Κάτω από το πέπλο... / Φωτογραφία έτσι χωρίς... μπορεί και... με νόημα

...........................................................

                  Κάτω από το πέπλο...

 

Τέσσερα μικρά ποιήματα του Γιάννη Πατίλη (γ. 1947) (Ανθολογία Νεοελληνικής Ποίησης Σπ.Κοκκίνη, 2000)

.......................................................

Γιάννης Πατίλης   (γ. 1947)

Απορία

Και τόσα χρόνια που περπάτησα στη γη

και είδα δρόμους σκοτεινούς

και δρόμους φωτεινούς

αναρωτιέμαι

αν ζει κάτι από μας αληθινά

ή αν απλώς

εξέχουμε απ’ το χώμα…

                

                  Γόρδια Δεσμά

Απ’ τα Γόρδια Δεσμά

άλλα λύνονται

άλλα κόβονται

τα πιο πολλά

γίνονται βρόχοι

στο λαιμό μας.

                     Το δικαίωμα στη σιωπή

Εδώ χρειάζεται κάποιο χέρι να φανεί·

να γυρίσει τον διακόπτη του ενισχυτή

να φιμώσει τη  λαμέ τραγουδίστρια

να θάψει βαθιά στη γη τα ψεύτικα τραγούδια

που σαν σπασμένα μπουκάλια μας κόβουν τον λαιμό.

Από τις «Λεπτομέρειες»

Κάθε που γράφω για θάνατο

βαθαίνει  ο στίχος

σα λάκκος.

Όλα τα ποιήματα είναι του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΤΙΛΗ

(από την «Ανθολογία Νεοελληνικής Ποίησης» του Σπύρου Κοκκίνη, εκδ. Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», 2000)

"Αrs Poetica" ποίημα του Ανέστη Ευαγγέλου (1937-1994)

.......................................................

   


ΑΝΕΣΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ 
(1937 - 1994)























                  Αrs Poetica

Το ποίημα δεν είναι τραγούδι,
ανάερη θλίψη για κάτι μακρινό, χαμένο
έστω με την πιο τέλεια μουσική / δεν είναι
αναμονή του άγνωστου, γοητευτική,
μες στην αβεβαιότητά της, προσδοκία.

Το ποίημα είναι μια ανοιχτή πληγή που τρέχει -
όσο πιο ανοιχτή τόσο καλύτερα /  κάνω ποίηση
θα πει τρυπώ το θώρακα μ' ένα νυστέρι
ψάχνω με χέρι σταθερό όπως οι χειρούργοι
γυρεύω την καρδιά και την τρυπώ, χύνω το αίμα
άφθονο μες στις λέξεις - κόκκινο,
ζεστό το αίμα, όλοι το ξέρουν,
το πιο θαυμαστό, το πιο όμορφο πως είναι πράγμα.

                                ΑΝΕΣΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ (1937 - 1994)

από τη συλλογή "Μέθοδος αναπνοής", 1966

από το "Ποιητικό Ανθολόγιο" της "ΑΥΓΗΣ" (17/7/2014)
με ανθολόγο του Ιουλίου του 2014 τον Πρόδρομο Χ. Μάρκογλου 

"Ενας ανώτατος άρχοντας παντός καιρού" Του Φώτη Παπούλια ("Εφημερίδα των Συντακτών" 28/07/14)

 ..............................................................

Ενας ανώτατος άρχοντας παντός καιρού

 

Του Φώτη Παπούλια

"Εφημερίδα των Συντακτών" 28/07/14

Η διαδρομή του Προέδρου της Δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια, από την αντίσταση στα Ιωάννινα, όταν ήταν 15 χρόνων, το υπουργείο Εξωτερικών και το στενό περιβάλλον του Ανδρέα μέχρι και την ορκωμοσία των μνημονιακών κυβερνήσεων.

     

Μια από τις βασικές αρχές του άλματος επί κοντώ, του οποίου αθλητής είχε υπάρξει ο Κ. Παπούλιας, ορίζει πως «ο παλμός του άλματος επί κοντώ απαιτεί παράλληλα προς την ταχύτητα στο sprint και τη δύναμη εκτινάξεως, μεγάλη δύναμη στους βραχίονες και τον κορμό, καθώς και επιδεξιότητα».

Χαρίσματα που ο Πρόεδος της Δημοκρατίας όχι μόνο ανέπτυξε αλλά και καλλιέργησε στην πολιτική του ζωή, η οποία, όπως ίδιος αρέσκεται να λέει, «ξεκίνησε όταν 14χρονος οργανώθηκε στην Αντίσταση», λίγο μικρός, αλλά έτσι ήταν εκείνη την εποχή, που τα παιδιά πήγαιναν στην Α΄ Δημοτικού τεσσάρων ετών, στο Μολυβδοσκέπαστο Ιωαννίνων, για τον γιο του βενιζελικού υποστράτηγου Γρ. Παπούλια.

Χρόνια μετά, στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου 2011 στη Θεσσαλονίκη, με τη χώρα να στενάζει από το Μνημόνιο και τους πολίτες να διαδηλώνουν μπροστά του, προφανώς ξέχασε την αντιστασιακή του δράση και καταφέρθηκε εναντίον τους, λέγοντας «είναι ντροπή να με αποκαλούν προδότη, όταν εγώ πολέμησα από τα 15 μου για την πατρίδα».

Ουδέναν έπεισε, αλλά, εντάξει, η Δημοκρατία ενίοτε συγχωρεί τις ιστορικές παραλείψεις. Είναι βέβαιο ότι αν μπορούσε να διαλέξει όνομα, λίγο δύσκολα θα επέλεγε το βαπτιστικό του, Κάρολος, ιδέα του νονού του, στρατηγού Βλάχου, ο οποίος, όντας οπαδός του Καρλ Κάουτσκι, του έδωσε το όνομα του ειδώλου του. Από το δημοτικό της Πωγωνιανής και τη Ζωσιμαία Σχολή, βρέθηκε στην Αθήνα και στα Γυμνάσια Π. Φαλήρου και 7ου Παγκρατίου, σπούδασε νομικά σε Αθήνα και Μιλάνο και μετά στην Κολονία για σπουδές στο διεθνές δίκαιο.

Η αντιστασιακή του δράση στα χρόνια της δικτατορίας μέσα από τη συχνότητα της Ντόιτσε Βέλε δεν είχε περάσει απαρατήρητη από τους μετέπειτα συντρόφους του στο ΠΑΣΟΚ. Για τους περισσότερους ήταν «ο άκαπνος και σιγουράκιας» και για άλλους «ο πονηρός Ηπειρώτης που κατάφερνε να επιβιώνει». Από το 1977 μέχρι το 2004 που εκλεγόταν βουλευτής Ιωαννίνων, μάλλον ήταν ο πλέον «άφωνος». Οσοι τον θυμούνται από εκείνη την ηρωική εποχή του Κινήματος, λένε πως «δεν τον είχαμε ακούσει να μιλά σε συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής ή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας ή σε συνέδρια».

Κακές γλώσσες του πάλαι ποτέ κραταιού κόμματος επιμένουν ακόμα και σήμερα πως «ο Ανδρέας Παπανδρέου τον έκανε παρέα γιατί έλεγε ωραία ανέκδοτα» και γιατί «ποτέ δεν του χαλούσε χατίρι». Εξάλλου, μόνο τυχαία δεν τον εμπιστεύθηκε ως «δανειστή» του για το περίφημο, κατά τη Γιαννουπούλειο έκφραση, «κωλόσπιτο». Στην Ελληνική Δημοκρατία αυτή η ιδιότητα μέτρησε ιδιαίτερα… Οπως και οι στενές του σχέσεις με το καθεστώς εξουσίας «Μιμής και λοιπών φίλων», που του εξασφάλισε τη θέση του υπουργού Εξωτερικών και το διάστημα 1993-1996… Γεγονός που εξηγεί και τις «τυπικές έως κακές σχέσεις που είχε με τον Κ. Σημίτη».

Οσοι τον θυμούνται από τη θητεία του στο υπουργείο Εξωτερικών ισχυρίζονται ότι «ήταν ένας μάλλον καλός διπλωματικός υπάλληλος, εκτελεστής των εντολών του Ανδρέα Παπανδρέου, χωρίς πρωτοβουλίες και όραμα», αν και του αναγνωρίζουν την απόλυτα επιτυχημένη διαμεσολάβησή του για την αποχώρηση των εγκλωβισμένων μαχητών, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Αραφάτ, με ελληνικά πλοία από την Τρίπολη του Λιβάνου το 1983. «Ηξερε καλά τα Βαλκάνια», διατείνονται ακόμα και σήμερα πρώην στελέχη του ΥΠΕΞ, αλλά πάντα βάδιζε «by the book».

Xαμηλών τόνων, ευγενής, πάντα κοντά σε ισχυρούς φίλους, η αρχή της ιστορίας των Ιμίων θα τον βρει στη θέση του υπουργού Εξωτερικών. Ο διάδοχός του, και άσπονδος φίλος του, Θ. Πάγκαλος θα ήταν ο βασικός πρωταγωνιστής της κρίσης. Στο ΠΑΣΟΚ ήταν γνωστό ότι «ο ένας δεν ήθελε να βλέπει τον άλλο» και στην τελετή παράδοσης – παραλαβής στο υπουργείο το σχόλιο ήταν «ο τσέλιγκας φεύγει, ο αμπελουργός έρχεται». «Τσέλιγκας», γιατί είναι γνωστή η ιστορία της διασημότερης ελληνικής στάνης, στην οποία μέτοχος είναι ο Κ. Παπούλιας…

Τον Δεκέμβριο του 2004, ο Κώστας Καραμανλής τον πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τότε στελέχη της Ν.Δ. θυμούνται ότι «δεν χρειάστηκε και ιδιαίτερος κόπος για να αποδεχθεί την πρόταση», και αντίστοιχα οι του ΠΑΣΟΚ ισχυρίζονται πως «ακολούθησε το προηγούμενο του Κ. Στεφανόπουλου: και οι δύο ανασύρθηκαν από το πουθενά». Το βραχύ διάστημα της συγκατοίκησής του με τον «γιο του φίλου του» για όσους τον γνωρίζουν καλά μάλλον ήταν «από τα ευτυχέστερα της πολιτικής του καριέρας». Οχι πως «και με τους υπόλοιπους πρωθυπουργούς είχε κακές σχέσεις». Τον Φεβρουάριο του 2010 επανεξελέγη, τον ψήφισε το τότε ολόκληρο μνημονιακό μπλοκ, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ.

Υπογράφει μνημονιακούς νόμους, ορκίζει μνημονιακές κυβερνήσεις, ό,τι κάνει δηλαδή ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην Ηρώδου του Αττικού, ασχέτως αν ενίοτε προκαλεί το κοινό περί δημοκρατίας αίσθημα. Μάλλον καθόλου τυχαίο το ξέσπασμα της παλιάς του φίλης Σεμίνας Διγενή, όταν σε ανοιχτή επιστολή της του είχε γράψει «Σου έλεγα ότι μου θυμίζεις στο προφίλ τον Μ. Μπράντο στην “Ανταρσία” και γέλαγες, ακόμα Κάρολε μου τον θυμίζεις, αλλά στον “Νονό”…».

Παλιοί του φίλοι θυμούνται πως συνήθιζε να τους λέει: «Αν δεν φτάσω ψηλά, εκεί που θέλω, τότε θα γίνω τσέλιγκας». Μόνο που και ο «τσέλιγκας» από ψηλά ατενίζει τα χαμηλά, κύριε Πρόεδρε…

"Το όνειδος" γράφει ο Γιώργος Βότσης (tvxs.gr, 28 Ιουλ. 2014)

.........................................................
 

Το όνειδος

 

 

 

tvxs.gr, 28 Ιουλ. 2014

γράφει ο Γιώργος Βότσης

 

«Μπορεί ένα κράτος να πληρώσει την κακοδιαχείριση των οικονομικών του με την ίδια του την υπόσταση;» ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΑΜΑΝΩΦ, σύμβουλος Επικρατείας

Δεν ζητάει μόνο τα ρέστα, ανερυθρίαστα, ο πολλαλώς υπόλογος Γ. Εμίρης, διευθύνων σύμβουλος του δυσώνυμου και ψευδώνυμου ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο έχει αναλάβει, κατ' αποκλειστικότητα, το ανόσιο έργο να ξεπουλήσει τον εθνικό μας πλούτο για να εξοφληθούν μέχρι δεκάρας οι πιστωτές μας. Εχει το θράσος να απειλεί κιόλας:

«Εν τέλει -λέει- πρέπει να γίνουμε πιο δυσάρεστοι με όσους θέτουν εμπόδια στην ανάπτυξη των έργων»!

Πού το λέει; Δεν δυσκολεύτηκε, βέβαια, να βρει πρόσφορο βήμα (στο «Βήμα» 20-7-14) για να αντικρούσει, χωρίς και να το κατονομάζει, το Ιδρυμα Μαραγκοπούλου και την ανατριχιαστικά αποκαλυπτική έκδοσή του «ΤΑΙΠΕΔ: όργανο εκποίησης της περιουσίας και κατάργησης της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας» (παρουσιάστηκε στους δημοσιογράφους στις 7-7-14).

Κατά τα ειωθότα του «Συγκροτήματος», ο δημοσιογράφος που παίρνει τη συνέντευξη δείχνει με την πρώτη κιόλας ερώτηση («Γιατί καθυστερούν οι ιδιωτικοποιήσεις;») ότι παρέχει καλές υπηρεσίες και δεν προτίθεται να κακοκαρδίσει τον συνομιλητή του με κριτική και με ανοίκειες ερωτήσεις του τύπου:

Τι είσθε, κύριε; Αξιωματούχος του Δημοσίου ή εγκάθετος των δανειστών; Ως διευθυντικό στέλεχος Α.Ε. ιδιωτικού δικαίου, πάντως, κρατικός λειτουργός δεν είσθε, για να αυτοπροβάλλεσθε σαν προστάτης του δημοσίου συμφέροντος: Πού λογοδοτείτε; Ποιος σας ελέγχει; Από ποιον παίρνετε εντολές; Γιατί λειτουργεί το ΤΑΙΠΕΔ με αδιαφάνεια; Πώς γίνεται στο Δ.Σ. να μετέχουν δύο εκπρόσωποι των δανειστών και οι συζητήσεις, οι αποφάσεις και οι υπέρογκες δαπάνες του να είναι απόρρητες ακόμη και για το Κοινοβούλιο; Γιατί ψευδολογεί ώς και ο τίτλος της εταιρείας σας για δήθεν αξιοποίηση μόνο της «ιδιωτικής περιουσίας» του Δημοσίου, όταν έχετε βγάλει στο σφυρί αεροδρόμια, λιμάνια, εθνικούς δρόμους, επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, τον αιγιαλό, αρχαιολογικούς χώρους και άλλα, εκτός συναλλαγής, κοινόχρηστα αγαθά της δημόσιας κτήσης; Και, επί τέλους, τι φοβάστε και έχετε διασφαλίσει (Από την τρόικα; Την κυβέρνηση; Ειδικά από τον Βενιζέλο, που είναι μανούλα σ' αυτά;) ποινική ασυλία; Οτι παρανομείτε και μόνο που υπάρχετε, αφού ο ιδρυτικός σας νόμος (αδιανόητα αποικιοκρατικός, χωρίς το όμοιό του πουθενά στην Ευρώπη) συγκρούεται κατάφωρα με το Σύνταγμα, το διεθνές δίκαιο και διεθνείς συμβάσεις;

Δεν είναι για χάχανα -για αυταπόδεικτη εθνική μειοδοσία με γνωστούς Ελληναράδες να πρωταγωνιστούν μιλάμε.

Να τος, λοιπόν, ο μεταμεσονύκτιος τηλεοπτικός ντελάλης Αδωνις Γεωργιάδης, αυτόκλητος (;) κεκράκτης του ΤΑΙΠΕΔ, να σκούζει εξυπνακίστικα (στο «ΒΗΜΑ FM»):

«Για καθίστε, ρε μάγκες. Εχουμε το μεγαλύτερο αιγιαλό στον πλανήτη. Να μη βγάλουμε κανένα φράγκο, να βρει και κανένας άνθρωπος δουλειά, να μειωθούν οι φόροι, να περνάμε καλύτερα;».

Ψεύδεται ασύστολα, βεβαίως. Και το ξέρει. Ούτε ένα ευρώ από το ξεπούλημα του εθνικού μας πλούτου πάει στο δημόσιο ταμείο: Ολα στους δανειστές. Ξέρει καλά, επίσης, και δεν καταπίνει τη γλώσσα του ο κραυγαλέος υπερ-πατριώτης, ότι δεν είναι μόνον (;) ο αιγιαλός. Στο σφυρί βγάζουν και τον Μιλτιάδη και τον Θεμιστοκλή και τον Λεωνίδα. Τα μνημεία μας, την ιστορία μας, την εθνική μας ταυτότητα, την ψυχή μας...

Ενδεικτικό, το πωλητήριο του ΤΑΙΠΕΔ για τις Θερμοπύλες (ιαματικές πηγές συν 790 στρέμματα - αφήνουν μόνο το άγαλμα του Λεωνίδα απ' έξω):

«Περιοχή με μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον, όπου διεξήχθη η γνωστή μάχη των Θερμοπυλών μεταξύ Ελλήνων και Περσών το 480 π.Χ...».

Ανάλογο το πωλητήριο και για τον αρχαιολογικό χώρο της Σαλαμίνας, που τον αποχαρακτήρισαν (εξαίρεσαν μόλις 19 στρέμματα!) και τον παρέδωσαν λεία στο αδηφάγο ΤΑΙΠΕΔ.

Ιδού το όνειδος. Δεν έχουν ιερό και όσιο, οι άθλιοι... Μιλάνε με μεγάλα λόγια για πατρίδα και την πουλάνε - που λέει και ο Αλέξης Τσίπρας...

Το τρίτο από τα πεδία μαχών των «περσικών πολέμων», που άλλαξαν τον ρου της Ιστορίας, τον ιερό χώρο του Μαραθώνα, γνωστό στην οικουμένη περισσότερο, ίσως, και από τον Παρθενώνα, πρόλαβε και τον βεβήλωσε ο Ευ. Βενιζέλος - ο σημερινός συγκυβερνήτης, τρομάρα μας. Χθες και σήμερα οι ίδιοι «μοιραίοι ηγέτες» διεκπεραιώνουν τη «διαχειριστική υποτέλεια» (κατά τον Λαοκράτη Βάσση, στο έξοχο άρθρο του για τη χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης και τη σημερινή «εθνική συμφορά», στην περασμένη «Κυριακάτικη Ε»).

Σε Ολυμπιακό κωπηλατοδρόμιο (!) μετέτρεψε τον ιερό χώρο ο αδίστακτος Βενιζέλος, χωρίς αντίσταση, αλίμονο.

Ερώτησα τότε τον πρωθυπουργό Κ. Σημίτη:

«Η λίμνη στα Γιάννενα είναι έτοιμη. Η Υλίκη το ίδιο. Γιατί, λοιπόν, στον Μαραθώνα το κωπηλατοδρόμιο;»

Η απάντησή του με άφησε άναυδο:

«Δεν σου φτάνει, Γιώργο, που έχεις και τη Δάφνη με το μέρος σου;»

Στο βρόντο πήγαν οι συνεχείς εκκλήσεις μας με τον αξέχαστο Αντώνη Καρκαγιάννη (από την «Καθημερινή» αυτός) για κινητοποιήσεις και αντίσταση.

Μοναδικό βάλσαμο, το μήνυμα του μεγάλου φιλέλληνα, ιστορικού και αρχαιολόγου Νίκολας Χάμοντ:

«Να με αξιώσει ο θεός να ξαναδώ την ιερή πεδιάδα του Μαραθώνα, πριν την καταστρέψουν οι βάνδαλοι...».

Δεν πρόλαβε...

Την έκκληση τώρα, για αντίσταση στους ολετήρες, την απευθύνω σε κάθε πραγματικό πατριώτη. Πρωτίστως, όμως, στους νέους περιφερειάρχες Αττικής και Στερεάς Ελλάδας.

Η Ρένα Δούρου έχει ήδη εκδηλώσει ευαισθησία για τη Σαλαμίνα. Ας την εκφράσει έμπρακτα και ας την επεκτείνει και στον Μαραθώνα -σε συνεργασία με τους νέους δημάρχους. Να περισωθούν και να αναδειχθούν τα δύο ανεκτίμητα ιστορικά μνημεία.

Ο φέρελπις Κώστας Μπακογιάννης να ξαναθυμίσει το «Μολών λαβέ» για τις Θερμοπύλες. Συν τοις άλλοις, το χρωστάει στη μνήμη του πατέρα του Παύλου Μπακογιάννη, παθιασμένου Ρουμελιώτη, και του παιδαγωγού του, του καλού μου Δήμου Μαυρομμάτη, που σίγουρα του δίδαξε και τον Μακρυγιάννη:

«Δι' αυτά πολεμήσαμεν»...

Ελευθεροτυπία

"Η Μεταπολίτευση ως μεταθανάτια ζωή" εγραψε ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης ( http://www.tovima.gr, 27/07/2014)

.............................................................

Η Μεταπολίτευση ως μεταθανάτια ζωή

 

 

εγραψε ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης 

  http://www.tovima.gr, 27/07/2014

 

 

Μεταπολίτευση αποκαλούμε τη σαραντάχρονη (πλέον) πολιτική ζωή της χώρας ύστερα από την κατάρρευση της δικτατορίας. Ο όρος ενέχει τη σημασία της μετά-βολής, της μετά-βάσης από μια κατάσταση σε μιαν άλλη, από τη δικτατορία στη δημοκρατία, από το Κακό στο Καλό. Ωστόσο με την πάροδο των χρόνων και την επάνοδό μας σε μια κατάσταση χειρότερη σε πολλά από την προδικτατορική αποσύνθεση, ο αισιόδοξος όρος όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στα συμβαίνοντα, αλλά, αντιθέτως, έχει μεταπέσει σε κούφια μετά-πολιτική ρητορική. Τηρουμένων των αναλογιών, «μετά-πολίτευση» σημαίνει ό,τι και οι διάσημοι όροι «μετά-λογοτεχνία» ή «μετά-μοντέρνο», δηλαδή σχεδόν τίποτε - και ας με συγχωρέσουν οι ειδήμονες αναλυτές. Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, η μεταπολίτευση είναι όρος κενός περιεχομένου. Χρησιμοποιείται κυρίως από τους πολιτικούς για να δηλώσουν πως η παρουσία τους, η δράση τους, η σκέψη τους, τελοσπάντων, έχει κάτι το μοντέρνο, το «μετά», το πραγματικό. Είναι έτσι; Μέσα στα σαράντα χρόνια παρήχθη, όντως, κάποια νέα πολιτική ιδεολογία και ηθική, ή μήπως ξαναπέσαμε στα χειρότερα «προ»; Πήγαμε πιο «μετά», ή γυρίσαμε πιο «πίσω»;

Με την πτώση της δικτατορίας συνέβησαν και πράγματα θετικά. Η ίδια η αποκατάσταση της δημοκρατίας είναι ένα μείζον, θεμελιώδες γεγονός. Οτι μπορέσαμε και σηκώσαμε το «κεφάλι από τς ερμιές» και σταθήκαμε όρθιοι μετά από την τραγωδία της Κύπρου και τη διαλυμένη Πολιτεία δεν είναι και λίγο. Οι όποιες αρχικές μεταρρυθμίσεις θα μπορούσαν, αν είχαμε μυαλό, να γίνουν πιο ριζοσπαστικές, πιο τολμηρές και θα είχαμε οδηγηθεί, πιθανότατα, σε ένα σύγχρονο, ευνομούμενο, οικονομικά εύρωστο κράτος, καύχημα της Ευρώπης. Δεν έγινε. Τι έφταιξε; Η λαϊκίστικη ρητορεία του Ανδρέα περί «αλλαγής» (δε μιλούμε για τα σκάνδαλα); Ο υπερτροφικός συνδικαλισμός, η ανίατη πολιτική διαφθορά, το κακό ριζικό μας; Παρά τα θετικά, υπήρξαν εγκληματικές ενέργειες όλα αυτά τα χρόνια εναντίον του Λαού και της δημοκρατίας. Μας κυβέρνησαν (και μας κυβερνούν) ακατάλληλα (ή και διεφθαρμένα) άτομα επειδή είχαν τη βούλα του «σοσιαλιστή», του «δημοκράτη» ή του «νεωτερίζοντος». Ομως δεν έλειψαν οι αγαθές προθέσεις· αυτό που έλειψε και λείπει είναι η εντιμότητα των προσώπων και η ικανότητά τους να δώσουν ορθές λύσεις στα προβλήματα. Αυτό που περισσεύει, ακόμη και τώρα μέσα στην κρίση, είναι ο ερασιτεχνισμός. Τα καβαλημένα κομματικά καλάμια που εμείς έχουμε εκλέξει. Οσοι έχουν συναλλαγές με την Εφορία θα καταλάβουν τι εννοώ. Τις πταίει λοιπόν; Ημείς.

Ενα καλό παράδειγμα χρόνιας ασχετοσύνης (αν όχι και δόλου) συνιστούν οι κομματικοί υπουργοί Παιδείας. Με την εξαίρεση δυο-τριών προσώπων (και αυτή η εξαίρεση ας τοποθετηθεί στην αρχή) οι άλλοι το μόνο που έκαναν ήταν να οραματίζονται μετά-ρρυθίσεις, μετά-αλλαγές, μετά-τομές, μετά-προγράμματα, μετά-δομές κ.λπ. όλοι τους ζούσαν τη φαντασίωση του «μεταρρυθμιστή». Και αν κάποιος ορθολογικός σχεδιασμός προτάθηκε, χάθηκε. Κι αν κάποια ουσιώδης αλλαγή πήγε να ξεμυτίσει, γύρισε πίσω. Κομματικά συμφέροντα; Ναι. Αλλά όχι μόνο: οι περισσότεροι από τους υπουργούς Παιδείας υπήρξαν ελαττωματικοί! Δυσλειτουργικοί. Ας δούμε τους δείκτες προόδου των σχολείων μας, ας μελετήσουμε τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών τα τελευταία σαράντα χρόνια και ας κρίνουμε ψύχραιμα: είναι σήμερα καλύτερη η Παιδεία από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης; Πέτυχε κάποια ουσιώδης, θεμελιακή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση; Εχουμε σήμερα καλύτερους δασκάλους από τότε; Πέτυχε το Σχολείο; Πέτυχαν τα ΑΕΙ, πέτυχαν τα ΤΕΙ;

Με βάση τα παραπάνω μου φαίνεται προσφορότερο να ερμηνεύσουμε αυτή την περίοδο της Μεταπολίτευσης (με τα όποια αρνητικά και θετικά) με όρους όχι πια πολιτικούς, αλλά μετά-φυσικούς, ή καλύτερα, μετά-θρησκευτικούς. Οπως, λοιπόν, δείχνει η καθημερινότητα, σε αυτή τη «μετά-πολίτευση» δεν υπήρξε όντως ανάσταση της Πολιτείας και των θεσμών της. Αναγέννηση, δημοκρατική παλιγγενεσία κ.λπ. Αντίθετα, ενώ η μεταπολίτευση προέκυψε από τη πτώση της δικτατορίας, όλα τείνουν προς έναν πολυπρόσωπο φασισμό, όλα μοιάζουν να καταλήγουν σε έναν ψευδεπίγραφο κοινοβουλευτισμό. Απόδειξη: η είσοδος της Χρυσής Αυγής στη Βουλή. Τείνω, λοιπόν, να πιστέψω πως η ελληνική «μεταπολίτευση» είναι αυτό που περιγράφει τόσο παραστατικά ο Δάντης ως «κατάσταση των ψυχών μετά θάνατον» (status animarum post mortem)! Σε αυτόν τον «μεταθανάτιο» δαντικό τόπο ζούμε όλοι, σαράντα χρόνια τώρα, όντας «νεκροί». Αλλες ψυχές βουρλίζονται στην Κόλαση της ανέχειας και της οδύνης, άλλες ελπίζουν πως ένα Καθαρτήριο Κόμμα θα τις οδηγήσει στην Εδέμ, άλλες ζουν, τώρα και πολλές δεκαετίες, σε έναν Παράδεισο, στον οποίο κάποιος τους έμπασε από τα πλάγια. Κοντολογίς, όλοι ζούμε καλά, μολονότι από καιρό είμαστε πολιτικά νεκροζώντανοι. Ο Ανδρέας ζει. Η Αριστερά ζει. Οι αντιστασιακοί ζουν (μερικοί μάλιστα βασιλεύουν ακόμη). Το Πολυτεχνείο; Ζει και είναι μια χαρά. Η Δημοκρατία; Ζει και ανδριεύει και κάθε χρόνο (τέτοιες μέρες) σβήνει ένα παραπάνω κεράκι γενεθλίων.

Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας.

[Η «Οδύσσια» του «ακατάλυπτου» «ανθελλινισμού»] έγραψε ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ ("Καθημερινή", 27.07.2014)

 .............................................................

Η «Οδύσσια» του «ακατάλυπτου» «ανθελλινισμού»

  έγραψε ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

  "Καθημερινή",  27.07.2014 

Από πομπό σε πομπό έφτασε και στον δικό μου υπολογιστή ένα ακράδαντο τεκμήριο ότι τα γονίδιά μας είναι γνησίως ελληνικά και γραμματιζούμενα. Δεν μπορεί, έλεγα βλέποντάς το και μειδιώντας, κάποιος το κατασκεύασε για να προβοκάρει, τραβολογώντας ώς τα άκρα το αρχικό αυθεντικό υλικό. Διάβολε, δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι σε ένα κείμενο που θέλει τάχα να υμνήσει τα ελληνικά (υπό τον πρωτότυπο υπότιτλο «Το θαύμα των θαυμάτων είναι ένα και μοναδικόν Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ»), έβαλε την ουρίτσα του όχι μόνο ένας δαίμονας του τυπογραφείου αλλά λεγεώνα ολόκληρη.
Κοκκινισμένο σαν μαθητική έκθεση το έλαβα το «τεκμήριο»· λιβάδι με παπαρούνες. Ορίστε λοιπόν λίγα άνθη: «ακαταλύπτως», «ανθελλινισμού», «εσυνεχίσθει», «εδιδάχθει», «συνοστίζουν» (και μάλιστα ύστερα από τέτοιον σάλο για το «συνωστίστηκαν»), «κουρεύτικαν», «κλαδεύτικαν», «Οδύσσια» και πιο κάτω «Οδύσεια» (αν την έγραφε και τρίτη φορά, ίσως την πετύχαινε ο ομηροκτόνος). Και βεβαίως, «βαιβαίως», με δύο αι· ίσως για να ξυπνάει αμέσως μέσα μας το αιαί, ιαί, βαβαί, παπαί, ιαταταί. Τι θέλει να πει με όλα αυτά ο κατά γλωσσοκτονικήν φαντασίαν γλωσσολόγος μας; Ακολουθούν εκλεκτά αποσπάσματα του κειμένου του, με την ορθογραφία, τη στίξη και τη σύνταξή του, με τους σολοικισμούς και τους βαρβαρισμούς του – και με τα νι του φυσικά, που κατά τους αστικούς μύθους πιστοποιούν και επικυρώνουν την ελληνικότητα. Να με συγχωρέσει ο μαιτρ, αλλά τα πνεύματα και τις περισπωμένες του δεν μπορώ να τις αναπαραγάγω εδώ, δεν μου το επιτρέπει ο άθλιος κομπιούτερ μου, «ανθελλινικός» «βαιβαίως». Εντός αγκυλών, οι παρεμβασούλες μου:
Η ελληνική λοιπόν, για να καμαρώνουμε, «είναι η γλώσσα με το πλουσιότερον λεξιλόγιον εις τον κόσμον. Αυτή ήτο η γλώσσα που ομιλούσαν ακαταλύπτως οι πρόγονοι μας και είναι γλώσσα ηλικίας 11.500 ετών» [κουκιά μετρημένα]. «Αυτήν την γλώσσαν επέλεξεν και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός» [Εβραίος ωστόσο], «διότι είναι η Δική του γλώσσα διά να είπη, όταν τον επλησίαν [sic] Ελληνες να ακούσουν τον Θεϊκόν του λόγον "Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του Ανθρώπου". Μετά το 1975» [καταραμένη μεταπολίτευση, λοχίας που σου χρειάζεται] «εις την Ελλάδα έχομεν την κυριαρχίαν μιας μικρής ομάδος "ανθρώπων" με περιορισμένας πνευματικάς ικανότητας των αυτοαποκαλούμενων προοδευτικών και την αντικατάστασιν της γραμματικής του Κου Τζαρτζάνου με αυτήν του τριανταφυλλίδη» [με πεζό το ταυ], «μια γραμματική προερχομένη από άτομα περιορισμένων πνευματικών ικανοτήτων ή και ατόμων με στοιχεία ανθελλινισμού» [εύκολα τα εντοπίζει ένας μαγνητικός τομογράφος εφοδιασμένος με ειδικό πρόγραμμα, διατιθέμενο στα καταστήματα Παναγιώταρου]· «μια γραμματική φτιαγμένη από αδυνάτους και ασημάντους, διά να κατασκευάση μαθητάς αδυνάτους και ασημάντους, ομοίους με αυτούς. Και όπως λέγει και ο Πλάτων εις την πολιτείαν του» [με πι πεζό και δίχως εισαγωγικά ή πλάγια γράμματα, σαν να λέμε η πολιτεία του Κολοράντο), "ή ουκ αεί το όμοιον ον όμοιον παρακαλεί". Σε αυτήν κουρεύτικαν και κλαδεύτικαν πολλά. Κλάδεψαν τα πνεύματα» [παρεμπιπτόντως, σε «κλαδεμένα», απνευμάτιστα ελληνικά έγραφε και ο Πλάτων], «κούρεψαν τους τόνους, δολοφόνεισαν τας κλίσεις» (και επί τη ευκαιρία «δολοφόνεισαν» και το «δολοφόνησαν»), «στραγγάλισαν τας καταλήξεις».
Μια δόση ακόμα: «Οι φερόμενοι ως "έλληνες"» [και «φερόμενοι» και μέσα σε εισαγωγικά και με μικρό το έψιλον, να μάθουν, οι ανθέλλινες), αυτοί λοιπόν οι εξώληδες και προώληδες, οι «συντάκται του εν λόγω βοθρολείματος δολοφονούν εν ψυχρώ τον Ομηρον, καταργούν τα φωνήεντα Ωω, Ηη, ΥυΜ» [ώη ώυ, μάνα μου] «και δύο σύμφωνα το Ξξ και το Ψψ και εισαγάγουν» [sic· αλλά αν έβαζα sic παντού όπου απαιτείται, αγαπητοί, μάλλον θα με σικ-τιρίζατε], «εισαγάγουν» λοιπόν «βάρβαρα σύμφωνα. Αυτόν τον οχετόν των βοθρολειμάτων τον συνοστίζουν άτομμα» [εδώ τα θέλει απανωτά τα sic, αλλά είπαμε] «διακατεχόμενα από σαδιστικόν πάθος και μίσος κατά της Ελλάδος, των Ελλήνων, της Ελληνικής Γραμματείας και φιλοσοφίας».
Φάρσα; Τόσο χοντροκομμένη; Σίγουρος ότι το πόνημα ήταν κάτι ανάμεσα σε τρολάρισμα και προβοκατσιούλα, για να γελοιοποιηθεί η αυτογελοιοποιούμενη ακροδεξιά ιντερνετική ανορθογραφία και αγραμματοσύνη, πληκτρολόγησα διάφορες ομάδες λέξεων, για να δω αν θα βγω πουθενά, σε κάποια πηγή, σε μια πρωταρχή τέλος πάντων, για να πούμε και καμιά βαριά λέξη και να το φυλλοσωφείσομεν το πράγμα. Και ω του θαύματος, του «ελλινικού» θαύματος «βαιβαίως» «βαιβαίως», ο γκουγκλάτωρ, όντως πανδαμάτωρ, με οδήγησε στο αυθεντικό κείμενο και το απέδωσε στον πνευματικό του πατέρα. Φαρδιά πλατιά η υπογραφή του: «Υπό Νικολάου Μπαραμπούτη, Ιατρού Παθολόγου». Πού τα γράφει όλα αυτά ο γιατρός μας, που καλού-κακού οι ασθενείς του θα πρέπει να τον ρωτάνε πώς γράφει τη σκωληκοειδίτιδα, τη χολοκυστογραφία ή τη συμφυσιόλυση πριν αφήσουν στα χέρια του την υγεία τους; Στην επίσημη ιστοσελίδα των «γνησίων», των «γονιδοφόρων», των «καθαρόαιμων», των «ελληνόψυχων». Στην ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής, της οργάνωσης που τα μέλη και οι φίλοι της ξέρουν να τσακίζουν όχι μόνο κόκαλα ανθρώπων αλλά και κόκαλα λέξεων. Εχουν προηγηθεί μάλιστα αρκετά άλλα κείμενα του ελληνογραφέα-καθοδηγητή, πάντα για «εθνικά θέματα» (το Κρυφό σχολειό κ.τ.λ.), και για τα «εθνικά εδάφη» που μας στερούν οι μισούντες ημάς και είμαστε «ακρωτηριασμένοι». Παρουσιάζοντας λοιπόν πρόσφατα τα «Εφτά θαύματα» (ανάμεσά τους και το ομικρονούχο «Μαυσολείον της Αλικαρνασσού»), ο συγγραφεύς καταλήγει στο «θαύμα των θαυμάτων», την ελληνική γλώσσα, που την «ομιλούσαν ακαταλύπτως οι πρόγονοί μας» επί 11.500 χρόνια. Εμ, νά η ρίζα της καταστροφής: Αφού οι πρόγονοι μιλούσαν «ακαταλύπτως» (και ουχί αδιαλείπτως) την ίδια τους τη γλώσσα, αφού δεν καταλάβαινε ο ένας τον άλλον, τι καλό να περιμένουμε;
Και καλά, θα πείτε. Εχει σημασία η αγραμματοσύνη των ελληναράδων; Φυσικά και έχει. Επειδή τα δόγματα περί γλώσσας, αίματος και ιστορίας που διακινούν δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από τα επίσημα και κυρίαρχα (σχολικά, κρατικά, εκκλησιαστικά, στρατιωτικά, μιντιακά). Και επειδή τα δόγματα αυτά χρωστούν τη δημοτικότητά τους ακριβώς στη βάναυση αγραμματοσύνη τους. Είναι «λαϊκά». Οχι «κουλτουριάρικα». Αυτό ευνοεί την άμεση αποδοχή και την αναπαραγωγή τους, καθώς και την ταύτιση των χρηστών τους με τους παραγωγούς τους. Αν σου λένε ό,τι θέλεις ν’ ακούσεις («είμαστε και οι πρώτοι, μάγκα μου»), και ολίγον «ακαταλύπτως» να σου το λένε, το ασπάζεσαι και το προσκυνάς.

"Παρακμή: η αφασία των θεσμικά ακομμάτιστων" (έγραψε ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/7/2014)

..............................................................

Παρακμή: η αφασία των θεσμικά ακομμάτιστων

έγραψε ο  ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

  "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/7/2014

 

Το είπανε: «Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς» –το περιβόητο ΕΣΠΑ– γιατί; Η απουσία λογικού ειρμού στον κομματοκρατούμενο δημόσιο βίο γεννάει όλο και ευτελέστερη εκφραστική, πραγματική αγλωσσία. Τι σημαίνει «πλαίσιο αναφοράς», τι πλαισιώνει αυτό το «πλαίσιο» και σε τι αναφέρεται η «αναφορά»; Γιατί είναι «εθνικό» το πλαίσιο – αφορά μήπως στο πανελλήνιο, προσφέρεται να στηρίξει αναπτυξιακές πρωτοβουλίες οποιουδήποτε πολίτη; Και κατά τι «στρατηγικό», αφού δεν απηχεί κανέναν επιτελικό σχεδιασμό – όποιος προλάβει βολεύεται, και φυσικά προλαβαίνει ο εγγύτερος στην κομματική πλαισίωση του Πλαισίου Αναφοράς.
Πάντως, το γλωσσικά εξαμβλωματικό ΕΣΠΑ θα καλύψει και την εξαετία 2014 - 2020 κάνοντας ακόμα πιο δυσερμήνευτη την απορία: Πώς είναι δυνατό τα Ταμεία της Ε.Ε. να συνεχίζουν να επιδοτούν στη χώρα μας ένα πολιτικό σύστημα κραυγαλέα και προκλητικά ανήθικο, ανίκανο, ανυπόληπτο; Αραγε αφήνει αδιάφορους τους Ευρωπαίους εταίρους μας η ελλαδική πολιτική πραγματικότητα ή μήπως και κάπου τους βολεύει; Αποκλείεται να αγνοούν το πώς διαχειρίστηκαν οι πολιτικοί μας τα ιλιγγιώδη ποσά («πακέτα» και προγράμματα οικονομικής βοήθειας) που μας προσφέρθηκαν, για να μετάσχουμε κι εμείς στη σύγκλιση των οικονομιών των χωρών-μελών της Ε.Ε.
Πακτωλοί χρημάτων πρωτοφανείς στην ιστορία του λυμφατικού κρατιδίου μας, πλούτος ονειρώδης με σκοπό να επενδυθεί σε υποδομές ανάπτυξης και παραγωγικότητας: Να γίνουν λιμάνια, αεροδρόμια, οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο, πρωτοποριακές βιομηχανικές μονάδες, ηλεκτροδότηση δημόσια και δημόσια ναυπηγεία (όχι τσιφλίκια της συνδικαλιστικής κακουργίας), σύγχρονα μέσα μεταφοράς, λειτουργικό σύστημα υγείας, μηχανοργάνωση των δημόσιων υπηρεσιών. Και κατά μέγιστο μέρος αυτός ο χαρισμένος, αμύθητος πλούτος πέρασε στα θυλάκια κομματανθρώπων, λωποδυτών με ονοματεπώνυμο. Η ευκαιρία που δόθηκε στον Ελληνισμό να συγκροτήσει κράτος εκσυγχρονισμένο, σεβαστό στον διεθνή στίβο, να βγει από την καθυστέρηση, την κακομοιριά, το ιστορικό περιθώριο, αυτή η ευκαιρία μεταποιήθηκε σε ιδιωτικές βίλες χολιγουντιανές, σκάφη υπερπολυτελή, καταθέσεις στο εξωτερικό των λωποδυτών κομματανθρώπων. Το κοινωνικό χρήμα λαφυραγωγήθηκε, τα κρατικά ταμεία άδειασαν και η χώρα γέμισε Κροίσους απροσμέτρητης επαρχιωτίλας, απληστίας, πρωτογονισμού.
Αποκλείεται να αγνοούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αυτό το δραματικό Βατερλώ μας, την καταστροφή την ασύγκριτα οικτρότερη της Μικρασιατικής. Στη Μικρασία χάθηκαν κοιτίδες του Ελληνισμού πανάρχαιες, χάθηκε η προϋπόθεση γεωστρατηγικής επιβίωσης του Ελληνισμού, που ήταν πάντοτε η πληθυσμική παρουσία του στις δύο όχθες του Αιγαίου και στο ενδιάμεσο αρχιπέλαγος. Με την πρόσφατη δήωση της χώρας και την καταστροφή της από το πράσινο και το γαλάζιο Πασόκ, χάθηκαν οι κυρίως προϋποθέσεις ιστορικής επιβίωσης του Ελληνισμού: Η συνέχεια της γλώσσας, η βιωματική - εμπειρική (και όχι ιδεολογική) ιστορική συνείδηση, ο πολιτισμός ως συνέχεια της ιδιαιτερότητας του «τρόπου» (και όχι σαν φολκ-λόρ και ψυχαγωγία).
Αραγε το ανήθικο, ανίκανο, ανυπόληπτο πολιτικό σύστημα οδήγησε την Ελλάδα σε τέτοιον παρακμιακό πρωτογονισμό ή η κοινωνική παρακμή προηγήθηκε και καρπός της είναι η σημερινή ντροπή του πολιτικού μας συστήματος; Λογική της κότας και του αβγού, άγονη, ανίκανη να οδηγήσει σε ρεαλιστική αυτογνωσία. Οποιος μπορεί να αξιολογήσει το μέγεθος της συντελεσμένης καταστροφής, απορεί για τη σιωπή, την παρακμιακή παθητικότητα, τουλάχιστον των θεσμικών φορέων που δεν ελέγχονται από την κομματοκρατία. Το «σώμα» (υποτίθεται) των Ελλήνων Επισκόπων, η Ακαδημία Αθηνών, κάποιες επιστημονικές εταιρείες με κύρος και αξιοπιστία, προσωπικότητες του απόδημου Ελληνισμού με κύρος διεθνές. Και το ζητούμενο βέβαια δεν είναι να βγουν κάποιοι τέτοιοι φορείς και να κάνουν δηλώσεις, καταγγελίες, να ηθικολογήσουν, να φλυαρούν γενικόλογα ευχολόγια. Το ζητούμενο είναι να μιλήσουν άλλη γλώσσα, με λογική άλλη από αυτήν των «βελτιώσεων» του αδιεξόδου, να παίξουν σε γήπεδο άλλο από αυτό του πρασινογάλαζου αμοραλισμού και του «αριστερού» μηδενιστικού ατομοκεντρισμού.
Τα χρονικά περιθώρια μοιάζουν στενά ασφυκτικά, το διαπυημένο πολιτικό σύστημα εκκρίνει θανατηφόρα τοξικά στο κοινωνικό σώμα, καθημερινά. Θάνατο, αλογία, βασανισμό. Αυτόν τον καιρό κρίνεται το ζωτικότερο, ίσως, μέτρο για την ύπαρξη λειτουργικού κράτους: το σύστημα αξιολόγησης των υπαλλήλων του Δημοσίου – το απαιτούν οι δανειστές μας, γιατί με το σημερινό μπάχαλο ούτε η τοκογλυφία και η ληστρική φορολόγηση είναι δυνατό να τελεσφορήσουν. Το πελατειακό κράτος της πρασινογάλαζης ατιμίας βασίστηκε στην άρνηση να πιστοποιηθεί η διαφορά του ικανού από τον ανίκανο, του εργατικού από τον τεμπέλη φυγόπονο, του τίμιου από τον χρηματιζόμενο, του ευγενικού από τον βάναυσο στην υπαλλική του συμπεριφορά.
Και τώρα, οι ίδιοι αυτοί που για σαράντα χρόνια ισοπέδωσαν και απαξίωσαν τους δημόσιους λειτουργούς, οι ίδιοι αυτοί θέλουν να επιβάλουν «αξιοκρατία», πειθαρχικό και ποιοτικό έλεγχο της δημοσιοϋπαλληλίας. Ποιος στοιχειώδους νοημοσύνης πολίτης μπορεί να τους εμπιστευτεί, να δεχθεί τον κατ’ επάγγελμα παραχαράκτη ως εγγυητή της γνησιότητας; Οταν βλέπει ο πολίτης με ποια ποιοτική αξιολόγηση επιλέγονται οι υπουργοί της κυβέρνησης –ονόματα που και μόνο το άκουσμά τους προκαλεί θυμηδία ή οίκτο– πώς να εμπιστευθεί, ότι αυτό το τραγελαφικό συνονθύλευμα υστερόβουλων σπιθαμιαίων που δεν πιστεύουν σε καμιά ποιότητα ή αριστεία, θα επιβάλει ποιοτικές διαβαθμίσεις και αξιολογήσεις των λειτουργών του κράτους;
Εχει τεράστια σημασία και δυναμική να αυξάνεται ο αριθμός των πολιτών που συνειδητοποιούν ότι από τον εφιάλτη της καταστροφής και του χάους είναι λογικά και πρακτικά αδύνατο να μας βγάλει το ίδιο πολιτικό προσωπικό, τα ίδια κόμματα που μας βύθισαν στην καταστροφή και στο χάος. Ούτε μπορεί να γεννηθεί κάτι καινούργιο (κόμμα, σχήμα, πρόγραμμα) μέσα στο θεσμικό πλαίσιο, που για τη δική του διαιώνιση έχει δημιουργήσει το σημερινό πολιτικό σύστημα. Το καινούργιο θα γεννηθεί από τη συνειδητοποίηση της ανάγκης, τον πνιγμό της ανάγκης για το καινούργιο. Από συνταγές, ιδεοληψίες και ηθικές προστακτικές δεν γεννιέται το καινούργιο, προκύπτουν μόνο καλές προθέσεις ανέφικτων «βελτιώσεων».
Να πληθύνουν οι συνειδητοποιημένοι πολίτες, με κίνητρο την ανάγκη να κοινωνούνται τα καίρια και ουσιώδη.