...Το κυρίαρχο σύμβολο του αμερικανισμού, το melting pot (αποκοπή από τις ρίζες της εθνικής κουλτούρας και ένταξη στην απρόσωπη κουλτούρα τού τίποτε), μπορεί να φαίνεται ότι επικρατεί παγκοσμίως, αλλά οι παραδοσιακές αξίες που συντρέχουν τον άνθρωπο αντέχουν ακόμη, έστω ως μικροί πυρήνες. Αντιστέκονται στην αφομοίωση, στην εκρίζωση των αξιών, στην επιβολή ενός ανέντιμου, σαδιστικού, άνωθεν προερχόμενου «εκσυγχρονισμού». Δεν μπορείς, όμως, να εκσυγχρονίσεις μια κοινωνία πίνοντας, διάβολε, το αίμα των μελών της. Κάποια στιγμή οι αυθόρμητες λαϊκές σχέσεις θα απαιτήσουν τον χώρο τους στο «χωνευτήρι» του καπιταλισμού, που, με περισσό ζήλο και αφοσίωση, υπηρετεί τούτη η κυβέρνηση.
Και βέβαια οι «παραδοσιακές» αξίες που αντιστέκονται δεν είναι το τρίπτυχο πατρίς - θρησκεία - οικογένεια, αλλά η αλληλεγγύη, η συμπάθεια, το συλλογικό πένθος, η συλλογική χαρά· το συνανήκειν. Συνακόλουθα, το τσάκισμα της ματαιοδοξίας, το πέταγμα της μάσκας υποκρισίας και δειλίας, η αποπεζοποίηση της ζωής, η είσοδος της ποίησης, του έρωτα και της πολιτικής στην κάθε μέρα, ολίγη υποστολή της οίησης και συμμετοχή στα κοινά φαντάζουν εκ των ων ουκ άνευ... (Γιώργος Σταματόπουλος)
...................................................................................................................................
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Στη μέση του τοπίου / ένας βοσκός / γερμένος πάνω στο μπαστούνι του/ γιατί μπαστούνι είναι στην πραγματικότητα εκείνο που / νομίζουμε για γκλίτσα - / στηρίζεται / εκεί μελαγχολεί / παίρνει κάτι το μάτι του από τη λάμψη / καθώς εσύ οπλίζεις / αλλά και πάλι δεν κινείται / αφήνει στην καλή σου διάθεση πως θα το πεις αργότερα / τοπίο; / άνθρωπος; / φύση και άνθρωπος; / θ' αποφασίσεις να φλουτάρεις πίσω του τα πρόβατα; / ή θα υπερισχύσει του βουνού το πράσινο και ο λαιμός / θα δείχνει / τι σκέφτεται το πρόβατο αφού δεν ξέρει / πως είναι σύντομος ο βίος όταν βόσκεις.
Καλό Σαββατοκύριακο σας εύχεται ο ποδηλάτης, και σας παρακαλεί να σκεφτείτε τον φονικό ανταγωνισμό, τη διάσωση της μετριότητας, την ακαδημαϊκή και πολιτική εξουσία - παράγοντες της παρακμής που πιστεύουν στην αιωνιότητά τους / αλλά δεν είναι αυτή η Πραγματικότητα, γιατί ευτυχώς, δεν είναι μία και δεν θα τη βρούμε παρούσα απλώς στο παρόν, παρότι εκεί ενοικεί ολοκάθαρα. Για σκεφτείτε κι αυτό το περίφημο "μητέρα είναι μόνο μία" ανεκδοτικό ή μη. Σκεφθείτε το απύθμενο βάθος αυτής της δυσδιάγνωστης καίτοι ευδιάκριτης παθογένειας, στο όνομα και στην ουσία της οποίας έχουν γραφτεί ποιήματα, όπερες, θεατρικά, αστυνομικά δελτία και μυθιστορήματα, έχουν χαραχτεί ταφικές επιγραφές, έχουν φιλοτεχνηθεί γλυπτά (βλέπε την τρανταχτή περίπτωση της βερολινέζας γλύπτριας Καίτε Κόλβιτς) και λοιπά, και λοιπά. (Μαρία Λαϊνά)
...ΠΑΝΩ στη μαύρη αμμουδιά του Περίβολου ένα ζευγάρι ανταλλάσσει ωκεάνιους όρκους, που σε λίγο θα παραβεί. Σκαλίζουν κι άλλο τη λέξη «σ' αγαπώ», κάνουν μπεστ σέλερ την αιωνιότητα. Ο Μπαμπινιώτης θα πρέπει να γράψει καινούριο λήμμα. Για να εκφραστούν χρησιμοποιούν λέξεις άλλων, χειρονομίες άλλων. Για να κερδίσουν κάτι ελάχιστο, χάνουν τον εαυτό τους.
Ενα ιστιοφόρο κόβει βόλτες στ' ανοιχτά, τα πανιά του μοιάζουν με νυφικό. Φαίνεται, η θάλασσα το αποφάσισε. Η Χιονάτη περπατάει πάνω της υπό το άγρυπνο βλέμμα των επτά νάνων, που παραμένουν ψυχροί, ασυγκίνητοι μπροστά στη λευκότητά της. Μια μαμά παίζει μ' ένα πιτσιρίκι στο κύμα. Το στριφογυρίζει, βζουουπ. Το κρατάει απ' τη μέση, για να του μάθει να κολυμπά. Η ίδια μαμά θα του δείξει αργότερα, καθώς μεγαλώνει, τον τρόπο να πνίγεται.
ΠΑΛΙΑ η οικογένεια γινόταν η βάρκα που θα σε έσωζε απ' το πνίξιμο. Τώρα το καράβι βουλιάζει. Δεν μπορεί. Τα νερά στο αμπάρι φτάνουν έως τα γόνατα. Οι δύο στρατοί που βρίσκονται στο κατάστρωμα το παλεύουν. Αδειάζει ο ένας το νερό στα μούτρα του άλλου. Το νερό, όμως, παραμένει μέσα. Το καράβι βυθίζεται.
Και η Σαντορίνη βυθίστηκε κάποτε. Αυτή η νέα Σαντορίνη είναι καινούριο μοντέλο, παραμένει ακίνητη.
Πήγα στη Σαντορίνη χωρίς θεατές, χωρίς κάποιους που το βλέμμα τους να κατοχυρώνει αυτό που είμαι· με ιδιότητες και χαρακτηριστικά. Μόνος. Ο Σταντάλ λέει ότι μπορείς να αποκτήσεις τα πάντα με τη μοναξιά, εκτός από χαρακτήρα. Εχει δίκιο. Δεν υπάρχει κανείς να κρατήσει στοιχεία -έστω υποκειμενικά- για το οδοιπορικό σου.
Τα συρτάρια μου είναι γεμάτα από αλμυρά κομμάτια Σελήνης. Σαν κι αυτά του διάσημου άλμπουμ των Φλόιντ. Πρέπει να τα καταψύξω για να διατηρηθούν. Δεν μ' αγαπάω που σ' αγαπάω. Καθόλου... (Σταύρος Σταυρόπουλος)
