Senor Blues - Horace Silver (Released on: 1988-01-01) / (youtube, 10.5.2017)

 ..............................................................

Senor Blues - Horace Silver

Released on: 1988-01-01 / (youtube, 10.5.2017)


Piano: Horace Silver


Bass: Doug Watkins


Drums: Louis Hayes


Tenor Saxophone: Hank Mobley


Trumpet: Donald Byrd


Composer Lyricist: Horace Silver

"ΤΟ ΑΛΟΓΟ" ποίημα της Νανάς Ησαΐα (1934 -2003) (από τη συλλογή «Ποιήματα 1969», λωτός, 1969 και τον "Χαρτοκόπτη" του ποιητή και φίλου στο Γιώργου Χ. Θεοχάρη-facebook 6.11.2024))

 ...............................................................

             Νανά Ησαΐα (1934 - 2003)

ΤΟ ΑΛΟΓΟ


Ίσως τώρα να μπορέσω να γράψω
γι’ αυτόν.
Η λάμπα απέναντι μάζεψε γύρω της ολόκληρη
τη νύχτα
σαν μία ακόμα μπούλα από γυαλί
μαύρη αυτήν τη φορά
και με μία περίεργη οσμή από νερό-λουλούδια.
Τώρα η θάλασσα είναι μακριά
όπως και το κύμα του ποιήματός μου
στο χαρτί
όταν το γέμισε από μπλε δάκρυα.
Ήταν ενοχλητικό το κύμα.
Το μελάνι κυλούσε στο νερό –
Το περιφρονητικό πρόσωπό του αμφιβάλλει
και τώρα από μακριά
αν θα μπορέσω να γράψω.
Γι’ αυτόν.
Το μικρό παιδί που σκάλισε σε μια παραλία
από ξύλο
ένα μικρό άλογο
κι έφυγε καβαλάρης…
Και σκέφτομαι ποιο άραγε να είναι
το νόημα της χαράς
ή της αναχώρησης
πάνω στα σιωπηλά λόγια μας
στην θάλασσα

στο κύμα πάνω στο χαρτί
σαν δάκρυα…

Νανά Ησαΐα (1934 -2003)

από τη συλλογή «Ποιήματα 1969», λωτός, 1969

"Η ΒΕΡΥΚΟΚΚΙΑ" ποίημα του Νίκου Φωκά (1927-2021), από την «Ανθολογία Ποίησης» Ρένου Ηρακλή και Στάντη Αποστολίδη, (τ. 3, 11η έκδοση, 1983)

 ..............................................................

Η ΒΕΡΥΚΟΚΚΙΑ


Είναι στον κήπο μας μια βερυκοκκιά.
Τα κλαδιά της φτάνουν ως το παράθυρο το καλοκαίρι
κι ο ίσκιος της τόσο παχύς..- κάτι που πιάνεται…
Μια σαύρα πού και πού κάνει όμορφο το χώμα…

Είμαστε όλοι γέροι πια σ’ αυτά τα σπίτια –
με θερμοκρασία μηδέν και μηδέν συνεννόηση,
με εγωισμούς τρυπωμένους ακόμα
κι άλλους μισοσκοτωμένους από μια διαβατική αθωότητα...

Τρέχει τ’ αεράκι μέσα στο φύλλωμα τ’ απόγεμα
φέρνοντάς μας ένα ρίγος χωρίς οδύνη
φρίκη νεανική από άλλο κόσμο
μακροχρόνια ανατριχίλα πάνω στο δέρμα

μακροχρόνια γεύση από βερύκοκκο…
(Έτσι σου φάνηκε η ζωή σε μιαν ώρα αφαιρεμού…
Γιατί στο τέλος ποιος ξεχνά πως η ζωή είναι μόνο
μια μακροχρόνια γεύση από κοτσάνι.)

Νίκος Φωκάς (1927-2021), από την «Ανθολογία Ποίησης» Ρένου Ηρακλή και Στάντη Αποστολίδη, τ. 3, 11η έκδοση, 1983]

"October - Autumn Song" from Tchaikovsky's "The Seasons" (Olga Scheps live) (youtube, 1.10.2017)

 ..............................................................

"October - Autumn Song" from Tchaikovsky's "The Seasons" (Olga Scheps live)

Olga Scheps playing Tchaikovsky's cycle "The Seasons / Die Jahreszeiten" Op. 37a live at Stadthalle Germering.

Live recording April 29, 2016.

(youtube, 1.10.2017)

"'Ένστικτο επιβίωσης" γράφει ο Μανώλης Πιμπλής ("Εφημερίδα των Συντακτών", 04.11.24)

 

Ένστικτο επιβίωσης

γράφει ο Μανώλης Πιμπλής  ("Εφημερίδα των Συντακτών", 04.11.24) 

Ο Τραμπ αποτελεί εκφραστή μιας παμπάλαιας ιδέας, της ιδέας της επικράτησης με βάση τη δύναμη. Όπως συμβαίνει με τα παιδιά, κυρίως τα αγόρια, όπου ο πιο δυνατός επιβάλλεται στην παρέα προσβάλλοντας, βρίζοντας, υποτιμώντας τους άλλους, ενίοτε δέρνοντάς τους κιόλας. Η ιδέα αυτή έχει βρει κατά καιρούς πολλούς πολιτικούς εκφραστές, οι πιο προφανείς είναι οι ναζί. Αλλά συνδέεται με αρχέγονα ένστικτα, την αγωνία της καθημερινής αναζήτησης τροφής και επιβίωσης, με το «ο θάνατός σου η ζωή μου». Αυτά θεωρητικά ξεπεράστηκαν με τον πολιτισμό, την εκπαίδευση, τον εκδημοκρατισμό. Οπότε εδώ βρισκόμαστε ενώπιον ενός πρωτοφανούς παλιμπαιδισμού της πολιτικής.

Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που βλέπουν στον Τραμπ τον επιχειρηματία. Σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ ένας μαύρος άντρας λέει σε γυναίκα επίσης μαύρη, υποστηρίκτρια της Χάρις, ότι «η Αμερική είναι επιχείρηση» και ότι «ο Τραμπ είναι καλός επιχειρηματίας», κατάλληλος να τη διευθύνει.

Βέβαια ούτε η ιδεολογία της δύναμης, ούτε η ιδεολογία του «έθνους-επιχείρηση» έχουν καμία σχέση με τη δημοκρατία. Και ίσως εδώ κάπου να βρίσκεται το κλειδί. Τόσο η δημοκρατία όσο και ο ορθός λόγος είναι νωπές κατακτήσεις. Της εποχής του Διαφωτισμού. Με φωτεινά ιστορικά διαλείμματα, βέβαια, η ανθρωπότητα πορεύτηκε παραχωρώντας την πολιτική εξουσία στην ωμή δύναμη και την επίλυση των υπόλοιπων ζητημάτων στις θρησκείες. Η δημοκρατία είναι κουραστική. Οπως και ο ορθός λόγος. Προϋποθέτουν επιχειρήματα, παραχωρήσεις στους άλλους, πάνε κόντρα στο ρεύμα των αιώνων. Αν είσαι δημοκρατικός πρέπει να ξέρεις ότι υποχρεωτικά θα σέβεσαι τις μειοψηφίες. Αν είσαι ορθολογιστής θα πρέπει να ξέρεις ότι κάθε ισχυρισμός θα πρέπει να αποδεικνύεται. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια τέτοια περίοδο. Δημοκρατία και ορθός λόγος κουράζουν παραπάνω, ίσως γιατί οι προσπάθειες που επιβάλλουν δεν έχουν το ανάλογο αντίκρισμα, ίσως απλώς γιατί υπονομεύονται από ποικίλες εξουσίες και δυνάμεις της αγοράς.

Παλιά λεγόταν ότι τα κομμουνιστικά καθεστώτα αποτελούσαν τουλάχιστον ένα μπαμπούλα που βοηθούσε τη διατήρηση εργατικών δικαιωμάτων στη Δύση. Εκ των υστέρων φάνηκε ότι ο μπαμπούλας αυτός υποχρέωνε και στη διατήρηση στοιχειωδών αξιών, καθώς τώρα ζούμε την εμπορευματοποίηση των πάντων, ακόμα και της πληροφορίας. Οπως επισημαίνει ο Στέφανος Τραχανάς στο βιβλίο του «Επιστήμη και Δημοκρατία», όπου αναλύει όχι πια την υποχώρηση της πολιτικής, αλλά και της επιστήμης σήμερα, ως πυλώνα της δημοκρατίας, η διάσημη τηλεπαρουσιάστρια Οπρα Γουίνφρεϊ προβάλλει συστηματικά διάφορους σύγχρονους ψευδοπροφήτες-influencers!- που πουλάνε ματζούνια με επιστημονικό περιτύλιγμα. Οταν αυτό γίνεται επί δεκαετίες, πώς να μην καταλήξουμε στους Τραμπ; Ισως το μόνο που μας σώζει είναι το κύρος που ακόμα έχει η επιστήμη. Οτι βλέπουμε όλοι απτό μπροστά μας το ψυγείο, το πλυντήριο, το κομπιούτερ, πράγματα που δεν τα φτιάχνουν ούτε ο παπάς της ενορίας, ούτε ο Πάολο Κοέλιο. Γι’ αυτό και πιστεύουμε ακόμα ότι η ατομική βόμβα δεν είναι fake news. Και διστάζουμε να την παραδώσουμε σε έναν «καλό επιχειρηματία» ή στον βαρύμαγκα της τάξης. Πάλι ως ένστικτο επιβίωσης.

"ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΩΝ ΕΙΔΩΝ ΦΙΛΙΑ" ποίημα της ποιήτριας και φίλης στο fb Χλόης Κουτσουμπέλη (facebook, 4.11.2024)

 ...............................................................

    Χλόη Κουτσουμπέλη (γ. 1962)

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΩΝ ΕΙΔΩΝ ΦΙΛΙΑ


Το φιλί σπουργίτης
μικρόσωμο, μισομαδημένο, γκρίζο
ικανό μόνο για πέταγμα ρουτίνας,
το φιλί περιστέρι,
στέλνεται γεμάτο ελπίδα απ’ την κιβωτό του φέισμπουκ
επιστρέφει ψόφιο σε τρύπια σανίδα σωτηρίας,
το φιλί γύπας
αρπακτικό και αχόρταγο,
αρπάζεται με γαμψά νύχια απ’ τα χείλη
και κάθε μέρα αφαιρεί ένα κομμάτι τους,
το φιλί χελιδονόψαρο ανάμεσα σε φίλους
διχαλωτή η ουρά διχάζεται
πρέπει να κινηθεί στην επιφάνεια
ή να τολμήσει τη μαγεία του βυθού,
και βέβαια το φιλί αηδόνι
με τον ψεύτικο μηχανισμό
κουρδίζεται ανά περίπτωση.
Μα απ’ όλα πιο πολύτιμο εκείνο το μικρό πουλί
που λοξοδρομεί απ’ το αποδημητικό του σμήνος
και αποπροσανατολισμένο
πέφτει τρυφερά ένα πρωί στα χείλη
χωρίς οι άνθρωποι ακόμα να γνωρίζουν
πως αυτό θα είναι το τελευταίο τους φιλί.


ο πίνακας του Marc Chagall

"ΝΟΡΜΕΣ ΝΟΕΜΒΡΗ" ποίημα του ποιητή και φίλου στο fb Χάρη Μελιτά (facebook, 4.11.2024)

 ..............................................................

                         Χάρης Μελιτάς 

ΝΟΡΜΕΣ ΝΟΕΜΒΡΗ




Σε λίγο, ξέρετε
προβλέπονται Χριστούγεννα.
Θα με στολίσω
κούφιες μπάλες παραισθήσεων
πασπαλισμένες χιόνι από χίμαιρες
και σκόνη σκοτοδίνης.
Θα με φωτίσω
με λαμπιόνια φροντισμένα
ν' αναβοσβήνουν
στον ρυθμό της αρρυθμίας μου.
Στο τέλος
θα με φορτωθώ στους ώμους
κατρακυλώντας
στα σκαλιά της απαρέσκειας
ως το υγρό υπόγειο
του πένθους που σαπίζει.
Εκεί
θα με βυζάξω σαν μωρό
πριν βγω
στα οδοφράγματα
μιας πόλης εν πολλοίς διπολικής
να παίξουμε κυνηγητό

με τον καινούργιο χρόνο.

Waltz - Balanescu Quartet (youtube, 31.7.2018)

 ...............................................................

Waltz - Balanescu Quartet

Associated Performer, Violin: Alexander Balanescu
Associated Performer, Violin: James Shenton
Associated Performer, Viola: Katie Wilkinson
Associated Performer, Cello: Nick Holland


Composer Lyricist: Alexander Balanescu

(youtube, 31.7.2018)

"Κρυφή Φτώχεια" γράφει ο Αντώνης Ελευθεριάδης (tvxs.gr, 3.11.2024)

 ...............................................................

Κρυφή Φτώχεια

γράφει ο Αντώνης Ελευθεριάδης (tvxs.gr, 3.11.2024)

Νεόπλουτος, -η, -ο : που έχει αποκτήσει πρόσφατα μεγάλη περιουσία (μειωτικό) που απόκτησε σε σύντομο διάστημα σημαντικό πλούτο και ανέβηκε κοινωνικά, χωρίς να αποκτήσει παράλληλα και τους τρόπους συμπεριφοράς της «ανώτερης» κοινωνικά τάξης

Νεόπτωχος -η -ο: που πρόσφατα, ξαφνικά και παρ’ ελπίδα έγινε φτωχός

Η Wikipedia μας παραθέτει αυτές τις ετυμολογίες για τις νέες απότομες αλλαγές πλούτου. Στην Ελλάδα την μεν πρώτη την ζήσαμε κατά κόρον στην δεκαετία του 2000, όπου πολλοί πίστευαν ότι ήταν νεόπλουτοι, αλλά επί της ουσίας βασιζόντουσαν σε δανεικό χρόνο και χρήμα.

Τη δε δεύτερη κατηγορία την ζούμε διαρκώς. Σε μια κοινωνία που το ένα τρίτο της σχεδόν βρίσκεται στα όρια της φτώχειας εντοπίζουμε επίσης και μια κατηγορία που ένας φίλος εύστοχα οριοθετεί ως κρυφή φτώχεια. Ενδεχομένως η κατάσταση τους να μην είναι απαραίτητα καινούργια, αλλά σίγουρα δεν είναι μια κατάσταση την οποία έχουν αποδεχτεί καθότι ζουν σε φαινομενικά εύπορες περιοχές. Προσπαθούν να κρύβουν την κατάσταση τους πάση θυσία, ακόμα και από οικογένεια, φίλους και συγγενείς. Στην μνημονιακή δεκαετία το οικονομικό πρόβλημα ήταν ο κανόνας, πλέον έχει γίνει ξανά ταμπού.

Το ένα τρίτο της κοινωνίας διάγει αξιοπρεπή βίο και έτσι αδυνατεί να αποδεχτεί ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αφήσει πίσω ένα τεράστιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Ο πληθωρισμός και το στεγαστικό ζήτημα πλήττει προφανώς το σύνολο, αλλά όχι ισοβαρώς. Σε μια οικογένεια που το εισόδημα της υπερβαίνει τα 40.000 ετησίως η ακρίβεια αποτελεί κυρίαρχη, αλλά υποφερτή καθημερινότητα. Στους υπολοίπους ζητείται να θυσιάσουν ένα κομμάτι του εαυτού τους. Ο πολιτισμός υποφέρει. Τα γήπεδα αδειάζουν. Τα μαγαζιά εστίασης και ένδυσης βλέπουν τους τζίρους να αυξάνονται μόνο από τον τουρισμό, που προσφέρει σανίδα σωτηρίας. Αντιθέτως οι εταιρείες ενέργειας, τα σουπερμάρκετ και οι τράπεζες κερδοσκοπούν. Ο χειμώνας έρχεται και αν είναι βαρύς θα είναι τρομερά δύσκολος για πολλά νοικοκυριά.

«Αυτό που μας εκπλήσσει περισσότερο είναι ότι ούτε η ισχύς της αγοράς εργασίας ούτε η συνολική επέκταση της οικονομίας έχουν ολοένα και θετικότερο αντίκτυπο στους καταναλωτές. Αντιθέτως, τα ελληνικά νοικοκυριά δεν αναφέρουν καμία βελτίωση του πληθωρισμού, μειωμένες προσδοκίες για τις προοπτικές της οικονομίας και εύθραυστες προσδοκίες για δαπάνες και αποταμιεύσεις» αναφέρει ο επενδυτικός οίκος Wood.

Μετασχηματισμός του παραγωγικού μοντέλου δεν υφίσταται και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών το αποτυπώνει. Το μέρισμά της ανάπτυξης και του Ταμείου Ανάκαμψης κατευθύνεται σε λίγα συγκεκριμένα χέρια. Η γεωπολιτική αναταραχή δεν προμηνύει καλύτερες μέρες. Ο θυμός πριν υπόκωφος, πλέον ένα συνεχιζόμενο βουητό που θα καταλήξει σε κραυγή.

Το πολιτικό σύστημα δεν προσφέρει την εξισορρόπηση που είναι αναγκαία. Δεν υφίσταται υπέρμαχός των λαϊκών και εργατικών τάξεων. Στις Η.Π.Α. το Δημοκρατικό κόμμα τρέχει να αγκαλιάσει τα γεράκια της διακυβέρνησης Bush, παρά να χρησιμοποιήσει την Alexandria Ocasio-Cortez‎‎ και Bernie Sanders για να αγγίξει τους αόρατους από το σύστημα. Η ρητορική του εθνικισμού είναι η μόνη τους διέξοδος. Εμείς για εμάς, μακριά οι ξένοι, το σύστημα μας πολεμάει. Ο Trump πουλάει ειρήνη και προστατευτισμό στις ανέλπιδες μάζες.

Η αλληλεγγύη ήταν πάντα ένα καταφύγιο. Οι κοινότητες έβρισκαν τρόπο να προστατεύουν τα αδύναμα μέλη. Στην εποχή του ατομικισμού, δεν υπάρχουν όμως κοινότητες. Στην εποχή της αποπολιτικοποίησης δεν υπάρχουν παρατάξεις, μέτωπα και κινήματα, παρά μόνο μουχλιασμένα κόμματα. Προσωπικότητες που να εμπνέουν βρίσκονται μόνο στις ταινίες κινουμένων σχεδίων και στα πρόσωπα που έχασαν αγαπημένους και δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν πια. Η δημοκρατική παράταξη πρέπει να παλέψει βήμα βήμα, αλλιώς θα χαθεί.

Ο χρόνος είναι πολύτιμος και οι πρωτοβουλίες είναι άμεσα απαιτητές. Η αξιοπρέπεια είναι ένα είδος που αποτελεί πολυτέλεια, ειδικά στις κοινωνίες με απαξιωμένους θεσμούς. Αν δεν έχεις να φας θα έρθει και η στιγμή που θα θυσιάσεις τα πάντα για αυτούς που σημαίνουν τα πάντα για σένα. Η ιστορία έχει δείξει ότι η ανθρωπότητα μπορεί να γράψει κατάμαυρες σελίδες όπως γράφει και τώρα στην Μέση Ανατολή.

ΥΓ Το inside story αποκαλύπτει ότι οι Εισαγγελείς που ερεύνησαν την υπόθεση των παράνομων παρακολουθήσεων μέσω του κατασκοπευτικού λογισμικού που εμπορεύεται η εταιρεία Intellexa είχαν στα χέρια τους από τις αρχές του 2023 τα πραγματικά στοιχεία ενός φυσικού προσώπου, που πλήρωσε, μέσω προπληρωμένης κάρτας στο όνομά του, για την αποστολή των μολυσμένων μηνυμάτων σε Αντώνη Σαμαρά, Νίκο Ανδρουλάκη, Θανάση Κουκάκη και αρκετά άλλα θύματα. Δημοκρατία χωρίς θεσμούς παύει να είναι δημοκρατία. Η λειτουργία των θεσμών αποτελεί ένα είδος ανομολόγητου πλούτου, αλλά και ομολογημένου σύμφωνα με τους Daron Acemoglu, Simon Johnson and James Robinson που κέρδισαν το φετινό Nobel οικονομίας.

"Mercy Street" Mercy Street / Peter Gabriel Gilad & Enav Ephrat (youtube, 5.2.2021)

 ...............................................................

"Mercy Street"

Mercy Street / Peter Gabriel 

Gilad & Enav Ephrat

song by Peter Gabriel

arrangement- Gilad Ephrat

double bass, glockenspiel- Gilad Ephrat

vocals- Enav Ephrat

lyrics:


Looking down on empty streets, all she can see
Are the dreams all made solid
Are the dreams made real
All of the buildings, all of the cars
Were once just a dream
In somebody's head
She pictures the broken glass, she pictures the steam
She pictures a soul
With no leak at the seam.
Let's take the boat out
Wait until darkness
Let's take the boat out
Wait until darkness comes
Nowhere in the corridors of pale green and gray
Nowhere in the suburbs
In the cold light of day
There in the midst of it, so alive and alone
Words support like bone
Dreaming of Mercy Street
Wear your inside out
Dreaming of mercy
In your daddy's arms again
Dreaming of Mercy Street
Swear they moved that sign
Dreaming of mercy
In your daddy's arms
Pulling out the papers from drawers that slide smooth
Tugging at the darkness, word upon word
Confessing all the secret things in the warm velvet box
To the priest, he's the doctor
He can handle the shocks
Dreaming of the tenderness
The tremble in the hips
Of kissing Mary's lips
Dreaming of Mercy Street
Wear your inside out
Dreaming of mercy
In your daddy's arms again
Dreaming of Mercy Street
Swear they moved that sign
Looking for mercy
In your daddy's arms
Anne, with her father, is out in the boat
Riding the water
Riding the waves on the sea

"Το ποτάμι" Κοινό ποιητικό σύμβολο των ποιητών της "Αθηναϊκής Σχολής" Γεωργίου Δροσίνη και Ιωάννη Πολέμη. Από το προφίλ "Νέα Αθηναϊκή Σχολή" στο fb (facebook, 2.11.2024)

 ...............................................................

Ο Γεώργιος Δροσίνης (αριστερά) και ο Ιωάννης Πολέμης (δεξιά) ήταν δύο από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ποιητικής γενιάς του 1880. Οι δυο τους υπήρξαν στενοί φίλοι από τα νεανικά τους χρόνια, όταν άρχισαν να δημοσιεύουν τα πρώτα τους ποιήματα στις εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής (~1880), μέχρι τον πρόωρο θάνατο του Πολέμη το 1924. Για τη σημερινή μας συνδυαστική ανάρτηση επιλέξαμε ένα ζεύγος ποιημάτων, ένα από τον κάθε ποιητή, που αναπτύσσονται γύρω από το ίδιο, κύριο, ποιητικό σύμβολο, «το ποτάμι».

Τὸ ποτάμι τοῦ χρόνου μὲς στὸ χάος κυλᾶ...
Στὸ γοργὸ κύλημά του τὰ νερὰ τὰ καθάρια,
στὸ γοργὸ κύλημά του τὰ νερὰ τὰ θολὰ
κάπου δείχνουν διαμάντια, κάπου δείχνουν λιθάρια.

Καὶ στὰ δύο πλευρά του καὶ στὶς δυό του μεριὲς
ἡ ζωὴ μὲ τὸ Χάρο μέρα νύχτα παλεύουν·
κι ὅπου βλέπεις ἀγκάθια καὶ χλωρὲς λιγαριὲς
κελαϊδοῦν τὰ πουλάκια καὶ τὰ φίδια σαλεύουν.

Τὸ ποτάμι τοῦ χρόνου μὲς στὸ χάος κυλᾶ...
Στὰ γοργὰ κύματά του καθρεφτίζοντ' οἱ κάμποι,
κι ὁ χρυσόφωτος ἥλιος ποὺ προβάλλει ψηλὰ
δευτερώνεται κάτω καὶ στὰ κύματα λάμπει.

Τὸ ποτάμι τοῦ χρόνου μ᾿ ἀφρισμένη θωριά
μὲς στὰ βάθη του πνίγει τὶς χαρὲς καὶ τοὺς πόνους,
καὶ τὸ κῦμα του σέρνει καὶ γκρεμίζει βαρειά
τῶν φτωχῶν τὶς καλύβες, τῶν ρηγάδων τοὺς θρόνους.

Εἶν᾿ ἡ ἄβυσσος πίσω καὶ τὸ χάος μπροστά—
Μὲς στὸ ρεῦμα του πλέει μιὰ ἀκυβέρνητη βάρκα·
καπετάνιος ὁ Χάρος τὸ δρεπάνι βαστᾶ
μὲ κοκκάλινο χέρι δίχως νεῦρα καὶ σάρκα.

Τί τὸν κάνει τὸν Χάρο νὰ γελᾶ, νὰ γελᾶ;
πόθεν ἔρχετ᾽ ἡ βάρκα ποὺ ἀψηφᾶ τὸν ἀγέρα;
τὸ ποτάμι τοῦ χρόνου ποὺ στὸ χάος κυλᾶ
ποῦ θὰ φτάση μιὰ μέρα;

Ιωάννης Πολέμης, Το Ποτάμι του Χρόνου, Αλάβαστρα, 1900



***



—Πές μου, ποτάμι, ποῦ τρελλὰ μέσα ’ς τοὺς κάμπους τρέχεις,
Καὶ τόσαις ἐμμορφιαὶς τῆς γῆς μὲ τὰ νερά σου βρέχεις,
Γιατὶ μᾶς ψάλλεις θλιβερὸ σκοπὸ μὲ τὴ φωνή σου;
Ποιὸς ἄλλος ζῇ τέτοια ζωὴ γλυκειὰ ’σὰν τὴ ζωή σου;

Κ’ ἐκεῖνο ἀποκρίθηκε: «—Τί εὐτυχία ἔχω,
Ἀφοῦ ἡ Μοῖρα μοὔγραψε αἰώνια νὰ τρέχω;
Ἂν ῥοδοδάφναις γέρνουνε μὲ χάρι ’ς τὰ νερά μου,
Ἂν λυγαριαὶς κι’ ἀγράμπελαις ἀνθίζουν ’ς τὰ πλευρά μου,
Μήπως ’μπορῶ νὰ ταὶς χαρῶ καὶ νὰ ταὶς ἀγαπήσω;
Περνῶ ταὶς βλέπω μιὰ στιγμὴ καὶ ταὶς ἀφίνω ’πίσω...

Καὶ τὸ ποτάμι ’σώπασε —κι’ ἀφίνει τὸ διαβάτη
Μὲ πικραμένη τὴν καρδιά, μὲ δακρυσμένο μάτι·
Γιατὶ μιὰ μαύρη, μιὰ σκληρὴ ἰδέα τὸν τρομάζει:
Πῶς κ’ ἡ ’δική του ἡ ζωὴ μὲ τὸ ποτάμι
’μοιάζει.

Γεώργιος Δροσίνης, Το Ποτάμι, Σταλακτίται, 1881

#Νέα_Αθηναϊκή_Σχολή #Γεώργιος_Δροσίνης #Ιωάννης_Πολέμης

"México, el Día de Muertos - 1 και 2 Νοεμβρίου" από τη φίλη στο fb Lampiki Sofia Vera (facebook, 2.11.2024)

 ............................................................

"México, el Día de Muertos"
1 και 2 Νοεμβρίου

από τη φίλη στο fb Lampiki Sofia Vera (facebook, 2.11.2024)

Ημέρα τιμής για τους τεθνεώτες αλλά και γιορτή της ζωής κοροϊδεύοντας το θάνατο.

Προκολομβιανό έθιμο των τοπικών αυτοχθόνων που η Καθολική Εκκλησία προσπάθησε να ενσωματώσει τις τελετουργίες της αλλά τα παγανιστικά στοιχεία παραμένουν ατόφια.

Έχει γίνει ένα μείγμα της καθολικής παράδοσης και του μεξικανικού μυστικισμού, μνημονεύοντας τον θάνατο ως ένα άλλο στοιχείο της ζωής και ως έναν τρόπο να θυμόμαστε και να τιμούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Είναι ένα λαϊκό γλέντι.

Οι πολυσύχναστοι πάγκοι της αγοράς πωλούν διακοσμημένα κρανία από ζάχαρη ή σοκολάτα, ενώ γιρλάντα σε λεπτεπίλεπτα σχήματα κοσμεί καταστήματα και εστιατόρια. Σε σπίτια σε όλη τη χώρα, οι οικογένειες τοποθετούν προσεκτικά φωτογραφίες των προγόνων τους σε έναν βωμό δίπλα σε κεριά και παραδοσιακό μεξικάνικο ψωμί, ενώ το copal (τοπικό θυμίαμα) γεμίζει τον αέρα. Στις βιτρίνες των ανθοπωλείων πλαισιώνουν φρεσκοκομμένοι κατιφέδες.

Η μνήμη του τιμάται στις 2 Νοεμβρίου, όταν πιστεύεται ότι η ψυχή του νεκρού επιστρέφει στον κόσμο των ζωντανών. Αλλά ο εορτασμός συνήθως ξεκινά στις 28 Οκτωβρίου και από τότε κάθε μέρα είναι αφιερωμένη σε διαφορετικό είδος θανάτου, για παράδειγμα, θανάτους από ατύχημα ή παιδιά που πέθαναν πριν βαφτιστούν. Η 1η Νοεμβρίου είναι η γιορτή των Αγίων Πάντων, προς τιμήν όσων έζησαν μια ενάρετη ζωή, ιδιαίτερα των παιδιών.

Ο Θάνατος, λοιπόν.

Στην Δύση απλώς δεν υπάρχει.

Σήμερα οι άνθρωποι τον έχουν απωθήσει, δεν υπάρχει γι αυτούς.

Παλιά, τα νεκροταφεία βρίσκονταν στο κέντρο του χωριού σήμερα πεταμένα μακριά απ τις πόλεις.

Παλιά, ο θάνατος είχε τελετουργία αποχαιρετισμού, ο νεκρός πέθαινε σπίτι, τον βάζανε στο σαλόνι, περνούσε όλη τη νύχτα η γειτονιά, έβλεπε το νεκρό, ήταν κομμάτι της εκδήλωσης και της κουβέντας (λένε ότι η διαδικασία της ολονυκτίας καθιερώθηκε για πρακτικούς λόγους για να δώσουν χρόνο στην πιθανότητα της νεκροφάνειας)

Σήμερα οι άνθρωποι πεθαίνουν σε νοσοκομεία μπαίνουν σε νεκροθάλαμο δεν τον πλένουν και τον ντύνουν οι οικείοι του ώστε να νιώσουν το νεκρό σώμα, τα αναλαμβάνουν επαγγελματίες και έτσι ο νεκρός απομακρύνεται ακόμα πιο πολύ απ' τον ζώντα.

Ακόμα και η ταφή (ή η καύση) σήμερα είναι ξέχωρη απ' τον θρησκευτικό η πολιτικό αποχαιρετισμό ενώ παλιά ήταν αλληλένδετα κομμάτια.

Νομίζω ότι ο Θάνατος σχετίζεται με την έννοια του Χρόνου.

Όταν ο άνθρωπος μπορέσει να συλλάβει την έννοια του Χρόνου ίσως συλλάβει και την έννοια του άχρονου θανάτου και του επέκεινα.

Μέχρι τότε απλώς ζούμε στο μικρόκοσμο μας παριστάνοντας ότι δεν υπάρχει το αναπόφευκτο του θανάτου.

"Είμαστε το βλέμμα του άλλου;..." από τον πανεπιστημιακό, κριτικό τέχνης και φίλο στο fb Μάνο Σ. Στεφανίδη (facebook, 2.11.2024)

 ........................................................

"Είμαστε το βλέμμα του άλλου;..."

από τον πανεπιστημιακό, κριτικό τέχνης και φίλο στο fb Μάνο Σ. Στεφανίδη (facebook, 2.11.2024)

Όταν μάς κοιτάζει ένα ζευγάρι μάτια, δεν είμαστε πια ο εαυτός μας αλλά ο ρόλος που το βλέμμα του άλλου περιμένει ή απαιτεί από εμάς.

Είμαστε εμείς, είμαστε ο εαυτός μας, μόνο στην μοναξιά μας και είναι η μοναξιά μια συνθήκη που επιτυγχάνεται όλο και πιο δύσκολα.

Αφού ακόμα και στην πιο απόλυτη μόνωση είμαστε εθισμένοι να λειτουργούμε λες και μας παρακολουθεί το ξένο βλέμμα. Σε τρόπον ώστε να γινόμαστε ηθοποιοί του εαυτού μας. Οι "υποκριτές" δηλαδή της ίδιας μας της ύπαρξης. Ιδιαίτερα τώρα, ιδιαίτερα στην εποχή της ιδιώτευσης, όπου "υπάρχουμε" πια μέσα από την "δημοκρατία" των social media.

Ο Κούντερα λέει πως όταν έχουμε θεατές, αυτό σημαίνει πως ζούμε μέσα στο ψέμα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους εραστές. Αφού πάντα δίνουν παράσταση στο αντικείμενο του έρωτα τους!