Η ποιήτρια Ευγενία Βάγια: "Ζαλισμένοι από το τυχαίο, παραδινόμαστε σε ξένα χέρια" (www.lifo.gr, 11/4/2014)

...........................................................

Ευγενία Βάγια: "Ζαλισμένοι από το τυχαίο, παραδινόμαστε σε ξένα χέρια"

"Ω! Πώς εκδικείται η μνήμη.
Θάψαμε το νεκρό
Κι είχε στην τσέπη το κλειδί μας.
Δεν στέργει πια η νύχτα ποιήματα
Και πού να κατοικήσω;
Στα όρη της πραγματικότητας
Τ' αγρίμια περιμένουν..."


Πώς εκδικείται η μνήμη;

Έχουμε υποστεί μια εξαιρετικά βίαιη αλλαγή. Πολύ απότομα μέσα σε λιγότερα από εκατό χρόνια, το κύμα της ανάπτυξης μας άρπαξε από τους αγρούς κι απ'τις μικρές κοινότητες και μας πέταξε στη βιομηχανία του επείγοντος κέρδους και των ασύλληπτων μεγεθών. Δεν προλάβαμε να συγκρατήσουμε τίποτα από τη ζωή που πέρασε αστραπιαία στις αφόρητες πόλεις που χτίστηκαν, ούτε να αφομοιώσουμε τις εμπειρίες της εκάστοτε ηλικίας, τα αισθήματα και τα συμπεράσματα, τα ζύγια και τους λογαριασμούς. Σχεδόν αλλεργικοί στην ιστορία και στα ντόπια ήθη, βιαστήκαμε να θάψουμε μνήμες παράταιρες με τον σύγχρονο τρόπο ζωής, ώστε να προλάβουμε προθεσμίες που δεν ελέγχαμε. Αντί περισυλλογής, με την ψυχή μας σαστισμένη, έχουμε εξαναγκαστεί σε ένα αέναο πηγαινέλα, επιστρέφοντας σε τόπους εγκλημάτων που ξεχάσαμε ότι διαπράξαμε, αμνήμονες και ανεπίδεκτοι, σαν γέροι με αλτσχάιμερ που περιπλανιώνται στους δρόμους, επαναλμβάνοντας τις ίδιες λανθασμένες διαδρομές. Χωρίς μνήμη είμαστε απόκληροι ξεσπιτωμένοι, ανίκανοι και να αφηγηθούμε ακόμη τη ζωή μας.

"Και είναι μέρες που ορμά

τρελός κατήφορος το τρένο

με τα κουπέ της θλίψης φωτισμένα

ξέσκισμα σάρωμα ολοταχώς.

Δεν με θεράπευσες αγάπη..."

"...Ένας άνθρωπος 

είναι πιο σημαντικός

από ένα ποίημα 

και τα σεντόνια 

στο ρεπό της πόρνης

είναι γεμάτα 

αίματα της αγάπης. 

Βγαίνω στα περιβόλια μου

Να στολιστώ με λέξεις

Να με κοιτάς και να με θέλεις

Με όρους σώματος

Τρελός

Πώς κατεβάζω θάλασσα

Κι αποτραβιέμαι αφρός

Αναρωτιέμαι

Εγώ 'μαι αγάπη μου αυτή;

Εγώ στενάζω εκεί

Με τα λουλούδια κύματα;"

  

 Πώς μετασχηματίζεται η λύπη;

Δεν μετασχηματίζεται. Δεν ανατρέπεται. Όσα ποιήματα κι αν γράψει κανείς, η λύπη εγκαθίσταται σαν φυσικό φαινόμενο,μια καθηλωτική βροχή που αποφάσισε ένας άδικος θεός, εξαναγκάζοντάς μας σε απραξία. Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε τα διαλείμματα του ήλιου, μετρώντας μοκασίνια και άλλα εργόχειρα ή ενίοτε, φλερτάροντας με τα μαχαίρια. 

 

  Για περισσότερα για την Ευγενία Βάγια δες εδώ:

http://www.lifo.gr/team/fyllosies/47668 και στην ποιητική της συλλογή "Lailapse" (εκδόσεις "Ενδυμίων")