Έτσι οραματίστηκες τη ζωή σου ; της Μαριαλένας Σπυροπούλου (ψυχολόγου-ψυχοθεραπέυτριας) ("Νησίδες" της "Εφημερίδας των Συντακτών", 29-30/6/2013)

.............................................................

Έτσι οραματίστηκες τη ζωή σου ;

της Μαριαλένας Σπυροπούλου  (ψυχολόγου-ψυχοθεραπέυτριας)

"Νησίδες" της "Εφημερίδας των Συντακτών" (29-30/6/2013)

   Ανεβαίνω το μετρό στο Σύνταγμα. Περπατώ με ταχύ βήμα να προσπεράσω τις ορδές του κόσμου. Βιάζομαι. Για ακόμα μια φορά. Ανεβαίνω ασθμαίνοντας δυο δυο τα σκαλιά στις κυλιόμενες. Πιάνω στο στομάχι μου, γιατί νιώθω να χτυπάει η καρδιά μου πιο γρήγορα. Όχι από ερωτική αναστάτωση αλλά από αγυμνασία. Κοιτώ γύρω μου. Οι άνθρωποι φαίνονται σαν καλοκουρδισμένα ρομπότ. Περπατούν σκυφτοί, αγέλαστοι, σχεδόν μουτρωμένοι. Αναρωτιέμαι εάν ήταν έτσι η έκφραση του προσώπου τους όταν ήρθαν στη ζωή. Κανείς δεν κοιτά κανέναν, όλοι σαν ταγμένοι στρατιώτες σκύβουν το κεφάλι για να επιταχύνουν το βήμα τους. Αφοσιωμένοι στον εσωτερικό τους μικρόκοσμο σκέφτονται πώς θα βγάλουν την ημέρα. Πώς θα πληρώσουν τους λογαριασμούς. Πώς θα πάρουν εκείνη την αποζημίωση. Πώς θα πάρουν τα δεδουλευμένα τους. Πώς θα δρομολογήσουν την τακτοποίηση του ατακτοποίητου δανείου. Πώς θα επιβιώσουν μέσα σε έναν καύσωνα που ήρθε φέτος νωρίς. Μια κυρία δίπλα μου λέει στη φίλη της "γλιτώσαμε το καλοριφέρ φέτος, θα τα φάμε στο air condition". Ένας άλλος κύριος απέναντι διαπληκτίζεται στο τηλέφωνο με κάποιον με τον οποίο, απ' ό,τι ακούγεται, έχει οικονομικές διαφορές. "Θα μου τα δώσεις σήμερα. Με κοροϊδεύεις τόσο καιρό. Θα εφαρμόσω άλλες μεθόδους", φαίνεται σαν η απειλή να είναι η τελευταία διέξοδος στην απελπισία του. Αρχίζει μέσα μου να γίνεται περισσότερο κατανοητό γιατί ο ένας δεν κοιτά τον απέναντί του. Θλίβομαι. Τώρα το στομάχι μου σφίγγεται. Γιατί ξαφνικά έχουμε γίνει όλοι εχθροί; Εχθροί κάτω από τον πιο γενναιόδωρο ήλιο. Σαν να μας χωρίζουν περισσότερα από όσα μας ενώνουν. Οι εργαζόμενοι ενάντια στους ανέργους. Οι χαμηλα αμειβόμενοι απέναντι στα "ρετιρέ", που διατηρούνται ακόμα. Οι νέοι ενάντια στους βολεμένους μεσήλικες. Οι απολυμένοι μεσήλικες απέναντι στο άφθαρτο της νεότητας. Οι κατηγορίες των διπόλων φαίνεται να μην έχουν τέλος. Σε όλες το διακύβευμα είναι το χρήμα. Ούτε το πολύ ούτε το λίγο, το χρήμα σαν καύσιμη ύλη. Σαν πραγματικότητα και σαν ψευδαίσθηση. Σαν φαντασίωση ευκαιριών. Σαν υπόσχεση ελευθερίας. Το χρήμα σαν μόνη δυνατότητα ευτυχίας.
   Σταματώ στην αποβάθρα και βλέπω ένα πανέμορφο κορίτσι. Έναν νεαρό μίσχο απλό, απέριττο,όπως μόνο τα μπουμπούκια στην πρώτη άνθιση μπορούν να είναι. Γελάει με μια φίλη της κελαρυστά, γάργαρα. Θυμούνται τη χθεσινή βραδυά τους. Ένα καλοκαιρινό βράδυ που το ξημέρωμα θα αργούσε να φανεί. Στον καρπό της έχει χαράξει ένα τατουαζ στα αγγλικά. "Έτσι οραματίστηκες τη ζωή σου;" φαίνεται να αναρωτιέται. Στέκομαι παραδίπλα και θυμάμαι μια σκηνή από την ταινία του David Fincher "Fight Club". O Brad Pitt εισβάλλει να ληστέψει ένα βενζινάδικο και βγάζει έξω τον Κινέζο υπάλληλο (μπορεί να είναι και Μεξικάνος, εχω να τη δω από το 1999) και με το πιστόλι στον κρόταφο τον απειλεί: "Αυτη τη ζωή ήθελες να ζήσεις;" Εκείνος με τρεμάμενη φωνή του απαντά: "Όχι, ήθελα να τελειώσω τις σπουδές μου, ήθελα άλλα πράγματα". Ο πρωταγωνιστής τότε του χαρίζει τη ζωή του με τον όρο να την αλλάξει από εκείνο το δευτερόλεπτο. "Εάν σε ξαναβρώ έτσι, τη δεύτερη φορά δεν θα γλιτώσεις".
   Κάπως έτσι έχω κρατήσει στη μνημη μου εκείνη τη σκηνή, που αναδύθηκε με αφορμή το σοφό ερώτημα του τατουαζ πάν στο χέρι του κοριτσιού-αγάλματος.
   Άραγε, έτσι οραματιστήκαμε τη ζωή μας; Με απειλές, θυμό, απογοήτευση, έλλειψη σχεδίων, ερωτισμού, χαράς και διάθεση για ζωή; Ζώντας με τα στατιστικά; Της ανεργίας, της ανάκαμψης, της σπέκουλας, της υγείας, της νόσου, του θανάτου; Ποιος μας εμποδίζει να κυνηγήσουμε το όραμά μας; Ποιον κηδεμόνα-μέντορα-δικτάτορα-αφέντη έχουμε ανάγκη για να αλλάξουμε πλεύση; Γιατί προδώσαμε εμάς;
   Κατεβαίνω στη στάση μου. Έχω σηκώσει τους ώμους. Χαμογελώ. Συνειδητοποιώ ότι με αυτά και με αυτά έχω καθυστερήσει στο ραντεβού μου. Δεν πειράζει, σκέφομαι. Άλλωστε ο χρόνος, ελλείψει χρήματος, είναι το καλύτερο είδος εν αφθονία που μας συμβαίνει μέχρι να πάψει κι αυτό να συμβαίνει. 

«Κανείς δεν αναβάλλει τη ζωή του μέχρι ο κόσμος να γίνει δίκαιος» Βασίλης Παπαβασιλείου ("Εφημερίδα των Συντακτών", 29/6/2013)

30/06/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου σκηνοθετεί «Κύκλωπα» του Ευριπίδη στην Επίδαυρο

«Κανείς δεν αναβάλλει τη ζωή του μέχρι ο κόσμος να γίνει δίκαιος»

Ο σπουδαίος σκηνοθέτης πήρε ένα «επιδόρπιο», όπως χαρακτηρίζει αυτό το μικρής διάρκειας σατυρικό δράμα, του πρόσθεσε ένα «ορντέβρ», δηλαδή μια δική του εισαγωγή με

Ο σπουδαίος σκηνοθέτης πήρε ένα «επιδόρπιο», όπως χαρακτηρίζει αυτό το μικρής διάρκειας σατυρικό δράμα, του πρόσθεσε ένα «ορντέβρ», δηλαδή μια δική του εισαγωγή με… μικρέμπορους καταφερτζήδες αχρηστευμένους από την κρίση, και δημιούργησε ένα «πλήρες πιάτο»

«Αποδέχτηκα τις ήττες μου" 

• Πριν από δεκαπέντε χρόνια μου λέγατε ότι θα είστε πια ελεύθερος σκοπευτής. «Στην Ελλάδα υπάρχει η κουλτούρα “δεν αποδέχτηκα την ήττα μου”, φράση κλεμμένη από τον Μανώλη Αναγνωστάκη. Εγώ λοιπόν αποδέχτηκα τις ήττες μου. Ανέλαβα τις όποιες συνέπειες. Εμεινε η αποδοχή του τυπικού υπάρχοντος πλαισίου και ενδεχομένως η σκέψη των άλλων ότι κάπου μπορεί να τους είμαι χρήσιμος. Εκλεισα δεκαπέντε χρόνια ως ελεύθερος σκοπευτής».

• Πώς ήταν; «Οπως είναι σε μια χώρα που λειτουργεί το “ελληνικό συμβόλαιο”, με τους μισούς δημοσίους υπαλλήλους και τους υπόλοιπους φοροφυγάδες. Σου λέει: “Θα διορίσω τους μισούς και τους άλλους μισούς θα τους αφήνω να με κλέβουν επειδή μου έκαναν την τιμή να μη θέλουν διορισμό, άσε που μ” αφήνουν στην ησυχία μου”. Θυμάσαι ότι πέρασαν τα χρόνια αλλά είναι σαν να μην έχουν περάσει. Το άπαξ της ζωής που σου έλεγα».

Της Εφης Μαρίνου  Φωτ. Μάριος Βαλασόπουλος

«Κύκλωψ». Σατυρικό δράμα του Ευριπίδη, μικρής διάρκειας, αλλά ενισχυμένο μετά την παρέμβαση του Βασίλη Παπαβασιλείου. Θα το δούμε στις 2 και 3 Αυγούστου στην Επίδαυρο. Οπως και στις δυο προηγούμενες παραστάσεις του, «Του Κουτρούλη ο γάμος» και «Ο Τυχοδιώκτης», ο σκηνοθέτης δημιουργεί μια δραματουργική «μηχανή», εισαγωγή προς τον κόσμο του «Κύκλωπα».

Κάποιοι ιδιότυποι συμπατριώτες μας έχουν εκτοξευτεί στον χώρο της Επιδαύρου. Μικρέμποροι, καταφερτζήδες και κάπηλοι, αχρηστευμένοι από την κρίση. Αυτοί υποδέχονται τους θεατές πουλώντας τους διάφορα μικροπράγματα από νερό μέχρι… pretty bra. Οταν ο κόσμος καθίσει στις θέσεις του, στέκονται αμήχανοι στην ορχήστρα. «Και τώρα τι;» αναρωτιούνται. Αλλά ο αρχηγός τους, ο Οδυσσέας Μπερμπάντης με τ’ όνομα, γιος του μπαρμπα-Κώστα του Μπερμπάντη, παλαιοβιβλιοπώλη στο Μοναστηράκι, είναι εκεί κι έχει τη λύση: το παραστασιακό γεγονός του «Κύκλωπα».

Μιλώντας με τον Βασίλη Παπαβασιλείου ή μάλλον ακούγοντάς τον, ξεχνάς τον χρόνο. Αλλά κι όταν γράφεις αργότερα, προσπαθείς οι δικές σου λέξεις να είναι όσο γίνεται λιγότερες…

«Το έργο στην αρχαιότητα ανέβαινε συνήθως σαν κερασάκι στην τούρτα της τραγικής τριλογίας. Εμείς πήραμε αυτό το “οεπιδόρπιο” και φτιάξαμε και το “ορντέβρ”. Από την άποψη μαγειρικής τέχνης, ίσως, να έχει ενδιαφέρον. Πώς μ’ ένα “ορντέβρ” κι ένα “επιδόρπιο” δημιουργήσαμε ένα “κυρίως πιάτο”. Μια συνθήκη που καθιστά αναγκαία την έλευση του Κύκλωπα. Το ελληνικό brand name είναι πάντα ο Οδυσσέας.

»Αυτός οδηγεί τους καπήλους του Μοναστηρακίου σε νέες περιπέτειες, στη δημιουργική συνάντησή μας με τον Κύκλωπα, με μια αντίκα. Μια επίσκεψη στο κείμενο του Ευριπίδη επιχειρούμε, όχι πως το έχει ανάγκη έτσι όπως αναπαύεται στις σελίδες του, αλλά για να οριστεί το “εδώ” και το “τώρα” σε σχέση με τους παρευρισκόμενους στην Επίδαυρο».

• Η επικαιρότητα έπαιξε ρόλο σ’ αυτή την εισαγωγή;

«Οταν σήμερα μετράμε τον βαθμό της ομαδικής κατάθλιψης, το θέατρο οφείλει να θυμάται ότι είναι δύναμη που αφορά το ίδιο το γεγονός συνάντησης με τους ανθρώπους. Τότε ενεργοποιεί και επικαιροποιεί συντελεστές της δόνησης που σε βγάζουν από τον κοινωνικό θόρυβο που κουβαλάς αλλά και τους αυτοματισμούς της θέασης και της ακρόασης, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις μιας αναμονής για κάτι που θα γίνει. Ποτέ όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω αισθανθεί ότι το θέατρο δίνει εξετάσεις σε ό,τι αφορά την ενεργοποίηση της αναμονής των ανθρώπων για τις μορφές του ξαφνιάσματός τους. Συχνά προσεγγίζουμε τα έργα μέσα από αυτοματισμούς. Πριν από τις “Τρωάδες” πρέπει να σκεφτούμε τι συνέβη την ημέρα που το έργο πρωτοείδε το φως στην Αθήνα του 5ου αιώνα. Δεν είναι λίγο να του επιτρέψουμε να υπαγορεύσει κινήσεις που ανταποκρίνονται σε λανθάνοντα αιτούμενα των ανθρώπων».

• Δηλαδή;

«Μπαίνεις στο λεωφορείο και βλέπεις τα πρόσωπα. Κάτω από την επιφάνεια των χαρακτηριστικών, δεν μπορεί, λανθάνει μια ζήτηση με την οποία πρέπει να συναντηθώ. Αν μείνω στο εξωτερικό, στα στοιχεία της δυστυχίας, κι αν αρχίσω να μηρυκάζω μ’ αυτά, στερώ τη δυνατότητα από εκείνους και από τον εαυτό μου να βρεθούμε σ’ έναν άλλο χώρο. Δεν έχουμε ούτε να ελεεινολογήσουμε ούτε να οικτίρουμε για τίποτα. Θέτουμε μπροστά την αναμονή για εκείνο που θα διοχετευτεί, για λίγο, ως φάρμακο ζωής».

• Εσείς, ως σκηνοθέτης, πώς αντιλαμβάνεστε τη συνάντηση με το κοινό;

«Σαν την υπέροχη λειτουργία να είσαι πίσω από τη χαρά των άλλων. Μα τι νομίζεις ότι κάνουμε στο θέατρο; Γιορτάζουμε την κοινοκτημοσύνη της χαράς. Οταν συμβαίνουν τα πράγματα κανείς δεν ξέρει σε ποιον ανήκουν. Στον σκηνοθέτη, στους ηθοποιούς, στον θεατή που με την παρουσία του τα υποχρέωσε να γίνουν; Η προϋπόθεση της χαράς προβλέπει την άρση του αισθήματος της ιδιοκτησίας».

• Παρακολουθείτε τις πολιτικές εξελίξεις;

«Και τις υφίσταμαι. Είμαι μέσα στο πέλαγος προσπαθώντας να συνδυάσω την προκλητική συνθήκη του ναυαγού και του παρατηρητή. Αν τα συναισθήματα κυριαρχούν, αποτρέπεται η ετοιμότητα για την επόμενη κίνηση. Μιλώ για την περίφημη “αγανάκτηση”. Γι’ αυτό ο Οδυσσέας κρατούσε πάντα συναισθηματική απόσταση. Δεν ήθελε να εξουδετερωθεί η ικανότητα σχεδιασμού της επόμενης κίνησης. Θάνατος είναι η απουσία σχεδίου, ακόμα και μέσα στο ναυάγιο. Το άπαξ της ζωής είναι δύναμη που υπογραμμίζεται όσο ποτέ σε κρίσιμες στιγμές. Εκεί παίζεται το “έργο”, αυτή είναι η επίμαχη “σκηνή”.

• Ποια είναι η βασική ευθύνη του πολιτικού μας συστήματος;

«Ολα τα πράγματα κινδυνεύουν από αυτό που τα συνιστά. Το θέατρο από τον εαυτό του, όπως έλεγε ο Μπρεχτ, η πολιτική από τον εαυτό της, η οποία μπορεί πάρα πολλά όταν ξέρει ότι δεν μπορεί τα πάντα. Οταν όμως λέει “μπορώ τα πάντα” καταντά γραφείο τελετών, που αναλαμβάνει κηδείες λέξεων και μνημόσυνα ιδεών και νοημάτων. Αν εξαιρέσουμε το αίμα του εμφυλίου, που σε τρομάζει -μ’ όλη τη σχετική σπέκουλα πάνω του-, στην Ελλάδα είχαμε την αρχή της καθολικής υποδύσεως. Ολοι έπαιζαν κάποιους ρόλους. Με μια δομή κράτους φορεμένη στο κεφάλι είπαν: “Ελάτε να συγκροτηθούμε”. Ποιοι; Πληθυσμοί αγράμματων. Ιδρύθηκε ένα κράτος που χρωστούσε σε καραβοκυραίους, προεστούς, θύματα, χήρες και ορφανά. Και αγωνίστηκε να εξοφλήσει τους Ελληνες. Και ξόφλησε το ίδιο. Ετσι μετέβημεν από τη Ρωμιοσύνη στη νεκροσύνη».

• Μπορεί κανείς να συμβουλεύσει, να καθοδηγήσει;

«Ο άνθρωπος πρέπει να διαμορφώνει έναν εσωτερικό τόπο, ένα “αλωνάκι” με το οποίο θα έχει αλισβερίσι. Δεν είμαστε η δουλειά μας με όποιο εισόδημα, αλλά αυτό που μας προσπορίζει λόγο ύπαρξης. Ο άνθρωπος είναι πάντα μεγαλύτερος από το έργο που παράγει. Να μην είμαστε φροντιστηριακής νοημοσύνης, να αγαπάμε τις ερωτήσεις, να προσερχόμαστε στην απορία χωρίς τρόμο, να μπορούμε να αξιολογούμε πιο σοβαρά τα ερωτήματα παρά τις έτοιμες απαντήσεις των πάσης φύσεως λυσσάρηδων. Αυτό μας κρατά μ’ έναν τρόπο».

• Και σε μια διαρκή αγωνία επίσης.

«Μα όπου κίνδυνος, εκεί και τα μεγάλα έργα. Ολοι μπορούμε να συναντηθούμε με τα ενδεχόμενα που κουβαλάμε. Να εκπλήξουμε εαυτούς, που έλεγε ο Βαλερί. Το γεγονός της ζωής περνάει μέσα από τις έννοιες “επιμέλεια εαυτού”, μέριμνας γι’ αυτά που δεν είναι και δεν θα γίνουν ποτέ δικά μου. Το ξεπέρασμα της ιδιοκτησίας είναι καθοριστικό. Είναι πολύ ύπουλο πράγμα η ανάγκη της κατοχής. Σκοτώνει αυτή τη δύναμη του άπαξ της ζωής, την τραυματίζει πολύ σοβαρά. Προσυπογράφω αυτό που έλεγε ο Σίλερ: “Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος μόνο όταν παίζει”».

• Λέμε ότι φτάσαμε στο σημείο να αγωνιζόμαστε όχι για ζωή αλλά για επιβίωση.

«Με την καταστροφή συνειδητοποιήσαμε το υψηλόν της επιβιωτικής τέχνης. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, όσο αντέχεις, πρέπει να θυμίζεις ότι μια φορά δίνεται η ζωή. Κοιτάζω προς τα έξω, βλέπω όλα αυτά που στοιχειοθετούν λόγους άρνησης του κόσμου. Αλλά η ζωή είναι μία, πρέπει να τη ζήσω. Υπάρχουν τεκμήρια ότι οι καταπιεσμένοι προλετάριοι της βιομηχανικής επανάστασης, που δούλευαν δεκατέσσερις ώρες την ημέρα, έκαναν μια δημιουργική εκδρομή στην εξοχή, μία φορά στους τρεις μήνες… Κανείς δεν αναβάλλει τη ζωή του μέχρι ο κόσμος να γίνει δίκαιος. Αυτή την αντίφαση ζούμε: τη σκληρότητα του κόσμου και τη μοναδικότητα της ζωής. “Δεν το ’λπιζα να ’ν’ η ζωή μέγα καλό και πρώτο” το συνοψίζει ο Σολωμός».

• Πώς βλέπετε την Αριστερά;

«Δύσκολη η ζωή της… Βγαίνουν στην επιφάνεια άλλες ήπειροι δημιουργώντας προϋποθέσεις καπιταλιστικής ανάπτυξης. Πάνω από το κοινωνικό, κυριαρχεί το γήπεδο που όρισε η οικονομία για τον εαυτό της – καθιστώντας θεραπαινίδα της την πολιτική. Οταν για να παρθεί πολιτική απόφαση υπάρχουν βαρίδια χρόνου, όταν δηλαδή στο real time της ηλεκτρονικής επικοινωνίας με τις αγορές -που κινούνται σε καθαρά αντιδρασιακούς χρόνους με ενημέρωση ανά δευτερόλεπτο- αδυνατούν να περιμένουν την απόφαση αποδυναμώνοντάς με ως πολιτικό υποκείμενο, πες μου ποιο ρόλο να ’χει η Αριστερά ή η Δεξιά;».

• Πώς σας φάνηκε η φρέσκια κυβέρνηση;

«Αστειότητες μέσα στον χρόνο της νεκροφάνειας. Το 2010 υπεγράφη το τέλος του πρώτου κράτους δυτικού τύπου, όπως το 1990 τελείωσαν τα ανατολικά κράτη. “Ανθισε το πέλαγος νεκρούς” όπως λέει ο Αισχύλος στην “Ορέστεια”. Βλέπεις σχήματα και κυβερνήσεις ως πρωταγωνιστές της λινάτσας. Το κτίριο έχει καταρρεύσει, το έχουν περιτυλίξει απέξω με μια λινάτσα και επιγραφή: “Προσεχώς νέον κτίριο”. Πάνω του κάτι φιγούρες υπέροχες, γελαστές που θυμίζουν το χωριό Ποτέμκιν του Στάλιν. Περνούσες με το τρένο κι έβλεπες αυτά τα χαρούμενα πρόσωπα να σκίζονται στη δουλειά. “Μα αυτοί εδώ ζουν μόνο για την εργασία;”, αναρωτιόσουν με ενοχές. Και φυσικά ήταν ζωγραφιές. Στην Ελλάδα η δύναμη της γελοιογραφίας κατίσχυσε».

• Καμιά διέξοδος;

«Με μηδενισμένη οικονομική κυριαρχία και πολιτική υπόσταση, ποιος στόχος; Πώς γίνεται να λέει η Μέρκελ “με χρέος πάνω από 80% δεν υπάρχεις” και συ να υποστηρίζεις ότι είσαι πολιτικό υποκείμενο; Ολα ανήκουν στην ισιάδα του χρόνου της νεκροφάνειας. Σκέψου ότι χρησιμοποιούμε τον επιθετικό προσδιορισμό “πραγματική” οικονομία. Η άλλη τι είναι; Φασματική; Και γιατί αυτή η δήθεν οικονομία δεν επιτρέπει στην κανονική να αναπτυχθεί; Αυτή η φενάκη είναι η τελευταία φάση του καπιταλιστικού επεισοδίου».

INFO: Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, 2-3 Αυγούστου, 21.00: «Κύκλωψ» Ευριπίδη. Μετάφραση–σκηνοθεσία: Βασίλης Παπαβασιλείου. Σκηνικά–κοστούμια: Μαρί Νοέλ Σεμέ. Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός. Κίνηση: sinequanon. Παίζουν: Νίκος Καραθάνος, Δημήτρης Πιατάς, Νίκος Χατζόπουλος. Συμμετέχει 17μελής Χορός.

"Είμαι αναρχοπατριώτισσα!" από kerasiakrinoi.blogspot.gr (29 Ιουν 2013 | tvxsteam tvxs.gr)

...............................................................

Είμαι αναρχοπατριώτισσα!

15:01, 29 Ιουν 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/132493

 

 

 

Έψαξα στο διαδίκτυο να βρω αν υπάρχει ο όρος "αναρχοπατριωτισμός" και δεν βρήκα τίποτα. Ας δούμε τα δυο συνθετικά της λέξης: Αναρχισμός, Πατριωτισμός.

Ο Αναρχισμός νοείται ως μια αντίληψη του κόσμου που δεν αναγνωρίζει την εξουσία [α- αρχή (εξουσία)]. Σήμερα που συζητάμε πολύ για άμεση δημοκρατία, για αυτοοργάνωση, και που βλέπουμε τις συνέπειες της εναπόθεσης της συλλογικής αλλά και ατομικής μας μοίρας στα χέρια των λίγων και ανεξέλεγκτων, μη ανακλητών πολιτικών, συνδικαλιστών, διευθυντών, δικαστών που καβαλάνε μια καρέκλα στο όνομα της ψήφου που έλαβαν ή του διορισμού τους και υπηρετούν συμφέροντα άλλα από αυτά για τα οποία υποτίθεται πως εκλέχτηκαν, σήμερα γίνεται όλο και πιο βαθιά και συνειδητά αντιληπτή η ανάγκη αυτοοργάνωσης, αυτοδιεύθυνσης, αυτοδιάθεσης ως ο μόνος δρόμος που εγγυάται την ύπαρξη και την επικράτηση της υγιούς κοινωνίας έναντι της βίας, της αυθαιρεσίας και της αγριότητας της εξουσίας που δεν γνωρίζει όρια.

Σήμερα το να είσαι αναρχικός δεν σημαίνει παρά να προστατεύεις τη ζωή σου και τη ζωή του κοινωνικού συνόλου από την απύθμενη βία που έχει εξαπολύσει εναντίον μας το σύστημα εξουσίας, το κράτος σε όλες του τις εκφάνσεις, μέσα απ' όλες του τις δομές: κοινοβούλιο, δικαστήρια, αστυνομία, διοίκηση. Αποδεικνύεται δε, μέσα από τη μακρά νεοελληνική ιστορία, πως δεν είναι τόσο θέμα προσώπων, πως μια εναλλαγή τους στις ίδιες καρέκλες δεν διασφαλίζει τίποτα, αν δεν αλλάξουν οι δομές της κοινωνικής οργάνωσης. Πρόσφατα είδαμε όλο το συνδικαλιστικό εσμό να καταρρέει, να μην τηρεί ούτε τα προσχήματα, να ξεπουλά τη βάση.

Η Πατρίδα από την άλλη, είναι μια έννοια που φορτίζεται ανάλογα την εποχή, το πλαίσιο, τα συμφραζόμενα, αλλά που σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζεται απαραίτητα με την εθνολατρεία ή εθνοκαπηλεία, τον εθνικισμό και τα λοιπά εθνικοκεντρικά. Αντίθετα, έχει μια πιο γενική, φιλοσοφική, συναισθηματική διάσταση, πέρα από την πολιτική. Πολλοί μεγάλοι, αδιαμφισβήτητοι επαναστάτες  αλλά και προοδευτικοί φιλόσοφοι, καλλιτέχνες, ποιητές, συγγραφείς, αναφέρθηκαν σε αυτήν, το έργο τους εδράζεται επάνω στο σώμα της.

Ο υπέροχος Άρης Βελουχιώτης, στο διάσημο Λόγο στη Λαμία:

" Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;"

O Άρης, σοφός, αυθόρμητος, βαθιά συναισθητικός, χρησιμοποιεί τις λέξεις όπως "κράτος" με τη λαϊκή έννοια, όπως τις βιώνει ο λαός, και όχι την επιστημονική που δεν θα είχε κανένα νόημα σε μια τέτοια ομιλία. Ο Άρης απέδειξε στο τέλος, με την απόφαση να μην παραδώσει τα όπλα και να μην υποταχθεί στις εντολές του κόμματος, πως έβαζε πάνω από την κομματική εξουσία αυτό που γνώριζε ως σωστό, αληθινό και δίκαιο, μέσα από την συσσωρευμένη αγωνιστική εμπειρία του χρόνων επάνω στα βουνά.

Από την ποίηση του Φεντερικό Γκαρθία Λόρκα, που δολοφονήθηκε από τους φαλαγγίτες του Φράνκο, αναδύονται τα αρώματα του τόπου του, διάχυτα σε όλο το έργο του. Να τι γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης, ως ανταποκριτής της εφημερίδας "Καθημερινή", λίγο καιρό μετά τη δολοφονία του ποιητή, σε εκτενές άρθρο. (πηγή: αρισμαρί)

"Είχα γνωρίσει τον Λόρκα  ένα βράδυ, σε μια σάλα του Πανεπιστημίου της Μαδρίτης. Είχε οργανώσει ένα ερασιτεχνικό θίασο από φοιτητές και παρίστανε τη βραδειά κείνη ένα "Μυστήριο" του Καλδερόν. Νεώτατος, τσιγγάνικη ομορφιά, ανησυχία και δύναμη. Έλαμπε. Ωνειροπολούσε μιαν πνευματική αναγέννηση της πατρίδας του, σύμφωνα με τις παραδόσεις της ράτσας του.
[...]
Είχε γεννηθεί στη Γρανάδα το 1898, σπούδασε νομικά, μα τα παράτησε και ρίχτηκε στη ζωγραφική, στη μουσική, στην ποίηση.
[...]
Λάτρευε τα λαϊκά τραγούδια, την τέχνη του λαού και την παράδοση. Ήξερε ένα απλούστατο πράγμα που τόσο συχνά ξεχνούν οι συντηρητικοί και οι επαναστάτες: Για να προχωρήσει μια ράτσα πρέπει ν` ακολουθήση τον δρόμο τον εδικό της, που τον έχουν πια χαράξει χιλιάδες γενεές. Δηλ. ν` ακολουθήσει την παράδοση. Μα ακολουθάει πιστά την παράδοση μονάχα όποιος την ξεπερνάει. Όποιος δημιουργεί νέα πραγματικότητα δηλ. νέα παράδοση. Όλη η ποίηση του Λόρκα έχει τις ρίζες της στην ισπανική παράδοση και συνάμα φέρνει νέα, μοντέρνα στοιχεία και φόρμες τολμηρότατες."

Νίκος Καζαντζάκης: Αναφορά στον Γκρέκο:

Η επιστροφή του Ασώτου

"Ενας άνθρωπος, όταν, ύστερα από πολλά χρόνια αγώνα και περιπλάνηση στην ξενιτιά, γυρίσει στην πατρίδα κι ακουμπήσει στις πατρικές πέτρες και σβαρνίσει γύρα του με τη ματιά, τα γνώριμα πυκνοκατοικημένα από ντόπια πνέματα και παιδικές θύμησες και νεανικές λαχτάρες τοπία, τον κόβει ξαφνικά κρύος ιδρώτας.

Η επιστροφή στο πατρικό χώμα ταράζει την καρδιά μας· σαν να γυρίζουμε από ανομολόγητες περιπέτειες σε ξένους απαγορεμένους τόπους, και ξάφνου πέρα στην ξενιτιά νιώθουμε βάρος στην καρδιά, τι γυρεύουμε εδώ με τους χοίρους και τρώμε βελάνια, κοιτάζουμε πίσω απ” όπου φύγαμε κι αναστενάζουμε, θυμούμαστε τη ζεστασιά, την καλοπέραση, τη γαλήνη, κι επιστρέφουμε, σαν τον άσωτο υιό, στο μητρικό κόρφο. Σε μένα πάντα η επιστροφή αυτή μου “δινε μια κρυφή ανατριχίλα, πρόγεψη σαν να “ταν θανάτου, θαρρείς και γύριζα ύστερα από τα κονταροχτυπήματα και τις ασωτείες της ζωής στο μακροπόθητο πατρικό χώμα. Θαρρείς κι υπόγειες σκοτεινές δυνάμες, που δεν μπορείς να τους ξεφύγεις, σου μπιστεύτηκαν να εκτελέσεις ορισμένη παραγγελιά και τώρα που γυρίζεις, αυστηρή φωνή ανεβαίνει από το μεγάλο σπλάχνο της γης σου και σε ρωτάει: «Έκαμες αυτό που σου μπιστεύτηκα; Δώσε λογαριασμό!»

Άσφαλτα κατέχει η χωματένια αυτή μήτρα την αξία του κάθε παιδιού της· κι όσο ανώτερη η ψυχή που έπλασε, τόσο και δυσκολότερη της αναθέτει εντολή: να σώσει τον εαυτό του ή τη ράτσα του ή τον κόσμο· από την πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη εντολή που σου αναθέτει διαβαθμίζεται η ψυχή σου.

Είναι φυσικό τον ανήφορο τούτο, που έχει χρέος να πάρει η ψυχή, να τον ξεκρίνει. Κάθε άνθρωπος χαραγμένο βαθύτερα. Απάνω στα χώματα όπου γεννήθηκε. Τα χώματα αυτά που σ” έπλασαν βρίσκουνται σε μυστική επαφή και συνεννόηση με την ψυχή σου· όπως οι ρίζες ξαποστέλνουν στο δέντρο την κρυφή προσταγή ν' ανθίσει και να καρπίσει, για να δικαιωθούν οι ρίζες και να φτάσουν στο τέρμα της πορείας τους, όμοια τα πατρικά χώματα αναθέτουν δύσκολες εντολές στις ψυχές που γέννησαν θαρρείς χώματα και ψυχή πως είναι από την ίδια, ουσία κι επιχειρούν την ίδια έφοδο· κι η ψυχή είναι μονάχα η ακρότατη νίκη.

Να μην αρνιέσαι τη νιότη σου ως τα βαθιά γεράματα, να μάχεσαι σε όλη σου τη ζωή να μετουσιώσεις σε κατάκαρπο δέντρο την εφηβική σου άνθηση, αυτός, θαρρώ, είναι ο δρόμος του ολοκληρωμένου ανθρώπου.

Η ψυχή ξέρει πολύ καλά, κι ας κάνει πολλές φορές πως το ξεχνάει, πως έχει να δώσει λόγο στα πατρικά χώματα, δε λέω πατρίδα, λέω πατρικά χώματα· τα πατρικά χώματα είναι κάτι βαθύτερο, πιο σεμνό και λιγομίλητο, καμωμένο από τριμμένα παμπάλαια κόκαλα..."

*****
Αναρχισμός και πατριωτισμός δεν είναι ασυμβίβαστες έννοιες, ο αναρχισμός θεωρούμενος ως άρνηση της βίας της εξουσίας, και ο πατριωτισμός θεωρούμενος ως έδραση σε μνήμες τόπων και τρόπων. Αντίθετα, η "πατρίδα", τα "τριμμένα παμπάλαια κόκαλα", η παράδοση, "τα πεζούλια μας", με ένα λόγο η μνήμη είναι ο μεγάλος εχθρός της εξουσίας, γι αυτό η έννοια της "πατρίδας" όταν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο χειραγώγησης, από ζωντανή, εναργής μνήμη μετατρέπεται σε νεκρό απολίθωμα, σε λατρευτικό είδωλο, σε στατική εικόνα, ακριβώς επειδή η δύναμή της είναι τεράστια. Πατρίδα είναι οι εργατικοί αγώνες, οι επαναστάσεις, η ιστορία των τόπων, που είναι η ιστορία των ανθρώπων και των πραγμάτων. Πιασμένοι στη συνέχεια αυτού του νήματος, είμαστε πολύ δυνατοί. Αποκομμένοι από αυτό, όταν μας παραμένει άγνωστο, δεν υπάρχουμε.

Πηγή: kerasiakrinoi.blogspot.gr

"Ο Γιάννης απ’ τα Σεπόλια" Του Παντελή Μπουκάλα ("Καθημερινή", 29/6/2013)

.........................................................

Ο Γιάννης απ’ τα Σεπόλια

Του Παντελή Μπουκάλα

Ο Γιάννης γεννήθηκε στα Σεπόλια. Οπως άλλα τρία αδέρφια του. Σε άλλες χώρες, ο τόπος γέννησης θα αρκούσε για να του δώσει υπηκοότητα. Εμείς, όμως, πιο σκληροί και από τους Αθηναίους του κλεινού αλλά και κλειστού άστεως, τα συναρτάμε όλα με το δίκαιο του αίματος, όχι του εδάφους. Οχι ακριβώς «αίμα, τιμή...», όπως ουρλιάζουν οι εθνοαιματολόγοι (αυτοί που «εμπλούτισαν» με μαιάνδρους την ελληνική σημαία, για να υποδηλώνουν το φιλοναζιστικό πιστεύω τους), αλλά περίπου. Στην πατρίδα των γονιών του, ο Γιάννης δεν έχει πάει ποτέ. Την ξέρει μόνο από τις αφηγήσεις τους. Λεφτά και χρόνος για ταξίδια δεν περίσσευαν. Γιατί ο μικρός πήγαινε σχολείο, εδώ βέβαια, στο ελληνικό, και ταυτόχρονα δούλευε· όπου μπορούσε. Ποιος ξέρει. Ισως καθάρισε και το δικό σας αυτοκίνητο, αν περάσατε από τα Σεπόλια ή, αργότερα, από του Ζωγράφου. Αλλά κάποια στιγμή ο μεγάλος του αδερφός, ο Θανάσης, μπασκετόφιλος όπως όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν στον ίσκιο του Παπαλουκά και του Διαμαντίδη, κατάλαβε ότι ο Θεός, όποιος θεός τέλος πάντων, δεν έδωσε στον Γιάννη τόσο μεγάλο άνοιγμα χεριών (πάνω από δύο μέτρα) για να πλένει πιο εύκολα τα ξένα παρμπρίζ. Αλλά για να παίζει μπάσκετ. Κι ήρθε έτσι ένας καιρός που οι ειδικοί του ΝΒΑ έτρεχαν από την Αμερική για να δουν μπάσκετ στην Ελλάδα. Να δουν τον Γιάννη και τον Θανάση στον Φιλαθλητικό Ζωγράφου, πριν καν παίξουν σε ομάδα της Α΄ Εθνικής. Και χθες, ο μικρός με το μεγάλο άνοιγμα χεριών και το πιο μεγάλο ταλέντο επελέγη 15ος στο ντραφτ του ΝΒΑ. «Πιο ψηλά από κάθε άλλον Ελληνα», λένε οι ειδήσεις, κάτω από μια φωτογραφία όλο χαμόγελα και με την ελληνική σημαία. Κι εδώ είναι που φρίττουν όσοι ουρλιάζουν «αίμα, τιμή...» κι όσοι ετοιμάζουν νόμους περί ιθαγένειας με στόχο τον αποκλεισμό και όχι την ένταξη. Αν περνούσε από το χέρι τους, θα ξεβάφτιζαν από Ελληνα τον Γιάννη. Που πήρε την υπηκοότητα λόγω «εξαιρετικών υπηρεσιών». Εμφανίζεται έτσι σαν χάρισμα το δικαίωμά του, δικαίωμα όσων γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ αλλά τους στερείται η ελληνική υπηκοότητα. Για όλους αυτούς τους κατάφωρα αδικημένους θα παίζει τώρα μπάσκετ, και στην Εθνική Ελλάδος, ο Γιάννης. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Με καταγωγή από τη Νιγηρία.

Ο εφιάλτης στο δρόμο με τους ψεύτες. Του Γιώργου Πήττα (29 Ιουν 2013 | tvxsteam tvxs.gr)

.........................................................

Ο εφιάλτης στο δρόμο με τους ψεύτες. 

Του Γιώργου Πήττα

10:18, 29 Ιουν 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/132479

 

[…] Τὸ βράδυ βρῆκατὴν περικοπή:
«τὸνἔδεσαν χειροπόδαρα» μᾶς λέει
«τὸνἔριξαν χάμω καὶτὸνἔγδαραν
τὸνἔσυραν παράμερα τὸν καταξέσκισαν
ἀπάνωστοὺςἀγκαθεροὺςἀσπάλαθους
καὶπῆγανκαὶτὸν πέταξαν στὸν Τάρταρο κουρέλι».
Ἔτσιστὸν κάτω κόσμο πλέρωνε τὰ κρίματά του
Ὁ Παμφύλιος ὁ Ἀρδιαῖος ὁ πανάθλιος Τύραννος […]
Το κλείσιμο του έσχατου ποιήματος του Γιώργου Σεφέρη.  31 Μαρτίου 1971.

Όταν ο ηγέτης της κεντροδεξιάς παράταξης στην αγωνία του να φέρει πίσω τις ομάδες των ψηφοφόρων που έχουν μεταναστεύσει στο νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής επιβάλλει έναν τηλεοπτικό πλασιέ ως Υπουργό Υγείας, καταλαβαίνει κάποιος (αφού προσθέσει στον χυλό και όλα τα άλλα) πως η υπόθεση στο σύνολό της, είναι χαμένη. Του Γιώργου Πήττα

Γιατί βέβαια, η σημερινή συμμετοχή του Αδώνιδος έχει πολλαπλάσια μεγαλύτερο βάρος από εκείνη της  κυβέρνησης  που στήριξαν  ο αλήστου μνήμης ΛΑ.Ο.Σ  και ο τσομπάνης του.

Άλλωστε, έλαβε και τα εύσημα του Παγκαλολαλίστατου που τον απεκάλεσε «καλλιτέχνη της πολιτικής». Τι άλλο να ζητήσει πια από τη ζωή ο τσιριχτός;

Η επιλογή του  συγκεκριμένου κωμικοτραγικού κακέκτυπου αμερικανών τηλεοπτικών ευαγγελιστών – και όχι του ομογάλακτου πλην όμως απείρως σοβαρότερου ή σοβαροφανούς (διαλέξτε)  Βορίδη, είναι χαρακτηριστική.

Αν την εξετάσει  κάποιος ως δείγμα DNA της κυρίαρχης ελληνικής πολιτικής σκηνής, μπορεί χωρίς κόπο να καταλήξει στο συμπέρασμα:

Ακόμα, δεν έχουμε δει τίποτα!

Την ίδια στιγμή, σε ένα  ας πούμε παράλληλο κινηματογραφικό  μοντάζ, ο μέγας τελετάρχης, συγκεντρωσιάρχης και μάγος της φυλής των πιο άγριων ΠΑΣΟΚων  Παναγιωτακόπουλος, ως πρωθιερέας της «Αριστερής Πρωτοβουλίας» διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για την σύμπραξη του κόμματος με τα ακροδεξιά στοιχεία και βάζει πλώρη για τις θάλασσες της ελευθερίας που θα του επιτρέψουν ηρωικές συμμαχίες «ανατροπής».

Κάπου εκεί, θα ενωθούν οι ρότες τους με τον Τσε και Βάρα Φωτόπουλο, και πολύ φοβάμαι πως θα δούμε όλο το ασκέρι της ΠΑΣΟΚικής παλαιοντολογίας να έρχεται εις γάμου κοινωνίαν με τον ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές . Ω Θεοί, πραγματικά, η ανακύκλωση της ιστορίας είναι μια κακή φάρσα.
 

Θυμάμαι που λέγαμε κοροϊδευτικά τον Κώστα Καραμανλή τον μικρό, «κουρασμένο».

Βλέπω τώρα μία κυβέρνηση στην Ελλάδα του 2013, αυτή που λέει πως θα βγάλει τη χώρα από το τέλμα να συντίθεται από «ολόφρεσκες και ολόδροσες προσωπικότητες»: Παναγιωτόπουλος, Φώφη, Χρυσοχοΐδης, Γεωργιάδης,  Αθανασίου, Αβραμόπουλος , Βενιζέλος.

Η ολική επαναφορά του αυθεντικού δικομματισμού που προκειμένου να διαιωνίσει την Εταιρία Περιορισμένης Ευθύνης «Εξουσία» προχώρησε στον επίσημο αρραβώνα, ένα βήμα πιο κοντά στον από χρόνια πολλά προφητευμένο πλήρη γάμο τους. 

Ακόμα δεκαετία του 90 ήταν, που κάποιοι οξυδερκείς σημείωναν για το μέλλον του ΠΑΣΟΚΝΔ:

«θα διαλύσουν τα πάντα και μετά θα γίνουν ένα».

Ο σημερινός κυβερνητικός θίασος, είναι πιο θλιβερός και από εκείνο των συνταγματαρχών.

Εκείνοι τουλάχιστον, δεν  μιλούσαν για… εκσυγχρονισμό.

Το διαβόητο «μαύρο που έπεσε στις οθόνες μας» αποκτά λάμψεις φωτός μπροστά στο τι μας περιμένει.

Το κυβερνητικό σχήμα, φοβάμαι πως σε συνδυασμό με την επιδείνωση της κατάστασης-όπως την περιμένουν για μετά το καλοκαίρι πολλοί, είναι το bonustrack στο άθλιο φάλτσο της Χρυσής Αυγής.

Έρχεται να επιβεβαιώσει την πλήρη- και εν πολλοίς δίκαιη- απαξία προς το πολιτικό σύστημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, έχει ήδη αποδείξει πως έχει πιάσει οροφή.

Αδυνατεί να γονιμοποιήσει τα τεράστια προβλήματα της κοινωνίας καθώς είναι μονίμως χαμένος στις συνιστώσες αντιφάσεις του από τη μια, και στην Ανδρεο-Παπανδρεϊκή καρικατούρα που προβάλει ο Αλέξης Τσίπρας.

Επίπεδο ελληνικού πανεπιστημιακού αμφιθεάτρου, που σε κανένα σημείο δεν καταφέρνει να συναντηθεί με την ουσία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κοινωνία, οι επιστήμονες και το επαγγελματικά εξειδικευμένο προσωπικό της χώρας. Να είμαστε εξηγημένοι: Δεν έχω απολύτως τίποτα ενάντια στα αμφιθέατρα. Απλά, δεν καλούνται να αναλάβουν τις ευθύνες μίας χώρας.

Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει ούτε ίχνος πολιτικής ηγεσίας που να εμπνέει και να εκπέμπει «όραμα» με συνταγή υλοποίησης.

Πείθονται φοβάμαι μόνο όσοι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι σημαίνει διακυβέρνηση μιας χώρας που είναι μέρος ενός κόσμου που ταλανίζεται άγρια.

Από την Ελλάδα μέχρι την Πορτογαλία, από τη Βραζιλία μέχρι τη Χιλή, από την Τουρκία μέχρι το Δουβλίνο, από τη Μαδρίτη μέχρι τη Συρία,  οι κοινωνίες υφίστανται με διαφορετικό τρόπο μια άνευ προηγουμένου επίθεση αυταρχισμού, είτε αυτή εκδηλώνεται με την δικτατορία των Τραπεζών είτε με την θεόρατη αλαζονεία των ηγεσιών.

Παντού, ο Άνθρωπος συνθλίβεται και τα όνειρά του κατακρεουργούνται χωρίς αναισθητικό.

Ένας δρόμος γεμάτος εφιάλτες, που τον έστρωσαν οι επιφανείς ηγέτες του κόσμου , παντού, αφού απέσπασαν τον εαυτό τους από την πραγματικότητα, και έγιναν επαγγελματίες ψεύτες προκειμένου να υπηρετούν την αυτοσυντήρησή τους και το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο που κάνει την μαφία να φαντάζει ως παιδική χαρά.

Κάποιος φίλος ακαδημαϊκός, άριστος γνώστης των πραγμάτων, μου έλεγε πρόσφατα πως η μόνη λύση θα προέλθει από φιλελεύθερα στελέχη της κεντροαριστεράς που έχουν βαθιά στη συνείδηση τους  φυτεμένο, το όραμα της Ευρώπης των πολιτών, της κοινωνικής Ευρώπης, της Ευρώπης που ρίχνει όλο το βάρος της στην Εκπαίδευση και την καινοτομία.

Μπορεί και να συμφωνώ. Μόνο που οι συγκεκριμένοι κύκλοι –τουλάχιστον στην Ελλάδα- είναι και μειοψηφικοί και κυρίως είναι (συνήθως) ένα γιγάντιο, επηρμένο  και εκνευριστικό δήθεν.

Είμαστε υποχρεωμένοι να μιλάμε πρακτικά.

Και αυτό σημαίνει, πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μοναδικός  υπό αναμονή πόλος διακυβέρνησης ως δεύτερο κόμμα.

Επίσης σημαίνει πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ «σπάσει τα μούτρα του» λόγω ανεπάρκειας και πολλαπλής διελκυστίνδας συνιστωσών και ρευμάτων, θα ανατείλει η κατάμαυρη Χρυσή Αυγή σε μία κυβερνητική σύμπραξη με τους Καμένους Έλληνες και κάποια απολειφάδια της Νέας Δημοκρατίας. 

Δεν το θεωρώ απίθανο σενάριο.

Και ίσως, ποιος ξέρει, αυτή να είναι η κορύφωση της τραγωδίας που θα φέρει την κάθαρση.

Μία άνοδος-συμμετοχή της Χρυσής Αυγής σε κυβέρνηση, θα δώσει την απόλυτη και αδιανόητη Ύβρη.

Θα είναι πολιτικά και αισθητικά ο συμπυκνωμένος χυμός της αρρώστιας που υπάρχει μεν από τη σύσταση του κράτους, αλλά ξεκίνησε να καλπάζει  και να προσδιορίζει το ελληνικό «είναι» στα αισχρά χρόνια του Παπανδρεϊκού Αυριανισμού και των Παναγιωτακόπουλων.

Υπό αυτό το πρίσμα, μπορώ να ευχαριστήσω τον κο Σαμαρά για το «νέο» κυβερνητικό σχήμα, γιατί έτσι όπως το βλέπω, θα επιταχύνει τις διαδικασίες αποσάθρωσης ,  θα μας φέρει πιο κοντά στο δράμα και κατά συνέπεια στη λύση του.
  ΥΓ: Φαντάσου: Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αιφνίδια, βλέποντας το κακό να έρχεται ως χιονοστιβάδα, σοβαρεύει. Κάνει προσκλητήριο σε προσωπικότητες ελλήνων από όλον τον κόσμο, ειδικών σε ζητήματα διαχείρισης κρίσεων, οικονομικούς, επιστήμονες, εξειδικευμένους συμβούλους τους βάζει κάτω όλους μαζί τους εξηγεί πως αυτή η στιγμή δεν προσφέρεται για να βγάλει ο κάθε ένας το ιδιαίτερο ιδεολογικό του όνειρο και όλοι μαζί, παράγουν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης με κοινωνικό στίγμα και προσαρμογής της Ελλάδας στις  καλώς εννοούμενες απαιτήσεις της πραγματικότητας. Απαλλάσσεται από το κόμπλεξ του «διαχειριστή της καπιταλιστικής κρίσης» και, κοιτάζει πως θα ξαναβάλει τη χώρα σε λειτουργία για να φρενάρει την κατρακύλα. Κόβει με το μαχαίρι τις παρλαπίπες διαφόρων στελεχών, πλησιάζει όλους εκείνους που θέλουν να συνεισφέρουν στη δημιουργία μίας σύγχρονης Ελλάδας- στο πλαίσιο των δεδομένων . Γιατί, καταλαβαίνει επιτέλους, πως τα προβλήματα των ανθρώπων που έχασαν τις δουλειές τους, των νέων που δεν βρίσκουν δουλειά, του παράλυτου εκπαιδευτικού συστήματος, του κατεστραμμένου και από τις σπατάλες Εθνικού Συστήματος Υγείαςδεν μπορούν να περιμένουν.  Έτσι, αφήνει στη μπάντα τον λαϊκισμό και φέρνει κοντά του, όλους όσους έχουν μυαλό να προσφέρουν.  Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί η συγκυρία τον έφερε σε αυτά τα ποσοστά. Γιατί, αυτή τη στιγμή, το ζητούμενο, δεν είναι δυστυχώς ο Σοσιαλισμός και η κοινοκτημοσύνη των αγαθών μέσα από λαϊκή εξουσία. Είναι, σα να ζητάμε από κάποιον με σπασμένα πόδια να τρέξει κατοστάρι.  Πρέπει όμως πρώτα, να περπατήσει. Αλλιώς, πραγματικά, θα ψήφιζα  ΑΝΤΑΡΣΥΑ που τουλάχιστον έχει μια καθαρή ιδεολογική ματιά  στα πράγματα, μέσα από την «πολυτέλεια» του 1,5%, άντε 2%. Επειδή όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνει τίποτα από τα παραπάνω, αφήνω την φαντασία και επιστρέφω στην ElmStreet, στο εφιάλτη του δρόμου με τους ψεύτες. Προσδοκώ την κορύφωση της ύβρεως, μήπως και.

tweeter@pittasgeorge


 ΥΓ: George Pittas · Follow · Top Commenter · Nicosia, Cyprus · 184 subscribers

Και όταν "ονειρεύομαι" να...σοβαρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν εννοώ να βάλει κοστούμι και γραβάτα, ούτε να γίνει "συντηρητικός". Ένας συνασπισμός δυνάμεων που θέλει να μετεξελιχθεί σε "κόμμα εξουσίας" οφείλει να ξεπεράσει τον ιδεολογικό και σημειολογικό του αυτισμό προκειμένου, αν και όταν βρεθεί προ τέτοιων ευθυνών να μπορέσει κατά το δυνατόν να υπηρετήσει το σύνολο της κοινωνίας στην απλή, απλούστερη βάση: να εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις για μια λειτουργική και ευνομούμενη πολιτεία στην οποία οι πολίτες να απολαμβάνουν τα βασικά που τους αποδίδουν αξιοπρέπεια και να μπορούν να σχεδιάζουν τη ζωή τους και τα όνειρά τους με πραγματισμό μεν, ελεύθερα δε. Καλημέρα σας.

Ένα σύνθημα σαν συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης...

..............................................................

Ε, ναι είχε δίκιο ένα σύνθημα σε σχολείο του Ναυπλίου:

Έλληνας δεν γεννιέσαι ούτε γίνεσαι, καταντάς!

Φραουλοχώραφα Μανωλάδας: Ζητούν Έλληνες αλλά δεν πάει κανείς (28 Ιουν 2013 | tvxsteam tvxs.gr)

..............................................................

Φραουλοχώραφα Μανωλάδας: Ζητούν Έλληνες αλλά δεν πάει κανείς

23:03, 28 Ιουν 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/132468

 

 

Eλάχιστος αριθμός Ελλήνων φέρεται να έχει ανταποκριθεί στις αιτήσεις των φραουλοπαραγωγών της Μανωλάδας για πρόσληψη μέσω ΟΑΕΔ 4.648 εργατών. Υπενθυμίζεται πως η συμπεριφορά των φραουλοπαραγωγών απέναντι σε αλλοδαπούς εργαζομένους στις φυτείες τους έχει προκαλέσει γενική κατακραυγή, με αποκορύφωμα τους πυροβολισμούς εναντίον απλήρωτων εργαζομένων και τις αποκαλύψεις για τις συνθήκες διαμονής τους στα φραουλοχώραφα.

Σύμφωνα με πληροφορίες του patrisnews.com, μέχρι πριν από δέκα ημέρες δεν είχε κατατεθεί καμία αίτηση από ενδιαφερόμενο για εργασία στη συγκομιδή της φράουλας.

Παράλληλα, σε ερώτηση που κατέθεσαν τέσσερις βουλευτές της Δυτικής Ελλάδας (Γ.Κουτσούκος, Γ.Κοντογιάννης από Ηλεία, Α.Νταβλούρος και Δ.Τσούκαλης από Αχαΐα) αναφέρουν ότι είναι μονοψήφιος ο αριθμός των αιτήσεων στον αρμόδιο ΟΑΕΔ της Αμαλιάδας, ζητώντας πλήρη ενημέρωση αλλά και παράλληλα να δοθεί λύση στο ζήτημα της παράνομης χρησιμοποίησης αλλοδαπών εργατών γης.
  Η ερώτηση των βουλευτών:
  «Στον κάμπο της Ηλείας και της Αχαΐας απασχολείται για εποχικές και μόνιμες καλλιέργειες μεγάλος αριθμός αλλοδαπών εργατών.
  Ενδεικτικά αναφέρεται ότι μόνο στην καλλιέργεια της φράουλας απασχολούνται την περίοδο αιχμής στη συγκομιδή του προϊόντος άνω των 5.000 εργατών, το σύνολο των οποίων είναι αλλοδαποί και εξ αυτών το 90% παράνομοι μετανάστες.
  Αλλά και στις υπόλοιπες καλλιέργειες (καρπούζι, πατάτες, ελιές, πιπέρι, ντομάτα κλπ), απασχολούνται αλλοδαποί καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, αν και σε μικρότερο βαθμό.
  Μετά τα όσα συνέβησαν πριν από το Πάσχα, με την επίθεση σε αλλοδαπούς στη Μανωλάδα, πολλοί καλλιεργητές κατέθεσαν αιτήσεις στον ΟΑΕΔ (πάνω από 4.250) με τις οποίες ζητούσαν να προσλάβουν νόμιμους εργάτες γης, κατά προτίμηση Έλληνες.
  Σύμφωνα με πληροφορίες στις αιτήσεις ανταποκρίθηκε ελάχιστος αριθμός ανέργων με αποτέλεσμα το πρόβλημα για τη νέα καλλιεργητική περίοδο να γίνεται πιο έντονο, όχι μόνο στην Ηλεία αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα. Λαμβάνοντας ως δεδομένα τα προβλήματα που θα προκύψουν αν συνεχιστεί το καθεστώς χρησιμοποίησης παρανόμων μεταναστών σε αγροτικές εργασίες,
  Ερωτώνται οι αρμόδιοι Υπουργοί:

1. Πόσοι άνεργοι ανταποκρίθηκαν στις αιτήσεις για εργασία που κατέθεσαν στον ΟΑΕΔ Αμαλιάδος οι καλλιεργητές φράουλας;
2. Σε ποιες κινήσεις πρόκειται να προβούν τα αρμόδια Υπουργεία ώστε να ενημερωθούν άνεργοι σε όλη την Ελλάδα για την προσφορά εργασίας σε αγροτικές περιοχές όπως η Ηλεία;
3. Προτίθεστε να συμπεριλάβετε σε ενδεχόμενη καμπάνια ενημέρωσης και ανέργους που σήμερα σιτίζονται από Δήμους ή την Εκκλησία σε ολόκληρη την Ελλάδα;
4. Σε περίπτωση που δεν υπάρχει ανταπόκριση από Έλληνες ανέργους, ποια μέτρα πρόκειται να ληφθούν ώστε με τη νέα καλλιεργητική περίοδο να υπάρχει η δυνατότητα απασχόλησης  αλλοδαπών εργατών γης με νόμιμο τρόπο στις αγροτικές εργασίες της Ηλείας και άλλων περιοχών της χώρας;
5. Σε ποιες ενέργειες προτίθεστε να προβείτε, ιδιαίτερα το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, για τη διασφάλιση της συνέχισης της παραγωγής σε προϊόντα, όπως η φράουλα, τα οποία σε ποσοστό 90% εξάγονται στο εξωτερικό, ενισχύοντας με τον τρόπο αυτό την εθνική οικονομία;».