"Τα «ατυχήματα» αποκαλύπτουν" Του Νίκου Κιάου "Εφημερίδα των Συντακτών" 10/04/14

 ......................................................

 

Τα «ατυχήματα» αποκαλύπτουν

Του Νίκου Κιάου

"Εφημερίδα των Συντακτών" 10/04/14

Το «ατύχημα» στην κυβέρνηση και προσωπικώς στον κ. Σαμαρά ήρθε από εκεί που δεν το περίμεναν. Δεν στοίχισε τη ζωή της κυβέρνησης, αλλά ήταν χτύπημα με πληγές που δεν επουλώνονται καθώς έχουν γράψει Ιστορία.

Του «ατυχήματος» αυτού από το χτύπημα του πλέον στενού συνεργάτη, του «κολλητού» (κατά την προσφιλή εσχάτως έκφραση), είχαν προηγηθεί τα «ατυχήματα» με τον Νικ. Κακλαμάνη για τη Ν.Δ. και με τον Γ. Παπανδρέου και τον Απ. Κακλαμάνη για το ΠΑΣΟΚ, που έδωσαν μείον ένα στην κοινοβουλευτική κυβερνητική δύναμη και άφησαν εντυπώσεις και «ουρές» όχι ευκαταφρόνητες.

Η περίπτωση όμως Μπαλτάκου, όσο κι αν προσπαθούν κυβερνώντες και φίλια ΜΜΕ να τη διαχωρίσουν (!) από τον κ. Σαμαρά, φαίνεται πως χάλασε τον σχεδιασμό που οι ίδιοι ύφαιναν, οι πρώτοι ως σχεδιαστές κι οι δεύτεροι ως υποστηρικτές- προπαγανδιστές.

Ο σχεδιασμός απέβλεπε στο να βρίσκεται σε κατάσταση ετοιμότητας η κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ να αντιμετωπίσει με εκλογές τον ανερχόμενο κίνδυνο του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα προσωπικώς. Μέθοδος γι΄ αυτό ήταν αφ’ ενός η παλαιά συνταγή «όσο δεξιώτερα τόσο καλύτερα», του αλήστου μνήμης αρχηγού του ΓΕΣ στρατηγού Καρδαμάκη και αφ΄ ετέρου η παροχολογία, το «τάξιμο» σε συνδυασμό με τα πανηγύρια για «έξοδο στις αγορές», κρύβοντας πόσο αυτό στοιχίζει.

Το «δεξιώτερα» δεν είναι μόνο οι διαδικασίες (μήπως μεθοδεύσεις;) με τις παραιτήσεις ή ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών της Χρυσής Αυγής και αντιστοίχως των Ανεξάρτητων Ελλήνων, προθάλαμος και του ανοίγματος σε κοινοβουλευτικό επίπεδο προς τα δεξιά της Ν.Δ., αλλά και η δεξιότερη πολιτική της κυβέρνησης όπως στο κεφάλαιο Μετανάστες, οι αποκαλυφθείσες εντολές άνωθεν (τρεις φορές!) να επέμβει ο Στρατός στις διαδηλώσεις, η κατάργηση της Στρατονομίας, της Ναυτονομίας, της Αερονομίας και δημιουργία ενιαίας Αστυνομίας Ενόπλων Δυνάμεων (για να ελέγχεται κεντρικά η δυναμική υπηρεσία και να δρα αναλόγως, δηλαδή συγκέντρωση με κατάργηση της αποκέντρωσης), η αναδιάρθρωση της ΕΛ.ΑΣ. (προς τα πού;), η προώθηση «ημετέρων» στην ΕΥΠ, οι πραξικοπηματικού επιπέδου παρεμβάσεις στις εκλογές (ημερομηνία ευρωεκλογών, σταυρός), η μεθόδευση με την προληπτική λογοκρισία ως απάντηση στο βίντεο Μπαλτάκου – Κασιδιάρη και, μην ξεχνάμε, η συνέχιση της παραγωγής νόμων με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.

Κι όλα αυτά πέρα από την επίσης δεξιά πολιτική με τα αντιλαϊκά μέτρα στην κοινωνία, την οικονομία, την πολιτική.

Ο Κασιδιάρης και η Χρυσή Αυγή έπραξαν ό,τι έπραξαν και με το βίντεο δι΄ ίδιον όφελος και συμφέρον. Σπάζοντας ακόμα και την «ομερτά», αποκαλύπτοντας (ή ξεγυμνώνοντας) τον Μπαλτάκο, έδειξαν ότι δεν σταματούν. Δυναμωμένοι από την ανοχή και την ενίσχυση (που είχαν μέχρι τη δολοφονία του Φύσσα) από την ηγεσία της Ν.Δ. και των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών (Αστυνομία, Εισαγγελία, ΕΥΠ κ.λπ.) αλλά και στη συνέχεια της δολοφονίας, μπορούν και να κινηθούν εντελώς αυτόνομα και δυναμικά.

Είναι επίσης και μήνυμα στους «αποστάτες» ή «ανανήψαντες» της Χ.Α., θέλοντας να προβάλουν ότι έχουν ισχύ κι ότι είναι αδίστακτοι.

Αποδέκτες όμως παρόμοιου μηνύματος είναι και οι συνεργάτες τύπου Μπαλτάκου. Γι΄ αυτό φροντίζουν κυβέρνηση (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) και φίλια ΜΜΕ να «ανακαλύπτουν» τώρα τον Μπαλτάκο, να τον ξορκίζουν και να προβάλλουν την καθαρότητά τους. Μένει, βεβαίως, να αποκαλυφθεί ποιοι και πώς κρύβονται πίσω από χρηματικούς υποστηρικτές της Χ.Α. Αυτό που αργοφαίνεται στον Πειραιά τι σημαίνει;

Ερωτήματα εγείρονται ακόμη και για διεθνείς σχέσεις και διεθνή ερείσματα προς τους ακροδεξιούς και ναζιστές. Το «κίνημα» μεγαλώνει και η εδώ Δεξιά του κ. Σαμαρά παρακολουθεί και ακολουθεί; Μήπως γι΄ αυτό κρατούν αποστάσεις οι λεγόμενοι καραμανλικοί κι άλλοι;

Πριν από 51 χρόνια η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη σφράγισε τραγικά και παραστατικά τη σχέση και τη συνεργασία κράτους (της Δεξιάς) και παρακράτους (φασίστες, συνεργάτες των ναζί, δωσίλογοι, λούμπεν στοιχεία). Είχε αποκαλυφθεί ο ρόλος του διευθυντή του γραφείου του τότε πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, Π. Κόντα, και του γεν. γραμματέα του υπουργείου Βορ. Ελλάδας Χολέβα, που έγινε μετά υπουργός της χούντας. Χωρίς ακροβασίες, οι ιστορικές συγκρίσεις είναι φανερές.

Ο Κ. Καραμανλής τότε αντέδρασε («Ποιος επιτέλους κυβερνά αυτή τη χώρα;» -όρα και το ομότιτλο βιβλίο των Ιγνατίου και Παπαϊωάννου) και παραιτήθηκε, ενώ τον Νοέμβριο του ΄63 έχασε στις εκλογές και έφυγε στο Παρίσι.

Ο Αντ. Σαμαράς επιμένει και μένει πρωθυπουργός με τη στήριξη του «σοσιαλιστή» Ευάγγ. Βενιζέλου, ο οποίος καλύπτει κι αυτός τα ακροδεξιά στηρίγματα.

Το 1960, μετά το 25% της ΕΔΑ στις εκλογές του 1958, η κυβέρνηση της ΕΡΕ είχε προειδοποιήσει την ηγεσία της ότι δεν θα της επιτρέψει να πάρει την κυβέρνηση, ακόμη και με κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Το ΄63 η Ενωση Κέντρου έγινε κυβέρνηση και σιγά σιγά το κίνημα των Λαμπράκηδων κατέκλυζε τη χώρα. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί καθαρά να φέρει στην κυβέρνηση την Αριστερά, με κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Κι αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά στην Ευρώπη.

Τότε «αλώνιζαν» οι γνωστές αμερικανικές υπηρεσίες και καθοδηγούσαν αναλόγως. Σήμερα είναι άλλες οι διεθνείς συνθήκες, είναι το πλαίσιο της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά είναι και τα μνημόνια και οι εξαρτήσεις.

Πριν από τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 η γερμανική παρέμβαση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πρωτοφανής και απροκάλυπτη. Αύριο αναμένεται η κ. Μέρκελ για να στηρίξει τον κ. Σαμαρά.

Στον ενάμιση μήνα, που μένει, προφανώς και οι συντηρητικές δυνάμεις δεν θα καθήσουν στα αυγά τους. Ισως στην Ελλάδα δίνεται η κρισιμότερη μάχη στην Ευρώπη.