Σπύρος Ασδραχάς: Από τον πλούτο των εθνών στην εξουθένωση μιας μακραίωνης ιστορίας
Ημερομηνία δημοσίευσης: 02/01/2011
Δεν έχω λόγους να έχω την παραμικρή αισιοδοξία για το επόμενο και τουλάχιστον μεθεπόμενο έτος. Οι αιτίες της οικονομικής κρίσης είναι σε όλους γνωστές και περιττεύει κάποιος που δεν είναι καν οικονομολόγος να επαναλάβει όσα ορθά μέσα στον ορμαθό του ψεύδους έχουν λεχθεί για την ηθελημένη αποδιαρθρωτική διαδικασία που βολεύτηκε με το όνομα "κρίση". Θα υπενθυμίσω μόνο, ότι η νέα οικονομική χωροταξία συνεπάγεται την καταστροφή των πιο ανίσχυρων εθνικών κρατών.
Ότι η χωροταξία αυτή δεν είναι ενιαία αλλά αντιθετική, παρά την κοινή της αναγωγή στη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση. Παλιότερα ο Βαλερστάιν επικρίνοντας τον Φερνάν Μπροντέλ μιλούσε για οικονομία-κόσμος ή αλλιώς κοσμοοικονομία. Ο Εμίλιο Σερένι μας θύμιζε την ανταλλαγή μη ισοδύναμων αξιών. Δεν νομίζω ότι τούτο δεν ισχύει και μάλιστα ότι δεν καθορίζει τις σημερινές σχέσεις των χωρών. Αστειευόμενοι θα λέγαμε ότι από τον Πλούτο των Εθνών φτάσαμε στην εξουθένωση μιας μακραίωνης ιστορίας. Τέλος, μέσα στα πολλά παραδείγματα στα οποία θα μπορούσε να αναφερθεί κανείς, ας υπενθυμίσω ένα από τα πιο τρέχοντα: την καταστροφή του εκπαιδευτικού συστήματος.
* Ιστορικός
Ρούσος Βρανάς: Η χρονιά των ανθρωποφάγων
Στα χρηματιστήρια του πλούτου, η νέα χρονιά αναμένεται εξαιρετικά επικερδής. Επειδή, με την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα, έχει εκπέσει η αξία της ανθρώπινης ζωής. Οι επενδυτές θα σπεύσουν λοιπόν να την αγοράσουν φθηνά. Πόσο αξίζει άραγε μια ανθρώπινη ζωή; Όσο ένα μεροκάματο προσωρινής εργασίας; Όσο ένα επίδομα ανεργίας; Όσο μια σύνταξη πείνας; Ψυχροί λογιστές, οι κυβερνώντες μένουν ασυγκίνητοι από τα πάθη των ανθρώπων. Στη δική τους λογική, ακόμη και οι μετοχές μπορούν να έχουν αυτό που στα οικονομικά λέγεται «εσωτερική αξία», όχι όμως και οι άνθρωποι.
Πόσο αξίζει η ζωή ενός νέου που δεν έζησε ακόμη, ενός γέρου που εξακολουθεί να ζει, ενός παιδιού που δεν γεννήθηκε ποτέ; Στα χρηματιστήρια της ανθρώπινης δουλείας, η φθήνια ξεκληρίζει νέους, γέρους, παιδιά, απαξιώνει τους ρόλους του πατέρα και της μητέρας. Το σύστημα καταβροχθίζει ολόκληρη την οικογένεια, σε μια κοινωνία που αργοπεθαίνει. Αν κρατιέται ακόμη ζωντανό, είναι επειδή επιδίδεται στην ανθρωποφαγία. Ο Ηρώδης φοβόταν ένα μόνο παιδί. Οι σύγχρονοι ανθρωποφάγοι τα απειλούν όλα. Αν επικρατήσουν, μπορούμε από τώρα να φανταστούμε τη χώρα σαν ένα απέραντο κοιμητήριο με εκατομμύρια σταυρούς, έναν για κάθε παιδί που δεν μπόρεσε να γεννηθεί, έναν για κάθε νέο που γεννήθηκε και δεν έζησε ακόμη.
(*Δημοσιογράφος)
Ευτύχης Μπιτσάκης: Κατοχή; Όχι ακριβώς...
Ημερομηνία δημοσίευσης: 02/01/2011
Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος! Γιατί όχι; Αλλά το 2011 θα ολοκληρωθεί η καταστροφή. Κατά τον καθηγητή Γ. Κασιμάτη, και άλλους έγκυρους συνταγματολόγους, οι δρακόντιοι όροι του Μνημονίου, δεσμεύουν την Ελλάδα ως κυρίαρχο κράτος. Προσβάλλουν θεμελιώδη δικαιώματα τα οποία εγγυάται το Σύνταγμα. Αποτελούν απειλή για την πολιτική και εδαφική κυριαρχία της χώρας.
Σήμερα η Ελλάδα δεν κυβερνάται από Έλληνες. Κυβερνάται από την "τρόικα". Η τυπικά ελληνική κυβέρνηση είναι εντολοδόχος και διεκπεραιωτής. Ακόμα και η Ιεραρχία, η οποία δεν μας έχει συνηθίσει σε ριζοσπαστικά ξεσπάσματα, έφτασε να διακηρύξει: "Δηλώνουμε ότι είμαστε μια χώρα υπό κατοχή, και εκτελούμε εντολές των κυρίαρχων δανειστών μας...".
Κατοχή; Όχι ακριβώς! Κανείς Βελουχιώτης δεν θα πάρει τα βουνά! Οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις έφεραν τη χώρα σ' αυτή την κατάντια. Η σημερινή, εθελόδουλη, ολοκλήρωσε την εκποίηση της εθνικής ανεξαρτησίας. Καιρός λοιπόν, να θυμηθούμε την έννοια "καθεστώς υποτέλειας". Πρώτη περίοδος επί Γεωργίου Παπανδρέου (1944). Δεύτερη, επί Γεωργίου Παπανδρέου Β' (2010).
Και τώρα τι; Άμεσος στόχος; Αντίσταση! Να σώσουμε ό,τι είναι δυνατόν να σωθεί. Απώτερος: Παύση πληρωμών. Έξοδος από το ευρώ. Έξοδος από την Ε.Ε. Έξοδος από την Ε.Ε.; Αλλά αυτό θα μπορούσε να το κάνει μόνο μια κυβέρνηση που θα εκφράζει ένα ευρύ και ηγεμονικό μέτωπο αντικαπιταλιστικών δυνάμεων.
Έστω! Έξοδος από την Ε.Ε., αλλά όχι εθνική - τοπική περιχαράκωση. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, το εθνικό συνδέεται με το διεθνικό. Στην επίθεση του διεθνικού κεφαλαίου πρέπει συνεπώς να αντιπαρατεθεί ο διεθνισμός των λαών της ηπείρου μας. Στόχος: οι ενωμένες σοσιαλιστικές δημοκρατίες της Ευρώπης.
Ποια θα είναι σε μας η πρωτοπόρα, οργανωτική δύναμη για τους νέους αγώνες; Προφανώς η ελληνική αριστερά! Αλλά για την ώρα, "ο κόσμος καίγεται και η γριά χτενίζεται"! Η Ιστορία δεν κινείται ευθύγραμμα. Η κρίση δεν οδηγεί νομοτελειακά στην επανάσταση. Η κρίση και η σήψη μπορεί να γεννήσουν το τέλος του νεοφασισμού. Οι οιωνοί λεν ότι οι εκρήξεις έρχονται! Θα αρθεί η αριστερά μας στο ύψος των περιστάσεων; Θα δράσει από κοινού και θα επεξεργαστεί μια στρατηγική διεξόδου; Ή θα την παρασύρει το κύμα των επερχόμενων κοινωνικών εκρήξεων;
Ευτύχης Μπιτσάκης
Νικόλας Σεβαστάκης: Μια ωραία αποτυχία αυτής της εκτροπής
Ημερομηνία δημοσίευσης: 02/01/2011
Ο χρόνος που πέρασε διακωμώδησε, όσο μπορούσε, τις περσινές ευχές. Πυκνός και πολιτικά βίαιος, με λίγες γενναιόδωρες στιγμές, συλλογικά στενόχωρος. Σε πολλούς, και ανάμεσά τους και σε μένα, ήταν σε μεγάλο βαθμό μια ακολουθία θυμών, μια διαδοχή επώδυνων ανακαλύψεων που απαλύνθηκαν κάπως από απρόσμενες συνομιλίες με γνωστούς και άγνωστους ανθρώπους με τους οποίους μοιραστήκαμε τις ίδιες αγωνίες. Σε προσωπικό επίπεδο υπάρχει πάντοτε λυτρωτικό το γράψιμο, το διάβασμα και η διδασκαλία στο πανεπιστήμιο, οι τελετουργίες μιας ρουτίνας που προστατεύει, όλο και λιγότερο πάντως, κάποιες γωνιές της ύπαρξης.
Το νέο - έτσι στοιχηματίζουμε πάντοτε - θα μπορούσε να φέρει μια στροφή, εκείνες με άλλα λόγια τις ευπρόσδεκτες ρωγμές που υπόσχονται μια διαφορετική τροπή των δημόσιων πραγμάτων. Αν ισχύει η υπόθεση ότι ζούμε έναν ιδιότυπο κοινωνικό πειραματισμό με όχημα την αξιοποίηση της κρίσης με την καθημερινή χρήση του φόβου, τότε το μόνο που θα ευχόμουν θα ήταν μια ωραία αποτυχία αυτής της εκτροπής. Το ξέρω ότι στα πρωτοχρονιάτικα σημειώματα περισσεύουν οι αγαπητικοί λόγοι μαζί με την απαραίτητη αισιοδοξία της βούλησης. Ας ευχηθώ λοιπόν να ηττηθεί το σχέδιο για μια χώρα-των-αγορών και για μια κοινωνία της υποδούλωσης στις προσταγές των αγορών. Τι καλύτερο θα μπορούσε να ελπίσει κανείς για το 2011;
*Πανεπιστημιακός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου