"Είμαι ένας τυποποιημένος σκηνοθέτης. Αν έκανα τη "Σταχτοπούτα", το κοινό θα άρχιζε αμέσως να ψάχνει για πτώμα στην άμαξα - κολοκύθα".
"Πρέπει να κινηματογραφείς τους φόνους σαν ερωτικές σκηνές και τις ερωτικές σκηνές σαν φόνους".
"Καλή ταινία είναι όταν τα λεφτά για τα εισιτήρια, το φαγητό μετά και τα έξοδα της μπέιμπι σίτερ άξιζαν τον κόπο".
"Όταν ένας ηθοποιός έρχεται σ' εμένα θέλοντας να συζητήσουμε για το χαρακτήρα που υποδύεται, του λέω, "Θα το βρεις στο σενάριο". Αν με ρωτήσει, "Ποιο είναι, όμως, το κίνητρό μου;", του απαντώ, "Το μεροκάματό σου".
"Είμαι πολύ ευχαριστημένος που τώρα η τηλεόραση δείχνει ιστορίες με δολοφόνους, γιατί ξαναφέρνει το φόνο στο φυσικό του περιβάλλον - το σπίτι".
"Το δράμα είναι ζωή χωρίς τις μουντές της λεπτομέρειες".
"Οι ξανθές αποτελούν τα καλύτερα θύματα. Μοιάζουν με άσπιλο χιόνι που επιτρέπει να φανούν καλύτερα τα αιματοβαμμένα χνάρια του δολοφόνου".
"Δεν υπάρχει τρόμος σ' ένα χτύπημα ή πυροβολισμό. Μόνο στην πρόβλεψη της εξέλιξής του".
"Υπάρχουν αρκετές διαφορές ανάμεσα σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και μια επανάσταση. Το ματς συνήθως διαρκεί περισσότερο και οι συμμετέχοντες φορούν στολές. Επίσης, υπάρχουν περισσότεροι τραυματισμοί στο ποδόσφαιρο"
Όταν μια ηθοποιός ρώτησε τον Χίτσκοκ αν το δεξί ή το αριστερό της προφίλ ήταν καλύτερο, της απάντησε: "Μα, αγαπητή μου, κάθεστε στο καλύτερο προφίλ σας".
Την ιδέα για το μικρό αφιέρωμα στον Χίτσκοκ τη χρωστάμε στο αντίστοιχο του "Ε" ("Ο παππούς μου ο Χίτσκοκ", συνέντευξη της Ε. Νταϊφά, επιμ. Ά. Μαλανδράκη τ.1032, 23.01.2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου