.........................................................
Τα επίθετα του «διακοσμημένου ψεύδους»
γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Το προεκλογικό πεδίο σπάνια προσφέρεται
για την καλλιέργεια μιας πολιτικής αντιπαράθεσης στηριγμένης σε γλώσσα
τεκμηριωτική που να αναδεικνύει το συγκεκριμένο. Αντίθετα, μνημονεύοντας
τον Ανδρέα Εμπειρίκο, θα λέγαμε πως είναι ακριβώς ο χώρος όπου «το ρήμα
εκτοπίζεται και άρχουν παντού τα επίθετα, θετά παιδιά της συμμορφώσεως
και του διακοσμημένου ψεύδους». Και μάλιστα τα επίθετα, στον υπερθετικό
τους βαθμό, είτε την καταγγελία υπηρετούν είτε τις υποσχέσεις κι εκείνες
τις θαυμάσιες «κάθετες δεσμεύσεις» του πασοκικού λεξιλογίου, που (όπως
και ο πασοκισμός εν γένει) έχει διαχυθεί προς πάσαν κατεύθυνση,
πιστοποιώντας πως οι κυβερνήσεις πέφτουνε, τα κόμματα καταρρέουν, μα οι
«ιδέες» μένουν.
Υπήρχε η ελπίδα ότι η τριπλή κάλπη (για δημάρχους, περιφερειάρχες και ευρωβουλευτές) θα ευνοούσε την ενηλικίωση και τη γείωση της πολιτικής σύγκρουσης. Γιατί, πέραν της πίεσης που θα ασκήσουν τα αποτελέσματα ως προς την ημερομηνία διεξαγωγής των εθνικών εκλογών, δεν είναι λίγα όσα θα κριθούν λήγοντος του Μαΐου: η εκπροσώπησή μας στην Ευρώπη πρώτα πρώτα – ποια θα είναι και ποια οράματα θα την κινητοποιούν. Σε μια Ευρώπη που ούτε ενωμένη είναι ούτε δημοκρατικά διοικείται ούτε απαρτίζεται από ισότιμα έθνη. Μια Ευρώπη που δυσφορεί ή (στο μεσογειακό τμήμα της) στενάζει από τη μηχανιστική πολιτική αλλεπάλληλων προγραμμάτων μονόπλευρης λιτότητας που ογκώνουν εφιαλτικά την ανεργία. Μια Ευρώπη όπου η Ακροδεξιά, με εκδοχές που καλύπτουν όλες τις αποχρώσεις τού... μαύρου, κερδίζει συνεχώς έδαφος και το βήμα της ακούγεται κατά τόπους αρβυλοφόρο – όπως εδώ.
Δεύτερο ζήτημα, όχι ασήμαντο, η ποιότητα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι δήμαρχοί μας, οι περιφερειάρχες, οι σύμβουλοι. Αν θα είναι δηλαδή «όλων των πολιτών τους», όπως ανέξοδα υπόσχονται, ή μόνο του κόμματός τους και της πελατείας τους, όπως πολυέξοδα -και παγίως- συμβαίνει. Αν θα αντιστέκονται στις βουλές της όποιας κυβέρνησης ή θα λειτουργούν σαν πειθαρχημένος βραχίονάς της.
Μολαταύτα, και ενώ ο καιρός πιέζει, έχουμε ανοίξει ακρίτως ποικίλα εθνικά θέματα (το Μακεδονικό και το Θρακικό, έπεται μοιραία το Κυπριακό), έχουμε ανοίξει και τα λεξικά με τα λήμματα της προδοτολογίας και της εθνικομειοδοσιολογίας, αλλά τα κεφάλαια «Ευρώπη» και «Αυτοδιοίκηση» τα αφήνουμε για αργότερα. Ή τα διαβάζουμε διαγωνίως και για να τηρηθούν τα προσχήματα. Για να φανεί ότι μιλάμε συγκεκριμένα επί του συγκεκριμένου – με τον πιο αφηρημένο τρόπο.
Δεν είναι πρωτοφανής η εθνικοποίηση των ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ούτε εκ προοιμίου «απαράδεκτη», όπως κατακρίνεται. Αρκεί ν’ αφήνει ατραυμάτιστο ένα υπόλοιπο έστω του χαρακτήρα τους. Και να γίνεται με τους όρους της πολιτικής. Η οποία δεν ταυτίζεται με την πολιτικοφανή ρητορική του «διακοσμημένου» και διακοσμητικού ψεύδους.
Υπήρχε η ελπίδα ότι η τριπλή κάλπη (για δημάρχους, περιφερειάρχες και ευρωβουλευτές) θα ευνοούσε την ενηλικίωση και τη γείωση της πολιτικής σύγκρουσης. Γιατί, πέραν της πίεσης που θα ασκήσουν τα αποτελέσματα ως προς την ημερομηνία διεξαγωγής των εθνικών εκλογών, δεν είναι λίγα όσα θα κριθούν λήγοντος του Μαΐου: η εκπροσώπησή μας στην Ευρώπη πρώτα πρώτα – ποια θα είναι και ποια οράματα θα την κινητοποιούν. Σε μια Ευρώπη που ούτε ενωμένη είναι ούτε δημοκρατικά διοικείται ούτε απαρτίζεται από ισότιμα έθνη. Μια Ευρώπη που δυσφορεί ή (στο μεσογειακό τμήμα της) στενάζει από τη μηχανιστική πολιτική αλλεπάλληλων προγραμμάτων μονόπλευρης λιτότητας που ογκώνουν εφιαλτικά την ανεργία. Μια Ευρώπη όπου η Ακροδεξιά, με εκδοχές που καλύπτουν όλες τις αποχρώσεις τού... μαύρου, κερδίζει συνεχώς έδαφος και το βήμα της ακούγεται κατά τόπους αρβυλοφόρο – όπως εδώ.
Δεύτερο ζήτημα, όχι ασήμαντο, η ποιότητα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι δήμαρχοί μας, οι περιφερειάρχες, οι σύμβουλοι. Αν θα είναι δηλαδή «όλων των πολιτών τους», όπως ανέξοδα υπόσχονται, ή μόνο του κόμματός τους και της πελατείας τους, όπως πολυέξοδα -και παγίως- συμβαίνει. Αν θα αντιστέκονται στις βουλές της όποιας κυβέρνησης ή θα λειτουργούν σαν πειθαρχημένος βραχίονάς της.
Μολαταύτα, και ενώ ο καιρός πιέζει, έχουμε ανοίξει ακρίτως ποικίλα εθνικά θέματα (το Μακεδονικό και το Θρακικό, έπεται μοιραία το Κυπριακό), έχουμε ανοίξει και τα λεξικά με τα λήμματα της προδοτολογίας και της εθνικομειοδοσιολογίας, αλλά τα κεφάλαια «Ευρώπη» και «Αυτοδιοίκηση» τα αφήνουμε για αργότερα. Ή τα διαβάζουμε διαγωνίως και για να τηρηθούν τα προσχήματα. Για να φανεί ότι μιλάμε συγκεκριμένα επί του συγκεκριμένου – με τον πιο αφηρημένο τρόπο.
Δεν είναι πρωτοφανής η εθνικοποίηση των ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ούτε εκ προοιμίου «απαράδεκτη», όπως κατακρίνεται. Αρκεί ν’ αφήνει ατραυμάτιστο ένα υπόλοιπο έστω του χαρακτήρα τους. Και να γίνεται με τους όρους της πολιτικής. Η οποία δεν ταυτίζεται με την πολιτικοφανή ρητορική του «διακοσμημένου» και διακοσμητικού ψεύδους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου