"Συχνά όταν το σκοτάδι..." ποίημα του Λευτέρη Πούλιου ("ΑΥΓΗ", 25/4/2014)

.........................................................

Λευτέρης Πούλιος (γ. 1944)












Συχνά όταν το σκοτάδι...

Συχνά όταν το σκοτάδι μού επιτίθεται
κι ο δύστροπος άνεμος τακτοποιεί τη σκέψη μου
παγιδευμένος σε κύκλο λέξεων περπατώ
σε σκυθρωπιασμένο παρόν κάτω 
                                                  από αδιάφορους ουρανούς.
Τ' άστρα ρίχνουν σκιά στη σκιά
η άγρια πολιτεία να με παρατηρεί
και μ' αφορά σχεδόν  τόσο λίγο.
Η καρδιά μου μιλά τινάζοντας το στίχο
τον ακριβή ματώνοντας
                                                τα λογια της.
Κατάδικος κι εγώ σε τούτη τη φυλακή
βλέπω ολοφάνερα το πρόσωπο του καιρού
αν και κανένα φως δεν το φωτίζει.
Μορφές γυναικών και σχήματα ανδρών
μέσα στο σκοτεινό δάσος του πολιτισμού
παιδιά με αστέρινα μάτια.
Το σπασμωδικό λυσσασμένο νόημα πάνω
στους δείχτες ενός ρολογιού κι ένα ριγηλό
φόρεμα εγκαταλελειμμένης νύφης στον αέρα.

Συχνά όταν το σκοτάδι μού επιτίθεται
νιώθω καλύτερα τον συνάνθρωπο
που είναι κι αυτός σαν κι εμένα
καρφωμένος στην καθημερινότητα όπως
ο Χριστός στο σταυρό Του. Ένας σταυρός
που δεν είναι μπηγμένος πουθενά μα κυματίζει 
στον βρόμικο αέρα.

                                                     ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΛΙΟΣ

Από τη συλλογή "Ο γυμνός ομιλητής", 1977

απο το "ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ" της "ΑΥΓΗΣ" 25/4/2014
με ανθολόγο του Απριλίου του 2014 τον Βασίλη Παπά