και οι ενδογενείς ανισότητες του συστήματος, ή ο ρατσισμός, που είναι δύσκολο να ξεριζωθεί από τον σύγχρονο άνθρωπο, γιατί τα χρόνια τον μετασχημάτισαν μέσα στο DNA μας, από ιδέα και τρόπο σκέψης, σε αντανακλαστικό συναίσθημα. Όταν συνέβησαν οι φοβερές πλημμύρες στη Ν. Ορλεάνη, οι μαύροι που ζουν εκεί δε βοηθήθηκαν από το κράτος. Αλλά οι μαύροι είναι αμόρφωτοι και φτωχοί. Αν ψηφίζουν, ψηφίζουν Δημοκρατικούς. Άρα, ειδικά για μια κυβέρνηση ρεπουμπλικάνων, οι μαύροι είναι αναλώσιμοι. Αν μια ανάλογη καταστροφή, συνέβαινε σε μια πολιτεία όπως η Ν.Υόρκη, όπου ζουν κυρίως αγγλοσάξονες και εβραίοι, δηλαδή η ραχοκοκαλιά του αμερικάνικου συστήματος, η αντίδραση του κρατικού μηχανισμού θα ήταν πολύ διαφορετική...

Δες όλη τη συνέντευξη εδώ:

http://www.tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%8D%CF%89-%CF%83%CE%B5-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%8D%CF%82 

"Το δάκρυ της γιαγιάς" της Μαριάννας Τζιαντζή ("Καθημερινή", 28/4/2011)

To δάκρυ της γιαγιάς

Tης Μαριαννας Τζιαντζή

Δύο παίχτες του «Greek Idol» (Alpha), ο Κωνσταντίνος και ο Γιώργος, στέκονται στη σκηνή πλάι στην παρουσιάστρια, τη Ρούλα Κορομηλά, και περιμένουν να ακούσουν ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει από το σόου. Η κάμερα εστιάζεται σε μια όρθια γυναικεία φιγούρα, ενώ στο κάτω μέρος της οθόνης εμφανίζονται οι λέξεις «Γιαγιά Γιώργου». Σε αντίθεση με τον εγγονό της, που προσπαθεί να φανεί ψύχραιμος, η κυρία αυτή είναι η προσωποποίηση της αγωνίας. Σκύβει προς τα μπρος, φέρνει μηχανικά το χέρι της στον λαιμό, σαν να πνίγεται, μισανοίγει το στόμα σαν να θέλει να πάρει βαθιές ανάσες, ολόκληρη κρέμεται από τα χείλη της Ρούλας Κορομηλά που θα αναγγείλει: «Από το “Greek Idol” θα φύγει ο… [παύση] Κωνσταντίνος. Γιώργο, περνάς απέναντι».

Οι δύο παίχτες αγκαλιάζονται, αλλά η κάμερα επιστρέφει στη γιαγιά, που φέρνει τις παλάμες της στο πρόσωπο, κρύβοντας την ανακούφισή της. Κάνει στροφή 180 μοιρών και τώρα βλέπουμε μόνο την πλάτη της που σείεται, καθώς προφανώς εκείνη κλαίει από χαρά. Η γλώσσα του σώματος τα λέει όλα.

Να υποθέσουμε ότι τα ριάλιτι και τα τάλεντ σόου επιβεβαιώνουν τη συνοχή της ελληνικής οικογένειας; Πόσες φορές δεν έχουμε δει τους γονείς, τα αδέλφια, τα παιδιά, τους παππούδες των παιχτών να σπαράζουν από αγωνία ή να χοροπηδούν σαν μεθυσμένοι, να γίνονται και αυτοί κομμάτι του σόου που δεν είναι μόνο χορός και τραγούδι, αλλά κι ένα περιβόλι συναισθημάτων. Πόσες φορές δεν έχουμε δει τη μαμά να συνοδεύει τον μαντραχαλάκο της στην οντισιόν, ενώ ακόμα και μια επώνυμη πεθερά πηγαίνει στο «λάιβ» του «Dancing with the stars» (ΑNT1) για να συμπαρασταθεί στην επώνυμη νύφη της.

Κάποτε οι γονείς και οι παππούδες αγαπούσαν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, αλλά από απόσταση. Η αγάπη υπήρχε, ήταν εκεί, όμως δεν επιβεβαιωνόταν με τη συνεχή έγνοια, με το διαρκές μοίρασμα, το oversharing, που συχνά σήμερα παίρνει εξοντωτικές διαστάσεις. Κάποτε οι γονείς μας μας συμβούλευαν απλά να λέμε την αλήθεια, όμως δεν μας πίεζαν να γίνουμε «επικοινωνιακοί».

Πρώτοι οι επαγγελματίες του θεάματος δίνουν το παράδειγμα της επιλεκτικής και ρηχής «επικοινωνιακότητας». Τη σκηνή του «Greek Idol» διάλεξε πρόσφατα μια γνωστή τραγουδίστρια για να ανακοινώσει στη φίλη της παρουσιάστρια και στο πανελλήνιο ότι είναι έγκυος, ενώ πέρυσι ένα γνωστό τηλεοπτικό ζεύγος ανακοίνωσε με δελτίο Τύπου ότι οδεύει προς το διαζύγιο. Επομένως, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς, τι πιο αθώο και πιο ανθρώπινο από μια γιαγιά που αγωνιά για την τύχη του παίχτη-εγγονού της; Μήπως θα ήταν ρατσισμός ο αποκλεισμός της; Δεν ξέρω. Ομως νομίζω ότι τα μεγάλα αλώνια της ζωής δεν είναι τα τηλεοπτικά, ενώ την αυθεντικότητα των συναισθημάτων δεν τη μετρούν τα μηχανάκια της πρώην AGB και τώρα Nielsen. Ολοι σεβόμαστε το δάκρυ της γιαγιάς, όμως δεν είναι κρίμα αυτό να δίνεται στα κοράκια της αγοράς;

"Αναβίωση της θλίψης" της Άννας Δαμιανίδη ("ΤΑ ΝΕΑ", 27/4/2011)

Αναβίωση της θλίψης

ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ∆ΑΜΙΑΝΙ∆Η

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ"  27 Απριλίου 2011

Προσπάθησα να είµαι στο χωριό εγκαίρως, από τη Μεγάλη Παρασκευή δηλαδή, µε διάθεση συµµετοχής στα εγκώµια του Επιταφίου. Μια διάθεση για θρήνο γενικότερη, θρήνο τελετουργικό που θα έβγαζε και το όποιο πένθος εµφιλοχωρεί εντός µου, θα του έδινε τη δυνατότητα να εκφραστεί λυρικά, να ικανοποιηθεί και να µε αφήσει ελεύθερη στη συνέχεια να απολαύσω τη φύση µε χαρά ανάλαφρη, παιδική, ξεχασιάρα. 

Αλλά οι ψαλτάδες γι’ άλλη µια φορά µε απογοήτευσαν. Βιαστικοί και παράφωνοι, γυρνούσαν τις σελίδες χωρίς να τις τελειώνουν, άντε γρήγορα παρακάτω να τον βγάλουµε έξω τον Επιτάφιο, να τελειώνουµε. Αδύνατον να στάξει λίγη κατάνυξη µαζί µε το καυτό κερί στα δάχτυλα, τα περίφηµα εγκώµια σαν ξένο σώµα, το περιτριγυρίζουν αλλά βαριούνται να το αναδείξουν. Πάλι καλά που δεν είχαν βαρελότα, τα φύλαξαν για την εποµένη. Εµεινε η θλίψη παραπονεµένη και ανικανοποίητη πλεκόταν στη χαρά της Ανάστασης. Στο χωριό που επέλεξε να πιάσει ρίζα ο ξάδερφός µου, εκεί όπου έχτισε µε πέτρες του παλιού σπιτιού το καινούργιο, έστησε µε αναµνήσεις των παιδικών µας χρόνων το φετινό Πάσχα. ∆εν παρέλειψε τίποτε από τα απαραίτητα στοιχεία για ρουµελιώτικο πανηγύρι, πιστός στις παραδόσεις και ακούραστος στην αναζήτηση των καλύτερων προϊόντων της περιοχής, που θα τις στήσουν κάθε φορά πιο φρέσκες στην ικανότητά τους αναβίωσης. Αρχιερέας της επανάληψης που χρειάζονται οι τελετές, ψήστης και µάγειρας µαζί. Μάγειρας επειδή, αν και δεν προλάβαινε να το συζητήσει, δούλευε µε τη χηµεία παιδικών εικόνων που εκείνος θεωρεί αυτονόητες κι εγώ διαρκώς προσπαθούσα να βάζω σε φράσεις, να τις διατυπώνω, κόβοντας τη συνέχεια µε περιγραφές και χρονολογίες. Μέσα στη χαρά της µέρας µε διαπερνούσαν γλυκές κλωστές θλίψης κι έµενα ακίνητη, όπως σε κείνο το παιδικό παιχνίδι που µαρµαρώναµε µόλις ο άλλος φώναζε: «Ενα - δυο - τρία, κόκκινο φως». Το Πάσχα που θυµάµαι είχε στ’ αλήθεια τόση θλίψη ή εκ των υστέρων το στόλισα µόνη µου, σαν ασπρόµαυρη φωτογραφία που την επιχρωµατίζεις; Μήπως είναι η θλίψη στοιχείο της χαράς, σιωπηλή σοφία που κρύβεται στις απίστευτες φράσεις της Ανάστασης; 

∆εν θα µάθω φέτος. 

"Και καλή αναδιάρθρωση..." του Παντελή Μπουκάλα ("Καθημερινή", 27/4/2011)

«Και καλή αναδιάρθρωση»...

Tου Παντελη Mπουκάλα

Από πρόθεση σαρκαστική και αυτοσαρκαστική μάλλον, παρά από πίστη πως είναι δυνατόν να υπάρξει καλή και «φιλική» αναδιάρθρωση», η συνήθης ευχή «Καλή Ανάσταση» σε πολλά χείλη έδωσε τη θέση της στην ευχή «Καλή αναδιάρθρωση». Πες επειδή οι δύο λέξεις είναι ομοιοκάταρκτες, με την πρόθεση «ανά» στην αρχή τους, πες επειδή υπάρχει και η ατελέστατη έστω ομοιοκαταληξία τους με το «-ση», η υποκατάσταση προέκυψε εύκολα. Και ήρθε σαν μια αυτόματη αντίδραση στην ακατάσχετη περί αναδιαρθρώσεως συζήτηση που επισκίασε το τηλεοπτικό έθιμο της υπέρμετρης μεγαλοβδομαδιάτικης αναφοράς στην «επάρκεια των αμνοεριφίων» και στο μείζον θέμα της εθνικότητάς τους. Ορισμένοι, μάλιστα, γύρω από τον οβελία στοιχημάτιζαν για το ποιο νησί θα διαλέξει τούτη τη φορά ο πρωθυπουργός μετά το περυσινό Καστελλόριζο, για να αναγγείλει άλλη μία «εθνική επιτυχία».

Με αυτοεκπληρούμενη προφητεία έχει αρχίσει να μοιάζει και η αναδιάρθρωση. Και βλέπουμε να επαναλαμβάνεται ό, τι συνέβη με το Μνημόνιο και τις αλλεπάλληλες «επικαιροποιήσεις» του. Ούτε και στο ΔΝΤ και τους Ευρωπαίους εταίρους μας, ως γνωστόν, υπήρχε λόγος και σκέψη να προσφύγουμε, έτσι επέμεναν οι κυβερνήτες μας. Και προσφύγαμε, πάνω ακριβώς που αρκετοί είχαν αρχίσει να δίνουν πίστη στις συνεχείς διαψεύσεις σύμπαντος του υπουργικού συμβουλίου. Προσφύγαμε βέβαια κρατώντας πιστόλι, μόνο που αποδείχθηκε πως υπάρχουν και αυτεπίστροφα πιστόλια, κοινώς μπούμερανγκ. Υστερα, το ξέρουμε, άρχισε η ατελεύτητη αλυσίδα των «νέων, επικαιροποιημένων μέτρων», όπου το ένα μετά το άλλο τα «όχι, δεν» ωρίμαζαν σε δειλά «ναι». Και κάθε φορά ακούγαμε τις συνήθεις διαβεβαιώσεις ότι όλα αυτά είναι για το καλό μας, ότι οι δανειστές δεν μας πιέζουν, αλλά εμείς οικειοθελώς «εκσυγχρονιζόμεθα» επιτέλους και λογικευόμαστε.

Στον ίδιο δρόμο και τώρα. Την αναδιάρθρωση τη μολογάμε πάνω από δύο μήνες, άλλοι παρουσιάζοντάς τη σαν ήδη κλειδωμένη και άλλοι, οι κυβερνητικοί, ξορκίζοντάς την και ορκιζόμενοι πως «όχι, δεν» θα συμβεί. Κι όταν η προφητεία θα εκπληρωθεί, όταν θα ανακοινωθεί η αναδιάρθρωση, τότε οι κυβερνητικοί ιθύνοντες και οι ιεραπόστολοί τους στα ΜΜΕ θα μας την παραστήσουν αφενός σαν μοιραία, αφετέρου σαν εθνική επιτυχία, μία ακόμα, σαν μια ευλογία και δωρεά που θα ήταν κρίμα κι άδικο να μην την αποδεχτούμε. Οχι βέβαια. Δεν θα πουν πως η αναδιάρθρωση σημαίνει ότι απέτυχαν οι συνταγές του ιαματικού ΔΝΤ (αποτυχία πάντως που την είχαν προαναγγείλει πολλές προφητείες) και ότι πήγαν στράφι οι τόσες (και τόσο μονόπλευρες) μέχρι στιγμής θυσίες, περικοπές, απολύσεις, ημιδιάλυση του κοινωνικού κράτους. Σαν θρίαμβο θα μας παρουσιάσουν και την αναδιάρθρωση, όταν θα τους την επιβάλουν. Και οι ιστορικοί του μέλλοντός μας θα έχουν να ξεδιαλύνουν το πώς από θρίαμβο σε θρίαμβο βρεθήκαμε χρεοκοπημένοι.

Κική Δημουλά και Ιάκωβος Καμπανέλλης : Απόσπασμα από το καίριο άρθρο του Γρηγόρη Ιωαννίδη "Οι δύσκολες νύκτες της Κικής Δημουλά" (περιοδικό "Η Λέξη", Οκτ.- Δεκ.-2007, τ. 194)

  



             Οι δύσκολες νύκτες της Κικής Δημουλά

• Σκόρπιες Σημειώσεις για την ποίησή της με αφορμή ένα μονόπρακτο του Ιάκωβου Καμπανέλλη

   

   Υπάρχει φαντάζομαι και άλλη μέθοδος άλωσης της ποιητικής πόλης της Κικής Δημουλά πέρα από τη δοκιμασμένη έφοδο της κριτικής στα ψηλά της τείχη. Είναι η δοκιμασμένη μέθοδος της εκ των έσω παραβίασης με το τέχνασμα του Δούρειου Ίππου ή η άλωση της πολιτείας με τη συνδρομή της φαντασίας και της τέχνης.

   Η ποίηση της Δημουλά έχει γίνει στο παρελθόν αντικείμενο αφιερωμάτων κριτικών συζητήσεων - έντονων κάποτε -, ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος. Οι αναλύσεις όμως αυτές εξαιρούν, όπως είναι φυσικό, το ίδιο το βίωμα της ποίησης τόσο από τη μεριά του ποιητή όσο και από τη μεριά του αποδέκτη.

   Κι ωστόσο το βίωμα αυτό διασώζεται και μεταφέρεται σε μια απρόβλεπτη συνάντηση του έργου της Δημουλά με το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Το τελευταίο μονόπρακτο του θεατρικού συγγραφέα Οι δύσκολες νύκτες του κύριου Θωμά, προσφέρει, κατά την άποψή μου, ένα κλειδί εισόδου στην ποίηση της Δημουλά, από την πρώτη κιόλας εγκατάστασή της στο Έρεβος μέχρι τον περίφημο χαιρετισμό του Ποτέ και την πολύ πρόσφατη Παράπλευρη Μεταφορά της.

   Πολύσημη η συνάντηση των δύο λογοτεχνών: λίγο-πολύ συνομήλικοι και "αθάνατοι" και οι δυο (με τη στενή και εκτενή μεταφορά του όρου) - το σημαντικότερο: αναγνωρισμένοι στο επίπεδο μιας συλλογικής αποδοχής (διστάζω να πω λαϊκής) που ενέχει το συναισθηματικό δέσιμο ενός μεγάλου κοινού με τα κείμενα και τους δημιουργούς τους. Η Δημουλά και ο Καμπανέλλης έχουν φτάσει στο σημείο όπου πολλοί διαβάζουν πλέον "Δημουλά" και βλέπουν στο θέατρο "Καμπανέλλη".

    Στο "Θέατρο Εξαρχείων" λοιπόν πριν από δυο χρόνια ο Τάκης Βουτέρης υποδύθηκε τον κύριο Θωμά στις δύσκολες νύκτες του. Μια δραματική πιετά του διπλανού διαμερίσματος: ο μεσήλικας Θωμάς έχασε πρόσφατα τη γυναίκα του και μόνος του δυσκολεύεται να βρει ύπνο τα βράδια. Ξορκίζοντας την αϋπνία του, τριγυρίζει στο άδειο σπίτι και συνομιλεί με τα φαντάσματά του. Η ποίηση θα το έλεγε με τον δικό της τρόπο: "Φυσάει άδειο δωμάτιο" ("Απροσδοκίες") στην ψυχή του.

   Το σημαντικό όμως δεν είναι το πένθος, όσο η στάση του κύριου Θωμά: δεν θρηνεί, δεν παραπονιέται και δεν δυσανασχετεί. Οι αντιδράσεις του μοιάζουν μάλλον με αντιδράσεις του θυμωμένου. Σαν να του έχει κρυφτεί η πεθαμένη για να τον πειράξει, και εκείνος εκνευρισμένος ψάχνει να την βρει, ανεβοκατεβαίνοντας σε σκαλωσιές που κτίζει ο νους τις νύκτες. 

   Μάταια ωστόσο ψάχνει την πεθαμένη - δεν κατοικεί εδώ. όπως θα έλεγε η ποίηση πάλι, "η φωτογραφία σου στάσιμη. Όπως βρέχει χωρίς να βρέχει" ("Απροσδοκίες"). Και όμως η αναμονή δεν είναι μάταιη. Υπάρχει μια στιγμή στο τέλος τού έργου όπου η συνάντηση με τη νεκρή επιτυγχάνεται. Και όταν αυτό συμβαίνει, συμβαίνει μέσα από μια παράξενη αποκάλυψη:

(Βρίσκει μισό χαρτί διπλωμένο το ανοίγει... μένει άφωνος κι ασάλευτος για λίγο... πάει και κάθεται στην άκρη του κρεβατιού... διαβάζει με συγκίνηση και καταλήγει σ' ένα κάποιο κλαυσίγελω...)

                    ..."φέτα, ένα τέταρτο...

                    κεφακογραβιέρα, το ίδιο...

                    ελιές...

                    φασόλια ψιλά...

                    μακαρόνια σπαγγετίνι...

                    κονκασέ δυο κουτιά...

                    μανάβης... ένα μαρούλι

                    σέλινο αρκετό

                    καρότα πεντ' έξι

                    λεμόνια..."

   Αυτή πιστεύω είναι η λειτουργία της ποίησης της Δημουλά, αυτό κάνει: ψάχνει το μονοπάτι των λέξεων που οδηγεί στους νεκρούς μας. Ζήτημα γλώσσας καταρχάς, αλλά όχι οποιασδήποτε γλώσσας. Ο Καμπανέλλης καταλήγει με την ευαισθησία του εκεί που η Δημουλά ξεκινά με την ποίησή της: στις λέξεις που φτιάχνουν το μυστικό μονοπάτι και οι οποίες δεν είναι ασφαλώς οι λέξεις των υψηλών και αφηρημένων εννοιών. Είναι λέξεις απλές που θυμόμαστε και που πρέπει να ανακαλύψουμε στις τσέπες της μνήμης:

           Μίλησα νωρίς - είπα: θυμάμαι/

               φουρκίστηκε η μάνα μου, μη βάζεις

               όλα τα παλιοπράματα από χάμω στο στόμα σου

                                   ("Βιογραφικό ένθετο")

   Το μονόπρακτο του Ιάκωβου Καμπανέλλη μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε το κλίμα της Δημουλά, ή τουλάχιστον να μην την παρερμηνεύσουμε. Όπως έχει παρατηρηθεί, η ποίησή της φανερώνει συχνά έναν "κακό κυνισμό" και μάλιστα έναν "κακό γυναικείο κυνισμό". Και ωστόσο ο κύριος τόνος της δεν είναι ο κυνισμός. Είναι ο τόνος με τον οποίο ο κύριος Θωμάς διαβάζει την ταπεινή και άγια λίστα που βρήκε στο παντελόνι του*: ο τόνος του κλαυσίγελου. 

   Είναι γνωστό ότι η ποίηση της Δημουλά περιστρέφεται θεματικά γύρω από τη διαλεκτική του όντος και μη-όντος, γύρω από τις έννοιες του χρόνου, της φθοράς και του θανάτου. Ο κλαυσίγελως όμως που ακούγεται στο βάθος των ποιημάτων της δεν μπορεί να είναι για όσα χάθηκαν. Είναι ακόμα για την επιμονή τους να κρύβονται στις πιο απίθανες κόγχες του νου και να επιστρέφουν σαν σκιές χωρίς σώμα. Και ακόμα για την ειρωνική λειτουργία του χαμένου: γυρεύουμε ένα αγαπημένο πράγμα στα ακριβά σεντούκια για να ανακαλύψουμε ότι βρισκόταν πάντα μέσα στα πόδια μας.

   Μια παρατήρηση σε αυτό το σημείο: Ακόμα κι αν το αντικείμενο της ποίησης της Δημουλά είναι το μηδέν, η απουσία και το κενό, στόχος της δημιουργίας της δεν είναι το "τίποτα". Η ποίησή της ασφαλώς και δεν είναι μηδενιστική, ακόμα και όταν συνδιαλέγεται με το μηδέν. Και αυτό γιατί η Δημουλά παραμένει σταθερά μέσα στον κύκλου του ανθρώπινου μέτρου**. Ακόμα και όταν προβληματίζεται για το ον και το μη-ον, η ποίησή της έχει στο κέντρο της τον άνθρωπο. Αυτός εξάλλου είναι ο βασικός λόγος που διατηρεί τη θερμοκρασία του ανθρώπινου σώματος: δεν απομακρύνεται ποτέ από την επαφή της με τον άνθρωπο... 

*: Δεν είναι σημαντικό, αλλά το "άγιο" σημείωμα με τα ψώνια το βρίσκει ο κ. Θωμάς σε τσέπη του σακακιού του. Αντιγράφω από το έργο: 

(κάνει να βγει, στέκει και κοιτάζει τα ρούχα του στην καρέκλα) 

... λείπει ένα κουμπί στο σακάκι αλλά θα φορώ και καμπαρντίνα κι έτσι δεν θα φαίνε... εδώ που τα λέμε έπρεπε να πάει και καθαριστήριο...

( αφήνει όσα κρατούσε, βγάζει τη ρόμπα, φορά το σακάκι)

...να ορίστε, αυτό λείπει... να βάλω άλλο;..

 

**: Νομίζω ότι  ακριβώς στον ίδιο κύκλο παραμένει και η δραματουργία του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Ακόμα και όταν τα έργα του αναφέρονται στις πιο ταραγμένες ιστορικές περιόδους, ακόμα και όταν "φλερτάρουν" με προτάγματα της αριστεράς και με συλλογικά οράματα, υπηρετούν τον ανθρωπισμό και αγωνιούν για την μοίρα των ανθρώπων εν μέσω των εκάστοτε ιστορικών διελκυστίνδων, είτε πρόκειται για το στρατόπεδο του Μαουτχάουζεν, είτε για την μεταπολεμική ανασυγκρότηση της Ελλάδας, είτε για την επτάχρονη δικτατορία, είτε για την μεταπολιτευτική "ανάπτυξη" και καθήλωση που διαρκεί ακόμη. Μόνο που από το σπουδαίο του έργο "Ο δρόμος περνάει από μέσα" και μετά, η πολιτική κριτική υποχωρεί μπροστά στην ανίχνευση της ατομικής μοίρας στις κοσμογονικές αλλαγές του καιρού μας. Είναι μια εξέλιξη που μάλλον έπεται της ποίησης της Δημουλά που από την αρχή της ήταν σταθερά προσανατολισμένη στο υπαρξιακό "εγώ".   

 

 

Ξανά για το αφιέρωμα της "ΑΤΡΥΜΩΝ - Art" στον Ιάκωβο Καμπανέλλη / 28, 29, 30 Απριλίου του 2011.

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 

ΜΕ ΔΥΟ ΜΟΝΟΛΟΓΟΥΣ 

ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ

ΔΙΑΛΕΧΤΗ, ΜΑΝΑ, ΣΟΦΙΑ, ΑΓΓΕΛΙΚΗ

ΆΧ, ΝΑ ‘ΣΟΥΝ ΕΔΏ...

ΣΤΟ ΧΏΡΟ ΤΈΧΝΗΣ ΙΔΙΟΜΕΛΟ

(ΕΛΕΥΘΕΡΊΟΥ ΒΕΝΙΖΈΛΟΥ 17 & ΒΑΣΙΛΈΩΣ ΚΩΝ/ΝΟΥ, ΜΑΡΟΎΣΙ)

ΠΈΜΠΤΗ 28, ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ 29 ΑΠΡΙΛΊΟΥ, ΏΡΑ 21.00

ΣΆΒΒΑΤΟ 30 ΑΠΡΙΛΊΟΥ, ΏΡΑ 21.00

# ΣΤΗΝ ΠΑΡΆΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΈΜΠΤΗΣ (28/4/2011) Η ΕΊΣΟΔΟΣ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΕΛΕΎΘΕΡΗ

ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ (29/4) & ΤΟ ΣΆΒΒΑΤΟ (30/4) ΕΊΣΟΔΟΣ: 10 ΕΥΡΏ

Η ΠΑΡΆΣΤΑΣΗ ΑΥΤΉ, ΠΟΥ ΠΑΛΙΌΤΕΡΑ ΈΧΕΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΊ ΚΑΙ ΣΕ ΆΛΛΟΥΣ ΧΏΡΟΥΣ (ΚΌΡΘΙ ΆΝΔΡΟΥ, ΝΑΎΠΛΙΟ, ΘΈΑΤΡΟ ΑΠΌΛΛΩΝ ΣΎΡΟΥ, ΠΟΛΥΧΏΡΟΣ ΔΉΜΟΥ ΑΘΗΝΑΊΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΎΝΤΙΟ ΜΑΥΡΟΜΙΧΆΛΗ), ΑΠΟΚΤΆ ΑΥΤΉ ΤΗΧΡΟΝΙΚΉ ΣΤΙΓΜΉ ΜΙΑ ΆΛΛΗ ΒΑΡΎΤΗΤΑ, ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΏΛΕΙΑ ΑΥΤΉΣ ΤΗΣ ΜΕΓΆΛΗΣ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΊΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΏΝ ΓΡΑΜΜΆΤΩΝ, ΤΟΥ ΙΆΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΈΛΛΗ. Η ΠΑΡΆΣΤΑΣΉ ΜΑΣ ΑΡΧΙΚΆ ΓΕΝΝΉΘΗΚΕ ΩΣ ΜΙΑ ΧΕΙΡΟΝΟΜΊΑ ΑΓΆΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΡΌΣΩΠΌ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΉ ΤΟΥ ΙΔΙΟΦΥΊΑ. ΤΏΡΑ, ΠΟΥ Ο ΚΑΜΠΑΝΈΛΛΗΣ ΑΠΟΔΉΜΗΣΕ ΟΡΙΣΤΙΚΆ ΣΤΗ ΣΦΑΊΡΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΎ ΜΎΘΟΥ, ΕΊΝΑΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΧΕΙΡΟΝΟΜΊΑ ΜΝΉΜΗΣ, ΚΑΙ ΤΙΜΉΣ ΣΤΟ ΣΎΝΟΛΟ ΤΟΥ ΈΡΓΟΥ ΤΟΥ.

• ΔΥΟ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ

«Αυτός και το παντελόνι του» (έργο του 1957) και «Οι δύσκολες νύχτες του κύριου Θωμά»(έργο του 2005): Ο πρώτος και ο τελευταίος μονόλογος του Ιάκωβου Καμπανέλλη.

Και τα δυο μονόπρακτα, θα παρουσιαστούν σε μία ενιαία παράσταση στο Ιδιόμελο.

Παίζουν:
Μανώλης Γιούργος, Γιάννης Παπαθύμνιος.

Σκηνοθεσία, σκηνογραφική και μουσική επιμέλεια: Μανώλης Γιούργος.

Δύο άντρες μονολογούν στις άκρες μιας πεντηκονταετίας. Συζητούν και συγκρούονται με τον εαυτό τους, συζητούν και συγκρούονται με πρόσωπα που απουσιάζουν σωματικά, αλλά είναι τόσο «παρόντα» που τους κάνουν να σπαράζουν και να παραληρούν. Διαλεχτή, Μάνα, Σοφία, Αγγελική είναι τα ονόματα που παίρνει η Γυναίκα που τους νανούρισε και τους φρόντισε σαν παιδιά, που τους σκίρτησε ερωτικά, που τους έκανε να πονέσουν επειδή χώρισαν οι δρόμοι τους, είτε γιατί έτσι συμβαίνει στη ζωή, είτε γιατί έτσι αποφασίζει το αδιανόητο, ο Θάνατος.

Η αρχή και το τέλος της πεντηκονταετίας 1950-2000 οριοθετούν τη μετάβαση από τα μεταπολεμικά κουρέλια στο εκσυγχρονιστικό κουστούμι. Ενώ η Ελλάδα έχει γίνει «αγνώριστη», ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, από τις πιο σπουδαίες πνευματικές αξίες αυτής της χώρας, ανασύρει ό,τι έχει περισωθεί στη συνείδηση των Νεοελλήνων από αυτήν τη σαρωτική «ανάπτυξη».

ΚΡΑΤΉΣΕΙΣ ΘΈΣΕΩΝ: 210 6817042

Γιάννης Ιωάννου, ένας αριστοτέχνης του μπλακ χιούμορ...*

..............................................................................................................................



................................................................................................................



............................................................................................................................



.....................................................................................................................



Εννοείται ότι όλες οι γελοιογραφίες είναι από την εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ" απ' όπου ο Γιάννης Ιωάννου μας παρηγορεί.