Στη Λισαβώνα ο Πεσόα κάθεται για πάντα σε καφενείο. Γλυπτό µπρούντζινο, σε φυσικό µέγεθος, περιλαµβάνει τραπεζάκι και καρέκλα άδεια δίπλα του, όπου µπορείς να καθήσεις να συνοµιλήσεις µαζί του, να φωτογραφηθείς αν θέλεις. Ο διασηµότερος πορτογάλος ποιητής δεν φοβάται να συµφύρεται µε τον κόσµο στην αθανασία του. Εµείς εδώ όµως δεν κάναµε σε κανέναν τέτοιο άγαλµα. Οι ποιητές µας είναι λευκοί, µαρµάρινοι, καταθλιπτικοί, ακίνητοι. Οι πολιτικοί διαφέρουν, είναι ολόσωµοι. Λευκοί, µαρµάρινοι, καταθλιπτικοί, ακίνητοι.
Οι βασιλείς είναι έφιπποι, καθώς και οι στρατηγοί. Ισως όχι όλοι λευκοί και µαρµάρινοι, σίγουρα πάντως καταθλιπτικοί.
Α, δεν έπρεπε, λέει ένας φίλος, να βάλουν δίπλα στον Μεγαλέξαντρο τον Καραµανλή. Ναι,θα µπορούσε να ζηλέψει την κίνηση του έφιππου νεαρού ο νεώτερος πολιτικός, που πρόλαβε να ωριµάσει. Επίσης το κάπως κυκλικό σύνολο αλόγου και καβαλάρη.
Πώς θα ήταν ωραίος ένας Κωνσταντίνος Καραµανλής στην Αριστοτέλους;
Αφοµοιώσιµος, συµπαθής, να µη σου παγώνει το αίµα;
Αν ήταν µπρούντζινος, περπατούσε και ανέµιζε το παλτό του; Αν έστριβε κάπως το κεφάλι (προς το παρελθόν);
Φυσικό µέγεθος σε οικεία πόζα µπαλκονιού; Ή όρθιος να µιλάει µε τους φίλους του Μάνο Χατζιδάκι και ∆ηµήτρη Χορν, που κάπου θα τους κάνουν κι αυτούς προτοµές, κρύες, άψυχες, µοναχικές κι αξιολύπητες; (Ο φίλος εννοούσε ότι θεωρεί σπουδαιότερο τον Αλέξανδρο, αλλά αυτό µου φαίνεται απλή ανωριµότης).
Τι κόλληµα έχουµε µε αυτή τη γλυπτική, τι αξεπέραστο συντηρητισµό στις απεικονίσεις, είναι θέµα για εθνική ψυχανάλυση. Εγώ τώρα χρειάζοµαι ατοµική. Τη νύχτα των αποκαλυπτηρίων του άσχηµου αγάλµατος, είδα στον ύπνο µου τον γέρο Καραµανλή να βογκάει στηριγµένος στον ώµο µου, παρακαλώντας να τον πάω στην ακρογιαλιά. Ατάκα της Μελίνας, δηλαδή, η οποία έχει επίσης καταλήξει προτοµή για κλάµατα στου Μακρυγιάννη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου