Κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το παλιό καλό σχολικό σλόγκαν περί της ελευθερίας του ενός που σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου είναι εφεύρημα του ΣΥΡΙΖΑ ή των υποστηρικτών των διαφόρων καταπιεσμένων ομάδων ανθρώπων.
Κι όμως, όλες τις μέρες και κυρίως τα τηλεοπτικά βράδια που κράτησε η κατάληψη της Νομικής αυτό προσπάθησαν να καταρρίψουν οι πάσης φύσεως προστάτες των νόμων. Σε τι άραγε εμπόδιζε την απρόσκοπτη λειτουργία μιας επιχείρησης ή ενός σχολείου ή ακόμα και της Βουλής η παραμονή μεταναστών σε ένα χώρο όπου δεν γίνονταν καν μαθήματα; Για ποιον ακριβώς λόγο και πώς εμποδίστηκε η ελευθερία του κ. Σαμαρά ή της κ. Τρέμη ή της κ. Πιπιλή ή του κ. Χατζηνικολάου για να ζητάνε ξεφωνίζοντας να αρθεί το άσυλο της Νομικής; Γιατί όλοι αυτοί που «έκλαψαν» για το ότι παίζονται πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες των μεταναστών, δεν ζήτησαν απλά να εφαρμοστεί ένας δίκαιος νόμος που θα δίνει χαρτιά σε αλλοδαπούς που ζουν και δουλεύουν στην Ελλάδα πάνω από 5 ίσως και πάνω από 20 χρόνια; Τέτοιοι μετανάστες ήταν μέσα στη Νομική. Πόσο χώρο χρειάζεται επιτέλους η δική τους ελευθερία;
Αλλά κι εκείνους που στα πλαίσια της γενικής συνωμοσιολογίας αποφάσισαν ότι αυτό όλο έγινε για να ξεχαστεί η Ζίμενς και τα κακά της τρόικας ποιος τους ανάγκασε να τα ξεχάσουν; Ελεύθερα θα μπορούσαν να συνεχίσουν το τριήμερο να ασχολούνται με τη Ζίμενς χωρίς κανένα πρόσκομμα, με τους μετανάστες να πεινάνε μέσα στο κτήριο. Εξάλλου αυτό ακριβώς θα συνεχίσουν να κάνουν από σήμερα. Τόσο πολύ δεν τους νοιάζει η απεργία πείνας και δεν τους αγγίζει τα όρια της ελευθερίας τους που ασχολούνται τώρα με το ποιος θα αναλάβει τη σίτιση (?) των απεργών και ποιος θα πληρώνει το νοίκι του κτηρίου.
Ρεζίλι έγινε η Ελλάδα από την κατάληψη της Νομικής ή από το ότι όλες οι δημοκρατικές πένες αναλώθηκαν στην αναγκαιότητα ή μη του ασύλου; Οταν οι καταδίκες για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μεταναστών, των φυλακισμένων, των ζώων και της φύσης στην Ελλάδα είναι πλέον δεκάδες, δεν ενοχλούνται οι ελεύθεροι αυτοί άνθρωποι με το πόσο ρεζίλι γίνεται η Ελλάδα; Πόσο απεριόριστα είναι τα όρια της ελευθερίας τους που δεν εντυπωσιάζονται όταν καθημερινά σχεδόν η Αστυνομία βρίσκει νεκρούς μετανάστες στο κατώφλι του σπιτιού τους, μαχαιρωμένους ή χτυπημένους από αγνώστους;
Όποιος μιλάει λοιπόν σήμερα για το άσυλο ή για λαθρομετανάστες έχει ήδη πάρει σαφή θέση. Δεν τους φταίει ο Αλαβάνος ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε οι ομάδες των συμπαραστατών, όπως μέχρι την απόφαση για άρση του ασύλου δεν τους έφταιγε ούτε ο πρύτανης ούτε ο Παπουτσής που επέτρεψε να πάνε στη Νομική οι απεργοί πείνας. Τους φταίει η ελευθερία, και κυρίως η ελευθερία των άλλων. Τους φταίει ακόμα και η ελευθερία διατύπωσης μιας άλλης γνώμης και το θεωρούν κι αυτό απειλή για τη στρατευμένη απολίτιστη άποψή τους. Για όλους αυτούς η δημοκρατία και η ελευθερία σταματούν μπροστά στη δική τους θλιβερή εξουσία.
Υπάρχουν όμως ευτυχώς ακόμα κι εκείνοι που θυμούνται αυτό το σχολικό σλόγκαν και σήμερα σκέπτονται, προτείνουν, συζητούν και παλεύουν για λύσεις, ώστε να διασφαλιστεί και η ζωή των μεταναστών που είχαν την ατυχία να βρεθούν στην Ελλάδα. Αυτοί που έχουν εμπεδώσει δηλαδή το σλόγκαν περί ελευθερίας και θεωρούν χρέος τους να το υπερασπιστούν και να το εμπλουτίσουν με την υπογεγραμμένη και από την Ελλάδα δέσμευση του ΟΗΕ για το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων, είτε είναι υπέρ είτε κατά της ύπαρξης του πανεπιστημιακού ασύλου.
Το άρθρο της Άντας Ψαρρά, το ανάρτησα από
που το αναδημοσίευσε από την "Ελευθεροτυπία" της 29/1/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου