"Δεν κοιμόμαστε ποτέ με τα παπούτσια..." από τη φίλη στο fb Maria Polyraki (facebook, 31/10/2015)

.............................................................


                            
                       Δεν κοιμόμαστε ποτέ με τα παπούτσια...

Δημοσιεύτηκε την 5η Μαρτίου 1953, ημέρα θανάτου του Ιωσήφ Στάλιν... από τον φίλο μου στο fb Γιώργο Σεργάκη (facebook, 31/10/2015)

..........................................................

Δημοσιεύτηκε την 5η Μαρτίου 1953, ημέρα θανάτου του Ιωσήφ Στάλιν...

/ http://goo.gl/2sEgxi

[Περί "μικρής" και "ευρείας απηχήσεως" τέχνης...] από τον φίλο στο fb και ποιητή Κώστα Κουτσουρέλη (facebook, 31/10/2015)

..............................................................

Περί "μικρής" και "ευρείας απηχήσεως" τέχνης...

από τον φίλο στο fb και ποιητή Κώστα Κουτσουρέλη (facebook, 31/10/2015)

...Συνεχίζοντας τη χθεσινή, ωραία, κουβέντα μας (τόσο εδώ, όσο και στο Καφέ Πόλις, στη βραδιά για τη Σοφία Κολοτούρου) πάνω στη σημερινή ποίηση και την (ανύπαρκτη έως προβληματική) σχέση της με το κοινό, αναρτώ μια μικρή ανθολογία απόψεων για το ζήτημα που φωτίζουν ίσως την άποψή μου ότι τέχνη που δεν έχει ευρεία απήχηση τόσο στο ευρύ κοινό όσο και στους ειδήμονες, αλλά μόνο σε μία από τις δύο αυτές κατηγορίες αποδεκτών, είναι κατ' ανάγκην και τέχνη κατώτερη, υποδεέστερη, "μικρή", όπως θα έλεγε ο Γρ. Ξενόπουλος.

Περιττό να πω ότι αυτή είναι και η γνώμη μου για τη σημερινή ποίηση, ελληνική και ξένη, εξαιρουμένων ελαχίστων από τους εκπροσώπους της. Η συμβολιστική δοξασία, που την υιοθέτησαν και πολλοί από τους μοντερνιστές, ότι η ποίηση απευθύνεται εξ ορισμού μόνον στους λίγους και τους εκλεκτούς, ότι είναι μονολογική, ότι είναι καταδικασμένη να ζει στο περιθώριο κ.ο.κ., ιστορικά είναι στάση αμυντική, εμφανιζόμενη μόνο στις εποχές της παρακμής. Η "αριστοκρατικότητα" της τέχνης αυτού του είδους τις περισσότερες φορές είναι στην πραγματικότητα πρόσχημα, ανακουφιστική δικαιολογία της αποτυχίας της να κερδίσει την προσοχή και την εκτίμηση των πολλών.

ΣΑΜΙΟΥΕΛ ΤΖΟΝΣΟΝ: «Αγάλλομαι όταν συμπίπτω με τον κοινό αναγνώστη, γιατί από τον κοινό αναγνωστικό νου, τον αδιάφθορο από τις προκαταλήψεις των λογίων, τον πέρα απ’ όλα τα λεπτεπίλεπτα κατεβατά και τους δογματισμούς της πολυμάθειας, πρέπει να απονέμεται εντέλει κάθε ποιητική τιμή.»

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΡΟΪΔΗΣ: «[Το έργο του Ντοστογιέφσκι] δύναται να συντελέση εις την εκρίζωσιν της ικανώς διαδεδομένης παρ’ ημίν προλήψεως, καθ’ ην τα φιλολογικά έργα πρέπει να διαιρώνται εις τα ευχαριστούντα τους πολλούς και τα δυνάμενα να εκτιμηθώσι παρά των ολίγων...Το αληθές εν τούτοις είναι ότι το κυριώτατον προσόν παντός πράγματι καλού έργου είναι να ευχαριστή εξ ίσου αμφοτέρας τας τάξεις των αναγνωστών.»

ΟΥΓΚΟ ΦΟΝ ΧΟΦΜΑΝΝΣΤΑΛ: «Μια πραγματική και διαρκής επιτυχία προϋποθέτει την ικανότητα να προσεγγίσουμε τόσο το λιγότερο καλλιεργημένο όσο και το πλέον λεπταίσθητο τμήμα του κοινού. Αυτό το τελευταίο δημιουργεί το πρεστίζ, δίχως το οποίο θα ήμασταν χαμένοι, όπως ακριβώς και αν στερηθούμε την αγάπη των πολλών.»

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ:
«...Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε»

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ: «πολλοί νεοέλληνες κριτικοί, προπάντων νέοι, περιφρονούν ως κατώτερα κι ανάξια τα λογοτεχνικά έργα που διασκεδάζουν τον κόσμο -διηγήματα, μυθιστορήματα, δράματα, κωμωδίες και ποιήματα κάθε λογής- και δεν θεωρούν "έργα Τέχνης" αληθινά, παρά εκείνα που κάνουν τον κοινό αναγνώστη να πλήττει. Αλλ' αυτό προέρχεται από πλάνη και παρεξήγηση. Η τέχνη δεν κρίνεται μόνο από την ευχαρίστηση ή την ανία που προξενεί. Κι ούτε η διασκεδαστική είναι πάντα κατώτερη, ούτε η πληκτική είναι πάντα ανώτερη. Απεναντίας, η πληκτική Τέχνη δεν έχει κάποια αξία, παρά μόνον όταν υπάρχουν κι άνθρωποι, λίγοι έστω, που τους διασκεδάζει. Γιατί το διασκεδαστικό είναι στοιχείο της Τέχνης απαραίτητο. Γενικά, η Τέχνη είναι Μία. Κι είτε μεγάλη, είτε μικρή -γιατί υπάρχει και μικρή αλλά γνήσια Τέχνη- είναι, και πρέπει να είναι, και δεν μπορεί παρά να είναι, διασκεδαστική.»

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ: «Ἀλλ' ἡ ποίησις εἶναι φαινόμενον κοινωνικόν, εἶναι (ὑπὸ ἀριστοτελικὴν ἔννοιαν) τέχνη, καὶ ὡς τέχνη προϋποθέτει παράδοσιν, προϋποθέτει ἐπίσης τὴν ἀντικειμενενικὴν ἀναγνώρισιν καὶ ἐκτίμησιν ἐκ μέρους τῶν ἄλλων. Εἰδεμὴ καταντᾷ ἁπλῆ ἐκδήλωσις ἀτομικῆς ἰδιορρυθμίας. Εἰς τὴν κρίσιν μας περὶ τέχνης ὁ παράγων τοῦ ἀπολαύοντος τὸ καλλιτέχνημα δὲν εἶναι ὀλιγώτερον σημαντικὸς ἀπὸ τὸν παράγοντα τοῦ δημιουργοῦντος, καὶ ὁ Ἀριστοτέλης δὲν ἦτο δυνατὸν, φιλοσοφῶν περὶ τέχνης, νὰ ἐγκολπωθῇ τὸν ἄκρατον ὑποκειμενισμὸν καὶ τὴν ματαιοφροσύνην "μοντέρνων" καλλιτεχνῶν, ποὺ συχνάκις ἀγνοοῦν τὸ κοινόν, συχνότερα ὅμως ἀγνοοῦνται καὶ ἀπ'αὐτό, καὶ ἀπ'αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς κεχηναίους ποὺ τοὺς λιβανίζουν. Ἡ ἀντίληψις ὅτι ὅ ποιητὴς τραγουδεῖ ἔτσι σὰν τὰ πουλιά, μόνον διότι δὲν ἠμπορεῖ νὰ κάνῃ τίποτ' ἄλλο εἶναι παιδαριώδης -ἄλλωστε καὶ τὰ πουλιὰ τραγουδοῦν, διὰ νἀ τ'ἀκούσῃ κάποιος. Ἕνας φιλόσοφος ἠμπορεῖ νὰ φιλοσοφῇ μόνον διὰ τὴν εὐχαρίστησιν, ποὺ τοῦ προσφέρει ἡ εὕρεσις τῆς ἀληθείας -τοὐλάχιστον εἶναι νοητὸν αὐτόν. Ὁ καλλιτέχνης δὲν ἔχει αὐτὴν τὴν αὐτάρκειαν.»

ΤΖΟΖΕΦ ΕΠΣΤΑΪΝ: «Πλήθη Λονδρέζων κάποτε σηκώνονταν στὶς μύτες τῶν ποδιῶν γιὰ νὰ δοῦν τὸν Τέννυσον νὰ περνᾶ. Σήμερα κάποιος σὰν τὸν Τέννυσον τὸ πιθανότερο εἶναι ὅτι δὲν θὰ ἔγραφε ποίηση καὶ μᾶλλον οὔτε θὰ διάβαζε κἄν. Ἡ ποίηση ἔχει ἀποσυρθεῖ –ἔχει αὐτοαποσυρθεῖ;– ἀπὸ τὴν κεντρικὴ σκηνή. Κυριολεκτικά, ἡ ποίηση δὲν φαίνεται πουθενὰ παροῦσα στὰ πεδία τῆς δράσης. Στὴν πραγματικότητα ἀρχίζει νὰ μοιάζει μὲ περιθωριακὴ ἐνασχόληση, ὅπως ἡ χειροπρακτικὴ ἢ ὁ βελονισμὸς ἀπέναντι στὴν ἐπίσημη ἰατρική – εἶναι παράξενη, ἰδιότροπη, περιτριγυρίζεται ὅμως ἀπὸ μιὰ μικρὴ σέκτα ἀκολούθων ποὺ ὁρκίζονται στὸ ὄνομά της.»

[Στο δεύτερο τεύχος του Νέου Πλανόδιου, καλοκαίρι 2014, φιλοξενούμε εκτενές αφιέρωμα με κείμενα διάσημων συγγραφέων (Λάρκιν, Γκομπρόβιτς, Νταίμπλιν κ.ά.) που σχολιάζουν ακριβώς αυτήν την, εντυπωσιακή, κοινωνική παρακμή της ποιητικής τέχνης στις μέρες μας.]



Προσθέτω αντί σχολίου:

  ...ΑΜΛΕΤ: ...Παρακαλώ μια αναλαμπή από το ταλέντο σας. Τώρα ένα λόγο συνταραχτικό. 
ΠΡΩΤΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ: Τι λόγο καλέ μου Κύριε; 
ΑΜΛΕΤ: Θυμάμαι κάποια λόγια - μού τα είχες απαγγείλει. Δεν τα έπαιξες ποτέ. Ίσως μόνο μια φορά. Το έργο εκείνο δεν άρεσε στον κόσμο. Όμως εγώ το αγάπησα. Γιατί η τέχνη δεν είναι για τους πολλούς. Ούτε είναι για τους λίγους, είναι πάντα για τον καθένα χωριστά... 
 
(Ουίλλιαμ Σαίξπηρ "ΑΜΛΕΤ", Μτφ. Γιώργος Χειμωνάς)

Αποσπάσματα ποιημάτων για το θάνατο του Στάλιν (http://anasintaxi.blogspot.gr, Από εφημερίδα Ανασύνταξη, αρ. φύλ. 153 1-15- Μάρτη 2003)

............................................................

Αποσπάσματα ποιημάτων για το θάνατο του Στάλιν

Γιάννης Ρίτσος

Οχι, δεν είναι αλήθεια.
Δεν είναι αλήθεια.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες.
Σταματήστε τις.
Ο Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε.
Είναι παρών ο Στάλιν στο παγκόσμιο πόστο του.
Ο Στάλιν ανεβάζει στις επάλξεις των πέντε ηπείρων τις σημαίες της ειρήνης.
Ο Στάλιν ετοιμάζει με το σκόρπιο αλεύρι του κόσμου
Ενα ολοστρόγγυλο καρβέλι υγείας.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις.
Οσο κι αν μονόφθαλμα κανόνια στρέφουν το μαύρο ρύγχος τους ίσα κατά την υψικάμινο των ελπίδων μας ο Στάλιν αγρυπνεί στο παγκόσμιο πόστο του.
Σώπα γιαγιά και σκούπισε με το τσεμπέρι σου τα μάτια σου.
Οταν σβύνει η φωτιά σου κάτω από το τσουκάλι σου
Είναι ο Στάλιν που σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου ν' ανάψει.
Οταν λείπει από το τραπέζι μας το ψωμί κι από το στρώμα μας τ' όνειρο κι απ' το δώμα μας το λυχνάρι είναι ο Στάλιν που ανάβει τα μεγάλα ηλεκτρικά στον ορίζοντα κι ακούμε κάτω από τα τούνελ της νύχτας τη βοή των τραίνων που μεταφέρουν λάδι και ψωμί και κάρβουνο στους πεινασμένους.
Γιατί ο Στάλιν είναι ο πρωτογιός των προλετάριων κι ο Στάλιν είναι ο πατέρας τους.
Για τούτο κι ο πιο μαύρος τοίχος της πιο μαύρης νύχτας.
Είναι γιομάτος απ' τους σωλήνες του φωτός.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες
Οι αιώνες σκαρφαλώνουν στην κορυφή της ψυχής του ν' ανασάνουν μην πείτε πως ο ήλιος ορφάνεψε.
Κοιτάχτε.
Κάθε ήλιος και σελίδα - μέρα με την ημέρα - με τους ήλιους των 74 χρόνων του έφτιαξε ένα χοντρό βιβλίο από ατσάλι και τ' ακούμπησε στα γόνατα του κόσμου
Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν.
Με τ' όνομά του ανοίγει η Ιστορία τις πύλες της στον Άνθρωπο.
Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν.

---

Τάσος Λειβαδίτης

Κλάφτε λαοί. Από σήμερα ο κόσμος είναι λιγότερο μεγάλος.
Ο Στάλιν πέθανε.
Ο ήσκιος απ' το μεγάλο φέρετρο του χαράζει
ένα πελώριο πένθος στα μανίκια των προλετάριων.
Από το φέρετρο που σήμερα το σηκώνουνε στους ώμους τους οι λαοί.
Ο Στάλιν ζει.
Γιατί ο Στάλιν δεν είναι ένας άνθρωπος για να μπορεί να πεθάνει
Ο Στάλιν είναι η ελπίδα και το ψωμί, είναι τ' ατσάλι και η Ειρήνη.
Ο Στάλιν είναι ποτάμι και φράγμα, υψικάμινος και σημαία.
Ο Στάλιν είναι το μεγάλο αγκωνάρι που ακουμπάει ο κόσμος.
Κοιτάχτε τον.
Νάτος
Πελώριος
Σαν ένα βουνό.
Όπου κι' αν γυρίσετε θα δείτε το πλατύ του χέρι να σας γνέφει.
Κι' οι εργάτες ανεβασμένοι στην πελώρια σκαλωσιά του ήλιου.
Με τα σφυριά τους σκαλίζουν τη μορφή του στην είσοδο της Ιστορίας.
Ο Στάλιν ζει.
Ακούστε, ακούστε λοιπόν
Μες στο γιγάντιο βήμα των λαών ακούστε τη μεγάλη καρδιά του να χτυπάει.
Κλάφτε λαοί. Από σήμερα ο κόσμος είναι λιγότερο μεγάλος.

Από εφημερίδα  Ανασύνταξη, αρ. φύλ. 153 1-15- Μάρτη 2003

Vincent van Gogh (Dutch, 1853-1890) Evening Landscape 1885

...........................................................

Vincent van Gogh (Dutch, 1853-1890)
Evening Landscape
1885

"Ελεύθερος και ομοιοκατάληκτος στίχος..." από τον φίλο στο fb και ποιητή Κώστα Κουτσουρέλη (facebook, 30/10/2015)

..............................................................

 "Ελεύθερος και ομοιοκατάληκτος στίχος..."

από τον φίλο στο fb και ποιητή Κώστα Κουτσουρέλη (facebook, 30/10/2015)

Όταν η νεώτερη ποίηση πέρασε από τον έμμετρο, ομοιοκατάληκτο στίχο στον ελεύθερο, οι δημιουργοί της έχω την εντύπωση ότι δεν συνειδητοποίησαν τις συνέπειες του τολμήματός τους εκείνου. Ενθουσιασμένοι από την πρωτόγνωρη ελευθερία που κέρδισαν να διατάσσουν τις λέξεις κατά το δοκούν, χωρίς να λογοδοτούν σε καμιά δοσμένη από τα πριν φόρμα, δεν αντιλήφθηκαν ότι το νέο τους κέρδος έφερνε μαζί του και απώλειες σημαντικές. Η σημαντικότερη ήταν η έκπτωση αυτής ακριβώς της ακουστικής, ακροαματικής διάστασης του λόγου. Το τυπικό μοντέρνο ποίημα είναι γραμμένο για να διαβάζεται σιωπηρά, όχι για να απαγγέλλεται. Ήδη λόγω του σκοτεινού, ερμητικού του περιεχομένου, πρέπει κανείς να το διαβάσει πολλές φορές για να το καταλάβει. Δεν γίνεται να κανείς να το αποστηθίσει, και αν το πετύχει ξεχνιέται εύκολα, του λείπει εκείνη η ρυθμική δομή που διευκολύνει την απομνημόνευση.

Το κυριότερο: το μοντέρνο ποίημα δεν τέρπει παρά μέσω του νοήματος και της εικονοπλασίας του κατά κύριο λόγο, η καθαρά ρυθμική-μελωδική απόλαυση που μας προσφέρει το δημοτικό τραγούδι ή ο Ερωτόκριτος λ.χ, έργα που είναι σε θέση να τέρψουν το μικρό παιδί όσο και τον ενήλικα, τον φανατικό φιλαναγνώστη όσο και τον ολιγογράμματο, τον άνθρωπο που δεν έχει σχέση με τα βιβλία και τα γραψίματα εντατική, αυτή η ρυθμική, μελωδική διάσταση του ποιήματος στην μοντέρνα ελευθερόστιχη ποίηση έχει χαθεί.

Γιατί; Γιατί από το ελευθερόστιχο ποίημα λείπει το στοιχείο της τακτής επανάληψης, της επαναφοράς ενός μοτίβου ή ενός σκοπού που αιχμαλωτίζει την ακοή και την εθίζει. Ο ελεύθερος στίχος, επειδή είναι ατομική υπόθεση του καθενός ποιητή, δεν διαπαιδαγωγεί, δεν καλλιεργεί μορφικά τον αναγνώστη, δεν τον παρακινεί να επιστρέψει σ' ένα είδος ποιήματος ή να αναζητήσει άλλα παρόμοια στη μακρά σειρά της παράδοσης. Κάθε φορά αναγνώστης και ποιητής είναι σαν να ξεκινούν από την αρχή.

[Απόσπασμα από την παρουσίασή μου της "Τρίτης Γενιάς", του τελευταίου ποιητικού βιβλίου της Σοφίας Κολοτούρου: απόψε στις 7, στο Καφέ Πόλις, πάνω από τη Στοά του Βιβλίου. Κώστας Κουτσουρέλης]

"Αισιοδοξία..." (Tvxs Σκίτσο / 29 Οκτ. 2015)

..............................................................

Αισιοδοξία...

Tvxs Σκίτσο

 

29 Οκτ. 2015

Από τον Πρόλογο του "Ονειροδράματος" του Αυγούστου Στρίντμπεργκ (1849 - 1912 )

...........................................................

Αύγουστος Στρίντμπεργκ
(1849 - 1912 )









Ονειρόδραμα

ΠΡΟΛΟΓΟΣ:

...Φωνή: Τι βλέπεις κόρη μου;

Κόρη: Βλέπω πως όλα είν' όμορφα!... Λευκέςς κορφές και γαλανά νερά, πράσινα δάση και χρυσά χωράφια!...

Φωνή: Η Γης είν' όμορφη, όπως τα πάντα που έπλασε ο μεγάλος Βράχμα! Μα ήταν πιο όμορφη στο πρώτο των καιρών ξημέρωμα! Ύστερα κάτι έλαχε... σαν κάποιο παράστράτημα... ή κάποιο σάλεμα τροχιάς... Κάποια ανταρσία ή έγκλημα, που δεν μπορούσανε να μείνουν ατιμώρητα!

...Κόρη: Φεύγω, Πατέρα! Μα έλα κι εσύ!...

Φωνή: Όχι, καλή μου! Κάτω εκεί δεν μπορώ ν' ανασάνω.

Κόρη: Το σύννεφο κυλά!... Βουλιάζω! Πέφτω! Πνίγομαι!... Δεν είν' αγέρας π' αναπνέω, μα υγρασία και καταχνιά! Βαραίνουν πάνω μου και με τραβούν όλο πιο χαμηλά!... Σίγουρα η Γη δεν είναι η πιο καλή από τις σφαίρες τ' Ουρανού!...

Φωνή: Δεν είναι η πιο καλή μα μήτε κι η χειρότερη. Τη λένε Σκόνη. Στροβιλίζεται κι αυτή όπως κι οι άλλες σφαίρες. Συχνά ζαλίζει τους κατοίκους της, και τους κρατάει μετέωρους ανάμεσα στην Ανοησία και στην Τρέλα!... Κόρη μου, θάρρος!... Δεν ειν' για σένα παρά μια δοκιμασία!... Μα χρειάζεται θάρρος!...

Κόρη:  Πέφτω, Πατέρα...

"...Ανθρωπιά έχει μονο ο Άνθρωπος, ποτέ το κράτος." από τη φίλη Sofia Lampiki (facebook, 30/10/2015)

..............................................................

Το προσφυγικό είναι γεωπολιτικό ζήτημα για τις κυβερνήσεις.
Ανθρωπιστικό είναι όταν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας δίνει ένα ζευγάρι παπουτσια στον ξυπόλητο, όταν ο ψαράς σώζει ένα θαλασσοπνιγμένο μωρό.
Όταν ακούτε τις κυβερνήσεις να μιλούν για "ανθρωπιστικό θέμα" να μετράτε δολοφονημένους,
Διότι Ανθρωπιά έχει μονο ο Άνθρωπος, ποτέ το κράτος.

Μαύρος θάνατος, ντυμένος με γιορτινό, πορτοκαλί, χρώμα... από τον φίλο στο fb Aristotelis Aivaliotis (facebook, 30/10/2015)

.................................................................

 Μαύρος θάνατος, ντυμένος με γιορτινό, πορτοκαλί, χρώμα...

Το δικαίωμα στην ζωή...

Το είχα προεξοφλήσει από το καλοκαίρι, και είχα γράψει σχετικά, ότι ο χειμώνας θα μας φέρει αντιμέτωπους με εκατόμβες θυμάτων, ανθρώπων που θα πνιγούν στο Ανατολικό Αιγαίο.

Γιατί ξέρω το πέλαγος μου, ξέρω πόσο άγριο και εχθρικό, φονικό, γίνεται τον χειμώνα.

Έτσι στέκω τώρα πεδιλνός, σκοτεινός, αμήχανος και ανήμπορος μπροστά στα καθημερινά πια νέα: 14 νεκροί χθες, 17 σήμερα, περισσότεροι αύριο.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, είναι αυτός που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, μέσα μας. Είναι ο κίνδυνος να συνηθίσουμε στους αριθμούς, να εξοικειωθούμε με το θέαμα των πνιγμένων που επιπλέουν στην θάλασσα, ντυμένοι με τα πορτοκαλί σωσίβια τους.
Μαύρος θάνατος, ντυμένος με γιορτινό, πορτοκαλί, χρώμα...
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ο μιθριδατισμός μας μπροστά στην τραγωδία.
Σιγά σιγά, το περιμένω, θα εμφανιστούν και αυτοί που θα καλούν να τους πυροβολούμε τους πρόσφυγες, η να τους βομβαρδίζουμε, για να μην έρχονται και πνίγονται. Να τους σκοτώνουμε προκαταβολικά, από ανθρωπιστικό δήθεν καθήκον, αφού ο θάνατος από σφαίρα, βίαιος και απότομος, είναι προτιμότερος από τον αγωνιώδη πνιγμό.
Και απορώ για την αμφίσημη γλώσσα και συμπεριφορά των επισήμων αρχών, τόσο των δικών μας όσο και των Ευρωπαϊκών/
Από την μια επίσημη πολιτική είναι η διάσωση και η καταγραφή και η παροχή ασύλου, από την άλλη πρέπει λέει "να προασπιστούν τα σύνορα".
Δηλαδή, τους δεχόμαστε μεν, αλλά πρέπει να περάσουν μία θανάσιμη δοκιμασία δε.
Απορώ, αλλά κατανοώ την ανάγκη να καταλαγιάσουν τις αντιδράσεις μίας παρόμοια αμφίσημης κοινής γνώμης, η οποία και θέλει να δείξει ανθρωπισμό και ταυτόχρονα φοβάται τον "Άλλον", τον σκούρο, τον ισλαμιστή, τον φτωχό, την ξένη κουλτούρα.
Απορώ, κατανοώ αλλά και εξίσταμαι.
Επαναστατεί το σύμπαν μέσα μου που πρέπει, ναι πρέπει, να πνίγονται δεκάδες σήμερα, εκατοντάδες αύριο, για να δεχόμαστε τους υπόλοιπους, από τύψεις.
Ο ορθολογισμός μου λέει, αφού η επίσημη γραμμή είναι να δεχθούμε τους πρόσφυγες γιατί διάολε δεν κάνουμε αυτά τα πλοία που τους κουβαλάνε από την Λέσβο πλωτά hot spots, να πηγαίνουμε να τους παίρνουμε από την Σμύρνη; Και αφού θα πάνε, που θα πάνε, στην Κεντρική Ευρώπη, γιατί πρέπει να τους έχουμε να περπατάνε μέσα στον χειμώνα όλα τα Βαλκάνια, όπου γύρευε ποιος μπορεί να μετρήσει πόσοι θα αφήσουν τα κόκαλα τους εκεί;
Αλλά φευ, δεν είμαι αφελής. Η κοινή γνώμη δεν θα δεχθεί ποτέ τόσο εύκολες και αναίμακτες λύσεις. Χρειάζεται να τροφοδοτηθεί με αίμα για να συναινέσει. Χρειάζεται τους τίτλους, τους αριθμούς, το "σκληρό πορνό" (όπως το έθεσε μία καλή φίλη) των φωτογραφιών με τα πνιγμένα παιδιά, για να συγκατατεθεί στο αυτονόητο, για να δώσει ένα δύστροπο άσυλο στους επιζήσαντες της δοκιμασίας φυγάδες.
Ο Μολώχ της κοινής γνώμης, ο Κύκλωπας που είναι κρυμμένος βαθιά στον καθένα μας, ζητά αίμα, περισσότερο αίμα, για να μείνει ήρεμος και ήσυχος.
Ας κρατάμε τους αριθμούς. Το σκορ θα είναι υψηλό...

Ν' ακούμε μόνο τις ρίζες και τους σπόρους... ποίημα της Αναστασίας Θεοδωρούδη (από τη σελίδα της στο fb, 30/10/2015)

..................................................................

  

Αναστασία Θεοδωρούδη

Ν' ακούμε μόνο τις ρίζες και τους σπόρους...

 

Τον κοιτώ που περπατά.
Ψηλό.
Ευθυτενή.
Να σχίζει τον αέρα σαν κάθετη γραμμή.
Τρεχω και κρεμιεμαι απ το λαιμό του.
Μην περπατάς άλλο.
Κάθησε σε μιαν άκρη.
Να σβηστουν τα βήματα σου.
Τα χώματα εχθρικά .
Ο αέρας γεμάτος αίμα που σε βάφει αγνώριστο.
Εσύ που πολεμάς με την κραυγή σου.
Που την κρατας δεμένη
σαν αρνί με σχοινί για θυσία.
Κάθησε μαζί μου κατ' απ αυτα τα δέντρα.
Ν 'αγκαλιαστουμε σα θηρία σε χειμερία νάρκη.
Δεν μπορεί καποτε θα περάσουν οι χειμώνες.
Να ακούμε μονο τις ρίζες που απλώνονται σιγά στη γη.
Και τους σπόρους που σκάνε σαν τους ταράζουν
οι οργασμοι.

"The Kiss of the Sphinx" Franz von Stuck (DRIADE, facebook, 29/10/2015/ Natasha Louise Anita, 29/10/2015)

..............................................................


      The Kiss of the Sphinx, 
                          
                      Franz von Stuck (1863-1928)

(Λεπτομέρεια)

(ολόκληρο)

"Το παραθύρι" ένα τραγούδι του Μίμη Πλέσσα σε δύο εκτελέσεις με διαφορά περίπου 50 χρόνων (youtube, 9/12/2008 & 7/5/2011)

......................................................


"Το παραθύρι" (1968)

ένα τραγούδι του Μίμη Πλέσσα σε δύο εκτελέσεις με διαφορά περίπου 50 χρόνων


Ανέβηκε στις 9 Δεκ 2008 / Ανέβηκε στις 7 Μαΐ 2011






Το παραθύρι

Το παραθύρι σφαλιστό
σαράντα δύο μέρες.
Και πάλι απόψε πέρασα
και σφαλιστό το βρήκα.
Άνοιξε παραθύρι μου
δυο μάτια ν’αντικρύσω.
Τον ύπνο μου τον έχασα
σαράντα δύο νύχτες.
Και αν ανοίξω τι θα βγει;
Μου πε το παραθύρι.
Έφυγε κείνος π’αγαπάς
αλλού να τον γυρέψεις.

Έφυγε κείνος π’αγαπάς
αλλού να τον γυρέψεις.

"Είμαι στο πλοίο Νήσος Μύκονος σε ταξίδι από Χίο για Ικαρία..." γράφει ο Γιάννης Μακριδάκης (facebook, 29/10/2015)

..................................................................

Γιάννης Μακριδάκης

    Είμαι στο πλοίο Νήσος Μύκονος σε ταξίδι από Χίο για Ικαρία. Μόλις ανεβηκα μου είπε ο καμαρώτος σκάλας να περάσω από τη ρεσεψιόν για να μου αλλάξουν το εισιτήριο κ να πάω δωρεάν πρώτη θέση. Κάτι ψυλιάστηκα. Του είπα όμως ότι θέλω να κάτσω στο κατάστρωμα κ ανεβηκα πάνω. Το βαπόρι γεμάτο πρόσφυγες, τους οποίους οι καμαρώτοι φορώντας γάντια κατευθύνουν αμέσως προς το κατάστρωμα. Το ίδιο γίνεται τώρα που πιάσαμε Σάμο. Μια ξανθιά σαραντάρα φωνάζει στην παρέα της πέρχαρη "ελάτε, ελάτε, μας πάνε στην πρώτη θέση γιατί έχει πολλούς λαθρομετανάστες!!" κ μια άλλη πιο ηλικιωμένη φωνάζει σε έναν γνωστό της καμαρώτο "Μανώλη γιατί δεν φοράς γάντια; Μην τους ακουμπάς βρε παιδάκι μου!"
Το μισό βαπόρι είναι μες στη βρώμα, στις τουαλέτες δεν μπορείς να πλησιάσεις. Προφανώς δεν το καθαρίζουν καθόλου διότι το προορίζουν για τους πρόσφυγες, οι οποίοι βέβαια πληρώνουν κανονικά εισιτήριο αλλά αντιμετωπίζονται σαν κτήνη. Μόνον το μπαρ τους έχουν ανοιχτό στο κατάστρωμα κ τους πουλάνε πανάκριβα χάμπουργκερ, κοκακόλες κ καφέδες. Οι άνθρωποι πληρώνουν αλλά εισπράττουν τη σιχαμαρα κ τον ναζισμό των σιχαμένων νεοελλήνων. Πληρώματος κ επιβατών. Απκτηνωμενα κατακάθια της ανθρωπότητας συνταξιδεύουν μαζί μου αλλα στην πρώτη θέση όλοι τους. Στο κατάστρωμα είμαστε μόνοι εγω η παρέα μου, οι πρόσφυγες κ ο σκύλος μας κι έρχονται αμέτρητα τα προσφυγόπουλα ξυπόλητα ή με παπούτσια φθαρμένα όλα τουσ όμως γελαστά κ τον ταίζουν κουλούρια ...

Γυναίκες στο παράθυρο... από τη φίλη στο fb Natassa Zouzoula (facebook, 29/10/2915)

...........................................................

               
             Γυναίκες στο παράθυρο...


1)

2)

3)

4)

5)

Οι Ζωγράφοι


1. William Orpen
2. Caspar David Friedrich
3. Georg Nikolaj Achen
4. Johannes Vermeer
5. Jacobus Vrel

Briggitte Anne-Marie Bardot, (γ. 28 Σεπτεμβρίου 1934 - ) Πέντε (5) γυμνά...

..............................................................                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 

  

Briggitte Anne-Marie Bardot, (γ. 28 Σεπτεμβρίου 1934 - )

      Από La plus belle escroquerie./facebook.com/cinephilesgr
                                       27/10/2015 

Εθνική γιορτή για τη μόστρα των πολιτικάντηδων... από το Γιάννη Μακριδάκη (facedbook, 28/10/2015)

.............................................................

 Από τον Γιάννη Μακριδάκη (facebook, 28/10/2015)

Ρε τι πάθαμε, όλη μέρα στο χωράφι, τώρα πληροφορήθηκα ότι σήμερα είχαμε 28η Οκτωβρίου, μέρα εθνικής εορτής!
Ακόμα γιορτάζει το νεοελληνικό κρατίδιο αυτή την επέτειο ρε παιδιά; Για ποιο λόγο; Ακόμα παρελάσεις γίνονται σε αυτό τον τόπο; Να μου πεις, τόση οπισθοδρόμηση σε όλα, τις παρελάσεις θα καταργούσαμε, τώρα που ζούμε ακριβώς σε επανάληψη τα χρόνια που αυτές καθιερώθηκαν;
Αλλά ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο μπορεί να εορτάζει ως έθνος ένα εκπορνευμένο κρατίδιο. Αφού έχει παραδώσει τα κλειδιά, τα λεφτά, τα ακίνητα, τα κινητά, τους πόρους, όλα, δημόσια, κοινά και ιδιωτικά, τα πάντα τα έχει παραδώσει στους δανειστές και κυβερνιέται έξωθεν, έχει ακόμα όρεξη και μούτρα για εθνικές επετείους; Σχιζοφρένεια θα ήταν αν δεν ήταν υποκρισία του κάθε παπάρα νεοέλληνα και του καθ' εικόνα και ομοίωσιν αυτού πολιτικάντη, που έχει πάρει τον εαυτό του στα πολύ σοβαρά και ενδιαφέρεται μόνο για να ζει ως γελοίος παράγοντας δήθεν και εξουσιαστής, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο πλην της μόστρας του σπουδαίου σαρκίου και πνεύματος του. Και του χρόνου

Ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης γράφει κάτι τις επετειακόν... (facebook, 28/10/2015)

................................................................

Ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης γράφει κάτι τις επετειακόν...






 

Είχα ένα συμμαθητή που μισούσε τις παρελάσεις όχι γιατί τις έβρισκε κτηνώδεις και αφόρητα μιλιταριστικές αλλά επειδή ήταν κοντός και τον έβαζαν συνέχεια στη τελευταία σειρά. Κρίνοντας από τη σημερινή του ανάρτηση μάλλον δεν το έχει ξεπεράσει ακόμη. Θυμάμαι ωστόσο πως μια φορά που επισκέφτηκα την εταιρία κατεψυγμένων θαλασσινών που διατηρεί και σχολίασα κολακευτικά την τάξη και την καθαριότητα που επικρατούσε σε όλους τους χώρους, μου κορδώθηκε αναφερόμενος στους υπαλλήλους του με τη φράση: "στρατιωτάκια τους έχω".

- Είπε "Μα η ζωή είναι ωραία!..." Και γι' αυτό δεν έπρεπε να ζήσει...

...........................................................

     - Είπε "Μα η ζωή είναι ωραία!..." 
       Και γι' αυτό δεν έπρεπε να ζήσει... 

 

Περί Ηρώς Κωνσταντοπούλου ο διάλογος σήμερα. Από τη φίλη στο fb Sofia Lampiki (facebook, 27/10/2015)

.............................................................

 

-Κυρία, την πυροβόλησαν 17 φορές επειδή ήταν 17 χρονών;

-Ναι.

-Καλά, δεν την σκότωσαν οι πρώτες σφαίρες;
-Ναι, Εύη μου.
-Και γιατί συνέχισαν να πυροβολούν;
-Γιατί καμιά φορά πρέπει να σκοτώνεις και το νεκρό κόρη μου.
Νομίζουν ότι ο άνθρωπος σκοτώνεται με σφαίρες.

Περί Ηρώς Κωνσταντοπούλου ο διάλογος σήμερα.

...Κι εδώ που η οδύνη τώρα πηγάζει από την πιο βουβή προσμονή... ποίημα του Αλέξανδρου Αραμπατζή (γ.1961) (facebook, 27/10/20150

............................................................

...Κι εδώ που η οδύνη τώρα πηγάζει από την πιο βουβή προσμονή... 






 





Είμαι το τελευταίο ερείπιο
Αυτής της βομβαρδισμένης πόλης
Σαν ερείπιο μπορώ ακόμα ν΄ απολαμβάνω
Τη φρίκη και τη βαρβαρότητα της ερήμωσης
Κάτω μου κρύβονται ματωμένα ρούχα παιδιών
Και μια ατέλειωτη οδύνη που μοιράζονται οι νεκροί
Ξέρω πως κάποτε μια μπουλντόζα θα μας καλοσυγυρίσει
Κι εδώ που η οδύνη τώρα πηγάζει από την πιο βουβή προσμονή
Κάποια συνεργεία από ανυποψίαστους νεαρούς εργάτες
Θα πίνουν ατέλειωτες μπίρες και θα μας κατουράνε
ενώ θα χαχανίζουν αισχρά με άσεμνα ανέκδοτα


Αλ.Αρ.

"Η γελοία μενταλιτέ του σκλάβου και οι μαθητικές παρελάσεις..." από τη φίλη στο fb Sofia Lampiki (27/10/2015)

..............................................................

 Σήμερα ημέρα των μαθητικών παρελάσεων επί κυβερνήσεως της πρώτη φορά Αριστεράς...

Να πηγαίνεις να καμαρώνεις το παιδάκι σου να παρελαύνει ενώ το υποδούλωσες για όλη του τη ζωή αντί να κλαις μαύρο δάκρυ.
Αδύνατον να καταλάβω τη μενταλιτέ του σκλάβου.

από τη φίλη στο fb Sofia Lampiki (27/10/2015)

"Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι" ποίημα του Κώστα Ουράνη (1890 - 1953) Από τη φίλη στο fb Χλόη Κουτσουμπέλη (27/10/2015)

..........................................................

Κώστας Ουράνης
(1890 - 1953)

Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι

Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο τοῦ φθινόπωρου δείλι
μέσ᾿ στὴν κρύα μου κάμαρα, ὅπως ἔζησα μόνος·
στὴ στερνὴ ἀγωνία μου τὴ βροχὴ θὲ ν᾿ ἀκούω
καὶ τὸν κούφιο τὸν θόρυβο ποὺ ἀνεβάζει ὁ δρόμος.

Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο τοῦ φθινόπωρου δείλι
μέσα σ᾿ ἔπιπλα ξένα καὶ σὲ σκόρπια βιβλία,
θὰ μὲ βροῦν στὸ κρεββάτι μου. Θὲ νἀρθεῖ ὁ ἀστυνόμος
θὰ μὲ θάψουν σὰν ἄνθρωπο ποὺ δὲν εἶχε ἱστορία.
Ἀπ᾿ τοὺς φίλους ποὺ παίζαμε πότε-πότε χαρτιὰ
θὰ ρωτήσει κανένας τους ἔτσι ἁπλά: «-Τὸν Οὐράνη
μὴν τὸν εἶδε κανείς; Ἔχει μέρες ποὺ χάθηκε!...»
Θ᾿ ἀπαντήσει ἄλλος παίζοντας: «-Μ᾿ αὐτὸς ἔχει πεθάνει».
Μιὰ στιγμὴ θὰ κοιτάξουνε ὁ καθένας τὸν ἄλλον,
θὰ κουνήσουν περίλυπα καὶ σιγὰ τὸ κεφάλι,
θὲ νὰ ποῦν: «Τ᾿ εἶν᾿ ὁ ἄνθρωπος!... Χτὲς ἀκόμα ζοῦσε!»
Καὶ βουβὰ τὸ παιγνίδι τους θ᾿ ἀρχινήσουνε πάλι.
Κάποιος θἆναι συνάδελφος στὰ «ψιλὰ» ποὺ θὰ γράψει
πὼς «προώρως ἀπέθανεν ὁ Οὐράνης στὴν ξένη,
νέος γνωστὸς εἰς τοὺς κύκλους μας, ποὖχε κάποτ᾿ ἐκδώσει
συλλογὴν μὲ ποιήματα πολλὰ ὑποσχομένην».
Κι αὐτὸς θἆναι ὁ στερνός της ζωῆς μου ἐπιτάφιος.
Θὰ μὲ κλάψουνε βέβαια μόνο οἱ γέροι γονιοί μου
καὶ θὰ κάνουν μνημόσυνο μὲ περίσιους παπάδες
ὅπου θἆναι ὅλοι οἱ φίλοι μου κι ἴσως-ἴσως οἱ ὀχτροί μου.
Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο τοῦ φθινόπωρου δείλι
σὲ μία κάμαρα ξένη στὸ πολύβοο Παρίσι,
καὶ μία Κίττυ θαρώντας πὼς τὴν ξέχασα γι᾿ ἄλλην
θὰ μοῦ γράψει ἕνα γράμμα -καὶ νεκρὸ θὰ μὲ βρίσει.

[ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΕΣ...] ποίημα της Αγγελικής Ελευθερίου (1940 - 2015)

..........................................................

Aγγελική Ελευθερίου
(1940 - 2015) 






 
 
[ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΕΣ...]

Όταν μου τηλεφώνησες ύστερα από μέρες
κι από μακριά
ο Αντρέας πέθανε
Έλεγα μέσα μου - όσο μιλούσες δηλαδή
πως όλα μετρούν κάθε στιγμή για τελευταία
Γιατί έτσι
Χτυπάει το τηλέφωνο ένα πρωί
κι από το στόμα κάποιου - μπορεί να 'ναι και
άγνωστος
ακούς τη φωνή θαρρείς του ίδιου
έτσι όπως την ήξερες
-εγώ πάντως δεν θα 'μαι
εγώ πάντως δεν θα 'ρθω
Και με τη σκέψη αυτή
κι από το βράχνιασμα του σύρματος
δεν εκατάλαβα κάτι μικρές λεξούλες
κάτι σαν παύσεις
Κάτι στον τόνο της φωνής σου - που μου φάνηκε
ότι μου χάιδευε το στήθος.