Ωραία αρχίζει η μέρα!...Όλα (φωτογραφία και μουσική) από τον φίλο στο fb Thrasivoulos Kostopoulos (facebook, 31/7/2015)

.......................................................

 Όλα (φωτογραφία και μουσική) από τον φίλο στο fb
                              Thrasivoulos Kostopoulos

                                                  (facebook, 31/7/2015)

Όνειρο στο δρόμο... από τη φίλη στο fb Eva Manidaki (facebook, 31/7/2015)

.............................................................

                   
                                           Όνειρο στο δρόμο...

                 από τη φίλη στο fb Eva Manidaki(facebook, 31/7/2015)
                                   
                         

Από τη "Γυναίκα της Ζάκυθος" του Διονυσίου Σολωμού (1798 - 1857)

...........................................................
 

Διονύσιος Σολωμός
    ( 1798 - 1857)













Από τη "Γυναίκα της Ζάκυθος"

από το 1ο κεφ. "Ο Ιερομόναχος πικραίνεται" 

...3. Και ήτανε καλοκαίρι, και ήταν η ώρα οπού θολώνουνε τα νερά, και είχα φθάσει στα Τρία Πηγάδια, και ήταν εκεί τριγύρου η γη ολο νερά, γιατί πάνε οι γυναίκες και συχνοβγάνουνε.

4. Εσταμάτησα σε ένα από τα Τρία Πηγάδια, και απιθώνοντας τα χέρια μου στο φιλιατρό του πηγαδιού, έσκυψα να ιδώ αν ήτουν πολύ νερό·

5. και το είδα ως τη μέση και είπα: "Δόξα σοι ο Θεός"·

6. γλυκειά η δροσιά που στέρνει για τα σπλάχνα του ανθρώπου το καλοκαίρι, μεγάλα τα έργα Του, και μεγάλη η αφχαριστία του ανθρώπου.

7. "Και οι δίκαιοι κατά την Θεία Γραφή πόσοι είναι;" Και συλλογίζοντας αυτό, επαίξανε τα μάτια στα χέρια μου οπού ήτανε απιθωμένα στο φιλιατρό.

8. Και θέλοντας να μετρήσω με τα δάχτυλα τους δίκαιους, ασήκωσα από το φιλιατρό το χέρι μου το ζερβί, και κοιτώντας τα δάχτυλα του δεξιού είπα: "Τάχα είναι πολλά;"

9. Και αρχίνησα και εσύγκρενα τον αριθμό των δικαίων οπού εγνώριζα, με αυτά τα πέντε δάχτυλα, και βρίσκοντας πως ετούτα επερισσεύανε, ελιγόστεψα το δάχτυλο το λιανό, κρύβοντάς το ανάμεσα στο φιλιατρό και στην απαλάμη μου.

10. Και έστεκα και εθεωρούσα τα τέσσερα δάχτυλα για πολληώρα, και αιστάνθηκα μεγάλη λαχτάρα, γιατί είδα πως ήμουνα στενεμένος να λιγοστέψω, και κοντά στον λιανό μου δάχτυλο έβαλα το σιμοτινό του στην ίδια θέση.

11. Εμνέσκανε το λοιπόν αποκάτου από τα μάτια μου τα τρία δάχτυλα μοναχά, και τα εχτυπούσα ανήσυχα απάνου στο φιλιατρό, για να βοηθήσω το νου μου να εύρει κάνε τρεις δίκαιους.

12. Αλλά επειδή αρχινήσανε τα σωθικά μου να τρέμουνε σαν τη θάλασσα που δεν ησυχάζει ποτέ,

13. ασήκωσα τα τρία μου έρμα, και έκαμα το σταυρό μου…

"Ο ακέραιος κυρ Αλέξανδρος" ποίημα του Νίκου Καρούζου ("ΑΥΓΗ", 30/7/2015)

.......................................................

Νίκος Καρούζος
(1926 - 1990)









Ο ακέραιος κυρ Αλέξανδρος

Θαμνώδη ρήματα καὶ φύλλα καταπράσινα τῆς γλώσσας.
Μεγάλος ἄνθρωπος κι ἀνέσπερος ποὺ κράτησε
τὸν πόνο στὸ σωστό του τὸ ὕψος
ἀγνοώντας καὶ δημοτικισμοὺς καὶ μαρξισμοὺς καὶ μόδες
ἀγνοώντας τὰ ἑκάστοτε μορμολύκεια
τὴν ἀσίγαστη γενικότητα τῶν πιθήκων
ἀγνοώντας τὸν αἰώνα τῆς καλπάζουσας ἐξυπνάδας
ὁ ἀνοξείδωτος.
Ἤδη τὰ θύματα τῆς προόδου ποὺ πρόωρα σκουριάζει
πᾶνε στὴν πατρίδα του τὴ Σκιάθο
κι ἀγοράζουν ἐλπίζοντας οἰκόπεδα
πᾶνε γιὰ λίγο ἀεράκι, γιὰ λίγη θάλασσα καὶ φρέσκο φεγγάρι.
Μὰ εἶν᾿ ἀδύνατο νὰ κοροϊδέψουμε τὴ ρημαγμένη φύση
μὲ ξυπόλητα Σαββατοκύριακα καὶ μὲ τροχόσπιτα.
Ὁ ἀκέραιος κὺρ Ἀλέξανδρος
ἐκεῖνος ὁ περιούσιος Παπαδιαμάντης
καὶ τὸ κεράκι μας ἀκόμη δὲν τὸ θέλει.

(1972)

                                                     ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Τα ποιήματα Α' (1961 - 1978) εκδ. Ίκαρος, 2002

Από το "ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ" της "ΑΥΓΗΣ" (30/7/2015)

με ανθολόγο του Ιουλίου του 2015 την Άννα Μανούκα.  

"Η ύστατη «διαπραγμάτευση» του Τσίπρα" γράφει ο Δημήτρης Ψαρράς ("Εφημερίδα των Συντακτών" 30.07.2015)

.........................................................

Η ύστατη «διαπραγμάτευση» του Τσίπρα

 

Για τον ΣΥΡΙΖΑ η υιοθέτηση του νέου Μνημονίου αποτελεί 

ασφαλώς κορυφαία πολιτική τομή και ισοδυναμεί με ανατροπή 

τής μέχρι τότε ακολουθούμενης καθαρά αντιμνημονιακής 

στρατηγικής |  

EUROKINISSI/ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

γράφει ο Δημήτρης Ψαρράς ("Εφημερίδα των Συντακτών" 30.07.2015)

Το ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ η υπογραφή Μνημονίου θα είχε πολύ σοβαρότερες συνέπειες από όσες για τα κυβερνητικά κόμματα που προηγήθηκαν ήταν βέβαια αναμενόμενο. Οχι ότι κι εκείνα δεν υπέστησαν σοβαρά ρήγματα. Αλλά σ’ αυτά δεν διακυβεύθηκε ο πυρήνας της ιδεολογικής και πολιτικής τους συγκρότησης.

Το αντίθετο: η προβολή των μνημονίων ως απάνθρωπων αλλά αναγκαίων κακών ταυτίζεται με το δικό τους νεοφιλελεύθερο πρόταγμα. Η διαφωνία των στελεχών της Κεντροδεξιάς με τα μνημόνια δεν αφορά δηλαδή τον πυρήνα των ταξικών πολιτικών λιτότητας, αλλά περιορίζεται σε εκείνα τα μέτρα που θίγουν άμεσα τη μερίδα της εκλογικής πελατείας τού καθενός απ’ αυτά.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ η υιοθέτηση του νέου Μνημονίου αποτελεί ασφαλώς κορυφαία πολιτική τομή και ισοδυναμεί με ανατροπή τής μέχρι τότε ακολουθούμενης καθαρά αντιμνημονιακής στρατηγικής.

Αλλά εκείνο που δεν είχαν συνειδητοποιήσει ούτε τα στελέχη του κόμματος της Αριστεράς που διεκδικούν τη συγκρότηση μιας αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι και αυτά δεν είχαν θεωρήσει πιθανή μια τέτοια εξέλιξη, με αποτέλεσμα να βρεθούν τη Δευτέρα 13 Ιουλίου τόσο απροετοίμαστα όσο και ο πρόεδρός τους μπροστά στον τελικό εκβιασμό των πιστωτών.

Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο «όλος ΣΥΡΙΖΑ» δεν ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει ως κόμμα τη διάψευση της κοινής πεποίθησης ότι τελικά η σκληρή διαπραγμάτευση θα απέδιδε, ότι δηλαδή οι εταίροι θα υποχωρούσαν σε έναν πιο ήπιο συμβιβασμό.

Ανεξάρτητα από τα ποικίλα αφηγήματα που έχουν αρχίσει να διακινούνται με προφανή σκοπιμότητα την πολιτική διάσωση προσώπων και τάσεων, είναι κοινός τόπος ότι κανένα plan B δεν είχε προετοιμαστεί, πολύ απλά γιατί ακόμα και όσοι σήμερα το επικαλούνται, επί μήνες βολεύονταν με μια απλή γκρίνια για την επίσημη κομματική γραμμή, αποφεύγοντας κάθε σκέψη για ανατροπή αυτής της γραμμής – και πολύ περισσότερο του κύριου εκφραστή της, δηλαδή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.

Εκείνο που φαίνεται ότι όλοι αποφεύγουν να παραδεχτούν είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς ήρθε στην εξουσία χωρίς αυτή η εκλογική επιτυχία να συνοδεύεται από τη μαζική εξάπλωση των ιδεών της Αριστεράς. Για την ακρίβεια προηγήθηκε επί πέντε χρόνια μια φάση ήττας των ιδεών της Αριστεράς και συντριβής όλων των μαζικών κινημάτων που γεννήθηκαν ως αυθόρμητη αντίδραση στη σκληρότητα της λιτότητας.

Ο αυτοπεριορισμός του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιμνημονιακή ρητορική τού προσέδωσε χαρακτηριστικά κόμματος εξουσίας, βοήθησε στην ενότητα δράσης των «συνιστωσών», αλλά ταυτόχρονα τον παγίδευσε σε ένα μονοδιάστατο σχήμα και επέτεινε τη σύγχυση ως προς το πραγματικό πολιτικό πρόσημο του αγώνα του. Ο «αντιμνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε σύμπτωμα της υποχώρησης των ιδεών της Αριστεράς.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν έγινε ούτε λόγος επί πέντε μήνες για την εφαρμογή των (εκτός μνημονίων) προγραμματικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Το παράδειγμα του χώρου της Παιδείας είναι χαρακτηριστικό. Ενώ το υπουργείο ανέλαβε –πρώτη φορά έπειτα από δεκαετίες– ένας διανοούμενος με γνώσεις και όραμα, αποτέλεσε αμέσως στόχο κάθε λογής συκοφαντικών επιθέσεων από την αντιπολίτευση και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης.

Από κοντά και οι δημοσκοπήσεις που φρόντισαν να τον φέρουν στην τελευταία θέση μεταξύ των μελών της κυβέρνησης.

Δεύτερο παράδειγμα, το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια. Οι ρυθμίσεις του νομοσχέδιου αυτού, παρά το γεγονός ότι αφορούσαν αυτονόητα ζητήματα στοιχειώδους ανθρωπισμού, δεν επρόκειτο να ψηφιστούν χωρίς τη βοήθεια του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Την ίδια ώρα, οι κυβερνητικοί εταίροι των ΑΝ.ΕΛΛ. αρνούνταν σε υψηλούς τόνους την ψήφο τους, με τον ήδη υπουργοποιηθέντα κ. Χαϊκάλη να αναπαράγει το ανατριχιαστικό «Ελληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι».

Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και οι επιλογές προσώπων για τη στελέχωση της κυβερνητικής μηχανής, τα οποία επισφράγιζαν την πρόθεση της συνέχειας του κράτους σε όλους τους τομείς και όχι μόνο τους οικονομικούς.

Το σημερινό μπλοκάρισμα του ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από το γεγονός ότι ούτε η ηγετική ομάδα του κόμματος ούτε η εσωκομματική αντιπολίτευση είδαν εγκαίρως τα όρια που είχε αυτή η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς». Παρασύρθηκαν και οι δύο από τους παράλληλους δρόμους που ακολουθούσαν. Και έτσι βρέθηκαν ξαφνικά μπροστά σε ένα κοινό αδιέξοδο.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες γίνεται αυτονόητη η ανυπαρξία οποιουδήποτε Plan B. Οσα ακούγονται –κυρίως από την πλευρά της Αριστερής Πλατφόρμας– περιγράφουν την άρνηση μιας κατάστασης, χωρίς να συνοδεύονται από οιαδήποτε πραγματική εναλλακτική πρόταση. Κάποιοι ισχυρίζονται –και βάσιμα– ότι είναι ασύμβατη με μια αριστερή πολιτική η υιοθέτηση του θατσερικού There Is No Alternative.

Ομως η κυβερνητική συνθηκολόγηση δεν οφείλεται σε «ιδεολογική» προσχώρηση στη λογική του «μονόδρομου», αλλά στην αναγνώριση ενός πραγματικού συσχετισμού δυνάμεων στο πλαίσιο της Ε.Ε. Γι’ αυτό και όλες οι «εναλλακτικές» προτάσεις συγκλίνουν πλέον στην επιλογή της εξόδου από την Ε.Ε., μια επιλογή που ουδέποτε και κανένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε υποστηρίξει ανοιχτά μέχρι σήμερα.

Αλλά και στο επίπεδο της διεθνούς αλληλεγγύης δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Μπορεί η ελληνική διαπραγμάτευση να άνοιξε πραγματικές ρωγμές στη σημερινή αρχιτεκτονική διάρθρωση της Ε.Ε., αλλά βρισκόμαστε πολύ μακριά από το σημείο που οι νέοι συσχετισμοί θα επέτρεπαν μια πραγματική εναλλακτική λύση.

Και μέχρι τότε είμαστε υποχρεωμένοι να βλέπουμε τους πιο στενούς φίλους της κυβέρνησης Τσίπρα, το γερμανικό Κόμμα της Αριστεράς, να καταψηφίζει τη συμφωνία στην ομοσπονδιακή βουλή, εμφανιζόμενο –άθελά του ασφαλώς– να χειραγωγεί κι αυτό την ελληνική κυβέρνηση!

Μοναδική διέξοδος για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να αναγνωρίσει ότι η εκλογική του επιτυχία και ο σχηματισμός της κυβέρνησης δεν υπήρξαν αποτελέσματα ανατροπής πραγματικών συσχετισμών, αλλά προσωρινή απάντηση στα αδιέξοδα που είχαν δημιουργήσει οι προκάτοχοί του.

Η απόφαση του πρωθυπουργού, όσο σκληρή κι αν ήταν, βασίστηκε σ’ αυτή την παραδοχή. Και ήταν το πρώτο βήμα για την αναγνώριση της πραγματικής κατάστασης στη χώρα και στο διεθνές πεδίο. Η ύστατη «διαπραγμάτευση» του Αλέξη Τσίπρα θα γίνει τώρα με τους συντρόφους του. Αν δεν γίνει κατανοητή η θέση του, η μόνη διέξοδος είναι η αποχώρηση της Αριστεράς από τη διακυβέρνηση της χώρας.

Oι τραγικες συνεπειες του αυξημενου ΦΠΑ και στα μαγιο / από τον φίλο στο fb Chk Krest (facebook, 30/7/2015)

.................................................................

       Oι τραγικες συνεπειες του αυξημενου  ΦΠΑ και στα μαγιο

από τον φίλο στο fb Chk Krest (facebook, 30/7/2015)

 

"Δεν απέτυχε η διαπραγμάτευση, η διακυβέρνηση απέτυχε" Της Μαρίας Μπαλάφα (tvxs.gr, 30/7/2015)

.............................................................

Δεν απέτυχε η διαπραγμάτευση, η διακυβέρνηση απέτυχε

Της Μαρίας Μπαλάφα (tvxs.gr, 30/7/2015)

«Δεν απέτυχε η διαπραγμάτευση, η διακυβέρνηση απέτυχε» (Λένιν ή θα μπορούσε κιόλας)

Η πρόταση των δανειστών είναι ίδια κι απαράλλακτη από τις 20 Φλεβάρη. Στο εκβιαστικό take or leave it, δεν έχει αλλάξει ούτε σημείο στίξης.

Το γιατί η κυβέρνηση δεν την έκανε αποδεκτή τότε, είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Θα έπεφτε αμαχητί, δεν θα είχε κάνει ούτε μια προσπάθεια διαπραγμάτευσης. Είναι προφανές ότι επιχειρήθηκε να πάει όλο και πιο πίσω σε μια ανοιχτή πίεση. Μια προσπάθεια – ακόμα και με αυταπάτες – ρηγμάτωσης, ανάδειξης αντιθέσεων και δημιουργίας συμμαχιών (το τελευταίο δεν απέτυχε).

Στο ερώτημα γιατί η κυβέρνηση, αφού γνώριζε ότι οι δανειστές θα παραμείνουν αμετακίνητοι, δεν προχώρησε σε κάποιες ενέργειες πιο πριν όπως η μη πληρωμή εξωτερικών υποχρεώσεων, πάλι η απάντηση είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Η κυβέρνηση είχε ενημερωθεί από την πρώτη στιγμή σε όλους τους τόνους ότι όποτε κι αν φτάσει σε σημείο σύγκρουσης θα κλείσουν οι τράπεζες που πολύ καιρό πριν τις 25 Γενάρη είναι συνδεδεμένες με το σωληνάκι του ELA. Επίσης η κυβέρνηση γνώριζε ότι ανά πάσα στιγμή η αθέτηση εξωτερικών υποχρεώσεων θα μπορούσε να βγάλει στη χώρα την κόκκινη κάρτα του default.

Μία η άλλη δηλαδή ως προς τους χρόνους, θα είχαμε βρεθεί στο ίδιο σημείο. Ο εκβιασμός είναι ενεργός από την πρώτη μέρα και παραμένει ενεργός και τις ώρες που διανύουμε. Κατά την ταπεινή άποψη ενός απλού μέλους (του κομματικού τε και του κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ) – δημοσιογράφου στην προηγούμενη ζωή του ένας μεγάλος κύκλος ακραίων στην Ευρώπη και οι ντόπιοι συνεργάτες τους δεν θα ησυχάσουν, αν δεν δουν αυτή την κυβέρνηση να πέφτει.

Γίνεται μια προσπάθεια με εύκολο τρόπο να ξεπεραστεί το ζήτημα της χρεοκοπίας από τη συζήτησή μας. Ας μην το κάνουμε η χρεοκοπία είναι το ενεργό σχέδιο των δανειστών, στην χρεοκοπία ποντάρει το ντόπιο ξοφλημένο σύστημα για να τιμωρήσει πολιτικά και όχι μόνο το ΣΥΡΙΖΑ. Στην χρεοκοπία ποντάρουν πολλά λεφτά πλούσιοι (έλληνες και ξένοι) κερδοσκοπικά funds τα λέμε στο χωριό. Με τους τελευταίους ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε και δεν έχει παρτίδες, γι’ αυτό καλό είναι να κλείσουν και τα λούκια των διαρροών και να μπουν σε κάποια στόματα υπέρμετρης αυτοπροβολής φερμουάρ.

Είναι προφανές λοιπόν ότι καταβλήθηκε η προσπάθεια, η κυβέρνηση να πάρει τον πολιτικό χρόνο, να δώσει δείγματα γραφής (που λέει και το κλισέ), να εδραιώσει το ρόλο της στο λαό, να χτίσει μια στέρεα σχέση με τους ανθρώπους που στήριξαν και ήθελαν μια ανάσα δημοκρατίας. Γιατί μη γελιόμαστε και μεταξύ μας αυτός ο κόσμος που στήριξε ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα στηρίζει την κυβέρνηση δεν το έκανε, γιατί πίστεψε ότι ο Τσίπρας θα μας περάσει στη γη της επαγγελίας. Στήριξε και στηρίζει μια νέα πολιτική δυναμική που δεν έχει καμία σχέση με το νοσηρό και μιαρό χθες το οποίο μας έφτασε ως εδώ ανακτώντας την τιμή της πολιτικής και την αξιοπρέπεια του λαού. Η κυβέρνηση είχε ανάγκη λοιπόν τον πολιτικό χρόνο για να απαντήσει στο βασικό ερώτημα, αν μπορεί.

Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί σκασίλα μας μεγάλη, αν τεχνικά κλιμάκια της κυβέρνησης προετοιμαζόταν για όλα τα ενδεχόμενα σε σχέση την πορεία της διαπραγμάτευσης, τις τράπεζες και τα νομίσματα, αυτή ήταν η δουλειά τους. Το θέμα μας είναι αν τεχνικά κλιμάκια της κυβέρνησης προετοίμαζαν μεγάλες δημοκρατικές τομές που θα εξέπεμπαν το μήνυμα της κοινωνικής δικαιοσύνης στο λαό. Την αποκατάσταση του ισοζυγίου στο δίκιο στο οπτικό πεδίο της κοινωνίας.

Αντί αυτού, αυτής της μεγάλης εικόνας, κατρακυλήσαμε όλοι σε μια γελοία και αντιεπιστημονική συζήτηση για τα ευρώδραχμα και όχι για το χρήμα και πως από τους πλούσιους θα πάει στους φτωχούς κάνοντας τα κόκαλα του Μαρξ να τρίζουν.

Και γίνεται ακόμα πιο στενάχωρη η φάση, όταν σε αυτή τη συζήτηση μπαίνουν και μάλιστα σκληρά σύντροφοι και συντρόφισσες που αυτό το θεματάκι, το «βουνό ή θάλασσα» το είχαν λύσει. Και σήμερα ακολουθούν χαζές συνεπαγωγές του τύπου «ευρώ = μνημόνια λιτότητας άρα δραχμή = το αντίθετο». Too good to be true αγαπούλες. Κι ας κάνουμε επιτέλους μια ειλικρινή τοποθέτηση και να πούμε ότι συναποφασίζουμε την έξοδο από το ευρώ, αλλά ο δρόμος με «τα δάκρυα και το αίμα» δεν θα κρατήσει «μερικές βδομάδες ή λίγους μήνες και μετά θα σταθεροποιηθεί η κατάσταση» και θα έχει επίσης άγρια λιτότητα. Θα πούμε την αλήθεια ότι άμα το συναποφασίσουμε θα χρειαστεί περισσότερο μια δεκαετία, όσο μια παραγωγική γενιά όπως λένε και οι σοβαροί μελετητές – υποστηρικτές και όχι πολέμιοι της εξόδου από το ευρώ. Επίσης να πούμε ότι η κρίση του ’50 – ’60 στην Ελλάδα αντιμετωπίστηκε με τη μαζική μετανάστευση (1,5 εκατομμύριο παραγωγικό δυναμικό εκτός χώρας) που έστελνε τα εμβάσματα για να ζουν τα γερόντια στα χωριά και να προικίζονται οι αδερφές. Να πούμε ακόμη ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση θέλει μια δεκαετία, αλλά να σας δω κατά 40% κατόχους μεταπτυχιακού τίτλου – που δεν φταίτε εσείς, αλλά η συλλογική καλλιέργεια προσδοκίας – πως ξεχωρίζεις το μπέλι από το φτυάρι. Να πούμε επίσης ότι άμα το συναποφασίσουμε θα πρέπει να λύσουμε και τα γεωπολιτικά θέματα με τους απέναντι (που μακάρι δηλαδή). Αφού τα πούμε όλα αυτά να πάμε, μια και το άλλο είναι φυλακή.

Αμέσως μετά τις εκλογές του 2012 ένας πολύ αγαπημένος σύντροφος στις συλλογικές επεξεργασίες έβαλε μια καθοριστική παράμετρο, ότι πρέπει να δούμε πέρα από το δίπολο μνημόνιο – αντιμνημόνιο και να μιλήσουμε για τη δημοκρατία (και είναι άδικο αυτός ο συλλογισμός σήμερα να χρησιμοποιείται από τους «πάση θυσία κυβέρνηση»).

Και επανερχόμενη στο λόγο που γράφεται αυτό το υπέρδιπλο σεντόνι το προηγούμενο διάστημα θες από ανεπάρκεια, θες από πολιτικό κατσαπλιαδισμό, θες από εγγενείς αδυναμίες, θες γιατί βάλαμε σε προτεραιότητα τη διαπραγμάτευση, αλλά χάθηκε η μπάλα στη διακυβέρνηση, στο άλλο παράδειγμα διακυβέρνησης. Λάθη, αστοχίες, παραλείψεις, καθυστερήσεις και προκλητικές επιλογές προσώπων. Γιατί αν αυτά τα είχαμε κάνει σήμερα θα υπήρχε μια κοινωνία ικανή να στηρίξει ακόμα και μνημόνιο με μια σαφή και ξεκάθαρη περιγραφή για ποιό λόγο και με ποια προοπτική, γιατί σαφώς δεν είναι το μέλλον μας ούτε τα μνημόνια, ούτε η αναπαραγωγή της λιτότητας.

Χρόνος υπάρχει ακόμα. Και γι’ αυτό το συγκεκριμένο ακάου θεωρεί απαράδεκτη τη μη παροχή πολιτικού χρόνου στην κυβέρνηση και τον Τσίπρα από σύσσωμη την Κοινοβουλευτική Ομάδα.

Αυτά τα ζητήματα θα πρέπει ν’ απασχολήσουν τις συλλογικές διαδικασίες, γι’ αυτά να χαράξουμε συγκεκριμένους στόχους και φυσικά να απαντήσουμε με βάση τα δεδομένα στα ερωτήματα «ποια αριστερά στην Ευρώπη και ποια αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη».
Αν θέλουμε να έχουμε μέλλον σε αυτά πρέπει να απαντήσουμε. Ο ΓΑΠ ξεκίνησε μ’ ένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο, είχε όλο το σύστημα μαζί του και το βαθύ κράτος. Το πολιτικό του κεφάλαιο εξανεμίστηκε πολύ γρήγορα, όχι γιατί εφάρμοσε μνημόνιο μόνο, αλλά γιατί δεν κυβέρνησε σωστά, όσο ο λαός ζοριζόταν από το μνημόνιο άνοιγε η ψαλίδα του ισοζυγίου κοινωνικής δικαιοσύνης από την κακή διακυβέρνηση.

Αυτά πρέπει να συζητήσουν οι συλλογικές διαδικασίες και όχι τα ευκολάκια «να πάρει πίσω τώρα το μνημόνιο η κυβέρνηση». Αυτά πρέπει να συζητήσουν οι συλλογικές διαδικασίες και όχι ψευδή διλήμματα που οδηγούν σε ψευδή σύγκρουση, γιατί απλά δεν είναι «αντιπαραθετικό στρατηγικό σχέδιο» για την Αριστερά το νόμισμα.

Η κλεψύδρα γύρισε ανάποδα.

Gloria Eterna - Nana Mouskouri (English Subtitles) 1989 - Aπό τον φίλο στο fb Χρήστο Μαρκίδη (30/7/2015)

...........................................................

Aπό τον φίλο στο fb Χρήστο Μαρκίδη (30/7/2015) κοινοποιώ και προσυπογράφω... 

Μόνον ένας Νίκος Γκάτσος θα μπορούσε να κεντήσει αυτούς τους στίχους πάνω στη Σαραμπάντα του Χαίντελ. Ο ελληνο-ιουδαϊκο-ευρωπαϊκός πολιτισμός, όπως τον γνωρίζαμε, τελειώθηκε.

Όπου κι αν πάμε
μνήμες κρατάμε
Αθήνα και Ρώμη
σε ψάχνουμ’ ακόμη.

Άσπρες κολώνες
μαύροι αιώνες
ασήκωτοι θρόνοι
στον κόσμο που βρεθήκαμε μόνοι.

Μίση φατρίες
πέφτουν οι Τροίες
κι εσύ Βαβυλώνα
μια κούφια σταγόνα.
Όλα περνάνε
πες μου που πάνε
η κόλαση άδεια
και γύρω μας φυτρώνουν σκοτάδια.

Νόμος ο νόμος
τρόμος ο τρόμος
και ποιος θα ταράξει
του κόσμου την τάξη.
Θεέ μου σωτήρα
τ’ άστρα σου πήρα
ν’ ανάψω τα τόξα
που δείχνουν την αιώνιά σου Δόξα!

Gloria Eterna - Nana Mouskouri (English Subtitles) 1989

Η Νήσος των Αζορών* ευχετήριον άσμα δια τα γενέθλια του καθεστωτικού μας, πλέον, Μίκη και δια την επίσης καθεστωτικήν Αριστεράν... (youtube, 29/6/2011)

........................................................


Η Νήσος των Αζορών*

ευχετήριον άσμα δια τα γενέθλια του καθεστωτικού μας, πλέον, Μίκη και δια την επίσης καθεστωτικήν Αριστεράν...

*: ή... "Η Νήσος των Αγορών", καλύτερα;...

Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΚΑΙ ΜΠΟΣΤ

Η ΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΑΖΟΡΩΝ

Ένα πλοίον ταξιδεύον
με υπέροχον καιρόν
αιφνιδίως εξοκείλει
ανοιχτά των Αζορών

Κι ένας νέος με μιαν νέαν,
ωραιότατα παιδιά
φθάνουν κολυμβών γενναίως
εις πλησίον αμμουδιά

Ζώντας βίον πρωτογόνου
και ο νέος με την κόρη
κοίταζαν και κάπου κάπου
εάν έρχεται βαπόρι

Αλλά φθάσαντος χειμώνος
και μη φθάνοντος βαπόρι
απεβίωσεν ο νέος
και απέθανεν η κόρη

Αργότερα αργότερα
πλησίασαν δυο κότερα
ήρθε κι ένα βαπόρι
ματαίως ψάχνον για να βρει
ματαίως ψάχνον για να βρει
τον νέον και την κόρη

Κατηραμένη νήσος,
νήσος των Αζορών
που καταστρέφεις νέους
και θάπτεις των κορών

Να πέσει τιμωρία
από τον ουρανόν
να λείψεις απ' τους χάρτας
και των ωκεανών

"Γιώργος Σαραντάρης" ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη ( http://poem-for-you.blogspot.gr, 5/5/2007 & "ΑΥΓΗ", 21/7/2015))

........................................................

 ο Οδυσσέας Ελύτης για τον Γιώργο Σαραντάρη

( http://poem-for-you.blogspot.gr, 5/5/2007)

***

Γιώργος Σαραντάρης

Θ' ανάψω δάφνες να φλομώσει ο ουρανός
μήπως και μυριστείς πατρίδα και γυρίσεις
μέσ' απ' τα δέντρα που σε γνώριζαν και που γι' αυτό
τη στιγμή του θανάτου σου άξαφνα τινάξανε άνθος

Εμάς τους γύφτους άσε μας
τους «οικούντας εν τοις κοίλοις»
τι δε νογάμε από γιορτή

Και τα πουλιά δε βάνουμε προσάναμμα
μα στον ύπνο μας καθώς μας είχες μυήσει
δώθε από τη φθορά πλέκουμε τους κισσούς
μακριά σου πιο κι απ' το Α του Κενταύρου

«Ως εν τινι φρουρά εσμέν»
μαργωμένοι μες στο χρόνο
κι από τραγούδι αμάθητοι

Μόνος εσύ ο αιρετικός της ύλης αλλ'
ομόθρησκος των αετών το ύστερο άλμα
τόλμησες. Κι οι ποιμένες σ' είδανε της Πρεμετής
μες στης άλλης χαράς το φως να οδοιπορείς πιο νέος

Τι κι αν ο κόσμος μάταιος
έχεις μιλήσει ελληνικά

ως «εις τον έπειτα χρόνον»

κι από την ομιλία σου ακόμη
βγάνουν θυμίαμα οι θαλασσινοί κρίνοι
και κάποιες θρυλικές κοπέλες κατά σε
μυστικά στρέφουνε τον καθρέφτη του ήλιου.

1955

(από Τα Ετεροθαλή - εκδ. Ίκαρος, 2007)

Και... από το "ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ" της "ΑΥΓΗΣ" (21/7/2015) με ανθολόγο του Ιουλίου του 2015 την Άννα Μανούκα

Τελευταίος σταθμός - Γιώργος Σεφέρης / Φωνή και λόγος ελληνικός

......................................................


Τελευταίος σταθμός - Γιώργος Σεφέρης
 

ΤΕΛΕΥΤΑlΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ


Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν.
Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη~
νησιά, χρώμα Θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση
ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά ρίχνοντας κάποτε
σε ταραγμένους δρόμους ποταμούς και μέλη ανθρώπων
βαριά μια νάρκη.
Κι όμως χτες βράδυ εδώ, σε τούτη τη στερνή μας σκάλα
όπου προσμένουμε την ώρα της επιστροφής μας να χα-
ράξει
σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια
στην κάσα ενός φιλάργυρου, και τέλος
ήρθε η στιγμή της πλερωμής κι ακούγονται
νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι~
σε τούτο το τυρρηνικό χωριό, πίσω από τη Θάλασσα του
Σαλέρνο
πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού, στην άκρη
μιας φθινοπωρινής μπόρας, το φεγγάρι
ξεπέρασε τα σύννεφα, και γίναν
τα σπίτια στην αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.
Σιωπές αγαπημένες της σελήνης.

Είναι κι αυτός ένας ειρμός της σκέψης, ένας τρόπος
ν' αρχίσεις να μιλάς για πραγματα που ομολογείς
δύσκολα, σε ώρες όπου δε βαστάς, σε φίλο
που ξέφυγε κρυφά και φέρνει
μαντάτα από το σπίτι κι από τους συντρόφους,
και βιάζεσαι ν' ανοίξεις τη καρδιά σου
μη σε προλάβει η ξενιτιά και τον αλλάξει.
Ερχόμαστε απ' την Αραπιά, την Αίγυπτο την Παλαιστίνη
τη Συρία
το κρατίδιο
της Κομμαγηνής που 'σβησε σαν το μικρό λυχνάρι
πολλές φορές γυρίζει στο μυαλό μας,
και πολιτείες μεγάλες που έζησαν χιλιάδες χρόνια
κι έπειτα απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες
χωράφια για ζαχαροκάλαμα και καλαμπόκια.
Ερχόμαστε απ' την άμμο της έρημος απ' τις Θάλασσες του
Πρωτέα,
ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες,
καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του.
Το βροχερό φθινόπωρο σ αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που Θά 'λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μοναχά κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.
Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους~
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο~
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν~
σαν έρθει ο Θέρος
προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι~
σαν έρθει ο Θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύουνται μες στ' αγαθά τους, άλλοι ρητο-
ρεύουν.
Αλλά τα ξόρκια τ' αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι Θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του Θερίζειν.

Πάλι τα ίδια και τα ίδια, Θα μου πεις, φίλε.
Ομως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου
τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.
lσως και να 'Θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων
ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει,
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων
ν' ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ' το δέντρο του μπαμπού,
καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
Ομως ο τόπος που τον πελεκούν και που του καίνε σαν
το πεύκο, και τον βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια,
νύχτες και νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που Θα βουλιάξει καθώς το δει-
χνουν οι στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση
κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν~
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελόυτας
λεύγες και λεύγες~
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωυτανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει~
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.

Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης
που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας~ "Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε..."
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.

Cava dei Tirreni, 5 Οκτωβρίου '44


                                                         ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ