Kυριακή 30 Ιανουαρίου 2011, από το "Επτά" της Κυρ. Ελευθεροτυπίας
Κωνσταντίνου και Ελένης
ΤΟ ΣΥΝΟΙΚΙΑΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ είναι εγκαταλειμμένο και στους άδειους τοίχους υπάρχουν μόνο δεκάδες ευθυγραμμισμένες μικρές τρύπες, από τις βίδες που στήριζαν κάποτε τα ράφια.
Η βιτρίνα εκθέτει ελπίδες διαψευσμένες από την κρίση. Ελπίδες που κάθε έμπορος, κάθε άνθρωπος, κοιτούσε να στηρίξει ανάλογα με τα οικονομικά του και το γούστο του. Ας πούμε, σ' ένα άλλο κλειστό μαγαζί του Βύρωνα έχουν απομείνει μόνο τρεις τοίχοι παράταιρα βαμμένοι. Ξεθωριασμένα, τα χρώματά τους μοιάζουν συμφιλιωμένα.
Τα λαϊκά κοιμητήρια είναι γεμάτα από συναίσθημα. Με δακρυσμένα στιχάκια, ποδοσφαιρικά κασκόλ και απείραχτα τσιγάρα δίπλα στις ανύποπτες, χαμογελαστές φωτογραφίες. Αντίθετα, τα ακριβά νεκροταφεία αναπαράγουν με πολύ μάρμαρο την εξουσία και την ψυχρότητα της άρχουσας τάξης.
Ετσι και τα μικρά καταστήματα που κλείνουν φανερώνουν τις προσδοκίες που εναπόθεσαν οι άνθρωποι εκεί. Φεύγοντας πήραν τα κλειδιά κι άφησαν τα ίχνη της απογοήτευσής τους. Ενώ πολλά υποκαταστήματα αλυσίδων και πολυκαταστήματα κρύβουν με εμπορική διπλωματία τους ίδιους λόγους, που τα υποχρεώνουν να παραδοθούν: «Κλείνουμε οριστικά. Προλάβετε». Ή «ενοικιάζεται» σε μεγάλες, τυποποιημένες επιγραφές. Ή τίποτα. Μόνο διπλά ρολά πρωί και βράδυ, χωρίς καμία ειδοποίηση, με μια μισοσκισμένη αφίσα του ΠΑΜΕ κολλημένη απ' έξω, έτσι που αναρωτιέσαι αν συνεγείρει ή επιχαίρει.
Και, ξάφνου, έξω από μια σκοτεινή τζαμαρία στο εμπορικό κέντρο της Αγίας Παρασκευής, ξεχωρίζει ένα κίτρινο χαρτόνι γραμμένο με μαρκαδόρο: «Το κατάστημά μας κράτησε το ενδιαφέρον του κόσμου για 10 χρόνια. Θέλω να πιστεύω ότι πρόσφερα σε όλες τις πελάτισες ρούχα διαχρονικά, διαλεγμένα με γούστο και ίσως δόσανε μια νότα χαράς και αισιοδωξίας. Τέλος θέλω να ευχαριστήσω όλες τις πελάτισες που τόσα χρόνια μας ήταν πιστές. Πολλά φιλιά, Πληροφορίες δίπλα, Βαγγέλης».
Τέλος χρόνου κι ένα ευχαριστώ, με την ανάγκη για την ανθρώπινη επιβεβαίωση ότι δεν πήγε στράφι ο καιρός. Οπως και σε τούτο το αντίο, σ' ένα λευκό χαρτόνι, έξω από ένα ημιυπόγειο στη Φορμίωνος:
«Μετά από 38 χρόνια, ήρθε η ώρα. Ευχαριστούμαι όλους τους ανθρώπους που μας στήριξαν. Κώστας και Ελένη».
Χωρίς επώνυμο κι εδώ, αφού προφανώς τους ξέρει όλη η γειτονιά. Είναι άραγε ζευγάρι; Ή μήπως αδέλφια; Το ίδιο σπάνιο να συμβιώνουν αγαπημένα κοντά 40 χρόνια. Και ήρθε η στιγμή της σύνταξης ή λόγω κρίσης; Δεν γράφουν. Μόνο ότι «ήρθε η ώρα», σαν κάτι που ωρίμασε από τον χρόνο, δίχως γκρίνιες ή την πίεση των συνθηκών. Διαβάζοντας, πάντως, αυτό το λευκό ή κίτρινο χαρτόνι του αποχαιρετισμού, δεν αναρωτιέσαι πλέον τι πουλούσαν αλλά ποιοι είναι, με τι ελπίδες έζησαν εκεί με τους ανθρώπους γύρω τους και πώς τις επουλώνουν τώρα.
Ο πολιτισμός της καθημερινής ζωής, όπου αντέχει, είναι ένα κοινωνικό όπλο που οι νόμοι της αγοράς μπορούν να φθείρουν αλλά όχι να νικήσουν. Γιατί, αν και πολύτιμος, είναι δωρεάν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου