Πέρασαν κιόλας 8 μήνες... Πού είναι το παιδί που δεν γεννήθηκε;

   Πολλές ανακεφαλαιώσεις, πολλούς απολογισμούς για το 2010 διάβασα τις τελευταίες ημέρες. Δέσποζε η οικονομική κρίση και οι αλλαγές που επέφερε και θα επιφέρει, η περιπέτεια των μεταλλωρύχων στη Χιλή και το αίσιο τέλος της, οι βαβουζέλες στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής, ο σεισμός στην Αϊτή, η οικολογική καταστροφή στον κόλπο του Μεξικού από την ΒΡ, το σκάνδαλο της Ζίμενς, κλπ. Πουθενά, ή σχεδόν πουθενά (μόνο κάτι επιγραμματικές ημερολογιακές αναφορές, έτσι σαν είδηση, ασχολίαστη φυσικά) οι τρεις νεκροί της Marfin της 5ης Μαΐου του 2010. Αλλά και με τους περισσότερους φίλους που συζήτησα, και συζητώ ακόμα, αυτήν την τραγωδία, αντιμετωπίζω μια στάση "ουδετερότητας" που εκτείνεται από το "ασ' το καλύτερα, πού να το συζητήσεις και να το αναλύσεις τώρα αυτό..." μέχρι "έλα μωρέ, προβοκάτορες ήταν, να γι' αυτό από τότε "δεν κουνιέται φύλλο" (την ξεθυμασμένη έως και ανύπαρκτη του κόσμου εννοούν) εν μέσω οικονομικής κρίσης". Κουβέντα βέβαια για τη βουβαμάρα του αντιεξουσιαστικού χώρου που δεν τολμάει καν να ψελλίσει το ελάχιστο για προβοκάτορες, δράση της Ασφάλειας κλπ.

   Το "Είμαι στα Χάη μου..." επιμένει να αναφέρεται σ' αυτήν την τραγωδία α) γιατί  χάθηκαν τρεις ζωές νέων ανθρώπων, τέσσερις με το παιδί που δεν γεννήθηκε, και γιατί θεωρεί αυτονόητα  ύ ψ ι σ τ ο  α γ α θ ό  τ η  ζ ω ή ,  β) γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία των λαϊκών κινητοποιήσεων διαδηλωτές λειτουργούν ως  θ ύ τ ε ς  και όχι ως θύματα βίας (ιδιότητα και λειτουργία που μονοπωλούσαν οι αστυνομικές δυνάμεις, οι "Χρυσαυγίτες" ή οι ακροδεξιοί της ΟΝΝΕΔ - βλ. Άγιο Παντελεήμονα ή δολοφονία Τεμπονέρα στην Πάτρα το '91) γ) γιατί οι αφέλειες περί "παράπλευρων απωλειών όταν αναπτύσσεται το επαναστατικό κίνημα"(!) είναι καταστροφικές κυρίως για την υπόθεση των καταπιεσμένων (βλ. την απομαζικοποίηση των μετά την 5/5/2010 κινητοποιήσεων)  δ) γιατί με την δικαιολογητική βάση των "παράπλευρων απωλειών οι επαναστάτες λειτουργούν κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν των καταπιεστών τους, ε) γιατί το μεγαλύτερο κομμάτι των πληγέντων από τα μέτρα που είναι οι ηλικίες των πιο παραγωγικών ανθρώπων της κοινωνίας μας (από 30 ετών και πάνω) δεν έχει καμιά διάθεση και δεν βρίσκει κανένα νόημα να παίζει πετροπόλεμο με την αστυνομία - και καλά κάνει, γιατί στ) η βία είναι ατελέσφορη απέναντι στους οργανωμένους μηχανισμούς της κρατικής βίας που δεν έχει πρόβλημα να θυσιάσει μέλη της που την υπηρετούν  και να τα αντικαταστήσει με άλλα, ζ)  γιατί, η λογική  ότι είναι αναγκαία η "επαναστατική" βία, κι ας χαθούν μερικές ζωές, ουδόλως διαφέρει από την λογική "του σκοπού που αγιάζει τα μέσα", από την οποία η όποια Αριστερά οφείλει να ξεκόψει οριστικώς και αμετακλήτως, γιατί η) η προέκτασή της στο μέλλον οδηγεί στις τερατογενέσεις του παρελθόντος (βλ τρομοκρατία της Γαλλικής Επανάστασης, το σταλινικό φαινόμενο, φασισμός, ναζισμός και δικτατορίες του 20ου αιώνα),  θ) γιατί η επανάσταση πρέπει να είναι  δ ι κ α ί ω σ η  τ η ς  ζ ω ή ς , και όχι του θανάτου! (Εφιαλτικό μου φαίνεται ότι στις 5/5/10 ακούστηκαν κραυγές από διαδηλωτές "κάψτε τους, κάψτε τους!" όταν οι άνθρωποι μέσα στην τράπεζα καίγονταν, ή ότι ακόμα και σήμερα ψελλίζονται επιχειρήματα επιπέδου "ε, κι αυτοί τι ήθελαν και δούλευαν μέρα γενικής απεργίας" ή "γιατί δεν έκλεινε το υποκατάστημα ο Βγενόπουλος" ή "γιατί δεν είχε μέτρα πυρασφάλειας ο Βγενόπουλος", λες και όλη η  κινητοποίηση και ο εμπρησμός έγινε για να αποδειχθεί παράνομος ο μεγαλοτραπεζίτης!) και ι) γιατί οι μεγάλες αλλαγές στο σύγχρονο κόσμο εδραιώθηκαν όχι από "φωτισμένες πρωτοπορίες", αλλά από εξεγερμένες μάζες που το πολυάριθμό τους αρκούσε για να επιβάλλουν την θέλησή τους. Κάτι έχουμε να διδαχθούμε και από τον Γκάντι... 

   Όλα αυτά βαραίνουν και θα βαραίνουν για πολύ καιρό ακόμα την Αριστερά σε οποιαδήποτε κομματική ή άλλη κινηματική μορφή και, όπως λέγαμε με τον αείμνηστο Μάκη Στάθη, αυτά είναι "τα σκ... μας, που πρέπει οι Έλληνες (και ιδίως οι αριστεροί Έλληνες) πρώτα να τα αντικρίσουμε και μετά να τα πετάξουμε από πάνω μας γιατί αλλιώς δεν έχουμε μέλλον, ή κι αν έχουμε, θα είναι ίδιο με το εφιαλτικό παρόν μας. Γι' αυτό Μάκη σου αφιερώνω, τα παρακάτω λόγια του Δ. Πουλικάκου στο FAQ, ίσως την πιο μεστή κουβέντα που διάβασα το 2010 από έναν outsider καλλιτέχνη, που δεν θέλει να μονοπωλεί ούτε το θυμό, ούτε το μίσος των περιθωριοποιημένων)

  

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΣΟΣ...  

...- Ποια είναι η σχέση σας με το χρήμα;

- Θα πω αυτό το κλασικό, ό,τι βρέξει ας κατεβάσει, όσα έρθουν κι όσα πάνε. Δηλαδή, αρνούμαι να καθορίζει τη ζωή μου κάτι το οποίο το θεωρώ ως μία από τις πιο ποταπές εφευρέσεις του ανθρώπου.

- Αυτό είναι μια ροκ αντίληψη;

- Δεν με ενδιαφέρει αν είναι ροκ αντίληψη. Και εν πάση περιπτώσει αυτό το "ροκ" έχει καταλήξει σαν τον μαϊντανό, να πούμε. Όποιον να ρωτήσεις θα σου πει εγώ είμαι ροκ...Τώρα βλέπεις ένα παιδί με μακριά μαλλιά και λες μπράβο. Σου φαίνεται ότι έχει κάτι επαναστατικό. Και μετά το ακούς να τραγουδάει μια παπάρα στο "Ελλάδα έχεις ταλέντο"...

- Υπάρχει ανάγκη για επαναστατικότητα σήμερα;

-(Γέλια) Πολλή. Αλλά μας τρώει το μίσος. Η επανάσταση είναι αγάπη, δεν είναι μίσος. Αυτό δεν το βλέπουμε γύρω μας, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Αυτό που μισείς, αυτό που θες να καταστρέψεις, γίνεσαι το ίδιο. Δεν μαθαίνουμε τίποτα από την ιστορία. Βλέπουμε τι συμβαίνει με τις επαναστάσεις. Οι πρωτοστάτες είναι οι πρώτοι που εκτελούνται μέχρι που σβήνονται κι από ομαδικές φωτογραφίες! Αρρώστια!...

...- Χρειαζόμαστε στα πράγματα ανθρώπους που βάζουν φιτιλιές;

 - Θέλει μεγάλη προσοχή γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που σκοτώνουν. Είδες τι έγινε. Κατά λάθος, επίτηδες, δεν ξέρω έγινε κι αυτό. Επί τη ευκαιρία, μια σημείωση. 

Κ α ν ο ν ι κ ά , ό τ α ν  π α ς  ν α  κ ά ν ε ι ς  κ ά τ ι  κ α ι  δ υ σ τ υ χ ώ ς  γ ί ν ε τ α ι 

κ ά τ ι  ά λ λ ο ,  π α ρ α δ ί ν ε σ α ι . Κ α ι  λ ε ς  ε γ ώ  τ ο  έ κ α ν α ,  δ ε ν  ή θ ε λ α  

ν α  π ά ρ ε ι  τ έ τ ο ι α  τ ρ ο π ή  τ ο  π ρ ά γ μ α ,  α λ λ ά  ε γ ώ  ή μ ο υ ν  π ι ά σ τ ε 

μ ε ...

...- Πες ότι αυτή τη στιγμή διαβάζουν τη FAQ 500 δεκαοχτάχρονα. Τι θα τους έλεγες;

- Θα τους έλεγα σαν βασικό δόγμα ότι η επανάσταση είναι αγάπη και όχι μίσος. Ειδεμή, γινόμαστε σαν αυτούς θέλουμε να αντικαταστήσουμε και όσον αφορά την τωρινή κατάσταση. Θα τους έλεγα "Τι τους κοιτάτε, ρε;" Να τους κράξουνε τόσο ώστε να τους αναγκάσουν να παραιτηθούν...