Περίτεχνον αντίγραφον και το πρωτότυπον για μια τζαζ καληνύχτα...!

Από το "Έθνος on line" μια γελοιογραφία του Γιάννη Ιωάννου (30/11/2010)

Του Γιάννη Ιωάννου

Ενημέρωση στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου της Άννας Δαμιανίδη ("ΤΑ ΝΕΑ", 29/11/2010) Μήπως το όραμα είναι εδώ, δίπλα μας;

[ AΝΑΛΩΣΙΜΑ ] Ενηµέρωση στο πεζοδρόµιο της Πανεπιστηµίου

Της Αννας Δαµιανίδη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 29 Νοεμβρίου 2010

Στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου με σταματάνε τα παιδιά της Greenpeace να με ενηµερώσουν. Επί χρόνια έδινα τον οβολό µου στην Greenpeace για να βοηθήσω τις φάλαινες της Ιαπωνίας, ελπίζοντας ότι κάποια στιγµή θα άκουγα και για τους τόνους του Αιγαίου. Ναι, το Αιγαίο εξάγει τόνους, αυτό το ψάρι που θεωρείται σπουδαίος µεζές σε όλον τον κόσµο (κι όχι µόνο για σούσι, γιατί οι κονσέρβες για τονοσαλάτες µάλλον χρειάζονται πολύ τόνο). Περίµενα να ακούσω και πώς ψαρεύονται οι τόνοι στην Ελλάδα και τα άλλα ψάρια, στα οποία δεν ανήκει το Αιγαίο τελικά, αν και κινδυνεύει να µείνει χωρίς ψάρια και να ανήκει µόνο στις πεταλίδες του. Αλλά, θα µου πείτε φθινοπωριάτικα, τι να λένε για ψάρια οι οικολόγοι;

Τότε να λέγανε για τα σκουπίδια της Αττικής και για τις χωµατερές που κανένας δεν τις θέλει στον δήµο του, και δεν ξέρουµε αν υπάρχει εναλλακτική πρόταση για την επεξεργασία των σκουπιδιών ή απλώς θα πληρώνουµε στον αιώνα τον άπαντα τα πρόστιµα της καθυστέρησης, οι χρεωµένοι. Είναι όµως πάντα πιο εύκολο να µιλάµε για την οικολογία των άλλων, τη βαρβαρότητα των άλλων, την καθυστέρηση των άλλων. Των µακρινών, των σκληρών, των µεγάλων. Τόσα παιδιά στην Greenpeace αναρωτιέµαι, δεν µπορούν να κάνουν τίποτε καλύτερο από το να ενηµερώνουν τους περαστικούς στην Πανεπιστηµίου; Και η Πάρνηθα, τα δάση, οι θάλασσες, οι ελληνικές οικοδοµές, για όλα αυτά ποιος θα µας ενηµερώσει;

Και στην οικολογία ακόµα βολεύει οι πολύ κακοί να είναι κάποιοι ξένοι τελικά κι εµείς µε τη µικρή µας θάλασσα, τη µικρή µας οπτική, τη µικρή µας χρεωµένη χώρα, να µένουµε µακριά από καταστροφικές πρακτικές, αγνοί και αµόλυντοι, µε ελαφριές, χαριτωµένες, ανεύθυνες συνειδήσεις. 

"November" - Tom Waits

No shadow no stars
no moon no cars
November
it only believes
in a pile of dead leaves
and a moon
that's the color of bone

No prayers for November
to linger longer
stick your spoon in the wall
we'll slaughter them all

November has tied me
to an old dead tree
get word to April
to rescue me
November's cold chain

Made of wet boots and rain
and shiny black ravens
on chimney smoke lanes
November seems odd
you're my firing squad
November

With my hair slicked back
with carrion shellac
with the blood from a pheasant
and the bone from a hare
tied to the branches
of a roebuck stag
left to wave in the timber
like a buck shot flag

Go away you rainsnout
go away blow your brains out
November

"Οι αυθεντικοί του μόχθου", τα ολυμπιακά έργα, το τζαμί και το σκουλαρίκι στη μύτη...!

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Οι αυθεντικοί του μόχθου

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΡΝΕΛΛΟΥ

Τις πρώτες μέρες του Αυγούστου το 2004, εργάτες από κάθε μήκος και πλάτος της γης δούλευαν νυχθημερόν για να κολλήσουν όσα πλακάκια και να περάσουν όσα καλώδια προλάβουν μέσα κι έξω από τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις, λίγο πριν από την τελετή έναρξης.

Ουσιαστικά επρόκειτο για το κύκνειο άσμα στο μεταπολιτευτικό γλέντι, του οποίου τα φώτα χαμήλωναν τα μετέπειτα λίγα έτη, για να μην καλοδιακρίνει ο κόσμος υποκλοπές, Βατοπέδια, παιχνίδια με τα ομόλογα και άλλες πομπές των απελθόντων.

Οπου μπήκε τότε το τελευταίο πλακάκι, εκεί έμεινε και ο πεζόδρομος (παράδειγμα, έξω από την εγκατάσταση του καγιάκ) ως ενθύμιο του αξιοθαύμαστου ελληνικού τρόπου για τη διεκπεραίωση των... αδυνάτων, αλλά τη μη ολοκλήρωση 10 μέτρων πεζοδρομίου. Ομως, δυστυχώς, δεν φαίνεται να υπάρχει ανάλογος τρόπος, ούτε ελληνικός ούτε άλλος, για να βρει μια άκρη αυτός ο τόπος με το χρέος. Πολλοί από τους ανθρώπους του θα ματώνουν για να ρίχνουν όσο ζουν τοκοχρεολύσια στον... πίθο των Δαναΐδων. Και έτσι τουλάχιστον μια γενιά θα σύρεται αιχμάλωτη όχι μόνο των αντισυμβαλλομένων του Μνημονίου, αλλά πραγματικά αλυσοδεμένη του διεθνούς αισχροκερδοσκοπικού κεφαλαίου, που περιμένει να φύγει η τρόικα σε δυο χρόνια για να μας περιλάβει.

Η εποχή εκείνη ίσως ήταν η καταλληλότερη για την οικοδόμηση και του περίφημου κέντρου προσευχής των εν Ελλάδι μουσουλμάνων στο πλαίσιο των ολυμπιακών έργων, της διεθνούς εκεχειρίας, της διαπολιτισμικής κατανόησης. Ομως ήταν μόλις τρία χρονια μετά την ιστορική τραγωδία των δίδυμων πύργων και η διεθνής τρομοϋστερία χρησιμοποιούσε τους Αγώνες της Αθήνας ως το πρώτο παγκόσμιας κλίμακας γεγονός που έπρεπε να επενδύσει τόσο πολύ στην ασφάλεια. Με μια υποδιαίρεση των εκατοντάδων εκατομμυρίων που πετάχτηκαν δήθεν για την ασφάλεια και έφτιαξαν περιουσίες για πολυεθνικές και ενδιάμεσους ιέρακες θα γινόταν το τζαμί. Ως επένδυση στην ασφάλεια και την κοινωνική συνοχή εν όψει της ασταμάτητης μετακίνησης πληθυσμών από την Αφρασία προς την Ευρώπη, με ενδιάμεσο την Αθήνα.

Η πρωτεύουσα δεν θα γέμιζε στο ενδιάμεσο υπόγεια και περιθωριακά διαμερίσματα, που θα ονομάζονταν άτυπα τζαμιά σε πολυκατοικίες χωρίς θυρωρούς. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη η αίσθηση της συνύπαρξης των θρησκειών, όπως κάποτε στη Δαμασκό που ακούσαμε το κάλεσμα του μουεζίνη από τον μιναρέ, σχεδόν δίπλα στον ορθόδοξο χριστιανικό ναό, όπου ψάλλονταν -απίστευτο!-, οι Χαιρετισμοί της Σαρακοστιανής περιόδου πριν από το Πάσχα.

Ηταν λοιπόν η προολυμπιακή περίοδος του οργίου των έργων και των χωροθετήσεων καταλληλότερη για κατασκευή του μουσουλμανικού χώρου προσευχής, από τη σημερινή τής οικονομικής κατάρρευσης και των ρηγμάτων στον κοινωνικό ιστό, που ολοένα και θα βαθαίνουν. Ρήγματα που δεν θεραπεύονται με ανεδαφικές νομοθετήσεις «αναγκαστικής επιστροφής» εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών χωρίς άδεια, την ώρα που δίκτυα δουλεμπορίου επενδύουν στο χάος.

Ενός κοινωνικού ιστού, του οποίου το μεγαλύτερο τμήμα οδηγήθηκε στην πλαδαρότητα από την πελατειακή, εταιρική θα μπορούσε να πει κανείς, λειτουργία του δικομματικού συστήματος διακυβέρνησης.

Γι' αυτό φτάσαμε στην κοινωνία της διαφθοράς, των παραοικονομούντων, των φοροδιαφευγόντων, των απασχολουμένων με τις εβδομαδιαίες συμβάσεις, των νέων ανθρώπων με τα πρόσκαιρα επιδόματα ή τις γονικές επιχορηγήσεις. Νέων που μπορεί απλώς να εκφράζονται μοντέρνα αλλά ίσως ξορκίζουν τα αδιέξοδα ή την πλήξη με τις διατρήσεις παντού στο πρόσωπο. Στην κοινωνία τόσων πολλών μεσήλικων με τα αρτηριακά ελάσματα, τους στομαχικούς δακτυλίους. Στην εποχή της γαστρονομικής υπερβολής και των τοξικών ενέσεων για τις ρυτίδες, στον παράλληλο καιρό που πολλοί αλλοδαποί, παρά τη σχετική εκμετάλλευση ετών, συγκεντρώνουν τα αποκτημένα με ιδρώτα και φεύγουν. Μάλλον έρχεται η ώρα για τους ασκημένους των στερήσεων και τους αυθεντικούς του πρωτογενούς μόχθου.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους δασκάλους της Αργολίδας - και όχι μόνο -, που καταξίωσαν στις εκλογές αιρετών αντιπροσώπων τα δύο κόμματα της συμφοράς της πατρίδας μας. Έτσι η συναλλαγή που κρατάει χρόνια συνεχίστηκε.

Η αντίσταση των δημοσίων υπαλλήλων

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Τα διαρθρωτικά μέτρα που απαιτούν η τρόικα και το ΔΝΤ στόχο έχουν την αποδιάρθρωση του «σκληρού» ελληνικού κράτους και του εκάστοτε κόμματος που το λυμαίνεται.

Αυτό βεβαίως θα μπορούσαμε από μόνοι μας να το επιδιώξουμε, αλλά το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν το επέτρεπε, διότι το προσωπικό του ψωμιζόταν θαυμάσια από την τέτοια λειτουργία του. Και το προσωπικό αυτό ήταν (και είναι) πολυπληθές, ένθεν κακείθεν.

Αλλά δεν φαίνεται να 'ναι μόνο αυτός ο στόχος των επιτηρητών μας.

Βαθύτερος και ουσιωδέστερος στόχος είναι αυτός που πρεσβεύει το καπιταλιστικό σύστημα: ο ανέστιος, περιπλανώμενος και άρα ευκόλως χειραγωγούμενος εργαζόμενος. Οι δημόσιοι υπάλληλοι όσο κι αν έχουν κατηγορηθεί, δικαίως ή αδίκως, έχουν δημιουργήσει μια ισχυρή συνοχή, έχουν μόνιμη έδρα και κατοικία.

Αυτό γεννά μακρόχρονους δεσμούς μεταξύ τους, αλλά και με πολλά άλλα μέλη της κοινωνίας, εξασφαλίζοντάς τους μια αξιοπρεπή ζωή κι ένα συνεχές αίσθημα ασφάλειας, τόσο ιατροφαρμακευτικής όσο και -κυρίως- ανθρώπινης.

Πυργώνουν έτσι μια σπουδαία αντίσταση απέναντι στις επιταγές του φιλελευθερισμού που θέλει τον εργαζόμενο αναλώσιμο και άπατριν, χωρίς ρίζες.

Το αίσθημα του συνανήκειν θέλουν να πατάξουν, το μόνο που προσφέρει θαλπωρή και χαρά, έστω και μέσα από καθημερινές συγκρούσεις, στους ανθρώπους των μεγαλουπόλεων.

Γιατί τους συνεταιρισμούς και τα συνδικάτα ήδη τα έχουν τσαλαπατήσει, αυτά δηλαδή που θα διεφύλασσαν τα κεκτημένα των εργαζομένων· κεκτημένα που με τη σειρά τους θεμελίωναν έναν ελάχιστο βαθμό αξιοπρέπειας.

Αν οι δημόσιοι υπάλληλοι γνώριζαν τη δύναμή τους θα ήσαν άψογοι στη δουλειά τους και στη συμπεριφορά τους. Θα εξέλιπαν η αγένεια και η αλαζονεία (στηριζόμενες στο μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, ο μισθός κατατίθεται, στα διάφορα επιμίσθια, στις ύποπτες συναλλαγές και σε όποια άλλα προνόμια τούς παραχωρούνται).

Δεν θα έμπαιναν άνθρωποι στο «ψυγείο» υπηρεσιών του «δημοσίου» επειδή μόνο και μόνο ήσαν αντίπαλοι πολιτικά από το εκάστοτε κυβερνών κόμμα. Κι έτσι πολλοί τώρα συμφωνούν με τη σφαγή που επιχειρείται στο βαθύ κράτος (στο βαθύ ΠΑΣΟΚ κ.λπ.). Εχουν χάσει το δίκιο τους από μόνοι τους γιατί υπηρέτησαν τυφλά ένα πελατειακό, ανέντιμο σύστημα, που βόλευε τους πάντες, εκτός απ' αυτούς που δεν είχαν «μπάρμπα στην Κορώνη». Τώρα που δέχονται την επίθεση από τους Αμερικανοευρωπαίους, η κοινωνία δεν τους συμπαραστέκεται· τουναντίον, μέρος της φαίνεται να το απολαμβάνει...*

Παραμένει εντούτοις ως μείζον πρόβλημα η εξάρθρωση του κοινωνικού ιστού, που ήδη έχει επιτευχθεί σε πολλούς τομείς της δημόσιας διοίκησης και της ιδιωτικής εργασίας. Η κοινωνία διαλύεται και οι πλείστοι άδομεν. Ο καπιταλισμός χαμογελά αυτάρεσκα και η Αριστερά (και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις...) τα βάζουν με τον Πάγκαλο που εκστομίζει το αυτονόητο γι' αυτόν, όντας περήφανος (;) υπηρέτης του καπιταλιστικού συστήματος. Η αμερικανική νοοτροπία («ο φτωχός είναι υπεύθυνος για την κατάντια του») εδραιώνεται και σε αυτή τη χώρα (ε, καιρός ήταν μετά όλο αυτό το χοντροκομμένο λάιφ στάιλ που λουστήκαμε...).

stamg@enet.gr

ΣΗΜΕΊΩΣΗ: Η υπογράμμιση δια της αλλαγής του χρώματος είναι δική μου, και όλοι θα καταλάβατε, από το πνεύμα προηγούμενων αναρτήσεων μου, το λόγο. Αμετανόητες συνδικαλιστικές παρατάξεις σε αγαστή συναλλαγή και συνέργεια με τους ψηφοφόρους τους και με τη διοίκηση των διευθύνσεων εκπαίδευσης εξακολουθούν και συντηρούν ένα καθεστώς προνομιακής μεταχείρισης "ημετέρων" και αλίμονο σε όσους για λόγους προσωπικής ακεραιότητας και αξιοπρέπειας δεν καταδεχτούν να συμμετέχουν σε τέτοια αλισβερίσια. Υπομένουν όλες τις δυσμενείς συνέπειες της τυπικότατης, μόνο γι' αυτούς, εφαρμογής των κανόνων του παιχνιδιού και ταλαιπωρούνται, ενώ οι ζαβολιάρηδες μοιράζουν το χαρτί... Θα συνεχίσουμε να τους ανεχόμαστε;

  

Ιωάννα Καρυστιάνη: "Δεν ντρέπονται οι πολιτικοί" (από την "Ελευθεροτυπία", 27/11/2010)

...Δεν βλέπω λύπη ή ντροπή στα μάτια των πολιτικών μας

- Η Ελλάδα πώς θα ανασηκώσει το ανάστημα που της απέμεινε, για να αντιμετωπίσει την κρίση; Θ' αντέξει ή θα διολισθήσει σ' ένα τριτοκοσμικό μοντέλο;

«Η διατύπωση "τριτοκοσμικό μοντέλο" είναι όλα τα -ψευτισμένα- λεφτά. Για αρχή, ας αποσύρουμε τη λέξη "μοντέλο", μας τρέλαναν πότε με το ιρλανδικό, πότε με το δανέζικο, και να τα αποτελέσματα. Δεν είμαι πολιτικός ή οικονομολόγος, οπότε μπορώ να πω μόνον ό,τι μου αναλογεί. Πως δεν βλέπω λύπη ή ντροπή στα μάτια των πολιτικών μας, μόνο ζόρι για την πολιτική τους τύχη. Πως μας φόρτωσαν τα δικά τους "Σακιά". Αποποποιούνται τη διαφθορά τους χρεώνοντας ως διεφθαρμένους συλλήβδην τους Ελληνες και ζητώντας τους καπάκι να πληρώσουν το μαύρο πολιτικό χρήμα και το κόστος της δικής τους υποταγής σε συμφέροντα. Πως προκαλεί η ανανδρεία τους να εξισώνουν τις δικές τους τεράστιες ευθύνες με αυτές των πολιτών, μαζί και των χιλιάδων νέων που δεν πρόλαβαν να φτιάξουν το παραμικρό, μαζί και των χιλιάδων μεγάλων και γερόντων που βολοδέρνουν μεταξύ ανεργίας και πενιχρής σύνταξης.

Για την ώρα "περπατάει" ο βασικός όρος του Μνημονίου, η διάσωση του οικονομικοπολιτικού συστήματος. Μας βάζουν σεκιουριτάδες των τραπεζών και των κομματικών αξιωματούχων. Αν ανοίξουμε τους "άκοπους" τόμους και τους διαβάσουμε, αν στρέψουμε επιτέλους το βλέμμα στα παιδιά μας και φανταστούμε τι ζωή τα περιμένει, θα βρούμε το κουράγιο να αντέξουμε και τους τρόπους να αγωνιστούμε για χάρη τους».

- Η Αριστερά, κατακερματισμένη πια, πέρα από τον καταγγελτικό της λόγο, πού μπορεί να αναζητήσει επιχειρήματα για να φανεί η σημερινή της ταυτότητα;

«Δεν είναι μόνον η Αριστερά στην Ελλάδα και παντού που έχει πρόβλημα. Εχουν και οι Απέναντι. Η κατάσταση μοιάζει εκτός ελέγχου και δεν υπάρχουν λύσεις στα τσεπάκια. Πειράματα γίνονται. Θα πιάσει το ροκάνισμα του κοινωνικού κράτους; Θα πιάσουν οι (δραματικές) αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις; Τώρα που ξηλώνουν θεμέλια, ο κατακερματισμός της Αριστεράς τούς πέφτει λουκούμι. Οι αριστερές δυνάμεις οφείλουν να στηρίξουν τον κόσμο με ενότητα στη δράση. Αυτό επείγει και στις παρούσες συνθήκες, μόνον αυτό παρέχει "ταυτότητα" σοβαρότητας. Θα πάρουν άλλες στροφές και τα μυαλά για περαιτέρω».

- Τι εκτιμάτε, η Ευρώπη κατρακυλάει προς έναν υφέρποντα φασισμό, που θα οδηγήσει μόνο σε οικονομικό πόλεμο;

«Η ταπείνωση σε δόσεις, ο φόβος σε δόσεις, ο φασισμός σε δόσεις. Εκρηκτικός ο λογαριασμός. Η Ιστορία κρατάει στα λογιστικά της βιβλία πολλές ζημίες και χρεοκοπίες της ανθρωπότητας. Να μην αφεθούμε σε επαναλήψεις».

Και πιο πάνω, έχει πει...

...«Στο δικό μου σακί κουβαλώ τα δικά μου και κάποια μπήκαν μέσα εκεί στη διαδρομή της γενιάς μου. Ομως, δεν μπορώ να την εκπροσωπώ. Μαστορεύουμε το παρελθόν μας κατόπιν εορτής. 'Η το ξεχαρβαλώνουμε κιόλας. Η μυθοπλασία ωστόσο για να συμβάλει σε πιο συνολική θέαση μιας εποχής στέλνει τον συγγραφέα και σε άγνωστα μονοπάτια, δρόμους, ερημιές. Εστησα μια πλοκή που ελίσσεται και εξελίσσεται μέσα από ακραίες εμπειρίες. Τα "Σακιά" είναι μια ιστορία μοναχικής ήττας, δίχως δόξα, δίχως ίχνος περηφάνιας. Στη σημερινή δεινή οικονομική, πολιτική και πολιτισμική μας πραγματικότητα, οι ήρωες των "Σακιών" σαν να περισσεύουν. Σκέφτομαι όμως ότι όσα ζούμε συλλογικά και κατά μόνας τον τελευταίο καιρό, ακραία βία είναι κι αυτά»...

...Η γλώσσα του βιβλίου είναι τραχιά, δεν είναι "Η Μελωδία της Ευτυχίας". Είναι εργαλείο καταγραφής εγκλημάτων και συντελεστής συνθηκών μιας καθημερινότητας, όπου πολλαπλασιάζονται οι λοξές ματιές της δυσπιστίας, τα μισόλογα της καχυποψίας, τα μονοσύλλαβα της αποδοκιμασίας, τα επιφωνήματα της ειρωνείας, οι σιωπές του βουβού θυμού.

Είναι μια γλώσσα δυσαρέσκειας που περιγράφει, νομίζω, την εποχή μας. Πολιτικοί αλαλαγμοί και αντισυντροφικοί καβγάδες. Δεν κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά. Πλακωνόμαστε με περισσή ευφράδεια στις μπηχτές. Ξεφτέρια να ηλεκτρίζουμε, ανίκανοι να αποηλεκτρίζουμε τις εντάσεις...

Μοιραία και όταν μονολογούμε, το ξέσπασμα δεν αφήνει τίποτα όρθιο εντός μας, σαρώνει κι εμάς τους ίδιους...

...Ένα "αριστερό" σπίτι δεν είναι εξ ορισμού απρόσβλητο από τα μαύρα σκοτάδια. Οι αριστερές καταβολές, ως μερικό φόντο παρελθόντος στην περίπτωση του βιβλίου, δεν καθιστούν τους απογόνους άτρωτους και ατρόμητους. Εξάλλου οι πληγές των πολύχρονων απηνών διώξεων έχουν σοβαρές επιπτώσεις στα παιδιά, όπως στον πατέρα του Λίνου.

Μετά, η αίσθηση ότι το ωραίο δίχως βάσανα μέλλον αργεί πολύ και η επανάσταση δεν τρέχει, αποτελειώνει μερικούς πολύ χτυπημένους.

Με τα χρόνια η καθημερινότητα εξομοίωσε κάπως πολλούς αριστερούς με τους λοιπούς. Πλήττουν κι αυτούς η κόπωση, η σύγχυση, η ακύρωση, η αργοπορία ανασυγκρότησης, η αγριάδα της σφοδρής εσωτερικής μοναξιάς... 

Μπροστά πηγαίνει ο Ιρλανδός και πίσω πηγαίνει ο Ευρωπέος...

Από τον "Καιρό" της "Ελευθεροτυπίας" (24/11/2010)

Η πρώτη μουσική της μέρας - Κοντσέρτο για τσέμπαλο (Αλέγκρο) του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ)

Αν και πέρασαν 10 ημέρες, άρθρον το οποίον εξακολουθεί ισχύον...

Το μήνυμα που έλαβα εγώ, Protagon, 16/11/2010

του Γιώργου Γραμματικάκη

   Ύστερα από μακρόχρονη απουσία, απεφάσισα να εκφράσω μέσω του αγαπητού μου Protagon – είχα προτάσεις και από το CNN, το Al Jazzerra News, αλλά και από το Master Chef - την πλήρη αγανάκτηση και πικρία μου. Διότι, επί μία εβδομάδα τώρα, και φοβούμαι επί αυτό θα συνεχισθεί επί μακρόν, η χώρα υφίσταται καταιγισμό αναλύσεων και ερμηνειών, ακόμα και διδαχές γύρω από το «μήνυμα» των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ο Πρωθυπουργός μας, τα κόμματα και οι υποψήφιοι, οι εκπρόσωποι και οι συνδικαλιστές, οι απρόσωποι και οι δημοσκόποι, ακόμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θεώρησαν ως πρώτιστο καθήκον τους να αναλύσουν το «μήνυμα», να το προεκτείνουν, να το τυλίξουν με σημαίες και ιαχές.

   Κανείς δεν σκέφτηκε εμένα, τον απλό ψηφοφόρο και το αντίστροφο μήνυμα που έλαβα εγώ, ο υποφαινόμενος. Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι το μήνυμα, που έλαβα εγώ - από τις εκλογές και τα κόμματα, από τους υποψηφίους και τα τηλεοπτικά παράθυρα - έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από εκείνο που έστειλα ως ψηφοφόρος, είναι καθοριστικής σημασίας για το παρόν και το μέλλον του έθνους. Το άλλο, ξεχάστηκε κιόλας. Με την δέουσα λοιπόν ευθύνη και σεμνότητα, και ως πραγματικός πρωταγωνιστής – protagon, δηλαδή - των εκλογών, επιθυμώ εδώ να αναλύσω το μήνυμα που έλαβα εγώ, ο υποφαινόμενος, εν γνώσει της τεραστίας σημασίας και ανατροπής, που συνεπάγεται.

   1. Τα βράδια των εκλογών κι ενώ περιέτρεχα τα τηλεοπτικά παράθυρα, αισθάνθηκα ότι είχε γίνει μια νεκρανάσταση των ζόμπι. Μια πραγματική, εφιαλτική ανάσταση των ξεχασμένων ζόμπι! Ο πολιτικός μας κόσμος: τι μικροκομματικές ερμηνείες των “μηνυμάτων”, τι φλύαρη κενολογία, τι φθαρμένη μαγνητοταινία στα χείλη, τι αναισθησία απέναντι στο ζοφερό παρόν, που εκείνος –ο πολιτικός κόσμος- δημιούργησε. Έστω λοιπόν: δεν θεώρησαν ότι έπρεπε να παραιτηθούν από τα κομματικά τους αξιώματα, ούτε να μειώσουν τα προνόμια τους. Καθώς όμως η θύελλα σαρώνει τα σπαρτά και τους ανθρώπους, δεν μπορούν τουλάχιστον να πουν ένα όχι στα μικρόφωνα, να ψελλίσουν ένα συγγνώμη στους πολίτες;

   2. Το μήνυμα της αποχής: η αξία του δεν έγκειται στα ποσοστά, ούτε στην χωροταξική του κατανομή. Η αξία της αποχής έγκειται στην σιωπή, στην εκκωφαντική δύναμη της σιωπής. Ευτυχώς, η αποχή δεν έχει - ούτε μπορεί να έχει - εκπροσώπους, δεν ερμηνεύει τη στάση της, δεν διεκδικεί μια θέση στα τηλεπαράθυρα. Η αποχή –ευτυχώς- δεν ακούει τις φλυαρίες, ούτε τις εκκλήσεις. Είναι απλώς η βουή των πλησιαζόντων γεγονότων.

   3. Οι κυβερνητικοί βουλευτές και τα στελέχη –τι χάρμα μετάλλαξης! Πως υπερασπίζονται όσα μέχρι χθες λοιδορούσαν, πόσο εύκολα ξεχνούν τις χθεσινές τους υποσχέσεις. Ας μην υποκρίνονται τουλάχιστον. Λίγοι –το ξέρω!- ενδιαφέρονται πραγματικά για την σωτηρία της πατρίδας, για να αποφευχθούν τα χειρότερα από όσα μας μέλλονται. Τη δική τους σωτηρία επιδιώκουν οι πολλοί, στην πολιτική τους επιβίωση αποβλέπουν. Αυτό, τουλάχιστον, θα ήταν μια ομολογία κυνική αλλά ανθρώπινη. Τα υπόλοιπα είναι μια αφόρητη υποκρισία.

  4. Αυτή η «ολική επαναφορά» της Νέας Δημοκρατίας, τι εύστοχος χαρακτηρισμός! Ολική επαναφορά: στον λαϊκισμό και την αυταρέσκεια, στην ανευθυνότητα και την υποκρισία. Αυτοί, οι εναντίον του μνημονίου, αποδείχθηκαν απλώς αμνήμονες: του τρόπου που κυβέρνησαν την χώρα, των ερειπίων που άφησε η άτακτη φυγή τους.

   5. Οι ηττημένοι των εκλογών: όχι, δεν είναι τα κόμματα εξουσίας, ούτε ο δικομματισμός –μην σας παραπλανούν! Ο πραγματικός, ο μεγάλος ηττημένος των εκλογών είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα και οι παράλληλες του συνιστώσες, εντός η εκτός. Διότι μες στην ιστορική τους ακινησία, δεν είχαν καν δίλημμα: αν η Αθήνα παρέμενε με τον Δήμαρχο της απαξίωσης και της φθοράς, ούτε αν στην Θεσσαλονίκη επικρατούσε ο Άνθιμος και οι αφορισμοί του. Πλην Λακεδαιμονίων, λοιπόν – τι κρίμα! Ναι, πλην Λακεδαιμονίων, όπως πάντα, φοβούμαι για πάντα

   6. Έτσι, λοιπόν: η ελπίδα δεν προήλθε από τους κομματικούς διαδρόμους, δεν χάιδεψε τα αυτιά της εξουσίας η των μέσων ενημέρωσης, δεν κολάκεψε τις αδυναμίες μας. Η ελπίδα, στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη ήρθε από ψυχωμένους ανθρώπους, από την δύναμη των ονείρων, από το χάσμα με τους «άλλους». Αν έλθει και πάλι η ελπίδα στην χώρα, την χώρα μας, με τον ίδιο παράδοξο τρόπο θα έλθει, με τα ίδια ανεπαίσθητα βήματα.

   Έτσι λοιπόν, εγώ ο υποφαινόμενος, καταμετρώ τα μηνύματα που έλαβα από τις εκλογές, τα κατατάσσω κατά κατηγορίες, τα φυλάττω ως κόρη οφθαλμού. Εκείνα, τα άλλα που έστειλα, έχουν κιόλας φθαρεί από τους ανέμους, η δεν έφτασαν ποτέ στους παραλήπτες. Από σήμερα άλλωστε, ίσως και από χθες, άλλα μηνύματα θα κυριαρχούν: των αγορών και της τρόικας, των ομολόγων και της βάσκανης μας μοίρας. Μόνον που –άλλη αποκάλυψη κι αυτή! –καθώς κατέτασσα, εγώ ο υποφαινόμενος, τα μηνύματα που έλαβα από τις εκλογές και τις τηλεοράσεις, χάρις στα μηνύματα που λαμβάνω χρόνια τώρα από τις εκλογές και τις τηλεοράσεις, μπόρεσα να απαντήσω στο μέγιστο, στο καταλυτικό ερώτημα: το πως έφτασα, εγώ ο υποφαινόμενος, υποθέτω όμως και σεις, να κλαίω τα βραδιά για την πατρίδα μου.

Το πρώτο τραγούδι της ημέρας: "Συ μου χάραξες πορεία..." (Απόστολου Καλδάρα)

Στίχοι: Απόστολος Καλδάρας
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώτα Λύδια
Άλλες ερμηνείες: Βίκυ Μοσχολιού || Χαρούλα Αλεξίου

Δυο φιλιά σου κι ένα χάδι
ένα πικραμένο βράδυ
μου ταράξαν της ψυχής μου τη γαλήνη.
Παραδόθηκα σε σένα, 
δε λογάριασα κανένα 
κι είπα τώρα ό,τι θέλει ας γίνει.

Συ μου χάραξες πορεία,
εσύ γλυκιά, εσύ γλυκιά μου αμαρτία.

Πώς την έπαθα δεν ξέρω,
ξέρω μόνο ότι υποφέρω
όλη νύχτα πάνω στο κρεβάτι,
να ζητάω, για φαντάσου,
τα παράνομα φιλιά σου
και να μην μπορώ να κλείσω μάτι.

Όμως σκέπτομαι για λίγο
να καθίσω ή να φύγω,
αφού ξέρω απ' τους δυο μας τι θα μείνει.
Να ποιο θα 'ναι το φινάλε,
πόνοι, δάκρυα και βάλε, 
μα θα μείνω κι ό,τι θέλει ας γίνει.

Το πρώτο ποίημα της ημέρας - Από την "Έξοδο" του Αργύρη Χιόνη [γ.1943]

Αν χαμηλώσεις τα μάτια σου
Απ' τα ουράνια σώματα στα σύννεφα
Από τα σύννεφα στις κορυφές των βουνών
Από τα σύννεφα στις κορυφές των βουνών στις κορυφές των δέντρων
Από τις κορυφές των δέντρων στο ύψος των ανθρώπων
Από το ύψος των ανθρώπων στο μικρόκοσμο των ριζών
Ίσως με βρεις


Μπορώ να σκαρφαλώσω σ' ένα φύλλο χλόης
Δίχως να λυγίσει

"Χαϊ Καϊ" του Δ.Ι. Αντωνίου (1906-1994)

ΧΑΪ - ΚΑΪ


         2


Χορεύουν πιάτα
χρυσά στο κύμα πάνω,
χίλια φεγγάρια




          6


Στέρνα και πίνει
την ψυχή μας σταγόνα
τούτος ο κόσμος.


Από την Ανθολογία Ελληνικής Ποίησης του Σπ. Κοκκίνη ( Βιβλιοπωλείον της "Εστίας")

Από το "Ναυτίλο¨ του Στάθη στην αγωνία του Γιώργου Βότση ("Ελευθεροτυπία", 22/11/10)

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=22/11/2010&id=226249

Χωρίς σχόλια...

 [ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ ] Ζητήµατα αισθητικής ηθικής

Οταν η Κική Δηµουλά και ο Μάνος Ελευθερίου ψηφίζουν Ψινάκη...

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010 (εφημ. "ΤΑ ΝΕΑ")

Πολλούς σοκάρισε η δήλωση υποστήριξης του κυρίου Ψινάκη από την ποιήτρια και ακαδηµαϊκό Κική Δηµουλά και τον ποιητή Μάνο Ελευθερίου. Το σοκ ήταν ακόµη ισχυρότερο αφού, σε περίπτωση εκλογής του κυρίου Κακλαµάνη ο κύριος Ψινάκης επρόκειτο να αναλάβει τα περίφηµα «πολιτιστικά» του δήµου. Τώρα που το σοκ ξεπεράστηκε και ο κύριος Ψινάκης δεν θα αναλάβει τα «πολιτιστικά» του δήµου αλλά θα συντρέξει, ή θα αντιπολιτευθεί, όποιους τα αναλάβουν, επιβάλλονται ορισµένες δεύτερες σκέψεις. 

Προφανώς,καιηκυρία Δηµουλά και οκύριος Ελευθερίου δεν µίλησαν ως απλοί ψηφοφόροι. Δεν συγκαταλέγονται στους πολλούς που έδωσαν στον υποψήφιο τη θέση του πρώτου σε σταυρούς δηµοτικούσυµβούλουτης πρωτεύουσας. Αυτοί, «οι πολλοί», καλύπτονται από την ανωνυµία του παραβάν. Αν αισθάνθηκαν την ανάγκη να εκφράσουν δηµόσια την προτίµησή τους το έκαναν, προφανώς, γιατί θεώρησαν ότι άξιζε τον κόπο να επενδύσουν ένα, έστω µικρό, µέρος του πνευµατικού κεφαλαίου που διαθέτουν στο χρηµατιστήριο των εκλογών. Θεώρησαν, κατά συνέπεια, πως ο εν λόγω υποψήφιος αξίζει και για να διαχειριστεί την πολιτιστική της άνοιξη. 

Οµως ας πούµε ότι τίποτε από αυτά δεν ισχύει. Ας υποθέσουµε πως δεν χρειάζεται να βγάλουµε από τη µύγα ξίγκι. Δεν χρειάζεται δηλαδή να ψάχνουµε για πολιτικά συµπεράσµατα εκεί όπου ισχύουν οι απλές, αγαπησιάρικες και µη εξαιρετέες ανθρώπινες συνθήκες. Ας παραδεχθούµε δηλαδή πως και ο µεν και η δε αισθάνθηκαν την ανάγκη να ανταποδώσουν κάποια φιλοφρόνηση που ενδεχοµένως είχαν κάποτε δεχθεί από τον κύριο Ψινάκη. Σ’ αυτήν την περίπτωση και ο µεν και η δε θεώρησαν πως το πνευµατικό τους κεφάλαιο είναι τόσο µεγάλο που δεν τους κοστίζει να ξοδέψουν κάτι για τα ψίχουλα µιας δήλωσης. Στο κάτω κάτω το καθεστώς της κοινωνικής ελευθερίας στο οποίο έχουµε περιπέσει επιτρέπει στον καθένα να λέει ό,τι θέλει χωρίς κανείς να του ζητάει τον λόγο. Στο κάτω κάτω γιατί η επικράτεια της πνευµατικής ζωής να εξαιρείται από όσα συµβαίνουν στην υπόλοιπη επικράτεια όπου την ανταλλαγή πολιτικών απόψεων την έχει αντικαταστήσει ένα σερνάµενο και κουνάµενο κουτσοµπολιό; Ο τάδε εθεάθη να τρώει µε τον τάδε άρα ο τάδε πήρε θέση κατά ή υπέρ του Μνηµονίου, αλλά ακόµη κι αν δεν την πήρε θα την πάρει όπου να ‘ναι. 

Τι αξίζουν και τι κοστίζουν µερικές λέξεις παραπάνω σ’ αυτό το ακοµπλεξάριστο σύµπαν της συναλλαγής; Ας µας το πουν οι ποιητές µας που υποτίθεται πως θεωρούν το σηµαντικότερο κεφάλαιό τους τις λέξεις. Ή µήπως δεν είναι έτσι; Ή µήπως απ’ το πολύ να παίζεις µε τις λέξεις χάνεις και το αίσθηµα του βάρους τους; Οµως και το λογοπαίγνιο, όπως και κάθε παίγνιο, έχει τους κανόνες του. Και οι κανόνες στην περίπτωση δεν ορίζονται από την πολιτική στάση του καθενός. Αν σοκάρει η δήλωση των δύο, δεν σοκάρει επειδή διαφωνείς πολιτικά µαζί τους. 

Κάποτε, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος είχε χαρακτηρίσει τη Μακρόνησο, Παρθενώνα της Νέας Ελλάδας. Η δήλωση ήταν εκτρωµατική και η πολιτική του στάση εγκληµατική. Και όπως έλεγε ο Χατζιδάκις, η ευθύνη του ήταν ακόµη µεγαλύτερη αφού τη δήλωση δεν την έκανε όταν ήταν 25 χρονών, οπότε θα είχε το ελαφρυντικό της νεότητας, αλλά έχοντας περάσει τα 40. Οµως η δήλωση ήταν πολιτική. Εκ των υστέρων, ο ίδιος έκανε ό,τι µπορούσε για να ξεπλύνει τη θητεία του στον δηµόσιο βίο και την υστεροφηµία του από το εγκληµατικό, το επαναλαµβάνω, λάθος του καιρού εκείνου. Ο διανοούµενος µπορεί να πέσει έξω, δεν είναι αλάθητος όπως ο Πάπας και το ΚΚΕ, όµως οφείλει να αναλαµβάνει την ευθύνη των λεγοµένων του. Η στάση του οφείλει να παράγει «κρίση». Αλλιώς οφείλει να σιωπά για να µη συµµετέχει στην περιρρέουσα ακρισία. Είναι και θέµα αισθητικής. Εκτός πια κι αν ξεχνάµε πως για τον ποιητή τα ζητήµατα αισθητικής και ηθικής τάξεως είναι απολύτως συνυφασµένα. 

Και εδώ φτάνουµε στην καρδιά του προβλήµατος. Η Ελλάδα µετά το 1974 αποφάσισε να γίνει µια γραφική χώρα, να απαλλάξει εαυτήν από κάθε ευθύνη, αφού το «γραφικό», εξ ορισµού, δεν οφείλει τίποτε σε κανέναν εκτός από την ανεµελιά της γραφικότητάς του. Μετά το 1981 και την ένταξή µας στην τότε ΕΟΚ «η γραφικότητα» εδραιώθηκε ως εθνική ιδεολογία. Απ’ αυτήν δεν εξαιρέθηκε η πνευµατική µας ζωή. 

Τώρα που το σκηνικό της γραφικότητας γκρεµίζεται πάνω στα κεφάλια µας, αν οι πνευµατικοί άνθρωποι θέλουν και µπορούν να προστατεύσουν το έργο τους από τα ερείπια οφείλουν, αν µη τι άλλο, να θεραπεύσουν εαυτούς από το στίγµα της ανεµελιάς και της γραφικότητας. Κοινώς, όσοι µπορούν, οφείλουν να σοβαρευτούν. 

Είναι θέµα αισθητικής και ηθικής εννοείται.

στίΓΜα ΓραΦίκότΗτασ

Αν οι πνευµατικοί άνθρωποι θέλουν να προστατεύσουν το έργο τους από τα ερείπια, οφείλουν να θεραπεύσουν εαυτούς από το στίγµα της ανεµελιάς και της γραφικότητας

Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος είναι συγγραφέας