..............................................................
Ερμάνο Όλμι (1931-2018): ένας «ιστοριογράφος» του σινεμά
από τον φίλο στο fb Τέλη Σαμαντά (facebook, 7.5.2021)
Δεν ήθελε να τον εντάσσουν στο κίνημα του νεορεαλισμού γιατί όπως έλεγε «εγώ χρησιμοποιώ ερασιτέχνες ηθοποιούς σε φυσικούς χώρους, οι νεορεαλιστές όχι». Είχε εν μέρει μόνο δίκιο: και οι νεορεαλιστές πολλές φορές χρησιμοποίησαν και ερασιτέχνες και φυσικούς χώρους. Ούτε στο ρεύμα του κινηματογράφου-ντοκουμέντο ήθελε να ανήκει. «Ιστορίες αφηγούμαι. Ιστορίες με ανθρώπους», έλεγε. Τελικά ο Ερμάνο Όλμι δικαίως αρνούνταν να ενταχθεί σε κάποιο ρεύμα: στην πραγματικότητα αποτελούσε ένα είδος από μόνος του. Και αν είχε κάποια συγγένεια, αν θέλουμε σώνει και καλά να βρούμε αντιστοιχίες, δεν ήταν τόσο με συναδέλφους του κινηματογραφιστές όσο με έναν άλλο κλάδο της ανθρώπινης διανόησης: τους ιστορικούς της Νέας Ιστοριογραφίας, όπως πχ, τον Φερνάν Μπρωντέλ. Μια συγγένεια που γίνεται αισθητή ιδίως στην αντίληψη και την καταγραφή του χρόνου από τον Όλμι, στη μακρά του διάρκεια, στη σημασία και την αντοχή των νοοτροπιών, στην απουσία των ιστορικών γεγονότων, στο ρόλο του ατόμου μέσα στη διαδικασία παραγωγής, στις αλλαγές που οι διαδικασίες παραγωγής επιφέρουν στα άτομα, στο ρόλο –θετικό ή αρνητικό- της παράδοσης. Τον αποχαιρετήσαμε, τέτοιες μέρες πριν τρία χρόνια, θυμίζοντας τις ταινίες – σταθμούς του: «Il Posto», «I Fidanzati», «Μια κάποια μέρα», «Ο θρύλος του ιερού πότη» και φυσικά την απόλυτη επιτομή της «ιστοριογραφικής» ματιάς του: «Το Δέντρο με τα Τσόκαρα». Ευκαιρία να τις ξαναδούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου