Αριστερά σε ανορθόδοξους καιρούς. Του Νικόλα Σεβαστάκη (01 Ιουλ 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

.............................................................

Αριστερά σε ανορθόδοξους καιρούς.

 Του Νικόλα Σεβαστάκη

03:07, 01 Ιουλ 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/99178

 

\

 

Έγραφα σε προηγούμενο σημείωμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε να ξανακάνει την Αριστερά «κόμμα της κίνησης». Κατάφερε να ξεπαγώσει το πεδίο της προσδοκίας σε συνθήκες συλλογικής κατάθλιψης. Αλλά η θέση και ο ρόλος του ως παράταξης μετά τις 17 Ιουνίου επιβάλλουν να σκεφτούμε καλύτερα τις ποιότητες αυτής της κίνησης.

 

Υπολογίζοντας συγχρόνως, όσο γίνεται, τους υψηλούς κραδασμούς που απειλούν το εθνικό και το ευρωπαϊκό περιβάλλον, την κινδυνώδη αστάθεια της περιόδου.Πολλοί βλέπουν ωστόσο την κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ στη νέα φάση ως μια συμβατική μετατόπιση από το ριζοσπαστικό «εκτός» στο θεσμικό «εντός». Ως κίνηση ολίσθησης από το κόμμα/ κίνημα σε μια κρατικο-κοινοβουλευτική δύναμη. Μια τέτοια θεώρηση είναι ωστόσο εξωτερική προς το συγκεκριμένο χώρο, τις πραγματικότητές του, την ανάπτυξή του σε καινούρια εδάφη και ακροατήρια. Γιατί παραγνωρίζει το ισχυρό σημείο που κάνει σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ προνομιακό συνομιλητή ενός κόσμου πέραν του λαού της Αριστεράς. Αυτό το ισχυρό σημείο  είναι ακριβώς η ατελής μορφοποίηση ενός αιρετικού ρεαλισμού. Είναι η ανορθοδοξία και η πολιτική στο μεταίχμιο ως πηγή δύναμης και συγχρόνως ως πηγή έγνοιας και ανησυχίας. Αυτή η ανορθόδοξη τοποθέτηση  προϋπάρχει εξαρχής στην ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά. Αλλά η τωρινή της παραγωγικότητα συνδέεται με τη συνειδητοποίηση της ιδιαίτερης περίστασης της κρίσης, με την αίσθηση ότι οι κυβερνώσες ελίτ της χώρας μεταθέτουν απλώς χρονικά το τέλος, το αδρανές και αποτυχημένο συμβόλαιο με το οποίο επιδίωξαν να εκβιάσουν τη «νέα μεταπολίτευση».

Στη ριζοσπαστική Αριστερά έλαχε ο ρόλος της δύναμης που κατανόησε ότι δεν ισχύει η οικεία κεντρώα αντιδιαστολή μεταξύ ρεαλισμού και ριζοσπαστισμού. Ο ριζοσπαστισμός δεν αποτελεί την αντίθεση του ρεαλισμού αλλά την επείγουσα συγκαιρινή του προϋπόθεση. Ο ριζοσπαστισμός συνιστά κατά κάποιον τρόπο αυτοσυνείδηση της έκτακτης περίστασης και αυτό ισχύει δυστυχώς και για έναν δεξιό και αυταρχικό ριζοσπαστισμό.

Η κίνηση η οποία καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ παράταξη της ριζοσπαστικής εναλλαγής, της ενδεχόμενης ανορθωτικής τομής για τη χώρα έχει λοιπόν μια προϋπόθεση: τη μετάβαση από μια ορθολογικότητα «χωρίς λαό» σε μια ορθολογικότητα η οποία απαιτεί την παρουσία του λαού, την ορατότητά του λαϊκού παράγοντα ως πηγής του νοήματος της δημοκρατίας και της δημοκρατικής πολιτικής. Με άλλους όρους μιλούμε για το πέρασμα από έναν ρεαλισμό που απωθεί ως καταστροφική τη στιγμή της σύγκρουσης σε έναν ρεαλισμό που προτιμά να κάνει παραγωγική τη σύγκρουση.

Αλλά ποιος λαός εμπλέκεται εδώ; Γύρω από αυτό το ερώτημα, το διόλου αυτονόητο, η υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον. Και περιπλέκεται.
Ας πούμε ότι έχουμε μια κίνηση η οποία συντίθεται από επιμέρους κινήσεις και διαφορετικές συνδυαστικές. Πρωταρχική αφετηρία της είναι η ανάδειξη του κοινωνικού ζητήματος, του ζητήματος των υλικών όρων ζωής του λαού. Αυτή η καταστατική δέσμευση αποτελεί και την αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη κάθε αριστερής πολιτικής δύναμης.

Επειδή όμως η κρίση προσλαμβάνει μια συνολική και όχι μόνο μια οικονομική διάσταση, η κίνηση δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια και μοναδική συνδυαστική. Εκτός από τον λαό του «κοινωνικού ζητήματος» τίθεται αναπόφευκτα και το ερώτημα μιας νέας συμβιωτικής συνθήκης, μιας μεταστροφής στην κοινωνική μας κουλτούρα, στη συλλογική ηθική.
Η Αριστερά δεν είναι μόνο η παράταξη των αγώνων εναντίον της υλικής αναξιοπρέπειας και της υποτίμησης της εργασίας. Προσκρούει όλο και περισσότερο στα ιζήματα της ηθικής κρίσης, στο πρόβλημα των ανθρώπινων και κοινωνικών δεσμών. Αν ο λαός του «κοινωνικού ζητήματος» παραμείνει έξω από την πολιτισμική μέριμνα της Αριστεράς, έξω δηλαδή από τη μέριμνα για ένα νέο νόημα του συνανήκειν, η οδύνη του μπορεί να μεταφραστεί σε μνησίκακη διαίρεση και σε έναν ακροδεξιό «κοινωνικό σωβινισμό». Η Χρυσή Αυγή είναι εδώ για να υπενθυμίζει αυτό το απειλητικό ενδεχόμενο.

Τέλος, οι εκλογές της 17ης Ιουνίου άφησαν εκτεθειμένο έναν ολόκληρο χώρο που χρειάζεται να γίνει οργανικό στοιχείο της κίνησης του ΣΥΡΙΖΑ Αναφέρομαι στις αξίες και στις ευαισθησίες της πολιτικής οικολογίας, αξίες απολύτως απαραίτητες αν η Αριστερά θέλει να αποφύγει την παλινόρθωση του «αναπτυξιακού κρατισμού» που φωλιάζει σε όλες σχεδόν τις παραδόσεις της.
Ο εμπλουτισμός του κόμματος της κίνησης με όλες αυτές τις ξεχωριστές μέριμνες, με όλες αυτές τις ζωτικές εκκρεμότητες μπορεί να οδηγήσει και στο επόμενο βήμα: στη διαμόρφωση μιας μεγάλης αριστερής δημοκρατικής παράταξης. Το βήμα θα παραμένει μετέωρο όσο καιρό οι επιμέρους μέριμνες θα είναι ξένες ή αδιάφορες η μια για την άλλη. Το έργο της Αριστεράς είναι να τις συνθέσει σε έναν ορίζοντα προσδοκίας χωρίς την αυταπάτη της ιδεολογικής ενότητας.

*Ο Νικόλας Σεβαστάκης διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Παπαδάκης: «Έκανα λεφτά διαχειριζόμενος τη μιζέρια των Ελλήνων» (http://www.lifo.gr, 28/6/2012)

...............................................................

Παπαδάκης: «Έκανα λεφτά διαχειριζόμενος τη μιζέρια των Ελλήνων»*

Η (αργοπορημένη) αυτοκριτική ενός παρουσιαστή…

Στα χρήματα που έβγαλε από την τηλεόραση αναφέρθηκε κάνοντας αυτοκριτική το πρωί ο παρουσιαστής του Αντέννα Γιώργος Παπαδάκης. "Τα καθημερινά προβλήματα είναι αυτά που διαχειρίζεται η τηλεόραση και της έκανε καλό. Σε έναν από αυτούς που έκανε καλό 21 χρόνια και νιώθω την ανάγκη να το πω, είμαι κι εγώ" είπε ο παρουσιαστής στη διάρκεια της εκπομπής του και συνέχισε: «Έκανα άλλα δύο παιδιά, έκανα ένα ωραίο σπίτι, πήρα ένα μεγάλο μισθό διαχειριζόμενος τη μιζέρια των Ελλήνων. Αυτοκριτικά, ίσως και συμβολικά σήμερα -και ας το ερμηνεύσει ο καθένας όπως θέλει - λέω ότι αισθάνομαι πολύ άσχημα που εγώ ήμουν ευτυχισμένος, διαχειριζόμενος τη μιζέρια των Ελλήνων, αλλά με ειλικρίνεια. Δεν θα το ήθελα να το ξανακάνω στη ζωή μου αυτό το πράγμα. Νιώθω τύψεις που το έχω κάνει".

  


Σχόλιο:  Μακάρι να μην είναι σαν τη "συγγνώμη" του Βενιζέλου, γιατί τότε αυτή η δήλωση θα σημαίνει: "Παρότι αισθάνομαι τύψεις, θα συνεχίσω να διαχειρίζομαι τη μιζέρια του ελληνικού λαού και να βγάζω χρήματα απ' αυτήν την διαχείριση". Να είναι δηλαδή από τις περιπτώσεις που η αυτοκρτική και η συγγνώμη αποτελούν την αθωοτική βάση για να συνεχίζονται τα ίδια εγκλήματα.Η πράξη μετράει κ.Παπαδάκη, η πράξη...

Έξωση. Του Γιώργου Πήττα (30 Ιουν 2012 | AndreasB tvxs.gr)

............................................................

Έξωση.

Του Γιώργου Πήττα

13:06, 30 Ιουν 2012 | AndreasB tvxs.gr/node/99159

 

 

 

Ήρθε που λέτε, μία περίεργη εποχή στην ιστορία, κατά την οποία κρατικοί υπάλληλοι που κάποτε λέγονταν «Δικαστικοί Επιμελητές» μετονομάστηκαν   σε «Εξόδιοι Επιμελητές». 

 

Η δουλειά τους ήταν απλή- όπως και πρώτα άλλωστε.Ήταν, κατά κανόνα οι κομιστές του επίσημου κρατικού εγγράφου που ανήγγειλε την Συμφορά του Άλλου. 

 

Όταν πια η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των αποφάσεων κατέληξε να είναι οι Εξώσεις, με τους αποδέκτες αμέσως μετά την επίδοση να αντιδρούν πέφτοντας  από ταράτσες και βεράντες, το Σύστημα, έτσι ευέλικτο που είναι, φρόντισε να μετονομάσει την σχετική υπηρεσία στην οποία συγχωνεύθηκαν για λόγους οικονομίας και μνημονιακής προσαρμογής και αρκετοί άλλοι κλάδοι.

Κάποιες ειδικές αστυνομικές δυνάμεις, νοσοκόμοι και τραυματιοφορείς, ιερωμένοι  ληξίαρχοι και νεκροθάφτες, όλοι μαζί τώρα, συνιστούσαν το σώμα των  «Εξόδιων Επιμελητών».

Λίγο νωρίτερα, μόλις λίγες μέρες πριν την  Έξωση που τα προκάλεσε όλα αυτά, είχε συμβεί  κάτι άλλο, τόσο μα τόσο εφιαλτικό, που οι περισσότεροι το έσπρωξαν στα τρίσβαθα του υποσυνειδήτου τους, κατέληξε σαν να μην είχε συμβεί ποτέ.

Από το πουθενά, στους δρόμους της Αθήνας, εκεί, στην κοσμική οδό Βουκουρεστίου, θεάθηκε ένας άντρας να τρέχει γυμνός και αιμόφυρτος, αλλόφρων και απελπισμένος, ενώ τον καταδίωκαν «κάποιοι» για τους οποίους ποτέ δεν μάθαμε τίποτα.

Μάλιστα, χωρίς να υπάρχει το παραμικρό τεκμήριο, οι εφημερίδες δημοσίευσαν πως αυτοί που τον κυνηγούσαν, ήταν τοξικομανείς.
 Ο γυμνός άνδρας σωριάστηκε στο έδαφος μισοπεθαμένος από την κούραση, πόδια και χέρια ορθάνοιχτα, σαν ένας εσταυρωμένος της διπλανής πόρτας . Κάποιος τον φωτογράφησε και έτσι είδαμε όλοι την εικόνα. Μετά, διαγράψαμε τη φωτογραφία από τη μνήμη να πάμε παρακάτω.
«Το να δεις τον εαυτό σου γυμνό στην πόλη, είναι ένας από τους πιο οδυνηρούς εφιάλτες, σημαίνει την απόλυτη ανασφάλεια, σημαίνει πως νιώθεις τελείως απροστάτευτος, πως είσαι εκτεθειμένος στα πάντα» .

Σε αυτό, συμφωνούσαν ανέκαθεν ψυχολόγοι, ψυχίατροι, ακόμα και αλμπάνηδες ονειροκρίτες και μοιρατζούδες. Φαίνεται λοιπόν, πως αυτός, ο γυμνός αιμόφυρτος δρομέας των Αθηνών, ένας «μελαμψός άνδρας» πήρε πάνω του συμβολικά την αδιανόητη αβεβαιότητα που διατρέχει και κατατρώει τους κατοίκους της πόλης.
Όλοι μας ,  γνωρίζουμε πως αυτός ο άνθρωπος ζει μέσα μας.  Εμείς είμαστε αυτός ο μετανάστης, ο διωκόμενος, ο γυμνός, ο αλλόφρων, που τρέχει σε μια άρρωστη πόλη πρωτεύουσα μιας προ πολλού τελειωμένης χώρας. Εμείς είμαστε και για αυτό τον λησμονήσαμε παρά τις τεράστιες απορίες που κανονικά θα έπρεπε επίμονα να διεγείρει.
Ποιος ήταν; Γιατί τον κυνηγούσαν; Ποιοι τον καταδίωκαν; Γιατί ήταν γυμνός; Πόση ώρα άραγε να έτρεχε μέρα μεσημέρι μέσα στην Αθήνα τσίτσιδος; Τι απέγινε;
Χάθηκε στη σιωπή, σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Σπάσαμε (άλλη μια φορά) τον καθρέφτη, να μη βλέπουμε το άσχημο πρόσωπό μας.
Ο Συνταξιούχος που παρέλαβε την Έξωση και την υλοποίησε κάνοντας την Έξοδο από τον τρίτο όροφο και ο σωριασμένος γυμνός της Βουκουρεστίου, βρίσκονται στην ίδια τροχιά. Είναι τα δύο προφίλ του ίδιου προσώπου.

Πριν από λίγο καιρό μπροστά στο Σύνταγμα, ο κος Δημήτρης Χριστούλας, έστρεψε την κάνη στο κρανίο του και αυτοκτόνησε. Ο πυροβολισμός του τότε, αντήχησε σε όλη την Ελλάδα και προστέθηκε σαν ένα ακόμα βαρύ φίλτρο στη συνείδηση όλων.
 Σε πολλούς, προσδιόρισε ακόμα και την ψήφο στις πρόσφατες εκλογές. Από τότε, αρκετοί ακόμα, σε όλη την Ελλάδα, διάλεξαν να αποχωρήσουν με αυτόν τον τρόπο, αποφασίζοντας τουλάχιστον τον θάνατό τους, σαν ύστατη επιλογή αξιοπρέπειας σε μία χώρα που για δεκαετίες εκπαιδεύει τους πολίτες στον πανικόβλητο και υστερικό βίο.
Ένα έθνος που δεν είναι έθνος, αλλά ένα πράγμα χύμα στηριγμένο στα παραμύθια, που με αφορμή την καπιταλιστική κρίση αναδεικνύει περίλαμπρα την ασχήμια του.
«Η Ελλάδα, έχει τελειώσει» έγραφε τις προάλλες ο Γιάννης Βαρουφάκης.

Έσπευσα να σχολιάσω:
«Οικονομολόγος δεν είμαι αλλά δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να σχολιάσω πως όσα επισημαίνει εδώ ο Καθηγητής, τριγυρίζουν και στον δικό μου άσχετο εγκέφαλο εδώ και μέρες. Μόνο που, αν και η διεθνής κρίση του Καπιταλισμού είναι απολύτως υπαρκτή, μόνο που αν και σε τεράστιο βαθμό όσα συμβαίνουν ξεκινούν από τη βουλιμία των αγορών, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές κλπ, μου είναι α-δύ-να-το να μην επαναλάβω μονότονα πως η Ελληνική Κρίση έχει ΚΑΙ Ελληνική ταυτότητα και αυτή η ταυτότητα φέρει το αποτύπωμα του εκ του συστάδην στρεβλού κράτους, ενός κράτους που ουδέποτε τήρησε και σεβάστηκε Θεσμούς, ενός κράτους που ουδέποτε απέδωσε Αξιοπρέπεια στον Πολίτη, ενός κράτους που ουσιαστικά εκπαίδευσε συστηματικά τους Πολίτες στην ανομία. Επειδή και εγώ φοβάμαι πως η Ελλάδα είναι "τελειωμένη υπόθεση" περιμένω σύντομα από τις πολιτικές δυνάμεις, μία αναλυτική "νεκροτομή" και μία ολοκληρωμένη πρόταση για το πως η Ελλάδα θα κάνει ένα restart πιάνοντας το νήμα της Ιστορίας, ένα δευτερόλεπτο πριν από την δολοφονία του Καποδίστρια και την επικράτηση Κοτζαμπάσηδων, Κλεφτών κι Αρματολών και των "ηρωικών μύθων" (και μυθευμάτων) που υποκατέστησαν την Ιστορία διδάσκοντας στους Έλληνες την Μπούρδα ως Λογική»

Η Έξωση της Ελλάδας, είναι προ των πυλών νομίζω.
Οι «Εξόδιοι Επιμελητές» των Αγορών θα έρθουν και θα μας δείξουν το «χαρτί».
Θα «απολυθεί» ως πλεονάζον προσωπικό  και θα αφεθεί στην τύχη της.
Αλήθεια. Υπάρχει κάποια στρατηγική για μετά την Έξοδο;
Υπάρχει κάποιο πλάνο που θα αποτρέψει την εμφύλια βία που κοχλάζει και θα μετατρέψει την αποβολή σε ευκαιρία για την Ελλάδα του μέλλοντος;
Ή θα πηδήξουμε στο τέλος κοντά 11.000.000 άνθρωποι από τον τρίτο όροφο για να προσγειωθούμε γυμνοί σε μια Βουκουρεστίου;

Twitter@pittasgeorge
 

Γαλαζοπράσινο φαιο-ροζέ: Συγκυβέρνηση χαράς (30 Ιουν 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

...............................................................

Συγκυβέρνηση χαράς

10:06, 30 Ιουν 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/99149

 

Ανδρέας Λοβέρδος, Μάκης Βορίδης, Άδωνις Γεωργιάδης και Γρηγόρης Ψαριανός.

Πέθανε ο ηθοποιός Θύμιος Καρακατσάνης (http://www.tovima.gr, 30/6/2011)

.............................................................

Πέθανε ο ηθοποιός Θύμιος Καρακατσάνης

 

 

Από την παράσταση του Αριστοφάνη Ειρήνη από το ΚΘΒΕ 

στην Επίδαυρο στον ρόλο του Τρυγαίου

 

 

Πέθανε το Σάββατο, 30 Ιουνίου, ο Θύμιος Καρακατσάνης. Ο 72χρονος ηθοποιός και σκηνοθέτης αντιμετώπιζε χρόνια και σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία είχαν επιβαρυνθεί τον τελευταίο καιρο απο το σάκχαρο.

Γεννημένος στις 8 Δεκεμβρίου 1940 στα Ταμπούρια του Πειραιά, σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Από το 1960 άρχισε να συμμετέχει στις παραστάσεις του δασκάλου ενώ στη συνέχεια χάραξε την προσωπική του πορεια στο ελεύθερο θέατρο, ως σκηνοθέτης και θιασάρχης.  ως βασικό στέλεχος του Θεάτρου Τέχνης και εν συνεχεία στο ελεύθερο θέατρο.

Αριστοφανικός ηθοποιός, ο Καρακατσάνης διέγραψε μια πλούσια πορεία ερμηνεύοντας τους περισσότερους ρόλους στις κωμωδίες του ποιητή. Συμμετείχε άλλωστε και στην ιστορική παράσταση του Κουν με τους "Ορνιθες", το 1959. Η θητεία του στο ελληνικό (Ψαθάς, επιθεώρηση) και διεθνές ρεπερτόριο είναι επίσης αξιοσημείωτη: Πίντερ, Χάσεκ, Καλντερόν, Μολιέρος αλλάξει Νιλ Σάιμον. Απο τις τελευταίες του εμφανίσεις ήταν στο έργο "Ο θάνατος του εμποράκου" του Αρθουρ Μίλερ (2008-2010), "Οι νταντάδες" του Γιωργου Σκούρτη ενώ το περασμένο καλοκαίρι ανέβασε τις "Νεφέλες".  Τον Νοέμβριο του 2011 είχε δηλώσει σε συνέντευξή του ότι αποσύρεται: "Για μένα η αυλαία έπεσε" είπε σχετικά. Ως το τέλος ήταν κοντά του η αγαπημένη του σύζυγος Ρούλα και οι δύο τους κόρες με τις οικογενειές τους.

Ανθρωπος με έντονη προσωπικότητα, ο Θύμιος Καρακατσάνης έλεγε δυνατά τη γνώμη του ενώ υπερασπιζόταν με πάθος τις απόψεις του.

H κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα (9/7) στις 11.30 το πρωι απο το νεκροταφείο της Παιανίας.

«Μαμά, τι να ψηφίσω;»... του Κωνσταντινου Ζουλα ("Καθημερινή", 30/6/2012)

...........................................................

«Μαμά, τι να ψηφίσω;»...

Του Κωνσταντινου Ζουλα

«Αλήθεια τι θα ψήφιζες αν είχες τη δυνατότητα;» ρώτησα την πρώτη των πρώτων στις Πανελλαδικές Ολγα Κούτσικα, που έγραψε πέντε 20άρια και στην Εκθεση 19,3! Η απάντηση της Ολγας την οποία γνώρισα στη διάρκεια μιας εκπομπής με αιφνιδίασε: «Ψήφισα και στις 6 Μαΐου και στις 17 Ιουνίου, γιατί έχω κλείσει τα 18» μου είπε, κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω ότι τώρα που δεν υπάρχουν εκλογικά βιβλιάρια μπορούν να ψηφίζουν ακόμη και μαθητές πριν τελειώσουν το σχολείο!

Η αφορμή, ωστόσο, για το σημερινό σημείωμα ήταν η συνέχεια της απάντησης της Ολγας. «Για να είμαι ειλικρινής» μου είπε «δεν ήξερα τι να ψηφίσω και το συζήτησα με τους γονείς μου. Αλλά και πάλι, ζώντας τα τελευταία δύο χρόνια στον μικρόκοσμο των Λατινικών και των Αρχαίων, οφείλω να σας πω πως δεν αισθάνομαι ότι η ψήφος μου ήταν συνειδητή επιλογή. Μετά 2 - 3 χρόνια που θα έχω εμπειρίες και έξω από το σχολείο θέλω να ελπίζω ότι θα έχω αποκτήσει τα κριτήρια για να ψηφίσω κάτι που θα ξέρω ότι με εκφράζει».

Η αυθόρμητη απάντηση της Ολγας με έβαλε σε σκέψεις. Αν η πρώτη των πρώτων -αυτή δηλαδή που πέτυχε με το παραπάνω τους στόχους που βάζει η πολιτεία στους μαθητές- παραδέχεται ότι δεν είναι ώριμη να ψηφίσει, με ποια κριτήρια άραγε ψήφισαν οι 215.000 νέοι μέχρι 20 ετών που μετείχαν στις εκλογές; Ρώτησα και έμαθα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε το 32,6% των ψήφων τους, η Ν.Δ. 22,6%, το ΠΑΣΟΚ 6,7%, ο Π. Καμμένος 9,4% και η Χρυσή Αυγή 10,8%!

Ας μη γελιόμαστε. Τα συγκεκριμένα παιδιά ψήφισαν ό,τι είναι της μόδας, άνευ συνειδητών κριτηρίων, όπως ακριβώς έκαναν τόσα χρόνια αναδεικνύοντας τη ΔΑΠ πρώτη δύναμη με «δικτατορικά» ποσοστά.

Και τι προτείνεις; Να γυρίσουμε στην εποχή της ψήφου στα 21; θα ρωτήσετε. Δεν ξέρω. Ας παραδεχθούμε όμως ότι η ψήφος στα 18 που θέσπισε το ΠΑΣΟΚ το ’81 απεδείχθη ένας αριστερός ψευτοπροοδευτισμός που νομιμοποίησε τους κομματικούς προσηλυτισμούς ακόμη και στα σχολεία, όπως συνέβη με τους ανεκδιήγητους κομματικούς γκισέδες στα ΑΕΙ.

Ξέρω ότι απο κάποιους θα μου καταλογισθεί συντηρητισμός. Πιστεύω όμως ότι τα 18χρονα παιδιά πρέπει να γνωρίσουν έστω για 2 - 3 χρόνια τη ζωή έξω από το σχολείο για να ψηφίζουν συνειδητά. Οποιος έχει άλλη άποψη, ας θυμηθεί πόσο ώριμος αισθανόταν στα 20, όταν το ξανασκέφτηκε στα 30 και στα 40, και ας πείσει και την Ολγα...

"Το ισχυρό σοκ δεν μας συνετίζει" Tης Μαριας Κατσουνακη ("Καθημερινή", 30/6/2012)

...........................................................

Το ισχυρό σοκ δεν μας συνετίζει Tης Μαριας Κατσουνακη «Στην Ελλάδα πληρώνουν φόρο οι ίδιοι  και οι ίδιοι: μισθωτοί, συνταξιούχοι  και κάποιοι φιλότιμοι». Η συζήτηση με τον  συνάδελφο από το οικονομικό ρεπορτάζ επιβε- βαίωσε τον κανόνα της, διαιωνιζόμενης, ανισο- κατανομής βαρών σε ένα αδιόρθωτο  φορολογικό σύστημα. Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εφοριακών  Υπαλλήλων πρότεινε ρυθμίσεις ώστε να  διευκολυνθούν οι φορολογούμενοι, διαφο- ρετικά «τα νέα εκκαθαριστικά δεν θα  μπορέσουν να πληρωθούν» και θα πολλα- πλασιαστούν οι οφειλέτες του Δημοσίου. Η φετινή συνθήκη καταγράφει μία ακόμη  βαθύτερη ρωγμή στις ήδη αγνώριστες μεσο- αστικές ζωές. Θα φορολογηθούν για  περυσινά εισοδήματα μισό περίπου εκατομ- μύριο νέοι άνεργοι. Θα κληθούν, δηλαδή, να  πληρώσουν (σεβαστά ποσά) άνθρωποι που  δεν έχουν πλέον καμία εργασία με  γνώμονα μια αποδοτική περυσινή χρονιά. Επιπλέον: η ελληνική οικογένεια της  παραδοσιακής αλληλεγγύης έχει πλέον  συρρικνωθεί σε σημείο εξαφανίσεως.  Οι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και  εφάπαξ δεν αφήνουν πολλά περιθώρια  σε γονείς (ή αντίστοιχα γιαγιάδες και  παππούδες) να στηρίξουν τα παιδιά τους.  Ενας από τους πιο σταθερούς άξονες των  μικρομεσαίων νοικοκυριών αποτελεί  παρελθόν. Η σύνθεση, η δυναμική, οι ισορ- ροπίες, οι δομές της κοινωνίας αλλάζουν  ταχύτατα, αυξάνοντας δραματικά την  κατηγορία «ευάλωτες ομάδες πληθυσμού». Την ίδια στιγμή, η σχέση φοροκόπωσης -  φοροδιαφυγής παραμένει αγεφύρωτη.  Κάποιοι μονίμως πληρώνουν και κάποιοι  άλλοι μονίμως διαφεύγουν. Οσο δε,  η φοροδοτική ικανότητα μειώνεται, τόσο  οργιάζει η συναλλαγή χωρίς απόδειξη. Το  μαύρο χρήμα αναλαμβάνει να «διορθώσει»  ό,τι το επίσημο κράτος αδυνατεί να ελέγξει. Οι «ισορροπίες» αποκαθίστανται εκβιαστικά  και εναντίον των πιο αδυνάμων. Αντιπρο- σωπευτικό παράδειγμα οι αμοιβές των  γιατρών, που διαμορφώνονται, κατά κανόνα,  ανάλογα με την επιλογή του ασθενούς στο ερώ τημα: «Με ή χωρίς απόδειξη»; Και δεν  είναι η μόνη επαγγελματική ομάδα. Το ισχυρό σοκ της κρίσης δεν φαίνεται να  συνετίζει, με τους ρυθμούς που απαιτούν  οι συνθήκες τουλάχιστον, ούτε τον κρατικό  μηχανισμό ούτε τους πολίτες. Η οικονομική  καταιγίδα εξακολουθεί να μας βρίσκει  ασκεπείς. Οι φτωχοί είναι όλο και πιο εκτε- θειμένοι, οι πλούσιοι φροντίζουν να έχουν τις  μικρότερες απώλειες και το κράτος  πορεύεται με μεταρρυθμιστικό αραμπά,  ενώ η καταστροφή τρέχει, σταθερά, με χίλια.

Σκίτσο Ανδρέα Πετρουλάκη ("Καθημερινή", 30/6/2012)

...............................................................


Σκίτσο Ανδρέα Πετρουλάκη
("Καθημερινή", 30/6/2012)

Μερικές σκέψεις με αφορμή το σχολείο του Φουρφουρά και τον συνάδελφο Άγγελο Πατσιά

.............................................................

Άγγελος Πατσιάς (Εκπαιδευτικός) - «Αν τα παιδιά δε χαίρονται στο σχολείο έχουμε αποτύχει» 

 Ο 27χρονος Άγγελος Πατσιάς είναι δάσκαλος από τη Δράµα. Πριν δύο χρόνια του ήρθε µετάθεση σε ένα τετραθέσιο δηµοτικό σχολείο κάπου στο ορεινό Ρέθυµνο, τον Φουρφουρά. Άρχισε να το ψάχνει στους χάρτες. Αντί όµως να γκρινιάζει για τη «δυσµενή», πήγε και δηµιούργησε εκεί το «σχολείο της φύσης και των χρωµάτων». Τέτοιο όνοµα σχολείου είχα να συναντήσω από τα ζαπατίστικα χωριά του Μεξικού στην Τσιάπας!  Στο τέλος της οµιλίας του στο TEDxThessaloniki καταχειροκροτήθηκε από ένα κατάµεστο και όρθιο Ολύµπιον. Τα σχόλια στο hashtag του twitterTEDxThess διθυραµβικά. Ίσως γιατί ήταν ένα από τα καλύτερα παραδείγµατα «του θάρρους για δηµιουργία».

 Άγγελε ποιά είναι τα διαφορετικά πράγµατα που κάνατε εκτός αναλυτικού προγράµµατος στο «σχολείο της φύσης και των χρωµάτων», στο δηµοτικό σχολείο του Φουρφουρά;

 Ένα είναι η εκπαιδευτική τηλεόραση, ο Φουρφουράς TV. Τα παιδιά παίρνουν το ρόλο του ρεπόρτερ, κάνουν τις δικές τους εκποµπές και µέσα από αυτές διδάσκονται και διδάσκουν δύσκολες έννοιες (π.χ. φυσικής).  Είναι ένα µέσο για να επικοινωνούν µε τα υπόλοιπα παιδιά του Ρεθύµνου, της Ελλάδας, της Ευρώπης. Είναι ένας τρόπος να ακουστεί η φωνή τους, να φύγει από τα αποµονωµένα σύνορα του χωρίου. Επίσης τα µαθήµατα επιλογής. Τα παιδιά διδάσκονταν θέατρο, φωτογραφία, ροµποτική, από εµάς βάση των γνώσεων και των ενδιαφερόντων µας. Επιπλέον, αλλάξαµε τη µορφή των τάξεων. Θέλαµε να διαµορφώσουµε τις τάξεις σαν παιδικό δωµάτιο µε καναπέδες, χαλιά και πολύχρωµους τοίχους. Σηµαντικοί είναι και οι βοτανόκηποι, τα περιβόλια για κάθε τάξη, τα θερµοκήπια. Στόχος µας να πετύχουµε µια σχετική αυτοδιαχείριση µε αυτά τα προϊόντα, για να µπορέσουµε να ταΐζουµε εµείς τους µαθητές µας, να µην έχουµε τα προβλήµατα της κρίσης. Ίσως να πουλήσουµε και κάποια προϊόντα για να βγάλουµε τα έξοδα του σχολείου, να µην έχουµε ανάγκη κάποια κονδύλια. Επίσης ξεκινήσαµε συνεργασία µε τα κέντρα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης του νοµού. Κατασκηνώνουµε έξω, κάνουµε το µάθηµα βιωµατικά στη φύση και αυτό µας αρέσει. Τέλος φτιάξαµε ένα δίκτυο µε άλλα ορεινά σχολεία της Κρήτης, το σχολικό δίκτυο των Ορέων. Με έψιλον, έτσι; (γέλια). Μακάρι αυτό να γενικευτεί σε όλη την Ελλάδα. Θέλουµε τα παιδιά από µικρά να συνεργαστούν, να φτιάξουν έναν σχολικό συνεταιρισµό, να ανταλλάξουν απόψεις, κυρίως να αποκτήσουν ένα κοινό κώδικα, γιατί τα χωριά της Κρήτης έχουν κλειστά όρια. Οι µπαµπάδες και οι παππούδες τους δεν είχαν φροντίσει να συνεργαστούν σε κάποια πράγµατα.  

 Είσαι πράκτορας του Tide; (γέλια) Γιατί πρέπει να παίζει πολύ πλύσιµο µετά το σχολείο….

 Χαχα! Πραγµατικά ισχύει αυτό! Είµαστε στη φύση. Λασπωνόµαστε. Αν µπορούσαµε να µετακοµίσουµε εντελώς το σχολείο και να το κάναµε cabrio, θα το κάναµε. Ένα διάστηµα οι γονείς πρέπει να µας είχαν καταραστεί (σ.σ. και συνεχίζουν τα γέλια). Στην πραγµατικότητα  οι γονείς εκτιµούν αυτό που κάνουµε και κάνουν τα… στραβά µάτια. Το σίγουρο είναι ότι καθιερώσαµε την δεύτερη αλλαξιά στο σχολειό.

Τα παιδιά µαθαίνουν στο σχολείο σας βασικές αρχές αυτοοργάνωσης. Αυτό είναι ένα µελλοντικό µοντέλο βιώσιµης κοινωνίας;

 Μακάρι µέσα από την κρίση να αναδιοργανωθεί όλος ο ιστός. Δεν χρειάζεται να κάνεις τραγικά πράγµατα, παρά να δεις τοπικά κάποια ζητήµατα, κάποια µικρά λάθη που είχαν οι τωρινές κοινωνίες και να προσπαθήσεις να τα διορθώσει από τη βάση τους. Αυτό είναι η καλύτερη λύση για  έξοδο από την κρίση. Εµείς προσπαθούµε να µάθουµε στα παιδιά να στηρίζονται στις δυνάµεις τους, να µην είναι ανταγωνιστικά µε κανέναν. 

Οι δηµόσιοι λειτουργοί όπως οι δάσκαλοι έχουν δεχθεί αρκετή κριτική τα τελευταία χρόνια. Τι σκέφτεσαι για αυτό;

 Θεωρώ ότι το επάγγελµα του δασκάλου έχει δεχθεί πολλά πλήγµατα και  αρκετή κακή κριτική. Σίγουρα σε κάθε επάγγελµα υπάρχουν άνθρωποι που δεν λειτουργούν σωστά. Πιστεύω ότι οι δάσκαλοι πλέον λειτουργούν ως εθελοντές αν κρίνουµε από το µισθό και τις συνθήκες εργασίας τους. Δεν µ’ αρέσει που ο εργοδότης µας δε µας εκτιµά και µας το δείχνει. Ευτυχώς υπάρχει εκτίµηση από τις κοινωνίες που εργαζόµαστε.

 Ένας δάσκαλος καλείται να παίξει πολλούς ρόλους κατά τη διάρκεια της ηµέρας: ψυχολόγος, οικογενειακός σύµβουλος, παιδαγωγός, υδραυλικός, µαραγκός. Εµείς το ευχαριστιόµαστε αυτό. Διαφοροποιεί την κάθε µέρα. Καλό  όµως είναι να µην επηρεάζεται η κοινή γνώµη από αυτά που λέγονται για το επάγγελµα γιατί ουσιαστικά µας εµπιστεύονται τα παιδιά τους. Πρέπει να µάς έχουν σε εκτίµηση, γιατί χειριζόµαστε ό,τι πιο εύπλαστο έχει η ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς δεν τα καταφέρνουν όλοι καλά µε αυτό. Αλλά προσπαθούµε.

Ποια είναι τα παράπονα σας απ΄ το Υπουργείο Παιδείας;

 Από το Υπουργείο Παιδείας δεν έχουµε πλέον παράπονα, γιατί έχουµε σταµατήσει να περιµένουµε κάτι. Είµαστε µόνοι µας και είµαστε καλά. Με ενοχλεί βέβαια το επίπεδο της διαβίωσης των εκπαιδευτικών, στο οποίο µας έχουν οδηγήσει. Δεν µε απασχολεί όµως το γεγονός ότι µας έχουν αφήσει στην ησυχία µας. Νοµίζω ότι αν µας αφήσουν κι άλλο στην ησυχία µας η εκπαίδευση θα πάει καλύτερα.

Ακούµε εξαγγελίες για το «νέο σχολείο» (υπολογιστές, διαδραστικοί πίνακες, e-books). Υποστηρίζεις σε συνεντεύξεις σου ότι τα περισσότερα από αυτά είναι ανεφάρµοστα.

 Κατά τη γνώµη µου πρέπει να δοθεί έµφαση στον τόπο που βρίσκεται το σχολείο. Δεν είναι όλες οι συνταγές καλές για όλους. Προσπαθούµε να βάλουµε νέες τεχνολογίες στο σχολείο. Δεν είναι κακό αυτό. Ωστόσο πιστεύω ότι έχουµε χάσει το δρόµο. Τι θέλουµε να φτιάξουµε; Παιδιά –πρότυπα  για µια βιοµηχανοποιηµένη κοινωνία, που να µην γνωρίζουν τίποτα άλλο από το να λύνουν πράξεις, που να είναι άδεια από  συναίσθηµα;  Σε ένα επαρχιακό σχολείο µπορούµε να βγάλουµε τα παιδιά µια βόλτα έξω στη φύση. Πρέπει οι µαθητές να είναι και έξω από τις τάξεις, να χορεύουν, να τραγουδούν, να λένε στους γονείς τους ότι χαίρονται που πάνε σχολείο. Όχι γιατί υπάρχει ο διαδραστικός πίνακας και ο υπολογιστής (καλώς να υπάρχει άµα µπορεί οικονοµικά το σχολείο). Αλλά γιατί στο σχολείο απελευθερώνονται, περνάνε καλά. Δεν το έχουµε πετύχει αυτό 100%, αλλά προσπαθούµε.

Έχετε αποτελέσει πρότυπο για άλλα σχολεία;

 Σίγουρα υπάρχει δίαυλος επικοινωνίας µε άλλα σχολεία µετά από µια έκρηξη δηµοσιότητα που καλώς ή κακώς υπήρξε. Έρχονται άλλα σχολεία στο δηµοτικό µας,  αλλά και φοιτητές για να δουν πως λειτουργούµε. Μας αρέσει να είµαστε εξωστρεφείς. Να ξεφύγουµε από τα σύνορα των σχολείων µας. Οι εκδροµές να γίνονται συνεργατικά µε άλλα σχολεία και φορείς. Είναι βαριά κουβέντα να πούµε ότι είµαστε πρότυπο, δεν ξέρω αν το αξίζουµε.

Πώς αποτιµάς την όλη προσπάθεια σας;

 Η προσπάθεια στο Φουρφουρά έχει συµπληρώσει αισίως δύο χρόνια. Δεν είναι ένα έργο ατοµικό, αλλά οµαδικό. Παίζουν ρόλο οι υπόλοιποι συνάδελφοι, που είναι φίλοι, αλλά και οι γονείς στο χωριό. Βήµα βήµα έχουµε καταφέρει τα παιδιά να είναι πιο συνειδητοποιηµένα σε αυτό που θα αντιµετωπίσουν. Πάνω από όλα θέλουµε να τους κάνουµε σωστούς ανθρώπους, πολίτες, συγχωριανούς -  αν αποφασίσουν να µείνουν εκεί. Επιδιώκουµε να τους δώσουµε ορισµένες επιλογές που νόµιζαν ότι δεν είχαν, ευκαιρίες να δουν τι υπάρχει παραπέρα, να τα κοινωνικοποιήσουµε. Δεν µπορώ να µιλήσω τώρα για τα αποτελέσµατα. Θα µπορώ σε δέκα χρόνια, όταν θα µε καλέσει καµιά µαθήτρια µου στο γάµο της! Τότε θα καταλάβω αν όντως κάναµε δουλειά. 

Δείτε την εκπληκτική δουλειά που γίνεται στο “σχολείο της φύσης και των χρωµάτων” στο site που έχουν φτιάξει οι µαθητές του 

http://fourfourasweb.wordpress.com/

............................................................

  

   Σχόλιο: Την εκτίμηση και τον θαυμασμό μου για τον κ. Πατσιά, μετά από όσα διαβάζω και ενημερώνομαι για το σπουδαίο εγχείρημά του, εκεί στην ορεινή Κρήτη, πρέπει να τα θεωρήσετε αυτονόητα. Ξέρω, όμως, ότι, στο βαθμό που η πρόσβαση στον Φουρφουρά όχι μόνο για μας, τους όχι άμεσα ενδιαφερόμενους, αλλά και για τους διοικούντας την τοπική πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι πολύ δύσκολη (πού να τρέχει στα όρη και τα βουνά να ενημερωθεί και να ελέγξει το ανώτερο στέλεχος αν εφαρμόζονται ο νόμος και η τάξη, τα αναλυτικά προγράμματα και οι εγκύκλιοι;), το "άλλο" μοντέλο εκπαίδευσης  χρωστάει την εφαρμογή του πρώτα βεβαίως στη διαθεσιμότητα και την πίστη του δασκάλου, αλλά και στην "ευεργετική" αδράνεια του συστήματος. Ενός συστήματος που, όταν αδρανεί, ναι μεν δεν εμπιστεύεται - πολύ περισσότερο και δεν ενστερνίζεται, πρακτικά και εκ των προτέρων - τέτοιες πρωτοβουλίες και δεν τις ενισχύει, αλλά ούτε και αντιτίθεται σ' αυτές απαιτώντας την τυπική τήρηση του νόμου. Εκτός αν βρεθεί κάποιος φανατικός γραφειοκράτης που θα σπεύσει από την πρωτεύουσα του νομού να αξιώσει την απαρέγκλιτη υποταγή στον όποιο κεντρικό σχεδιασμό. Τότε θα ματαιωθούν όλα, και οραματισμοί και φιλοδοξίες. Από την άλλη, αν όλες αυτές οι πρωτοβουλίες τύχουν της αποδοχής των τοπικών κοινωνιών (γονέων και μαθητών) τότε οι διοικούντες θα τρέξουν καιροσκοπικά να αγκαλιάσουν αυτές τις δημιουργικές παρανομίες και να παρουσιαστούν ως υποστηρικτές, για να μην πώ ως και εμπνευστές τους. Είπαμε, ο καιροσκοπισμός είναι ξεχωριστό χαρακτηριστικό γνώρισμα και  των πολιτικών μας, αλλά και των γενικώς διοικούντων που τους υπηρετούν. Αυτό δεν υποκρύπτει, άλλωστε, και η αποστροφή του κ. Πατσιά "Νοµίζω ότι αν µας αφήσουν κι άλλο στην ησυχία µας η εκπαίδευση θα πάει καλύτερα."; 
    Τα προβλήματα ωστόσο για οποιονδήποτε ονειροπόλο εκπαιδευτικό αρχίζουν όταν οι σχεδιασμοί του και οι εφαρμογές του προσκρούσουν στις αγκυλώσεις του συστήματος και των "κολλημένων" σ' αυτό προϊσταμένων, είτε για διευθυντές σχολικών μονάδων πρόκειται, είτε για προϊσταμένους διευθύνσεων ή και υπηρεσιών του υπουργείου. Στην ολιγόχρονη θητεία μου ως εκπαιδευτικός μου έχουν τύχει απίστευτες αντιδράσεις προϊσταμένων για "επαναστατικές" πρωτοβουλίες, από τον περίπατο, παραδείγματος χάριν, του τμήματος στο γειτονικό πάρκο μέχρι την οργάνωση θεατρικής παράστασης με τη βοήθεια εξωσχολικού παράγοντα όπως μπορεί να είναι ο ...συγγραφέας του έργου ή ο ...συνθέτης της μουσικής της παράστασης που προσκληθηκαν από τον δάσκαλο να βοηθήσουν! Ό,τι έγινε, και δεν μπορούσε να μη γίνει, έγινε σε συνθήκες παρανομίας με την κάλυψη των γονέων των παιδιών του τμήματος και με την προσφορά του ελεύθερου χρόνου και ...χώρου του δασκάλου τα Σαββατοκύριακα! Και όλα αυτά συνέβησαν όχι μέσα σε περιβάλλον επαρχιωτικού συντηρητισμού, αλλά στο ανοιχτόμυαλο περιβάλλον της πρωτεύουσας, και μάλιστα βορείου προαστείου!
   Με όλα τα παραπάνω θέλω να πω ότι δάσκαλος σημαίνει τον πνευματικό οδηγητή που θα καταφέρει τα παιδιά του να βρουν τους εαυτούς τους, να έχουν  δ ι κ ή  τους  α υ τ ό ν ο μ η προσωπικότητα, με  α ν ε ξ ά ρ τ η τ η  σκέψη και ε λ ε ύ θ ε ρ η  βούληση. Και έτσι, α ν ε ξ ά ρ τ η τ ο ι  και  ε λ ε ύ θ ε ρ ο ι  και όχι χειραγωγούμενοι θα προσέρχονται στις συνεργασίες τους και τώρα και αύριο. Το έχουμε ανάγκη και σαν κοινωνία και σαν χώρα. Το μπορούμε;


...........................................................

                                                                                                                      Και μερικές σκέψεις του Αλέξη Δημαρά, του σπουδαίου διανοητή της εκπαίδευσης, που "έφυγε" πρόσφατα...                                                                                                                                                                              

«Ολα τα μεταρρυθμιστικά εγχειρήματα (εννοεί στην εκπαίδευση) που έχουν γίνει στην Ελλάδα  προσκρούουν σε δυο μεγάλα εμπόδια: τον συγκεντρωτισμό και τον κομφορμισμό»

«αν το εκπαιδευτικό σύστημα είναι ουδέτερο και ξεγυμνωμένο από ιδεολογίες, τότε οδηγεί σε μια ομοιομορφία που δεν ανέχεται τους ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες». 

 «Επίσης, εδώ και πολλές δεκαετίες έχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν αφήνει πρωτοβουλίες στους εκπαιδευτικούς. Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης κλόνισε - άδικα πιστεύω - και τη στάση της κοινωνίας απέναντί τους."

Δες εδώ:

ΑΛΕΞΗΣ ΔΗΜΑΡΑΣ Αντίο σε έναν σκαπανέα της ελληνικής εκπαίδευσης Της Μικέλας Χαρτουλάρη ("ΤΑ ΝΕΑ" Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012)

Ενα χρόνο πρίν. 28-29 Ιούνη 2011: Ολη η Ελλάδα στο Σύνταγμα. ( 29 Ιουν 2012 | yianis tvxs.gr

.............................................................

Ενα χρόνο πρίν. 28-29 Ιούνη 2011: Ολη η Ελλάδα στο Σύνταγμα.

10:06, 29 Ιουν 2012 | yianis tvxs.gr/node/99039

"Η τέχνη του τιτιβίσματος" Tου Παντελη Μπουκαλα ("Καθημερινή", 29/6/2012)

..............................................................

	Η τέχνη του τιτιβίσματος Tου Παντελη Μπουκαλα Στην τέχνη του λόγου η αγάπη για το μικρό και το ευσύνοπτο, συμπυκνωμένη στην απόφανση «μεγάλο έργο, μεγάλο κακό», κρατάει τουλάχιστον από τον καιρό του Καλλίμαχου του Κυρηναίου. Πάνε περίπου δυόμισι χιλιετίες από τον 4ο/3ο αιώνα, οπότε άκμασε ο σπουδαίος λόγιος και ποιητής που χρησιμοποίησε συστηματικά την ίδια την ποίηση για να εξαπολύσει λιβέλους κατά των λογοτεχνικών του αντιπάλων και για να υπερασπίσει την αισθητική του θεωρία. Μολονότι ποιητής πάντως και σοφός, άρα ένας από αυτούς που, κατά Καβάφη, ακούνε τη «μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» καθαρότερα από τους άλλους, δεν θα μπορούσε να μαντέψει τον «Ερωτα του Ελαχίστου» που άνοιξε τα φτερά του στις μέρες μας - φτερά τόσο μεγάλα που τείνουν να σκιάσουν άλλες μορφές του δημόσιου λόγου, εκτενέστερες. Μιλάω για τον απόλυτο μινιμαλισμό του τουίτερ και των τιτιβισμάτων (κι άντε τώρα να γράψεις «τιττύβισμα», όπως θέλει το Λεξικό Μπαμπινιώτη, αυτό το ονοματοποιημένο, ηχομιμητικό «τιτίβισμα», όταν έτσι, απλουστευμένο, το γράφουν γενιές και γενιές). Το ηλεκτρονικό κείμενο - μήνυμα των 140 χαρακτήρων θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για μια νέου τύπου λογοτεχνία, κάτι σαν τα ακαριαία χαϊκού σε εκδοχή απελευθερωμένη από τη δεσμευτική φόρμα. Ηδη άρχισαν άλλωστε οι σχετικοί διαγωνισμοί διηγήματος. Τα εκ κατασκευής υπερλακωνικά τιτιβίσματα συμφωνούν και απορρέουν απ’ όλα τα ισχύοντα δόγματα, περιοριστικά της ζωής μας ώς ένα βαθμό (συνήθως μεγάλο), με κυριότερο εξ όλων το λατρευτικά αντιμετωπιζόμενο «ο χρόνος είναι χρήμα», όπερ σημαίνει ότι αν θες να πεις κάτι, πες το χωρίς να σπαταλάς τον χρόνο σου και τον χρόνο όσων σε διαβάζουν. Αν όμως ο δημόσιος λόγος πάσχει, μπορεί να γιατρευτεί με τιτιβίσματα; Το ερώτημα δεν είναι «τεχνοφοβικό», ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω. Βλέποντας πόσο μεγάλη είναι η παρεμβατική ισχύς του τουίτερ και πόσο η δημόσια συζήτηση (για τα κόμματα, την τέχνη, τα μίντια, το ποδόσφαιρο...) στρέφεται γίρω από το τιτίβισμα κάποιου «επωνύμου», συμπεραίνουμε ότι σχεδόν τα μόνα «μηνύματα» που βρίσκουν παραλήπτες είναι τα «τουίτ». Τα τιτιβίσματα εντούτοις, λόγω της ιδιοσυστασίας τους, δεν μπορεί να είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις, άλλο απ’ ό,τι είναι τώρα: μπηχτές (για να τραφεί το κουτσομπολιό), αστειάκια, αξιώματα ή χρησμοί, επίτηδες σκοτεινοί όχι για να έχουν πολλές σημασίες, ανάλογα με την ανάγνωση, αλλά για να φαίνεται ότι έχουν βαριά σημασία, ακόμα και αν δεν έχουν την παραμικρή. Μας πήρε λ.χ. μια βδομάδα να σκεφτόμαστε τι ακριβώς εννοούσε ο τουιτάρων κ. Παπουτσής με τον «προσωπικό του επαναπροσδιορισμό». Και χάσαμε έτσι τον χρόνο μας, που «είναι χρήμα». Ενώ αν είχε πει διά μακρών τι (δεν) ήθελε να πει, σε μισή ώρα θα αλλάζαμε θέμα. Το ίδιο θα συνέβαινε με τις βλακειούλες κάποιας καλλιτέχνιδας για τη Χρυσή Αυγή, που της πρόσφεραν την κατά Γουόρχολ δεκάλεπτη φήμη, όπως καθετί το προκλητικά βλακώδες.

Aρκάς + Ιωάννου : χιούμορ μετεκλογικόν - μέρος 3ο

 ..............................................................

 

…τυχερά !

Ιουν27

Ηλικιωμένος αυτοκτόνησε έπειτα από έξωση (29 Ιουν 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

...............................................................

Ηλικιωμένος αυτοκτόνησε έπειτα από έξωση

12:06, 29 Ιουν 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/99046

 

 

 

 

Από το μπαλκόνι του σπιτιού του στον τρίτο όροφο πολυκατοικίας στο Γαλάτσι, έπεσε ένας άνδρας, ηλικίας περίπου 70 ετών, δίνοντας τραγικό τέλος στη ζωή του, όταν δικαστικός επιμελητής πήγε να του παραδώσει έγγραφο για έξωση.

 

Ο δικαστικός επιμελητής, ο οποίος πήγε μόνος του, χτύπησε το κουδούνι και ανακοίνωσε τον λόγο της επίσκεψή του. Ο 70χρονος, όμως, βγήκε στο μπαλκόνι και απειλούσε ότι θα πέσει αν δεν έφευγε.

Ο δικαστικός κλητήρας προσπάθησε να τον ηρεμήσει και να τον μεταπείσει, αλλά ο ένοικος του διαμερίσματος πραγματοποίησε την απειλή του με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ακαριαία.

Για το περιστατικό διενεργείται προανάκριση από την αστυνομία.

Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς (29 Ιουν 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

........................................................

Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς

10:06, 29 Ιουν 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/99038

 

 

 

 

Άνοιξα τα μάτια λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό συμβαίνει τις μέρες του άγχους. Πρώτη σκέψη της ημέρας ‘δεν έχω πληρώσει τη δεη’. Γαμώ τη δεή η επόμενη σκέψη. Το αντίδοτο του άγχους κοιμάται δίπλα μου. Ευτυχώς. Μέχρι να φτάσω στο μετρό η δεη έχει γίνει μια δουλειά που θα ταχτοποιήσω αύριο.

 

Μπαίνω στο μετρό. Αλλάζω γραμμή στο σύνταγμα και μπαίνω στο βαγόνι που με οδηγεί στον τελικό προορισμό. Μόλις που πρόλαβα να βρω τη γωνιά μου και να βγάλω το βιβλίο, μια σπαρακτική φωνή από δίπλα επαναλαμβάνει ‘Δε μπορώ να πάρω ανάσα’, ΄Χάνομαι’. Είναι μια γυναίκα γύρω στα 40 με τα ρούχα της δουλειάς. Έχει ιδρώσει, το βλέμμα της φανερώνει απελπισία, δε μπορεί να πάρει ανάσα. Παθαίνει έμφραγμα, κρίση πανικού, τι συμβαίνει; Οι διπλανοί της δεν την κοιτάνε καν. Την πλησιάζω. Δεν κουνιέται κανείς.

Μόνο εγώ την ακούω ρε; Τι γίνεται;

Στη διαδρομή μέχρι την επόμενη στάση, φωνάζει σπαρακτικά πως δεν έχει ανάσα. Κουνάει τα χέρια της για να κάνει αέρα στο πρόσωπο της. Σηκώνεται όρθια, το σώμα της έχει μια κλίση προς τα πάνω σαν να προσπαθεί να βγει πάνω από όλους μας για να αναπνεύσει.

Δε νιώθετε ρε σείς την απελπισία της;

Η οδηγός του μετρό έρχεται στο βαγόνι μας και με πολύ αυστηρό ύφος της λέει ‘ Σας παρακαλώ κυρία μου περάστε έξω’. Δε μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, γιατί της μιλάει έτσι, τι έκανε λάθος; Τη βοηθάω να βγει έξω. Την ώρα που βγαίνει φωνάζει ‘είχε σταματήσει για χρόνια. Με έχει πιάσει κρίση πανικού. Χάνομαι’. Ζητάει απελπισμένα ένα μπουκάλι νερό. Το ξέρω ότι δεν έχω στην τσάντα αλλά κοιτάω. Δε ξέρω τι να κάνω. Ένα μπουκάλι νερό ρε σεις. Ο χρόνος έχει παγώσει στην αποβάθρα. Στην απόλυτη ησυχία μια γυναίκα φωνάζει την απελπισία της. Δε μπορεί να αναπνεύσει. Την ακούτε;

Γιατί κοιτάτε όλοι έτσι; Τι έχετε πάθει ρε; Τι σας συμβαίνει;

Ένας ζωντανός ανάμεσα τους της ρίχνει ένα μπουκάλι νερό στα μαλλιά, μια άλλη ζωντανή της δίνει οδηγίες για βαθιές ανάσες. Συνέρχεται. Ηρεμεί. Η ανάσα της κοπάζει, αλλάζει το βλέμμα της. Ζητάει συγνώμη.

Σας ζητάει συγνώμη ρε.

Πλησιάζει το βαγόνι, κάνει να ξαναμπεί. Δυο γυναίκες γύρω στα 60 δεν την αφήνουν. Απαγορεύεται να μπεις της λένε. Η κοπέλα που την είχε βοηθήσει νωρίτερα κι εγώ από λίγο πιο πίσω τους απαντάμε. Τι σημαίνει απαγορεύεται; Οι πόρτες κλείνουν, η γυναίκα μένει απέξω, το μετρό φεύγει.

Τι συμβαίνει; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος εδώ μέσα ή έχετε πεθάνει όλοι ρε σεις;

Κλαίω. Δεν είναι μόνο η απελπισία της και τα σπαρακτικά της λόγια που με έχουν λυγίσει. Είναι που δεν υπάρχουν ζωντανοί. Τι έχουν πάθει; Δε μπορώ να συγκρατήσω με τίποτα τα δάκρυα μου. Τα σκουπίζω. Ό άντρας δίπλα μου με κοιτάει.

Τι με κοιτάς ρε; Κι αυτό σου φαίνεται περίεργο; Νιώθεις ρε;

Κι άλλος ένας ζωντανός, γύρω στα 60, κλαίει κι αυτός. Δεν προλαβαίνω να τα μαζέψω και πέφτουν κι άλλα. Κλαίμε εμείς για σας, τρέχουμε εμείς για σας. Για σας, τα ζόμπι με τις ωτοασπίδες που αγχώνεστε να φτάσετε στη δουλειά σας. Που κοιτάνε παγωμένοι, που μπροστά στην απελπισία του άλλου μάθατε μόνο να παγώνετε. Δε σκεφτήκατε σε καμία στιγμή άραγε πως θα μπορούσατε να είστε εσείς στη θέση της; Δε ξέρω πως τα καταφέρνετε.

Βγαίνω από το μετρό. Θέλω να μιλήσω σε έναν ζωντανό. Τα λέω. Κλαίω. Πρώτα μια περιγραφή, μετά η στεναχώρια και τα δε θέλω να ζω εδώ, κωλοέλληνες.

Εδώ, η ζωή δυσκολεύει. Νομίζεις πως θα την αντέξεις, από τη μία σκέφτεσαι πως εσύ πρέπει να συνεχίσεις να είσαι αυτός που θα βοηθήσεις τη γυναίκα που χάνεται και από την άλλη δεν αντέχεις άλλο να τους κοιτάς όλους αυτούς τους παγωμένους. Τους αδιάφορα παγωμένους.

Καθώς έμπαινα στο γραφείο, με έπιασα να φωνάζω σιωπηλά αυτά που δεν είπα στην 60άρα με το απαγορεύεται. Πόσα ‘εσείς μας φέρατε ως εδώ’ να επανέλαβα άραγε.

Την ξέρω την κρίση πανικού. Είναι μια σκέτη φρίκη. Ωμή απελπισία που σου κόβει την ανάσα. Αυτό που σε πεθαίνει όμως δεν είναι αυτό. Θάνατος είναι αυτά τα εκατοντάδες όρθια και καθιστά ζόμπι που παρακολουθούσαν. Τα σώματα τους έχουν παγώσει από το θάνατο. Η μόνη με ζεστό ακόμα χνώτο φώναζε ‘χάνομαι’ και 4-5 ζωντανοί της κρατούσαν το χέρι. Αυτοί, οι μόνοι ζεστοί.
 

Πηγή: http://mpananas.wordpress.com

"Οι θρησκευόμενοι βουλευτές περισσεύουν, οι τίμιοι δεν φτάνουν" (http://www.koutipandoras.gr, 28/6/2012)

..............................................................

Οι θρησκευόμενοι βουλευτές περισσεύουν, οι τίμιοι δεν φτάνουν

Δημοσιευμένο στις 28 Ιουν 2012 | ΠΑΝΔΩΡΙΚΩΣ | Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης 

 

 

Η Ελληνική Δημοκρατία δεν κατάφερε να αποδώσει ούτε αυτή τη φορά τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Η αίθουσα της Βουλής γέμισε για μία ακόμη φορά με άμφια, θυμιατά και αρκετοί από τους νέο-ορκισθέντες βουλευτές, έσπευσαν να φιλήσουν το χέρι των αρχιερέων. Πρώτοι και καλύτεροι, τα μέλη της νέας κυβέρνησης. Με την ευλογία του Θεού, λοιπόν, και με ISO Παναγίας που θα έλεγε και ο Σαμαράς.

Οι Έλληνες βουλευτές δεν έκαναν ούτε αυτή τη φορά το αναγκαίο. Να ζητήσουν δηλαδή να ορκιστούν στο Σύνταγμα της χώρας, το οποίο πρέπει να υπηρετούν και όχι στον Θεό, τον οποίο πρέπει να υπηρετούν στα σπίτια τους, χωρίς την υποκριτική θρηκευτική υπερβολή που εμφανίζουν στις κάμερες.

Αν αυτό φαίνεται προκλητικό σε όσους υποστηρίζουν τα ιερά και τα όσια της θρησκείας, τότε πρέπει να αναλογιστούν πως προκλητική είναι η στάση κάποιων (όχι λίγων) από τους 300, οι οποίοι χρησιμοποιούν την θρησκευτική τους πίστη για να εξασφαλίσουν εκλογική πελατεία. Προκλητικό είναι να ορκίζεσαι στο όνομα του Θεού και της πίστης σου για να κλέψεις, να εξαπατήσεις και να παραπλανήσεις στη συνέχεια τους πολίτες της χώρας που κυβερνάς.

Τόσες ορκωμοσίες στη διάρκεια της νέας Ελληνικής Δημοκρατίας, δεν κατάφεραν μέσω της ευλογίας να αποτρέψουν ούτε τους κλέφτες, ούτε τους απατεώνες. Αντιθέτως, η θρησκεία χρησιμοποιήθηκε για να καλυφθούν απατεώνες και ψεύτες.
Τι σημασία έχει λοιπόν μια θρησκευτική ορκωμοσία την οποία χρησιμοποιούν όπως το σκονάκι στις εξετάσεις για τα σήματα του αυτοκινήτου; Απλώς για να πάρουν το δίπλωμα του καλού και ευσεβούς πολιτικού;

Πιστοί στην ορκωμοσία στο όνομα της Αγίας Τριάδας, είναι και οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι θα στείλουν στη συνέχεια τα στίφη με μελανοχίτωνες να ξυλοκοπήσουν και ίσως να μαχαιρώσουν ανθρώπους.

Η θρησκευτική ορκωμοσία δεν φτάνει λοιπόν. Και γι’ αυτό δεν χρειάζεται. Για όσους πιστεύουν, είναι μια προσβολή της πίστης από ανθρώπους που παρότι ορκίζονται, θα πράξουν τα χειρότερα. Για όσους δεν πιστεύουν, επίσης είναι μια προσβολή γιατί ταυτίζει την Δημοκρατική λειτουργία και τη συνείδηση με μια συγκεκριμένη θρησκευτική πίστη.

Η αλήθεια, όχι η μεταφυσική αλλά της καθημερινότητας, η συνείδηση, η τιμιότητα δεν είναι θέμα πίστης αλλά αξιακής λειτουργίας. Η πίστη δεν χρειάζεται τελετές για να επιβεβαιωθεί. Αντιθέτως η υποκρισία χρειάζεται για να καλυφθεί και να επιβιώσει. Σε ένα κριτικό και ορθολογιστικό περιβάλλον δεν αντέχει. Γι’ αυτό προτάσσει το σταυρό και τα χειροφιλήματα.

Οι θρησκευόμενοι βουλευτές περισσεύουν. Οι τίμιοι δεν φτάνουν.