"Σπίτια με το κιλό" γράφει η Ρέα Βιτάλη (www.protagon.gr, 1/4/2014)

...........................................................

 

 

Σπίτια με το κιλό

 

 

 

 

γράφει η Ρέα Βιτάλη

Τα σπίτια προς πώληση στις μέρες μας, μυρίζουν αδιέξοδο. Απογοητεύσεις, αποτυχίες, ακυρώσεις, απουσίες, αρρώστιες, θανάτους. Θλιβερά απομεινάρια, σινιάλα ανθρώπων που δεν είναι εκεί, μα είναι. Ένα «πι» που στέκει σε μια γωνία. Αργόσυρτο γεροντικό βήμα. Στράτα-στρατούλα χωρίς στράτα. Ένα πανωσήκωμα στην τουαλέτα, μια τσατσάρα σ΄ έναν καθρέπτη μπάνιου, μια σκούπα που βαρέθηκε να συναντήσει το φαράσι, μια φουρκέτα στο πάτωμα. Τα σπίτια προς πώληση στις μέρες μας, στην καλύτερη, μυρίζουν τελευταία ζαριά, άτυχου χαρτοπαίχτη. Μα δεν έζησαν χαρές; Καμία καταγραφή χαράς. Λες δεν υπήρξαν τραπεζώματα, δεν χτύπησαν επισκέπτες το κουδούνι, δεν έσπασαν φαγητά ρουθούνια από κατσαρόλες, δεν ευλογήθηκαν με έρωτα τα κρεβάτια, δεν πάτησαν χέρια καζανάκια, λες και δεν έτρεξαν νερά να ξεπλύνουν σαπουνάδες, δεν αναβόσβησαν διακόπτες στα δωμάτια, δεν ακούστηκε παιδιού γέλιο ή κλάμα.
Τα σπίτια προς πώληση στις μέρες μας, είναι άλλα σπίτια.
Κάποτε η πώληση πορεύονταν αγκαζέ με μια υποσχετική. Κάτι καινούργιο θ΄ αγόραζε ο ιδιοκτήτης. Κάτι ίσως μεγαλύτερο, κάτι πιο σύγχρονο, κάτι να καλύπτει τις νέες ανάγκες... Πόσο είχαν ξεχειλώσει οι ανάγκες! Κάπου τα λεφτά θα έπιαναν τόπο. Θα αυγάταιναν μαζί με βλέψεις. Τα λεφτά των ακινήτων ταξίδευαν σε βαγόνι ονείρων. Τώρα η πώλησή τους λες κλείνει οριστικά έναν κύκλο. Γίνεται για να μπαλώσει, δίνεται σαν φάρμακο για πόνο, πριν βγει οριστικά η ψυχή του ανθρώπου.
Τα σπίτια προς πώληση στις μέρες μας μόνο πονάνε. Όπως και οι οικοδεσπότες τους, αν τους πετύχεις. Πρώτη φορά παρακαλάς να πέσεις σε μεσίτη. Να ανοίξει η πόρτα σε άδειο σπίτι. Να ‘ναι άμαθο το χέρι στο ποιο κλειδί κάνει στην κλειδαριά τους. Μακάρι να μην πετύχεις ιδιοκτήτη. Μη δεις εκείνη τη στραγγισμένη αξιοπρέπεια των ανθρώπων, μην ακούσεις τις λέξεις που βγαίνουν για να μασκαρέψουν το «πρέπει να πουληθεί», τη δήθεν ανεμελιά των βεβιασμένων χαμόγελων, τις φράσεις «είχα μια πρόταση» σε ένα παιχνίδι που δεν σε παίζουν... Αποπαίχνιδος, κι ας μην υπάρχει λέξη. Και κείνος ο φόβος, ο τρόμος πίσω από το βλέμμα του «κι αν δεν πουληθεί;».
Τα σπίτια προς πώληση στις μέρες μας. Πυκνογραμμένες σελίδες αγγελίες. Πήχεις που έφτασαν κάποτε στον ουρανό... Μα κάποτε, θα μου πεις, θα έπεφταν. Κάποτε θα έρχονταν η προσγείωση. Ανακύκλωση. Εδώ χάνονται άνθρωποι! Για τοίχους θα μιλάμε; Δεν μιλάω γι' αυτούς που στέγασαν την άστεγη έτσι κι αλλιώς ματαιότητά τους, αλλά γι΄ αυτούς που ακούμπησαν την αυτοδυναμία, την αξιοπρέπειά τους. Δεν κλαίω το σπίτι, αλλά το κεραμίδι.
Κάποτε θα μπουν νέοι ιδιοκτήτες, θα γελάσουν παιδιά, θα ξανανάψουν τα μάτια στις κουζίνες, θα, θα, θα. Λαχεία που θα κληρώσουν για άλλους. Καταλαβαίνω. Αλλά το τώρα; Εκείνος ο κύριος με το κοστούμι και παραδίπλα η μάνα του. Με τι αγώνα υποδύθηκαν τον ρόλο τους! Πόσο θα ήθελα να μας είχαν ξεγελάσει. Να είχα μασήσει κάθε λέξη τους. Αλλά τα άτιμα τα μάτια... Και οι σιωπές τους... Τι καταδότης, Θεέ μου! Έκλεισε η πόρτα τους. Μα μέρες μ΄ ακολουθούν. Και με γδέρνουν. Τα σπίτια προς πώληση... Στις μέρες μας. Άλλα σπίτια... Κατοικούνταν, κατοικούνται από φαντάσματα, ενός μόλις χθες, πολύ μακρινού παρελθόντος.
Υ.Γ.: Αγαπητέ επενδυτή, συνέχισε να βλέπεις σπίτια μόνος σου...