Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Γιατί δεν τελειώσαμε με τη Xρυσή Aυγή του Θάνου Δημάδη (www.protagon.gr, 30/9/2013)

.........................................................

Γιατί δεν τελειώσαμε με τη Xρυσή Aυγή

του Θάνου Δημάδη

www.protagon.gr, 30/9/2013

Είναι αρκετή η εικόνα του Μιχαλολιάκου και των συν αυτώ με χειροπέδες να βγαίνουν από τη ΓΑΔΑ, για να συνάγει κανείς το συμπέρασμα ότι «αυτό ήταν, ξεμπερδέψαμε με τη Χρυσή Αυγή», όπως ακούω μετά εκπλήξεως να αναπαράγεται συστηματικά από τα Μέσα Ενημέρωσης και όχι μόνο; Η απάντηση που δίνω στο ερώτημα αυτό είναι προφανώς πως όχι. Είναι τουλάχιστον απλοϊκά επικίνδυνο να θέλουν κάποιοι να πείσουν την κοινή γνώμη ότι αυτές οι συλλήψεις είναι το αντίδοτο στη σύγχρονη αναβίωση του φαινομένου του νεοναζισμού και του φασισμού στη χώρα μας. Ασφαλώς και η Δικαιοσύνη επιτελεί το έργο της και πρέπει να αφεθεί ελεύθερη και ανεξάρτητη να το συνεχίσει, ώστε να ολοκληρωθεί το ποινικό μέρος της αντιμετώπισης αυτού του φασιστοειδούς μορφώματος. Όμως η ποινική εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής δεν συνεπάγεται κατ' ανάγκη και τον πολιτικό αφοπλισμό της στα μάτια όσων την ψήφισαν ή προτίθενται ακόμα και σήμερα- παρά τις αποκαλύψεις για τη δράση της, που έχουν μεσολαβήσει- να την ξαναψηφίσουν. Εκτός λοιπόν από την ποινική απάντηση εκ μέρους της Δικαιοσύνης, απαιτείται και η πολιτική απάντηση που πρέπει να δοθεί εκ μέρους του πολιτικού συστήματος, του κοινοβουλευτισμού και εν τέλει της ίδιας της Δημοκρατίας. Όσο αυτή δεν δίνεται, τότε η άποψη ότι «τελειώσαμε με τη Χρυσή Αυγή» εκτός του ότι αποδεικνύεται αβάσιμη, πολύ φοβάμαι ότι συσπειρώνει ακόμα περισσότερο τον σκληρό και άκρως επικίνδυνο πυρήνα της.
Αυτό το νεοναζιστικό μόρφωμα είναι σαν το φίδι το κολοβό. Ακόμα κι αν κόψεις ένα μέρος του, το φίδι θα συνεχίσει να επιβιώνει. Γι' αυτό πρέπει να το θανατώσεις ακαριαία. Κοινώς, ακόμα κι αν έχει συλληφθεί ένα κομμάτι του ηγετικού πυρήνα της Χρυσής Αυγής, αυτή η συμμορία θα επιχειρήσει- έστω κι αν περάσει κάποιος χρόνος- να ξαναβρεί τον βηματισμό της έστω κι υπό άλλο όνομα ή μανδύα, θα συνεχίσει να προσηλυτίζει εξαθλιωμένο κόσμο και να καρπώνεται από τη δυστυχία, τη φτώχεια και την ανεργία που μαστίζει σε μεγάλο βαθμό την κοινωνία μας. Σε ένα πρώτο επίπεδο, λοιπόν, η πολιτική αντιμετώπιση- που πρέπει να εξελίσσεται παράλληλα με την ποινική- ισοδυναμεί με τη λήψη εκείνων των αναγκαίων πολιτικών που θα εξαλείψουν τις γενεσιουργές αιτίες που οδήγησαν αυτήν τη συμμορία να αυτοπροβάλλεται ως ένα είδος διεξόδου για ένα περιορισμένο αλλά διόλου αμελητέο μέρος του κόσμου. Η Χρυσή Αυγή, μέχρι και σήμερα ακόμα, επιβιώνει διότι μετέρχεται με εξαιρετική δεξιότητα ένα κάλπικο αλλά -όπως φαίνεται- ιδιαίτερα αποτελεσματικό σοφιστικού τύπου δίλημμα, που το επανέλαβαν εμμέσως και κατά τη σύλληψή τους οι βουλευτές της: «μνημόνιο ή Χρυσή Αυγή». Μπορεί ο κόσμος του δημοκρατικού τόξου να συμφωνούμε ότι η επιλογή για την κοινωνία μας δεν μπορεί να είναι ανάμεσα στη λιτότητα ή τον φασισμό, ωστόσο η Χρυσή Αυγή κατάφερε να μετουσιώσει αυτό το σόφισμα σε μία ιδεολογία, που παρά τις αντιδημοκρατικές αντιφάσεις της, βρήκε πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργηθεί πάνω στο δράμα ανθρώπων χωρίς δουλειά και χωρίς προοπτικής επιβίωσης στις αντίξοες συνθήκες της σύγχρονης Ελλάδας των Μνημονίων.
Και πάλι όμως: είναι εξίσου απλοϊκό να λέμε ότι ο τερματισμός των πολιτικών λιτότητας στη χώρα μας θα εξαλείψει μονομιάς την ανάγκη κάποιων ανθρώπων να στραφούν σε μία «Χρυσή» ή αύριο-μεθαύριο «πλατινένια Αυγή», η οποία όσα ονόματα κι αν αλλάξει θα παραμένει το ίδιο απειλητικά ναζιστική για τα κοινωνικά κεκτημένα του προοδευτισμού, του ευρωπαϊσμού, της ισότητας των ανθρώπων, της ελευθερίας, του σεβασμού στη διαφορετικότητα. Σε μία δεύτερη ανάλυση: τη Χρυσή Αυγή δεν την έφεραν στο προσκήνιο μόνο τα Μνημόνια, αλλά το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα που μέσα στη δίνη της παρακμής και της απαξίωσής του επέτρεψε, σταδιακά αλλά σταθερά εξαιτίας δικών του λαθών, την ηθική του αποδόμηση. Όσο το πολιτικό μας σύστημα παραμένει μέχρι σήμερα γονατισμένο και ανήμπορο μπροστά στο αίτημα για την αυτοκάθαρσή του, οι συλλήψεις των Χρυσαυγιτών δεν αρκούν για να ανακτήσει τη χαμένη του τιμή και καταρρακωμένη αξιοπιστία του. Ο ξεπεσμός του κοινοβουλευτικού έργου, η απαξίωση των πολιτικών κομμάτων, η αδιαφάνεια στο τρόπο εσωτερικής θεσμικής και οικονομικής λειτουργίας τους, η παραμονή στο προσκήνιο πολιτικών προσώπων συνυφασμένων με εποχές που θέλουμε να ξεχάσουμε, η πλήρης διάλυση του κράτους, η ύπαρξη πολιτικών ηγεσιών ανήμπορων να κυβερνήσουν άνευ έξωθεν υποδείξεων και μία Δημοκρατία που στηρίζεται εν πολλοίς σε θεσμούς με ρόλο διακοσμητικό, είναι όλα όσα συνθέτουν το πλέγμα μέσα στο οποίο αναδύθηκε και γιγαντώθηκε το φαινόμενο του νεοναζιστικά ακροδεξιού εγκληματικού εξτρεμισμού στην Ελλάδα.
Ας μην τρέφουμε αυταπάτες ότι η βραχυπρόθεσμη εξάρθρωση με όρους μόνο ποινικού δικαίου της εγκληματικής παρακρατικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής είναι ικανή να κάνει μακροπρόθεσμα το τέρας του φασισμού να ξεψυχήσει πολιτικά. Κατά την άποψή μου, δεν αρκεί να βαυκαλιζόμαστε λέγοντας ξανά και ξανά ότι η Δημοκρατία μας είναι ισχυρή. Πιστεύω ότι η Δημοκρατία μας είναι υπό τις παρούσες συνθήκες πολύ εύθραυστη για να υποτιμούμε απειλές, όπως αυτή της Χρυσής Αυγής, όσο δεν ξεριζώνονται οι πραγματικές εστίες εκκόλαψής της.

Είναι νίκη η Χρυσή Αυγή στη μπουζού με την πρεζού; του Κώστα Βαξεβάνη (29 Σεπ 2013 | tvxsteam tvxs.gr)

.........................................................

Είναι νίκη η Χρυσή Αυγή στη μπουζού με την πρεζού;

του Κώστα Βαξεβάνη

11:32, 29 Σεπ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/

/node/139657

Φωτογραφία: Αγγελική

Παναγιώτου/ FosPhotos

Η Χρυσή Αυγή είναι μια εγκληματική οργάνωση, συμφωνώ. Δεν έγινε τώρα, ήταν όσα χρόνια δρα ρατσιστικά, αντιδημοκρατικά και φονικά. Αλλά η Χρυσή Αυγή δεν είναι μια εγκληματική οργάνωση με την έννοια που έχει κάποιος στο μυαλό του μια συμμορία η οποία αποκεφαλίζεται, περνά από τα δελτία ειδήσεων για να το χωνέψουν όλοι και στη συνέχεια εξαφανίζεται ώσπου να εμφανιστεί η επόμενη

Είναι κατ’ αρχήν καλό που φυλακίζονται όλοι αυτοί οι τύποι που πέρα από ναζί είναι το κλασσικό παράδειγμα της μαγκιάς που αναπτύσσεται στο σκοτάδι και τον όχλο και εξαφανίζεται σαν ποντίκι στο φως της αλήθειας; Ναι είναι. Αν κάτι πετυχαίνει η φυλάκισή τους είναι η απομυθοποίηση της οργάνωσης που τα δύο τελευταία χρόνια φαντάζει παντοδύναμη, να δείχνει επιδεικτικά τις σχέσεις με την εξουσία και να καλλιεργεί το προφίλ του λαικού τιμωρού, εμφανίζοντας το έγκλημα ως αναγκαιότητα.

Ο ηρωισμός του Μιχαλολιάκου είναι καθαρά μια τηλεοπτική παραγωγή. Όταν στο παρελθόν βρέθηκε σε αντίστοιχη θέση, με μεγάλη ευκολία είχε καταδώσει όλους τους “συναγωνιστές” του. Όλοι αυτοί οι ύπουλοι μαχαιροβγάλτες των βασανισμένων κορμιών αλλοδαπών, δεν αντέχουν ούτε σε βάσανο ούτε στη βία που θεωρητικά τους τρέφει.

Οι φυλακές δεν είναι κάμπινγκ της Χρυσής Αυγής και στη φυλακή δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να υποστηρίζεις πως είσαι άρειος. Πολύ γρήγορα η σκοτεινή αίγλη της Χρυσής Αυγής, θα γίνει ένα μάτσο από χαρτιά και καταθέσεις όπου ο ένας θα καρφώνει τον άλλο. Υπάρχει νομίζω αυτή η πιθανότητα τώρα που ο αξιότιμος σύζυγος της κυρίας Ζαρούλια πήγε “στη μπουζού με την πρεζού”.

Δεν μπορώ όμως να συμμεριστώ αυτούς που ετοιμάζονται να κάνουν το γύρο του θριάμβου. Η Χρυσή Αυγή είναι μια ναζιστική οργάνωση με ό,τι σημαίνει αυτό για την ιδεολογία και τη δομή της. Έχει πείσει ανθρώπους, έχει παρασύρει άλλους και σίγουρα έχει δώσει περιεχόμενο ζωής σε εκείνους που θέλουν να ταυτίζουν τη βία με την αποφασιστικότητα.

Το κυριότερο όμως είναι πως συνεχίζουν να υπάρχουν όλοι οι αντικειμενικοί λόγοι που την κάνουν προσιτή σε λαικές μάζες, δηλαδή η εξαθλίωση και η φτώχεια. Πόσοι αλήθεια γνωρίζουν πως η αντισυστημικότητα της Χρυσής Αυγής ήταν μια συστηματική συστημικότητα; Πως ψήφιζε όλα τα νομοσχέδια υπέρ εφοπλιστών, τραπεζιτών, επιχειρηματιών την ώρα που ο Παναγιώταρος απειλούσε πως θα αυξήσει την παραγωγή σαπουνιού;

Μπορώ να χαρώ και να ανακουφιστώ ίσως που η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κάνει αυτό που έκανε αφού σκοτώθηκε ένας άνθρωπος και έφριξε η υφήλιος, αλλά δεν μπορώ να θριαμβολογήσω για καμιά νίκης της Δημοκρατίας

Βρέθηκαν ποτέ οι αστυνομικοί που συνεργάζονταν μαζί της για να καλύψουν τόσες υποθέσεις εγκλημάτων; Έπαψε μεγάλο κομμάτι της ελληνικής αστυνομίας να θεωρεί τον φασισμό ως τον σκληρό και αναγκαίο πατριωτισμό; Σταμάτησαν οι αλλοδαποί να θεωρούνται ως άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας και αυτό αντί για ρατσισμός να βαφτίζεται αγανάκτηση;

Ο κρατικός μηχανισμός είναι διαβρωμένος από τους ναζί. Οι ακροδεξιοί παραμένουν στην κυβέρνηση και τα κυβερνητικά πόστα. Ο Άδωνις θα συνεχίσει αύριο να πουλάει τα αντισημιτικά βιβλία του Πλεύρη στην εκπομπή του αποκαλώντας τα “βιβλία βόμβα πέρα από κάθε αμφισβήτηση” και την ίδια ώρα να χαρακτηρίζει συνταγματικά δικαιώματα ως “κοινωνική ανωμαλία”.

Η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση, αλλά η ήττα της δεν μπορεί να σηματοδοτηθεί από τη θριαμβολογία στα κανάλια που ως χθες φρόντιζαν να την απενοχοποιήσουν και να την βάλουν στο πλυντήριο.

Θέλω να προσθέσω μία ακόμη πλευρά από την εμπειρία μου σε έρευνες στο εξωτερικό και την Ελλάδα. Ιστορικά, οι φασίστες μετά τον πόλεμο χρησιμοποιήθηκαν ως πολιτικοί προβοκάτορες. Έβγαλαν τη βρώμικη δουλειά, όποτε το πολιτικό σύστημα ένοιωθε απειλή. Δημιούργησαν πολιτική ανωμαλία και έθρεψαν την ανασφάλεια. Σε αυτό το αρνητικό κλίμα που δημιουργούσαν, κάθε άλλος, συντηρητικός και εγγυητής της πρότερης, ακόμη και αντιλαϊκής κατάστασης, φάνταζε ως λύση. Όταν οι άνθρωποι φοβούνται γίνονται συντηρητικοί και απορρίπτουν το πολιτικό ρίσκο.

Επίσης η ιστορία της σχέσης των φασιστών με την εξουσία, ήταν σχέση με τις μυστικές υπηρεσίες και επαγγελματίες προβοκάτορες. Στην Ιταλία τα χρόνια της “στρατηγικής της έντασης” οι φασίστες έσπρωξαν το εκλογικό σώμα στις παραδοσιακές πολιτικές λύσεις που φάνταζαν να εγγυώνται την ασφάλεια.
Στη δεκαετία του 70 στην Ελλάδα, οι φασίστες βομβιστές (ανάμεσά τους και ο Μιχαλολιάκος), έκαναν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Η σχέση τους με μυστικές υπηρεσίες και τις “Αρχές” είναι πια αποδεδειγμένη

Ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου, ο Αριστοτέλης Καλέντζης ο οποίος φυλακίστηκε, δήλωσε μετά από χρόνια αυτό που υποψιαζόταν κάποιος “ο Καραμανλής μας χρησιμοποίησε για να φαντάζει ο ίδιος δημοκράτης, την εποχή που τον κατηγορούσαν ότι δεν προχώρησε σε καμιά αποχουντοποίηση”
Δεν είναι καθόλου απίθανο η Χρυσή Αυγή να τελειώσει εδώ την “καριέρα” της. Να αποδειχθεί δηλαδή πως αποτέλεσε για το πολιτικό σύστημα της διαφθοράς, το υπηρετικό προσωπικό που όχι μόνο δεν είναι αναγκαίο αλλά στοιχίζει πλέον περισσότερα από όσα προσφέρει.

Ή όπως συνηθίζω να το λέω, αφού τάισαν τον δράκο, τον έθρεψαν, μπορεί τώρα να τον σκοτώσουν για να φανούν οι Αϊ Γιώργηδες του παραμυθιού.

Πηγή: Το κουτί της Πανδώρας

Πώς δημιουργείται ένας Ναζί (1943) - Εξαιρετικό αντιναζιστικό cartoon από τον Walt Disney (video με ελληνικούς υπότιτλους) (http://www.palmografos.com, 20/11/2012)

..........................................................

Πώς δημιουργείται ένας Ναζί (1943) - Εξαιρετικό αντιναζιστικό cartoon από τον Walt Disney (video με ελληνικούς υπότιτλους)

Αναρτήθηκε την 20 Νοεμβρίου 2012, 10:27

"Education for Death: The Making of the Nazi", λέγεται το 10λεπτο φιλμάκι κινουμένων σχεδίων του Walt Disney, που κυκλοφόρησε στις 15 Ιανουαρίου 1943 και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Gregor Ziemer.

Η ταινία παρουσιάζει την ιστορία του μικρού Χανς, ενός αγοριού, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη ναζιστική Γερμανία και ανατρέφεται για να γίνει ένας ανελέητος στρατιώτης.

Στην αρχή της ταινίας, ένα ζευγάρι Γερμανών πρέπει να αποδείξει σε έναν δικαστή Ναζί, ότι έχει καθαρό αίμα Αρείας φυλής και συμφωνεί να αφιερώσει το γιο του, τον οποίο ονομάζει Hans - μετά την έγκριση του δικαστή -, στην υπηρεσία του Αδόλφου Χίτλερ και το Ναζιστικό Κόμμα. Τους δίνεται ένα αντίγραφο του Mein Kampf από το δικαστή ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους προς τον Χίτλερ κι ένα βιβλιάριο, που περιέχει χώρο για 12 παιδιά (ένας υπαινιγμός ότι το ζευγάρι αναμένεται να δημιουργήσει μια μεγάλη οικογένεια για την Πατρίδα).

Καθώς ο Hans μεγαλώνει, μαθαίνει μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της Ωραίας Κοιμωμένης, όπου απεικονίζεται ο Χίτλερ ως ιππότης με την αστραφτερή του πανοπλία και σώζει την Ωραία Κοιμωμένη, μια παχύσαρκη Βαλκυρία, που εκπροσωπεί τη Γερμανία, από την κακιά μάγισσα, που εκπροσωπεί τη δημοκρατία. (Ο αφηγητής σαρκαστικά σχολιάζει ότι "το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας φαίνεται να είναι ότι ο Χίτλερ σήκωσε τη Γερμανία στα πόδια της, την ανέβασε πάνω στη σέλα, και την πήρε για μια βόλτα.") Χάρη σε αυτό το είδος της διαστρεβλωμένης ιστορίας, ο Hans και όλα τα νεαρά μέλη της χιτλερικής νεολαίας γοητεύονται με τον Φύρερ, στο πορτραίτο του οποίου αποδίδουν και το γνωστό χαιτετισμό.

Κατόπιν, το κοινό βλέπει τον Hans άρρωστο και κλινήρη. Η μητέρα του προσεύχεται γι αυτόν, γνωρίζοντας ότι είναι μόνο θέμα χρόνου, πριν οι αρχές έρθουν να τον πάρουν για να υπηρετήσει τον Χίτλερ. Ένας Ναζί αξιωματικός κτυπά την πόρτα για να πάρει τον Hans μακριά, αλλά η μητέρα του λέει ότι είναι άρρωστος και έχει ανάγκη φροντίδας. Ο αξιωματικός της λέει να θεραπεύσει το γιο της γρήγορα και να τον ετοιμάσει να φύγουν, πράγμα που σημαίνει ότι αν Hans δεν γίνει καλά, θα υποβληθεί σε ευθανασία. Ο αξιωματικός τη διατάζει να μην τον κανακεύει, γιατί ένας στρατιώτης δεν πρέπει να έχει συναισθήματα, ούτε να δείχνει κανένα απολύτως έλεος.

Τελικά, ο Hans αναρρώνει και συνεχίζει την "εκπαίδευση" του σε μια σχολική τάξη, όπου όλα τα παιδιά φορούν τις στολές της χιτλερικής νεολαίας. Στους τοίχους κρέμονται τα πορτραίτα του Χίτλερ, του Γκαίριγκ και του Γκαίμπελς. Ο δάσκαλος ζωγραφίζει στον πίνακα σε κινούμενα σχέδια ένα κουνέλι και μια αλεπού. Η αλεπού τρώει το κουνέλι και ο Hans λυπάται. Ο δάσκαλος γίνεται έξαλλος και βάζει τον Hans να καθίσει στη γωνία φορώντας καπέλο. Όπως ο Hans κάθεται τιμωρία, ακούει τους υπόλοιπους συμμαθητές να ερμηνεύουν "σωστά" το σκίτσο, λέγοντας πως η "αδυναμία δεν ταιριάζει ποτέ σε ένα στρατιώτη" και "ο ισχυρός αποφασίζει για τον αδύναμο". Αυτό πυροδοτεί τον Hans να αποκηρύξει την άποψή του και να συμφωνήσει με τους υπόλοιπους ότι ο ασθενής πρέπει να καταστρέφεται. "Η Γερμανία είναι η "υπέρ-φυλή" και θα υποτάξει όλα τα αδύναμα έθνη".

Το αγόρι, στη συνέχεια, λαμβάνει μέρος σε μια σταυροφορία για το κάψιμο των βιβλίων. Καίγεται οποιοδήποτε βιβλίο αντιτίθενται στον Χίτλερ, ενώ αντικαθίσταται η Αγία Γραφή με το Mein Kampf, ο σταυρός με ένα ναζιστικό ξίφος και καίγεται μια Καθολική Εκκλησία.

Ο Hans περνά τα επόμενα χρόνια "Παρελαύνοντας και χαιρετώντας" ("Marching and heiling, heiling and marching!") μέχρι να γίνει ένας ενήλικας "καλός Ναζί" της Βέρμαχτ και να αρχίσει να εμπλέκεται με μίσος απέναντι σε οποιονδήποτε εναντιώνεται στον Χίτλερ, "μη βλέποντας τίποτα άλλο απ' αυτό που το κόμμα θέλει να δει, μη λέγοντας τίποτε άλλο απ' αυτό που το κόμμα θέλει να πει και μη κάνοντας τίποτα περισσότερο από ό, τι το κόμμα θέλει να κάνει." (Εξαιρετικά, οι παρωπίδες, το φίμωτρο και οι αλυσίδες!)

Στο τέλος, ο Hans και οι υπόλοιποι Ναζί στρατιώτες παρελαύνουν στον πόλεμο μόνο για να καταλήξουν σε σειρές πανομοιότυπων τάφων, που δεν έχουν τίποτα πάνω τους, εκτός από μια σβάστικα και ένα κράνος στερεωμένο στην κορυφή. Έτσι λοιπόν η εκπαίδευση του Hans ολοκληρώθηκε. "Η εκπαίδευση για το θάνατο ...".

(Στοιχεία από disney.wikia.com και Wikipedia).

Στο πρώτο video oι γερμανικοί διάλογοι έχουν μεταφραστεί σε αγγλικούς υπότιτλους, ενώ στο video που ακολουθεί υπάρχουν ελληνικοί υπότιτλοι τοποθετημένοι από τον κ. Σπύρο Βουγιουκλάκη.

Κάντε κλικ εδώ:

http://www.palmografos.com/permalink/16954.html

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

"Λαϊκή Ενότητα" του Μπέρτολτ Μπρεχτ (1898-1956) (από το "Τρόμος και αθλιότητα του Γ' Ράιχ", μτφ. Αγγέλα Βερυκοκάκη εκδόσεις "Κάλβος", 1970)

.....................................................

Μπέρτολτ Μπρεχτ (1898 - 1956)

1 Λαϊκή Ενότητα

Να οι Ες-Ες αξιωματικοί
που 'χουν χορτάσει, βαρεθεί
τους λόγους και τη μπύρα του.
Θέλουν να είναι ο λαός
φοβερός κα τρομερός
κι υπάκουος στη μοίρα του.

(Νύχτα της 30 Ιανουαρίου 1933. Δυο Αξιωματικοί Ες-Ες περπατούν στο δρόμο τρεκλίζοντας).

Ο ΠΡΩΤΟΣ: Τώρα είμαστ' από πάνω. Εντυπωσιακή λαμπαδηφορία! Χτες χρεωκοπημένοι, σήμερα στην Καγκελαρία. Χτες τα γεράκια της αποτυχίας, σήμερα οι αϊτοί του Ράιχ.

(Κάνουν το νερό τους)

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ: Και τώρα έρχεται η λαϊκή ενότητα. Περιμένω μια καταπληκτική ανάταση του γερμανικού λαού.

Ο ΠΡΩΤΟΣ: Πρέπει όμως πρώτα να ξορκίσουμε τον γερμανικό άνθρωπο, για να ξεπηδήσει μέσα απ' αυτό το πλήθος των υπανθρώπων. Τι γειτονιά ειν' αυτή; Δεν έχει σημαίες.

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ: Χάσαμε το δρόμο μας.

Ο ΠΡΩΤΟΣ: Χάλια περιοχή.

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ: Γειτονιά κακοποιών.

Ο ΠΡΩΤΟΣ: Λες να κινδυνεύουμε 'δω πέρα;

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ: Σε τέτοιες παράγκες δε μπορεί να μένουν καθώς πρέπει Γερμανοί.

Ο ΠΡΩΤΟΣ: Δεν έχει κανένα φως.

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ: Θα λείπουν απ' τα σπίτια τους.

Ο ΠΡΩΤΟΣ: Μέσα ειν' οι φίλοι. Λες να πήγανε να δουν από κοντά το αρχίνημα του Γ' Ράιχ; Έλα να καλυφθούμε.

(Ξαναρχίζουν να κινούνται τρεκλίζοντας, ο πρώτος πίσω από τον δεύτερο)

Ο ΠΡΩΤΟΣ: Εδώ δεν είναι η γειτονιά που περνάει το κανάλι;

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ: Ξέρω 'γω;

Ο ΠΡΩΤΟΣ: Εκεί στη γωνιά ξεκαθαρίσαμε μια μα ρξιστική φωλιά. Μετά είπανε πως ήτανε σύλλογος καθολικών για μαθητευόμενους εργάτες. Όλο ψευτιές. Ούτε ένας από δαύτους δε φορούσε γραβάτα.

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ: Λες να την καταφέρει την λαϊκή ενότητα;

Ο ΠΡΩΤΟΣ: Δεν υπάρχει τίποτα που να μην το καταφέρει αυτός!

(Στέκεται σαν πετρωμένος κι αφουγκράζεται. Ένα παράθυρο ανοίγει κάπου.)

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ: Τι 'ναι τούτο;

(Βγάζει την ασφάλεια από το περίστροφό του. Ένας γέρος, με τα νυχτικά σκύβει από το παράθυρο και τον ακούμε να λέει σιγανά: "Έμμα, εσύ είσαι;"

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ: Νά τους!

(Στριφογυρίζει σα λυσσασμένος κι αρχίζει να πυροβολεί προς όλες τις διευθύνσεις.)

Ο ΠΡΩΤΟΣ (ουρλιάζει): Βοήθεια!

(Από ένα παράθυρο, απέναντι στο ανοιγμένο, όπου εξακολουθεί να βρίσκεται ο γέρος, ακούγεται η φοβερή κραυγή ενός τραυματισμένου)

Ανδρέας Πετρουλάκης: Ένα καθαρό σώμα!... ("Καθημερινή", 29/9/2013)

.......................................................

Ανδρέας Πετρουλάκης: Ένα καθαρό σώμα!... ("Καθημερινή", 29/9/2013)

"Η Ανάσταση του Παύλου" του Νίκου Ξυδάκη ("Καθημερινή", 29/9/2013) *Χωρίς την επίμαχη φωτογραφία αλλά με σχόλιο

...........................................................

Σχολιάζω προκαταβολικά: Όπως βλέπετε 2 αναρτήσεις πιο κάτω ανάρτησα την επίμαχη φωτογραφία του θρήνου της κοπελιάς του Παύλου Φύσσα τη στιγμή που τον έχει στην αγκαλιά της νεκρό. Πριν απ' όλα επίσης σπεύδω να συμφωνήσω με το νεκρώσιμο του Νίκου Ξυδάκη από την "Καθημερινή" της Κυριακής 29/9/2013 που επαναλαμβάνω χωρίς τη φωτογραφία για όσους δεν αντέχουν να την βλέπουν. Αλλά επέλεξα να αναρτήσω τη φωτογραφία και για έναν άλλο λόγο που δεν αναφέρει ο καλός αρθρογράφος. Πολύς καθωσπρεπεισμός έχει πέσει τα τελευταία χρόνια σε σχέση με τον "σεβασμό των προσωπικών δεδομένων". Ατάραχοι πορευόμαστε από τότε που εφαρμόζεται η σχετική νομοθεσία. Έχουν συμβεί τόσα και τόσα τα τελευταία χρόνια, αλλά απαθείς παρακολουθούμε χωρίς να ταραζόμαστε, και κυρίως χωρίς να μπορούμε να σταματήσουμε (να διακόψουμε έστω) αυτήν την σειρά των ταπεινώσεων που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας και που έχουν εγκαταστήσει ένα σκοτάδι στις ψυχές και στα μυαλά μας. Συμπολίτες μας δεν έχουν φως στο σπίτι τους, άλλοι δεν έχουν δουλειά και σύρονται στην αναξιοπρέπεια να ζουν με τις πενιχρές συντάξεις των γονιών τους, τα παιδιά μας λιποθυμούν στα σχολειά απο την πείνα, άλλοι επαιτούν, πολλοί ψάχνουν στα σκουπίδια, άλλοι είναι άστεγοι (κι έρχεται βαρύς, λέει, χειμώνας...), άλλοι θέτουν τέρμα στη ζωή τους γιατί δεν αντέχουν άλλο την ντροπή. Και τώρα δολοφονούνται (όχι μόνο τώρα, αλλά και πιο πριν, αλλά κάναμε πως δεν βλέπαμε και δεν ακούγαμε, γιατί τα θύματα ήταν ξένοι - σιγά μην τους θρηνούσαμε) και σοκαριστήκαμε από την φωτογραφία της φυλλάδας του ανεκδιήγητου Θέμου! Που ηλιθιωδώς σκανδαλοθηρικά δημοσιεύει ό,τι μας καταξιώνει ως ανθρώπους: το θρήνο μιας κοπέλας που έχει αγκαλιά τον αγαπημένο της, κι αν δεν σας αρέσει η ρομαντική έκφραση, τον γκόμενό της. Αυτή η αγκαλιά είναι που πραγματώνει την αγάπη, γιατί λέει "ότι το μαχαίρι που μπήκε στο σώμα σου Παύλο μου, μπήκε και στο δικό μου σώμα, είμαι κι εγώ, μαζί σου, νεκρή", καταργεί δηλαδή τα όρια της ατομικότητάς της στην πράξη και παραδίνει τον Παύλο στην αθανασία. Όλα τα άλλα είναι ψυχρές διεκπεραιώσεις των γραφείων κηδειών που "πολιτισμένα" διαχειρίζονται το αδιανόητο του θανάτου.

Η Ανάσταση του Παύλου*

Του Νίκου Ξυδάκη

Ένα παλικάρι πεσμένο στον δρόμο, σαν να κοιμάται στην αγκαλιά της κοπέλας του, ταξιδεύοντας με πλοίο για τα νησιά. Μόνο το κλαμένο πρόσωπο της κοπέλας, λίγο αίμα στο γόνατο και το αίμα στο πεζοδρόμιο προδιαθέτουν για κάτι κακό, ίσως αναπότρεπτα κακό. Το παλικάρι είναι ο Παύλος Φύσσας, ο Killah P, λίγο πριν ξεψυχήσει χτυπημένος δόλια από μαχαίρι ναζιστή, η θρηνούσα κοπέλα είναι η Χρύσα, η κοπέλα του. Είναι η πρώτη ώρα της 18ης Σεπτεμβρίου 2013.
Η δημοσίευση της φωτογραφίας προκάλεσε κύματα διαμαρτυρίας, θεωρήθηκε σπίλωση της μνήμης του νεκρού. Οχι. Η εικόνα της θυσίας δεν αμαυρώνει την τιμή και τη μνήμη του Παύλου. Το μέσον δεν είναι το μήνυμα. Το ρυπαρό δοχείο δεν είναι το λάμπον σπαρακτικό περιεχόμενο. Συγχέουμε το εικονιζόμενο με την κορνίζα του.
Ο πεσμένος κοιμώμενος Παύλος στην αγκαλιά της Χρύσας, η εικόνα τους, είναι μια σύγχρονη εκδοχή του Χριστού του Πάθους, της Πιετά, της Σταύρωσης, της θυσίας του αμνού και της θυσίας του ήρωα, μια εικόνα που διατρέχει την ιστορία του πολιτισμού, από την Ιλιάδα έως το Ευαγγέλιο, μια εικόνα γονιμοποιός και παρηγορητική, μια εικόνα που νικά τον θάνατο και την κακία.
Το πρώτο που μου ήρθε στο νου μόλις είδα τον πεσμένο Παύλο στην αγκαλιά της Χρύσας, ήταν η φωτογραφία της 9ης Μαΐου 1936: ένα άλλο παλικάρι, ο Τάσος Τούσης, κείτεται άψυχος σε μια πόρτα με τα χέρια ανοιχτά, σταυρικά, στη διασταύρωση Βενιζέλου και Εγνατίας, στη Θεσσαλονίκη, και από πάνω η μάνα του τον θρηνεί με ξέμπλεκα μαλλιά. Από αυτή την εικόνα της θυσίας και του ιερότερου των θρήνων, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος έγραψε τον Επιτάφιο, στα χνάρια των Εγκωμίων της Μεγάλης Παρασκευής, των δημοτικών τραγουδιών και της αρχαίας τραγωδίας: «Ησουν καλός κι ήσουν γλυκός / κι είχες τις χάρες όλες». Είναι μια εικόνα που σφραγίζει τον ελληνικό εικοστό αιώνα, ψυχικά, πνευματικά, πολιτισμικά. Μια εικόνα που μας θυμίζει διαρκώς ποια θηρία είμαστε και ταυτοχρόνως τι άγγελοι θα μπορούσαμε να γίνουμε. Ετσι και η εικόνα του Παύλου.
Δεύτερη μου ήρθε στο νου η φωτογραφία του νεκρού Τσε στη Βολιβία, αυτή που εντέλει τον έκανε αθάνατο και αιώνια νέο. Το σώμα του κείτεται άψυχο, ύπτιο, στην μπετένια γούρνα, τα μάτια του είναι ανοιχτά, ένας στρατιώτης αγγίζει τα μακριά του μαλλιά, ένας άλλος αγγίζει τον θώρακά του. Σαν τον Χριστό του Μαντένια, όπως παρατήρησε προσφυώς ο Τζον Μπέργκερ, το 1975, και συμπλήρωσε ο καθηγητής Νίκος Χατζηνικολάου στην έξοχη σχετική έκθεση του 2003, στο Ρέθυμνο.
Ο Τσε Γκεβάρα είναι στα τριάντα του, με μακριά μαλλιά και γένια, υπερασπιστής κατατρεγμένων, όταν εικονίζεται νεκρός, δολοφονημένος και θυσιασμένος, σαν τον Χριστό που εικονίζει ο Μαντένια μετά την Αποκαθήλωση και κάθε ζωγράφος που εικόνισε το Πάθος, τη Σταύρωση και την Αποκαθήλωση ανά τους αιώνες. Στα τριάντα του είναι και το γενειοφόρο παλικάρι, ο ποιητάρης κατά της αδικίας, ο τραγουδιστής του «Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ», ο Παύλος που κοιμάται στον μόλις ματωμένο δρόμο της Αμφιάλης.
Η εικόνα του πεσμένου Παύλου είναι η εικόνα του άδικου χαμού, αλλά είναι και η εικόνα της θυσίας με νόημα. Είναι η θυσία που αφυπνίζει και η θυσία που κανείς δεν θέλει να επαναληφθεί. Είναι η εικόνα της νιότης, εικόνα του ρομαντικού ήρωα που πεθαίνει νέος, του καλού που προσωρινά ηττάται από το κακό, που προσφέρει θυσία το σώμα του και τη ζωή του, για να επιζήσει νικηφόρο και παρηγορητικό το πνεύμα του.
Η εικόνα της κλαίουσας Χρύσας είναι η τρυφερότητα και η αγάπη που χύνεται παρηγορητική και εξανθρωπίζουσα πάνω στον πενθούντα δέκτη, και τον καθιστά έλλογο, ενσυναίσθητο κοινωνό της θυσίας και του νοήματός της: ο Παύλος ζει. Ετσι, όπως το τραγουδά ο Ρίτσος: «Γλυκέ μου, εσύ δεν χάθηκες, / μέσα στις φλέβες μου είσαι».
Ναι, θα τη δημοσίευα τη φωτογραφία του Παύλου Φύσσα. Χωρίς λόγια, διότι δεν θα έβρισκα τίποτε να προσθέσω σε αυτή την εικόνα των εικόνων. Θα τη δημοσίευα για να θυμούνται όλοι τη μορφή του. Και για να μη μείνει η θυσία του ανεικόνιστη, σκοτεινή, κρυμμένη, χωρίς αίσθημα και χωρίς νόημα, χωρίς Ανάσταση.

"Αρειος ο Σπαρτιάτης προς Ονία τον Ιουδαίο" του Παντελή Μπουκάλα ("Καθημερινή", 29/9/2013)

.........................................................

Αρειος ο Σπαρτιάτης προς Ονία τον Ιουδαίο

Του Παντελή Μπουκάλα

«Πλεκτάνη του σιωνισμού». Τι άλλο. Ο,τι έμαθε να μηρυκάζει κανείς επί χρόνια, αυτό αναχαράζει και όταν τον στριμώχνουν τα γεγονότα – βαριά όσο ο θάνατος· όσο ο φόνος του Παύλου Φύσσα. Δεν ξενίζει, λοιπόν, το ότι το μόνο ουσιαστικά που λένε προς αυτοϋπεράσπισή τους οι φυρερίσκοι της Χ.Α., αφότου αποδείχθηκε υποκριτικό το «ουκ οίδα τον άνθρωπον», τον φονιά, είναι ότι «έπεσαν θύματα πλεκτάνης του σιωνισμού». Οι σιωνιστές, ποιοι άλλοι, μερίμνησαν να στείλουν τον Γ. Ρουπακιά στον Μελιγαλά, στη Νέδα και όπου αλλού δρούσε ή κατασκήνωνε η Χ.Α. Οι σιωνιστές τον απαθανάτιζαν δίπλα σε στελέχη, για να υπάρχουν τεκμήρια. Οι σιωνιστές μπήκαν στο μυαλό του με τα μηχανήματα του διαβόλου που διαθέτουν (σαν αιματικοί και πνευματικοί συγγενείς του διαβόλου, άλλωστε) και τον πρόσταξαν «χτύπα! στην καρδιά!». Οι σιωνιστές εκπαιδεύουν στρατιωτικά τους χρυσαυγίτες σε όρη και βουνά. Οι σιωνιστές τούς οργανώνουν σε τάγματα βέβηλων επιθέσεων σε εβραϊκά νεκροταφεία. Οι σιωνιστές τούς προμηθεύουν μαχαίρια, ρόπαλα, σιδερογροθιές. Οι σιωνιστές τούς οδηγούν τηλεπαθητικά δίπλα στα ΜΑΤ, συμπολεμιστές τους στη μάχη κατά των αντιφασιστών, που κι αυτοί «όργανα του σιωνισμού» είναι. Οι σιωνιστές τούς έμαθαν να λατρεύουν τον μέγιστο εβραιοκτόνο Αδόλφο, η καπηλική «αρχαιοελληνοτρία» του οποίου αρκεί ώστε οι εγχώριοι εθνικοσοσιαλιστές να αδιαφορούν για τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς Ελληνες της Κατοχής – τόση η «ελληνολατρία» τους...

Με τέτοια συνωμοσιολογικά, που θα ήταν φαιδρά αν δεν χρησιμοποιούνταν σαν ομίχλη απόκρυψης του εφιάλτη, επιχειρεί ο κ. Μιχαλολιάκος να στήσει μια κάποια απολογία. Ποντάρει σε μία από τις σταθερές της ελληνικής και γενικά της ευρωπαϊκής παράδοσης: στο μίσος κατά των δαιμονοποιημένων Εβραίων. Ελπίζει ότι έτσι θα περισώσει ένα σχηματισμό ο οποίος, εκτός από τα γνωρίσματα εγκληματικής συμμορίας που πλέον του αποδίδονται και στη Βουλή, δεν είναι απίθανο να αποδειχθεί ότι τυγχάνει και επιχείρηση, θεμελιωμένη με βάση το δίκιο το νεποτισμού.

Πάντοτε προβλεπτικοί, λοιπόν, οι σιωνιστές (που όπως μάθαμε προχθές από την «Ελεύθερη Ωρα» «έφτιαξαν τον καρκίνο» για να επικρατήσουν παγκοσμίως), έλαβαν κάμποσες δεκαετίες πριν τα μέτρα τους ώστε το επώνυμο του κ. Μιχαλολιάκου να φέρει προς εκνευρισμό και απορρύθμισή του, και κατά σατανική σύμπτωση, δύο Εβραίους και έναν Αρβανίτη: τον Μιχαήλ και τον Ηλία, αρβανιστί (και ελληνιστί πια) Λιάκο. Είναι να σκας με τέτοιο σημάδεμα της μοίρας. Κι είναι να ξαναδιαβάζεις όσα ευαίσθητα έγραψες προ ετών, στη «Διακήρυξη Ιδεολογικών Αρχών» της Χ.Α., μήπως και παρηγορηθείς.

Γράφουν, λοιπόν, στο «Πιστεύω» τους ο αρχηγός και τα πρωτοπαλίκαρά του (που «κράτησαν ανόθευτη τη φυλετική τους ψυχή κι έτσι μπορούν ακόμα να λατρεύουν την Τιμή και το Αίμα», όπως αυτοπροσδιορίζονται με τη σιγουριά κάποιου που μόλις βγήκε από αιματολογικό εργαστήριο και κρατάει τα αποτελέσματα που βεβαιώνουν ότι το αίμα του είναι της ομάδας Α Μακαρέζους θετικό (λόγω φιλοχουντισμού) και συγχρόνως Α Ελλήνιους θετικότατο): «Ο Εβραίος είναι το εκφυλισμένο αποκύημα αλλεπάλληλων επιμειξιών της φυλετικής πανσπερμίας. Παράσιτο της πολιτιστικής ζωής αρχικά, εξελίχθηκε σε εθνικό και κοινωνικό παράσιτο με την πάροδο του χρόνου. Ετσι, από αιώνες τώρα εισέδυσε στον χώρο της πολιτιστικής δημιουργίας της Αρίας Φυλής, την Ευρώπη, απομύζησε τον ιδρώτα των λαών της, για να καταστεί σταδιακά ο απόλυτος ρυθμιστής της οικονομικής ζωής της. [...] Οποτε το εβραϊκό δηλητήριο μόλυνε τον ευρωπαϊκό κορμό σε κρίσιμες ιστορικές καμπές, ο πολιτισμός μας γέννησε νόθα και εκτρωματικά τέκνα, γόνους της επικατάρατης επιμειξίας. [...] Ο Αγώνας μας εναντίον του καπιταλισμού αφενός και του κομμουνισμού αφετέρου, αυτός ο φαινομενικά διμέτωπος αγώνας, δεν είναι παρά ο αγώνας του πολιτισμού μας εναντίον δύο από τα χίλια πρόσωπα του αιώνιου εκμαυλιστή των υπέροχων αξιών του Ευρωπαίου δημιουργού: του Εβραίου υπανθρώπου». Αυτά οι μεταμφιεσμένοι «εθνικιστές».

Και ποιος ο Φύρερ; Οι εθνικιστοσυγγραφείς μας προσχωρούν εδώ στον ναζιλυρισμό: «Ισόθεος δημιουργός, καταυγάζει το πολιτιστικό μας στερέωμα, ο υπέροχος υπερασπιστής των ακατάλυτων αξιών της φυλής μας, ο θεμελιωτής, ενσαρκωτής και πρωτοπόρος ήρωας του εθνικοσοσιαλισμού και του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ΑΔΟΛΦΟΣ ΧΙΤΛΕΡ». Ζητώ συγγνώμη που γίνομαι κομιστής φρικαλέων αποσπασμάτων, έκρινα, ωστόσο, αναγκαία αυτή τη μεταφορά, γιατί αρκετοί ακόμα μένουν οχυρωμένοι στο «ουκ οίδα». Οσοι, πάντως, έχουν γερά νεύρα θα βρουν αυτήν την –κυριολεκτικά– φοβερή και τρομερή «Διακήρυξη» και πολλά άλλα στοιχεία για την προϊστορία του νεοναζισμού στο βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά «Η μαύρη βίβλος της Χρυσής Αυγής» («Πόλις», 2012).

Ιδού ωστόσο μια άλλη, πολύ πιο σοβαρή πλεκτάνη της Ιστορίας, ικανή να εξαγριώσει τους εξαχρειωμένους εβραιοφάγους. Οι χρυσαυγίτες, ξεφτέρια στη διαστρέβλωση, δηλώνουν λάτρεις της αρχαίας Σπάρτης, λόγω της κρυπτείας, του Καιάδα και της ξενηλασίας. Τι τους φύλαξε, όμως, η Ιστορία; Μια επιστολή. Μια επιστολή του Αρείου Α΄, βασιλιά της Σπάρτης στα χρόνια 309-267 π.Χ. (ναι, ναι, του Αρείου, όχι κάποιου Αρχέλαου ή Αγησίλαου) προς τον αρχιερέα των Εβραίων Ονία Α΄. Το περιεχόμενό της στη γλώσσα των Εβδομήκοντα, από το βιβλίο «Μακκαβαίων Α΄», που θεωρείται γνήσιο και ιστοριογραφικά ακριβές: «Αρειος βασιλεύς Σπαρτιατών ιερεί μεγάλω χαίρειν. Ευρέθη εν γραφή περί τε των Σπαρτιατών και Ιουδαίων ότι εισίν αδελφοί και ότι εισίν εκ γένους Αβραάμ. Και νυν αφ’ ου έγνωμεν ταύτα, καλώς ποιήσετε γράφοντες ημίν περί της ειρήνης υμών, και ημείς δε αντιγράφομεν υμίν τα κτήνη υμών και η ύπαρξις υμών ημίν εστί, και τα ημών υμίν εστί. Εντελλόμεθα ουν όπως απαγγείλωσιν υμίν κατά ταύτα». Και η επίσημη μετάφραση: «Ο Αρειος, βασιλιάς των Σπαρτιατών, στέλνει χαιρετισμούς στον αρχιερέα Ονία. Βρέθηκε γραμμένο για τους Σπαρτιάτες και τους Ιουδαίους ότι είναι αδερφοί λαοί και ότι κατάγονται και οι δύο από τον Αβραάμ. Τώρα λοιπόν που το ανακαλύψαμε αυτό, γράψτε μας, παρακαλούμε, σχετικά με την ευημερία σας. Εμείς σας απαντούμε γραπτώς ότι τα κτήνη σας και τα υπάρχοντά σας είναι δικά μας και τα δικά μας είναι δικά σας. Και δίνουμε εντολή στους απεσταλμένους μας να σας διαβεβαιώσουν για όλα αυτά και προφορικά».

Αυτά ένας Αρειος, και δη Σπαρτιάτης, σε Εβραίους. Ε, αν είσαι φιλολακεδαίμων και συγχρόνως εβραιοφάγος, είναι να σκας.

"Η Ανάσταση του Παύλου" του Νίκου Ξυδάκη ("Καθημερινή", 29/9/2013)

..........................................................

Η Ανάσταση του Παύλου

Του Νίκου Ξυδάκη

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Άλλο ένα άρθρο που "σηκώνει" πολλή συζήτηση. Θα την κάνουμε;...: "Με ποια στρατηγική θα αντιμετωπίσουμε τη Χρυσή Αυγή;" του Αντώνη Λιάκου (http://www.chronosmag.eu, 28/9/2013)

.........................................................

με ποια στρατηγική θα αντιμετωπίσουμε τη Χρυσή Αυγή;

Ούτε συνταγματικό τόξο ούτε αντιμνημονιακό μπλοκ ούτε «διπλό δημοψήφισμα»

Αντώνης Λιάκος

Η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής χρειάζεται να είναι προσεκτική γιατί ενδέχεται να προκαλέσει απροσδόκητα αποτελέσματα που θα στραφούν σαν μπούμερανγκ εναντίον της δημοκρατίας. Η έως τώρα ανοχή ή η αδιαφορία απέναντι στη Χρυσή Αυγή, η έλλειψη ενός σαφούς ιδεολογικού μετώπου δεν πρέπει να οδηγήσει σε αποτελέσματα που θα έχουν ως συνέπειες αμφισβητούμενες συνταγματικές πράξεις. Με δυο λόγια, η αμέλεια δεν δικαιολογεί την πρεμούρα που παραβιάζει τυπικές διαδικασίες, ούτε η εγκληματική ιδεολογία και πράξη της Χ.Α. δικαιολογεί το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» εναντίον της. Ο κύβος έχει ριφθεί με τη σύλληψη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, το ζήτημα είναι η αποναζιστικοποίηση των μυαλών των οπαδών της. Η αποφασιστική μάχη εναντίον της Χρυσής Αυγής θα είναι πολιτική, όχι απλώς νομική. Η πολιτική ήττα της θα θωρακίσει τη δημοκρατία. Διαφορετικά κινδυνεύουμε να κατέβουμε ένα ένα, και κατρακυλώντας, τα σκαλοπάτια της εκτροπής και μιας άγριας ανεξέλεγκτης σύγκρουσης. Ο κίνδυνος δεν έχει παρέλθει. Χωρίς τον σχολαστικό σεβασμό του συντάγματος και της νομοθεσίας της δημοκρατίας, η υπεράσπιση του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου» είναι προπέτασμα καπνού. Το ζήτημα αυτό απασχολεί τον κόσμο, τους συμπολίτες μας που μάχονται τον φασισμό καθημερινά, στο σχολείο, στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές. Αντιμετωπίζουν το δίλημμα: Θα πολεμήσουμε τη Χρυσή Αυγή με το συνταγματικό τόξο ή εμβαθύνοντας την αντιμνημονιακή πάλη;

Καταρχήν αυτή η έννοια συνταγματικό τόξο είναι καθυστερημένο αντίγραφο από την Ιταλία και χρησιμοποιήθηκε για να αποκλείσει τους νεοφασίστες του M.S.I. και να περιγράψει τα κόμματα της Ιταλίας μετά τη συντριβή του Μουσσολίνι. Αυτή η δημοκρατία έγινε σκόνη από τα σκάνδαλα και οι νεο- ή μετα-φασίστες έγιναν συνεταίροι του Μπερλουσκόνι. Ο όρος έπαψε πλέον να χρησιμοποιείται ώσπου τον θυμηθήκαμε στην Ελλάδα. Πολλοί τον θεωρούν, ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μέσα στη Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ., Σαμαράς και Βενιζέλος επιδιώκουν μια δημοκρατική αναβάπτιση.

Είναι εμφανής ο εργαλειακός τρόπος με τον οποίο ο Βενιζέλος χρησιμοποιεί το συνταγματικό τόξο παράλληλα με τη θεωρία των δύο άκρων, χωρίς να τον ενδιαφέρει αν πρόκειται για δύο έννοιες που ορίζουν εντελώς διαφορετικά την πολιτική γεωγραφία, δηλαδή δύο έννοιες αλληλοαποκλειόμενες από την άποψη αυτή. Σύμφωνα με τη θεωρία των δύο άκρων, όσοι διαμαρτύρονται για την πολιτική των μνημονίων είναι λαϊκιστές της Αριστεράς ή της Δεξιάς. Σύμφωνα με τη θεωρία του συνταγματικού τόξου, η Αριστερά οφείλει να υποστείλει την αντίθεση στο μνημόνιο και να ενταχθεί σε ένα σχήμα το οποίο καθοδηγείται από την κυβέρνηση (η πρόταση για κοινούς υποψηφίους σε ενδεχόμενες εκλογές στις κενές έδρες της Χ.Α.). Ρωτούν: Μα δεν είναι μείζον κακό ο ναζισμός σε σχέση με το μνημόνιο; Ένα ερώτημα όχι χωρίς σκοπιμότητες.

Ο ναζισμός στην Ελλάδα δεν προέκυψε μόνο επειδή υπήρχε πάντοτε ένα αντιδραστικό μπλοκ δυνάμεων. Θα μπορούσε μια χαρά το αντιδραστικό αυτό μπλοκ να το εκφράσει ο ΛΑ.Ο.Σ., ο Χρύσανθος και ο Φαήλος. Το ερώτημα είναι γιατί ριζοσπαστικοποιήθηκε και απέκτησε έρεισμα η Άκρα Δεξιά; Γιατί δεν εμφανίστηκε ο ναζισμός όσο τα δύο κόμματα της Δεξιάς, η Ν.Δ. και ο ΛΑ.Ο.Σ., ήταν εναντίον του μνημονίου; Το πέρασμα της Δεξιάς με το μνημόνιο, που βιώθηκε από τον κόσμο της ως προδοσία, ήταν η μεγάλη τομή για την εκτόξευση της επιρροής της Χ.Α. Η ανεργία και η ανέχεια πλήττει εξίσου και τον κόσμο που δίνει την υποστήριξή του στη Χρυσή Αυγή και εκεί μπορεί να εκφράζει την οργή του αδιαμεσολάβητη από την πολιτική σκέψη και ταυτόχρονα τον ρατσισμό του. Πάνω σε αυτή την οργή («όλοι είναι ίδιοι», «κρεμάστε τους κλέφτες», «φταίνε οι ξένοι για την ανεργία») αναπτύσσεται η Χρυσή Αυγή και την καλλιεργεί προσφέροντάς της διέξοδο στη βία, καθώς και την καταστροφική ουτοπία μιας κοινωνίας με φυλετική καθαρότητα, αντριλίκι, τσαμπουκά, στρατιωτική τάξη.

Άρα δεν μπορείς να κάνεις αντιφασισμό χωρίς την κριτική και την πολεμική στις κοινωνικές αιτίες που τον έθρεψαν. Θα ήταν καταστροφικό να αφήσεις την οργή να τη μονοπωλούν οι ναζιστές και να συντάσσεσαι με όλους αυτούς που στην ψύχρα υποστήριξαν την κοινωνική καταστροφή και επιδίδονται στη μεγάλη ληστεία του δημόσιου πλούτου και των λαϊκών εισοδημάτων, παραβιάζοντας ουσιαστικά τους κανόνες της δημοκρατίας. Δεν μπορείς να απομονώσεις τον φασισμό από το κοινωνικό του περιεχόμενο και να πεις ότι είναι μόνο εγκληματική οργάνωση. Είναι σαν να αφοπλίζεις και να ξεδοντιάζεις το αντιφασιστικό μέτωπο. Η θεωρία του συνταγματικού τόξου αποσκοπεί στο να απο-ριζοσπαστικοποιήσει το αντιφασιστικό μέτωπο. Τελικά, πολλοί, που έχουν επαφή με λαϊκό κόσμο, καταλαβαίνουν ότι η συμπαράταξη αυτή έχει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκει. Χαρίζει περισσότερη λαϊκή επιρροή στους φασίστες απ’ όση υποτίθεται ότι τους αφαιρεί με την επίκληση της ενότητας με πρόσωπα και κόμματα που τα θεωρεί υπεύθυνα για τη σημερινή καταστροφή, και τα οποία, στο κάτω κάτω, ενέχονται επανειλημμένα σε ουσιαστικές παραβιάσεις των κανόνων της δημοκρατίας.

Από την άλλη μεριά όμως, το διπλό μέτωπο («διπλό δημοψήφισμα» το ονόμασε ο Παπαδημούλης) και εναντίον της Χρυσής Αυγής και εναντίον του Μνημονίου είναι επίσης προβληματικό. Ούτε το μνημονιακό μέτωπο ούτε το αντιμνημονιακό είναι συμπαγή μέτωπα. Στο πρώτο υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να επωφεληθούν από την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, την εκπτώχευση των πολιτών και τη διάλυση κάθε εργασιακής συλλογικότητας. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που συντάχτηκαν με το μνημόνιο για να μη διακινδυνεύσουν έξοδο από το ευρώ, ή νομίζοντας ότι θα διαφυλάξουν τη νομισματική σταθερότητα και τα ολίγα κεκτημένα, τη μικροεπιχείρηση, τις καταθέσεις μιας ζωής και τη σύνταξη, έστω κι αν μειώνεται. Αυτοί που δεν θέλουν να ρισκάρουν, οι συντηρητικοί συμπολίτες μας. Δεν μπαίνουν σαφώς όλοι στο ίδιο καλάθι των μνημονιακών και, με δυο λόγια, όσα λάθη κι αν διέπραξε, ο Κουβέλης δεν είναι Βενιζέλος. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι και το αντιμνημονιακό στρατόπεδο έχει μεγάλες και βαθιές αντιθέσεις. Και η Χρυσή Αυγή στο στρατόπεδο αυτό έχει κατασκηνώσει και από τον αντιμνημονιακό κόσμο παίρνει ψήφους, και στην αντιμνημονιακή οργή ποντάρει. Και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, αυτός ο κοσμάκης της λαϊκής Δεξιάς με τη μυθολογία και τις γραφικότητές τους, στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο κατοικοεδρεύουν. Δεν πρέπει να τους περιφρονούμε, αλλά πέραν της αντίθεσης στο μνημόνιο δεν υπάρχει και πολύ έδαφος για συμφωνίες.

Επομένως, πρέπει να είναι σαφές ότι αν περιοριστεί ο αντιφασιστικός αγώνας μόνο στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο αφορά μόνο εμάς και τους φίλους μας. Μπορεί να αισθανόμαστε μια χαρά μεταξύ μας, αλλά αυτό στενεύει απελπιστικά το μέτωπο εναντίον της Χ.Α., και ακόμη αφαιρεί διαπιστευτήρια από την Αριστερά γιατί την εμφανίζει, την κρίσιμη στιγμή, περιχαρακωμένη στις εμμονές της, μνησίκακη, ή να επιδιώκει να εκμεταλλευτεί μείζονα ζητήματα για να προωθήσει κομματικά οφέλη, ή τέλος ανέμελη στον παρεΐστικο ναρκισσισμό της.

Επομένως; Ούτε συνταγματικό τόξο ούτε αντιμνημονιακό μπλοκ ούτε «διπλό δημοψήφισμα». Τι πρέπει να κάνουμε; Πώς χαράζει κανείς πολιτική γραμμή μέσα από δύο διαφορετικούς πολιτικούς χάρτες που συνεπάγονται αυτά τα δύο σχήματα; Αυτή είναι μία μείζων πρόκληση, και η πολιτική μαστοριά και ικανότητα κερδίζεται ακριβώς όταν έχεις να διαχειριστείς όχι ένα αλλά δύο διασταυρούμενα διλήμματα.

Προφανώς δεν έχω σκοπό να χαράξω καμιά πολιτική γραμμή, απλώς γράφω τις σκέψεις μου, και μάλιστα από κάποια απόσταση. Έχω υποστηρίξει όμως (στο άρθρο μου στην Εφημερίδα των Συντακτών, «Για ένα μεταμνημονιακό εμείς») ότι έχουμε μπει σε μια νέα εποχή. Τα μνημόνια όπου να ’ναι λήγουν. Μια νέα πολιτική κατάσταση έχει εγκαθιδρυθεί. Στην καινούρια εποχή πρέπει να κινηθούμε με θετικά πρόσημα. Όχι ρεσάλτο αλλά ήρεμη δύναμη. Όχι ολομέτωπες αλλά τραβέρσο. Η αποτυχία της κινητοποίησης των εκπαιδευτικών κάτι πρέπει να μας πει. Επομένως πρέπει να κινηθούμε με βάση ένα σχέδιο θετικών προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας. Προτάσσοντας το τι θέλουμε πάνω στο τι δεν θέλουμε. Η δημιουργία ενός μεγάλου μεταμνημονιακού Εμείς που επιδιώκει προοδευτικές μεταρρυθμίσεις στην κοινωνία και την οικονομία, σαφώς εντάσσει την αντιμετώπιση της Χ.Α. και του ναζισμού στην υπεράσπιση της δημοκρατίας. Στην υπεράσπιση των θεσμών και από τις παράπλευρες συνέπειες της δίωξης της Χ.Α. και από τις συνεχείς παραβιάσεις και τη ρευστοποίηση του Συντάγματος τα τελευταία τρία χρόνια. Χρειάζεται επίσης η αξιοπιστία της υπεράσπισης της δημοκρατίας να μην υπονομεύεται από την έλλειψη σαφών γραμμών προς τη βία που, λιγότερο τώρα από τις προηγούμενες εποχές, ξεφυτρώνει αριστερότερα.

Χρειάζεται με λίγα λόγια η επεξεργασία μιας σύνθετης πολιτικής πρότασης που δεν μπαίνει σε διλήμματα που άλλοι έχουν επιλέξει, αλλά παίρνει την πρωτοβουλία να χαράξει η ίδια μια νέα πολιτική γεωγραφία και να βάλει με τον δικό της τρόπο διλήμματα στους άλλους.