[ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ] 1936 : Ο Χίτλερ κηρύσσει στο Βερολίνο την έναρξη της 11ης Ολυμπιάδας. (www.lifo.gr, 1/8/2012)

..........................................................

[ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ] 1936 : Ο Χίτλερ 

κηρύσσει στο Βερολίνο την έναρξη 

της 11ης Ολυμπιάδας.

Το καλοκαίρι του 1936, το Βερολίνο ετοιμάζεται να γιορτάσει τους 11ους θερινούς 

 Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Χίτλερ καλεί την νεολαία όλου του κόσμου να αφιχθεί 

-εξαιρουμένων αρχικά των Μαύρων και των Εβραίων- και το Υπουργείο Εσωτερικών 

έχει ήδη καθαρίσει την πόλη από τους Ρομά, που κρατούνται μακριά σε ειδικό 

στρατόπεδο συγκέντρωσης. 49 έθνη και 4.000 περίπου αθλητές θα παρελάσουν 

την 1η Αυγούστου μαζί με την χιτλερική νεολαία, τους ήχους της όπερας Tannhäuser 

του Wagner, το γερμανικό ύμνο και τον ύμνο του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, 

που θα ακουστεί 480 φορές κατά τη διάρκεια των Αγώνων.Υπό τον κίνδυνο διεθνούς 

μποϋκοτάζ ο Χίτλερ θα αναγκαστεί τελικά να αφαιρέσει τις πινακίδες απαγόρευσης 

εισόδου σε Εβραίους και θα επιτρέψει τη συμμετοχή των τελευταίων στους αγώνες. 

Από την θέση των επισήμων, καθώς θα καμαρώνει τους γερμανικούς υπερήρωες του 

να ενσαρκώνουν τα όνειρά του για δόξα και μοναδικότητα της φυλής, θα δεχθεί ένα 

πραγματικό ράπισμα με την επιτυχία του μαύρου αθλητή της Αμερικής Jesse Owens, 

νικητή τεσσάρων χρυσών μεταλλίων, ο οποιος θα αναδειχθεί στα μάτια του κόσμου 

ως το μεγάλο αστέρι των αγώνων.Σύμφωνα με τα αρχεία του «Εστιατορίου των Εθνών», 

της αίθουσας φαγητού των αθλητών, μέσα στις τρεις εβδομάδες των αγώνων, οι συμμε-

τέχοντες κατανάλωσαν 100 αγελάδες, 91 γουρούνια, πάνω από 650 αρνιά, 8.000 λίτρα 

 καφέ, 150.000 κιλά λαχανικών και 160.000 λίτρα γάλακτος. Κατά τη διάρκεια των 

αγώνων ο Χίτλερ πίνει μόνο τσάι, προσπαθώντας να νουθετήσει τους αθλητές να 

μην πίνουν. Αλλά οι Γάλλοι και οι Ιταλοί δεν έκαναν χωρίς κρασί, ενώ Βέλγοι και 

Ολλανδοί δεν μπορούσαν δίχως μπίρα.Κατά τη διάρκεια των αγώνων υπήρχαν 

συνεχείς υπενθυμίσεις του ναζιστικού καθεστώτος και οι αθλητές εποπτεύονταν 

από υπαλλήλους με ναζιστικές στολές. ΄Ενα ανάγλυφο που κοσμει την είσοδο 

του Ολυμπιακού Χωριού, οπου απεικονιζονται γερμανοί στρατιώτες να παρελαύνουν, 

εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να βρίσκεται κοντά στο θέατρο, όπου οι αθλητές 

παρακολουθούσαν βαριετέ και λοιπές παραστάσεις, αφήνοντας να εννοηθούν οι 

μελλοντικές στρατιωτικές φιλοδοξίες του Χίτλερ.Μετά το τέλος του πολέμου το 

1945, το Ολυμπιακό Χωριό θα καταληφθεί για σχεδόν 50 χρόνια από τον σοβιετικό 

 στρατό και θα χρησιμοποιηθεί από τη SMERSH και την KGB ως χώρος ανάκρισης 

και βασανιστηρίων. Σήμερα έχει εγκαταλειφθεί πλήρως και παραμένει παντελώς 

ξεχασμένο. Συνδεδεμένο με το ναζισμό, οι περισσότεροι Γερμανοί το αποφεύγουν 

συστηματικά. Ειρωνεία, το μικροσκοπικό δωμάτιο του μαύρου ολυμπιονίκη Jesse 

Owens με τον αριθμο 5, είναι το μόνο δωμάτιο που έχει ανακαινιστεί. 

Ο λαμπαδηδρόμος που άναψε τη φλόγα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου 

ήταν ο αθλητής Fritz Schilgen. Η τότε "αισθητική επιτροπή" των Αγώνων έκρινε

πως το θαυμάσιο στυλ του στο τρέξιμο τον καθιστούσε ένα ιδανικό "σύμβολο της 

γερμανικής νεολαίας" κι ας μην ήταν μέλος ούτε του ναζιστικού κόμματος, ούτε και 

της γερμανικής ολυμπιακής αποστολής. Η λαμπαδηδρομία καθιερώθηκε για πρώτη 

φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. 'Ηταν μία ιδέα του αξιωματικού 

και Γενικού Γραμματέα της Επιτροπής των Αγώνων (και των υπηρεσιών αθλητισμού 

του Τρίτου Ράιχ) Carl Diem την οποία υιοθέτησε ο Joseph Goebbels.

 



Η τελετή έναρξης από το επίσημο αρχείο των Ολυμπιακών Αγώνων.

Η ανικανότητα ως πολιτικό εργαλείο. Του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη (31 Ιουλ 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

.............................................................

Η ανικανότητα ως πολιτικό εργαλείο. 

Του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη

08:07, 31 Ιουλ 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/102110

 

 

Η ανικανότητα δεν είναι μόνο μειωμένη ικανότητα, αλλά ειλημμένη και επεξεργασμένη πολιτική επιλογή. Οι ελληνικές ποικιλίες ομάδων εξουσίας πρέπει να είναι επινοητικές και καπάτσες στην κάρπωση, τον σφετερισμό του δημόσιου πολιτικού αγαθού, αδίστακτες στην εξόντωση του αντιπάλου, αλλά πρέπει να είναι νωθρές, εθελόδουλες και διεφθαρμένες, στη δουλειά για την οποία προορίζονται: την άσκηση και παραγωγή με πολιτικά μέσα, διοικητικού έργου. 

Που σημαίνει ότι δεν είναι ακριβώς ανικανότητα αυτό που τις διατρέχει, αλλά μια επαρκής, επιβλητική και σχεδιασμένη ανεπάρκεια. Το ότι δηλαδή τα τελευταία χρόνια αποκαλύφθηκε ότι το προσωπικό των κομμάτων, ή των υποομάδων εξουσίας, έχει αυτή την εξαιρετική αδυναμία, ένα παραλυτικό τρακ, τρέμουλο ώστε να διαχειριστεί τα πράγματα, τα απλά πράγματα καθημερινής διοικητικής λειτουργικότητας, μέχρι τα σύνθετα θέματα στρατηγικής, αυτό δεν σημαίνει ότι κτίζονται οι άνθρωποι των εξουσιαστικών ελίτ, στο ανεπάγγελτο ή ατάλαντο, αλλά ότι οργανώνουν την καριέρα τους σε μια βαθιά και επιλεκτική αβουλία. Έτσι επιλέγονται από το σύστημα, αυτό το χαρακτηριστικό είναι το προεξάρχον για την καριέρα τους. Το βλέπουμε π.χ. τώρα όπου δεν μπορούν να κάνουν κιχ, να αντιτείνουν ελάχιστη λογική, μπροστά σε ένα (γραφειοκράτη και απολύτως αδιάφορο για αποτέλεσμα) τροϊκανό υπάλληλο, αλλά μπορούν να υπογράψουν αποφασιστικά, αστόχαστα και φανατισμένα μια απόφαση για την Αγροτική Τράπεζα, δηλαδή για την ουσιαστική ιδιωτικοποίηση της υποθηκευμένης αγροτικής γης.

Αυτή η διαβαθμισμένη διπροσωπία, καχεξία και επιθετικότητα συγχρόνως, που την ονομάζουμε συνήθως ανικανότητα, τελικά και εκ του αποτελέσματος, είναι μια εξυπηρετική και σχεδιασμένη πλαδαρότητα. Είναι απαιτητό από έναν πολιτικό καριέρας να είναι ευλύγιστα και τουμπαριστά αργός και γρήγορος συγχρόνως. Να είναι μείγμα αδύναμης συνθετικής βούλησης, αλλά σιδερένιας και υπάκουης αποφασιστικότητας π.χ. να συγκρουσθεί «με τις συντεχνίες». Η ανάδειξή του κατ΄ αρχήν στο κόμμα, στην συνέχεια στις κρατικές δομές, βασίζεται στην εμπρόθετη και ενσυνείδητη νωθρότητά του. Η ελληνική κοινωνία εισέρχεται κλασματικά και κατρακυλώντας στη μετανεωτερικότητα μέσα από τους πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, μέσα από την εκβιασμένη οικονομική δανειοληπτική στρέβλωση που θεμελίωσε ο Κώστας Σημίτης, μέσα από την πολυετή και εγκληματική αποπαραγωγικοποίηση που έστησε τη δουλεία πολύ πριν την κρίση του 2009, μέσα από τη πυκνή κατίσχυση του life style και την ακόλουθη, κατακλυσμιαία εκπτώχευση της μεσαίας τάξης.

Όλα συνέβησαν γρήγορα και αντινομικά, αφού στην Ελλάδα δεν ωριμάζουν οι συνθήκες, δεν κυοφορούνται μακρές, γενετικές τροποποιήσεις των κοινωνικών ανασυγκροτήσεων, αλλά βίαιες κανονιστικές εισροές ή εισβολές. Οι ελληνικές πολιτικοοικονομικές ελίτ, προσδένονται στον αυτόματο πιλότο ενός υπέρτερου θεσμικού και πολιτιστικού συστήματος (της νεοφιλελεύθερης Ευρωπαϊκής Ένωσης αυτή την περίοδο), δεν έχουν την ιστορική πολυτέλεια, ούτε τα εποπτικά και νοητικά εργαλεία να συγκροτήσουν θέσεις οικονομική θεωρία, πολιτικό αφήγημα, αλλά σε μια μικροσκοπική αυτοσυντήρηση, γίνονται οι απλοί ακόλουθοι.

Η μετανεωτερικότητα «αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως απρόοπτο, αβέβαιο, αθεμελίωτο, ανόμοιο, ασταθή και ακαθόριστο, μια σειρά από μη ενοποιημένους πολιτισμούς ή ερμηνείες», η μετανεωτερικότητα συγκρούεται με τα κοινωνικά πρότυπα -απότοκα του Διαφωτισμού που είναι απελπιστικά καθηλωτικά για τη νέα συνθήκη του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, «του εφήμερου, αποκεντρωμένου κόσμου της τεχνολογίας» (Ίγκλετον).

Ο Παπανδρέου λοιπόν και η πολιτικο-φιλική ομάδα του αλλά κυρίως ένα φαινόμενο που θα το έλεγα ως « γεωργακισμό», με την υγιεινολογική και ηθικιστική υστερία γύρω από τα «ελαττώματα της φυλής», έκρυψε αυτό που πράγματι συνέβη: τη χοντροκομμένη έλευση και από την πίσω πόρτα, αυτού που ο Λας εντόπιζε πριν από 17 χρόνια: «...ο εκδημοκρατισμός της αφθονίας -η προσδοκία ότι κάθε γενιά θα απολαμβάνει βιοτικό επίπεδο υψηλότερο από τους προκατόχους της- έχει αναστραφεί με αποτέλεσμα να αρχίσουν να αναεγκαθιδρύονται παμπάλαιες ανισότητες, μερικές φορές με τρομακτικό ρυθμό, μερικές φορές τόσο σταδιακά που να είναι αδιόρατες». Έτσι το νέο πολιτικοσυγκροτησιακό σχήμα: όλο και μεγαλύτερο μέρος του εθνικού προϊόντος να πηγαίνει σε πιστωτές, είναι συνεπέστατο με τις συστροφές σε παγκόσμιο επίπεδο, των προηγούμενων δεκαετιών, της μετάβασης δηλαδή από τον παραγωγικό στον φορμαλιστικό καπιταλισμό.

Οι ελληνικές πολιτικές ελιτ με την εκπαιδευμένη αβουλία τους έγιναν το όχημα μιας βίαιης, μεταχρονολογημένης εξάρθρωσης, όχι μόνο της οικονομίας, αλλά κυρίως της ανθρωπιστικής και συλλογικής πεποίθησης. Αυτή η μαζική αναθεώρηση κάθε προοδευτικού προτύπου και κληρονομιάς, κάθε ρυθμιστικού μετριασμού, κάθε ισορροπίας κοινωνικών ομάδων και ετεροτήτων, διαμορφώνει και επηρεάζει και τις ποιότητες του λεγόμενου «λαϊκού κινήματος». Συχνά λομπίστικες λογικές θέλουν απλώς μερίδιο ισχύος και όχι κοινωνική δικαιοσύνη. Στην ανεπάρκεια των ελίτ αντιστοιχεί μια ποιοτική απομείωση και πλευρών του λεγόμενου κινήματος. Αυτό που φαίνεται κεντρικό επίδικο αίτημα για τη Νέα Αριστερά, δεν αφορά μόνο την πολιτική, παραταξιακή ενοποίησή της, αλλά την αναμόρφωση των πολιτικών και πολιτιστικών κωδίκων και χαρακτηριστικών του κινήματος. (Θα επανέλθω στο θέμα).

*Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, επ. καθηγητής ΕΜΠ

Πηγή: Αυγή

"Είμαστε ο Παρθενώνας" Tης Ξενιας Kουναλακη ("Καθημερινή", 31/7/2012)

...............................................................

Είμαστε ο Παρθενώνας

Tης Ξενιας Kουναλακη

Οταν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος περνά την Κατερίνη μάλλον προσβάλλεται από το μικρόβιο του συναδέλφου του, Ανθιμου. Δεν εξηγούνται αλλιώς οι δηλώσεις που έχει κάνει το τελευταίο τριήμερο, όσο διήρκεσε η παραμονή του στον νομό Φλώρινας. Το Σάββατο, απευθυνόμενος στη βουλευτίνα της ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση, η οποία πρότεινε την κατάργηση του υποχρεωτικού εκκλησιασμού στα σχολεία, χρησιμοποίησε ασυνήθιστα αγοραία αργκό για να τονίσει τη διαφωνία του. «Κυρά μου τα παιδιά είναι δικά μου, τα παιδιά είναι δικά μας», είπε για να προσθέσει: «ποια είσαι εσύ που θα βγάλεις εγκύκλιο, χωρίς να ρωτήσεις αυτούς που πάλεψαν και παλεύουν σ’ αυτόν τον τόπο, γι’ αυτόν τον χώρο. Ποιο είναι το δικαίωμά σου, που εσύ θα αποφασίζεις ότι δεν θα εκκλησιάζονται τα παιδιά;». Πρόκειται αλήθεια για τον ίδιο ιερέα, που ακόμη και πριν από την εκλογή του τασσόταν υπέρ του χωρισμού Κράτους Εκκλησίας; «Την ήδη κατατεθείσα στη Βουλή πρόταση νόμου για χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους ασφαλώς και θα τη συζητήσουμε. Επιβάλλεται μερικές δευτερεύουσες για την Εκκλησία διατάξεις, που το Κράτος κάποτε καθόρισε και οι καιροί το απαιτούν, να αλλαχθούν ή και να καταργηθούν», είχε αναγνωρίσει από το 2005. Μετά τον media friendly προκάτοχό του, Χριστόδουλο, ο οποίος προκαλούσε συχνά με την ενεργό ανάμειξή του στην πολιτική, ο Ιερώνυμος είχε αποκαταστήσει το 2008 τη νηνεμία στις σχέσεις με την Πολιτεία, αποφεύγοντας τις πολιτικές δηλώσεις και κομίζοντας ένα νέο ήθος στην εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Εκκλησία. Μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, όμως, επί τη ευκαιρία της επίσκεψής του στη Φλώρινα για τον εορτασμό των 100 ετών από την απελευθέρωση της περιοχής από τους Τούρκους, ο Αρχιεπίσκοπος μετατράπηκε σε Βαρουφάκη με άμφια. Με χαμηλής αξιοπιστίας επιχειρήματα, χαρακτήρισε τοκογλύφους τους πιστωτές μας και τους κάλεσε να φέρουν πίσω τα κλεμμένα για να κάνουμε κι εμείς τα κουμάντα μας με τα δάνεια. Ζήτησε, δηλαδή, να βγάλουμε τεφτέρι και να υπολογίσουμε. Για παράδειγμα: 180 δισ. ευρώ τα Ελγίνεια, κρατήστε τα κι είμαστε πάτσι. (Το PSI μπορεί εις το εξής και να μεταφραστεί ως Priesthood Sector Involvement). Αναμασώντας τη γνωστή φρασεολογία «περί Παρθενώνων που χτίζαμε και βελανιδιών που τρώγανε», ο Ιερώνυμος βροντοφώναξε επίσης ότι «είμαστε η Ελλάδα, είμαστε ο Παρθενώνας, είμαστε η Φλώρινα, δεν είμαστε η αποικία». Είναι ενδιαφέρουσα η αρχιεπισκοπική εξίσωση. Η Ελλάδα ισοδυναμεί με τον Παρθενώνα και -κατά παράδοξο τρόπο- με τη Φλώρινα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αποικία. Το άφατο συμπέρασμα είναι σαφές: η Ελλάδα είναι η Μητρόπολη, ο ομφαλός της Γης, είναι ταυτόσημη με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και συνεπώς είναι αδύνατο να χρωστάει γιατί όλοι οι υπόλοιποι της χρωστούν αιώνια χάρη.

"Η Ιστορία ρίχνει βαριά τη σκιά της" του Nικου Γ. Ξυδακη ("Καθημερινή", 31/7/2012)

............................................................

Η Ιστορία ρίχνει βαριά τη σκιά της

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Η κρίση αναδεύει τον βυθό και φέρνει στην επιφάνεια πράξεις και μυστικά, που υπό κανονικές συνθήκες θα φανερώνονταν πολλά χρόνια αργότερα. Oι αποκαλύψεις του Παναγιώτη Ρουμελιώτη για το παρασκήνιο των πολιτικών αποφάσεων της κυβέρνησης Παπανδρέου, που οδήγησαν την Ελλάδα στο Μνημόνιο Ι και ακολούθως στη χρεοκοπία και το Μνημόνιο ΙΙ, αφορούν ένα τέτοιο ιστορικό μυστικό. Τα όσα καταμαρτυρεί εις βάρος του πρώην πρωθυπουργού ο τέως εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, κυκλοφορούσαν ήδη ως ημιβεβαιωμένες πληροφορίες και εγράφοντο σε αναλύσεις και χρονικά της κρίσης. Η προσωπική μαρτυρία όμως του Ελληνα λειτουργού και τεχνοκράτη, που μετείχε στο ΔΝΤ την ώρα των ιστορικών αποφάσεων, δίνει άλλο βάρος και άλλη τροπή στη διερεύνηση της περιόδου 2009-2010. Τώρα μπορούμε βάσιμα να εκτιμήσουμε ότι οι Γ.Α. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου χειρίστηκαν την κρίση εξ ολοκλήρου λανθασμένα, ότι δεν διαπραγματεύτηκαν επαρκώς, ότι εντέλει σφράγισαν την μοίρα του ελληνικού λαού δρώντας σαν διανοητικά αιχμάλωτοι, όμηροι φόβων και ιδεοληψιών. Τουλάχιστον. Ασφαλώς θα αναρωτηθούμε γιατί ο κ. Ρουμελιώτης επιλέγει να μιλήσει τώρα, όταν όλα έχουν κριθεί, όταν η Ελλάδα έχει χάσει πια τις όποιες δυνατότητες είχε να διαπραγματευτεί καλύτερα την τύχη της. Θα αναρωτηθούμε περαιτέρω: γιατί μιλάει; Γιατί δεν σιωπά και δεν απολαμβάνει τις πλουσιοπάροχες αμοιβές του από το ΔΝΤ και τώρα από την Τράπεζα Πειραιώς; Αντιστοίχως, γιατί δεν σιωπά αιδημόνως ο κ. Παπανδρέου, αλλά απεναντίας γυρνάει σε συνέδρια και αναπτύσσει τη δική του εκδοχή για τον χειρισμό της κρίσης και την ατιμωτική αποπομπή του, αναζητώντας απεγνωσμένα δικαίωση εκ των υστέρων; Φαίνεται ότι ακόμη και για πρόσωπα ψημένα στην εξουσία και στις μεγάλες αποφάσεις, η ιστορική ευθύνη για την εν εξελίξει εθνική καταστροφή είναι πολύ βαριά, δεν αντέχεται. Γι’ αυτό μιλούν. Μιλώντας την καταστροφή, την ελαφραίνουν μέσα τους· προσδοκούν, αν όχι δικαίωση, τουλάχιστον ανακούφιση. Πολύ περισσότερο, που δεν υπάρχει Μετά: η καταστροφή έχει συντελεστεί και είναι αμετάκλητη, δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα να επιδιορθώσουν ή να ανασκευάσουν. Ας μην λησμονούμε ότι ο Π. Ρουμελιώτης ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας παραπέμφθηκε στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά και δεν δικάστηκε διότι είχε ήδη εκλεγεί ευρωβουλευτής. Φέρει άρα ένα πολιτικό βάρος, και μια ηθική σκιά, από το μακρινό παρελθόν. Δεν θα ήθελε να φέρει και το στίγμα της ολιγωρίας σε μια ιστορική στιγμή που παίχτηκε το μέλλον γενεών Ελλήνων. Πολύ επαχθέστερο είναι το ιστορικό και προσωπικό βάρος για τον πρώην πρωθυπουργό, παρότι με τον Π. Ρουμελιώτη μοιράζονται την εμπειρία ανάμειξης στο σκάνδαλο Κοσκωτά. Το όνομά του και η αποτυχία του βάζουν τέλος στην πολιτική δυναστεία τριών γενεών Παπανδρέου. Η σύγκριση θα είναι αναπόφευκτη: τι άφησε πίσω του, για ποιο μεγάλο έργο ή πράξη θα τον θυμούνται; Θα τον θυμούνται σαν τον πρωθυπουργό με τις χαριτωμένες ιδέες που οδήγησε τη χώρα του σε επαχθή χρεοκοπία και απώλεια εθνικής κυριαρχίας; Ο Γ.Α. Παπανδρέου βρέθηκε αντιμέτωπος με την Ιστορία, και ηττήθηκε. Στο εξής, η Ελλάδα θα του πέφτει βαριά.

"Πολιτική και Συναίσθημα" του Νικολα Σεβαστακη (29/07/2012 στα "ΕΝΘΕΜΑΤΑ" της "ΑΥΓΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ")

..............................................................
 

Πολιτική και Συναίσθημα

 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 29/07/2012 

στα "ΕΝΘΕΜΑΤΑ"  της "ΑΥΓΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"

του Νικολα Σεβαστακη*

H ανακύκλωση του «φιλελεύθερου Κέντρου». Διαρκής και λυπηρή απομάκρυνση της «μεταρρυθμιστικής» και «υπεύθυνης Αριστεράς» από την Αριστερά. Ήδη όμως από τις μέρες της κυβέρνησης Παπαδήμου, στα διαδικτυακά στέκια αυτού του χώρου, παρατηρούσε κανείς να νεκρανασταίνονται μια μια οι ευρεσιτεχνίες του μπλερισμού ή της «προοδευτικής» συνέχειας του θατσερισμού. Να, για παράδειγμα, οι προ εικοσαετίας αναλύσεις περί ύπαρξης δύο κοινωνιών, της καθυστερημένης και αργόστροφης και της άλλης, της κοινωνίας των παραγωγικών και ευφυών που δεν τους αφήνουν να διακριθούν και να ηγηθούν. Τώρα ωστόσο τα ίδια ξόρκια επαναλαμβάνονται σε συνθήκες μακάβριας πτώσης της μεσαίας τάξης και οικονομικής εξάντλησης για μεγάλα τμήματα του λαού. Και σε ένα περιβάλλον επανεμφάνισης των συσσιτίων και με 1.200.000 ανέργους ξενίζει ακόμη περισσότερο ο υπερβατικός οίστρος των οπαδών του «δυναμικού Κέντρου». Ενώ μαζί με αυτήν επιστρέφει και ο μύθος της ευεργετικής ιδιωτικοποίησης ως να μην υπήρξε καμιά μεγάλη κρίση, κανένας ισχυρός κλονισμός στα δόγματα και στις λειτουργίες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Η λύση του κοινωνικού προβλήματος επαφίεται στη φαντασίωση της ανεμπόδιστης ροής ιδιωτικών επενδύσεων πίσω από την οποία κρύβεται δυστυχώς αυτό που δήλωσε προ κάποιων εβδομάδων η Μέρκελ: ότι για τους αποτυχημένους της νότιας Ευρώπης το πρότυπο θα έπρεπε να είναι η… Ινδονησία! Έτσι λοιπόν ο όψιμος ευρωπαϊσμός φτάνει στο σημείο της θλιβερής του αυτοαναίρεσης. προτρέποντας στη γενική εκποίηση όλων όσων άξιζαν στην ευρωπαϊκή κληρονομιά.

Μπέρια με blackberry. Αυτό που δεν θέλουν να καταλάβουν οι ευρωπαϊκές ηγετικές κάστες είναι ότι συνεχίζοντας να βασανίζουν τον κόσμο, αδιαφορώντας δηλαδή σκανδαλωδώς για το υπερεθνικό κοινωνικό πρόβλημα, ενισχύουν τους υπόγειους ρατσισμούς και τη διασπορά εχθροτήτων. Όπως φαίνεται δεν υπολογίζουν καθόλου τις ηθικές και πολιτικές συνέπειες των όσων αποφασίζουν στο «δημοσιονομικό» επίπεδο. Αντιλαμβάνονται, με ελάχιστες εξαιρέσεις, τη διαχείριση της κρίσης ως υπόθεση στόχων και τυφλών χρονοδιαγραμμάτων επίτευξης. Δεν είναι ωστόσο λογιστές όπως έλεγαν κάποιοι παλαιότερα. Έχουν γίνει κάτι πολύ πιο ανησυχητικό: μικροί φανατικοί Λαβρέντι Μπέρια, Μπέρια της «ανοιχτής κοινωνίας».

Βαναυσότητα. Μια από τις πιο ευγενικές φωνές της προηγούμενης πεντηκονταετίας, η λετονικής καταγωγής Αμερικανίδα Τζούντιθ Σκλαρ, έλεγε ότι το πρώτο και βασικό μέλημα είναι η αντιμετώπιση της βαναυσότητας και της αδικίας. Όπου ωστόσο και αν κοιτάξεις στον ορίζοντα των επίσημων πολιτικών, έρχεσαι σε επαφή με ανενδοίαστη επίδειξη σκληρότητας, με ηθική αναισθησία για τα δεινά που αντιμετωπίζουν τα άτομα. Ακόμα και αν τα δεινά αυτά δεν αφορούν άμεσα την φυσική κακοποίηση των ανθρώπων, θίγουν παρόλα αυτά την αξιοπρέπεια των προσώπων υπονομεύοντας τα θεμέλια του αυτοσεβασμού τους. Ο φιλελευθερισμός της «αντίστασης στη βαναυσότητα», σαν κι αυτόν της Σκλαρ, έχει παραχωρήσει για τα καλά τη θέση του στο δογματισμό της νόρμας και των πλάνων συμμόρφωσης και εξυγίανσης. Η αποδοχή της ανθρώπινης ατέλειας φαντάζει τώρα αδύναμο ίχνος μιας σκέψης απροετοίμαστης να αντέξει τα κύματα παλιανθρωπιάς της «σύγχρονης διακυβέρνησης». Σε αυτήν τη διακυβέρνηση τα πάντα θυσιάζονται στο βωμό προσήλωσης στο πρωτόκολλο της καπιταλιστικής θεραπευτικής. Και αυτό το πρωτόκολλο έχει γίνει ένας νέος κοσμικός φανατισμός, ένας ανελεύθερος ζηλωτισμός που απειλεί την εύθραυστη σφαίρα της ενδόμυχης ζωής όσο και το δημόσιο χώρο των θεσμών.

Χαλυβουργία. Πώς είναι δυνατό να υπάρχουν κάποιοι που χαίρονται με την προοπτική της ήττας μιας απεργίας που άντεξε εννέα μήνες; Τι αντέχει άραγε τόσο καιρό στην εποχή της ολιγοπιστίας και της κόπωσης όλων με όλα; Τι διατηρείται στο χρόνο αν δεν φέρει μαζί του μια ιδιαίτερη αλήθεια, μια διακριτή ποιότητα που κανένας κομματικός ή συνδικαλιστικός μηχανισμός δεν θα μπορούσε να υποθάλψει ούτε βέβαια να εφεύρει; Φαίνεται όμως ότι ακόμα και μέσα σε εκείνον τον κόσμο που οργίζεται για τη σκληρότητα των εισοδηματικών του απωλειών φωλιάζει ένα είδος βουβού δέους για τη χαμένη «πυγμή του κράτους» έναντι της «ανομίας». Η αντίληψη άλλωστε ότι κάθε οργανωμένη συλλογική δράση είναι χυδαίος συντεχνιασμός ακόμα και αν τα αιτήματά της δεν έχουν τίποτα το συντεχνιακό είναι πολύ πιο βαθιά από τη φυσική απέχθεια που αισθάνονται σχεδόν άπαντες για τη μείωση των εισοδημάτων τους. Πολλοί δείχνουν να απολαμβάνουν τη συντριβή του άλλου ως απόδειξη της καθολικής κακοδαιμονίας μέσα στην οποία δικαιολογείται η δική τους ηθική αναισθησία και η αδράνεια των συνειδήσεων. Αλλά για αυτούς τους μηχανισμούς ψυχικού ακρωτηριασμού, στο μεταίχμιο απόγνωσης και κυνισμού, καμιά Αριστερά, όσο επαρκής και αν γίνει πολιτικά, δεν θα μπορέσει να μιλήσει με ευθύτητα.

Ηθική της μικρότητας. Η κυρίαρχη ηθική συμπεραίνει από την κρίση ότι όλοι πρέπει να γίνουμε μικροί άνθρωποι. Επειδή τα ψεύτικα μεγαλεία του παρελθόντος γέννησαν άφθονα μοντέρνα τέρατα, πρέπει, λένε ουσιαστικά, να συνηθίσουμε στο τιποτένιο. Λες και επειδή υπήρξε η έλλειψη μέτρου πρέπει να υποταχτούμε στωικά στα πένθιμα «μέτρα τους».

Γιατί βέβαια η κρίση είναι, εκτός των άλλων, ένα μεγάλο εργαστήριο συναισθημάτων. Δεν αφήνει τα άτομα στην ησυχία τους καταργώντας τις αποστάσεις από τη σφαίρα των πολιτικών αποφάσεων. Μοιάζει έτσι με μια πορεία εξαναγκαστικής δήμευσης των ιδιωτικών μας στιγμών. Υπάρχουν άραγε αντίδοτα στην μετατροπή των ανθρώπων σε χρεωστικά υπόλοιπα στην υπηρεσία ενός ελάχιστα γενναιόδωρου χρόνου; Η τέχνη, ο έρωτας, η γραφή… Ίσως και το παιχνίδι των βλεμμάτων σε αυτή την απέραντη ύπαιθρο, ακόμα και στον καύσωνα της μεγάλης πόλης. Ή ακόμα και η πίστη έτσι όπως την υπερασπίζεται* ανορθόδοξα ο Τέρρυ Ήγκλετον. Ο ποιητής πάντως έχει ήδη απαντήσει προ καιρού:

Να είμαστε κάπου συναρμοσμένοι: έτσι εκπληρωνόμαστε: συνεισφέροντας τη μοναξιά μας σε μια κοινή υπόθεση.¹

 1 Η σοφία του Ρίλκε (μετάφραση Αλεξάνδρα Νικολακοπούλου, ανθολόγηση Ulrich Bauer), Αθήνα, Πατάκης 2009, σ. 131.

*Ο Νικόλας Σεβαστάκης διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ

Δελτία Καιρού για τις "Εσωτερικές Ειδήσεις"

Τελευταίο «αντίο» στον Καθηγητή Χρίστο Λ. Τσολάκη (31 Ιουλ 2012 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr)

.............................................................

Τελευταίο «αντίο» στον Καθηγητή Χρίστο Λ. Τσολάκη

11:07, 31 Ιουλ 2012 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/102073

 

 

Τελευταίο "αντίο" στον κορυφαίο Θεσσαλονικιό μελετητή της ελληνικής γλώσσας Χρίστο Λ. Τσολάκη, που πέθανε χτες, στα 77 του χρόνια, μετά από έμφραγμα του μυοκαρδίου. Η κηδεία του ανακοινώθηκε ότι θα τελεστεί σήμερα Τρίτη, 31/7/2012 και στις 10.30π.μ., στον Ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας. 

Ο Χρίστος Λ. Τσολάκης ήταν καθηγητής της νεοελληνικής γλώσσας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Κλασικό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου Lund στη Σουηδία, όπου και δίδαξε νεοελληνική γλώσσα και λογοτεχνία. Υπηρέτησε στη γενική εκπαίδευση ως καθηγητής, σχολικός σύμβουλος και διευθυντής της ΣΕΛΜΕ και του ΠΕΚ Θεσσαλονίκης. Μετείχε στις επιτροπές που εργάστηκαν για την εισαγωγή και την καλλιέργεια της δημοτικής γλώσσας στην εκπαίδευση και στο δημόσιο βίο. Ήταν επικεφαλής των συγγραφικών ομάδων οι οποίες με τη συνεργασία του ΚΕΜΕ/Παιδαγωγικού Ινστιτούτου έγραψαν τα βιβλία "Νεοελληνική γλώσσα" για το γυμνάσιο και "Έκφραση - Έκθεση" για το λύκειο. Ασχολήθηκε, με θέματα γλώσσας, διδασκαλίας της γλώσσας και επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών. (http://www.ekebi.gr/)

"Δεν γνωρίζει κανείς καλά, παρά μόνο ότι τον έχει κάνει να το αγαπήσει. Αν κάτι δεν το αγάπησες, δεν το γνωρίζεις καλά. Το σχολείο πρέπει να είναι μια ευτυχισμένη οικογένεια! Αυτή την μεταρρύθμιση θα τη βάλουμε καμιά φορά στο μυαλό μας; Τα άλλα ειναι μερεμέτια!" Χρίστος Τσολάκης

Βιογραφικό του Χρίστου Λ. Τσολάκη

Ο Χρίστος Τσολάκης γεννήθηκε στη Μόρνα (Σκοτεινά) Πιερίας το 1935. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Κατερίνης το 1952 ως αριστούχος. Την ίδια χρονιά εισήχθη στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από όπου αποφοίτησε το 1957 με το γενικό βαθμό «Άριστα». Είχε δασκάλους, μεταξύ άλλων, τους Εμμανουήλ Κριαρά, Απόστολο Βακαλόπουλο, Νικόλαο Ανδριώτη, Ιωάννη Κακριδή και Λίνο Πολίτη.

Το 1959, αφού περάτωσε τη στρατιωτική του θητεία, ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στην ιδιωτική και στη δημόσια εκπαίδευση. Εργάστηκε αρχικά στο ιδιωτικό γυμνάσιο «Νέα Εκπαιδευτήρια» Βέροιας και το 1961 διορίστηκε στο Γυμνάσιο Θηλέων Βέροιας. Το 1963 μετατέθηκε στο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου εργάστηκε επί δυο δεκαετίες. Παράλληλα, είχε και την ευθύνη της επιμέλειας του περιοδικού «Χρονικά του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης».

Το 1976 διορίστηκε από το Υπουργείο Παιδείας μέλος των επιτροπών που σχεδίασαν και πραγμάτωσαν τη γλωσσική μεταρρύθμιση. Υπήρξε συνεργάτης του Υπουργείου Παιδείας για τη Μέση Εκπαίδευση στην εφαρμογή νέων μέτρων σε μία περίοδο καθοριστική για την ελληνική εκπαίδευση, τη μεταρρύθμιση του 1976–1978. Τα μέτρα αυτά αφορούσαν στη διδασκαλία της Νεοελληνικής Γλώσσας και της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας από μετάφραση. Την επόμενη χρονιά, μετά από πρόσκληση του Υπουργείου Παιδείας της Σουηδίας δίδαξε στη Στοκχόλμη σε Σουηδούς και ξένους εκπαιδευτικούς τη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας.

Στα επόμενα δύο χρόνια, με πρόσκληση των Πανεπιστήμιων Lund και Στοκχόλμης, δίδαξε Θεωρία της Γλώσσας και Μεθοδική στις Παιδαγωγικές Σχολές του Malmö και της Στοκχόλμης. Με επισκέψεις σε τοπικά σχολεία, ο Χρίστος Τσολάκης γνώρισε το επιμορφωτικό σύστημα της Σουηδίας και τις ιδιαιτερότητες του εκπαιδευτικού της συστήματος. Τις γνώσεις αυτές αξιοποίησε αργότερα, οργανώνοντας τη συγγραφή βιβλίων για τους Έλληνες δασκάλους και μαθητές στη Σουηδία, με την έγκριση και την ενίσχυση της Lararhogskolan του Malmö και του Πανεπιστημίου Lund.

Παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Κλασικό Ινστιτούτο του Πανεπιστήμιο Lund υπό την αιγίδα του καθηγητή της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας Stig Rudberg. Κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών του σπουδών ασχολήθηκε με επικούς και λυρικούς ποιητές, κείμενα της Αττικής περιόδου και μεταγενέστερα της Ρωμαϊκής και Βυζαντινής εποχής (Οππιανός κ.τ.λ.). Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ο Χρίστος Τσολάκης διορίστηκε από το Υπουργείο Παιδείας μέλος της Επιτροπής που ρύθμισε το ζήτημα του μονοτονικού συστήματος της νεοελληνικής («Επιτροπή Κριαρά», 1982). Τον Ιούνιο του 1982 αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με το βαθμό «Άριστα».
Το θέμα της διατριβής του ήταν «Η πολυτυπία στο ρήμα της Κοινής Νεοελληνικής Γλώσσας».Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους διορίστηκε από το Υπουργείο Παιδείας μέλος της Επιτροπής συγγραφής διδακτικών βιβλίων για τη γλωσσική διδασκαλία στο Γυμνάσιο και ολοκλήρωσε με επιτυχία την επιμέλεια της σειράς του Ο.Ε.Δ.Β., Έκθεση-Έκφραση, διδακτικά βιβλία για τη Νεοελληνική Γλώσσα που άνοιξαν έναν δρόμο για την εφαρμογή της επικοινωνιακής διδασκαλίας της γλώσσας τόσο στη Δευτεροβάθμια, όσο και στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Με το διδακτικό αυτό εγχειρίδιο έχουμε για πρώτη φορά στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ένα βιβλίο για τη διδασκαλία της γραπτής έκφρασης με οργανωμένες διδακτικές ενότητες για κάθε ποικιλία γραφής.

Ο Χρίστος Τσολάκης δίδαξε στη Σχολή Επιμόρφωσης Λειτουργών Δημοτικής Εκπαίδευσης (Σ.Ε.Λ.Δ.Ε.) «Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία», κατά τα έτη 1982–1989. Διορίσθηκε διευθυντής Σπουδών της Σ.Ε.Λ.Μ.Ε. για το διάστημα 1983–1987. Επίσης, δίδαξε στη Σχολή Επιμόρφωσης Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (Σ.Ε.Λ.Μ.Ε.) στο διάστημα 1987–1989. Το 1983 διορίσθηκε σχολικός σύμβουλος. Τον Ιούνιο του 1986 εκλέχθηκε παμψηφεί Επίκουρος Καθηγητής του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Το 1988 εκλέχθηκε Αναπληρωτής Καθηγητής στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών και Καθηγητής στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Στο τελευταίο υπηρέτησε και ως Πρόεδρος.

Διετέλεσε διευθυντής του Περιφερειακού Επιμορφωτικού Κέντρου (Π.Ε.Κ.) Θεσσαλονίκης το 1993. Επίσης, υπήρξε αντιπρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και πρόεδρος του Τμήματος Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (1996). Το όραμά του για τη μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος σε συνολική αναβάθμισή του από την προσχολική έως και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αφορούσε στην ίδρυση Ομίλων στη σχολική ζωή που αναβαθμίζει το εκπαιδευτικό έργο, προσφέρει κίνητρα για μάθηση στα παιδιά και καταπολεμά τη σχολική διαρροή, τις κοινωνικές ανισότητες στην εκπαίδευση και τη βία που εκδηλώνεται ως παραβατική συμπεριφορά σε μεγαλύτερες ηλικίες στους νέους.
Ο Χρίστος Τσολάκης δίδαξε ως επισκέπτης καθηγητής στο Τμήμα Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Δίδαξε ακόμη στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και συνεργάστηκε στην κατεύθυνση αυτή με την Ένωση Συντακτών (Ε.Σ.Η.Ε.Μ.), η οποία και τον ανεκήρυξε επίτιμο μέλος της.

Σε σχέση με τη διδακτική πράξη έχει προσφέρει κρίσιμο έργο, καρπός του οποίου είναι και το πλούσιο διδακτικό υλικό που συνέλεξε και πρόσφερε στον εκπαιδευτικό κόσμο: Ο Χρίστος Τσολάκης είναι ιδρυτής του Μουσείου Εκπαίδευσης και Παιδείας στη Βέροια, ενός πρωτοπόρου θεσμού υπό την αιγίδα του Δήμου Βέροιας σε συνεργασία με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιος, κατά τα πρότυπα των ομολόγων ευρωπαϊκών μουσείων. Συμπερασματικά, ο Χρίστος Τσολάκης συνέβαλε στη διαμόρφωση της γλωσσικής συνείδησης του Νεοέλληνα και την καθιέρωση του δημοτικισμού σε χρόνια δύσκολα για την ελληνική κοινωνία, πρόσφερε ένα πλούσιο επιστημονικό έργο στην επιστημονική κοινότητα.

Συγκεκριμένα, είχε επικεντρώσει τα ενδιαφέροντά του στους εξής τομείς:
α) Στη διερεύνηση των προβλημάτων της διδασκαλίας της γλώσσας.
β) Στη διαμόρφωση μεθόδων διδασκαλίας της γλώσσας που συχνά προπορεύτηκαν της εποχής του.
γ) Στην επιμόρφωση των εκπαιδευτικών.
δ) Στη διαμόρφωση Προγράμματος Σπουδών στα Παιδαγωγικά Τμήματα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου σε σχέση με τη διδακτική της ελληνικής γλώσσας. (http://press-gr.blogspot.gr)

"Οι μαθητές είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι!"  Χρίστος Τσολάκης

Παλαιοκομματισμός «εθνικής σωτηρίας» του Χρήστου Γιανναρά ("Καθημερινή", 29/7/2012)

.................................................................

Παλαιοκομματισμός «εθνικής σωτηρίας»

 Του Χρήστου Γιανναρά

«Δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι θα ακυρώσουμε δυναμικά στην πράξη οποιαδήποτε προσπάθεια για αξιολόγηση - κατηγοριοποίηση και τιμωρία των εκπαιδευτικών και των σχολείων. H σύνδεση της μισθολογικής και βαθμολογικής εξέλιξης με την αξιολόγηση, η οποία θέτει φραγμούς μέσα από μια σειρά εντελώς αυθαίρετων ποσοστώσεων ανοίγοντας μέχρι και τον Kαιάδα των απολύσεων, αποτελεί κόκκινη γραμμή και εχθρική ενέργεια κατά του κλάδου και δεν γίνεται αποδεκτή. Eνδεχόμενη προσπάθεια εφαρμογής της θα αποτελέσει αιτία πολέμου, αρχή μεγάλων συγκρούσεων και δημιουργίας έντασης στο σχολικό περιβάλλον».

Tο τελεσίγραφο πολέμου υπογράφει η «Διδασκαλική Oμοσπονδία Eλλάδος» – «σε ανάλογο μήκος κύματος κινούνται οι θέσεις και της Oμοσπονδίας Λειτουργών Mέσης Eκπαιδεύσεως» («K» 14.7.2012). Oποιαδήποτε κοινωνία ελεύθερων πολιτών, όχι ραγιάδων, με ένα τέτοιο τελεσίγραφο δεν διαλέγεται. Δεν αντιτάσσει στον γκανγκστερικό εκβιασμό τη λογική, στην ομηρεία των παιδιών της τις αδιαπραγμάτευτες κοινωνικές προτεραιότητες. Aπολύει αυτοστιγμεί από το κοινωνικό λειτούργημα αυτούς που απειλούν ότι «θα το ακυρώσουν δυναμικά στην πράξη».

Πρόκειται για πόλεμο, το τελεσίγραφο κυριολεκτεί. Πόλεμο ανάμεσα στην κοινωνία και στους εχθρούς της, στην παιδεία - καλλιέργεια και στον πιο ωμό, αδιάντροπο σκοταδισμό. Δεν κηρύσσουν πόλεμο για χρήματα οι δάσκαλοι, θέλουν να αναγνωρίσει επίσημα το κράτος τη μη παιδεία ως παιδεία: κρατούν ομήρους τα παιδιά εκβιάζοντας να μην αξιολογείται ο δάσκαλος, να εξομοιώνεται απόλυτα ο αγράμματος, αδιάβαστος, άξεστος δάσκαλος με τον καταρτισμένο, καλλιεργημένο, που μοχθεί για τους μαθητές του. Nα μην κρίνεται κανένας για τίποτα, να κλείνει η πόρτα της τάξης και ανεξέλεγκτος ο δάσκαλος να μπορεί να ασελγεί στις ψυχές των παιδιών, από ανικανότητα ή ραθυμία ή επειδή είναι ψυχολογικά προβληματικός, με δικές του θεωρίες περί αγωγής.

O πολίτης εμπιστεύεται τα παιδιά του στην πολιτεία για να «μορφωθούν»: να μορφώσουν ψυχισμό, χαρακτήρα, ήθος κοινωνικό. Που σημαίνει: να ποδηγετηθούν και ασκηθούν στη διάκριση της διαφοράς ποιοτήτων, στην ακριβοδίκαιη εκτίμηση της αριστείας, στον σεβασμό της υπέρτερης προσπάθειας, αξιοσύνης, χρηστότητας. Kαι οι πειρατές δάσκαλοι με τελεσίγραφο κρατούν ομήρους τα παιδιά, απειλούν με «ένταση στο σχολικό περιβάλλον», εκβιάζουν την κοινωνία να νομιμοποιήσει και θεσμοποιήσει την αναξιοκρατία, τον χυλό της ισοπέδωσης, την ασυδοσία. O πόλεμος είναι ανάμεσα στους υπερασπιστές της ανθρωπιάς του ανθρώπου, του κατορθώματος της κοινωνίας των σχέσεων, και στους υπέρμαχους της ζούγκλας, του μηδενισμού κάθε ποιότητας. Δεν υπάρχει ούτε το παραμικρό περιθώριο διαπραγμάτευσης. Mια οποιαδήποτε κοινωνία ελεύθερων πολιτών, όχι ραγιάδων, απολύει αυθημερόν από το λειτούργημα του δασκάλου όσους εξαγγέλλουν προγραμματικά ότι «θα ακυρώσουν δυναμικά στην πράξη» το κοινωνικό τους παιδαγωγικό λειτούργημα.

Πόλεμος. Oχι μεταφορικά και συμβολικά, κυριολεκτικά. Aλλά απελπισμένα. Oι Mήδοι οπωσδήποτε θα διαβούνε, γιατί οι πολίτες που θέλουν να δώσουν στα παιδιά τους κριτήρια διάκρισης ποιοτήτων, κίνητρα αριστείας, δεν έχουν πολιτική εκπροσώπηση στη σημερινή Eλλάδα. Eίναι αλύτρωτοι ραγιάδες, σκλάβοι στην τυραννία των εκβιαστών της ισοπέδωσης. Δεν υπάρχει κόμμα, εξουσίας ή διαμαρτυρίας, που να τολμάει να ψελλίσει έστω, το αυτονόητο της κοινωνικής αυτοάμυνας. Tην αυθωρεί απόλυση από το εκπαιδευτικό λειτούργημα όσων υπογράφουν το τελεσίγραφο πολέμου, εκβιάζουν με «μεγάλες συγκρούσεις» πού; Στο πεδίο των τελευταίων ελπίδων μας, στο σχολείο των παιδιών μας.

Oλα τα κόμματα, χωρίς εξαίρεση, συντάσσονται με τους εκβιαστές, όχι με τους πολίτες. Tο σύστημα είναι πελατειακό, το κράτος κομματικό, γι’ αυτό και παγιωμένη η άρνηση των κυβερνήσεων να δυσαρεστήουν τη δημοσιοϋπαλληλία. Eίναι η πελατεία τους, την έχουν εξαγοράσει χαρίζοντάς της ισόβια, αδιατάρακτη και ανεξέλεγκτη, κρατική χρηματοδότηση έργου ή αεργίας. Προτιμούν τα κόμματα, στη δύσκολη στιγμή, τις απολύσεις με οριζόντιο «κούρεμα» (ό, τι πιο άδικο και παράλογο), αλλά ποτέ την κριτική αξιολόγηση σε προσωπικό επίπεδο. Γιατί η αξιολόγηση υπονομεύει τη λογική της πελατοκρατίας.

Προτού να εμφανιστεί σαν απαίτηση της επικυρίαρχης στο κράτος «τρόικας», η απόλυση άεργων ή υποαπασχολούμενων δημόσιων υπαλλήλων ήταν εξόφθαλμη λογική επιταγή, όρος επιβίωσης της ελληνικής συλλογικότητας. Aλλά η «προστασία» της δημοσιοϋπαλληλίας, με τη μαφιόζικη λογική της «ομερτά», είναι το ισχυρότερο ταμπού της κομματοκρατίας, συνενώνει όλες τις κατ’ επίφασιν κομματικές διαφοροποιήσεις (αριστερόσχημες και δεξιόσχημες) σε κοινό μέτωπο. Eχει επανειλημμένα προταθεί: Aφού είναι όρος επιβίωσης του κράτους οι απολύσεις, γιατί η κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» και ο «εκ προσωπικοτήτων» υπουργός της Διοικητικής Mεταρρύθμισης δεν απολύουν όσους διορίστηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια χωρίς εξετάσεις στο AΣEΠ (δηλαδή μόνο με κομματικό ρουσφέτι);

Ψηλαφητή η επιθανάτια πραγματικότητα του Eλληνισμού, γι’ αυτό και τελεσφόρησε πάραυτα το ιταμό τελεσίγραφο των επίορκων δασκάλων με τις γκανγκστερικές απειλές του. Στις 19.7.2012 ο υπουργός Παιδείας κ. Kων. Aρβανιτόπουλος έσπευσε να ακυρώσει, ακόμα και ως μελλοντικό ενδεχόμενο, την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Oι Πειραιώτες ψηφοφόροι να το θυμούνται: ο άνθρωπος που τίμησαν με την προτίμησή τους απέδειξε στην πράξη τι πιστεύει για την παιδεία, τι μέλλον θέλει για την πατρίδα του, ποια ποιότητα ζωής προασπίζει. Kοντολογίς, ποιο είναι το πολιτικό του ανάστημα.

Φυσικά η ευθύνη για την έσχατη κοινωνική προδοσία είναι και συλλογική, κυβερνητική. Σε μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» δεν βρέθηκε ούτε ένα μέλος της, με ραχοκοκαλιά αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας, να παραιτηθεί από ντροπή για τον εξευτελισμό του από το τελεσίγραφο των δασκάλων. H μικροκομματική ευτέλεια της κυβέρνησης είχε την ίδια μέρα φτάσει στο αηδιαστικό αποκορύφωμά της με τον διορισμό στις Γενικές Γραμματείες των υπουργείων αποτυχημένων πολιτευτών, κομματικών αποκλειστικά παρατρεχάμενων.

Tο σχολείο στο Eλλαδιστάν θα συνεχίσει και με πρωθυπουργό τον εγγονό της Πηνελόπης Δέλτα να ετοιμάζει όχι πολίτες, αλλά ψηφοφόρους που δεν έμαθαν ποτέ να κρίνουν, να αξιολογούν. Στην κάλπη εκτονώνουν ορμέμφυτα. Kαι όταν η ζωή τους γίνεται ρημαδιό επειδή ψήφισαν Kωστάκη, Γιωργάκη, Aντωνάκη, ασημαντότητες υποκοριστικά προσαγορευόμενες, εκτονώνουν στην κάλπη οργή και εκδίκηση ψηφίζοντας Tσίπρα, Kαμμένο, Kαρατζαφέρη. Φαύλος κύκλος. Mε κατάληξη αναπότρεπτη το χάος.

Η Καθημερινή

από: Palmografos.com - Παλαιοκομματισμός «εθνικής σωτηρίας» - Του Χρήστου Γιανναρά

"H Αγροτική και ο Όργουελ" του Θανάση Καρτερού (30 Ιουλ 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

..............................................................

H Αγροτική και ο Όργουελ

του Θανάση Καρτερού

12:07, 30 Ιουλ 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/102012

 

 

 

 

Πού ζούμε ρε γαμώτο; Πώς θάφτηκε μεταξύ του μηδέν και των επίσημων δελτίων τύπου μια συγκλονιστική υπόθεση όπως αυτή της μεταβίβασης της ΑΤΕ στον Σάλα; Γιατί το κάνουν γαργάρα το θέμα όλες οι μεγάλες εφημερίδες, δεξιές και «δημοκρατικές», τα μεγάλα κανάλια, ακόμα και τα μεγάλα ενημερωτικά sites, με ορισμένες μόνο τιμητικές εξαιρέσεις;

 

Ποιος έκλεισε στόματα και εξαφάνισε ακόμα και τη στοιχειώδη δημοσιογραφική «περιέργεια» από την ελληνική δημοκρατία των μνημονίων;

• Η ΑΤΕ συσκευάστηκε για ξεπούλημα όταν δεν ανακεφαλαιοποιήθηκε με απόφαση της κυβέρνησης Παπαδήμου και με βάση ένα νόμο που εισηγήθηκε ο Βενιζέλος.
• Η ΑΤΕ χωρίστηκε σε «καλή» και «κακή» από τους τεχνικούς των φιλέτων, χωρίς η ελληνική Βουλή να έχει ούτε καν γνώση ενός τόσο σοβαρού θέματος.
• Η ΑΤΕ τώρα αγοράζεται μπαμ και κάτω από τον Σάλα με κάτι λίγα χρήματα που κι αυτά προέρχονται από την ανακεφαλαιοποίηση της Πειραιώς, είναι δηλαδή λεφτά δικά μας που τα δίνουν σε έναν τραπεζίτη για να αγοράσει μια περιουσία πάλι δικιά μας.
• Ο Προβόπουλος που αποφασίζει και διατάζει για την τύχη της Αγροτικής είναι πρώην αντιπρόεδρος της Πειραιώς.
• Στην ΑΤΕ είναι υποθηκευμένο το 40% περίπου της αγροτικής γης. Και αυτό το εθνικό αγροτικό κεφάλαιο περνάει τώρα στα χέρια ενός τραπεζίτη με ότι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον.
• Στην «κακή» ΑΤΕ μένουν επισφαλείς απαιτήσεις και δάνεια, μεταξύ των οποίων τα 200 εκατομμύρια ευρώ δανεικά κι αγύριστα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που όσοι έσπρωξαν την ΑΤΕ στον Σάλα μας τα αφήνουν προς δόξα των κορόιδων.

Και μόνον αυτά, που επιγραμματικά αναφέρονται, θα αρκούσαν για να γίνεται της κακομοίρας στα ΜΜΕ.

Αντ’ αυτού η δημοσιότητα είναι ακόμα πιο αναιμική από το ποσό που έδωσε η Πειραιώς για να καταβροχθίσει την ΑΤΕ.

Συμπέρασμα: Το ξέραμε ότι ζούμε στην επικράτεια των τραπεζιτών οι οποίοι με την αμέριστη συνδρομή της τρόικας κοινωνικοποιούν τις ζημιές και κρατούν για πάρτη τους τα κέρδη.

Μήπως όμως περάσαμε για χάρη τους και σε καθεστώς Όργουελ; Μήπως η δημοκρατία χάνει την ψυχή της, τη δημοσιότητα, και το χρώμα του χρήματος γίνεται φαιό;

Γιάννης Βαρουφάκης: «Η πτώχευση είναι πραγματικότητα» (30 Ιουλ 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

................................................................

Γιάννης Βαρουφάκης: «Η πτώχευση είναι πραγματικότητα»

11:07, 30 Ιουλ 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/102010

 

 

Η Ελλάδα έχει πτωχεύσει, οι τράπεζές της επίσης, υποστηρίζει ο καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου Αθηνών Γ. Βαρουφάκης. Η λύση, κατά την άποψή του, βρίσκεται στην άρνηση αποπληρωμής του ομολόγου που λήγει στις 20 Αυγούστου, ενώ για την περίφημη επιμήκυνση εκτιμά ότι καθιστά την πτώχευση πιο σίγουρη. Αναλύει πώς η Ευρωζώνη θα μπορούσε να βγει από την κρίση και επιμένει ότι «το πουλόβερ θα ξηλωθεί γρήγορα», μόλις η πρώτη χώρα ανοίξει την πόρτα της εξόδου από την Ευρωζώνη.  

 

Εκτιμάτε, κ. Βαρουφάκη, ότι η Ευρωζώνη θυσιάζεται στο βωμό των επερχόμενων γερμανικών εκλογών;

Εκτιμώ ότι η Ευρωζώνη θυσιάζεται στο βωμό της άρνησης του γεγονότος ότι δομήθηκε με τρόπο που δεν μπορούσε να αντέξει μια μεγάλη χρηματοπιστωτική κατάρρευση όπως εκείνη του 2008. Ιδίως οι πλεονασματικές χώρες εντός της Ευρωζώνης, και όχι μόνο η Γερμανία, πίστεψαν ότι ήταν δυνατόν να επωφεληθούν μακροπρόθεσμα από την εξαφάνιση των συναλλαγματικών αυξομειώσεων με την περιφέρεια χωρίς να δημιουργηθεί, παράλληλα, ένας ικανός μηχανισμός ανακύκλωσης των πλεονασμάτων. Τώρα που αποδεικνύεται ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν και ότι ο μηχανισμός ανακύκλωσης των πλεονασμάτων αποτελεί προαπαιτούμενο για την επιβίωση της Ευρωζώνης, δεν είναι διατεθειμένοι να τον δημιουργήσουν, προτιμώντας σε τελική ανάλυση τη διάλυσή της. Σε αυτό το πλαίσιο, ο ορίζοντας που δημιουργούν οι επόμενες βουλευτικές εκλογές στην Ομοσπονδιακή Γερμανία αποτρέπει την κ. Μέρκελ από το να αποδεχτεί τα ελάχιστα που απαιτεί η διάσωση της Ευρωζώνης και, κατ’ επέκταση, της Ε.Ε.

Υπάρχει, ωστόσο, οδός διαφυγής για την Ευρώπη;

Και βέβαια. Με τρία απλά βήματα: Πρώτον, επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών απευθείας από τον EFSF, με παράλληλη υπαγωγή τους στην επιτήρηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), η οποία να μπορεί να τις κλείνει όταν κρίνονται μη βιώσιμες. Δεύτερον, ενοποίηση του κατά Μάαστριχτ νόμιμου χρέους όλων των χωρών-μελών της Ευρωζώνης. Τρίτον, ένα επενδυτικό New Deal για την Ευρώπη το οποίο θα εκπονήσει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ) και το οποίο θα χρηματοδοτήσουν από κοινού η ΕΤΕπ και η ΕΚΤ με εκδόσεις ομολόγων έργων (τα οποία θα αποπληρώνονται από τα έσοδα των έργων).

Οι συνέπειες της επιμήκυνσης

Και η Ελλάδα; Ακούει ο πολίτης σενάρια –και πάλι– για χρεοκοπία, για αναδιάρθρωση χρέους, για έξοδο από το ευρώ, και δεν ξέρει τι απ’ όλα αυτά θα είναι για εκείνον λιγότερο κακό… Να δούμε τα επιμέρους σενάρια πιο αναλυτικά; Και πρώτα την περίφημη επιμήκυνση. Έχετε γράψει ότι στο τέλος αυτής της επιλογής βρίσκεται η… δραχμή. Γιατί, κ. καθηγητά;

Όταν το χρέος σου είναι μεγαλύτερο από τα δυνητικά σου έσοδα (τωρινά και μελλοντικά), έχεις πτωχεύσει. Τελεία και, δυστυχώς, παύλα. Αν σου δανείσουν κι άλλα ποσά, απλώς καθυστερείς την πτώχευση (καθώς χρησιμοποιείς τα δανεικά για να αποπληρώνεις τις δόσεις των προηγούμενων δανείων), εξασφαλίζοντας όμως ότι όταν θα έρθει (η πτώχευση), το «μπαμ» θα είναι μεγαλύτερο. Μια επιμήκυνση ισοδυναμεί με νέο δανεισμό: Πας στην τράπεζα και συμφωνείτε ότι θα πληρώνεις μικρότερες δόσεις κάθε μήνα, καθώς «δεν βγαίνεις». Η τράπεζα όμως προσθέτει κι άλλους τόκους, τους οποίους θα πρέπει να αποπληρώσεις στο μέλλον. Είναι σαν να δανείστηκες κι άλλο ένα ποσό.

Στην περίπτωση ενός ατόμου, αυτό μπορεί να βοηθήσει εφόσον προσμένει αύξηση του εισοδήματος. Όμως στην περίπτωση του κράτους μια τέτοια επιμήκυνση (ένας νέος τέτοιος δανεισμός) δίνεται από την τρόικα υπό τον όρο ότι θα… μειώσει το εθνικό εισόδημα στο εγγύς μέλλον αλλά και μακροπρόθεσμα (η λεγόμενη εσωτερική υποτίμηση). Άρα μια επιμήκυνση όχι μόνο δεν αποτρέπει την πτώχευση, αλλά την καθιστά πιο σίγουρη. Οι επενδυτές το γνωρίζουν αυτό και απέχουν από κάθε σοβαρή παραγωγική επένδυση, μια κίνηση που φέρνει την πτώχευση ακόμα πιο κοντά. Να γιατί λέω και ξαναλέω ότι αν είναι να έρθει η πτώχευση του Δημοσίου, είναι καλύτερα να έρθει πιο νωρίς – π.χ. τον Ιανουάριο του 2010, αν μπορούσε! Εμείς αυτό που καταφέραμε είναι να πτωχεύσει επισήμως το ελληνικό Δημόσιο το Μάρτιο του 2012 και, παράλληλα, το δημόσιο χρέος να παραμείνει μη βιώσιμο. Δεν έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο στην οικονομική ιστορία. Το κατάφερε όμως η κυβέρνηση Παπαδήμου-Βενιζέλου.

Έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ συνεπάγεται και διάλυση της Ευρωζώνης, ή μήπως όχι; Και αν ναι, γιατί ο κ. Ρέσλερ εμφανίζεται τόσο… άνετος με το ενδεχόμενο απομάκρυνσης της χώρας μας από την Ευρωζώνη;

Πράγματι, μια οποιαδήποτε έξοδος θα σημάνει τη διάλυση της Ευρωζώνης. Η φυγή κεφαλαίων από τις υπόλοιπες αδύναμες χώρες θα είναι τέτοια που δεν θα αντέξουν εντός της Ευρωζώνης χωρίς να καταστρατηγήσουν τη βασική αρχή της Ε.Ε. για ελεύθερη μετακίνηση κεφαλαίων. Το πουλόβερ θα ξηλωθεί γρήγορα. Όσο για την άνεση του κ. Ρέσλερ, δύο είναι οι πιθανές εξηγήσεις: είτε εκφράζει τα συμφέροντα γερμανικών τραπεζών που δεν βλέπουν με κακό μάτι την επιστροφή της Γερμανίας στο μάρκο (καθώς έτσι ένα τσουνάμι ξένων κεφαλαίων θα ξεσπάσει προς αυτές) είτε είναι εντελώς ηλίθιος. Διαλέξτε εξήγηση.

Διαβάσαμε όμως και συστάσεις εκ μέρους σας προς τον νέο τσάρο της οικονομίας. Έχει τελικά τα περιθώρια το οικονομικό επιτελείο, η ελληνική κυβέρνηση εν γένει, για κάτι που θα αλλάξει τη ρότα του… Τιτανικού ή μήπως οι τύχες μας είναι ολοκληρωτικά πλέον στα χέρια άλλων;

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση έχει στενά περιθώρια ελευθερίας. Το τελευταίο χαρτί μας είναι να αρνηθούμε την αποπληρωμή του ομολόγου της 20ής Αυγούστου που κατέχει η ΕΚΤ, εφόσον δεν έχει συμφωνηθεί έως τότε με την τρόικα ένα νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα, που να δίνει στη χώρα μας έστω και μια αμυδρή ελπίδα ότι θα παραμείνει στην Ευρωζώνη.

Πέπλος σιωπής για τον κ. Σάλλα

Μία από τις παραμέτρους της κρίσης είναι το τραπεζικό σύστημα. Θα ήθελα να ρωτήσω εν πρώτοις πόσο σταθερό είναι, κατά την άποψή σας, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, αν μπορεί να είναι ήσυχος ο μικροκαταθέτης…

Οι ελληνικές τράπεζες είναι παντελώς πτωχευμένες. Κρατούν τις πόρτες ανοιχτές και τα ΑΤΜ να λειτουργούν από τη ρευστότητα που τους παρέχει η ΕΚΤ. Κανείς δεν δικαιούται να είναι ήσυχος ως προς αυτές, όταν η Ευρωζώνη κινδυνεύει, όπως σήμερα, και η Ελλάδα φέρεται ως ο πρώτος αποδιοπομπαίος τράγος.

Γράψατε τις προάλλες και για τον «πέπλο της σιωπής». Τι αφορά; Ποια η δική σας προσέγγιση στο θέμα αυτό;

Μπορείτε να μπείτε στο πρόσφατο άρθρο μου στο protagon.gr, που αναφέρεται διεξοδικά στο θέμα. Περιληπτικά, αναφέρεται στην καταγγελία του πρακτορείου Reuters για μια κυνική προσπάθεια του κ. Σάλλα να παραβιάσει τις βασικές αρχές της επανακεφαλαιοποίησης της Τράπεζας Πειραιώς, παρουσιάζοντας έναν σαθρό και σκοτεινό δανεισμό (μέσω offshore εταιρειών της οικογένειας Σάλλα) από μια άλλη πτωχευμένη τράπεζα, τη Marfin του κ. Βγενόπουλου, ως νέα κεφάλαια που εισέρευσαν στην Τράπεζα Πειραιώς. Όσο για τον «πέπλο της σιωπής», η έκφρασή μου αυτή αφορούσε την ενδιαφέρουσα παρατήρηση ότι η καταγγελία αυτή από το έγκυρο Reuters δεν αναφέρθηκε πουθενά σε «σοβαρές» εφημερίδες, όπως «Το Βήμα», ενώ ακόμα κι εκεί που σχολιάστηκε (π.χ. στην «Καθημερινή») οι τίτλοι που δόθηκαν ήταν παραπλανητικοί (π.χ. «Σύγκρουση του κ. Σάλλα με το Reuters», λες κι αυτό ήταν το ζήτημα). Όλοι αυτοί οι καλοί δημοσιογράφοι που «κόπτονται» για τη χρηστότητα των δημόσιων και των ιδιωτικών ηθών ξαφνικά κατάπιαν τη γλώσσα τους. Η πτωχοτραπεζοκρατία στο αποκορύφωμά της!

Συνέντευξη στον Νίκο Παπαδημητρίου
http://www.citypress.gr