Αρκάς: Έτσι για τη σιγουριά...

............................................................

             Αρκάς: Έτσι για τη σιγουριά...

"To ζεστό νερό..." ποίημα του Γιώργου Σεφέρη (από τα "Σχέδια για ένα καλοκαίρι")

.......................................................

  
  Γιώργος Σεφέρης (1900 - 1971)

Το ζεστό νερό μού θυμίζει κάθε πρωί
πως δεν έχω τίποτε άλλο ζωντανό κοντά μου.
 

Aρκάς: ειμαι προσηνής και... ακριβοδίκαιος!...

..........................................................


 Aρκάς: ειμαι προσηνής και...
                                        ακριβοδίκαιος!...
 

Η Ισαβέλλα πια δεν έχει καραβέλα. Πενθεί... Ένα εξαιρετικό κείμενο της Ισαβέλλας Μπερτράν (facebook, 29/8/2015)

 ..........................................................

Η Ισαβέλλα πια δεν έχει καραβέλα. Πενθεί...*

Ένα εξαιρετικό κείμενο της Ισαβέλλας Μπερτράν (facebook, 29/8/2015)

Η διάψευση της ελπίδας είναι μια βαθειά τραυματική εμπειρία, και όπως κάθε σημαντική υπαρξιακή απώλεια πυροδοτεί αναπόδραστα μια διαδικασία πένθους. Γι αυτό και προσωπικά διαβάζω τις δηλώσεις αποχώρησης αγαπημένων συντρόφων του Σύριζα πρωτίστως ως σπαρακτικούς επικήδειους και δευτερευόντως για το πολιτικό τους δια ταύτα.

Ξέρω ότι οι ψυχολογικές ερμηνείες πολιτικών ζητημάτων ξενίζουν διάφορους "ακραιφνείς (παλαιο)μαρξιστές" , ωστόσο πιστεύω ότι όποιος επιμένει να αγνοεί αυτή τη διάσταση χάνει πολλά από την ουσία αυτής της περιόδου.

Η διαδικασία του πένθους περνάει ως γνωστόν από τέσσερις φάσεις – άρνηση (δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό), θυμό (γιατί να συμβαίνει αυτό;), διαπραγμάτευση (κάνε να μην συμβεί, κι εγώ σε αντάλλαγμα…) , θλίψη (δεν έχω όρεξη πια για τίποτε) – όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά, και όχι απαραίτητα άπαξ. Ώσπου κάποια στιγμή, μετά από χι κύκλους, το άτομο οδηγείται εν τέλει έξω από το πένθος, στην πέμπτη και οριστική φάση, αυτή της αποδοχής της απώλειας και της συμφιλίωσης με την πραγματικότητα, οπότε και μπορεί και πάλι να πάρει ψύχραιμες αποφάσεις για τη ζωή του με βάση τη λογική και όχι το θυμικό.
Σε συνέχεια των παραπάνω, θ’ αποτολμήσω μια σύνδεση και μια εκτίμηση αναφορικά με τις επερχόμενες εκλογές λέγοντας ότι το αποτέλεσμα θα καθοριστεί σε μεγάλο βαθμό από το πώς ο καθένας ατομικά και η κοινωνία συνολικότερα θα διαχειριστεί αυτό το πένθος, ή μάλλον ακριβέστερα, ποια φάση θα διανύει ο καθένας όταν θα βρεθεί μπροστά στην κάλπη. Το τεράστιο ποσοστό των αναποφάσιστων δείχνει μια κοινωνία μουδιασμένη και αμήχανη. Η παγίωση της θλίψης οδηγεί ασφαλώς στην αποχή ή σε λευκό/άκυρο. Όσο για τον θυμό θα μεταφραστεί κατά πάσα πιθανότητα σε τιμωρητική ψήφο ευκαιρίας όπως ο πληγωμένος εραστής που ζευγαρώνει μ’ ο,τι βρεθεί στο δρόμο του, και μάλιστα όσο πιο φωναχτά μπορεί, προκειμένου να εκδικηθεί το πρώην ταίρι του. Οι υπόλοιπες φάσεις (άρνηση – διαπραγμάτευση – αποδοχή) μάλλον ευνοούν τον Σύριζα, οι δύο πρώτες για ευνόητους λόγους, η τρίτη γιατί η ψυχρή αποδοχή της πραγματικότητας οδηγεί εξ επαγωγής σε συριζική ψήφο όχι βέβαια ως ψήφο αριστερής ελπίδας αλλά επειδή η προοπτική της επιστροφής των προηγούμενων είναι απλά ανατριχιαστική. Προσωπικά, αφού πέρασα από μια παρατεταμένη φάση διαπραγμάτευσης, τώρα διανύω τη φάση της θλίψης με κάποια στιγμιαία διαλείμματα αποδοχής της πικρής πραγματικότητας. Οψόμεθα…

*Σημείωση: Ο τίτλος της ανάρτησης είναι δικός μου και δεν έχει διόλου ειρωνικό πνεύμα. Το κείμενο της κ. Ισαβέλλας Μπερτράν με εκφράζει και με καλύπτει απόλυτα. Είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστεί κανείς μια δημόσια υπόθεση και έναν δημόσιο ρόλο που δεν ήταν σε απόσταση από την προσωπική του ζωή και που φαίνεται όλα να τελειώνουν εδώ, απότομα και πρόωρα.

Αλήθεια του σήμερα... Από την Επιστήμη του Πνεύματος/facebook, 27/8/2015.-

...........................................................

              
                Αλήθεια του σήμερα...

 

Musicanova - Il Cammino del brigante (youtube, 8 Μαΐ 2009)

............................................................

Musicanova - Il Cammino del brigante

Ανέβηκε στις 8 Μαΐ 2009

Dall'album del 1980 "Brigante se more" dei Musicanova (Eugenio Bennato e Carlo D'Angiò).
"La guerra contro il brigantaggio, insorto contro lo stato unitario, costò più morti di tutti quelli del Risorgimento. Abbiamo sempre vissuto su dei falsi: il falso del Risorgimento che assomiglia ben poco a quello che ci fanno studiare a scuola "

Indro Montanelli (1909 - 2001)

Πρωινό - Μάνος Χατζιδάκις (youtube, 21 Ιαν 2010)

.............................................................


Πρωινό - Μάνος Χατζιδάκις

Ανέβηκε στις 21 Ιαν 2010

 

Ένα θέμα απο την ταινία "Ποτέ την Κυριακή".
H μουσική του ιδιαιτερότητα βρίσκεται στον συνδυασμό πρώτου και δευτερου μέρους
Το μεν πρώτο,γραμμένο σε δρόμο Σαμπάχ-δρόμο της Ανατολής και του Βυζαντίου,το δεύτερο-σαν λύση του πρώτου-έρχεται απο την Ευρώπη της Αναγέννησης.
Συναντάμε συχνά στις συνθέσεις του Χατζιδάκι αυτό το παιχνίδι δρόμων σε Α-Β μέρος ή κουπλέ-ρεφραίν,δηλαδή πρώτα κάποιο θέμα βασισμένο σε ρεμπέτικο/βυζαντινό δρόμο κι έπειτα η "λύση" του με δυτικές αρμονίες και τεχνοτροπίες.Τραγούδια όπως το "Έγινε παρεξήγηση","Στην αποβάθρα"(Ρεσιτάλ),"Κερκέζικο&­quot;(Καπετάν Μιχάλης) είναι ενδεικτικά παραδείγματα για την περίοδο μεταξύ '50 και '70.Αργότερα αυτές οι σκόπιμες αντιθέσεις ενσωματώθηκαν σε μία νέα γραφή,τελοίως προσωπική,όταν απο τα τέλη του '60 έγραφε ο Μάνος τον "Μεγάλο Ερωτικό".Εκεί βρίσκουμε πλέον διάσπαρτες νύξεις και αναφορές στο Βυζάντιο ή την Αναγέννηση,που κυλούν παράλληλα χωρίς να λύνει η μία την άλλη, συνυπάρχοντας στην ίδια εκλεπτυσμένη ταυτότητα.

Εις μνήμην Νίκου Χουλιαρά "Το Τσιμεντένιο Δάσος" Τώρα & Τότε...

.....................................................



Εις μνήμην Νίκου Χουλιαρά...

Το Τσιμεντένιο Δάσος

Τα σπίτια πύκνωσαν αγαπημένη
Τα σπίτια πύκνωσαν
Στο τσιμεντένιο δάσος
Κι έγινε η φωνή μου
Στους γκρίζους τοίχους χαρακιά
Αγαπημένη
Τώρα είμαι μόνος μου αγαπημένη
Τώρα είμαι μόνος μου
Στις αδειανές πλατείες
Και έμεινε η κραυγή σου
Πάνω στην άσφαλτο αγαπημένη
Πάνω στην άσφαλτο

Τώρα...

Και εδώ η πρώτη εκτέλεση με τον Νότη Μαυρουδή στην κιθάρα...

ΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ (iskra.gr, 28/8/2015)

.........................................................

 

ΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ

Αγαπητοί σύντροφοι

Από τις 13 Ιουλίου προσπαθώ συνειδητά να καταπνίξω την κατάληξη, να μην ενδώσω στην κατάθλιψη, να βρω λέξεις σε πείσμα της αποσβόλωσης, να δώσω έλλογη έκφραση στην αγανάκτηση. Ακόμα και στην τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, την οποία είχα το θλιβερό προνόμιο να παρακολουθήσω από την θέση του Προεδρείου, παρά την ολοφάνερη ανατροπή κάθε καταστατικής αρχής του ΣΥΡΙΖΑ και κάθε πολιτικής και στρατηγικής του θέσης, παρά την εξώφθαλμη παραχάραξη κάθε δημοκρατικής συλλογικά εκπεφρασμένης και κοινά σιωπηρά συμπεφωνημένης διαδικασίας, παρά την δεδομένη μου άποψη πως ήταν ακόμα δυνατή μία στάση κριτικής υποστήριξης της κυβέρνησης και πως μόνον το Διαρκές Συνέδριο μπορούσε να δώσει επειγόντως μία αποδεκτή απάντηση στο επείγον της κατάστασης, επέλεξα να μην ακολουθήσω προτάσεις παραίτησης, θεωρώντας πως υπάρχουν περιθώρια ανατροπής αυτού που ολοφάνερα ήταν πια μια σκόπιμα προδιαγεγραμμένη πορεία.

[Ειδικά για την παρουσία μου στο Προεδρείο θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από τους συντρόφους της βάσης του κόμματος, για τις ολιγωρίες στις οποίες συμμετείχα και στις οποίες ακούσα συναίνεσα, θεωρώντας πως εντονώτερες αντιδράσεις από αυτές που εξέφρασα θα είχαν απλώς έναν «θεαματικό» χαρακτήρα, αλλά κανένα απτό αποτέλεσμα. Ζητώ επομένως συγγνώμη γιατί θα έπρεπε να είχα αντιδράσει πολύ εντονώτερα όταν η ηγεσία του κόμματος επέβαλε την μη καταμέτρηση στην βασική ψηφοφορία (κατά πάγια τακτική άλλωστε η ηγεσία επιμένει στην εξαγωγή των αποτελεσμάτων «με το μάτι», με την άκρως δημοκρατική και ουδαμώς τυπολατρική και ασφαλώς εμπρεσσιονιστική μέθοδο του «πώς μου φαίνεται»). Επίσης ζητώ και δημοσίως συγγνώμη γιατί η πρόταση ψηφίσματος κατά της παραμονής του κυρίου Πανούση στην κυβέρνηση δεν ετέθη στο σώμα πριν από την βασική ψηφοφορία (με αποτέλεσμα –σκόπιμο;- το σώμα να διαλυθεί –αυτοβούλως;- πριν προλάβουμε να θέσουμε το ψήφισμα προς συζήτηση και επικύρωση· αλλά, να συμπληρώσω, για την ορθή ενημέρωση των μελών του κόμματος, πως, ενώ το ψήφισμα τις επόμενες ημέρες κυκλοφόρησε στην διαδικτυακή λίστα της ΚΕ, και ενώ υπεγράφη από πολλούς συντρόφους και πολλές συντρόφισσες, δεν φαίνεται να συζητήθηκε στην επόμενη ΠΓ, πολλώ δε μάλλω να εγκρίθηκε και, εν ενί λόγω, το έφαγε η μαρμάγκα).]

Εν πάση περιπτώσει, και παρά τις εσωτερικές αντιφατικές μου διαθέσεις, είχα αποφασίσει να περιμένω μέχρι την σύγκληση του Έκτακτου Συνεδρίου. Γιατί τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον έφτιαξαν κάποιοι μόνον αλλά όλοι, και γιατί δεν επιτρέπω, στον βαθμό που με αφορά και που το δύναμαι, να προαποφασίζει οποιοσδήποτε, όσο «ψηλά» κι αν βρίσκεται στην κλίμακα της κομματικής ή της κυβερνητικής ιεραρχίας, όσο «ψηλά» κι αν βρίσκεται στην κλίμακα των δημοσκοπικών (και, φευ, πόσον πρόσκαιρων) προτιμήσεων και γούστων, για το κοινό μέλλον των εθελούσιων συμμέτοχων αυτής της κοινής μας ιστορίας.
Aλλά, για μιά φορά ακόμα (και οι φορές αυτές επαναλαμβάνονται στην ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ με ρυθμό εθίμου), η ηγετική ομάδα μας πρόλαβε, προκαταλαμβάνοντας το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του την απόφαση για Έκτακτο Συνέδριο, την απόφαση που ο ίδιος είχε εκβιαστικά υπαγορεύσει στην Κεντρική Επιτροπή και η οποία, παρά τα προβλήματα που δεν έλυνε, έδινε το αχνό ενδεχόμενο για μία συλλογική εκτίμηση της κατάστασης, ο σύντροφος απελθών πρωθυπουργός ανακοίνωσε (ως κεραυνός μέσα σε σύννεφα από εκ του Μαξίμου εκπορευόμενες διαρροές) την απόφαση της προσωπικής του ομαδούλας για πρόωρες εκλογές. Το είδος της δημοκρατίας που εφαρμόστηκε από την ηγετική ομάδα επί τρία χρόνια στον ΣΥΡΙΖΑ ο σύντροφος απελθών πρωθυπουργός και οι παρά τω πρωθυπουργώ σύντροφοι απελθόντες υπουργοί το εφάρμοσαν και στην ίδια την κοινωνία: αρχικά αντιστέφοντας και διαστρέφοντας πραξικοπηματικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, εν συνεχεία ανακηρύσσοντας σε ζώντες συνοδοιπόρους τα τυμπανιαία πτώματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και τον ζωντανό νεκρό του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, κατόπιν διαφημίζοντας την ολονύχτια κούραση του πρωθυπουργού ως αντίβαρο στην εξουθενωτική για την κοινωνία συμφωνία που υπέγραψε με την τσίμπλα στο μάτι, μετά ποδοπατώντας τους λειτουργικούς κανόνες της Βουλής και σέρνοντας στην λάσπη της συκοφαντίας την συντρόφισσα Κωνσταντοπούλου που επιχείρησε να τους υπερασπιστεί και τέλος προκηρύσσοντας ως μόνον μέσον απαλλαγής από τους «αντιρρησίες» την διενέργεια εκλογών με λίστα, ώστε να υπαχθεί πλήρως η ιδιότης του βουλευτή στην προαίρεση του μικρού «μεγάλου τιμονιέρη». Αντάξια αυτης της θλιβερής πορείας προς την απόλυτη καταβαράθρωση κάθε έννοιας δημοκρατίας, θεσμών και αριστερής πολιτικής πρακτικής, η τελική κατάληξη του δράματος εντός ΣΥΡΙΖΑ με την σύγκληση μίας εκτός καταστατικού, εκτός εσωτερικών θεσμών, εκτός πολιτικής εντιμότητας «Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης» με μετέχοντες όσους βουλευτές, όσα μέλη Νομαρχιακών και όσα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής απομένουν (και για απομεινάρια πρόκειται, ανεξαρτήτως του απολύτου ή σχετικού αριθμού τους). Μίας Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης που μάλλον για καταμέτρηση των προθύμων να συμμετάσχουν σε μία συμμαχία προθύμων πρόκειται, παρά για πραγματικό όργανο με ιδιότητες συνδια-σκεψης και αρμοδιότητας συναπόφασης.
Επομένως, για μένα προσωπικά κάθε δυνατότητα αναμονής, υπομονής και ανοχής λήγει στο σημείο αυτό δια της λήξεως την οποία κήρυξε με τόση αναίδεια ο σύντροφος απελθών Πρωθυπουργός.
Η ήττα την οποία υπέστησαν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ήδη από τις ώρες που ακολούθησαν το έκπαγλο και αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ή καλύτερα η χιονοστιβάδα από διαδοχικές ήττες, τόσο στο μέτωπο της εσωτερικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ όσο και στο μέτωπο της αντιμνημονιακής πάλης, ήταν για όλους μας (για όλους εμάς που δεν συνδράμαμε συνειδητά τουλάχιστον σ' αυτές τις ήττες, για όλους εμάς που είτε είχαν το κουράγιο να τους αντισταθούν δημόσια μέσα στην Βουλή των Ελλήνων είτε τις αντιπάλεψαν ιδιωτικά εξαντλώντας όλα τα αποθέματα της ελπίδας τους)συντριπτική και καταθλιπτική. Όφείλουμε, πριν από ο,τιδήποτε άλλο, να δώσουμε στους εαυτούς μας περιθώρια αναστοχασμού, πλαίσια αυτοκριτικής και λογοδοσίας, χώρο για σκέψη και λόγο. Αλλά οφείλουμε, εξίσου επιτακτικά, και έναν δυναμικό απολογισμό προς την κοινωνία. Οφείλουμε, παρά την κούραση, την απογοήτευση, την απελπισία και την αηδία, να σταθούμε δίπλα στην κοινωνία, μέσα στην κοινωνία, στο πλάι της κοινωνίας που αρχίζει κιόλας να νιώθει και να υφίσταται τις συνέπειες των εντελώς αστόχαστων ολιγωριών της κυβέρνησης - αυτής της κυβέρνησης την οποία, έστω με κριτική, έστω με ανοχή, πολύ δε περισσότερο κάποιοι με συμμετοχή, περιθάλψαμε στους κόλπους μας τουλάχιστον ως τις 13 Ιουλίου. Η παραίτηση μου από την Κεντρική Επιτροπή του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκαία προϋπόθεση αυτού του χρέους. Ελπίζω ειλικρινά τα πρόσωπα που θα κληθούν από την ηγετική ομάδα να συμπληρώσουν τις λίστες των διάτρητων πλέον εκλογικών ψηφοδελτίων να μην επιβεβαιώσουν τις λυπηρές εικασίες για την πραγματική προοπτική και την άθλια κατάληξη του πάλαι ποτέ κοινού αριστερού και ριζοσπαστικού εγχειρήματός μας.
[Μικρό ενδιάμεσο υστερόγραφο: οι ευφυείς που ανέσυραν από την πολυετή πολιτική σιωπή της την παλιά μου δασκάλα Ασπασία Παπαθανασίου και της υπέβαλαν ως ενδιαφέρουσα την ιδέα να απευθύνει ανοιχτή επιστολή προς τον Μανόλη Γλέζο ας φροντίσουν τώρα να προστατεύσουν την τραγική της δόξα από τις ενδεχόμενες απαντήσεις. Γιατί αν η Ασπασία θυμήθηκε αίφνης το «λάθος» του Γλέζου να συνεργαστεί με τον Α. Παπανδρέου και αποφάσισε να τον συνετίσει και, σχεδόν διαπομπεύοντας τον, να τον εμποδίσει από του να το επαναλάβει εγκαταλείποντας τον «ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα», υπάρχουν και κάποιοι εξίσου άγρυπνοι φρουροι της πενθούσας μνήμης της Ηλέκτρας, που μπορεί στα καλά καθούμενα να θυμηθούν την λυσσώδη σύμπραξή της Παπαθανασίου με τον Μητσοτάκη και την Μπακογιάννη εκείνα τα χρόνια της εμμανούς αντιπαπανδρεϊκής υστερίας. Και, εν πάση περιπτώσει, το ποιανού τα στερνά τιμούν τα πρώτα του (αφού με τέτοιες απειλές λαϊκής σοφίας κλείνει την επιστολή της η Παπαθανασίου), ας το αφήσουμε για τους επικήδειους ή για το σοφόκλειο «τα δ' άλλα εν Άιδου τοις κάτω μυθήσομαι». Το ρίσκο του παρόντος παραμένει τιμή για τους ζωντανούς.]
Στην τοποθέτησή μου στην τελευταία Κεντρική Επιτροπή είχα καταλείξει λέγοντας ότι οι έμμεσες (ως τότε) απειλές της ηγετικής πλειοψηφίας (ως τότε) δεν είχαν κανένα νόημα: ο καθένας μας κουβαλάει την ιστορία του, που πολλές φορές έρχεται από πολύ μακρυά, πολύ μακρύτερα από το πρόσκαιρο παρελθόν του. Και είχα κλείσει με τους στίχους μιάς πολύ ηττημένης ποίησης, τους οποίους προφανώς πολλοί από την σημερινή αριστερά δυστυχώς αγνοούν. Για λόγους ακρίβειας των νοημάτων και ως αποχαιρετιστήριο δώρο σε όσους σήμερα (και το σαββατοκύριακο που ακολουθεί) προτιμούν «να σκεπάζουν τις φωνές με ποιήματα δοξαστικά στο Στάλιν», τους παραθέτω εδώ:
[...] Τώρα λοιπόν είναι που περσότερο θα επμένω, θα ουρλιάζω,
έστω κι αν μένω μόνος, μι' ανίσχυρη μειοψηφία,
έστω κι αποδιωγμένος, στιγματισμένος, ύποπτος,
γιατί η στάση μου δεν εξαρτήθηκε ποτέ
από κομματικό μισθό ή πόστο
και στο χαράκωμα της επανάστασης
δε με διόρισε ποτέ κανείς
κι ούτε μπορεί να μ' απολύσει.
Θά 'τανε βολικό να σώπαινα. Μα δεν μπορώ.
Αρχίζω πάλι ως να κολλήσει η γλώσσα στο λαρύγγι:
Το δρόμο, πρέπει να βρούμε το δρόμο
κάθε στιγμή να ξαναβρίσκουμε το δρόμο
η σκέψη απλώνεται σ' όλο το κορμί
κάθε στιγμή αργοπορίας είναι θάνατος
η ιστορία μας κινδυνεύει να σαπίσει
η χώρα μας, ο λαός μας κινδυνεύει να σαπίσει.
Κ' εμείς, μ' όλες μας τις αδυναμίες,
η μόνη ελπίδα σωτηρίας.

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

"ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ" ποίημα του Τίτου Πατρίκιου (http://negen.freeforums.org, 4/10/2011)

........................................................


 
Τίτος Πατρίκιος (γ.1928)

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ



Τι έγιναν οι νικημένοι;
Ποιος σκέφτηκε ποτέ γι' αυτούς,
ποιος μας σκέφτηκε;
Αδελφή Ισπανία, μόνη μες στον ήλιο σου
μαύρο και πυρωμένο σαν το θάνατο
που λίγοι πια τον βλέπουν, τον θυμούνται.
Αδέρφια σκοτωμένα, νικημένα αδέρφια μου
πού πήγατε, πώς σκορπίσατε;
Άλλοι νεκροί, χωρίς τάφο, χωρίς πλάκα
παράνομοι ακόμα και στο θάνατο.
Άλλοι χαμένοι στις απέραντες πόλεις
στα στενάχωρα σπίτια, ανυπόταχτοι και μονάχοι
με ξεχασμένο το επαναστατικό ψευδώνυμο.
Άλλοι ακόμα στη φυλακή
χτυπώντας όλο πιο κουρασμένα τις πέτρες
περιμένοντας μιαν απάντηση, λησμονημένοι απ' όλους.

Κι οι άνθρωποι ξεχνάνε, οι άνθρωποι ζούνε
δεν είναι πια στη μόδα οι ήρωες,
τα βασανιστήρια, τα συγκλονιστικά ντοκουμένα.
Χιλιάδες τα γνώρισαν, τ' άκουσαν, τα διάβασαν, τα βαρέθηκαν.
Τώρα κάτω απ' τα τείχη των φυλακών
παραθερίζουν άλλοι μ' αδύνατη μνήμη -
είναι μια ανάγκη να ξεχνάς στις μέρες μας.
Ανοίγουν τα σύνορα, ξένοι ανακαλύπτουν γραφικότητες
σε νησιά που αφήσαμε τα κόκκαλά μας,
η ζωή ξέχειλη σε χρώματα τόσο κοινά, τόσο απαραίτητα
κι η ποίηση αυτού του είδους που κάποτε συγκίνησε
τώρα φαντάζει σαν παράταιρη, έξω από σύγχρονες αναζητήσεις.

Είμαστε οι νικημένοι.
Το φέρνω, το ξαναφέρνω στο μυαλό μου
το ξέρω χρόνια τώρα κι όμως ακόμα
μου είναι σχεδόν αδύνατο να το δεχτώ
όπως εκείνος που του 'κόψαν το πόδι
κι ύστερα από καιρό πάει να το ξύσει μες στη νύχτα.
Έτσι στο ίδιο κενό πέφτει η ψυχή μου
όταν κοιτάω τα χτήρια που κάποτε ήταν η έδρα μας
και τώρα στεγάζουν κρατικές υπηρεσίες.
Τους χώρους που κάποτε μας άνηκαν
και τώρα καλύπτονται από ξενόγλωσσες επιγραφές,
όταν κοιτάω τους ανθρώπους που κάποτε είσαν έτοιμοι για όλα
και τώρα αντιπροσπερνιούνται με βάδισμα προβάτου.
Νικηθήκαμε. Ακόμα αρνιέμαι να το παραδεχτώ
με μιαν αντίδραση σχεδόν βιολογική.
Κι όμως νικηθήκαμε.

Αλήθεια, μεςστην ήττα πώς αλλάζουν όλα.
Τα πράγματα κρατάν στα χέρια τους οι υπεύθυνοι της ήττας
μεθυσμένοι από νύχτα και χαμένη δόξα
αντιστρέφουν τις ευθύνες, επιβάλλουν αποφάσεις
διέπουν τύχες αγωνιστών, καταδικάζουν, ανυψώνουν
στριμώχνουν την ιστορία στα μέτρα τους -
κι αρχίζουν τα ομαδικά παραληρήματα.
Μεταστροφές, αποστασίες, ξεπεράσματα,
επαναστάτες πειθαρχούν, εκχωρούν τη σκέψη τους
στον παραπάνω καθοδηγητή, άλλοι τρελλαίνονται,
άλλοι αντιστέκονται, απομονώνονται, συντρίβονται
άλλοι γίνονται δήμιοι των ίδιων των συντρόφων τους
άλλοι σκεπάζουν τις φωνές με ποιήματα δοξαστικά στο Στάλιν
άλλοι ρίχνουν βουβοί τις νύχτες προκηρύξεις
άλλοι ανοίγουν μαγαζιά, πάντα ικανοί,
κλέβουν, κερδοσκοπούν, άλλοι μοιχεύουν,
αφήνουν ξαφνικά ελεύθερα τα ένστιχτά τους
άλλοι φορούν τις επαναστατικές τους ρεντικότες
σε κάθε επέτειο του κινήματος
εκφωνούν τους κεκανονισμένους λόγους
επιτηρούν μη θίξεις τις νεκρές αλήθειες τους, μην τους θίξεις
άλλοι διαμαρτύρονται, παραλογίζονται, εξαχρειώνονται,
άλλοι τους καταγγέλουν, βρίσκουν την ευκαιρία να δικαιωθούν
ανακαλύπτουν ξάφνου τη βρωμερή προσωπικότητά τους.

Αλήθεια, μες στην ήττα πώς αλλάζουν όλα.
Κι εσύ που καλόπιστα θα πεις: <Πάει κι αυτός
τα σκάτωσε, δεν ξέρει πια τι λέει>,
και συ που θα με κατηγορήσεις
πως κάνω ζημιά μ' αυτά που γράφω,
σκέψου πως ύστερα από τόσα χρόνια
σακατεμένος, γεμάτος στέρηση, με τη σάρκα μου να φλέγεται
κι όμως από μένα τον ίδιο καταδικασμένη να νεκρωθεί
μπρος στις ανάγκες του κινήματος,
σκέψου πως δεν κουράστηκα να γυρνάω
από κρατητήριο σε κρατητήριο, από στρατόπεδο
σε στρατόπεδο, από άγονη συνεδρίαση σ' άλλη,
να βυθίζομαι σ' ελπιδοφόρες συζητήσεις
που δε βγάζαν αποτέλεσμα,
να βλέπω τίποτα σχεδόν να μην αλλάζει,
να καταντάω ανεπιθύμητος, μόλις ανεκτός,
γι' άλλους επικίνδυνος, όταν όχι ν' αλλαξογύριζα
μα κάπως λιγότερο να νοιαζόμουν
με περιμέναν δρόμοι βολικοί προσωπικής ανάδειξης
που δε λείψανε ποτέ, κι αλλοίμονο
θα μ' έκαναν στα μάτια σου πιο σεβαστό
όπως τόσους που τιμάς και καμαρώνεις.

Τώρα λοιπόν είναι που περσότερο θα επιμένω, θα ουρλιάζω,
έστω κι αν μένω μόνος, μι' ανίσχυρη μειοψηφία,
έστω κι αποδιωγμένος, στιγματισμένος, ύποπτος,
γιατί η στάση μου δεν εξαρτήθηκε ποτέ
από κομματικό μισθό ή πόστο
και στο χαράκωμα της επανάστασης
δε με διόρισε ποτέ κανείς
κι ούτε μπορεί να μ'απολύσει.
Θα ήτανε βολικό να σώπαινα. Μα δεν μπορώ.
Αρχίζω πάλι ως να κολλήσει η γλώσσα στο λαρύγγι:
Το δρόμο, πρέπει να βρούμε το δρόμο
η σκέψη απλώνεται σ' όλο το κορμί
κάθε στιγμή αργοπορίας είναι θάνατος
η ιστορία μας κινδυνεύει να σαπίσει
η χώρα μας, ο λαός μας κινδυνεύει να σαπίσει.
Κι εμείς, μ' όλες τις αδυναμίες,
η μόνη ελπίδα σωτηρίας.

Αυτό το ποίημα υπάρχει στη συλλογή με τίτλο "Μαθητεία" των εκδόσεων πρίσμα 1963 που τυπώθηκε για λογαριασμό
του ίδιου του Πατρίκιου.

Γιάννης Ιωάννου Χ 3 = υπάρχουν και χειρότερα... (http://yannis-ioannou.com, Αύγουστος 2015)

........................................................

 Γιάννης Ιωάννου Χ 3 = υπάρχουν και χειρότερα...

FRIENDS , o Aλτσι 1

 

Εδώ κάνεις κλικ δύο (2) φορές πάνω στη γελοιογραφία για να μεγενθυθεί...

 

..όχι κι όλα δικά μας !

ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ 6

 

"...after the boat they were on sank in the Mediterranean..." Steven McCallum/facebook (28/8/2015)

.................................................................

Steven McCallum

This photo shows a Syrian mother trying to hold her baby above the water, after the boat they were on sank in the Mediterranean.

According to the UN, the vast majority of refugees have fled from Syria, where an estimated 220,000 to more than 300,000 people have been killed during its appalling and escalating war. The lack of compassion from many westerners that have been dumbed-down by xenophobic narratives in the mainstream media has been appalling. For once in your life, think for yourself! These people are human beings, our brothers and sisters who are in a perilous and desperate situation (largely caused by imperialism) that require urgent assistance!!

Refugees don't hide their taxes in the Cayman Islands; Refugees don't privatise the National Health Service; Refugees don't influence government cuts to spending; And Refugees don't scrape together their life savings, leave their loved ones behind, bribe and fight and struggle their way onto the undercarriage of a train, or into a tiny hidden compartment of a lorry with forty other people, watch their friends and loved ones die or get raped, all for the express purpose of bragging about earning £67.46 a week.

Imagine waking your children in the morning, feeding and dressing them, pulling a little girl’s hair into a ponytail, arguing with a little boy about which pair of shoes he wants to wear. Now imagine, as you are doing that, you know later today you will strap their vulnerable bodies into enveloping life jackets and take them with you in a rubber dinghy - through waters which have claimed many who have done the same. Think of the story you’d have to tell to reassure them. Think of trying to make it fun. Consider the emotional strength needed to smile at them and conceal your fear.

Try and envisage how it would feel like when that experience – your frantic flight from war – was then diminished by a vicious, dishonest media that crudely labelled you and your family "migrants," as if you were a scourge on society. Imagine having little to no voice in countering this description of you so commonly used by governments and journalists.

#Syria #MigrantCrisis #MediterraneanEscape

#RefugeesAreWelcome

Αποχωρούν Μ. Μπαρσέφσκι και Δ. Παπαδάτος από τον ΣΥΡΙΖΑ (http://left.gr, 28/6/2015)

...........................................................

Αποχωρούν Μ. Μπαρσέφσκι και Δ. Παπαδάτος από τον ΣΥΡΙΖΑ

"Καθημερινά πια πληθαίνουν οι διαβεβαιώσεις ότι, ανεξαρτήτως της θέλησης των μελών, η μετάλλαξη αυτή είναι οριστική. Δεν μπορούμε να λέμε ψέματα στον εαυτό μας: ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια εφικτός", τονίζουν στη δήλωση αποχώρησής τους

 

Δεν μπορούμε πια να είμαστε μέλη του ΣΥΡΙΖΑ

Για όσες και όσους ανήκουμε στην Αριστερά, κομματικότητα είναι η ενιαία στάση απέναντι σε κοινούς αντιπάλους (το κράτος, το κεφάλαιο και τους διεθνείς «θεσμούς» του), και μαζί, η υπεράσπιση των συλλογικών αποφάσεων που λαμβάνονται δημοκρατικά. Κομματικότητα, αντίθετα, δεν είναι η αφωνία ή η «ρεαλιστική» προσαρμογή, τη στιγμή που η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης και του κόμματος αποδέχεται ρητά ως πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ το Τρίτο Μνημόνιο. Πολύ δε περισσότερο δεν είναι «κομματικότητα» η ακύρωση της συλλογικής μας δέσμευσης, το κόμμα να αναζητήσει τρόπους απεγκλωβισμού σε Έκτακτο Συνέδριο πριν από τις εκλογές – ούτε βεβαίως η πολλοστή υπέρβαση των συλλογικών οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ με διαδικασίες-καρικατούρα. Όλα αυτά, και άλλα ακόμα, είναι μονομερείς ενέργειες που εσωτερικεύουν την ήττα της 12ης Ιουλίου ως μη αναστρέψιμη. Όταν το κόμμα καταργείται χωρίς καν τα προσχήματα, δεν μπορούμε πια να είμαστε μέλη του κόμματος στο οποίο στρατευτήκαμε αυτά τα 11 χρόνια, χωρίς οικονομία δυνάμεων και συναισθημάτων, στα εύκολα και στα (πολύ) δύσκολα.

Στις 12 Ιουλίου ηττήθηκε συντριπτικά η στρατηγική που χάρισε στο κόμμα μας τη νίκη στις εκλογές του Γενάρη: η στρατηγική της αντιμετώπισης της λιτότητας μέσα στην Ευρωζώνη, που ήδη πριν από τις εκλογές, προσανατολίστηκε μονοσήμαντα στο να πειστούν για το δίκιο μας οι «θεσμοί», ως εάν να ήταν δυνατό η ισχύς να υποκατασταθεί από την πειθώ. Αν όμως η ήττα αυτή της στρατηγικής μας δεν ήταν μοιραία, το ίδιο ισχύει και για τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε προεδρικό κόμμα της μνημονιακής διαχείρισης. Καθημερινά πια πληθαίνουν οι διαβεβαιώσεις ότι, ανεξαρτήτως της θέλησης των μελών, η μετάλλαξη αυτή είναι οριστική. Δεν μπορούμε να λέμε ψέματα στον εαυτό μας: ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια εφικτός.

Δεν πιστέψαμε ποτέ, ούτε και σήμερα το πιστεύουμε, ότι ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια μπορεί να εξαντλεί την πολιτική της Αριστεράς. Ήδη από το 2010, ωστόσο, επιμείναμε στην ανάγκη να μην αποκοπεί η μάχη κατά της λιτότητας με τις μάχες για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, σε πείσμα τότε της μνημονιακής Κεντροαριστεράς ή των φιλικά προσκείμενων ΜΚΟ. Αυτή η συνάρθρωση ήταν που έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ το πολιτικό κεφάλαιο για να προχωρήσει σε τομές στα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως ο νόμος για την ιθαγένεια χτες ή η πολιτική υποδοχής και φιλοξενίας των προσφύγων που φτάνουν στη χώρα μας σήμερα. Στο εξής, ωστόσο, ακόμα και οι μάχες αυτές είναι υπονομευμένες: τόσο γιατί η υπερλιτότητα στην οικονομία δεν θα πάψει να «ροκανίζει» μαζί και τη δημοκρατία, όσο και γιατί το μορατόριουμ της κυβέρνησης με το «βαθύ κράτος» θα συνεχιστεί και μετεκλογικά: το φάντασμα μιας κυβέρνησης (μνημονιακής) εθνικής ενότητας και η εμμονή στην επιλογή Πανούση, περί αυτών συνηγορούν.

Μαζί με την ειλικρινή αποτίμηση όσων προηγήθηκαν, αποτίμηση χωρίς την οποία κάθε επόμενο βήμα θα είναι λειψό, θεωρούμε αναγκαία την προετοιμασία για τον νέο κύκλο αγώνων ενάντια στη λιτότητα, τα μνημόνια και την Ακροδεξιά – ιδίως όσο το κοινωνικό ρήγμα της 5ης Ιουλίου παραμένει ανοιχτό. Καταλαβαίνοντας ότι οι προσπάθειες για την πολιτική εκπροσώπηση του δημοψηφισματικού ΟΧΙ είναι αναπόφευκτες (και αναγκαίες, καθώς η λαϊκιστική Ακροδεξιά καραδοκεί…), θα συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις ώστε η Αριστερά του 21ου αιώνα να υπερασπιστεί με συγκεκριμένο τρόπο πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα: να το κάνει όμως ανακτώντας τον αντικαπιταλιστικό της ορίζοντα, αποφεύγοντας πάση θυσία την εθνική περιχαράκωση και μη αποδεχόμενη εκπτώσεις στη δημοκρατία: είτε αυτή αφορά τη σχέση της με τα κινήματα, είτε την εσωτερική της ζωή – είτε, πολύ περισσότερο, τον άλλο κόσμο που, επιμένουμε, παραμένει εφικτός.

Μάνια Μπαρσέφσκι, μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ, Τμήμα Δικαιωμάτων

Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ, Τμήμα Δικαιωμάτων

- See more at: http://left.gr/news/apohoroyn-m-mparsefski-kai-d-papadatos-apo-ton-syriza#sthash.S8czYgxY.dpuf