......................................................
Το σωστό ψωμί
Του Κωστή Παπαγιώργη
Το σωστό ψωμί
Του Κωστή Παπαγιώργη
Χωρίς
να θυμάμαι τι με έχει φέρει σε αυτή την περιοχή της πόλης, βαδίζω σε
ένα σκοτεινό δρόμο έχοντας την ανεξήγητη αίσθηση ότι κάτι πολύτιμο
κρατούσα και μου έπεσε από τα χέρια. Κοντοστέκομαι, ψάχνομαι (φοράω
άραγε ξένα ρούχα;), κοιτάζω πίσω το δρόμο και πριν προλάβω να συνδέσω
τις σκέψεις μου, βλέπω έναν τυφλό, από κείνους που μοιάζουν να είναι
τυφλοί από φυσικού τους, να προσπαθεί να περάσει στην άλλη μεριά του
δρόμου βαστώντας επιδεικτικά ένα καρβέλι που άρπαξε από το φούρνο που
βρίσκεται ακριβώς πίσω του. Φοράει τραγιάσκα, τρύπια γάντια, μπότες και
οι κινήσεις του δείχνουν άνθρωπο που θέλει να το βάλει στα πόδια. Είμαι
πολύ περίεργος να δω πώς θα τρέξει, αλλά αυτός, διστάζοντας για λίγο,
πετάει καταγής το καρβέλι και στρίβει στη γωνία. Θα μετάνιωσε, σκέφτομαι
και πάω κοντά για να σηκώσω το ψωμί. Το καρβέλι είναι προσεχτικά
κομμένο στη μέση, εγκάρσια, όπως κόβουμε τα ψωμάκια για τα σάντουιτς.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά η κοψιά του ψωμιού μού φαίνεται φοβερή ατυχία. «Α,
είναι κομμένο!» ψιθυρίζω, λες και με ακούει ο τυφλός και τρέχω αμέσως
στο φούρνο για να πάρω ένα άλλο καρβέλι. Ο φούρναρης, κρατώντας ένα
ομοίωμα θερμοφόρας, με καρφώνει αγέλαστος:
«Είστε καινούριος;»
Χωρίς να δώσω προσοχή και με τη δυσάρεστη εντύπωση ότι δε βρίσκομαι
σε φουρνάρικο, αρπάζω το σωστό ψωμί και τρέχω να προφτάσω τον τυφλό.
«Γιατί να κάνεις τόσο κόπο;» μου λέει με αφύσικα γεροντική φωνή. «Το
άλλο έφτανε. Τέλος πάντων, ευχαριστώ», λέει και παίρνει το ψωμί στα
χέρια του. Κάνει να φύγει, αλλά κείνη τη στιγμή θυμάται ότι έχει κάτι να
μου δώσει. «Πάρε για τον κόπο σου» ψελλίζει και μου εγχειρίζει δύο
πελώρια χαρτονομίσματα.
«Δε θέλω λεφτά», του λέω.
«Μα δεν είναι λεφτά», μου απαντάει.
Σκύβω να τα εξετάσω προσεχτικά και τότε γίνεται κάτι που μου παγώνει
την καρδιά. Μέσα από τα χαρτονομίσματα, σάμπως να ήταν τρισδιάστατα
κιβώτια, αρχίζουν να βγαίνουν κομμένα κεφάλια, αμέτρητα κομμένα κεφάλια,
που κατρακυλούν στο έδαφος ή ίπτανται στον αέρα με τις γλώσσες και τις
γραβάτες τους να ανεμίζουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου