.....................................................
Τα κατακάθια
Του Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή
Η Ελλάδα δεν έπαψε να πορεύεται από την ίδρυσή της και, πολύ
περισσότερο, στις μέρες μας μέσα σε κατακάθια κοινωνικής και πολιτικής
ακαθαρσίας, διαφορετικής πυκνότητας κατά περιόδους, εμετικής δυσοσμίας
πάντα. Η Ελλάδα δεν καθάρισε ποτέ ό,τι άφηνε πίσω της, δεν έβγαλε ποτέ
από τα πόδια της τη λέρα της. Με αυτή τη λέρα χάραξε το μέλλον της.
Εξαιτίας αυτής της λέρας στερείται παρόντος, που θα μπορούσε να
υποσχεθεί μια στοιχειώδη προοπτική καθαριότητας. Οι λεκτικές πομφόλυγες
περί «σταγονιδίων» ανατροπής, «ελαχίστων επιόρκων» της δημόσιας ζωής,
«παραφωνιών» της πολιτικής, αποκρύπτουν κακοήθεις εκκρεμότητες, που
παραμένουν ζωντανές και εξαιρετικά δραστήριες προς εξυπηρέτηση μιας
ακατανόητης συμπαιγνίας, όπου εκείνος που γελάει τελευταίος είναι
εκείνος που έχει επιβάλει το μαρτύριο μιας «δημοκρατίας» χωρίς
δημοκράτες. Με άλλα λόγια, μια μόνιμη κατάσταση εξαίρεσης δίχως κυρίαρχο
να λάβει αποφάσεις, αλλά με εσμούς κυριάρχων, που μαστορεύουν
αποφάσεις. Εύκολο να γίνεται κουβέντα περί «παρακράτους, το οποίον θα
παταχθεί ανηλεώς». Δεν γίνεται κουβέντα ότι αυτό το θολό, πλην πολύμορφο
και πανταχού παρόν, «παρακράτος» είναι το πραγματικό ελληνικό κράτος. Η
οικονομική δυσπραγία το έχει ενισχύσει: παραμένει ανυποχώρητο, έχει
αρχίσει πόλεμο.
Κανόνας της άσκησης πολιτικής είναι να έχει ο επικεφαλής αυλή
εμπίστων προς υλοποίηση της βρόμικης πλευράς της εξουσίας του. Να
περιστοιχίζεται από υποκείμενα που δεν διστάζουν. Η βρομιά της εξουσίας
έχει όμως το μεγαλείο της, όταν ασκείται με γνώμονα το μεγαλείο του
επικεφαλής, η Ιστορία γέμει τέτοιων παραδειγμάτων, είτε πρόκειται για
πάπες, στρατηλάτες, τσάρους, προέδρους δημοκρατιών, ερωμένες και
εταίρες, των οποίων οι πράξεις, ανήκουστες, θηριώδεις, απάνθρωπες,
ωφέλησαν τουλάχιστον την τέχνη και τη σκέψη και ανέδειξαν μεγάλα
πνεύματα που τις εξήγησαν, τις καταδίκασαν, τις δίδαξαν ως μίμηση, αλλά
και ως αποφυγή, είτε πρόκειται για τον Μακιαβέλι, είτε για τον Ρισελιέ,
είτε για τον Βολτέρο, τον Ρουσό, μέγα το πλήθος αυτών. Σε αυτές τις
περιπτώσεις, τα κατακάθια είναι καλοδεχούμενα. Εξευμενίζουν και
εξευγενίζουν τον επικεφαλής και την εξουσία του. Και δεν υπάρχει
περίπτωση αυτός να αγνοεί τα πεπραγμένα του βρομιάρη του, σε αυτά
στηρίζεται η δόξα του και, σε περίπτωση άγνοιας ή πλημμελούς ελέγχου του
βρομιάρη, η κατακραυγή σε βάρος του και η απώλειά του.
Δεν είναι αποτρόπαιο το κατακάθι του πρωθυπουργού, ο ώς χθες «εξ
απορρήτων» του, επειδή συναγελάστηκε, όπως πέρασε τη ζωή του
συναγελαζόμενος, με μικρές ή μεγάλες ακαθαρσίες. Είναι ανατριχιαστικό,
επειδή διατήρησε στο φως και επανέφερε στην επικαιρότητα τις χειρότερες
λέρες του πρόσφατος παρελθόντος, τελετάρχης του «αντικομμουνισμού», του
«πατριωτισμού», της ιδεοληψίας της ανωτερότητας της Μάνης, των Μανιατών,
των λογής «αδούλωτων». Εβγαλε από το οστεοφυλάκιο της κοινωνικής και
εθνικής ανωμαλίας τα τέρατα κάθε παρελθόντος, τις φαντασιώσεις μιας
«εθνικοφροσύνης», που είναι έτοιμη να σπείρει δαιμόνια, επειδή η λέρα
της δεν καθάρισε, ούτε πρόκειται να καθαρίσει, αφού εξασφαλίζει τροφή,
αναγνωρισιμότητα και δόξα στα κατακάθια του είδους του. Προς υπεράσπισή
του βγήκε ο χορός των σημερινών «αμόλυντων», που έχουν βαφτιστεί στην
κολυμπήθρα της πολιτικής ακρότητας, την οποία έχουν μαγαρίσει, αλλά την
αποκήρυξαν εγκαίρως «μετά βδελυγμίας», ξεχνώντας πως η βάπτιση γράφεται
στο Ληξιαρχείο. Προς ωφέλεια του «συνωστισμού» στην καταστροφή της
Μικρασίας και προς βλάβη των νέων ιστορικών που έχουν την ευθικρισία και
την τόλμη να μιλούν για τα «κακομαθημένα παιδιά της Ιστορίας», που
είναι οι Νεοέλληνες.
Η καρατόμηση του κατακαθιού δεν σημαίνει αθώωση του πρωθυπουργού. Αν
αυτό ήταν το μόνο κατακάθι, θα λέγαμε πως πρόκειται για λάθος. Και ο
αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Αυτό εδώ το κατακάθι ήταν ο εξάρχων
μιας πρωθυπουργικής χορωδίας, που η δεξιού ψάλτη κακοφωνία της
παραμένει εκκωφαντική προς κάλυψη της κακοφωνίας του αριστερού ψάλτη,
την ώρα της ιεράς ακολουθίας, κατά την οποία ο πρωθυπουργός και οι
διάκοι του ετοιμάζουν τη Θεία Κοινωνία προς εξαγνισμό των αμαρτιών και
προσδοκία του Παραδείσου.
Τέλος, επί προσωπικού: δεν παύω να αναρωτιέμαι τι θα έλεγε η Πηνελόπη Δέλτα αν ζούσε σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου