Συλλογική Ευθύνη. Εσείς θα πάρετε; Του Γιώργου Πήττα (01 Σεπ 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

........................................................

Συλλογική Ευθύνη. Εσείς θα πάρετε; 

Του Γιώργου Πήττα

03:09, 01 Σεπ 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/104738

 

 

 

Σε παραλίες σκουπιδοτόπων με κασετόφωνα κι εγώ / Μια πολιτεία σωριασμένη έχω σκοπό (Διονύσης Σαββόπουλος, Πρωτομαγιά) . Κάθε φορά που υπάρχει μία έστω νύξη για την έννοια της Συλλογικής Ευθύνης, ξεσηκώνεται φασαρία.

 

Συλλογική Ευθύνη στην παρούσα συγκυρία, σημαίνει για πολλούς, είτε παραδοχή της γνωστής Παγκαλικής ρήσης «μαζί τα φάγαμε» είτε για κάποιους άλλους επίκληση της αρχής που εφάρμοσαν οι Ναζί, πρώτα στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων (όπου στο παράπτωμα του ενός κρατουμένου τιμωρούνται όλοι) ή στις μαζικές εκκαθαρίσεις χωριών και κοινοτήτων επειδή κάποιοι είχαν προβεί σε πράξη αντίστασης.

Ιστορικά, την έννοια την βρίσκουμε για πρώτη φορά στην Ελληνική Μυθολογία με τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα όπου ο Δίας εξολοθρεύει όλους τους ανθρώπους λόγω της διαφθοράς τους και σώζει μόνο τον Δευκαλίωνα και τη γυναίκα του Πύρρα.

Ακολουθούν οι εβραϊκές γραφές (Tanakh) και η Χριστιανική αντιγραφή του Μύθου του Δευκαλίωνα με τον Κατακλυσμό του Νώε, η Βαβέλ, τα Σόδομα κ.α.
Αργότερα, έχουμε τη Συλλογική Ευθύνη των Εβραίων για τον θάνατο του Ιησού και κάποτε, φτάνουμε και στους Ναζί που ανέφερα πιο πάνω.

Όμως πέρα από τις κωδικοποιήσεις και την ένταξη κάποιων ορισμών σε ιστορικό πλαίσιο υπάρχει και ο αυτόνομος βίος των Εννοιών που συνάγεται από τη σύνθεση των λέξεων.

Θα φέρω λοιπόν ένα παράδειγμα απλό, το έχω χρησιμοποιήσει αρκετές φορές σε συζητήσεις για το θέμα «Συλλογική Ευθύνη».

Πάμε λοιπόν, σε μία ωραία παραλία στις 7 το πρωί αρχές καλοκαιριού. Άδεια, πεντακάθαρη, χρυσή άμμος, κρυστάλλινα νερά.
Πέρασε η μέρα, τώρα είναι 7 το απόγευμα. Στο ενδιάμεσο πέρασαν από εκεί, μερικές εκατοντάδες νεοέλληνες, να κάνουν το μπάνιο τους.
Φεύγοντας, αφού μάζεψαν τα κασετόφωνα τους και τις ομπρέλες τους,  άφησαν πίσω τους μια παραλία σκουπιδότοπο.

Με χιλιάδες αποτσίγαρα φυτεμένα στην άμμο, με πλαστικά μπουκάλια διάσπαρτα και ανακατεμένα με τενεκεδάκια αναψυκτικών, με νάιλον σακούλες να είναι είτε μισοθαμμένες  στην αμμουδιά, είτε να στροβιλίζονται από τον αέρα σκιτσάροντας τον χορό των σκουπιδιών με φόντο το περιλάλητο «ελληνικό γαλάζιο».

Με τις μύγες να κάνουν γιορτή στα πεταμένα καρπουζόφλουδα αλλά και στα κωλόχαρτα με τις ακαθαρσίες των νοικοκυραίων και των παιδιών τους λίγα βήματα πιο πέρα, πίσω από τα καλάμια. 

Συχνά, με τους πλαστικούς κουβάδες για τα απορρίμματα που ίσως τοποθέτησε κάποτε κάποιος Δήμος, να είναι είτε χυδαία άδειος με τα σκουπίδια παντού αλλού, είτε προκλητικά γεμάτος γιατί κανένας δεν τον αδειάζει. (και τα σκουπίδια παντού αλλού, έτσι κι’ αλλιώς). 

Ερώτηση: Εδώ δεν υπάρχει μία Συλλογική Ευθύνη που προκύπτει από τη σύνθεση της συμπεριφοράς ενός εκάστου χωριστά η οποία όμως τελικά καταλήγει σε Μαζική;

Και αυτή η Συμπεριφορά δεν είναι προϊόν της ευρύτερης Κοινωνικής αλλά και Συστηματικής Παιδείας μέσα από την οποία έχει προκύψει η οποιαδήποτε συγκεκριμένη Κοινωνία;

Και για αυτή την Παιδεία δεν είναι υπεύθυνοι διαχρονικά όσοι αποτελούν Συλλογικά την Ηγεσία ενός τόπου-είτε μιλάμε για Πολιτική Ηγεσία, είτε για Πνευματική;

Και αυτή την Ηγεσία εμείς δεν είμαστε που την προκρίνουμε ή την απορρίπτουμε;
Και προκειμένου να την προκρίνουμε αενάως, αυτή δεν είναι που εμβολίασε την Κοινωνία με την ευκολία και την αυθαιρεσία με τον ετσιθελισμό και τον ωχαδερφισμό μιας που αυτά βολεύουν και δεν περιέχουν καμία δυσκολία;
Και αλήθεια…

Πως άραγε δεχόμαστε διάφορες άλλες Συλλογικότητες ηρωικές όπως τις «συλλογικές κατακτήσεις του λαού» ή «μαζί θα νικήσουμε» «ο λαός θα δώσει την απάντηση» ενώ την ίδια στιγμή απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας την ίδια συλλογικότητα σε όσα μας ενοχλούν;

Ναι, ο κάθε άνθρωπος που παρκάρει το αυτοκίνητο του στο πεζοδρόμιο έχει την ευθύνη της αδιαφορίας του για τους άλλους. Όταν όμως αυτή η συμπεριφορά είναι πια κανόνας, υπάρχει πρόβλημα, είναι Συλλογικό, ναι, ξεκινά από «τα πάνω», από την εξουσία που διαρκώς αυθαιρετεί για να μας χρησιμοποιήσει, αλλά εμείς το αναπαράγουμε μεταξύ μας, στην καθημερινότητά μας.

Μπορούμε τώρα, να αντικαταστήσουμε τα παραδείγματα που ανέφερα, με όλες εκείνες τις συμπεριφορές και πρακτικές που έφεραν την Ελλάδα ως Κοινωνία, όχι απλά να υφίσταται ένα μέρος της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, αλλά να είναι το απόλυτο πειραματόζωο των Αγορών για την μετατροπή της Ευρώπης ή μέρους της σε ξέφρενο πανηγύρι των κερδοσκόπων.

Γιατί μέσα από αυτές τις διαδρομές, μέσα από αυτές τις γραμμές (Όλες οι γραμμές μας στραβωθήκαν κι αποτύχαν-που λέει ο Σαββόπουλος έξοχα στην πικροτρυφερή Πρωτομαγιά του) απογυμνωθήκαμε από Θεσμούς που αντικαταστάθηκαν με το «έτσι θέλω» της κάθε επί μέρους μικρής ομάδας συμφερόντων. Το επιτρέψαμε. Αν προτιμάτε, μας έμαθαν να το επιτρέπουμε.

Μια Κοινωνία, στην οποία οι Συλλογικότητες είχαν αλλοτριωθεί και πεθάνει εν τέλει προ πολλού,  μια κοινωνία στην οποία η έννοια της Κοινότητας, το πνεύμα του Κοινοτισμού (και όχι του στείρου τοπικισμού) δεν καλλιεργήθηκε ποτέ στην μεταπολεμική Ελλάδα.
Άδεια χωριουδάκια κι ασυνάρτητη επαρχία
Καθετί μισοχωμένο μες τη γη- ξαναθυμίζω την Πρωτομαγιά.

Και τώρα;

Τώρα, επείγει όσο ποτέ άλλοτε η αναγέννηση της Συλλογικότητας και της Αλληλεγγύης.
Η οποία κατά τη γνώμη μου πρέπει να σφύζει από την ανάγκη για απαιτητικά βήματα μπροστά.
Από διάθεση εξαφάνισης της ευκολίας. Από αυστηρότητα προς εαυτούς και αλλήλους. Από ορθολογισμό κόντρα στην κλάψα και τη κακομοιριά. Από παραδοχές που δεν μας βολεύουν, παντού, ας πούμε στο κοίταγμα της Ιστορίας.  Όχι, δεν τα «φάγαμε μαζί». Αλλά, «μαζί, σκατά τα κάναμε».

Είτε γιατί συνηγορήσαμε, είτε γιατί σιωπήσαμε.

Η Ευθύνη του κάθε ενός, ενώνεται με εκείνη του διπλανού. Κα του διπλανού με του παραδίπλα.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά γιατί υπάρχει και η Συλλογική Μνήμη.
Αλλά κι αυτή, εν πολλοίς, καθορισμένη από το τι μας μαθαίνουν είναι.
Ή όχι;

twitter@pittasgeorge

Μανώλης Κεφαλογιάννης: ένας πολιτικός με αξιοπρέπεια, ακεραιότητα, και προπάντων πολιτική διορατικότητα και συνέπεια. Σύντεκνοι της δεξιάς θα τον τιμήσετε και στις άλλες εκλογές με την ψήφο σας;

..........................................................

 

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Από τη διαγραφή στο σιωπηρό χρίσμα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ",  Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Ο Μανώλης Κεφαλογιάννης εκλήθη την τελευταία στιγμή να λειτουργήσει ως «αντι-Νικήτας» στην κάλπη της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ, με βασικά πλεονεκτήματα, όπως τουλάχιστον εκτιμούν στελέχη που βρίσκονται κοντά στην κομματική ηγεσία, ότι έχει πρόσβαση στη λεγόμενη λαϊκή Δεξιά και αποτελεί συνδετικό κρίκο ανάμεσα στα παλαιά μέλη και τη νεότερη γενιά του γαλάζιου μηχανισμού.

Ο 53χρονος βουλευτής Ηρακλείου μέχρι πριν από δύο εβδομάδες δεν είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη θέση του γραμματέα. Στην εκλογική διαδικασία που είχε αναβληθεί τον περασμένο Ιούλιο, άλλωστε, δεν ήταν υποψήφιος.

Ο ίδιος επικαλείται τη μάχη της χώρας στην Ευρώπη και την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού ως λόγους που τον παρακίνησαν να δηλώσει «παρών» για το κομματικό αξίωμα. Στη ΝΔ όμως είναι κοινό μυστικό ότι η υποψηφιότητά του ζυμώθηκε στο Μαξίμου. Οι περισσότεροι μάλιστα θεωρούν ότι αποτελεί ένα μεγάλο βήμα επαναπροσέγγισης με τον Αντώνη Σαμαρά, που θα έχει συνέχεια.

Στη διετία που προηγήθηκε απομακρύνθηκε από την Ντόρα Μπακογιάννη, την οποία στήριξε στις εσωκομματικές κάλπες για τη διαδοχή Καραμανλή τον Νοέμβριο του 2009, ορίστηκε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος από τον κ. Σαμαρά, ενώ στο ενδιάμεσο διεγράφη αρνούμενος να στηρίξει στη Βουλή το δεύτερο Μνημόνιο, επιστρέφοντας στη συνέχεια με δήλωση μεταμέλειας. Στη μακρά κοινοβουλευτική διαδρομή του (εκλέγεται από το 1989) πρωταγωνίστησε σε θερμά επεισόδια στη Βουλή προβάλλοντας σκληρό δεξιό προφίλ, ενώ την περίοδο Σημίτη είχε ανεβάσει τις πολιτικές μετοχές του στο γαλάζιο στερέωμα ως «σκανδολοκυνηγός» και «διώκτης της διαπλοκής».

Με αυτές τις περγαμηνές, το 2004 ανέλαβε το υπουργείο Ναυτιλίας, αλλά τρία χρόνια μετά ο Κώστας Καραμανλής τον άφησε εκτός κυβερνητικού σχήματος - για να φουντώσει στο Ηράκλειο και η εσωκομματική διαμάχη του με τον Λευτέρη Αυγενάκη, ο οποίος το 2009 τού στέρησε έπειτα από χρόνια και την πρωτιά στον νομό.

Μια προσπάθεια να εξασφαλίσει υπουργείο (πληροφορίες αναφέρουν το Ναυτιλίας) στην κυβέρνηση συνεργασίας δεν ευοδώθηκε και, πλέον, η θέση του γαλάζιου γραμματέα προβάλλει και ως ευκαιρία για να επανέλθει σε κεντρικό ρόλο στην πολιτική σκηνή. 

 

 

Και θαυμάστε τα ελληνικά του, μαζί με την πολιτική του αξιοπρέπεια και ακεραιότητα:

 

 

...Για τα νέα μέτρα

Πρώτα – πρώτα να δούμε τα μέτρα για να τα κρίνουμε. Δεν τα έχουμε δει ακόμα. Αλλά αν είναι οι περικοπές στις συντάξεις ίδιες γιατί εγώ δεν πιστεύω ότι θα πάμε σε περικοπές του ΟΓΑ που είναι τριακόσια ευρώ, με αυτόν που παίρνει τετρακόσια ευρώ κι έχει δέκα χιλιάδες ένσημα ή παίρνει πεντακόσια ευρώ με αυτόν που παινεί τρεις και τέσσερις και πέντε χιλιάδες ευρώ αν έχει διάφορες συντάξεις τότε τα μέτρα είναι οριζόντια κι είναι άδικα. Αν αυτός που πληρώνει πχ πεντακόσια ευρώ δώσει 2% κι αυτός που παίρνει τρεις συντάξεις θα χάσει το 20% δεν είναι οριζόντια τα μέτρα. Βεβαίως είναι σκληρά για όλους, έχουν κάνει τον προγραμματισμό της ζωής τους έχουν αναλάβει υποχρεώσεις στο σπίτι και στα παιδιά τους θα είναι μια δυσκολία για όλους. (μπορεί και δύο δυσκολίες...!)

Τι άλλαξε από τον Φεβρουάριο που δηλώσατε απών από την ψήφιση του προηγούμενων μέτρων και τώρα λετε ναι;

Γιατί ήταν ανόητο να μπεις μέσα και να ψηφίσεις όχι σε κάτι το οποίο σε οδηγούσε σε χρεοκοπία αλλά όταν ο κόσμος πλήττεται όπως πλήττεται με αυτό τον τρόπο που πλήττεται σήμερα η δικιά μου η πρόταση ήταν πρέπει να πάμε να ματώσουμε και μεις με την κοινωνία. (σιγά τα αίματα!) Να πάμε να κάνουμε εκλογές να εξηγήσουμε στον κόσμο ποιό είναι το πρόβλημα κι αφού το εξηγήσουμε ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις παρά μόνο δύσκολες λύσεις ή καταστροφικές που είναι έξω από το ευρώ τότε ματώνοντας με την κοινωνία, η κοινωνία αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της όπως τις ανέλαβε να μας δώσει ή να μην μας δώσει εντολή να πάμε στο επόμενο στάδιο που είμαστε τώρα.

Τώρα έχει αλλάξει ότι την εντολή την έχει δώσει ο ελληνικός λαός ο οποίος μπήκε σ' ένα δίλημμα κι αποφάσισε. Έξω από την Ευρώπη ή μέσα στη Ευρώπη. Σε αχαρτογράφητα νερά η με δυσκολίες μέσα στην Ευρώπη Έχει πάρει μια απόφαση κι είναι δικιά του. Εμείς τώρα την εκτελούμε Αυτό ήταν το ζητούμενό μου από το Φεβρουάριο για μένα.

http://www.tovima.gr/vimafm/interviews/article/?aid=472460#.UD44yrO-u1A.twitter

Ο «καταραμένος ποιητής» Charles Baudelaire (31 Αυγ 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

..............................................................

Ο «καταραμένος ποιητής» Charles Baudelaire

09:08, 31 Αυγ 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/35200

 

 

 

Στις 31 Αυγούστου του 1867, σε ηλικία 46 ετών, φεύγει από τη ζωή ο Γάλλος ποιητής, μεταφραστής και κριτικός τέχνης, Charles Baudelaire. Το έργο του ποιητή της θρυλικής συλλογής Τα άνθη του κακού είχε τεράστιο αντίκτυπο στον γαλλικό συμβολισμό. Επιπλέον, ο Baudelaire υπήρξε μεγάλος θαυμαστής του έργου του Edgar Allan Poe στη Γηραιά Ήπειρο, το οποίο και διαδόθηκε σε αυτή τη μεριά του πλανήτη χάρη στις μεταφράσεις του «καταραμένου ποιητή», όπως αποκαλείται.

 

Ο Baudelaire για ορισμένους αποτελεί την κριτική και τη σύνθεση του ίδιου του Ρομαντισμού, για άλλους είναι ο θεμελιωτής του συμβολισμού και για άλλους, αμφότερα. Ο Baudelaire θεωρείται επίσης ο πατέρας του πνεύματος της παρακμής με στόχο τον σκανδαλισμό της αστικής τάξης. Όλοι πάντως συμφωνούν στο ότι το έργο του άνοιξε το δρόμο για την σύγχρονη ευρωπαϊκή ποίηση. Με επιρροές όπως οι Théophile Gautier, Joseph de Maistre (για τον οποίο είπε ότι του έμαθε να σκέφτεται) και τον Edgar Allan Poe, με τη μετάφραση του έργου του οποίου ασχολήθηκε εκτενώς, τον «ποιητή-ζωγράφο» Eugène Delacroix και τον Édouard Manet, ο ποιητής κατόρθωσε να συνυφάνει στο έργο του την ομορφιά και την σατανική κακία, τη βία και την ηδονή, τη φρίκη και την έκσταση, τη μελαγχολία και το σκοτεινό χιούμορ, τη νοσταλγία και την αίσθηση της κατάρας που κατατρέχει το ανθρώπινο είδος.

«Η πρωταρχική απασχόληση του καλλιτέχνη είναι να αποκαταστήσει τον άνθρωπο στην φύση, ώστε να επαναστατήσει εναντίον της. Αυτή η επανάσταση δεν λαμβάνει χώρα ψυχρά, ως κάτι το δεδομένο, σαν να ήταν κάποιος κώδικας ή ρητορική. Λαμβάνει χώρα παρορμητικά και αφελώς, ακριβώς όπως η αμαρτία, όπως το πάθος, όπως η επιθυμία», εξήγησε ο ίδιος για τις πλάνες του ρεαλισμού. Περιγράφοντας τον Ρομαντισμό, είπε: «Ο ρομαντισμός δεν βρίσκεται ούτε στην επιλογή του θέματος ούτε στην ακριβή αλήθεια, αλλά περισσότερο σε έναν τρόπο να αισθάνεσαι τον κόσμο». Επιπλέον, ο Baudelaire αρθρώνει την θεμελιώδη αρχή της σύγχρονης αισθητικής: «Το Ωραίο πάντα θα είναι παράξενο. Δεν λέω ότι θα είναι παράξενο εκούσια και ψυχρά, διότι τότε δεν θα ήταν παρά ένα τέρας που ξεπήδησε μέσα από τις ατραπούς της ζωής. Λέω απλώς ότι πάντα θα ενέχει ένα στοιχείο παραδοξότητας, όχι ηθελημένης αλλά υποσυνείδητης. Και σε αυτήν την παραδοξότητα θα έγκειται και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που θα το καθιστά ωραίο».

Το γνωστότερο έργο του σήμερα είναι τα Άνθη του Κακού, μια συλλογή η οποία όταν κυκλοφόρησε, το 1857, προκάλεσε τέτοιες αντιδράσεις που ο Baudelaire καταδικάστηκε για προσβολή της δημοσίας αιδούς, και έξι από τα ποιήματα του απαγορεύτηκαν. Μάλιστα, η εφημερίδα Le Figaro έγραφε λίγο μετά την κυκλοφορία του βιβλίου: «Σε ορισμένα σημεία αμφιβάλλουμε για την πνευματική υγεία του Κου Baudelaire. Όμως ορισμένα άλλα δεν μας επιτρέπουν περαιτέρω αμφιβολίες. Κυριαρχεί, ως επί το πλείστον, η μονότονη και επιτηδευμένη επανάληψη των ίδιων πραγμάτων, των ίδιων σκέψεων. Η αηδία πνίγει την αχρειότητα—για να την καταπολεμήσει σμίγει με το μόλυσμα».

Σήμερα, ο Baudelaire συγκαταλέγεται μεταξύ των κορυφαίων ποιητών της Γαλλίας αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας, με το όνομά του να βρίσκεται μεταξύ των Κλασικών. «Ο Baudelaire είναι ο πρώτος οραματιστής, ο βασιλεύς όλων των ποιητών, ένας θεός» είπε γι’ αυτόν ο νεαρός Rimbaud ενώ χαρακτηρίστηκε «Δάντης μιας παρηκμασμένης εποχής».

Στὸν ἀναγνώστη Ἡ ἀνοησία, τ᾿ ἁμάρτημα, ἡ ἀπληστία κι ἡ πλάνη κυριεύουνε τὴ σκέψη μας καὶ φθείρουν τὸ κορμί μας, κι εὐχάριστα τὶς τύψεις μας θρέφουμε στὴν ψυχή μας, καθὼς ποὺ θρέφουν πάνω τους τὶς ψεῖρες οἱ ζητιάνοι.
Στὰ μετανιώματα ἄναντροι κι ἁμαρτωλοὶ ὡς τὴν ἄκρια, ζητᾶμε πληρωμὴ ἀκριβὴ γιὰ κάθε μυστικό μας καὶ ξαναμπαίνουμε εὔκολα στὸ βοῦρκο τὸν παλιό μας, θαρρώντας πὼς ξεπλένεται μὲ τὰ δειλά μας δάκρυα.
Πάνω ἀπ᾿ τὸ προσκεφάλι μας ὁ Σατανᾶς γερμένος πάντα στὰ μάγια τοῦ κακοῦ τὸ νοῦ μας νανουρίζει, τὴ πιὸ ἀτσαλένια θέληση μεμιᾶς τὴν ἐξατμίζει, αὐτὸς ὁ Μέγας χημικός, ὁ Τετραπερασμένος.
Ὁ Διάολος, τὸ νῆμα αὐτὸς κρατᾶ ποὺ μᾶς κουνᾶ! Τὰ πράματα τὰ βρωμερὰ πιότερο τ᾿ ἀγαπᾶμε, κι ὅλο καὶ πρὸς τὴ Κόλαση κάθε στιγμὴ τραβᾶμε, μὲ δίχως φρίκη, ἀνάμεσα στὸ σκότος ποὺ βρωμᾶ.
Σὰν τὸ φτωχὸ ξεφαντωτὴ ποὺ πιπιλᾶ μὲ ζάλη μιᾶς παλιᾶς πόρνης ἀγκαλιὰ πολιομαρτυρισμένη, κλεφτάτα ἁρπάζουμε κι ἐμεῖς καμιὰ ἡδονὴ θλιμμένη, ποὺ τήνε ξεζουμίζουμε σὰ σάπιο πορτοκάλι.
Σὰν ἕνα ἑκατομμύριο σκουλήκια, μυρμηγκώντας, μὲς στὸ μυαλό μας κραιπαλοῦν τοῦ Δαίμονα τὰ πλήθη, κι ὅταν ἀνάσα παίρνουμε, ὁ Θάνατος στὰ στήθη σὰν ἄϋλος ποταμὸς κυλᾶ, σιωπηλὰ θρηνώντας.
Ἂν τὸ φαρμάκι κι ἡ φωτιὰ κι ἡ βιὰ καὶ τὸ μαχαίρι δὲν ἔχουνε τὰ φανταχτὰ κεντίδια ἀκόμα κάνει στὸ πρόστυχο τῆς μοίρας μας ἄθλιο καραβοπάνι, εἶναι ποὺ λείπει ἀπ᾿ τὴ ψυχὴ τὸ θάρρος κι ἀπ᾿ τὸ χέρι.
Μὰ μὲς στὶς σκύλες, τοὺς σκορπιούς, τὰ φίδια, τὰ τσακάλια, τοὺς πάνθηρες, τοὺς πίθηκους, τοὺς γύπες, τὰ θηρία ποὺ γρούζουν, σέρνουνται, ἀλυχτοῦν κι οὐρλιάζουν μὲ μανία μέσ᾿ στῶν παθῶν μας τὸ κλουβί, προβαίνει ἀγάλια, θεριὸ πιὸ βρώμικο, κακό, τὴν ἀσκημιὰ νὰ δείξει!
Κι ἂ δὲ σαλεύει κι οὔτε ἀκούει κανένας τὸ οὐρλιαχτό του, ὅλη γῆς θὰ ρήμαζε, καὶ στὸ χασμουρητό του θὰ ῾θελε νὰ κατάπινε τὸν κόσμο -αὐτὸ ῾ναι ἡ πλήξη!- πού, μ᾿ ἕνα δάκρυ ἀθέλητο στὰ μάτια τῆς κοιτάζεις, καθὼς καπνίζει τὸν οὐκᾶ, κρεμάλες νὰ στυλώνει.
Καὶ ξέρεις, ἀναγνώστη, αὐτὸ τὸ τέρας πῶς δαγκώνει! Ὦ ἀναγνώστη ὑποκριτή, ἀδέρφι ποὺ μοῦ μοιάζεις!
Charles Baudelaire

Γιάννης Ιωάννου: "Οι τελευταίες υποσχέσεις" ή Χιούμορ πένθιμον...

.................................................

..οι τελευταίες υποσχέσεις

Αυγ31

Σκοτώστε τους γέρους, να σωθούμε. Της Λώρης Κέζα (31 Αυγ 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

...........................................................

Σκοτώστε τους γέρους, να σωθούμε. 

Της Λώρης Κέζα

01:08, 31 Αυγ 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/104633

 

 

 

Τόσα ακατοίκητα ξερονήσια έχει η χώρα, πρέπει να αξιοποιηθούν από τον κ. Γ. Στουρνάρα. Δεν μιλάμε για την κτηματομεσιτική πρόταση που συζητήθηκε, δηλαδή να πωληθούν σε επενδυτές. Κάτι πιο πρακτικό. Να στέλνουν εκεί τους συνταξιούχους (άνω των 67 ετών, όχι άνω των 65) και να τους αφήνουν να ψοφήσουν από τη δίψα και την πείνα. Κοστίζει ο γέροντας, με τις επικουρικές, το ΕΚΑΣ, τα φάρμακα – για να μην υπολογίσουμε τα «δώρα» των 200 ευρώ τα οποία κατά πως φαίνεται έριξαν έξω τον προϋπολογισμό.

 

Είναι πιο τίμιο να δολοφονήσει το κράτος τους υπερήλικες έτσι άμεσα παρά να τους καταδικάζει σε αργό θάνατο με το τρίτο πακέτο μέτρων που τώρα απεργάζεται. Τελευταία εμπνευσμένη ιδέα καταδίκης είναι η πλήρης κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα και του επιδόματος για το καλοκαίρι για όλους ανεξαιρέτως τους συνταξιούχους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Με κάτι τέτοια θα σώσει την οικονομία της χώρας ο υπουργός Οικονομικών. Για τη φοροδιαφυγή τσιμουδιά: αυτά τα έλεγε πριν αναλάβει.

Όπως πανηγυρικά έχει ανακοινωθεί, το κράτος πρέπει να κάνει οικονομία 11,5 δισ. Τα μισά από αυτά βρέθηκαν από τις συντάξεις. Η έκθεση των δεδομένων είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν εντυπωσιάζουν από τον ζήλο, από την έμφαση στη λεπτομέρεια. Πολλαπλασιάζουν τα 30 ευρώ από τη σύνταξη αγροτών (σύνταξη των 300 ευρώ), υπολογίζουν κάθε δεκάρα από τους στρατιωτικούς και ασφαλώς καταγγέλλουν τις παθογένειες του συστήματος. Οι ανύπανδρες θυγατέρες που εισπράττουν σύνταξη μπαίνουν μπροστά και διαπομπεύονται σαν να φταίνε εκείνες για την καταστροφή της οικονομίας. Καθώς όμως πρόκειται για το τρίτο πακέτο μέτρων αναρωτιόμαστε γιατί δεν έχουν ήδη καταργηθεί όλες αυτές οι συντάξεις που καταβάλλονται καταχρηστικά. Υποψιαζόμαστε ότι είναι πολύ βολικό να υπάρχουν ακόμη συνταξιούχοι ετών σαράντα και τυφλοί με γερακίσιο βλέμμα που λαμβάνουν επιδόματα. Κάτι τέτοιες προκλητικές καταστάσεις που εξακολουθούν την αφαίμαξη στα ταμεία φτιάχνουν ένα κλίμα δικαιοσύνης σε κατάσταση που είναι άδικη, παράλογη και πλέον δολοφονική.

Τι θέλουμε να πούμε. Ο κ. Στουρνάρας επιχειρεί να σώσει την κατάσταση με τα εύκολα. Εχει μπροστά τους κωδικούς με τις συντάξεις και λέει, «τι θα κόψουμε τώρα;» και σκέφτεται να κόψει τα δώρα. Πάλι οι ίδιοι άνθρωποι στο στόχαστρο. Και έτσι πάμε από το ένα άκρο στο άλλο, δηλαδή από εκεί που έπαιρναν συντάξεις άτομα που ήταν υπερβολικά νέα ή που δεν είχαν δουλέψει ποτέ, από εκεί που με διάφορα κόλπα διάφοροι επιτήδειοι εκμεταλλεύονταν τα κενά του συστήματος (κενά θεσμικού και πολιτικού δόλου) τώρα οδηγούνται σε αργό θάνατο όλοι όσοι δούλεψαν σκληρά, υπήρξαν έντιμοι και έπραξαν όσα θα τους εξασφάλιζαν αξιοπρεπή τρίτη ηλικία. Δυστυχώς τα νούμερα δεν βγαίνουν, δεν είναι δυνατόν να μειώνονται κι άλλο οι συντάξεις, να απαιτείται φόρος αλληλεγγύης που αντιστοιχεί περίπου σε ένα μηνιάτικο, να ακριβαίνει μήνα με τον μήνα το κόστος ζωής.

Όλα αυτά οδηγούν σε μιζέρια, σε αργό θάνατο. Καλύτερα να τους πάνε στα ξερονήσια, να βγάλουν μια ανακοίνωση για το πόσα γλιτώνουμε από τη μαζική θανάτωση των συνταξιούχων. Κατόπιν ο κ. Στουρνάρας μπορεί να παρακαλέσει την κ. Μέρκελ να δηλώσει κάτι δακρύβρεχτο του τύπου «ματώνει η καρδιά μου με τα κουφάρια στα νησιά». Όλα θα αποκατασταθούν σε μερικές δεκαετίες όταν οι Γάλλοι εγείρουν ζήτημα ελληνικής συνταξιουχοκτονίας και ορίσουν μια επέτειο προς τιμήν των νεκρών.

To Bήμα

Κουρασμένα ροδάκινα της Άννας Δαμιανίδη (http://pezotis.blogspot.gr, 30/8/2012)

...........................................................

Κουρασμένα ροδάκινα

της Άννας Δαμιανίδη 

http://pezotis.blogspot.gr, 30/8/2012

Χωριό μου μακρινό με τα ροδάκινα σου

Όταν αρχίζουν και χαλάνε τα ροδάκινα τελειώνουνε τα ψέματα και το καλοκαίρι μαζί τους. Μπορεί να υπήρξε ανεύρετο φέτος, μια προσδοκία που αναβάλλονταν διαρκώς, πότε γιατί φυσούσε δυνατά, πότε γιατί η ζέστη παρέλυε, είτε είχαμε δουλειές, είτε δεν είχαμε καθόλου, τίποτε. Πάντως τα ροδάκινα έκαναν ότι μπορούσαν, αρχίζοντας πρώιμα όπως συνηθίζουν, όχι πολύ ακριβά αλλά με την ωρίμανση υπ’ ευθύνη του αγοραστή. Μέσα από τη σακούλα εμπιστεύονταν στα χέρια μας και τη φροντίδα μας τη μοίρα τους, να τ’ αφήσουμε στο σωστό σημείο να ωριμάσουν από κεκτημένη ταχύτητα, με την απάτη, με την ιδέα.

Κάποιες μέρες υπήρξαν ξαφνιασμένα από την άμεση κατανάλωση, κλάρα- στόμα. Ζουμερά, γλυκά, οι καμπύλες τους απαλές σαν τις πλαγιές των βουνών που τα τρέφουν, σαν το Πήλιο που ήταν πατρίδα της γιαγιάς μου και για μένα πατρίδα ξανακερδισμένη. Αλλά δεν κερδίζεις ποτέ εντελώς μια πατρίδα που δεν γνώρισες στα παιδικά σου χρόνια, που δεν στη διηγήθηκαν και δεν διασταυρώθηκες με τους καημούς της εγκαίρως, γι αυτό και δεν έχω μάθει ακόμα με συνέπεια και ταύτιση την πορεία ενός ροδάκινου από το δέντρο στον πάγκο του μανάβη. Βλέπω μόνο την αγωνία του, πρώτα να προσαρμοστεί στο ημίφως της κουζίνας και να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, ύστερα, στη μέση του καλοκαιριού, να φτάσει γρήγορα το χνούδι του σε δάχτυλα που το αναγνωρίζουν, κι εν συνεχεία, ανεπαίσθητα, να αρχίσει να προδίδει τη μακριά αναμονή σε άγνωστες αποθήκες. Το χνούδι μεν παρόν, η δε σάρκα ασθενής και οδοιπόρος. Απηύδησε να ισορροπεί σε ακατάλληλα κοφίνια, να προτρέχει κι ύστερα να στέκεται κουβαλώντας βάρη και να περιμένει. Φαίνεται η κούραση κάτω από τη φλούδα. Μαράγκιασε η σάρκα, λειώνει ήσυχα, νοστάλγησε το χώμα που της υποσχέθηκαν για ν’ αναπαυτεί.

Φυσικά δεν το παίρνω απόφαση με την πρώτη. Συνεχίζω να ψάχνω, να ρωτάω τους μανάβηδες. Είναι καλά αυτά τα ροδάκινα, ή μήπως έχουν ήδη γεύση πατάτα. Κλάρας είναι, κλάρας, απαντούν ανυπόμονα. Τι να πουν οι άνθρωποι, έμποροι είναι. Ίσως έχουν μετρήσει το χρόνο της παραίτησης μας. Αγοράζω λοιπόν ξανά ροδάκινα, και ξανά και ξανά, μέχρι να φτάσει ο Σεπτέμβρης και να φύγει, κι ακόμα το παιδεύω, αφού αυτοί τα φέρνουν κάποιος θα τα πάρει, και γιατί όχι εγώ, η πιστή οπαδός τους; Φορτώνομαι, τα πηγαίνω σπίτι, κι είναι σα να βογκάνε στα χέρια μου καθώς τα κόβει το μαχαίρι. Δεν σας προλαβαίνουμε, ψιθυρίζουν, δεν επαρκούμε, δε χορταίνετε κι εσείς καλοκαίρι και ζουμιά, δε χορταίνετε πορτοκαλί χρώματα, κι αυτή την ευκολία του καρπού που χωράει στην παλάμη, λες και το έφτιαξε η φύση για το στόμα των ανθρώπων ειδική παραγγελία, δεν χορταίνετε τον πλήρη, τον συμπυκνωμένο ήλιο.  Σηκώνουμε και το βάρος του βερίκοκου, του τραγουδισμένου ρίκοκου, που το εξαφανίσατε με την απληστία σας, πληρώνουμε κι αυτή την επιθυμία, τις αμαρτίες σας. Φτάνει, σταμάτα, παραιτήσου, φθινοπώριασε, βγαίνουν τα φρούτα τα λιτά, μήλα έρχονται, αχλάδια, πιο συμμαζεμένα, συμμαζέψου κι εσύ, πότε θα μάθεις λίγη περίσκεψη, λίγο μέτρο;

Αλλά πού ν’ ακούσω εγώ. Αδιόρθωτη, συνεχίζω τις έρευνες στο μανάβη.

Αθλητές των Παραολυμπιακών «αυτοτραυματίζονται για καλύτερες επιδόσεις» (http://news.in.gr/science-technology, 29/8/2012)

.............................................................

Νίκη με κάθε τίμημα

Αθλητές των Παραολυμπιακών «αυτοτραυματίζονται για καλύτερες επιδόσεις»*

Η πρακτική της «ενίσχυσης» φαίνεται ότι είναι δημοφιλής μεταξύ των παραπληγικών αθλητών   (Φωτογραφία:  Reuters )

 

Λονδίνο

Έως και ένας στους τρεις παράλυτους αθλητές των Παραολυμπιακών αυτοτραυματίζονται προκειμένου να προκαλέσουν αύξηση της αρτηριακής πίεσης και της καρδιακής συχνότητας πριν από τους αγώνες, εκτιμά ένας καθηγητής Ιατρικής που έχει παρακολουθήσει το θέμα.

Η έντονη σωματική δραστηριότητα προκαλεί κανονικά αύξηση της πίεσης και ταχυκαρδία, ωστόσο η αντίδραση αυτή συχνά καταστέλλεται στους ασθενείς με τραύματα της σπονδυλικής στήλης.

Αρκετοί αθλητές παραδέχονται ότι αυτοτραυματίζονται για να προκαλέσουν αύξηση της πίεσης, μια πρακτική γνωστή ως «boosting» ή «ενίσχυση» σε ελεύθερη απόδοση.

Η πρακτική αυτή, την οποία απαγορεύει από το 1994 η Διεθνής Παραολυμπιακή Επιτροπή, μπορεί να βελτιώσει τις αθλητικές επιδόσεις, λόγω καλύτερης αιμάτωσης των μυών, ταυτόχρονα όμως αυξάνει τον κίνδυνο εγκεφαλικού επεισοδίου.

«Υπήρχαν φορές που έκανα έκανα ένα ή δύο γερά ηλεκτροσόκ στο πόδι μου ή το δάχτυλο του ποδιού» παραδέχεται στο BBC ο Μπραντ Ζνταβίνσκι, ένας 36χρονος Καναδός παραπληγικός και αθλητής της αναρρίχησης. Άλλοι αθλητές, αναφέρει ο ίδιος, προκαλούν την ίδια αντίδραση αφήνοντας την ουροδόχο κύστη τους να γεμίσει μέχρι να προκαλέσει πόνο. Συχνά μάλιστα χρησιμοποιούν έναν καθετήρα τον οποίο σφραγίζουν ώστε να εμποδίσουν το άδειασμα της κύστης,

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Ματ ΜακΓκραθ, το οποίο προβλήθηκε στο BBC World στις 23 Αυγούστου, δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις αθλητών που χρησιμοποιούν σφυρί για να σπάσουν εσκεμμένα ένα δάχτυλο του ποδιού τους.

Σε έρευνα που πραγματοποίησε η Διεθνής Παραολυμπιακή Επιτροπή στους Παραολυμπιακούς του Πεκίνου, το 17% των αθλητών που συμμετείχαν παραδέχτηκαν ότι είχαν χρησιμοποιήσει την πρακτική της «ενίσχυσης».

Όπως είπε όμως στο BBC ο Δρ Αντρέι Κρασιούκοφ, καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολούμπια, το πραγματικό ποσοστό δεν αποκλείεται να φτάνει το 30%.

Όπως αναγνωρίζει ο ίδιος, το πρόβλημα είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί δεδομένου ότι το πόιντ σίστεμ που χρησιμοποιείται για την κατάταξη των αθλητών σε κατηγορίες δεν λαμβάνει υπόψη μετρήσεις της πίεσης και της καρδιακής συχνότητας.

Η Διεθνής Παραολυμπιακή Επιτροπή έχει το δικαίωμα να διενεργεί έκτακτες μετρήσεις της πίεσης σε αθλητές που παρουσιάζουν ύποπτα συμπτώματα, όπως εφίδρωση και κοκκίνισμα, και να αποκλείει όσους έχουν πίεση πάνω από 180 χιλιοστά υδραργύρου. Ο αποκλεισμός, όμως, αφορά μόνο το συγκεκριμένο αγώνισμα και δεν έχει μακροπρόθεσμη ισχύ.

Δεδομένου ότι η πίεση των αθλητών δεν μετράται σε κατάσταση ηρεμίας, και μπορεί να παρουσιάζει μεγάλες φυσιολογικές διακυμάνσεις από άτομο σε άτομο, η πρακτική της «ενίσχυσης» φαίνεται ότι θα συνεχιστεί στο παρασκήνιο των Παραολυμπιακών.

*: Ή θα πρέπει να σταματήσουν αυτές οι επαναλαμβανόμενες "ολυμπιακές" και "παραολυμπιακές" εμποροπανηγύρεις ή θα πρέπει να "ελευθερωθούν" όλες οι ιατρικές και παραϊατρικές μέθοδοι και τεχνικές ντοπαρίσματος ώστε ο άλλος κόσμος να γνωρίζει από πριν και να απολαμβάνει τα επιτεύγματα της επιστήμης πάνω στο ανθρώπινο σώμα. Και ύστερα ας τα αποθεώνει. Θα στοιχίσει ίσως αρκετά θύματα, αλλά τι πειράζει θα έχει περάσει 15-20 μέρες μεγαλείο! Πώς γινόταν  στις ρωμαϊκές αρένες με τους μελλοθανάτους; Ε, κάπως έτσι... 

Γιάννης Μακριδάκης, φωνή βοώντος εν τη ερήμω... (30 Αυγ 2012 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr)

...........................................................

Γιάννης Μακριδάκης, φωνή βοώντος εν τη ερήμω...

15:08, 30 Αυγ 2012 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/104522

 

 

 

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, με μαχητικό πολιτικό λόγο που καταγράφεται ειδικά στα πολιτικά του άρθρα -που τα περισσότερα από αυτά, έχουν δημοσιευτεί ή αναδημοσιευτεί στο tvxs, έδωσε συνέντευξη στον δημοσιογράφο Andreas Nefzger η οποία κυκλοφόρησε στις 29 Αυγούστου 2012 από τη γερμανική εφημερίδα Franffourter Algemeine Zeitung με τίτλο "Λίγο πριν τον κανιβαλισμό". Οι απαντήσεις του, παρατίθενται αυτούσιες στην παρούσα αναδημοσίευση από τον προσωπικό του ιστότοπο: 

 

"Οι Έλληνες τα τελευταία χρόνια ζουν μια περίοδο μακράς οικονομικής ύφεσης, η οποία συντηρείται από μέτρα λιτότητας και συνεχώς αυξανόμενης φορολογίας. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων πολιτών έχουν γίνει φτωχότεροι σε χρήμα, έχουν μείνει άνεργοι ή άστεγοι και γενικά ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας δεν έχει πόρους για να επιβιώσει εντός του συστήματος.

Οι κάτοικοι των πόλεων, όπου δεν υπάρχει πρωτογενής παραγωγή προϊόντων, βρίσκονται σε δεινή έως απελπιστική θέση. Οι περικοπές στον τομέα της υγείας απειλούν τη ζωή όλων των Ελλήνων με πρώτους τους χρόνια πάσχοντες, οι οποίοι θα πεθάνουν σύντομα, ως θυσία στην ευημερία των στατιστικών και των αριθμών. Πολλοί άνθρωποι αυτοκτονούν καθημερινά.

Οι νέοι μεταναστεύουν για να βρουν σε άλλες χώρες μια θέση εργασίας και να γίνουν σκλάβοι αυτού του παρανοϊκού συστήματος, κερδίζοντας έτσι λίγο χρόνο μέχρι να χτυπήσει η κρίση και τις χώρες αυτές. Διότι το πρόβλημα βρίσκεται στον ορισμό του συστήματος και όχι μόνο στην Ελλάδα. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι οι άνθρωποι μετέτρεψαν τους εαυτούς τους σε αριθμούς και άφησαν τη ζωή κατά μέρος, για να ενταχθούν ως εργαλεία σε ένα πλαστό οικονομικό σύστημα, το οποίο τώρα τους αποβάλλει.

Προσωπικά επειδή ζω μακριά από τις πόλεις και ασχολούμαι με την καλλιέργεια της γης αλλά και επειδή αρνούμαι να επισκεφθώ την Αθήνα εδώ και δύο περίπου χρόνια, δεν έχω άμεση εικόνα αυτής της καταστροφής αλλά την βλέπω μονάχα μέσα από το διαδίκτυο ή την ακούω από όσα μου περιγράφουν οι γνωστοί μου που ζουν εκεί. 

Η κατάσταση μοιάζει πάρα πολύ με την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής του 1941-44, τότε που οι κάτοικοι των πόλεων υπέφεραν και πέθαιναν στους δρόμους και οι κάτοικοι της υπαίθρου είχαν κάποιες περισσότερες προμήθειες και τρόπους για να επιβιώνουν.

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε απελπισία. Έχουν εμφανιστεί και δυναμώσει ναζιστικές ομάδες που δρουν ανεξέλεγκτες και η δημοκρατική Ευρώπη κοιμάται και δεν αντιδρά.

Πριν από ένα χρόνο η ελληνική κοινωνία βρισκόταν στα πρόθυρα του κανιβαλισμού διότι κάποιες κοινωνικές τάξεις και επαγγελματικές ομάδες είχαν την ελπίδα ότι δεν θα τους αγγίξουν τα μέτρα και ότι θα πληγούν μόνο κάποιοι άλλοι, όπως π.χ. οι δημόσιοι υπάλληλοι και γι αυτό ήθελαν να τους θυσιάσουν.

Αυτή τη στιγμή όλοι έχουν καταλάβει ότι κανένας δεν θα διασωθεί, εκτός από τους πολύ πλούσιους που ακόμα φοροδιαφεύγουν και εκτός ίσως από τους ένστολους και τους δικαστικούς, τους οποίους χρειάζεται το σύστημα όσο γίνεται καλοπληρωμένους, για να μπορεί να επιβάλλει την πυγμή του. Έτσι ο κανιβαλισμός έχει αλλάξει πρόσωπο και εκφράζεται κυρίως από τις ληστείες, τους φόνους και τα πογκρομ κατά των μεταναστών από νοσταλγούς του ναζισμού που συμβαίνουν καθημερινά αλλά και από δολοφονικές επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής κατά διαμαρτυρόμενων ανθρώπων."

***
To πρόσωπο της κρίσης

"Η κρίση είναι βαθιά και ξεκινάει από τη ρίζα. Η κατάρρευση της οικονομίας είναι η τελευταία ένδειξη, η οποία αγγίζει το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού, γι’ αυτό και είναι πιο επώδυνη.

Εδώ και πολλά χρόνια όμως η κρίση υπήρχε στα θέματα των αξιών που ξέπεσαν. Του Πολιτισμού και της Τέχνης που ισοπεδώθηκαν από το λάιφ στάιλ, της Μόρφωσης που θυσιάστηκε για την εξειδίκευση, της Ελευθερίας του ανθρώπου που θυσιάστηκε κι αυτή για μια θέση εργασίας με ωράριο και μισθό εντός του συστήματος, της Παραγωγής και της Δημιουργίας που έγιναν έννοιες άγνωστες για τον άνθρωπο-υπάλληλο, της Αυτάρκειας σε γνώσεις και τεχνικές για την παραγωγή της τροφής, που ξεχάστηκαν, θεωρήθηκαν ασχολίες κατώτερες και ανάξιες για να τις κάνει κάποιος αφού όλοι ήθελαν σπουδές σε πανεπιστήμια του συστήματος, για να λάβουν κατόπιν θέση γραφείου, να ζήσουν δηλαδή φυλακισμένοι με μισθό και να αγοράζουν την όποια ζωή και τροφή τους.

Η κρίση του συστήματος υπάρχει εξ ορισμού, οφείλεται στην φυσική απληστία του ανθρώπου και είναι ανίατη, όσα μέτρα κι αν ληφθούν.

Ο καπιταλισμός θα καταστραφεί πολύ σύντομα διότι κοντεύει να φτάσει στο ζενίθ του. Οι χώρες που ακόμα αντέχουν, δεν θα αντέχουν για πολύ καιρό. Οι άνθρωποι που ζουν αυτή την ιστορική περίοδο, οι περισσότεροι θα πεθάνουν μαζί με το σύστημα. Είτε γίνει παγκόσμιος πόλεμος είτε όχι.

Και οι επόμενοι που θα έρθουν στον κόσμο, θα βρεθούν σε ακόμα χειρότερη θέση διότι ο καπιταλισμός πριν ξεψυχίσει θα φροντίσει, φτάνοντας στο ζενίθ του, να καταστρέψει τα πάντα για να επιβιώνει μέχρι την τελευταία του στιγμή.

Θα καταστρέψει την καλλιεργήσιμη γη τοποθετώντας φωτοβολταϊκά συστήματα για περισσότερη ενέργεια και κέρδος, θα καταστρέψει τα βουνά και το κλίμα για την τοποθέτηση ανεμογεννητριών, θα καταστρέψει τις ακτές με ανεξέλεγκτη δόμηση, θα καταστρέψει τις θάλασσες με υπεράντληση πετρελαίων και ρύπανση, θα καταστρέψει το οξυγόνο με την αποψίλωση των δασών και τους ρύπους.

Οι επόμενες γενιές ανθρώπων στον πλανήτη θα περάσουν εφιαλτική και μικρή ζωή, μέχρι την τελική εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους, αν δεν αλλάξουν άμεσα τρόπο σκέψης και ζωής οι άνθρωποι του λεγόμενου αναπτυγμένου κόσμου.

Ούτως ή άλλως την εξαφάνισή του ως είδος ο άνθρωπος την μεθοδεύει επί χρόνια, αφού έχει αφήσει να ξεχαστούν και να χαθούν όλες οι τέχνες, οι τεχνικές και οι αγνές πρώτες ύλες για την παραγωγή της τροφής του, μολύνει τον πλανήτη και εργάζεται μονάχα για την παραγωγή χρήματος.

Ασχολείται με τις «επιστήμες» και με το χρήμα, κυκλοφορεί με κοστούμια και σύγχρονα αυτοκίνητα, έχει ευγενείς τρόπους, αλλά ταυτόχρονα κόβει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται, καταστρέφει τη γη, τον αέρα και τα νερά, καταναλώνοντας απερίσκεπτα ενέργεια και φυσικούς πόρους, έχει αφήσει τα βασικά συστατικά της ύπαρξής του, π.χ. την τροφή του και το νερό του, στα χέρια πολυεθνικών που τον ταϊζουν και τον ποτίζουν καρκίνο. Και αυτό το ον που ζει σήμερα με αυτόν ακριβώς τον τρόπο και θεωρεί ότι το χρήμα τον τρέφει, θεωρεί παράλληλα και τον εαυτό του ως το πιο ανεπτυγμένο και ευφυές από όλα τα υπόλοιπα όντα."

***
Ο ρόλος της Γερμανίας στην κρίση

"Οι Έλληνες βρίσκονται πλέον σε κατάσταση κόπωσης και οι περισσότεροι παρακαλούν να συμβεί κάτι τελικό, όπως πτώχευση και κατάρρευση της ευρωζώνης, για να ξαναρχίσει κάτι άλλο καινούριο κάποια στιγμή. Υπάρχει οργή ενάντια κυρίως στην Γερμανία που φέρεται σαν να είναι η Ελλάδα αποικία της. Υπάρχει βέβαια και το ιστορικό προηγούμενο του Πολέμου και της Κατοχής.

Προσωπικά πιστεύω ότι αφού η Ευρώπη δεν είναι ένα κράτος, με ενιαία πολιτική σε όλα τα επίπεδα αλλά είναι μόνο μια νομισματική ένωση, κανένας δεν έχει δικαίωμα να επεμβαίνει στα εσωτερικά του άλλου.

Η νομισματική ένωση της Ευρώπης απέτυχε επειδή απέτυχε η πολιτική ένωση των κρατών της, την οποίαν αυτή τη στιγμή η Γερμανία προσπαθεί να επιβάλει αποικιοκρατικά. Αυτό που κάνει η Ευρώπη με πρώτη την Γερμανία, στην Ελλάδα σήμερα είναι απαράδεκτο.

Κυρίως οι απαιτήσεις για «ανάπτυξη» δίχως κανένα σεβασμό στη φύση και στον άνθρωπο. Απαιτήσεις που είναι αντίθετες με την ευρωπαϊκή νομοθεσία για την προστασία του περιβάλλοντος και της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Παρόλα αυτά οι απαιτήσεις αυτές τίθενται εκβιαστικά και θα έχουν ως αποτέλεσμα να καταστραφεί η Ελλάδα, να πληγεί ανεπανόρθωτα το φυσικό της περιβάλλον και να εξαθλιωθούν οι πολίτες της.

Μια ματιά στο μέλλον

Αν δεν αλλάξει η συνολική πολιτική της Ευρώπης, το μέλλον νομίζω είναι η καταστροφή όλων των χωρών. Η Ελλάδα σε λίγο χρόνο θα έχει γίνει μια χώρα όπως η Γουατεμάλα και η Ταϋλάνδη.

Με όλες τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές και τα φυσικά αγαθά πουλημένα σε πολυεθνικές, με τους κατοίκους της να δουλεύουν με μισθούς πείνας, να μην έχουν πρόσβαση σε περίθαλψη και να πεθαίνουν άποροι, με το φυσικό της περιβάλλον εντελώς κατεστραμμένο και με τα ανήλικα παιδιά να παρέχουν υπηρεσίες σεξ γύρω από την Ακρόπολη, στους όποιους καλοντυμένους βορειοευρωπαίους τουρίστες υπάρχουν ακόμη, συμβάλλοντας έτσι στην αύξηση του ΑΕΠ της χώρας για να είναι απολύτως επιτυχημένοι οι στατιστικοί δείκτες και ευχαριστημένοι οι ευρωπαίοι εταίροι μας.

Η Ευρώπη έχει πρόβλημα ηθικής και αξιών και φαίνεται πολύ καθαρά στην συμπεριφορά της απέναντι στην Ελλάδα (όχι στους Έλληνες μόνο, αλλά στην χώρα συνολικά). Προσωπικά αυτή την Ευρώπη δεν την θέλω.

Ο τρόπος που προτείνω είναι η αλλαγή κατεύθυνσης προς την ήπια και ισόρροπη ανάπτυξη, δίχως γιγαντισμούς, που θα έχει στόχο την ευημερία και την υψηλή ποιότητα ζωής.

Με σχεδιασμό πολλών μικρής κλίμακας έργων, επιχειρήσεων και μονάδων, με σεβασμό στον άνθρωπο, στη φύση και στις ιδιαιτερότητες κάθε τόπου. Η Ευρώπη οφείλει να ανακαλύψει, να σεβαστεί επιτέλους, να καλλιεργήσει και να προωθήσει τις άπειρες μικρές ιδιαιτερότητες και μοναδικότητες της κάθε γωνιάς της και όχι να ισοπεδώνει τα πάντα με μόνο μέλημα τον ανταγωνισμό ευρώ δολαρίου."

***
Ο ρόλος των διανοουμένων

"Πάντοτε η Τέχνη ήταν θεραπευτική. Στην σημερινή βέβαια συγκυρία η Τέχνη, όπως είπα και πριν, βρισκόταν σε κρίση πριν από την οικονομία και ήταν μάλιστα και μια βασική παράμετρος που οδήγησε στην οικονομική κρίση.

Σήμερα, στην Ελλάδα τουλάχιστον, η λογοτεχνία εκφράζεται από ανθρώπους που στο σύνολό τους σχεδόν είναι γεννήτορες ή γόνοι της κρίσης αξιών, δίχως γνώσεις για την παραγωγή της ζωής αλλά μόνο για την εξαγορά αυτής.

Ζουν κάτι άλλο από αυτό που είναι η ζωή έτσι όπως ορίζεται στη φύση. Υπηρετούν το σύστημα στη συντριπτική τους πλειονότητα και δεν έχουν να πουν τίποτε διαφορετικό για να δώσουν μια ελπίδα ή έναν άλλον τρόπο ζωής ή μια διαφορετική οπτική γωνία στους ανθρώπους. Γι αυτό οι άνθρωποι αναρωτιούνται πού είναι ο πνευματικός κόσμος και γιατί σωπαίνει (αν δεν είναι κυνικά καθεστωτικός, όπως συμβαίνει κατά κόρον στην Ελλάδα).

Εξαιρέσεις υπάρχουν βέβαια, και αυτοί, οι μετρημένοι στα δάχτυλα, βοηθούν με τον λόγο τους και την στάση ζωής τους κυρίως, όσους ανθρώπους έχουν τη διάθεση και την ικανότητα να αλλάξουν τον εαυτό τους.

Διότι για να βγούμε από την κρίση και να αλλάξει η Ευρώπη, το πρώτο βήμα είναι να αλλάξει ο καθένας από  μας την θεώρησή του απέναντι στον εαυτό του και στη ζωή του."-
---
Δείτε τις ερωτήσεις στα αγγλικά αλλά και το σύνολο της συνέντευξης την οποία αναδημοσιεύουμε από το http://yiannismakridakis.gr/

---
Υπενθυμίζεται, ότι πριν μερικούς μήνες, είχαν δημοσιευτεί σε ξένα ΜΜΕ, δύο επιστολές του Γιάννη Μακριδάκη, μία προς τους Γάλλους και μία προς τους Ευρωπαίους, οι οποίες βρήκαν άμεση ανταπόκριση από τον Philippe Murer του The forum democratique, όπως και από το Κινήματος της Νάντης: Par solidarité, je suis Grec aussi, ή από τον Jose Manuel Lamarque του Help the Greek People, όπως και άλλων γνωστών ευρωπαϊκών μέσων ενημέρωσης, όπως και του tvxs που τις δημοσίευσε πρώτο από τα Ελληνικά ΜΜΕ. Επίσης, μετά το… ολοκαύτωμα της Χίου, ξεκίνησε το πανελλαδικό Κινημα 18, με βασικό σκοπό την προστασία του φυσικού αλλά και πολιτιστικού πλούτου της χώρας μας.

Νιώθω, ότι ο λόγος του Μακριδάκη, αλλά και πολλών άλλων, μοιάζει, σήμερα, φωνή βοώντος εν τη ερήμω... μέχρι να φτάσει η μάχιμη διανόηση αυτού του τόπου -όση τουλάχιστον δεν την έχει καταπιεί το υπάρχον σύστημα- να συναντηθεί και να ενωθεί σε μια κοινή φωνή επικοινωνίας, προτάσεων αντίδρασης και αντίστασης, απέναντι στην καταστροφή και το ξεπούλημα της Ελλάδας που μπροστά στα μάτια μας βλέπουμε να συντελείται τα τελευταία χρόνια, ώστε να εκφραστεί το κοινό αίσθημα, μέσω ενός άρθρου - μηνύματος και προς το εσωτερικό αλλά και προς το εξωτερικό.

Γι' αυτό, επαναλαμβάνω την συνεχή έκκληση για επικοινωνία σε πρόσωπα των γραμμάτων και των τεχνών, μέσω του δημόσιου διαλόγου που ξεκίνησε από το 2010 να δημοσιεύεται στο tvxs, με στόχο ένα ανάλογο απόσταγμα, όχι μόνο για τον κοινό προβληματισμό (σαν brain storming) όπως και για τα κοινά αιτήματα και τις προτάσεις που προφανώς υπάρχουν, αλλά κυρίως για εκείνο που μπορεί να δημιουργηθεί από κοινού, ως σύνθεση απόψεων, για την έξοδο από την καταστροφική -πλέον- κρίση που βιώνουμε, με θύματα όχι μόνον αθώους πολίτες αλλά και τη φύση.

Νομίζω, σύμφωνα -τουλάχιστον- με όσα εκφράζουν από τα λεγόμενα τους, πρόσωπα των γραμμάτων και των τεχνών, που ανταποκρίνονται εδώ και δύο χρόνια, μέχρι σήμερα, στον συγκεκριμένο δημόσιο διαλόγο, ότι υπάρχει ανάγκη να επικοινωνήσουμε την κοινή, αυτή, φωνή, με τη σύνταξη και ενός τέτοιου άρθρου, ώστε να ακουστεί όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Συγχρόνως, υπάρχει ανάγκη και για έναν κοινό διαδυκτιακό τόπο, που το tvxs ανακοινώνει ότι προτίθεται να δημιουργήσει σύντομα.

Το υλικό, για τη ΣΥΝΘΕΣΗ, ενός τέτοιου κοινού τόπου αλλά και κοινού λόγου, ήδη είναι εντυπωσιακό και συνεχώς εξελίσσεται. Αρκεί να το αξιοποιήσουμε...

Κρυσταλία Πατούλη
cpatouli@yahoo.gr

..."Ο οικογενειάρχης Αθανάσιος Διάκος" του Στέφανου Κασιμάτη ("Καθημερινή", 298/2012)

..............................................................

...Ο οικογενειάρχης Αθανάσιος Διάκος

του Στέφανου Κασιμάτη ("Καθημερινή", 29/8/2012)

Ο Αδωνις Γεωργιάδης φόρεσε τη φουστανέλα και το φέσι του, κόλλησε και ένα ψεύτικο μουστάκι στο πρόσωπο και έσυρε το γιαταγάνι απ’ το θηκάρι του! Κάποια Λένα Κιτσοπούλου τόλμησε να θίξει τον Αθανάσιο Διάκο! Και μάλιστα τον έθιξε, παρακαλώ, «ως άνθρωπο και οικογενειάρχη», σύμφωνα με την γλαφυρά διατύπωση του κατά τα άλλα λογιοτάτου βουλευτή, στην ερώτηση που κατέθεσε για μια ανούσια παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών, την οποία ούτε το κοινό πρόσεξε ούτε οι κριτικοί.

Μόνον οι πάντα εύθικτοι εθναμύντορες ασχολήθηκαν με αυτήν, επειδή τσίμπησαν στην ευκολία της πρόκλησης που χρησιμοποίησε η καλλιτέχνις, ελλείψει εμπνεύσεως μάλλον: Ο Αθανάσιος Διάκος επιστρέφει και ζει στην Αθήνα του σήμερα. Τι μας λέτε! Μα είναι τέτοια η χοντροκοπιά της ιδέας, ώστε το πρόβλημα μοιράζεται εξίσου σε εκείνους που τη συνέλαβαν και στους άλλους που κάθονται και την παίρνουν στα σοβαρά. Πολύ περισσότερο για τους δεύτερους, όταν την πατάνε όπως ο Αδωνις, ο οποίος σε δύο σημεία της ερώτησης αναφέρει ότι η παράσταση δόθηκε στο Ηρώδειο, ενώ ανέβηκε στη σκηνή της Πειραιώς. Αφήστε δε ότι στην προσπάθειά του να υπερασπισθεί τη μνήμη του ήρωα καταφέρνει να την προσβάλει, αφού αποδίδει την ιδιότητα του «οικογενειάρχη» σε έναν μοναχό.

Υποψιάζομαι ότι ο καλός βουλευτής, ως άνθρωπος του πάθους, έχει την τάση να φαντάζεται τους ήρωές του με τους όρους της δικής του πραγματικότητας. Κατά τούτο, μου θυμίζει τον συμπαθή Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος, μιλώντας κάποιον Αύγουστο στη Βουλή, ευχήθηκε χρόνια πολλά στον Μέγα Αλέξανδρο, γιατί αν ζούσε σε λίγες μέρες θα ήταν η γιορτή του. Σε τελευταία ανάλυση όμως, το ίδιο ακριβώς δεν κάνει και η Λ. Κιτσοπούλου; Κιτς, σε κάθε περίπτωση...

"Η Παναγία, ο Ξένιος Δίας, και άλλες θεότητες" της Άννας Δαμιανίδη ( http://pezotis.blogspot.gr, 15/8/2012) Ένα καθυστερημένο "ευχαριστώ" για ένα υπέροχο κείμενο...!

.............................................................

Η Παναγία, ο Ξένιος Δίας, και άλλες θεότητες

Η αλήθεια είναι ότι με αυτή την επιχείρηση κυνηγητού μεταναστών που ονομάστηκε «Ξένιος Ζευς» έχω μείνει άφωνη. Η διαστροφή του πράγματος με ξεπερνά, τι να πεις και τι να σκεφτείς; Το μυαλό που το σκέφτηκε είναι πέρα πια από τα ανθρώπινα μέτρα, υπεράνω καλού και κακού, στο σύμπαν της απόλυτης ασέβειας, του απόλυτου κυνισμού, της απόλυτης αναισθησίας. Τι να πει κανείς, τα αυτονόητα; Ότι για τον Ξένιο Δία μαθαίναμε πως ήταν ο θεός της φιλοξενίας; Μουδιάζει η γλώσσα, ο νους παραλύει.

Αν το ψάξει κανείς θρησκειολογικά, επειδή κάτι πρέπει να κάνει, μπορεί και να βρει ότι ο Ξένιος Ζευς ήταν κάτι πιο περίπλοκο από θεός της φιλοξενίας. Ήταν κάτι σαν θεός των σχέσεων με τους ξένους, προστάτευε ας πούμε τους κανόνες που εξασφάλιζαν την επαφή μαζί τους πέρα από τις συγκρούσεις και τους πολέμους, αυτό που έρχεται όταν τελειώνουν οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι δηλαδή, την αναγκαία ειρήνη. Κάτι τέτοιο. Το οποίο σίγουρα δεν είχαν υπόψη οι νονοί της επιχείρησης, οι οποίοι σκέφτηκαν απλώς να κάνουν τον πιο εντυπωσιακό ευφημισμό από καταβολής ευφημισμών, να ξεπεράσουν τον Εύξεινο Πόντο, τον Ειρηνικό Ωκεανό, κι όλα τα γεωγραφικά φόβητρα του παρελθόντος. Να γίνουν οι ίδιοι Πόντος και Ωκεανός που θα πνίξει τον εχθρό. Βοήθειά μας δηλαδή, κι η Παναγία μαζί μας.

Αποφεύγω το θέμα. Αποφεύγω την Αθήνα, αποφεύγω τους δρόμους της Κυψέλης, είναι τόσο άσχημοι, άπλυτοι, παρατημένοι, ελεεινοί και τρισάθλιοι. Είναι σαφές πως δεν τους αποφεύγω μόνο εγώ. Τους αποφεύγει και κάθε κρατική φροντίδα. Στο μεταξύ πρέπει να πληρώσω φόρο εισοδήματος τριπλάσιο από πέρσι, έχοντας το μισό εισόδημα, και ξέρω ότι όσα και να δώσω η υποβάθμιση της περιοχής θα τριπλασιάζεται επίσης.

Με τέτοιες θεϊκές χρήσεις, πώς να χαρείς την Παναγία, Δεκαπενταύγουστο σήμερα; Μου άρεσε κάποτε αυτή η γιορτή. Τώρα  δεν μπορεί η ψυχή μου να μείνει λίγο αθώα. Θα ήμουν πολύ θρησκευόμενος άνθρωπος υπό άλλες συνθήκες, αλλά δεν μ’ αφήνουν ν’ αγιάσω. Η ελληνική θεοκρατία είναι πια αφόρητη. Κάθε αγαθή κουβέντα περί θεού και ελέους, Παναγίας κλπ, μου φαίνεται σαρκασμός.

Για την ημέρα βάζω τη φωτογραφία από το μουσείο της Εφέσου. Η Εφεσία Άρτεμις, παράσταση της Μεγάλης Θεάς, ας με κρατήσει κάπως ψύχραιμη να περάσω τη μέρα με την προσήκουσα ευλάβεια στην πίστη των ανθρώπων και την προσήκουσα αντοχή στο θράσος της βλασφημίας τους.

Μάρκος Μέσκος: Ένας κρυφός ποιητής της Θεσσαλονίκης. ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΗ ΔΗΜΟΚΙΔΗ (www.lifo.gr, 12.9.2012!)

.............................................................

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΗ ΔΗΜΟΚΙΔΗ

www.lifo.gr, 12.9.2012

 

Μάρκος Μέσκος: Ένας κρυφός ποιητής της Θεσσαλονίκης. 

Συνέντευξη

Είναι ένας από τους σημαντικότερους λογοτέχνες της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς. Ο βραβευμένος ποιητής (που ζει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη από το 1981) μας μίλησε για την τέχνη, τον θάνατο και τα τοπία της ζωής του.

Κύριε Μέσκο, είδατε την Ψυχή Βαθιά του Παντελή Βούλγαρη;

Την είδα.

Πώς σας φάνηκε; Σας ρωτώ όχι μόνο επειδή ο εμφύλιος απασχολεί και το δικό σας έργο, αλλά και επειδή στην αρχή και στο τέλος της ταινίας παρατίθενται δικοί σας στίχοι («Σε ποιον θάνατο πήγες. Περνούσε αεράκι από εκεί;» - «Στοχάσου: Πόσο κράτησε το Θαύμα˙ πόσον η κακιά Στιγμή!»).

Το φιλμ κάνει μια απόπειρα αναφοράς στον εμφύλιο - πρόκειται για μια σημαντική προσπάθεια αυτογνωσίας. Ο Παντελής Βούλγαρης έβαλε αυτό τον πόλεμο στο προσκήνιο πάλι. Δεν νομίζω ότι φιλοδοξούσε να κάνει λεπτομερή καταγραφή της ιστορίας, μιλάμε για μια δειγματοληψία του εμφυλίου. Αυτό που ήθελε να κάνει το κατάφερε. Κάποια πλάνα δεν με βρίσκουν σύμφωνο, υπάρχουν ιστορίες που έχουν βιωθεί από εμένα διαφορετικά - δεν μπορώ να μην τονίσω όμως την καλή του προαίρεση (με τη συμπαράσταση της γυναίκας του της Ιωάννας Καρυστιάνη). Είναι ένα κέρδος τελικά, και πρέπει να ξαναδούμε τα πράγματα απ' την αρχή - και σε βάθος.

Εσείς πάντως στο έργο σας δεν προσπαθείτε να είστε αμερόληπτος ή ουδέτερος με τον εμφύλιο...

Δεν βάζω στο ίδιο τσουβάλι τις δυο παρατάξεις. Δεν το έχω κάνει αυτό... Μεροληπτώ υπέρ του ηττημένου. Αλλά ξέρω ότι έγιναν σπουδαία πράγματα ανθρώπινης συνείδησης και τρυφερότητας και από την άλλη πλευρά. Δεν χαρακτήριζαν όμως την εξουσία αυτής της παράταξης, χαρακτήριζαν περιπτώσεις...

Γεννηθήκατε στην Έδεσσα και ζήσατε εκεί για πολλά χρόνια. Μετά η «εσωτερική μετανάστευση» σάς πήγε στην Αθήνα και δουλέψατε σε διαφημιστικά γραφεία.

Ήταν θέμα επιβίωσης. Δεν εισχώρησε η τέχνη μου εκεί, δεν ήθελα να αλλοτριωθώ. Απέρριψα μάλιστα και προτάσεις για να γίνω μέτοχος σε διαφημιστικές εταιρείες. «Ευχαριστώ», τους είπα, «θέλω απλώς να πληρώνομαι καλά. Τον υπόλοιπο χρόνο τον θέλω για αλλού, βγάζοντας την επαγγελματική σκόνη από πάνω μου». Έτσι κι αλλιώς, στη διαφήμιση με έστρεψε ένας καλός μου φίλος. Εγώ στην αρχή ήθελα να γίνω δάσκαλος - ο πατέρας μου δεν με άφησε. Ήθελα επίσης να γίνω αρχιτέκτονας, πάλι ο πατέρας μου δεν με άφησε. Πήρα κι εγώ τα μπογαλάκια μου κι έφυγα και προσπάθησα να χτίσω τη ζωή μου απ' την αρχή.

Ο πατέρας σας δεν σας άφησε να γίνετε δάσκαλος και αρχιτέκτονας...

Ήθελε να γίνω έμπορος, να ακολουθήσω το δικό του παράδειγμα. Αν ήταν δυνατόν. Μπορούσα να γίνω ποτέ έμπορος εγώ; Δεν είχα ποτέ καμία σχέση με το χρήμα!

Σας άφησε όμως να γίνετε ποιητής!

Δεν το ήξερε. Νομίζω ότι και μέχρι το τέλος της ζωής του δεν γνώριζε τι σημαίνουν όλα αυτά... Οι δικοί μου (με την εξαίρεση της μεγάλης μου αδερφής) δεν έμαθαν τι σημαίνει ποίηση, ποιο είναι το βαθύτερο μεράκι μου, το βαθύτερο μυστικό μου. Αλλά κι εγώ δεν επιδίωξα να γίνω φανερά γνωστός. Όχι μόνο στους δικούς μου - πολλές φορές άνθρωποι με ρωτούσαν τι σχέση έχω με τον Μάρκο Μέσκο τον ποιητή και έλεγα: «Είναι ξάδερφός μου, ο συνονόματος ξάδερφός μου». Δεν μπορώ να πω εγώ για τον εαυτό μου «εγώ είμαι ποιητής», είναι μεγάλη κουβέντα. Δεν προσήλθα στο ιερό της ποίησης για να αναγνωριστώ - ήταν ανάγκη ψυχής.

Δεν σας ενδιαφέρει η υστεροφημία;

Όχι, και δεν πιστεύω και στη μεταφυσική... Τώρα, αν αφήσουμε κάποια ίχνη καλώς, διαφορετικά...

Η ποίηση, κατά τη γνώμη σας, πρέπει να είναι χρήσιμη ή όμορφη; Γίνεται να είναι και τα δύο;

Αρκετά κείμενα από το τελευταίο μου βιβλίο (Στον Ενικό και Πληθυντικό ψίθυρο) αναφέρονται σ' αυτό ακριβώς το ερώτημα. Η ποίηση υπάρχει σαν ένας κρυμμένος θησαυρός στα αισθήματα των ανθρώπων. Είναι μια κρυμμένη ομορφιά, η οποία -σαν ένα τεράστιο μυστικό- καταφέρνει και εκμαιεύεται από κάποιους γραφιάδες, ποιητές. Εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι η ποίηση είναι ένα από τα ουσιαστικά μεγέθη που προσδιορίζουν και τη ζωή και την έκφραση των όντων επί του πλανήτη Γη. Και, επιμένω να ισχυρίζομαι ότι, αν ο πλανήτης Γη μαυρίσει τελείως από τους επιχειρηματίες, από την αγορά, από όλα τα κακώς κείμενα, η ανθρώπινη φύση θα μεταναστεύσει σε άλλους πλανήτες - κάποτε. Και εκεί θα βρει τις καινούργιες αγκαλιές της, τις καινούργιες φωλιές της. Και εκεί θα εκφραστεί.

Αυτό το εννοείτε μόνο κυριολεκτικά ή και μεταφορικά;

Κυριολεκτικά. Το λέω και σ' αυτούς που υποστηρίζουν ότι έρχεται το τέλος της ιστορίας, το τέλος της ποίησης... Δεν είναι έτσι, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Δεν τελειώνουν τα πράγματα, όσο υπάρχει ζωή θα υπάρχουν και η ομορφιά και η ποίηση και οι αναζητήσεις που ολοκληρώνουν τα όντα της Γης.

Ξέρω πως ζωγραφίζετε. Οι πίνακές σας συμπληρώνουν το ποιητικό σας έργο ή μήπως είναι το αντίβαρο σ' αυτό;

Δεν συμπληρώνουν οι πίνακες την ποίησή μου, είναι ένα υστερόγραφο σε χαρτιά, στα «αθώα λευκά χαρτιά» του Καρυωτάκη. Μόνο που εδώ έχουνε και χρώματα... Είναι μια αποφόρτιση. Όταν είμαι κουρασμένος και θέλω να ηρεμήσω, πιάνω τα χαρτιά και τα πινέλα και προσπαθώ να μπογιατίσω - ζωγράφος δεν δηλώνω. Ζωγραφίζω για μένα κυρίως, και για κάποιους φίλους.

Και, κυρίως, τοπία που έχετε δει;

Ναι. Ξέρω πολύ καλά αυτή την αναπνοή που βγάζουν πολλές φορές η βροχή, και το χιόνι, και η ομίχλη και η λιακάδα. Όλα τα τοπία, όμως, κρύβουν από πίσω τους μια ανάγκη - την ανάγκη να φανερώσουν (ή να κρύψουν) μια σκέψη, έναν συλλογισμό, ένα πρόβλημα.

 

Αναρωτιέμαι τι σας κράτησε -και κυρίως τι σας κρατάει ακόμα- εδώ, στη Θεσσαλονίκη...

Έφυγαν τα χρόνια καλέ μου φίλε, λιγοστεύει η ζωή μας... Το κονάκι το δικό μου είναι κάπου στην Άνω Τούμπα, οι φίλοι είναι εδώ και είμαι και κοντά στα δικά μου λημέρια, στο Βέρμιο, στο Καϊμακτσαλάν, στην Έδεσσα...

Είναι, τελικά, μια πόλη που εμπνέει ή μια πόλη που σκοτώνει την έμπνευση;

Η Θεσσαλονίκη είναι ένα τεράστιο εργαστήρι τέχνης. Είναι όμως κάπως υπόγειο όλο αυτό. Αυτά που φαίνονται στην επιφάνεια είναι τα διάφορα εξουσιαστικά κέντρα και οι διάφοροι πνευματικοί τρομοκράτες (ας μην τους ονομάσω τώρα). Η πόλη, όμως, είναι ιδεώδης τόπος για δημιουργία, για τέχνη. Ακόμα και τώρα. Πολλοί λένε ότι οι ποιητές και οι λογοτέχνες της πόλης μας τελείωσαν. Δεν είναι έτσι - η ζωή έρχεται πάντα και προσκομίζει νεότερους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αρνητικά στην πνευματική ζωή της πόλης - δείτε τη δημοσιογραφική λογοτεχνία, όλο αυτό το δήθεν...

Και η καθημερινότητα; Η ποιότητα ζωής;

Η καθημερινότητα καθορίζεται από τους ανθρώπους με τους οποίους συναλλάσσεσαι. Όπως παντού, κι εδώ το σημαντικό είναι ο άνθρωπος - και οι επιλογές του.

Ισχύει δηλαδή αυτό που έγραψε ο Καβάφης για την πόλη που μας ακολουθεί, που είναι μέσα μας;

Ισχύει, βεβαίως ισχύει. Θα πρέπει ο άνθρωπος να αντέχει τη σιωπή του. Αν την αντέχει, θα είναι παντού καλά.

 .......................................................

Τελείωνε το ποίημα όταν πλησίασα.
(Ήταν αθάνατος ή όχι;)
Του μιλούσα κι αυτός έβλεπε πώς πίνουν νερό τα πουλιά
του μιλούσα κι αυτός έπαιρνε τη σάλπιγγα
να τραγουδήσει νεκρούς...
Του 'δειχνα τ' άσπρα μου μαλλιά μ' αυτός δε φοβόταν
τον θάνατο,
του 'λεγα να 'ρθεί μαζί μου να γελάσει
να χορέψει ή να κλάψει κάτω απ' τη θλιμμένη βροχή
μ' αυτός βρήκε βάναυσα τα λόγια μου
κι έφυγε κρύβοντας την παρουσία του στο πλήθος
όπως το λαβωμένο ζώο στο δάσος.

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)