"Έχει συναίσθηση του τι γίνεται;" γραφει ο Κωστής Γιούργος ("Εποχή", 6/4/2014)

......................................................

Έχει συναίσθηση του τι γίνεται;

γραφει ο Κωστής Γιούργος  ("Εποχή", 6/4/2014)

Το προφανές και το αυταπόδεικτο πρέπει να συμπεριληφθούν στον κατάλογο των θυμάτων της κρίσης. Στη μαγνητοσκοπημένη συνομιλία του με δεξί χέρι του αρχηγού της Χ.Α., το δεξί χέρι του αρχηγού της Ν.Δ. δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερος για την ύπαρξη επικοινωνίας μεταξύ κυβερνώσας δεξιάς και άκρας δεξιάς και για το «πόθεν έσχες» το ελεύθερο να συνδιαλέγεται με τους χρυσαυγίτες. Μολαταύτα, τα φερέφωνα της κυβέρνησης προσπαθούν από προχθές, με τη γνωστή γκαιμπελική μέθοδο, να πείσουν υποβολιμαία το συλλογικό υποσυνείδητο ότι «προφανώς και δεν έχει» ο πρωθυπουργός καμιά σχέση με την όλη ιστορία. Δεν φαίνεται να ενοχλούνται ιδιαίτερα που δεν το πέτυχαν μέχρι στιγμής. Μάλλον τους αρκεί ότι μπόρεσαν ίσως να αποφύγουν την έμφαση σε μια άλλη σημαντική διάσταση, την αποκαλυπτική οικειότητα που διατρέχει το διάλογο Μπαλτάκου-Κασιδιάρη και τον απαξιωτικό τρόπο που αναφέρεται στον κ. Σαμαρά το δεξί του χέρι: «Κασιδιάρης: Έχει [ο Σαμαράς] συναίσθηση του τι γίνεται;» [...] «Μπαλτάκος: Αυτός νόμιζε, σαν μεγαλοαστός που είναι... Δύο τα εκατό, μου λέει θα πάνε... Είκοσι τα εκατό θα πάνε, του λέω. Μου λέει, είσαι μαλάκας... [...] Τον πούστη.... Απίστευτο πράγμα, απίστευτο».
Γιατί δεν τον κατακεραυνώνει;
Για να δικαιολογήσει αυτό το ύφος και ήθος, που προφανώς δεν χαρακτηρίζει μόνο τον ίδιο αλλά και το περιβάλλον του, ο κ. Μπαλτάκος μιλάει για οικειότητες που διαπράττονται προκειμένου να υπηρετηθεί το συμφέρον του κόμματος και κατ’ επέκταση της πατρίδας, όπως βέβαια την εννοεί ως ακραιφνής αντικομμουνιστής που έρχεται από τα βάθη της χούντας, του μετεμφυλιακού παρακράτος και της τραμπούκικης παράδοσης του μεσοπολέμου κουβαλώντας την αποστροφή στη δημοκρατία. Αλλά αν ο, εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, έμπιστος φίλος του Σαμαρά τον λοιδωρεί και τον απαξιώνει μπροστά στον κάθε Κασιδιάρη μαγαρίζοντας τη φιλία και την εμπιστοσύνη, τα θεμελιώματα, δηλαδή, κάθε κοινωνίας και, τελικά, κάθε πατρίδας, γιατί ο πρωθυπουργός δεν βγαίνει να τον κατακεραυνώσει δημοσίως; Δεν θα το πράξει, επειδή έξω από το «στενό κύκλο» είναι ανύπαρκτος και ανασφαλής; Επειδή, ως αντιδημοκράτης, είναι άφιλος και αγνώμων; Απαντούν στο ερώτημα οι πράξεις του, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη μεταχείριση που επιφύλαξε στον Νικήτα Κακλαμάνη, κυριότατα δε από το πώς αντιλαμβάνεται την κοινοβουλευτική δημοκρατία και το ρόλο του πρωθυπουργού.
Φρόντισε να αποστασιοποιηθεί
Μετά τη χούντα, η δεξιά φρόντισε να αποστασιοποιηθεί από το ένοχο παρελθόν, αντιλαμβανόμενη τη χρηστική αξία ενός στοιχειώδους σεβασμού στο Σύνταγμα, ενός μίνιμουμ τήρησης των προσχημάτων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας χωρίς αποκλεισμούς. Δεν έχασε από αυτή την επιλογή. Απεναντίας, ο ιδρυτής της ΝΔ, πέτυχε για την παράταξή του μια επταετή κυβερνητική θητεία και την ευκαιρία να αποστασιοποιηθεί από την ταύτιση με το νοσηρό αντικομμουνισμό της μετεμφυλιακής 25ετίας, τη νόθευση της δημοκρατίας και το εγκληματικό παρακράτος. Ο κ. Σαμαράς κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση.
Η κρίση έχει οδηγήσει το σύστημα διακυβέρνησης στα όριά του, μόνο η δημοκρατία μπορεί να δώσει λύση. Όσοι, περιλαμβανόμενου του πρωθυπουργού, ελπίζουν σε μια «άλλη», οπισθόδρομη, μεταπολίτευση, θα διαψευστούν. Επιστροφή στο πολιτικό κλίμα της Ελλάδας του ‘50 και του ‘60 δεν θα υπάρξει, εκτός αν μεσολαβήσουν –ενδεχόμενο απίθανο αλλά που μάλλον δεν θα δυσαρεστούσε κάποιους «στενούς κύκλους» ένας παγκόσμιος και ένας εμφύλιος πόλεμος. Ο κ. Σαμαράς έχει χάσει από χέρι, εν προκειμένω από το χέρι του δεξί. Και επειδή του είναι ξένη κάθε άλλη εκδοχή διακυβέρνησης εκτός από τη δική του, καθώς δεν διέθετε ποτέ ούτε την προσωπική ευθιξία, ούτε το ψυχικό σθένος, ούτε το πολιτικό ανάστημα που χρειάζονται για να κυβερνηθεί ομαλά μια χώρα, θα έχει τη μοίρα των καιροσκόπων της συγκυρίας, που αρπάχτηκαν από τη χαίτη της εξουσίας χωρίς να ξέρουν πού θα τους πάει ή πού να την πάνε. Χωρίς συναίσθηση του τι γίνεται, ένα πουκάμισο που θα σέρνεται αδειανό μέχρι την κάλπη.
Κωστής Γιούργος