Οι μετανάστες και η στάση των πνευματικών ανθρώπων (Γιάννης Η. Χάρης και Ευφροσύνη Δοξιάδη)...

«Περί του λεγομένου φράκτη στον ποταμό Έβρο»

Γράφει ο Γιάννης Η. Χάρης

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2ο11 στα "ΝΕΑ"

«Περί του λεγομένου φράκτη στον ποταμό Έβρο», σε εισαγωγικά ο τίτλος, γιατί είναι από άρθρο ξένο, στο οποίο παραχωρείται ολοθύμως η σημερινή επιφυλλίδα. Είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της Μητρόπολης Αλεξανδρουπόλεως και υπογράφεται από τον ίδιο τον μητροπολίτη Άνθιμο, πνευματικό μάλιστα τέκνο του Ανθίμου Θεσσαλονίκης. Βασικό στοιχείο είναι πως έχει γραφτεί απομέσα απ΄ το χορό, αν προς στιγμήν δεχτούμε σαν επιχείρημα την πεισματική επωδό των οργανωμένων αγανακτισμένων κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα πως όσοι αντιτίθενται στην πολιτική λιντσαρίσματος των μεταναστών μιλούν απέξω απ΄ το χορό, από τα βόρεια προάστιά τους κτλ. Παραθέτω το κείμενο χωρίς καθόλου περικοπές, που θα αλλοίωναν ή και θα εξωράιζαν τη συνολική στάση του συντάκτη, ή πάλι θα διατάρασσαν τις όποιες ισορροπίες κρίνει σκόπιμες ο ίδιος: «Ζούμε, όσοι κατοικούμε στον Έβρο, το δράμα της εισόδου των λαθρομεταναστών από την Τουρκία. Για την πατρίδα μας, το γεγονός αυτό είναι πρόβλημα που το διαπιστώνει αργότερα η πρωτεύουσα. Για μας όμως, τους Εβρίτες, είναι ένα καθημερινώς επαναλαμβανόμενο δράμα. »Αναφέρομαι στην αθρόα προσέλευση τόσων ανθρώπων, που άλλοτε κουβαλώντας στην πλάτη τους προσωπικές και εθνικές τραγωδίες κι άλλοτε τα βρέφη στην αγκαλιά τους, περνούν τα σύνορα, κακοποιημένοι, άρρωστοι με σοβαρές αρρώστιες, εξουθενωμένοι, μουσκεμένοι από τα νερά του ποταμού Έβρου. »Παλιότερα όσους πνίγονταν στα ορμητικά νερά του και τους ξέβραζε η θάλασσα, τους μετέφεραν στο νοσοκομείο Αλεξανδρουπόλεως. Είχα στείλει τότε μια αυτοσχέδια ευχή, επειδή μου ζητήθηκε, για να διαβάζεται στο νεκροτομείο, στην περίπτωση που δεν ήταν εύκολο να διαπιστωθεί από την περιτομή, η θρησκευτική προέλευση του νεκρού. 

»Ζήσαμε, πριν χρόνια, την αποκοπή, σε ναρκοπέδιο, των κάτω άκρων δύο 17χρονων παιδιών τα οποία φιλοξενήσαμε στο γηροκομείο της Μητροπόλεως για δύο χρόνια. Τελικά, τους αγοράσαμε τεχνητά μέλη, κατάφεραν να περπατήσουν και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, όπου εργάζονται μέχρι σήμερα. 

»Αυτός ήταν ο λόγος που, παραβλέποντας την εθνική μας ασφάλεια, συμφωνήσαμε να “σηκωθούν” τα ναρκοπέδια, γεγονός που κάποιοι αφελείς τότε χαιρέτησαν σαν αντιπολεμική κίνηση, λες κι αυτή θα μπορούσε ποτέ να γίνει μονομερώς! 

»Τα τελευταία δύο χρόνια το φαινόμενο εντάθηκε. Οι λαθρομετανάστες έρχονται κρατώντας πλαστικοποιημένη στα χέρια τους τη σελίδα της ευρωπαϊκής νομοθεσίας που προβλέπει τα δικαιώματά τους. Μόλις παραδοθούν στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα, την επιδεικνύουν ζητώντας απαιτητικά την εφαρμογή της. »Απορούσαμε για την κοντόφθαλμη πολιτική της Ύπατης Αρμοστείας και άλλων “ανθρωπιστικών” φορέων που μας ζητούσαν “τα ρέστα”. Η άριστη συμπεριφορά των συνοριοφυλάκων και των αστυνομικών, που συνόδευαν τους λαθρομετανάστες στα νοσοκομεία Διδυμοτείχου και Αλεξανδρουπόλεως για την θεραπεία τους από τις ποικίλες μεταδοτικές ασθένειες και η “εξ ιδίων” τους εξασφάλιση τροφής και ρούχων, θεωρήθηκε ανεπαρκής. Γι΄ αυτό ήρθε η FRΟΝΤΕΧ. Πολύς λόγος για το τίποτε... 

»Τέλος πάντων, ποια θα είναι η πολιτική της χώρας μας πάνω σ΄ αυτό το ζήτημα, δεν θα την καθορίσω εγώ. Δεν μπορώ, όμως, να μείνω απαθής μπροστά στο ενδεχόμενο μιας εκ νέου απάνθρωπης συμπεριφοράς. Μου εξομολογήθηκαν παλιότερα αστυνομικοί τις ενοχές που ένιωθαν όταν επαναπροωθούσαν πυροβολώντας τους λαθρομετανάστες, καθώς βρίσκονταν στη μέση του ποταμού. Φοβάμαι ότι και τώρα θα ζήσουμε τραγωδίες και διόλου δεν θα μειώνει την σκληρότητά τους το γεγονός ότι θα τελούν υπό τις “ευλογίες” της ΕΕ. 

»Δηλαδή, τι; Όταν στοιβαχτούν οι λαθρομετανάστες στο ελληνικό ρείθρο του ποταμού, πίσω από το συρματόπλεγμα, καθώς θα χιονίζει, ή όταν φουσκώνουν τα νερά, οι άνθρωποι αυτοί θα παραμένουν εκεί νηστικοί και μουσκεμένοι για να εξαναγκαστούν να επιστρέψουν πίσω στην Τουρκία; Δεν είναι λύση αυτή, τουλάχιστον πολιτισμένη. Και εμείς θα τους βλέπουμε απαθείς να πνίγονται ή να λιμοκτονούν ή να μαστίζονται από τα κουνούπια; 

»Βεβαίως, το κύμα αυτό πρέπει να σταματήσει, αν και προσωπικά δεν το πιστεύω όσο συνεχίζεται η άδικη συμπεριφορά των χωρών της Δύσης έναντι των φτωχών και υπανάπτυκτων λαών του Νότου και της Ασίας. Φυσικά, η χώρα μας δεν έχει ατελείωτες δυνατότητες φιλοξενίας. Μα, όπως, τα σύνορα διασφαλίζονται από το στρατό, μόνο όταν εκλείψει και η έσχατη διπλωματική και πολιτική προσπάθεια, το ίδιο να συμβεί και τώρα. 

»Η καταφυγή σε εκβιαστικούς τρόπους, σε απάνθρωπες τακτικές και σε εξευτελιστικές για την ανθρώπινη προσωπικότητα μεθόδους, που θα αποβούν μομφή για τον πολιτισμό μας-τουλάχιστον τον ελληνικό- δεν είναι λύση. Το συρματόπλεγμα δεν είναι λύση. Είναι απέλπιδα προσπάθεια, εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία, που παραπέμπει σε άλλες περιοχές και σε άλλες εποχές...» Αν έχω να αφαιρέσω, πάντως δεν έχω να προσθέσω τίποτα. 

Το σχόλιο στην όλη υπόθεση του φράχτη μόνο ένα μπορεί να είναι, κι αυτό με τη μορφή ειλικρινούς πια απορίας, πώς θεωρείται αίφνης νοητό ή από πού κι ώς πού μπροστά στην οποιαδήποτε και οσοδήποτε επιτακτική αναγκαιότητα εγκαταλείπεται η ηθική-που μία μόνο διάστασή της είναι ο ανθρωπισμός; Και μάλιστα παραδίδεται στην πιο ρηχή ειρωνεία, που μιλάει για εξ επαγγέλματος ανθρωπιστές; 

Κι έπρεπε δηλαδή το πρόδηλο να μας το πει ένας παπάς από τον Έβρο, με την έκφραση «ο λεγόμενος φράκτης»; Πως δηλαδή δεν είναι σκέτα φράχτης, ένας φράχτης σε χωράφι, σε μια χώρα εν προκειμένω, που προφανώς και δικαιούται να ελέγξει το χώρο της, παρά ένα σύμβολο, φορέας και εκφραστής ιδεολογίας; 

Γιατί το ουσιώδες και δραματικό είναι αυτό, ότι ο φράχτης είναι ιδεολογία. Και σαν επιτομή, πιο συγκεκριμένα, της στάσης μας απέναντι στον μετανάστη είναι η λυδία λίθος του πολιτισμού μας τον 21ο αιώνα.

Όποια αναγκαιότητα κι αν στηρίζει τον φράχτη, δεν νοείται να παραμερίζεται η ηθική διάσταση της υπόθεσης

Κι από τον Γιάννη Χάρη στην Ευφροσύνη Δοξιάδη

που στο νέο Δημοτικό Συμβούλιο (της Αθήνας) θα έχει την ευθύνη του πολυχώρου «Τεχνόπολις» στο Γκάζι. Ζωγράφος, εργάστηκε πλάι στον Τσαρούχη και κέρδισε την καταξίωση με τα «Πορτρέτα του Φαγιούμ», ένα βιβλίο για την αρχαία ελληνική ζωγραφική από τη σκοπιά του καλλιτέχνη.

...Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο; 

Με τον γλύπτη Αλμπέρτο Τζιακομέτι στον βαθμό που πίστευε ότι η ζωή έρχεται πάνω από την τέχνη. Οταν τον ρώτησαν ποιο θα έσωζε, έναν σκύλο ή ένα πίνακα του Ρέμπραντ, στην περίπτωση που έπιανε φωτιά ένα μουσείο, απάντησε ότι θα έσωζε τον σκύλο. 

Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα; 

Οι οικονομικές μετανάστριες που έχουνε αναγκαστεί να αφήσουνε τα παιδιά τους στη χώρα τους για να πάνε σε μια ξένη χώρα να εργαστούν και οι οποίες λόγω του παράνομου καθεστώτος διαμονής τους δεν μπορούν επ΄ αόριστον ούτε καν να τα επισκεφτούν. 

Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ΄ όλα; 

Τη βία και τον φασισμό. 

Ο μεγαλύτερος φόβος σας; 

Η βία...




(από το "Ερωτηματολόγιο του Προυστ" στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας)