ΚΚΕ: Η κρυφή παράμετρος της κρίσης
22 Ιαν 11 - 13:59Στό post, που είχα ανεβάσει πριν από λίγους μήνες με τίτλο «Παγκόσμια διακυβέρνηση και Ελλάδα, η κατάληξη του πειράματος» υπήρχε η πρόβλεψη της εξέγερσης κατά του πολιτικού συστήματος μετά από τέσσερα εως πέντε χρόνια με ηγεσία που θα έχει στο μεταξύ αναδειχθεί από τα κάτω.
Πιστεύω ότι η προοπτική αυτή είναι ενεργή, όμως φαίνεται ότι τα πράγματα είναι ιδιαίτερα ρευστά και οπωσδήποτε κινούνται πλέον με μεγάλη ταχύτητα. Αναδύονται λοιπόν κατά τη γνώμη μου και άλλα ενδεχόμενα.
Το πολιτικό σύστημα παραπαίει. Είναι πολύ πιθανόν να καταρρεύσει και μάλιστα αρκετά σύντομα. Όταν λέμε να καταρρεύσει δεν εννοούμε μιά απλή πτώση κυβέρνησης, η οποία θα αντικατασταθεί από μιά άλλη, ίσως από κάποιο άλλο κόμμα κ.λ.π. Εννοούμε μία πλήρη κατάρρευση και διάλυση τόσο του κυβερνώντος κόμματος όσο και όλων των άλλων κομμάτων, μεγάλων και μικρών, που συνιστούν αυτό που λέμε μπλόκ εξουσίας. Και βέβαια εδώ γενάται το ερώτημα: Γιατί να καταρρεύσουν και τα κόμματα που τώρα δεν διαχειρίζονται την εξουσία αλλά βρίσκονται στην αντιπολίτευση; Θα καταρρεύσουν με την έννοια ότι θα είναι σε πλήρη αδυναμία να επηρεάσουν έστω και κατ’ ελάχιστο τα πράγματα καθώς στη συνείδηση του λαού έχουν ταυτιστεί πλήρως με την ακολουθούμενη πολιτική του μνημονίου και της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας σε ξένα κέντρα αποφάσεων. Αυτές τις μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιάς βιαστικής προσπάθειας κλεισίματος εξωτερικών θεμάτων. Τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ. Πάμε ίσως να δεσμευτούμε, κατά τη γνώμη μου, με συμφωνίες των οποίων το περιεχόμενο δεν είναι γνωστό. Φαίνεται σαν ο Παπανδρέου να βιάζεται να κλείσει κάποια θέματα. Γιατί άραγε; Μήπως ετοιμάζεται να αποχωρήσει και βιάζεται να ολοκληρώσει το έργο του; Οπωσδήποτε γνωρίζει πολύ περισσότερα πράγματα από μάς. Τί όμως γνωρίζει;
Ας θεωρήσουμε όλα τα παραπάνω ως υπόθεση εργασίας. Τι θα επακολουθήσει μετά από μιά ενδεχόμενη κατάρρευση; Προφανώς, και με δεδομένο ότι ο λαός δεν έχει αναδείξει καινούργια ηγεσία μέχρι στιγμής, γενική αναστάτωση, ανασφάλεια και χάος. Στην περίπτωση αυτή θα αναδειχθεί ένα αίτημα επαναφοράς της τάξης σε μιά κατεύθυνση στοιχειωδώς αντιμνημονιακή, που θα απευθύνεται προς τον οποιονδήποτε διαθέτει τη στοιχειώδη οργάνωση να το κάνει. Υπάρχει κάποιος τέτοιος σήμερα; Βεβαίως. Είναι το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ αυτή τη στιγμή εμφανίζεται να είναι η μόνη αντιμνημονιακή οργανωμένη δύναμη στην Ελλάδα.
Το ίδιο το ΚΚΕ, φαίνεται σα να προετοιμάζεται γιά ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Κατ’ αρχάς δεν συνεργάζεται με κανέναν. Τους καταγγέλει όλους επιδιώκοντας να καταγραφεί στη συνείδηση του κόσμου ως το μοναδικό συνεπές αντιμνημονιακό κόμμα. Χωρίς να απεμπολεί τα πιό μακροπρόθεσμα στοιχεία της πολιτικής του, στη σημερινή συγκυρία προβάλλει μόνο εκείνα που μπορούν να γίνουν ευρύτερα αποδεκτά. Επιλέγει προσεκτικά τί θα παρουσιάσει και τι θα αφήσει στη σκιά. Ας δούμε όμως από πιό κοντά τα λόγια του αλλά κυρίως τα έργα του σ’ αυτή την περίοδο της κρίσης. Είναι φυσικά αναφανδόν κατά του μνημονίου. Αποφεύγει όμως να μιλήσει συγκεκριμένα για το τι πρέπει να το αντικαταστήσει. Δεν αναφέρει ούτε καν έξοδο από την ευρωζώνη και το ευρώ, ενώ παλιότερα συνεχώς μίλαγε για έξοδο από την ΕΕ των μονοπωλίων. Όχι ότι δεν το πιστεύει και δεν θα το κάνει αν μπορέσει, απλώς σ’ αυτή τη συγκυρία δεν το πολυπροβάλλει. Όταν τα στελέχη του ή και η γραμματέας του ερωτώνται, δίνουν απαντήσεις του στύλ, απειθαρχία κατά της τρόικας, να μη φτωχύνει ο λαός, να πληρώσει η πλουτοκρατία, και άλλα τέτοια πολύ γενικά. Από την άλλη χτίζει μεθοδικά και προσεκτικά το προφίλ ενός κόμματος, που υπερασπίζεται σθεναρά τα εθνικά συμφέροντα. Είναι το μόνο κόμμα, που με τόσο καθαρό τρόπο και χωρίς περιστροφές, σε αντίθεση με τις γενικές κουβέντες που λέει όσον αφορά το μνημόνιο, αντιτίθεται στην ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική του πρωθυπουργού. Βέβαια να μην υπάρξει παρανόηση. Σε καμμιά περίπτωση δεν ισχυριζόμαστε ότι λέει πράγματα που δεν πιστεύει. Αυτά όσον αφορά το τι λέει. Τί πράττει όμως; Έχει δημιουργήσει το ΠΑΜΕ, που είναι συνδικαλιστικό μέτωπο, αλλά έχει γενικώτερη δράση που ξεφεύγει από τα στενά συνδικαλιστικά πλαίσια. Το ΠΑΜΕ από την αρχή αυτής της κρίσης, βρίσκεται στους δρόμους. Αυτό που κάνει όμως δεν είναι διαδηλώσεις με την κλασική σημασία του όρου. Στην πραγματικότητα, οργανώνει ασφαλείς πορείες, στις οποίες επιδεικνύει την οργάνωσή του. Και μάλιστα πολλές φορές σε άσχετα μέρη για να αποφύγει περιοχές συγκρούσεων. Ποτέ δεν έχει συγκρουστεί με την αστυνομία. Πάντα όταν αρχίζουν οι συγκρούσεις, αυτό έχει πλέον φύγει. Η ίδια η αστυνομία έχει αποδεχτεί αυτή την τακτική του και ούτε καν το επιτηρεί στις πορείες του. Δε θα ξεχάσω αυτό που είδα να γίνεται κατά την πορεία του πολυτεχνείου. Το ΠΑΜΕ πριν την έναρξη της πορείας βρισκόταν χαμηλά στη Σταδίου. Μπροστά του είχαν μπεί διάφοροι άλλοι, άρα δεν ήταν δυνατόν να απομονωθεί από την υπόλοιπη πορεία. Ξαφνικά δίνεται σύνθημα και μπροστά στα έκπληκτα μάτια αυτών που βρίσκονταν στα πεζοδρόμια, όλοι κάνουν μεταβολή προς την Ομόνοια, στρίβουν στην Αιόλου και μετά αρχίζουν να ανεβαίνουν την Πανεπιστημίου, πριν ξεκινήσει η υπόλοιπη πορεία. Προηγήθηκε ένα «στρατιωτικά» οργανωμένο σώμα περιφρουρητών με σημαίες-ρόπαλα το οποίο κατευθύνθηκε πρός τον κόμβο Πανεπιστημίου-Αμαλίας-Β. Σοφίας, τον οποίο και απέκλεισε. Όταν λίγο αργότερα έφτασαν στο σημείο αυτό από τη Σταδίου οι άλλοι διαδηλωτές, οι περιφρουρητές τους σταμάτησαν και τους κράτησαν εκεί. Τους επέτρεψαν να συνεχίσουν μόνον αφού πέρασαν και οι τελευταίοι του ΠΑΜΕ.
Τι επιδιώκει το ΚΚΕ με όλα αυτά; Πιστεύω ότι, προετοιμάζεται για τη διαχείριση της κατάστασης που θα ακολουθήσει αν καταρρεύσει το πολιτικό σύστημα.* Επιδιώκει ίσως την ανοχή των μικροαστικών στρωμάτων σε ενδεχόμενη δράση του όταν χρειαστεί, γι αυτό και δεν μιλάει εξειδικευμένα γιά το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί η κρίση και το μνημόνιο. Δε θέλει να τα φοβίσει. Δεν αντιπαρατίθεται στην αστυνομία προκαλώντας «βεντέτα» μαζί της, πράγμα που πιθανόν να οδηγήσει, κάτω από συνθήκες χάους μετά από κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, σε χλιαρή αντίδραση από μέρους της σε ενέργειές του, τη δεδομένη στιγμή. Με την πολιτική σθεναράς υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων εξασφαλίζει, ενδεχομένως, την ανοχή ή γιατί όχι και τον προσεταιρισμό κύκλων του υπουργείου εθνικής αμύνης. Μή συνεργαζόμενο με κανέναν, αφ’ ενός μεν διεκδικεί πλήρη αυτονομία στη λήψη αποφάσεων την κατάλληλη στιγμή, αφ’ ετέρου δε δεν διακινδυνεύει να χαλαρώσει ο οργανωτικός του ιστός. Ειδικά αυτό το τελευταίο φαίνεται να αποτελεί πρωταρχική του μέριμνα καθώς βλέπει και το αρνητικό παράδειγμα του Σύριζα ο οποίος έχει σχεδόν παραλύσει, εξ’ αιτίας των διαφωνιών των συνιστωσών του. Εδώ θα μπορούσε κάποιος βάσιμα να αντιτάξει ότι το ΚΚΕ δεν κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανε πάντα. Το μόνο για το οποίο δε θα μπορούσε να το κατηγορήσει κανείς είναι η έλλειψη συνέπειας. Πάντα ακολουθούσε πολιτική ιδεολογικής και οργανωτικής καθαρότητας, διατηρώντας και τονίζοντας τις διαχωριστικές γραμμές με τα άλλα κόμματα. Αυτή η πολιτική το κρατούσε απομονωμένο και περιχαρακωμένο. Στίς εκλογές πρώτη του μέριμνα ήταν πάντα η διατήρηση του ποσοστού του. Φαίνεται όμως ότι τώρα αυτή η αμυντική τακτική που πριν την κρίση φαινόταν εντελώς αντιπαραγωγική, κάτω από ορισμένες προυποθέσεις μπορεί να δώσει καρπούς, και δείχνει να το καταλαβαίνει. Προυπόθεση βέβαια είναι, η ηγεσία του την κατάλληλη στιγμή να δείξει σωστά πολιτικά αντανακλαστικά και αποφασιστικότητα.
Μήπως ακούγονται εξωφρενικά και παράλογα όλα αυτά; Αν ναί σκεφτείτε τι θα απαντούσατε στην ίδια ερώτηση αν πρίν από δύο χρόνια σας έλεγαν ότι θα μειωθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα δώρα. Σε περίοδο κρίσης όπως η σημερινή, τίποτα δεν είναι απίθανο! Όλα είναι στο τραπέζι. Δε λέω ότι αυτό το σενάριο συγκεντρώνει τίς περισσότερες πιθανότητες, δε θα έλεγα όμως και ότι οι πιθανότητές του είναι αμελητέες. Και βέβαια, για να μιλήσουμε και επί της ουσίας, η έξοδος από την κρίση πρέπει να γίνει προς αριστερή και οικολογική κατεύθυνση. Όχι όμως να γυρίσουμε στο παρελθόν. Όχι να αναβιώσουμε το καθεστώς που υπήρχε στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση. Εκτός κι αν το ΚΚΕ έχει διδαχθεί από την περίπτωση της ΕΣΣΔ. Φοβάμαι όμως πως όχι. Τουλάχιστον όχι, όσον αφορά τον σκληρό πυρήνα της ηγεσίας του. Αλλιώς θα μιλάγαμε γιά θετικό γεγονός. Βέβαια, απ’ την άλλη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε συνθήκες κρίσης και έντονης πολιτικής ρευστότητας οι ηγεσίες αλλάζουν πολύ γρήγορα, είτε αντιλήψεις είτε φυσική εκπροσώπηση, αν φανούν αναντίστοιχες με τίς προσδοκίες της κοινωνίας. Και μάλιστα όχι ακριβώς ολόκληρης της κοινωνίας αλλά των πιό προωθημένων και δραστήριων στρωμάτων της.
Τι πρέπει ούτως ή άλλως να γίνει λοιπόν; Πρέπει ο λαός να εγκαταλείψει τους καναπέδες και την τηλεόραση, να ξεπεράσει τις επιμέρους αντιθέσεις του, και να μπεί μαζικά στον δημόσιο χώρο. Πρέπει να οργανωθεί να αναδείξει την ηγεσία του το συντομότερο δυνατόν, και να πάρει την τύχη της χώρας στα χέρια του.
Δες και http://dialogoi.enet.gr
Σχολιάζω με πολλή προσοχή: Η υπογράμμιση δική μου. Εννοείται, ότι μιλάμε για χρόνο ι σ τ ο ρ ι κ ό, μη μετρήσιμο με τους όρους της πραγματικότητας ("σ' ένα εξάμηνο, ένα χρόνο, δύο χρόνια κλπ.), ούτε για ρόλο προσδιορισμένο (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, συγκυβέρνηση κλπ, πολύ περισσότερο για επαναστατική κατάσταση - με τέτοια διεθνή συγκυρία, ποια επανάσταση...). Ωστόσο, αυτό που έχουμε να επισημάνω είναι η απουσία κατ' αρχήν ενός πολιτικού οράματος (σαν αυτά της Μεταπολίτευσης το 1974, της "Αλλαγής" το 1981, του εκσυγχρονισμού το 1996, των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004, ή ακόμα-ακόμα και της "επανίδρυσης του κράτους"), μιας παραμυθίας που θα πίστευε ο κόσμος και θα συσπειρωνόταν σε κοινό ταξίδι για την πραγμάτωσή τους. Δεύτερη επισήμανση είναι η ένδεια - για να μην πω ερημιά - από πειστικούς (πόσο μάλλον και χαρισματικούς) πολιτικούς που υπάρχει σε ό λ ο το πολιτικό δυναμικό της χώρας μας σ' αυτήν την πολιτική συγκυρία. Αυτή η ερημιά μόνο με την αντίστοιχη του 1936 (πριν τη δικτατορία Μεταξά)μπορεί να συγκριθεί. Οπότε ας κρατήσουμε το νόημα από την τελευταία παράγραφο του άρθρου του "Σιρόκου" από τους διαλόγους της enet. gr. Μακριά, φυσικά από τις ολέθριες πρακτικές της βίας των ξυλοδαρμών των πολιτικών, της τραγωδίας στη Marfin και στον Άγιο Λουκά. Είναι αυτονόητο ποιους ευνοούν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου