"Το καλό σημάδι" από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο (www.lifo.gr, 31.10.2012)

..............................................................

από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, www.lifo.gr, 31.10.2012

Το καλό σημάδι

Τα παλιά media πεθαίνουν, αλλά όχι η δημοσιογραφία.

Ξεκινά στις 5 Νοεμβρίου μια νέα εφημερίδα που για δύο λόγους θέλω να πετύχει: η «Εφημερίδα των Συντακτών».

Ο πρώτος λόγος είναι συναισθηματικός. Στεγάζεται εκεί όπου ξεκίνησα να δουλεύω – στην οδό Κολοκοτρώνη. Εκεί ήταν στοιβαγμένη η παλιά «Ελευθεροτυπία», που ακόμα θυμάμαι πόντο-πόντο τη διάταξή της, αν και πήγαινα σπανίως. Επί πολλά χρόνια ήμουνα με μπλοκάκι (αμειβόμουν με ψίχουλα) και καταφανώς με εκμεταλλεύονταν. Αλλά δεν με ένοιαζε - άλλες ήταν οι προτεραιότητές μου τότε, όχι ο μισθός. Μπορούσες να ζήσεις με ελάχιστα, η μπίρα στην ΕΒΓΑ ήταν τζάμπα. Και μ’ άρεσε να γράφω.

Ομολογώ, όμως, ότι ποτέ δεν εγκλιματίστηκα. Μου έκανε εντύπωση ότι οι άνθρωποι εκεί ήταν καλοσυνάτοι και προσηνείς –κάπνιζαν όλοι, καλαμπούριζαν δυνατά– αλλά δεν είχα και πολλά κοινά με τα ενδιαφέροντά τους. Λίγες φορές που βγήκα μαζί τους (σε τραπέζια, σε κέντρα κ.λπ.) αλληλοκοιταζόμασταν σαν αντικρινές όχθες μιας αβύσσου. Μια λατρεμένη αμηχανία.

Αργότερα, που άρχισα να κάνω τον γύρο της πιάτσας, είδα ότι η «Ελευθεροτυπία» ήταν το πιο δημοκρατικό και ανθρώπινο μαγαζί απ’ όλα. Ωστόσο, η πιάτσα ολοένα πρηζόταν κι αρρώσταινε. Οι δημοσιογράφοι, παντοδύναμοι, πριν από το ίντερνετ και την ιδιωτική τηλεόραση, ήταν κάτι σαν δεσπότες της πόλης. Όριζαν τους κανόνες του παιχνιδιού. Μια γραμμή τους, γραμμένη είτε με πάθος είτε με πόθο αλήθειας είτε με άδικη χολή, έκλεινε σπίτια, διοχέτευε αλλού τον μυστικό ρου του χρήματος, επέβαλλε αξίες (ή μετριότητες). Οι συνάδελφοί μου απολάμβαναν την αχαλίνωτη δύναμή τους, αμέριμνα. Ένιωθαν τυχεροί και προνομιούχοι - τα ομορφόπαιδα της πόλης.

Ήταν η εποχή που το ΠΑΣΟΚ, κατ’ αντιστοιχία, γιόρταζε τον δικό του θρίαμβο, που δεν ήταν μακριά από τη λαφυραγωγία. Και στους μεν και στο δε, η αίσθηση του χρέους, της ευσυνείδητης δουλειάς και του λειτουργήματος είχαν πάει περίπατο: ζούσαν την εποχή του χασάπικου στο Περιβόλι του Ουρανού.

Δεν ανήκα στις κλίκες αυτές (μόνο στα γηρατειά τους, αγάπησα δυο έκκεντρους και διαφορετικούς δημοσιογράφους, αλλά με τρόπο προσωπικό: τον αγαθό και παθιασμένο Πάνο Γεραμάνη και την ντανταΐστρια Φωφώ Βασιλακάκη – ενώ πολύ πριν γίνει δημοσιογράφος, αγαπούσα τον Παντελή Μπουκάλα της «Καθημερινής»). Αλλά δεν ήμουν βλάκας – έβλεπα! Έβλεπα την ολοένα ασφυκτικότερη διαπλοκή των εκδοτών με τους επαισχυντότερους των πολιτικών (ο ένας βάφτιζε τα παιδιά του άλλου!), τα παρακμιακά πάρτι τους, τα αιφνίδια αμάξια τους, τη βαθμηδόν απογύμνωση της δημοσιογραφίας από κάθε αρετή και βάσανο: μόνο η δουλειά να γίνεται. Έβλεπα το χυδαίο χάλασμα, που οδήγησε στη δημοσιογραφική απαξίωση, στα κουπόνια, στα δανεικά, στο άρθρο 99. Ήταν απλώς θέμα χρόνου.

Και να ‘μαστε σήμερα εδώ, σε αυτό το απόκρημνο σημείο, όπου όλα δείχνουν ότι επέρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Λεφτά δεν υπάρχουν και οι χρόνιοι δεσπότες της πιάτσας χάνουν όλο και πιο πολύ το ενδιαφέρον τους για τις εκδόσεις. Αυτό που άλλοτε τους έφερνε χρήμα, δόξα, δύναμη, σήμερα φέρνει βάσανα, αμφιβολίες, πολλή δουλειά και τζούφια έσοδα. Το ίντερνετ καλό, αλλά φτωχό. Σαν να μην έφταναν αυτά, η βεβιασμένη «διαφάνεια» του δημόσιου βίου (ελέω Τρόικας) αφήνει γλίσχρα περιθώρια πολιτικών εκβιασμών. Από τη μεγάλη εικόνα οδηγούμαστε στα ψιλικά: στοχευμένα πρωτοσέλιδα εναντίον μεγαλοεπιχειρηματιών, μέχρι να λυγίσουν και να στείλουν τα λύτρα της σιωπής. Από δεσπότες, φτωχοδιάβολοι.

Οπότε, ερχόμαστε στον δεύτερο λόγο που θέλω να πετύχει η «Εφημερίδα των Συντακτών»: ευελπιστώ ότι σιγά-σιγά οι αλλήθωροι εκδότες θα την κάνουν (για νέες επικράτειες επιχειρηματικού ημίφωτος - κι αν όχι στην Ελλάδα, σε άλλες αναπτυσσόμενες αγορές, π.χ. στο Κουρδιστάν!) και στην καμένη πάτρια γη θα μείνουνε ξυπόλυτοι, αλλά χαριτωμένοι, όσοι πραγματικά αγαπούν αυτό το επάγγελμα. Κι όσοι το κάνουν επειδή, αν δεν γράψουνε, θα σκάσουν!

Πάντα θα υπάρχουν κι οι εκδότες με τα πούρα, που με τον Κουρή και τον Τράγκα θα λειτουργούν ως μεσημεριανάδικο της μικροπολιτικής. Είμαστε μια χώρα μικρή, ανώριμη, στυμμένη σαν λεμονόκουπα από τους ίδιους τους λεβέντες της – αυτά τα μέσα θα υπάρχουν για πολύ ακόμα. Αλλά το θέμα είναι να ξαναϋπάρξουν, δίπλα σε αυτά, και εφημερίδες με πίστη στο καλό γράψιμο, στην αισθητική της γλώσσας, στην ακρίβεια της είδησης και στην ελευθεροφροσύνη της γνώμης, στο καλό γούστο, στην ακηδεμόνευτη διοίκηση, στην ανεξαρτησία απέναντι σε πλουσίους και σε πολιτικούς, στη θέρμη της αληθινής επικοινωνίας.

Εύχομαι να συμβεί. Στη σελίδα 38 μιλάμε με ένα από τα βασικά πρόσωπα της προσπάθειας αυτής.

"Μαθαίνοντας να ζεις μέρα τη μέρα" του Nικου Γ. Ξυδακη ("Καθημερινή", 27/10/2012)

..............................................................

Μαθαίνοντας να ζεις μέρα τη μέρα

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα είναι η Ελλάδα ύστερα από δέκα χρόνια. Αδύνατον. Μετά πέντε χρόνια; Αδύνατον. Σ’ ένα χρόνο; Οικονομικά θα είναι ακόμη χειρότερα από σήμερα, πολιτικά ή κοινωνικά δεν ξέρω, μόνο φοβάμαι για χειρότερα. Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα είμαστε τα Χριστούγεννα. Πιστεύω ότι θα καθίσουμε γύρω από το οικογενειακό τραπέζι και σε τραπέζια φίλων και θα καταφέρουμε να γελάσουμε, να ευχηθούμε, να τσουγκρίσουμε, χωρίς να μπλέξουμε σε συζητήσεις για την Υφεση και μαυρίσει η ψυχή μας, χωρίς να χαλάσουμε τις καρδιές μας για τα πολιτικά αίτια και τα ελαττώματα του γένους. Αυτά τα Χριστούγεννα θα τα καταφέρουμε κουτσά-στραβά. Μέχρι τόσο μπορώ να δω το μέλλον, ευχόμενος να μη σκιάσει το τραπέζι καμιά βαριά κουβέντα. Πιο πέρα δεν μπορώ να δω. Δεν πρόκειται για αδυναμία πρόβλεψης, αλλά για κατάρρευση της κανονικότητας: ποτέ δεν μπορούσαμε να προβλέψουμε τη μέλλουσα ζωή, αλλά τουλάχιστον η ζωή κυλούσε μέσα σαν μια ροή αναμονών, με κάποιες ευλογοφανείς προσδοκίες, με εύλογες πιθανότητες. Η κρίση διέκοψε την κανονική ροή του βίου και η ύφεση διέλυσε κάθε ορθολογιστική ή έστω ευλογοφανή προσδοκία. Οχι μόνο ποσοτικά, αλλά και ποιοτικά. Η μετάπτωση από τη σφαίρα της επιθυμίας, γνήσιας ή επίπλαστης, από τη σφαίρα της αφθονίας και της επάρκειας, πρωτογενούς ή δανεικής, στη σφαίρα της ανάγκης, της σπάνης, δεν μετασχηματίζει μόνο τον υλικό βίο, αλλά και τη σκέψη, το φαντασιακό, τους άυλους, πλην απολύτως ουσιώδεις, όρους της ύπαρξης. Ο βιαίως και αποτόμως χρεοκοπημένος, ο νεόπτωχος, ο νεοπληβείος βρίσκεται σε μια ριζικά καινούργια κατάσταση εντελώς απαράσκευος, χωρίς τα στοιχειώδη νοητικά εργαλεία, χωρίς την ψυχική δομή για να αντιμετωπίσει τις νέες προκλήσεις. Λυγίζει, πανικοβάλλεται, λιποψυχάει. Σε αυτό το σημείο περίπου βρισκόμαστε τώρα, με ευρεία διαβάθμιση ποσοτική και ποιοτική· δεν είναι εκτεθειμένες όλες οι πληθυσμιακές ομάδες στον ίδιο πόνο. Το γενικό κλίμα εντούτοις είναι αυτό: σύγχυση, πανικός, φόβος. Ο κατ’ αυτόν τον τρόπο λυγισμένος και δεχόμενος αλλεπάλληλα σοκ, ο ολισθαίνων καθοδικά στην κλίμακα της πτώχευσης και της ανημπόριας, είναι έτοιμος να αποδεχτεί τον τερματισμό του μαρτυρίου έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, ηθικού, πολιτικού· είτε με έκπτωση στην ατομική του αξιοπρέπεια είτε με εκχώρηση κάθε αξίωσης επί του κοινωνικού συμβολαίου, του άλλωστε κουρελιασμένου. Ο λυγισμένος, ο ευρισκόμενος στο κατώφλι της ολοσχερούς ήττας, ο απολέσας την τιμή και την υπερηφάνειά του, ο λαχταρισμένος για το ψωμί των παιδιών του, είναι πρόθυμος να υποταχθεί, να εγκαταλείψει και την ισότητα και την ελευθερία και φυσικά τη δημοκρατία. Αρκεί να επιζήσει. Είναι όλα τόσο μαύρα; Οχι. Ασφαλώς το ενδεχόμενο του ζόφου είναι ισχυρό. Αλλά όχι μόνο αυτό. Οι άνθρωποι είναι επιβιωτές που τρέπονται προς απρόβλεπτες κατευθύνσεις, που αντιδρούν στις ιστορικές προκλήσεις με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο, με επινοητικότητα, με πρωτότυπες ανασυνθέσεις της εμπειρίας. Ωστε πλάι στο ενδεχόμενο της παράλυσης και της υποταγής, του απανθρωπισμού, υπάρχουν πάντα και άλλα ενδεχόμενα εξίσου ισχυρά: η εξέγερση, η μεταρρύθμιση, η ταχεία προσαρμογή. Σε κάθε περίπτωση, οι άνθρωποι οργανισμοί επιδιώκουν αυτοματικά σχεδόν, και επιτυγχάνουν, ομοιοστασία, τη βέλτιστη ισορροπία με δαπάνη της ελάχιστης δυνατής ενέργειας - αυτό αχνοθυμάμαι από τη θερμοδυναμική εμβίων όντων στις παραδόσεις Βιολογίας πρώτου έτους και το μεταφέρω χοντροκομμένα στον κοινωνικό οργανισμό. Παρότι δεν μπορείς πια να προδιαγράψεις ούτε καν το αναμενόμενο περίγραμμα του εγγύς μέλλοντος -έλλογη προσδοκία, παρά πρόβλεψη-, προσαρμόζεσαι. Φέρνεις το μέλλον ακόμη πιο κοντά, συμπυκνώνεις τον χρόνο. Μαθαίνεις να ζεις μέρα τη μέρα, να αντλείς ευχαρίστηση βραχείας διάρκειας, παροντική, σωματική. Επανεκτιμάς απλές χαρές, βλέπεις ξανά τα ουσιώδη, ορίζεις αλλιώς τα στερνά χρειώδη. Τα δύο δύσκολα χρόνια που πέρασαν έπιανα τον εαυτό μου να ρουφάει άπληστα, σαν παρθένος οργανισμός άμαθος, τον ουρανό, τη λιακάδα, τη θάλασσα, αγκάλιαζα αλλιώς τ’ αμπέλια, τις ελιές, τους άτακτους πευκώνες. Γεύτηκα με πρωτόγνωρη ηδονή ντομάτες ξερικές απ’ το κυκλαδικό μποστάνι και πράσινο λάδι απ’ το «δύστυχο χώμα» του Μανιάτη φίλου μου. Ενιωσα ότι οι φιλίες, οι συγγενείς, οι σχέσεις είναι μονάκριβα δώρα. Σαν τη ζωή. Και με έκπληξη έπιασα και άλλους πολλούς γύρω μου να αντιδρούν έτσι, να ζουν εδώ και τώρα, να απολαμβάνουν το ολίγο, να σέβονται το ελάχιστο. «Η ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς».

Μπουτάρης: Να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις (30 Οκτ 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

................................................................

Μπουτάρης: Να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις

00:10, 30 Οκτ 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/109894

 

 

 

 

 

«Πολύ σπέκουλα και ακόμη χειρότερη παραποίηση των λεγομένων μου συνέβη μέσα σε ελάχιστες ώρες, αναφορικά με τις δηλώσεις μου σχετικά με τις εκδηλώσεις που διοργάνωσε ο ΥΜΑ-Θ κ. Θ. Καράογλου για να τιμήσει τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση και ενσωμάτωση της Θεσσαλονίκης στο σύγχρονο Ελληνικό κράτος», αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γ. Μπουτάρης και τάσσεται εκ νέου υπέρ της κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων. Ολόκληρη η ανακοίνωση.

 

 «Επειδή τιμάω τα λόγια μου, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ανέχομαι να παραποιούνται κατά το δοκούν και με αφόρητο λαϊκισμό, δηλώνω πως κατά την άποψή μου και της παρούσας Διοίκησης του Δήμου Θεσσαλονίκης οι εν λόγω εκδηλώσεις θύμισαν τις γνωστές εκδηλώσεις με φορεσιές εποχής που διοργανώνονταν επί Χούντας. Ήταν προφανώς και αυτές εκδηλώσεις που στόχο είχαν να διεγείρουν τον εθνικολαϊκισμό, ο οποίος όμως δεν προάγει την έξοδο από την κρίση που μαστίζει την Θεσσαλονίκη και τη χώρα, το αντίθετο μάλλον, φωνές τέτοιου τύπου κρατούν τη χώρα καθηλωμένη.

Στον αντίποδα αυτών των εκδηλώσεων, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να μετατρέψουν σε κακέκτυπο της Ντίσνεϊλαντ τη Θεσσαλονίκη, ο Δήμος Θεσσαλονίκης διοργάνωσε σειρά επετειακών εκδηλώσεων και έθεσε δεκάδες άλλες υπό την αιγίδα του με γνώμονα την ανάδειξη των ιστορικών γεγονότων, την απότιση τιμής σε αυτά αλλά και την προοπτική για τη μελλοντική πορεία της πόλης, πάντα όμως με μια αισθητική που σέβεται τόσο την ιστορία όσο και τον πολίτη σήμερα και με στόχο την προβολή της Θεσσαλονίκης στο διεθνές γίγνεσθαι και όχι την εσωτερική κατανάλωση.

Και για να ξεκαθαρίσω τα λόγια μου, τα οποία θεωρώ πως σκοπίμως διαστρεβλώνονται, η τυπική ενημέρωση του Δήμου και του δημοτικού μηχανισμού για μια εκδήλωση και η τυπική απάντηση από πλευράς του Δήμου ότι ανταποκρίνεται στην κάλυψη των αναγκών της εκδήλωσης, όπως οφείλει, δεν αποτελεί ακριβώς αυτό που θα ονομάζαμε ‘συνεργασία’, πόσω μάλλον ‘συνδιοργάνωση’. Δεν φαντάζομαι, εξάλλου, να νομίζει κανείς ότι ο Δήμος θα εισέπραττε τέλος διαφήμισης για οποιαδήποτε εκδήλωσε του ΥΜΑ-Θ ή της Περιφέρειας… Ο Υπουργός υποτιμά τον εαυτό του και τους πολίτες όταν αναφέρει τα τυπικά έγγραφα που ανταλλάσσουν οι υπηρεσίες του Δήμου με τους διοργανωτές εκδηλώσεων ως αποδείξεις συνεργασίας με τον Δήμο Θεσσαλονίκης…

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το ΥΜΑ-Θ με τη στάση που τήρησε αποκάλυψε την άποψή του σχετικά με την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον ρόλο αλλά και τη σημασία που της αποδίδει: υποταγμένη στις διαθέσεις ενός Υπουργείου που στην πραγματικότητα κανέναν ρόλο δεν έχει να διαδραματίσει, όπως δεν είχε ούτε και στο παρελθόν, εκτός από τη διοργάνωση εκδηλώσεων.
Κατά τα άλλα, ο Δήμος τίμησε υπέρ του δέοντος όλες τις άλλες εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν κατά τη διάρκεια του εορταστικού τριημέρου, είτε με την προσωπική μου παρουσία είτε δια των εκπροσώπων του.

Όσο για την καθιερωμένη Μαθητική παρέλαση, στην οποία ο Δήμος παρέστη δια του εκπροσώπου του, του αρμόδιου Αντιδημάρχου Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης, η άποψή μου, που επίσης την έχω δηλώσει δημοσίως και ευθέως πολλές φορές, είναι πως πρέπει επιτέλους να καταργηθεί. Άλλωστε, τα ρεπορτάζ των τηλεοπτικών καναλιών όπου η νεολαία της χώρας όταν ερωτάται ‘τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου ή την 25η Μαρτίου’ απαντάει άλλα αντί άλλων, αποδεικνύουν πως ο οίστρος των παρελάσεων, μαθητικών, στρατιωτικών και, εσχάτως, αναπαραστάσεων, δεν έχουν καταφέρει να ενσταλάξουν το παραμικρό στους νέους μας ως προς την ιστορία μας που πρέπει και να γνωρίζουμε και να τιμούμε, προκειμένου να πορευτούμε στο μέλλον.

Μήπως επιτέλους να αναθεωρήσουμε την πρακτική μας, προκειμένου να αποκτήσει οι χώρα μορφωμένους, πεπαιδευμένους και ενεργούς πολίτες ικανούς να τη βγάλουν από το τέλμα στο οποίο βρίσκεται τώρα και να την οδηγήσουν στο νέο αιώνα που διανύουμε ήδη;

Τέλος, παραβλέπω τελείως και αφήνω ασχολίαστα όσα ειπώθηκαν από διάφορους καλοθελητές περί πατριωτισμού και άλλων τέτοιων τινών».

"Προσδόκιμο" από τον Νίκο Δήμου (www.lifo.gr, 24/10/2012)

..............................................................

Προσδόκιμο

από τον Νίκο Δήμου, www.lifo.gr, 24/10/2012

Διαμαρτυρόμαστε ενάντια στο Μνημόνιο, λησμονώντας το πιο σκληρό μνημόνιο που (κρυφά και μυστικά) ορίζει πότε και πώς θα φύγουμε από τη ζωή. 

• Η φίλη που πέθανε (μισώ το «έφυγε») πρόσφατα ήταν νέα. Τριάντα χρόνια κάτω από τον μέσο όρο του ελληνικού προσδόκιμου επιβίωσης για τις γυναίκες (82,6).

• Αυτά τα τριάντα χρόνια πού πάνε; Θα τα καρπωθεί κάποια από τις γιαγιάδες που πεθαίνουν «πλήρεις ημερών», όπως γράφει το αγγελτήριο της κηδείας τους. Που σημαίνει (συνήθως) ότι έχουν ξεπεράσει τα εκατό.

• Η φίλη που πέθανε ήταν ταλαντούχα και δημιουργική. Έδινε σε όλους και είχε πολλά να δώσει ακόμα. Οι εκατόχρονες γιαγιάδες είναι συνήθως φυτά – τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής τους. Αδικία!

• Ενάντια σε αυτή την αδικία δεν έχει γίνει ποτέ καμιά διαδήλωση. Η άνιση κατανομή του πλούτου έχει προκαλέσει πλήθος συλλαλητήρια, επαναστάσεις και εξεγέρσεις.

• Έχουν γραφτεί σοφά συγγράμματα (π.χ. το Κεφάλαιο του Μαρξ) και φλογερές προκηρύξεις. Για την άνιση κατανομή των ετών δεν έχει διαμαρτυρηθεί κανείς. Κι όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερος πλούτος από τη ζωή. Το κατά κεφαλήν εισόδημα το πολεμάμε. Την κατά κεφαλήν ζωή;

• Αλλά σε ποιον να διαμαρτυρηθείς; Ποιος είναι υπεύθυνος για το ότι ο ένας πεθαίνει στα 20 και ο άλλος στα 100; Ποιος αποφασίζει πότε και σε ποιον θα έρθει ο καρκίνος;

• Εδώ, βέβαια, πρέπει να εξαιρέσουμε τους πιστούς. Γι’ αυτούς ο θάνατος είναι απλώς μετάβαση σε μια καλύτερη ζωή. Σαν διακοπές σε συννεφάκι. Ή σε πιλάφια με ουρί.

• Αλλά πόσοι είναι αυτοί οι πιστοί; Οι έρευνες δείχνουν πως ακόμα και αυτοί που πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού δεν είναι όλοι σίγουροι για τη μέλλουσα ζωή. Περίπου οι μισοί αμφιβάλλουν. Να μην πούμε και για τους άλλους, που δεν πιστεύουν ούτε στον Θεό.

• Ζούμε την καθημερινότητά μας, ξεχνώντας τον Θάνατο. Διαμαρτυρόμαστε ενάντια στο Μνημόνιο, λησμονώντας το πιο σκληρό μνημόνιο που (κρυφά και μυστικά) ορίζει πότε και πώς θα φύγουμε από τη ζωή. Και κυρίως: ορίζει το ότι σίγουρα θα φύγουμε. Είναι το μόνο βέβαιο που ξέρουμε για το μέλλον μας.

• Ποιος σουρεαλιστής Θεός έπλασε τον άνθρωπο με πόθο διάρκειας, με πάθος αθανασίας – και με μόνη μελλοντική σιγουριά τον θάνατο; Τον θάνατο, που εκτός από τη μαυρίλα του μηδενός, μας έφερε και τις θρησκείες και τους φανατικούς που πυροβολούν δεκατετράχρονα κοριτσάκια επειδή θέλουν να μάθουν γράμματα...

"Ουαί υμίν, υπουργοί και Φαρισαίοι" του Παντελη Μπουκαλα ("ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 30/10/2012)

............................................................

Ουαί υμίν, υπουργοί και Φαρισαίοι

Του Παντελη Μπουκαλα

Ετσι συμβαίνει συνήθως με τις αποκαλύψεις: Τα ερωτήματα στα οποία δίνουν κάποια απάντηση είναι σαφώς λιγότερα και μικρότερης σημασίας από εκείνα που προκαλούν. Η δημοσίευση από το περιοδικό Hot Doc του Κώστα Μπαξεβάνη μιας λίστας 2.059 ονομάτων που ενδέχεται να είναι η διαβόητη λίστα Λαγκάρντ δεν θα μπορούσε να κορέσει τη διαρκώς αυξανόμενη συλλογική πείνα για αποκαλυπτήρια, ξεμπροστιάσματα, πιθανόν και λιντσαρίσματα, συμβολικά έστω. Η πείνα αυτή, και αυτοφυής να μην ήταν, εξερεθίζεται διαρκώς από τις ίδιες τις δημαγωγικές κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι «επιτέλους θα βγουν όλα στο φως», «κι ας ματώσουμε», και πως, αν χρειαστεί, το μαχαίρι δεν θα φτάσει μόνο ώς το κόκαλο αλλά θα το σπάσει, να φανεί το σάπιο μεδούλι.

Και επειδή ποτέ και τίποτε δεν γίνεται από τα υπεσχημένα. Επειδή το δήθεν καθαρτήριο μαχαίρι είναι πιο ρυπαρό και νοσηρό και από το σάπιο μεδούλι. Επειδή πάντοτε βρίσκεται τρόπος να περισωθούν διαφεύγοντας όσοι ξέρουν κρίσιμα μυστικά, οι Χριστοφοράκοι του δημόσιου βίου, αυτοσχεδιάζοντας ή με την κάλυψη υψηλών αμαρτωλών. Επειδή φτάσαμε να θεωρούμε σχεδόν λογικό να μη γνωρίζει ένας υπουργός Οικονομικών τι έπραξε με το καταραμένο σιντί, και σχεδόν φυσιολογικό ένας άλλος υπουργός Οικονομικών (και κατόπιν αρχηγός του κόμματος που μονοπώλησε την εξουσία για ένα τέταρτο του αιώνα) να μη θυμάται πού παραπέταξε το ίδιο σιντί ή κάποιο αντίγραφο αντιγράφου του. Επειδή στο προσκήνιο συμβαίνουν όλα αυτά και στο παρασκήνιο πιθανόν άλλα πολύ πιο θλιβερά, καμία αποκάλυψη δεν προκαλεί τους κραδασμούς που θα της αντιστοιχούσαν σε κανονικές συνθήκες - ή σε κανονικές πολιτείες.

Και όχι μονάχα δεν παρατηρούνται οι «θύελλες» και οι «σεισμοί» στους οποίους επιμένουν τα πρωτοσέλιδα και τα δελτία ειδήσεων, αλλά τελικά συμβαίνει ό,τι θεωρείται απαράδεκτο και σε καιρούς πολέμου: να τιμωρείται και να λιθοβολείται ο αγγελιαφόρος. Ετσι, η αγγελία όχι απλώς υποβαθμίζεται αλλά και διαβάλλεται, ώστε να μείνει αδιερεύνητη. Το πρόσχημα είναι εύηχο: η προστασία των ατομικών δεδομένων. Μιλάμε βέβαια για την ίδια προστασία ατομικών δεδομένων που θριάμβευσε λίγες εβδομάδες πριν, όταν η πολιτεία έδωσε στην καταβροχθιστική δημοσιότητα τις φωτογραφίες εικοσάχρονων που υποτίθεται πως είχαν κάνει βαριά εγκλήματα (είχαν μάσκες από το φαρμακείο στο σακίδιό τους κ.λπ.). Μιλάμε για ατομικά δεδομένα σαν εκείνα των οροθετικών γυναικών που πετάχτηκαν δίκην θηραμάτων στη δημόσια αρένα, χωρίς να καθυστερήσουμε σε ηθικολογικίστικες λεπτομέρειες. Για τα ίδια ατομικά δεδομένα που προστατεύτηκαν σαν κόρη οφθαλμού όταν δημοσιεύονταν όχι πια σκέτα ονόματα, αλλά οι φορολογικές δηλώσεις «επωνύμων» της καλλιτεχνίας.

Αν κάτι έλαμψε και πάλι, με την επίσημη αντίδραση στη δημοσιοποίηση της λίστας, δεν είναι βέβαια η αλήθεια, πιθανόν κρυμμένη, νοθευμένη ή και χαμένη ανάμεσα σε αντίτυπα αντιτύπων και αντίγραφα αντιγράφων. Η υποκρισία έλαμψε ξανά, με το σκοτεινό «φως» της. Ωρες ώρες είναι ν’ αναρωτιέται κανείς αν οι Φαρισαίοι δεν γεννήθηκαν στο Ισραήλ, αλλά στον δικό μας ευλογημένο τόπο.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911) : από τον "Βαρδιάνο στα Σπόρκα"

................................................................
 

Η χώρα αὕτη ἠλευθερώθη ἐπίτηδες, διὰ νὰ ἀποδειχθῇ, ὅτι δὲν ἦτο ἱκανὴ πρὸς αὐτοδιοίκησιν

Ἀλλὰ τὸ πλεῖστον κακὸν ὀφείλεται ἀναντιρρήτως εἰς τὴν ἀνικανότητα τῆς ἑλληνικῆς διοικήσεως. Θὰ ἔλεγέ τις, ὅτι ἡ χώρα αὕτη ἠλευθερώθη ἐπίτηδες, διὰ νὰ ἀποδειχθῇ, ὅτι δὲν ἦτο ἱκανὴ πρὸς αὐτοδιοίκησιν.

ΒΑΡΔΙΑΝΟΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡΚΑ (Παπαδιαμάντης)

"Χαλασοχώρηδες" Του Κώστα Γεωργουσόπουλου ("ΤΑ ΝΕΑ", Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012)

..........................................................

Χαλασοχώρηδες

 

 

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ:  στα "ΝΕΑ", Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Ο Παπαδιαμάντης έγινε μόδα, έτσι για να σκάσουν οι εχθροί του και οι κριτικοί του. Ανάμεσά τους ο πολύς και σεβαστός Κ. Θ. Δημαράς, που στην «Ιστορία» του όχι μόνο τον υποβαθμίζει ως λογοτέχνη αλλά τον φορτώνει και με συντηρητικά παραφερνάλια, αγνοώντας συνειδητά(;) τον έντονο ερωτισμό του, ακόμη και τις υποδόριες ερωτικές ανομολόγητες ονειρώξεις του. Και είναι μυστήριο πώς ένας άλλος σημαντικός κριτικός, οξυδερκής, μ' άλλα κείμενα, ο Παναγιώτης Μουλλάς, τον ακολούθησε και κανείς δεν ανακάλυψε όσα βρήκε στη «Μαγεία» του ο Ελύτης και οι άλλοι ποιητές ακόμη του προχωρημένου υπερρεαλισμού (π.χ. Εμπειρίκος). Και έγινε της μόδας ο σκιαθίτης ποιητής χάρη στην αφοσίωση ενός γερού και ευαίσθητου φιλολόγου, του Ν. Τριανταφυλλόπουλου, που μας προίκισε με τα άκρως επιμελημένα «Απαντά» του (εκδόσεις «Δόμος»).

Τα τελευταία χρόνια η μόδα Παπαδιαμάντη έχει κατακλύσει το θέατρο. Αλλοι από τους δημιουργούς έλκονται από τη μουσική της γλώσσας του, άλλοι από την ειδική ατμόσφαιρα των σκηνικών του χώρων κι άλλοι από την απέραντη πινακοθήκη των χαρακτήρων και των τύπων του. Υπάρχει όμως ένα μείζον τείχος που συνήθως σκοντάφτουν οι επίδοξοι θεατρικοί ερμηνευτές του, σκηνοθέτες και ηθοποιοί. Η γλώσσα του Παπαδιαμάντη. Και το τείχος αυτό ονομάζεται εκπαιδευτική μιζέρια, για να μην πω αθλιότητα. Για πολλά χρόνια ο Παπαδιαμάντης είχε απαξιωθεί και απορριφθεί από τη σχολική ύλη ή, κι αν περιλαμβανόταν στα εκχειρίδια, δεν διδασκόταν ή, κι αν κάποιος το τολμούσε αντιμετώπιζε τη ρετσινιά του συντηρητικού, του καθαρολόγου και του θρησκόληπτου!

Η μεταπολίτευση δεν έκανε μόνο οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά εγκλήματα εν ονόματι (τραγικό!) της δημοκρατίας των ιδεών(!) αλλά κυρίως εγκλήματα Παιδείας.

Τι φταίνε λοιπόν νέοι έλληνες και ταλαντούχοι ηθοποιοί που ανακαλύπτουν του Παπαδιαμάντη ή ακολουθούν την ευπώλητη μόδα του (ο φτωχούλης εκείνος ταβερνόβιος έγινε σωσίβιο Ταμείου!) αλλά δεν τον καταλαβαίνουν, δεν επικοινωνούν με τις λέξεις του, είναι γι' αυτούς κύμβαλα αλαλάζοντα και χαλκός ηχών.

Ο νέος ηθοποιός και σκηνοθέτης Θανάσης Σαράντος, που εκτιμώ και για τη σεμνότητά του, παίζει στο Τριανόν τον «Αμερικάνο» του Παπαδιαμάντη. Και τον συλλαβίζει όπως ακριβώς πιθανόν τον αποστήθισε, λέξη-λέξη, σαν τις ψηφίδες ενός παζλ. Χωρίς ροή νοημάτων, χωρίς τη μουσική του ποιητή του και, λόγω της αποσπασματικής εκφοράς, χωρίς τη «σκηνοθεσία» του.

Ευτυχώς που στην παράσταση μετέχει ως μουσικό μετείκασμα ο πιανίστας και συνθέτης Λ. Πηγούνης και ομολογώ πως τα ακούσματά του, ιδιοφυείς συνθέσεις με απόηχους δημοτικής και εκκλησιαστικής μουσικής, κάνουν το όλον ανεκτό.

Απορώ γιατί φιλόδοξοι νέοι όπως ο Σαράντος δεν επιλέγουν προσιτά στη γλωσσική τους περιουσία κείμενα και διακινδυνεύουν παλεύοντας με τη φουρτούνα πάνω στη «σκαμπαβία», μέσα στο παπαδιαμαντικό πέλαγο.

"Αλβανικά δημοτικά τραγούδια για τους Ελληνες του ’40" του Παντελη Μπουκαλα ("Καθημερινή", 28/10/2012)

...........................................................


Αλβανικά δημοτικά τραγούδια για τους Ελληνες του ’40




Tου Παντελη Μπουκαλα

					Μέρα που είναι σήμερα, ας διαβάσουμε ένα τραγούδι κι ας προσπαθήσουμε να το ακούσουμε κιόλας, στον ρυθμό που ταιριάζει στον καθέναν και με όποια δεύτερη, συνοδευτική φωνή ανακαλεί η μνήμη του: «Ντούτσε, πω πω κουτουράδα! / Τι σου έφταιξε η Ελλάδα; / Ηθελες και την Αθήνα. / Νόμιζες πως μες στο μήνα / θα την πάρεις κομπανία, / όπως την Αβησσυνία! // Μα στον τόπο αυτό οι μανάδες / γέννησαν παλικαράδες / που τη γη υπερασπίσαν, / σαν λαγό σε κυνηγήσαν / και σε πήγαν με μανία / ώς βαθιά στην Αλβανία! // Τρέχεις και ακόμα τρέχεις. / Γιατί κλαις, Ντούτσε, τι έχεις; / Φαιοχίτωνα, τρελάρα, / τι μεγάλη κουταμάρα! // Η στρατιά σου η ξακουσμένη / είναι τώρα διαλυμένη... / Η στρατιά σου πάει καλιά της, / άφησε τα κόκαλά της / κι όλη της την περηφάνια / λίπασμα για τα Βαλκάνια. // Πόσους έχεις αφανίσει / και τους έχεις χαραμίσει... / Ξεκινούσες για τη νίκη, / σ’ έπιασαν σαν το ποντίκι! // Ο Παπάγος σ’ το μηνούσε: / “Μακριά μου μείνε, Ντούτσε! / Σαν κοκόρι αν ξεκινήσεις, / σαν κοτούλα θα γυρίσεις. / Μη γαβγίζεις, θα σε δέσω, / σαν σκυλί να σε μερέψω”». Οικείες οι λέξεις και γνώριμος ο ρυθμός στον οποίο συντάσσονται μέσα μας αυθόρμητα. Κι ωστόσο, όχι, δεν έχουμε εδώ κάποιο από τα τραγούδια της Σοφίας Βέμπο, ούτε ένα κομμάτι επιθεώρησης που έσβησε λησμονημένο ή απέμεινε σαν προσχέδιο στο χαρτί. Για λαϊκό τραγούδι πρόκειται, δημοτικό για την ακρίβεια, μια και οι δύο αυτοί όροι δεν ταυτίζονται πια. Για δημοτικό τραγούδι δικό μας, αφού μας αφορά, για μας μιλάει, για τους παππούδες μας, και στον ίδιο τόνο με τον οποίο μιλούσαν και τα γνωστά μας τραγούδια του ’40, τα προτρεπτικά για τους πολεμιστές, τα χλευαστικά για τον Ντούτσε. Αλλά και πάλι, ληξιαρχικά, ως προς την πατρότητα και την επωνυμία (την εθνική, γιατί άλλη πατρότητα δεν νοείται στη δημοτική τέχνη), το τραγούδι δεν είναι δικό μας. Φτιάχτηκε για τους Ελληνες, τιμά ανεπιφύλακτα τους Ελληνες και τους δοξάζει για τον ηρωισμό τους, αλλά είναι δημιουργημένο από ανθρώπους άλλου λαού, άλλου έθνους. Δεν πρόκειται για φιλολογικό αίνιγμα. Το τραγούδι φτιάχτηκε το ’40 από ανώνυμους Αλβανούς. Και φτιάχτηκε φυσικά στη γλώσσα τους. Η πειστική μεταφορά του στα ελληνικά, σε ομοιοκατάληκτους οκτασύλλαβους στίχους (αυτός είναι ο δρόμος της αλβανικής δημοτικής ποίησης), οφείλεται στον δημοσιογράφο Θωμά Στεργιόπουλο, Ελληνα της μειονότητας στην Αλβανία. Πηγή μου, το βιβλίο «Κάποιοι τραγουδούν δίπλα μας: Ανθολογία αλβανικής δημοτικής ποίησης», που εκδόθηκε το 2007 από τις «Ροές», με εισαγωγή και μετάφραση του Στεργιόπουλου, επιμέλεια της Παυλίνας Παμπούδη και επιλεγόμενα του Ισμαήλ Κανταρέ. Κι όσο και να δυσφορούν εκείνοι που συναριθμούν τους Αλβανούς στους προαιώνιους εχθρούς των Ελλήνων, δεν έχουμε εδώ μια γραμματολογική παραξενιά χωρίς πολλή σημασία. Αν το τραγούδι είχε επώνυμο δημιουργό, συγκεκριμένο, έναν φιλέλληνα όπως λέμε, η αξία του θα κρινόταν στο πλαίσιο αυτό και με αυστηρότερους όρους: πόσο ποίημα είναι ή πόσο εξαντλείται στη ρητορική του συναισθήματος. Παραξενιά, λοιπόν, θα ήταν αν επρόκειτο για έργο-άπαξ, που δημιουργήθηκε στην ψυχική υπερένταση πάνω στα αλβανικά βουνά, όταν οι δύο λαοί βρέθηκαν να πολεμούν τον ίδιο αντίπαλο, τους Ιταλούς κι ύστερα τους Γερμανούς. Αλλά όσο απλοϊκό κι αν θεωρήσουμε το τραγούδι αυτό (με τα ίδια κριτήρια, απλοϊκά είναι και τα δικά μας του ’40), δεν είναι ορφανό. Στο ίδιο βιβλίο έχουν επιλεγεί προς δημοσίευση άλλα τέσσερα αλβανικά δημοτικά εξυμνητικά για τους Ελληνες, καθώς και ένα ακόμη, σε χαμηλότερους τόνους αυτό αλλά εξίσου συγκινημένο και συγκινητικό, για τα πάθη της Ελλάδας από την πείνα στην Κατοχή. Υπάρχουν βέβαια και δημοτικά αφιερωμένα στον αντιφασιστικό αγώνα του ίδιου του αλβανικού λαού, «ελάχιστα γνωστό στην Ελλάδα», όπως σωστά σημειώνει ο Στεργιόπουλος. Σε ένα μάλιστα, Αλβανοί και μειονοτικοί δοξάζονται ως συμπολεμιστές: «Μειονοτικοί αντάρτες / μάχονται κι αυτοί μαζί μας. / Αλβανοί κι Ελληνες ένα, / πολεμάμε για τη γη μας». Αντιφασιστικά αλβανικά τραγούδια περιέχει και το βιβλίο του Βασίλη Νίκα «Δημοτικά τραγούδια της ελληνικής μειονότητας», που εκδόθηκε στα Τίρανα το 1988, επί Ραμίζ Αλία, όταν η σκιά της ιδεολογικής χρήσης του παρελθόντος ήταν πολύ βαριά. Χρειάζεται μεγάλη ψυχική τσιγκουνιά ή αθεράπευτη προκατάληψη για να ανασύρει κάποιος από τη φιλολογική του αποθηκούλα την αυστηρή ζυγαριά που θα κρίνει τον βαθμό καλλιτεχνικής αρτίωσης των αυθόρμητων λαϊκών στίχων. Αποτελεί άλλωστε κοινή διαπίστωση των μελετητών της δημοτικής ποίησης, στον τόπο μας και αλλού, ότι η φθορά της με τον χρόνο είναι ευδιάκριτη. Οσο ο αγροτικός πολιτισμός αντικαθίσταται από τον αστικό και ο προφορικός από τον γραπτό και όσο αποσαθρώνονται και απορρυθμίζονται οι ανθρώπινες κοινότητες, ο δημοτικός ποιητικός λόγος τραυματίζεται, υποχωρεί, σβήνει. Κι όταν οι συνθήκες ευνοούν την επανεμφάνισή του, ένας νέος πόλεμος λ.χ., συνήθως έχουμε να κάνουμε με έναν μιμητικό απόηχο, γεγονός πάντως που δεν τον εμποδίζει να συγκινήσει. Και τα δικά μας νεότερα δημοτικά, όσα πλάστηκαν για τον Μακεδονικό Αγώνα ή την Εθνική Αντίσταση, αλλά και όσα δοκίμασαν να ιστορήσουν τα βάσανα των νέων μεταναστευτικών γενεών, στην εκμετάλλευση των δεδομένων βασίστηκαν, στην επανάληψη των παλαιών μοτίβων και ρυθμών. Και ίσως μόνο στα δίστιχα, τα ερωτικά προπάντων κι ύστερα τα σκωπτικά, υπάρχει ακόμα αξιόλογη παραγωγή. Ενα δεύτερο δείγμα από τα αλβανικά δημοτικά: «Ντούτσε, να σου σκάσει η κούτρα! / Βρε φασίστα, με τι μούτρα / κίνησες με τη στρατιά σου; / Τα ’θελες όλα δικά σου. // Και ενός στρατού βαρβάτου / έσπειρες τα κόκαλά του / στα ποτάμια, στα πηγάδια, / στα βουνά και στα λιβάδια... / Στ’ Αργυρόκαστρο που μπήκες, / λίγο δύσκολα τα βρήκες. / Και μετά σε βρήκε η μπάλα / και σαν τ’ άλογο πιλάλα / έφτασες με τα σπιρούνια / στης Μηλιάς τα κορφοβούνια. [...] Μα οι Μοραΐτες φτάσαν / και τα σχέδια σού χαλάσαν. // Πάλεψαν σώμα με σώμα / κι έφαγε ο στρατός σου χώμα! / Ελληνες, μια χούφτα ήσαν / και, καημένε, σε νικήσαν. // Το στρατό σου τον χουγιάξαν / σαν τα γίδια τον προγκήξαν». Είπα ήδη ότι δεν πρόκειται για φιλολογική παραξενιά. Αλλά ούτε ιστορικό παράδοξο είναι, χωρίς παρελθόν και διάρκεια: οι άλλες σελίδες αυτής της ιστορίας που δικαιούται επανανάγνωση γράφτηκαν όταν η αλβανική δημοτική μούσα έκλαψε τον Παύλο Μελά και, το 1821, τραγούδησε τον Ανδρούτσο, τον Καραϊσκάκη, τον Φώτο Τζαβέλα, τον Μάρκο Μπότσαρη βέβαια, τη Χίο και το Μεσολόγγι. Αλλά γι’ αυτά, στη δική τους μέρα.

"Ένας ζωγράφος" Απ' αφορμή το ποίημα του Νάσου Βαγενά "Καθαρές κουρτίνες"(http://scholeva.blogspot.gr, 4/4/2011)

...............................................................

Ένας ζωγράφος 

 

 

http://scholeva.blogspot.gr/2011/04/blog-post_04.html

Γύρισα από την καθημερινή μου βόλτα στις όχθες του Πηνειού. Εφτά χιλιόμετρα είναι αυτά που κάνω σχεδόν κάθε μέρα. Η εικόνα με τα ελεύθερα άλογα που έχει ο δήμος στις όχθες εκεί κοντά στο Αλκαζάρ είναι μαγευτική, ίσως να είναι και ο λόγος που θέλω να πάω κάθε μέρα. Μπαμπέσα άνοιξη ,από εκεί θα μου φορτώθηκε η αλλεργική ρινίτιδα. Ίσως αύριο τραβήξω καμιά φωτό. Τελικά υπάρχει και αυτή η Λάρισα!

Όπως ήδη θα καταλάβατε από την προηγούμενη ανάρτηση, όσοι την διαβάσατε δηλαδή, το να κάνεις μια μετάφραση και ειδικά σε ποιήματα δεν είναι μια εύκολη υπόθεση.  Πώς να κρατήσεις το ρυθμό ή τη ρήμα, πώς να κρατήσεις την ειρωνεία αν εσύ ο ίδιος δεν την καταλαβαίνεις και άλλα πολλά φυσικά.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, η μετάφραση ποίησης, είναι ουσιαστικά σαν να ξαναγράφεις ποίηση, σαν να γεννάς κάτι καινούργιο και όχι απλά να μεταφράζεις. Τι είναι πιστή μετάφραση τελικά; Η κατά λέξη ή η ποιητική. Ας πούμε η ποιητική αλλά και εκεί το θέμα δεν μπορεί να είναι καθόλου αντικειμενικό , οπότε και γι αυτό κυκλοφορούν διάφορες μεταφράσεις και το πρόβλημα δεν είναι μόνο στην ποίηση.Μερικές φορές διαβάζεις το πρωτότυπο,διαβάζεις και από μετάφραση και νιώθεις μια φρίκη. Τι μας σώζει τελικά;Το καλύτερο θα ήταν να γεννήσουμε ποιητές στην Ελλάδα που να μπορούν να μεταφράζουν ξένους ποιητές που είναι κοντά σε αυτούς, δεν είναι τυχαίο ότι οι καλύτερες μεταφράσεις ποιημάτων έχουν γίνει από δαύτους. Εκτός από ξένες γλώσσες θα πρέπει να έχουν διαβάσει και πολύ και να ξέρουν σχεδόν τα πάντα για την ποίηση που μεταφράζουν.  

Σήμερα λέω να ασχοληθούμε με ένα ποίημα του John Matthias [1] σε ελεύθερο στίχο

A Painter

Marc Chagall[2] knew nothing

About dialectics [3].

Gaily, daily, in Vitebsk[4]

Cows and horses danced in the air.

Superstructure he hopelessly

Muddled with structure.

Gaily, daily, in Vitebsk,

Cows and horses danced in the air.

After October, Chagall was

Commissar of the arts for a year

But was dismissed: The Man

Leaping Over The City[5]

Daily, daily, in Vitebsk,

Icons of Lenin and Stalin objectively[6] stare

Κατά λέξη μετάφραση

Ένας ζωγράφος

Ο Μαρκ Σαγκάλ δεν ήξερε τίποτα

Γύρω από την διαλεκτική .

Ανέμελα(χαρούμενα-ξέγνοιαστα) ,καθημερινά στο Βιτέμπσκ

Αγελάδες και άλογα χορεύουν στον αέρα.

Την υπερδομή αδέξια(αμήχανα, ανέλπιδα)

Την μπέρδευε με τη δομή.

Ανέμελα(χαρούμενα-ξέγνοιαστα) ,καθημερινά στο Βιτέμπσκ

Αγελάδες και άλογα χορεύουν στον αέρα.

Μετά τον Οκτώβρη, ο Σαγκάλ ήταν

Κομισσάριος των τεχνών για ένα χρόνο…

Αλλά τον απέλυσαν: "Ο άνθρωπος

που πηδάει πάνω από την πόλη."

Καθημερινά, καθημερινά, στο Βιτέμπσκ

Εικονίσματα του Λένιν και του Στάλιν κοιτάζουν αντικειμενικά.

Ποιος θέλει να κάνει τώρα την ποιητική; Κάνεις ε… άντε καλά!

Απλά σε μερικά ποιήματα και η κατά λέξη μετάφραση μπορεί να είναι και ποιητική δεν χρειάζεται πάντα να τους αλλάζουμε τα φώτα, αν και το συγκεκριμένο επιδέχεται βελτιώσεις, αρκεί να μην χαθεί η ειρωνεία του!

Υ.Σ Ξεκίνησα να κάνω αυτή τη διαδρομή στο Αλκαζάρ μόνη, μετά ήρθε η Έλενα , μετά κάποιος άλλος και πάει λέγοντας , τσούρμο μαζεύτηκε!

Υ.Σ Ευτυχώς άρχισα να χαπακώνομαι και την παλεύω την αλλεργία άνετα.

Υ.Σ Για τον Μαρξισμό οι τέχνες πρέπει να εκφράσουν την πραγματικότητα . Δηλαδή την πάλη των τάξεων βλέπε αγρότες με δρεπάνια κλπ, και όχι «φαντασίες», όπως αγελάδες και άλογα που πετάνε όπως έκανε ο Σαγκάλ και γι’ αυτό και τον έπαψαν

Υ.Σ Τι είναι σοσιαλιστικός ρεαλισμός; Θα σας το πω με ένα παράδειγμα. Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας Ρώσος στρατηγός που σε μια μάχη είχε χάσει το ένα του μάτι και το ένα του πόδι. Έψαχνε κάποιον να τον ζωγραφίσει όπως ήτανε. Ήρθε ο πρώτος ζωγράφος τον ζωγράφισε όπως ακριβώς ήταν και όταν ο στρατηγός είδε το πορτρέτο του, δεν του άρεσε καθόλου και αποκεφάλισε τον ζωγράφο. Αυτό έγινε πολλές φορές με πολλούς ζωγράφους ξανά και ξανά ώσπου μια μέρα ήρθε ένας ζωγράφος για να τον ζωγραφίσει και του ζήτησε να κάτσει σε ένα άλογο και να κρατάει ένα μεγάλο κιάλι τηλεσκόπιο  στο μάτι που δεν είχε και να κάνει ότι κοιτάζει μακριά. Έτσι ο ζωγράφος , τον ζωγράφισε όπως «πραγματικά» ήτανε από την μεριά που είχε το πόδι του και ούτε το μάτι φαινότανε ότι του έλειπε. Αυτός είναι ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός και φυσικά γλύτωσε και ο ζωγράφος το κεφάλι του!

---

[1] http://en.wikipedia.org/wiki/John_Matthias

[2] http://en.wikipedia.org/wiki/Marc_Chagall

http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/art/great-works/chagall-marc-over-the-town-19141918-744400.html

[3] http://revmarx.blogspot.com/2009/08/blog-post_569.html

[4] http://en.wikipedia.org/wiki/Vitebsk

[5] Τίτλος πίνακα του Chagall

[6] Αντικειμενικότητα βασικός όρος του μαρξισμού

"Ο οθονάνθρωπος" της Mαριαννας Tζιαντζη ("Καθημερινή", 27/10/2012)

.............................................................
 

Ο οθονάνθρωπος

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

Ο καναπεδάνθρωπος, που περνούσε πολλές ώρες βιδωμένος στον καναπέ, με το βλέμμα καρφωμένο στην τηλεόραση-βωμό και τα δάχτυλα στο τηλεκοντρόλ, δεν υπάρχει πια ή μάλλον γερνάει, γίνεται αναχρονιστικός. Τη θέση του παίρνει ο οθονάνθρωπος, ο κολλημένος στην οθόνη του υπολογιστή, του ipad, του smartphone, της ταμπλέτας, του λάπτοπ και όχι μόνο της τηλεόρασης. Τον βλέπουμε παντού: σε τρένα, λεωφορεία και ουρές, σε συναναστροφές, σε χώρους δημόσιους και ιδιωτικούς. O oθονάνθρωπος βλέπει, ακούει, μιλάει, γράφει, επικοινωνεί, η ζωή του όλη είναι μια οθόνη, που τον γεμίζει, τον αδειάζει, τον τρομάζει, όμως συχνά του δίνει χαρά και σημάδια αναγνώρισης. Επιπλέον η οθόνη έχει το πλεονέκτημα ότι αλλάζει διαρκώς και μπορεί να σκοτεινιάσει, να νεκρωθεί όποια στιγμή εμείς θελήσουμε.

Οι παλιές τηλεοπτικές συσκευές, με την καμπούρα του Κουασιμόδου στη ράχη, κυριαρχούσαν στον χώρο, συνήθως στο σαλόνι ή στο καθημερινό δωμάτιο του σπιτιού. Η τεχνολογία μάς απάλλαξε από τα χωρικά δεσμά: τώρα όλος ο κόσμος μπορεί να γίνει ένα απέραντο γραφείο ή διασκεδαστήριο ή εξομολογητήριο, ενώ το σκήπτρο της οικιακής εξουσίας, το τηλεκοντρόλ, είναι πια άχρηστο αφού ο καθένας γίνεται τηλεχειριστής του εαυτού του ή μάλλον των προτιμήσεών του.

Δεν στέκομαι απέναντι ή επικριτικά απέναντι στους οθονάνθρωπους, αφού ένας απ’ αυτούς είμαι κι εγώ. Οι οθονάνθρωποι πληθαίνουν και για τον απλό λόγο ότι τα γκατζετάκια γίνονται όλο και πιο προσιτά, τα μοντέλα διαρκώς ανανεώνονται και η επικοινωνιακή αγορά ανθεί. Ταυτόχρονα, φτωχαίνει, συρρικνώνεται, κρυώνει και αγριεύεται η εκτός οθόνης ζωή μας. Δυσεύρετη η εργασία, ακριβές οι μετακινήσεις, λιγοστές οι δυνατότητες για ταβέρνα, βόλτες, θέατρο και σινεμά, αφού ακόμα και όταν το πνεύμα και η σαρξ είναι πρόθυμα, κάτι άλλο, ευκόλως εννοούμενο, ασθενεί. Ομως στο οθονικό σύμπαν όλα τα σύνορα (ή σχεδόν όλα) είναι ανοιχτά. Στην πραγματική ζωή συχνά νιώθουμε ότι είμαστε ένα τίποτα, π.χ., όταν χρειάζεται πολύμηνη αναμονή για μια διαγνωστική εξέταση ή ένα ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία ενός δημόσιου νοσοκομείου ή όταν δεν μπορούμε να αγοράσουμε πετρέλαιο ή φάρμακα, όμως στον φορητό κόσμο μας εμείς διαλέγουμε τις «απς», τις εφαρμογές μας. Χάρη στην οθόνη επιστρέφουμε στο «οmnia mecum porto», στο «πάντα μετ’ εμού φέρω», αλλά σε ένα πάντα που βρίσκεται πολύ κοντά στο τίποτα.

Ο χαρακτηρισμός «χαζοκούτι» δεν είναι πια της μόδας, όμως μας είναι αδιανόητο να μιλήσουμε για χαζές οθόνες. Στην ατομική οθόνη μπορεί κανείς να βουλιάξει, αλλά και να βρει τον χάρτη για διαδρομές και επιλογές για την άλλη ζωή που δεν είναι ποτέ απούσα, δεν την ξεκάνουμε με ένα undo. Οσο και αν οι οθονάνθρωποι πληθαίνουν, ο κόσμος δεν κατοικείται απ’ αυτούς, όπως ποτέ δεν κατοικήθηκε αποκλειστικά από καναπεδάνθρωπους. Η οθονοκρατία είναι η ορατή κορυφή του μαγικού παγόβουνου που υπόσχεται τα πάντα και, ταυτόχρονα, απειλεί να γκρεμίσει τα πάντα, τις πληρωμένες με ιδρώτα, νου και αίμα κατακτήσεις του εργαζόμενου ανθρώπου που τώρα βαφτίζονται προνόμια.

Βασανιστήρια κατά των 15 αντιφασιστών διαπιστώνουν ανακριτής και ιατροδικαστές (27 Οκτ 20am 12 | tvxstetvxs.gr)

.......................................................

Βασανιστήρια κατά των 15 αντιφασιστών διαπιστώνουν ανακριτής και ιατροδικαστές

14:10, 27 Οκτ 20am 12 | tvxstetvxs.gr/node/109727

 

 

 

Εγκληματικές πράξεις αστυνομικών σε βάρος των 15 συλληφθέντων που συμμετείχαν στην αντιφασιστική μοτοπορεία της 30ης Σεπτεμβρίου διαπιστώνει ο 7ος τακτικός ανακριτής που χειρίστηκε την υπόθεση και ζητά την ποινική δίωξη των αστυνομικών της ομάδας ΔΕΛΤΑ για κακούργημα. Όπως αποκαλύπτει η εφημερίδα «Αυγή» της Κυριακής οι ιατροδικαστικές εκθέσεις εκτός από «βαριά σωματική βλάβη» κατέγραψαν και σημάδι από taser.

 

Υπενθυμίζεται πως ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας μιλώντας στη Βουλή είχε ανακοινώσει πως θα κάνει μήνυση στη εφημερίδα Guardian για το δημοσίευμα σχετικά με βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ προδικάζοντας πως «θα το δείτε –διότι διεξήχθη η έρευνα- ότι, από τις ιατροδικαστικές εκθέσεις που θα βγουν στη δημοσιότητα, σ’ αυτούς οι οποίοι δήθεν βασανίστηκαν και οι οποίοι δεν καταγγέλλουν, δεν μηνύουν και δεν μνημονεύεται το όνομά τους, δεν θα υπάρχει ούτε δείγμα ηλεκτροσόκ ούτε και κάψιμο».

«Θα υπάρχουν μόνο οι εκχυμώσεις και τα τραύματα, αποτέλεσμα του γεγονότος ότι είχε προϋπάρξει συμπλοκή με άλλους και πέραν αυτού είχε προϋπάρξει και αντίσταση κατά της αστυνομίας» , ανέφερε.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Αυγή ο 7ος τακτικός ανακριτής Κ. Πρωτονοτάριος με την από 17/10/2012 αναφορά (αριθμός πρωτοκόλλου 2182) προς τον εισαγγελέα Πρωτοδικών, αφού αναφέρει ότι οι συλληφθέντες κατήγγειλαν βασανισμό από αστυνομικούς τόσο κατά τη σύλληψή τους όσο και κατά την κράτησή τους στη ΓΑΔΑ, τονίζει χαρακτηριστικά:

«Κατόπιν των ανωτέρω, και επειδή κατά την άσκηση των καθηκόντων μου ανέκυψε γεγονός που διώκεται αυτεπαγγέλτως, ήτοι τα εγκλήματα: α) της βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης από κοινού κατά συρροή τετελεσμένη και σε απόπειρα (σ.σ. κακούργημα), β) της επικίνδυνης σωματικής βλάβης από κοινού και κατά συρροή, γ) της παράνομης οπλοφορίας, (ως προς το πιστόλι taser) και δ) της οπλοχρησίας σας ανακοινώνουμε τις πράξεις αυτές, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθου 38 ΚΠΔ και παρακαλούμε για τις δικές σας κατά τον νόμο ενέργειες».

Παράλληλα στην υπ' αριθμόν 1150 ιατροδικαστική έκθεση με αριθμό πρωτοκόλλου 1696/02.10.2012 καταγράφεται:
 

• Θλαστικό τραύμα των μαλακών μορίων του τριχωτού της κεφαλής κατά τη δεξιά βρεγματική χώρα καλυμμένο με αιματόπηγμα μήκους 1,7 εκμ.
• Θλαστικές εκχυμώσεις κατά την δεξιά κροταφική και ζυγωματική χώρα.
• Εκδορές κατά την αριστερή κατ' αγκώνυ άρθρωση.
• Εκτεταμένες θλαστικές εκχυμώσεις κατά τη δεξιά νεφρική χώρα (αιμάτωμα).
• Αιμάτωμα εκτεταμένο κατά την έξω πλάγια και οπίσθια επιφάνεια του δεξιού μηρού.

Στην ιατροδικαστική έκθεση αναφέρεται επίσης για τον συλληφθέντα, ο οποίος σημειώνεται πως παρέμεινε όλο το βράδυ στη ΓΑΔΑ με σπασμένο χέρι και ανοιγμένο κεφάλι χωρίς να τον δει γιατρός, ότι «φέρει γυψονάρθηκα και τριγωνική ανάρτηση δεξιού άνω άκρου. Η γενομένη ακτινογραφία έδειξε κάταγμα της μεσότητας του 3ου μετακαρπίου της δεξιάς άκρας χειρός. Συνεστήθη νευροχειρουργική εκτίμηση η οποία όπως αναφέρει (σ.σ.: το θύμα) δεν πραγματοποιήθηκε. Φέρει ελαστικό επίδεσμο κατά τη δεξιά κνήμη και δύο θλαστικά τραύματα κατά την πρόσθια επιφάνεια αυτής μήκους 1,5 και 0,8 εκμ. Περίπου».

Το πόρισμα κάνει λόγο για «βαρεία σωματική βλάβη διά θλώντος – αμβλέος οργάνου προκληθείσης».

Σύμφωνα πάντα με την Αυγή της Κυριακής, σε άλλο ιατροδικαστικό πόρισμα (αριθμός έκθεσης 1148, αριθμός πρωτοκόλλου 2044/01.10.2012) για τον συλληφθέντα που καταγγέλλει ότι χτυπήθηκε με αστυνομικό taser, τα ευρήματα κάνουν λόγο για τραυματισμό που ταιριάζει με αυτόν που προκαλείται από το ηλεκτρονικό όπλο.

Πιο συγκεκριμένα, αναφέρεται «εκδορά διαμέτρου 0.9 εκμ. μετά εκχυμωτικής άλω καθώς και κυκλοτερούς εστίας ερυθρότητας κάτωθεν αυτής στο κάτω τμήμα της θωρακικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης διά οξυαίχμου τινός οργάνου».

Επίσης στο σύνολό τους οι ιατροδικαστικές εξετάσεις κάνουν λόγο για σωματικές βλάβες «διά θλώντος αμβλέος οργάνου», για οιδήματα, εκτεταμένες θλαστικές εκχυμώσεις και ζητείται οι ασθενείς να «απόσχουν εκ των ασχολιών τους» από δύο ημέρες έως ένα μήνα.

Σημειώνεται πως οι συλληφθέντες το επόμενο διάστημα θα καταθέσουν μηνύσεις με την επίκληση του άρθρου 137α του Ποινικού Κώδικα για τα βασανιστήρια που ορίζει: «Βασανιστήρια συνιστούν κάθε μεθοδευμένη πρόκληση έντονου σωματικού πόνου ή σωματικής εξάντλησης επικίνδυνης για την υγεία ή ψυχικού πόνου ικανού να επιφέρει σοβαρή ψυχική βλάβη, καθώς και κάθε παράνομη χρησιμοποίηση χημικών, ναρκωτικών ή άλλων φυσικών ή τεχνικών μέσων με σκοπό να κάμψουν τη βούληση του θύματος. Σωματική κάκωση, βλάβη της υγείας, άσκηση παράνομης σωματικής ή ψυχολογικής βίας και κάθε άλλη σοβαρή προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που τελείται από τα πρόσωπα, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον 3 ετών, αν δεν τιμωρείται βαρύτερα με άλλη διάταξη». 

* Φωτογραφία από το Fosphotos της Αγγελικής Παναγιώτου