"Η ταπείνωση φέρνει αστάθεια" του Nικου Γ. Ξυδακη ("Καθημερινή", 31/1/2012)

......................................................

Η ταπείνωση φέρνει αστάθεια

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

H προβαλλόμενη απαίτηση της γερμανικής κυβέρνησης να επιβάλει αρμοστή στην Ελληνική Δημοκρατία, προκαλεί την οργισμένη αντίδραση των περισσότερων Ελλήνων, αλλά και αρκετών Ευρωπαίων, που φοβούνται τις ορέξεις μιας σιδηράς τιμωρητικής Γερμανίας. Δικαιολογημένα. Η συνύπαρξη των κρατών-μελών στην Ευρωπαϊκή Ενωση, παρά τα άνισα μεγέθη, στηρίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό και την αποδοχή κοινών αξιών, αδιαπραγμάτευτων, μία εκ των οποίων είναι η αυτοδιάθεση των εθνών. Η βίαιη απαίτηση των Γερμανών για ολοσχερή έλεγχο επί των οικονομικών του χρεοκοπημένου ελληνικού κράτους προφανώς παραβιάζει το ηθικό συμβόλαιο των Ευρωπαίων εταίρων· παραβιάζει ακόμη και το διπλωματικό σαβουάρ βιβρ. Ωστόσο, φέρνει στην επιφάνεια μια ωμή αλήθεια: ο ισχυρός επιβάλλει τη βούλησή του, τη γνώμη του, ως μόνη ισχύουσα αλήθεια, με αξίωση καθολικής και αναντίρρητης αποδοχής από τον αδύναμο.

Στην παρούσα περίπτωση αδύναμη είναι η Ελλάδα, ηττημένη σε έναν ακήρυκτο πόλεμο, θύμα δικών της αστοχιών, αλλά και θύμα της διεθνούς κρίσης και της ευρωπαϊκής ασυμμετρίας. Η Γερμανία, έχοντας μνήμες συντριπτικών ηττών και ταπεινώσεων, αλλά και μνήμες υπεροχής και επιθετικότητας, στο πρόσωπο της χρεοκοπημένης Ελλάδας βρίσκει ευκαιρία να ενεργοποιήσει τον δεύτερο εαυτό, τον μεγαλειώδη και υπερέχοντα. Ακόμη μια ευκαιρία, μάλλον. Ολο το διάστημα από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την επανένωσή της, έως την κερδοφόρο περίοδο του ευρώ, η Γερμανία αποτινάσσει την ταπεινωτική κατοχή των Συμμάχων, αντιμετωπίζει την Κεντρική Ευρώπη ως οιονεί ενδοχώρα της, ορέγεται έναν ηγεμονικό ρόλο στα Βαλκάνια ήδη από την εποχή της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας.

Η απείθαρχη, σπάταλη, απρόβλεπτη Ελλάδα δεν προσβάλλει μόνο την άτεγκτη προτεσταντική ηθική. Συμβαίνει κι αυτό. Το κύριο όμως είναι ότι προσφέρεται στη Γερμανία σαν πεδίο ασκήσεως ισχύος και σαν πεδίο γεωπολιτικών δοκιμών. Πολύ περισσότερο που όλη η Μεσόγειος δονείται, οικονομικά και πολιτικά, από το Γιβραλτάρ έως τη Μέση Ανατολή και το Ιράν, και σε αυτή τη σκακιέρα, πάνω στους ενεργειακούς και στρατηγικούς δρόμους δεσπόζει η Ελλάδα, πιστή, ιστορική σύμμαχος της Δύσεως, εταίρος της Ε.Ε. Αδύναμη εν τούτοις τώρα, γονατισμένη. Θήραμα για εχθρούς, και πεδίο ευκαιριών για άπληστους εταίρους.

Η σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη μπαίνει σε νέα φάση: ασταθούς ισορροπίας. Η ταπείνωση συνοδευόμενη από φτώχεια φέρνει αστάθεια. Αλλά ένας ασταθής κρίκος, έστω και υποτελής, δεν εξυπηρετεί λυσιτελώς τα συμφέροντα των ισχυρών στην περιοχή: των άλλων Ευρωπαίων, των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Κίνας. Λογικά, κανέναν δεν συμφέρει μια ασταθής Ελλάδα. Θα δράσει όμως η Γερμανία λογικά; Θα ανακαλέσει τις δικές της εμπειρίες ταπείνωσης και αστάθειας; Ή θα υπακούσει σε εσώτερα καλέσματα ωμής επιβολής και μεγαλείου;

"Ας κοπιάσουν" του Γιάννη Βαρουφάκη (30 Ιαν 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

......................................................

Ας κοπιάσουν

του Γιάννη Βαρουφάκη

19:01, 30 Ιαν 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/83476

 

Το ότι κάποιοι γερμανοί πολιτικοί κατέγραψαν αυτά που σκέφτονταν από καιρό, είναι φυσιολογικό και θεμιτό. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προτιμώ την ειλικρίνεια από την διγλωσσία. Έτσι κι αλλιώς δεν το κρύβουν εδώ και καιρό. Ας το γράψουν κιόλας. Στο μυαλό τους η Ελλάδα φαντάζει ως ένα δυσβάστακτο, όλο και αυξανόμενο, βάρος. Αν πρέπει να το σηκώνουν, στέλνοντας όλο και περισσότερα δισεκατομμύρια στην Αθήνα (ανεξάρτητα του αν η δική μας κυβέρνηση δικαιούται να τα χρησιμοποιήσει υπέρ της ελληνικής οικονομίας), είναι λογικό να απαιτήσουν, μετά από ένα σημείο, να αποκτήσουν και επίσημα εκτελεστική εξουσία στους κόλπους της ελληνικής κυβέρνησης, του ελληνικού κράτους.

Το θέμα είναι ότι όταν αυτή η σκέψη καταγράφηκε σε κείμενο, το οποίο κατόπιν διέρρευσε στους Financial Times, έδωσε το πάτημα στους δικούς μας πολιτικούς, στον Υπουργό Οικονομικών συγκεκριμένα, να παρουσιάσουν ένα δικό τουςσπαρακτικό μονόπρακτο με τους ίδιους στον ρόλο των πατριωτών που εξανίστανται για την κατάφορη παραβίαση της εθνικής μας κυριαρχίας.

Ανοησίες! Και από τις δύο μεριές. Τόσο τη δική μας όσο και τη γερμανική. Από την μία, η γερμανική απελπισία δικαιολογείται μόνο ως αναλυτική αποτυχία των πολιτικών που την επιδεικνύουν. Και, από την άλλη, οι θυμωμένες διαμαρτυρίες των δικών μας πολιτικών μόνο ως απόδειξη της καλής τους σχέσης με την υποκρισία μπορεί να ερμηνευτούν.

Ξεκινώντας από εμάς, τι περιμένατε κύριοι και κυρίες πολιτικοί μας ηγέτες; Μπορεί το Μνημόνιο να μην το διαβάσατε, όμως δεν καταλάβατε ότι με την υπογραφή του η χώρα έμπαινε (καλώς ή κακώς) σε Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο; Και τι σημαίνει αυτό; Δεν σημαίνει ότι οι ξένοι ελεγκτές ουσιαστικά αποκτούσαν εκτελεστική αλλά και (έμμεσα) νομική εξουσία στον τόπο μας; Δεν καταλάβατε ότι η εθνική ανεξαρτησία απωλέσθη την ώρα που εσείς αποδεχθήκατε την λογική των τεράστιων δανείων σε συνδυασμό με την λιτότητα που με μαθηματική ακρίβεια θα μείωνε το εθνικό εισόδημα από το οποίο υποτίθεται ότι θα αποπληρώνονταν αυτά τα δάνεια; Το να διαμαρτύρεστε τώρα για την γερμανική έλλειψη ευαισθησίας ως προς την… εθνική μας ανεξαρτησία αποτελεί απόδειξη είτε ανοησίας είτε υποκρισίας. (Διαλέξτε ποιο από τα δύο σας χαρακτηρίζει!)

Όσο για την γερμανική πλευρά, δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καλύτερα ούτε εκεί. Πολύ φοβάμαι ότι και οι γερμανοί πολιτικοί ηγέτες (τουλάχιστον όσοι προσυπογράφουν το εν λόγω κείμενο) ταλαντεύονται επικίνδυνα μεταξύ της υποκρισίας και της παντελούς απώλειας αίσθησης της πραγματικότητας. Πράγματι, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μην κάνουν κουβέντα για τις αμαρτωλές, υπό πτώχευση, γερμανικές τράπεζες, επέλεξαν να στείλουν σε ένα πτωχευμένο κράτος τεράστια δάνεια υπό τον όρο λιτότητας που εγγυάται ότι θα αδυνατεί να τα αποπληρώσει. Επί πλέον, ώστε να μπορούν οι ίδιοι να πείσουν τους βουλευτές τους στο Βερολίνο να εγκρίνουν τα δάνεια αυτά, επέβαλαν στους έλληνες πολιτικούς στόχους που ούτε οι θεοί του Ολύμπου δεν θα μπορούσαν να πετύχουν. Κι όταν η καλπάζουσα ύφεση που αυτή η πολιτική δημιούργησε, ως αναμενόταν, κατέστησε αδύνατη την αποπληρωμή των δανείων, άρχισαν να φωνασκούν και να ζητούν από την ελληνική κυβέρνηση να παραδώσει την εξουσία σε δικό τους τοποτηρητή (λες και δεν έχει ήδη γίνει αυτό).

Το μήνυμα που πρέπει να στείλουμε στους δικούς μας πολιτικούς είναι απλό: σταματήστε πλέον να υποτιμάτε την νοημοσύνη μας. Όσο για το μήνυμα προς τους γερμανούς συναδέλφους τους, θα πρότεινα το εξής απλό: επιβάλατε τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη ευρωζώνη μια πολιτική που αντιτίθεται στους νόμους της λογικής. Υποστείτε τώρα τις συνέπειες! Κι αν δεν συμφωνείτε μαζί μου, και επιμένετε ότι αυτό που φταίει είναι ότι οι έλληνες δεν εφάρμοσαν ένα σταθεροποιητικό πρόγραμμα το οποίο θα μπορούσε να είχε λειτουργήσει αν είχε εφαρμοστεί από βορειοευρωπαίους τεχνοκράτες, τότε κοπιάστε! Στείλτε μας δικούς σας κυβερνήτες (άλλωστε έχουμε εμπειρία από τέτοια!) να εφαρμόσουν το σταθεροποιητικό σχέδιο (το οποίο ακόμα πιστεύετε ότι ήταν εφαρμόσιμο). Υπό τον εξής όμως όρο:

Αν σε ενάμιση χρόνο δικής σας διακυβέρνησης της πατρίδας μας το ΑΕΠ της χώρας φτάσει το +2% (που είναι απαραίτητο σύμφωνα με τους δικούς σας υπολογισμούς για να σταθεροποιηθεί το ελληνικό χρέος) και η ανεργία πλησιάσει ξανά στο 10%, τότε δικά σας συγκεκριμένα «δώρα» που θα προσδιορίσουμε από κοινού τώρα - π.χ. το δίκτυο της ΔΕΗ (που η Siemens χρόνια τώρα ονειρεύεται), εταιρείες ύδρευσης, κλπ.
Αν όμως αποτύχετε, και η Ύφεση συνεχίσει να υφαίνει το δηλητηριώδες πέπλο της πάνω από την χώρα, τότε θα φύγετε και θα καλύπτετε χωρίς πολλά-πολλά τα πρωτογενή ελλείμματα της Ελλάδας για δέκα χρόνια.

Είστε;

"Οι πρόσφυγες που δακρύζουν" (25 Ιαν 2012 | tvxsteam) Mε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο...

...........................................................

Οι πρόσφυγες που δακρύζουν

20:01, 25 Ιαν 2012 | tvxsteam


Οι πρόσφυγες που δακρύζουν από tvxorissinora

 Το 2004 το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα συνάντησε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον σύστησε σε πρόσφυγες και μετανάστες που τότε ζούσαν στη χώρα μας. Εκείνοι βρήκαν στο έργο του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη έναν άνθρωπο που μίλαγε κατευθείαν στην ψυχή τους. Δείτε online  το ντοκιμαντέρ "Οι πρόσφυγες που δακρύζουν".

Στο στέκι των μεταναστών στα Εξάρχεια, πρόσφυγες και μετανάστες από την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία παρακολουθούν σκηνές για  την προσφυγιά, την μετανάστευση ή την εξορία από τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ύστερα παίρνουν τον λόγο, πολλοί με δάκρυα στα μάτια, για να πουν τις εντυπώσεις τους αλλά και να περιγράψουν την προσωπική τους οδύσσεια. Ορισμένοι ευχαριστούν τον σκηνοθέτη επειδή νοιάζεται γι αυτούς, άλλοι τον παροτρύνουν να κάνει κι άλλες ταινίες.

Αργότερα στο στούντιο του μοντάζ, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος σχολιάζει όσα είπαν οι μετανάστες για το έργο του και εξηγεί γιατί η μοίρα των ξεριζωμένων τον απασχολεί σε όλες σχεδόν τις ταινίες του.

Κολατσιό με κουπόνια σε 18 σχολεία περιοχών με έντονα κοινωνικά προβλήματα* (ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012)

.............................................................

Μετά τα κρούσματα υποσιτισμού

Κολατσιό με κουπόνια σε 18 σχολεία περιοχών με έντονα κοινωνικά προβλήματα*

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

 

Από την ερχόμενη εβδομάδα το υπουργείο Παιδείας θα ξεκινήσει να παράσχει μικρογεύματα σε 18 σχολεία εννέα περιοχών του Λεκανοπεδίου που αντιμετωπίζουν έντονα κοινωνικά προβλήματα, ενώ πρόκειται σύντομα να τεθεί σε εφαρμογή πρόγραμμα βοήθειας απευθείας σε οικογένειες που βρίσκονται σε δεινή οικονομική κατάσταση.

Τα σχολεία όπου θα εφαρμοστεί πιλοτικά το πρόγραμμα βρίσκονται καταρχάς στον Ταύρο, τα Κάτω Πατήσια, τα Εξάρχεια, το Μενίδι και την Πλατεία Βάθη και αργότερα στο Μοσχάτο, τη Νίκαια, τον Ασπρόπυργο και τον Αυλώνα.

Τα μικρογεύματα θα προσφέρονται δωρεάν με κουπόνια σε όλους τους μαθητές των σχολείων και θα περιλαμβάνουν υγιεινές τροφές, όπως γάλα, μπισκότα με δημητριακά, φρούτα, σάντουιτς κ.λπ.

Ταυτόχρονα εξελίσσονται συνέργειες με την Εκκλησία, τους δήμους, ιδιωτικές εταιρείες αλλά και την αξιοποίηση όλων των χρηματοδοτικών εργαλείων που έχει στη διάθεσή του το κράτος.

Τις ανακοινώσεις έκανε στη Βουλή η υφυπουργός Παιδείας Εύη Χριστοφιλοπούλου, απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση του βουλευτή της ΝΔ Κυριάκου Μητσοτάκη σχετικά με την αντιμετώπιση των κρουσμάτων υποσιτισμού παιδιών.

 

*:  Μα καλά, στην αρχή της χρονιάς δεν είχε διαψευσθεί από το υπουργείο αυτή η δεινή πραγματικότητα; Και εκείνες οι καταγγελίες από δασκάλους που μίλαγαν για λιποθυμίες υποσιτισμένων μαθητών; Εξακολουθεί το υπουργείο να τις θεωρεί υποβολιμαίες; Καμιά "συγγνώμη" υπουργίνες μας;  

"Χρυσά αυγά του φιδιού" του Ηλία Κανέλλη (ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012)

........................................................

Χρυσά αυγά του φιδιού

Του Ηλία Κανέλλη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

 

Η προχθεσινή επέλαση των εξτρεμιστών της Ακρας Δεξιάς στο Κέντρο της Αθήνας, που συνοδεύτηκε με ακραία ρατσιστική βία εναντίον μεταναστών επιβατών του Μετρό, επιβεβαιώνει έναν γενικευμένο φόβο: ότι η Αθήνα της κρίσης είναι πλέον ευάλωτη και στη δράση οργανωμένων εγκληματικών συμμοριών που διεκδικούν την ύπαρξή τους στην ανασφάλεια των κατοίκων της.

Η δυσοίωνη αυτή δραστηριότητα επιτείνεται από την ανοχή ακραίων συμπεριφορών από θύλακες του κράτους. Τελευταίο τέτοιο κρούσμα, η κατά πλειοψηφίαν απαλλαγή του αρχηγού της Σχολής Ευελπίδων που είχε ηγηθεί ομάδας η οποία τραγουδούσε τον ύμνο της 21ης Απριλίου.

Η επίκληση της φυλετικής καθαρότητας, το μίσος για τον άλλο, η εμφυλιοπολεμική εθνικοφροσύνη αντάμα με τη χουλιγκανική βία απειλούν την ήδη διαταραγμένη κοινωνική συνοχή. Τα χουντικά σταγονίδια συγγενεύουν στενά με τα χρυσά αυγά του ρατσιστικού φιδιού που εκκολάπτονται. Είναι χρέος της δημοκρατικής πολιτείας να προστατεύσει την ανοιχτή κοινωνία απ' τους εχθρούς της.

Αποθανέτω η ψυχή μας, μετά των Ευρωπαίων αλλοφύλων (30 Ιαν 2012 | tvxsteam tvxs.gr) αλλά και... Ζούμε έναν παραλογισμό. Γιάννης Μακριδάκης (29 Ιαν 2012 | tvxsteam tvxs.gr)

............................................................

Αποθανέτω η ψυχή μας, μετά των Ευρωπαίων αλλοφύλων

08:01, 30 Ιαν 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/83435

 

 

Ίσως έχουμε μπει στην τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος: μιας  κρίσης χρέους η οποία, από τα λάθη ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος που είχε καταφύγει σε ανεξέλεγκτο δανεισμό προκαλώντας αυτό το δυσβάστακτο χρέος, μετατράπηκε στην μεγαλύτερη πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση που γνώρισε η χώρα μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, το 1949.  Και με την πολύτιμη συμβολή μιας, εξ ίσου ανίκανης, ευρωπαϊκής ηγεσίας, σε υπαρξιακή κρίση όλης της ευρωζώνης. 

Το Σάββατο διέρρευσαν δύο νέοι, απεχθείς όροι, που σύμφωνα με ένα ανεπίσημο έγγραφο θέτει η γερμανική πλευρά, προκειμένου να υπογραφεί η νέα δανειακή σύμβαση, η οποία παράλληλα με το PSI, το κούρεμα του ελληνικού χρέους, υποτίθεται ότι θα μας ξελαφρώσει από τα δεινά μας. Όπως συχνά συμβαίνει στα δημόσια πράγματα της χώρας, οι ηλίθιοι  κοίταξαν το δάχτυλο, αντί να δουν το φεγγάρι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το «δάχτυλο» είναι η τοποθέτηση ενός επιτρόπου που θα ελέγχει τα δημοσιονομικά της χώρας. Αυτό δηλαδή  που στο περίπου κάνει μέχρι τώρα ο Ράιχενμπαχ και οι σύμβουλοι του, εποπτεύοντας ουσιαστικά το σύνολο της ελληνικής προσαρμογής  στις απαιτήσεις των μνημονίων.

Το «φεγγάρι» είναι η παρακάτω ρύθμιση που προβλέπεται στο έγγραφο: «Η Ελλάδα πρέπει να δεσμευθεί νομικά να δώσει απόλυτη προτεραιότητα στη μελλοντική εξυπηρέτηση του χρέους της. Η δέσμευση αυτή θα πρέπει να κατοχυρωθεί νομικά από το ελληνικό Κοινοβούλιο. Τα δημόσια έσοδα θα πρέπει να χρησιμοποιούνται πρωτίστως για την εξυπηρέτηση του χρέους, και μόνο τα εναπομείναντα έσοδα θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη χρηματοδότηση των πρωτογενών δαπανών». Που σημαίνει ότι ακόμη και αν η χώρα πληγεί από τσουνάμι, λιμό, σεισμό ή καταποντισμό, θα πρέπει πρώτα να ικανοποιήσει τους δανειστές και μετά τους λεπρούς ιθαγενείς.  Τέτοιοι αδυσώπητοι όροι δεν είχαν επιβληθεί την δεκαετία του 80 ούτε στις φτωχές λατινοαμερικανικές μπανανίες, το πρώτο πεδίο δοκιμών της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας που ενέσκηψε τώρα στην Ευρώπη.

Ακόμη πιο εύγλωττη είναι η αιτιολόγηση της προηγούμενης απαίτησης στο ίδιο έγγραφο: « Αυτό θα διασφαλίσει στους επίσημους και ιδιώτες πιστωτές ότι η Ελληνική Δημοκρατία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις μετά το PSI και θα επηρεάσει θετικά την πρόσβασή της στις αγορές. Η εκ των πραγμάτων  κατάργηση της δυνατότητας μιας χρεοκοπίας θα καταστήσει την απειλή της μη εκταμίευσης μιας δόσης του δεύτερου ελληνικού πακέτου πολύ πιο αξιόπιστη. Σε περίπτωση που μια μελλοντική δόση δεν εκταμιευθεί, η Ελλάδα δεν θα μπορεί να απειλήσει τους δανειστές της με χρεοστάσιο,  αλλά αντιθέτως θα πρέπει να αποδεχτεί περαιτέρω περικοπές των πρωτογενών δαπανών ως τη μόνη πιθανή συνέπεια της μιας μη εκταμίευσης». Σε απλά ..γερμανικά, η Ελλάδα χάνει το τελευταίο χαρτί που της έχει απομείνει: τη στάση πληρωμών, αν δεν έχει να πληρώσει.

Περιέργως, στις δηλώσεις που έκαναν μετά την χθεσινή συνάντηση τους, ούτε οι αρχηγοί των τριών κομμάτων ούτε ο πρωθυπουργός αναφέρθηκαν στο –διόλου αμελητέο- δάχτυλο και πολύ περισσότερο στο φεγγάρι. Εκτός και αν φλερτάρει με την εθνική προδοσία, καμία ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να υπογράψει τον πλήρη ευνουχισμό της χώρας.  Η ευρωζώνη έτσι και αλλιώς κλυδωνίζεται: θύμα και αυτή του φαύλου κύκλου μέτρα λιτότητας-ύφεση-λιτότητα, η  Πορτογαλία θα ζητήσει πιθανότατα νέο πακέτο βοήθειας. Αν σε αυτές τις συνθήκες οι Μερκοζί θελήσουν να παίξουν κι άλλο με το ελληνικό πειραματόζωο, ας το δοκιμάσουν: αποθανέτω η ψυχή μας μετά των Ευρωπαίων αλλοφύλων.

αλλά και... 

Ζούμε έναν παραλογισμό. 

Γιάννης Μακριδάκης

07:01, 29 Ιαν 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/83064

 

 

 

Τις τελευταίες μέρες, συγκεκριμένα από τις 24 του Ιανουαρίου, εδώ στην άκρη της Ελλάδας ζούμε έναν παραλογισμό που δείχνει πολύ παραστατικά τον γενικότερο παραλογισμό που επικρατεί στη χώρα αλλά και μια από τις σημαντικότερες αιτίες του.

Στο ΒΔ άκρο της νήσου Χίου, σε εποχή που οι Έλληνες πολίτες έχουν φτάσει στην φτώχεια και στην εξαθλίωση, το Υπουργείο Άμυνας και ο στρατός πετάνε στη θάλασσα τα πυρομαχικά που φύλαγαν στις αποθήκες τους, προφανώς για να αγοράσουν καινούρια από τις γερμανικές βιομηχανίες.

Από τις 24 Ιανουαρίου έως τις 10 Φεβρουαρίου βρίσκεται σε εξέλιξη προγραμματισμένη άσκηση με πραγματικά πυρά, τα οποία μολύνουν με βαρέα μέταλλα και άλλες χημικές ουσίες το υποθαλάσσιο περιβάλλον, καταστρέφουν το αλιευτικό κεφάλαιο της περιοχής και σπαταλούν τα χρήματα των Ελλήνων πολιτών με πρόσχημα την εθνική ασφάλεια και την εκπαίδευση των στρατιωτών.

Στους δρόμους της περιοχής πάνε κι έρχονται συνεχώς στρατιωτικά οχήματα και άρματα και οι κάτοικοι της βόρειας Χίου νιώθουμε σαν να ζούμε σε καιρό κανονικού πολέμου.

Αναρωτιέμαι αν η συμφωνία αγοράς πυρομαχικών και όπλων είναι η μοναδική η οποία προχωρεί και η μοναδική η οποία τηρείται από την ελληνική κυβέρνηση απέναντι στους ευρωπαίους συμμάχους, δανειστές μας που τόσο πολύ κόπτονται να μην πτωχεύσουμε.

Στην Αθήνα και στα μεγάλα αστικά κέντρα οι Έλληνες κάνουν ουρές για να προμηθευτούν δωρεάν λίγες πατάτες, άλλοι πεθαίνουν άστεγοι στους δρόμους τις κρύες αυτές νύχτες αλλά στην άκρη της Ελλάδας, κρυφά από τα φώτα της δημοσιότητας και την κρίση των πολιτών, η ελληνική κυβέρνηση σπαταλάει αλόγιστα εθνικούς πόρους και μολύνει μη αναστρέψιμα το εθνικό φυσικό κεφάλαιο.

Γιάννης Μακριδάκης

Ιωάννου και Πετρουλάκης: Χιούμορ πένθιμον...

..........................................................

κάνε κλικ δύο (2) φορές πάνω στο κόμικ για να μεγενθυθεί

GULAG 4, της Αρτας το γιοφύρι

Ιανουαρίου 29, 2012

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη

"Το κριτήριο της βλακείας" του Τάκη Θεοδωρόπουλου (ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012)

 .........................................................

Το κριτήριο της βλακείας

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ",Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

 

Εχουμε γλωσσικό ζήτημα αλλά δεν έχουμε γλώσσα, έγραφε ο Ροΐδης, με την υπέροχη γλώσσα του το 1893 στα «Είδωλα». Παραφράζοντάς τον θα μπορούσες να διαπιστώσεις πως έχουμε πολιτικό ζήτημα αλλά δεν έχουμε πολιτική. Για την ακρίβεια, έχουμε ζητήματα, όπως το ωράριο των φαρμακείων ή η απελευθέρωση του επαγγέλματος του δικηγόρου, τα οποία θεωρούνται πολιτικά, χωρίς κανείς να μπορεί να εξηγήσει σε ποια πολιτική εντάσσονται.

Είναι λίγο σαν να παρακολουθείς ψάρια σε ενυδρείο. Τα βλέπεις να πηγαίνουν πέρα-δώθε, να διασταυρώνονται, να κάνουν ελιγμούς με την ουρά τους, αν κάποιος όμως σε ρωτήσει γιατί κατά τη γνώμη σου γίνονται όλα αυτά, εσύ αδυνατείς να του εξηγήσεις. Το πολύ πολύ να πεις ότι όλα αυτά τα κάνουν για να φάνε, κοινώς για να επιβιώσουν, συμπέρασμα που το βγάζεις από τα χειλάκια τους που ανοιγοκλείνουν βλακωδώς. Σε αντίθεση δε από τους βουλευτές, τα ψάρια του ενυδρείου δεν ταλαιπωρούν τη νοημοσύνη σου με τη φωνή τους. Οπως όμως τα ψάρια, έτσι και οι βουλευτές, αν τους απαντήσεις, θα σου πουν πως το ενυδρείο τους είναι η θάλασσα, το πέλαγος και ο ωκεανός.

Οι έγκυροι παρατηρητές των πολιτικών μας πραγμάτων αποδίδουν το φαινόμενο του ενυδρείου στο ιστορικό τέλος της Μεταπολίτευσης. Ας αναλογισθούμε τι ακριβώς τελειώνει.

Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης υπήρξε μια χώρα που σου έδινε το δικαίωμα να πίνεις το κοκτέιλ σου δίπλα στην αυθαίρετη πισίνα σου, χωρίς όμως να ξεχνάς ότι η ουσία είναι αλλού, η ουσία είναι στις πολιτικές διαφορές που σε χώριζαν από τον γείτονα που επίσης έπινε το κοκτέιλ στην επίσης αυθαίρετη πισίνα του και ούτε αυτός ξεχνούσε πως η ουσία είναι αλλού. Ή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αυτό ήταν το κοινωνικό πρότυπο της Μεταπολίτευσης, μια υπερπαραγωγή πολιτικών ζητημάτων και συγκρούσεων, οι οποίες όμως κατέληγαν στο κοκτέιλ δίπλα στην αυθαίρετη πισίνα. Ωσπου κάποια στιγμή αναγκαστήκαμε να το παραδεχθούμε ομαδικά πως η ουσία ήταν η αυθαίρετη πισίνα κι αρχίσαμε να τσακωνόμαστε για τα ωράρια των φαρμακείων.

Τα πολιτικά ζητήματα της Μεταπολίτευσης καλλώπισαν το κοινωνικό κράτος που ποτέ δεν λειτούργησε, την παιδεία που ποτέ δεν αποκτήσαμε, την πολιτική που ποτέ δεν μας έπεισε. Μαζί με την άνοδο της τιμής του εσπρέσο, που επειδή ήταν ακριβός έπειθε όποιον τον έπινε πως είναι πλούσιος, λειτούργησαν ως αντικαταθλιπτικά. Για να γίνεις πολιτικός έφτανε η κομματική ταυτότητα, κοινώς η ενεργός συμμετοχή σου στην παραγωγή «πολιτικών ζητημάτων». Πολιτική, οργάνωση προοπτικής, κανείς δεν σου ζητούσε. Οπως και κανείς δεν απαιτούσε απ' τους διαχειριστές των πολιτικών ζητημάτων ένα δράμι ευφυΐας παραπάνω απ' αυτό που σου χρειάζεται για να αγορεύεις για τα ωράρια των φαρμακείων.

Γιατί τελικά καταλήγεις να αναρωτιέσαι μήπως το μεγάλο λάθος της Μεταπολίτευσης ήταν ότι, εκτός των άλλων, κατάργησε και το κριτήριο της βλακείας.

"Θόδωρος Αγγελόπουλος: Ο αφηγητής του κόσμου" του Γιάννη Ζουμπουλάκη (http://www.tovima.gr, 29/1/2012)

............................................................

 

Γιάννης Ζουμπουλάκης   

 

Θόδωρος Αγγελόπουλος: Ο αφηγητής του κόσμου

 

Ο διεθνής θρήνος που προκάλεσε ο θάνατος του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη ήταν αναμενόμενος

 

O Θόδωρος Αγγελόπουλος με τον Χρυσό Φοίνικα για την 

ταινία «Μια αιωνιότητα και μια μέρα»

στο Φεστιβάλ Καννών του 1998 

φωτογραφια: reuters/jacques munch

 

^«Τι ξέρουμε για την Ελλάδα του 20ού αιώνα;» αναρωτιέται ο Φράνκο Κορντέλι στο κείμενό του με τίτλο «Η "σκηνοθεσία" του Αγγελόπουλου» που δημοσιεύθηκε στη σπουδαία έκδοση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και των εκδόσεων Καστανιώτη για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο με αφορμή ένα μεγάλο αφιέρωμα στο έργο του. «Δεν έχουμε πολλά "στοιχεία": τρεις μεγάλους ποιητές (Καβάφης, Σεφέρης, Ρίτσος), δύο πεζογράφους (ο Durrell του "Tune" και του "Nunquam", ο Τσίρκας των "Ακυβέρνητων πολιτειών") και έναν σκηνοθέτη, τον Θόδωρο Αγγελόπουλο».

Αν και ο Κορντέλι είναι μάλλον ισοπεδωτικός αδιαφορώντας για πρόσωπα όπως ο Μιχάλης Κακογιάννης και η Μελίνα Μερκούρη, το γεγονός της παγκόσμιας αναγνώρισης του Αγγελόπουλου παραμένει αδιαμφισβήτητο. Η ανταπόκριση όλων των μεγάλων ΜΜΕ για τον θάνατό του εξηγείται από την απήχηση που δεν έπαψε ποτέ να έχει το έργο του πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας. Πραγματικά πρωτοφανής, αφού για κανέναν άλλον έλληνα καλλιτέχνη των τελευταίων 40 χρόνων δεν έχουν γραφτεί τόσο πολλές λέξεις, δεν έχουν εκδοθεί τόσο πολλά βιβλία σε τόσες διαφορετικές χώρες του κόσμου. Ο θάνατός του σημαίνει ότι χάθηκε ο σημαντικότερος σύγχρονος πρεσβευτής του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό.

Οι ταινίες του Αγγελόπουλου έχουν αφήσει τα ίχνη τους από την Ευρώπη ως την Αμερική και από την Αυστραλία ως την Ιαπωνία, γιατί «στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου αλλά και στην ιστορία της Ελλάδας οι ταινίες του σήμαναν την εμφάνιση μιας άλλης ματιάς», όπως αναφέρει ο Μισέλ Γκροντάν στο κείμενό του «Αποσπάσματα για πολλαπλές αναγνώσεις του κινηματογράφου του Θόδωρου Αγγελόπουλου».

«Τα πολιτικά και συναισθηματικά στοιχήματα αυτών των ταινιών, ως μέσα ανάλυσης μιας εθνικής ιστορίας που ως τότε ήταν όχι μόνο απαγορευμένη αλλά και αδιανόητη, συμβαδίζουν με την αισθητική τους σπουδαιότητα, δείχνουν μια αλλαγή στις σχέσεις με την κοινωνία. Ο Αγγελόπουλος δεν ξεχνά ποτέ το μεγάλο βάρος της υπερδομής στην Ελλάδα και θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι το έργο του είναι κι αυτό μια εξερεύνηση της "ηπείρου της ηθικής", όπως την αποκαλούσε ο Νίτσε» γράφει ο Γκροντέντ. «Το ταλέντο του Αγγελόπουλου είναι ότι μέσα στις ταινίες του κατάφερε να δημιουργήσει ένα ενιαίο περιβάλλον που ανταποκρίνεται στο γενικό περιβάλλον του κοινωνικού συστήματος στο οποίο ζει. Κατάφερε να εξερευνήσει τα όρια του πολιτισμού του».

Ανασύροντας στη μνήμη εικόνες από την «Αναπαράσταση», τον «Θίασο», τις «Μέρες του '36», τους «Κυνηγούς», τον «Μεγαλέξανδρο», το «Ταξίδι στα Κύθηρα», το «Τοπίο στην ομίχλη», το «Μετέωρο βήμα του πελαργού» και αργότερα το «Βλέμμα του Οδυσσέα», την «Αιωνιότητα και μια μέρα», το «Λιβάδι που δακρύζει» και τη «Σκόνη του χρόνου», βλέπουμε ότι στη γνώμη του θεωρητικού του κινηματογράφου Τζέιμς Ρέντφιλντ συμπυκνώνεται το μεγαλείο του σινεμά του Αγγελόπουλου.

Τον ακολουθούσε πάντα ο Μπρεχτ

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος γεννήθηκε το 1936, τη χρονιά που ο Ιωάννης Μεταξάς επέβαλε τη δικτατορία του. Το 1945 η Απελευθέρωση σηματοδοτεί για την Ελλάδα την απαρχή μιας νέας κατοχής, όταν τα βρετανικά και στη συνέχεια τα αμερικανικά στρατεύματα παίρνουν τη θέση των ηττημένων γερμανικών στρατιών. Ο εμφύλιος πόλεμος σπαράσσει την ελληνική κοινωνία και μερικά χρόνια αργότερα, το 1967, γίνεται το πραξικόπημα και οι συνταγματάρχες καταλαμβάνουν την εξουσία.

Στα 38 του τότε ο Αγγελόπουλος με τις πρώτες ταινίες του, την «Αναπαράσταση» (1970) και τις «Μέρες του '36» (1972), «προσπαθεί να σκηνοθετήσει τη σιωπή που επέβαλλαν στον ελληνικό λαό οι διαδοχικές δικτατορίες» γράφει η Σιλβί Ρολέ. «Με τον "Θίασο" όμως» συνεχίζει η Ρολέ μιλώντας για την ταινία που έκανε τον Αγγελόπουλο γνωστό τοις πάσι «ο Αγγελόπουλος θέλει να αποτίσει φόρο τιμής στη μνήμη».

Για τον ίδιο άλλωστε τα πρόσωπα του «Θιάσου» «δεν έχουν ενδιαφέρον ως χαρακτήρες αλλά ως φορείς. Ετσι όπως θα τους αντιμετώπιζε ένα επικό έργο, αν γινόταν μια αντιστοιχία με το επικό θέατρο του Μπρεχτ, όπου δεν υπάρχουν ψυχολογικές ερμηνείες» (απόσπασμα από συνέντευξή του στους Μισέλ Δημόπουλο και Φρίντα Λιάππα). Ο Μπρεχτ τον ακολουθούσε πάντα, στον «Μεγαλέξανδρο» αλλά και στην τελευταία, ανολοκλήρωτη ταινία του, την «Αλλη θάλασσα».

Με έμπνευση από το θέατρο
Οι αρχαίοι μύθοι και το αρχαίο θέατρο, όπως άλλωστε το θέατρο γενικότερα, αποτελούσαν πηγές έμπνευσης του Αγγελόπουλου, ο οποίος υιοθετούσε τη θεατρική φόρμα για να εκφραστεί με το δικό του, εντελώς προσωπικό (και για πολλούς παρεξηγημένο) ύφος των αργών και μεγάλων πλάνων που έστηναν οι κάμερες του Γιώργου Αρβανίτη και αργότερα του Ανδρέα Σινάνου. «Για να προσεγγίσει την εικόνα-σύμβολο» γράφει ο Ανχέλ Κιντάνα στο κείμενό του «Εικόνα σύμβολο» «ο Αγγελόπουλος ξεκινά από την παρατήρηση των τρόπων αναπαράστασης των τυπικών τα οποία διέπουν την πραγματικότητα για να καταλήξει αποδομώντας από μια κριτική και αποστασιοποιημένη θέση την ίδια του την πραγματικότητα. Το να μιλάει με παραβολές προκειμένου να μπορέσει να εξηγήσει την ουσία του ανθρώπινου πόνου είναι η μέθοδος που καθορίζει την κινηματογραφική δημιουργία του Θόδωρου Αγγελόπουλου».
Στο κείμενό του «Η δύναμις και η δόξα» ο Μάικλ Γουίλμινγκτον αποκαλεί τον Θόδωρο Αγγελόπουλο «ένα από τα μεγάλα, άλυτα μυστήρια του κινηματογράφου, έναν από αυτούς τους κινηματογραφιστές όπως ο Ταρκόφσκι, ο Μιζογκούτσι ή ο Οζου που υφαίνουν ένα μεγάλο μέρος της σταδιοδρομίας τους μακριά από τον αμερικανικό κινηματογράφο ώσπου να ξεσπάσουν πάνω μας με όλη τους τη δύναμη».
Οι χαρακτηριστικές εικόνες του Αγγελόπουλου «περιγράφουν την ιστορία της Ελλάδας σαν μια σειρά από αλληλένδετους πίνακες εποχών που εναλλάσσονται αδιάκοπα· σαν χώρο όπου το παρελθόν αντηχεί ως μέλλον (ακόμα και του παρόντος)» αναφέρει ο Βόλφραμ Σούτε στο κείμενό του για τον Αγγελόπουλο με τίτλο «Ενας τοπογράφος χρονοταξιδευτής».

"Λήμματα" Του Βασίλη Παπαβασιλείου (ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: στα "ΝΕΑ", Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012)

........................................................

λήμματα

Του Βασίλη Παπαβασιλείου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: στα "ΝΕΑ", Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

 

ανάγνωση. Αθλημα με το οποίο οι σύγχρονοι Ελληνες διατηρούν περίεργες σχέσεις. Ο καλός καιρός, το ακόμη καλύτερο σχολείο, ο υπαίθριος βίος, η παράδοση της εξωστρεφούς κοινοτικής ζωής, το παράδειγμα του Σωκράτη, ο συμπλεγματικός ξερολισμός του αιώνιου καταφερτζή, όλα συντελούν ώστε να είμαστε ο λιγότερο φιλαναγνώστης λαός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι διάφορες κατηγορίες του πληθυσμού είχαν υιοθετήσει ειδικά κριτήρια αναγκαστικής φιλαναγνωσίας: για τους μαθητές το «τόσο όσο» για να εξασφαλίσουν το απολυτήριό τους, για τους βουλευτές το «τόσο όσο» για να ξέρουν ότι ψηφίζουν για την κύρωση της συμφωνίας ανταλλαγών με τη Σενεγάλη και όχι για τον χαρακτηρισμό ως διατηρητέων των βουστασίων της Αγραμπελίτσας του Νομού Φθιώτιδος κ.ο.κ. Χάρη στη γενναία δήλωση του κ. Χρυσοχοΐδη μάθαμε ότι ούτε αυτό ισχύει: το Μνημόνιο το αποδεχτήκαμε, το εισηγηθήκαμε και το ψηφίσαμε αδιάβαστο!

αυτοτιμωρία. Οι αναγνώστες της στήλης γνωρίζουν τη θέση του Τζον Ντέξετον, καθηγητή του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν και συγγραφέα του βιβλίου «Το ελληνικό ναυάγιο». Σε επαφή που είχαμε μαζί του τον ρωτήσαμε πώς ερμηνεύει τα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοσκοπήσεων και τι προβλέπει για την τύχη του ΠΑΣΟΚ στις προσεχείς εκλογές. Ο καθηγητής ήταν κατηγορηματικός: «Ενώ είναι γνωστό ότι στις εκλογές λειτουργεί το σύνδρομο τιμωρίας του εκάστοτε κυβερνώντος ή απλώς πλειοψηφούντος κόμματος, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται μπροστά σε μια ακόμη πιο σοβαρή απειλή: το σύνδρομο αυτοτιμωρίας ενός εκλογικού σώματος που ενδεχομένως θα θελήσει να υπερβεί την ταπείνωση που συνεπάγεται η αναγνώριση μιας συνειδητής αυτοεξαπάτησης. Από αυτήν την άποψη οι επικείμενες εκλογές, πέρα από την αυτονόητη πολιτική τους κρισιμότητα, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον σε επίπεδο συλλογικής ψυχανάλυσης ενός ολόκληρου λαού».

επιμόρφωση. Υπόθεση που κοστίζει. Υπό αυτήν την έννοια δικαιολογείται πλήρως η αύξηση της χρηματοδότησης των ελληνικών κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό. Πώς αλλιώς θα εξασφαλίσουν την επιμόρφωση των στελεχών τους; Τριάντα επτά ολόκληρα χρόνια πορεύονταν με απλώς μορφωμένα στελέχη και οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Αμφιβάλλει κανείς ότι η επιμόρφωση των κομματανθρώπων είναι το πρώτο γενναίο βήμα για τη σωτηρία του τόπου και το άνοιγμα ενός νέου κεφαλαίου στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους;

Νεφελοκοκκυγία. Αλλιώς Συννεφούπολη. Ο πληθυσμός της μειώνεται επικίνδυνα τον τελευταίο καιρό. Οι κάτοικοί της όλο και πιο συχνά χάνουν την ισορροπία τους και πέφτουν και γκρεμοτσακίζονται στη δόλια γη. Τελευταίο κρούσμα: η αποκάλυψη της μαφίας του Θερμαϊκού. Και σ' αυτήν την περίπτωση πολύς κόσμος έπεσε από τα σύννεφα επειδή προτιμούσε να μην ξέρει αυτό που ζούσε.

Νταλάρα (Τσαρλς). Το όνομά του κυριαρχεί στην επικαιρότητα λόγω των διαπραγματεύσεων για το PSI. Το βραχυκύκλωμα των σχετικών συζητήσεων αποδίδεται στο ίδιο όνομα διότι κάποιοι από την ελληνική πλευρά, προφανώς παρακούσαντες, το θεώρησαν αρχικά «δικό μας» και χαλάρωσαν τις προσπάθειές τους ευελπιστώντας ότι ο φορέας του θα έδειχνε αυξημένη κατανόηση. Η γλώσσα, όμως, αποδεικνύεται, και σ' αυτήν την περίπτωση, μεγάλη παγίδα. Η αιτιατική ενός επωνύμου, γένους αρσενικού, στα ελληνικά μπορεί να συμπίπτει με την ονομαστική ενός άλλου στα αγγλικά. Εάν μάλιστα το ελληνικό επώνυμο είναι γένους θηλυκού η ταύτιση με το ξενόγλωσσο επώνυμο, σε επίπεδο ονομαστικής, είναι απόλυτη. Ευτυχώς η παρεξήγηση ξεπεράστηκε γρήγορα και τώρα βαδίζουμε ολοταχώς προς ολοκλήρωση της σχετικής συμφωνίας.

ομίχλη. [Οσο κι αν την αγαπάς, κάποια στιγμή αποσύρεται κι αυτή. Τι μένει; Η αδυσώπητη καθαρότητα μιας σκιάς που τρεμοπαίζει. Τα τοπία παραδίνονται σε μια βασανιστική ακινησία γιατί δεν περιμένουν κανέναν. Καμιά αναμονή, καμιά λαχτάρα δεν τα ταράζει πια. Καλό ταξίδι, Θόδωρε.]

"Πολιτική χρεοκοπία" Τoυ Νικου Γ. Ξυδακη ("Καθημερινή", 28/1/2012)

...........................................

Πολιτική χρεοκοπία Τoυ Νικου Γ. Ξυδακη Το «κούρεμα» του χρέους και το Μνημόνιο ΙΙ αποτελούν  το δεύτερο μεγάλο ορόσημο μετά το Μνημόνιο της άνοιξης 2010.  Η Ελλάδα διανύει πλέον μια ιστορική φάση δυσχέρειας και πόνου, από την οποία είναι άγνωστο πότε και πώς θα βγει.  Τα αίτια της πτώσης βρίσκονται  εγκυστωμένα στις  παρελθούσες φάσεις διακυβέρνησης της χώρας,  ενισχυμένα από τις ευρωπαϊκές παθογένειες και τη  διεθνή συγκυρία· κι είναι χρήσιμο να τα γνωρίζουμε  όλα αυτά, παρότι δεν προσφέρουν καμία άμεση ανακούφιση. Δεν είναι διόλου ανακουφιστικό λ.χ. να αντιλαμβανόμαστε  ότι η πολιτική τάξη εν συνόλω έχει αποδράσει από το  κλυδωνιζόμενο πλοίο. Αφού έθεσε τη χώρα υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο αμαχητί, χωρίς διαπραγμάτευση,  τώρα, υπό το βάρος της ραγδαίας ύφεσης και των  ανυπέρβλητων διαχειριστικών προβλημάτων, τέτοιων  που ξεπερνούν κατά πολύ τις ανύπαρκτες ικανότητές της,  η κυβερνήσασα ελίτ παραδίδει ουσιαστικά και  τον πολιτικό έλεγχο της χώρας στους εταίρους-δανειστές.  Υπό μία έννοια, ευτυχώς: η Κριστίν Λαγκάρντ  και η Αγκελα Μέρκελ διαπραγματεύονται  πιο αποτελεσματικά το «κούρεμα» και τα επιτόκια  με τους ομολογιούχους, απ’ ό,τι θα έκαναν οι Ελληνες πολιτικοί – οι οποίοι, όταν είχαν την ευκαιρία, δεν το  έκαναν. Η εγχώρια ελίτ φαίνεται εντελώς ανίκανη να  υπερασπιστεί ζωτικά εθνικά συμφέροντα, δεν  είναι ικανή να θέσει στοιχειωδώς κόκκινες γραμμές για ιστορικά διακυβεύματα, κατά τον τρόπο που  τις θέτουν λ.χ. οι ιταλικές και οι ισπανικές ελίτ.  Από τη χρεοκοπημένη κυβερνήσασα τάξη λείπουν δραματικά η ικανότητα, η βούληση και η ιστορική  επίγνωση. Διαθέτει μόνο άσβηστη τη δίψα για εξουσία, ακόμη και επί ερειπίων. Οποιαδήποτε άρα ελπίδα  ανάκαμψης προϋποθέτει την εξαφάνιση αυτών των  προσώπων από τη σκηνή, ώστε να δοθεί χώρος σε  αναγεννητικές δυνάμεις.  Η σιδηρά, καίτοι ταπεινωτική, παρέμβαση του ξένου παράγοντος μπορεί να συμβάλει προς τούτο, στο μέτρο που θα διασωθούν χωρίς μείζονες  απώλειες ο εθνικός κορμός και η κοινωνική συνοχή.

Ανθρωποι του πνεύματος γράφουν για τον Αγγελόπουλο (http://www.tovima.gr)

..............................................................

Ανθρωποι του πνεύματος γράφουν για τον Αγγελόπουλο

 

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=440396

 

Ο συγραφέας Κώστας Ακρίβος και ο Ομότιμος Καθηγητής του ΑΠΘ Δημήτρης Φατούρος επισημαίνουν την σημασία του έργου του

 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  27/01/2012, 07:48

 

 

Το βλέμμα του μελισσοκόμου

του Κώστα Ακρίβου

Το 1986, φρέσκος καθηγητής στα χωριά της Ελασσόνας, μαθαίνω πως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος θα κάνει γυρίσματα για τον Μελισσοκόμο στην κεντρική πλατεία της Τσαρίτσανης. Πηγαίνω πιο πολύ για να δω από κοντά τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, όταν όμως ο σκηνοθέτης ζητάει από το κοινό κομπάρσους, σηκώνω απ΄ τους πρώτους το χέρι. Είμαι η σκιά του διαβάτη μπροστά από το καφενείο, όπου σε λίγο θα μπουκάρει με το φορτηγάκι του ο Μαστρογιάννι και, σπάζοντας τη βιτρίνα, θα αρπάξει με τη βία τη Νάντια Μουρούζη. Η σκηνή πρέπει να γυρίστηκε το λιγότερο δέκα φορές. Στο τέλος ήμασταν ξεθεωμένοι μα ο Αγγελόπουλος ευχαριστημένος, δίχως όμως να το δείχνει.

Η εικόνα που μου έχει μείνει αξεθώριαστη είναι το βλέμμα του, ένα βλέμμα σχολείο. Πως το μέλι χρειάζεται το χρόνο του. Ότι δίχως πίστη στο προσωπικό σου όραμα τίποτα δεν γίνεται. Η τέχνη σε θέλει με σκυμμένο το κεφάλι, γιατί χωρίς σκληρή δουλειά και δίχως ταπεινότητα, θα ΄ρθει ο χρόνος και θα τα κάνει όλα σκόνη. Θίασος περαστικών είμαστε και μόνο με την τέχνη μπορεί ο καθένας να κατακτήσει έστω μια ελάχιστη σκηνή αναπαράστασης απ΄ το ταξίδι στα προσωπικά του Κύθηρα.

Η θεμελιώδης πρόταση ή Η κρίσιμη προϋπόθεση ή...

 

του Δημήτρη Φατούρου Ομότιμου Καθηγητή Α.Π.Θ.

Με το έργο του και το λόγο του η παρουσία του Θόδωρου Αγγελόπουλου στο σημερινό κόσμο και όχι μόνο στον ελληνικό τόπο, έθεσε με δημιουργική ένταση, τη προτεραιότητα της στοχαστικής αναζήτησης, τη δύσκολη και επίπονη προϋπόθεση της ανθρώπινης παρουσίας. Χάρις σε αυτήν η ακολουθία των έργων του αποκαλύπτει και το υπόβαθρο της ιστορικής διαδρομής του ελληνικού τόπου.

Οι εικόνες, ο ήχος, οι χειρονομίες, το τοπίο της φύσης και του κτισμένου κόσμου, οι λέξεις, οι δράσεις και η προσωπική του στάση, πραγματοποιούν το θαύμα της διατύπωσης της στοχαστικής αναζήτησης.

Η απώλεια του Θόδωρου Αγγελόπουλου αφήνει τη πολύτιμη αποκάλυψη μετέωρη μέσα στις σημερινές παγκόσμιες πραγματικότητες.

Η πολιτική πραγματικότητα πόσο μπορεί να κατανοήσει τη θεμελιώδη πρόταση, τη στοχαστική διαδικασία;

Γεώργιος Π. Μαλούχος: Το Βερολίνο θάβει Ελλάδα και Ευρώπη (http://www.tovima.gr, 27/1/2012))

...........................................................

 

Γεώργιος Π. Μαλούχος 

 

Το Βερολίνο θάβει Ελλάδα και Ευρώπη

 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  27/01/2012, 06:34

 

Νά 'μαστε λοιπόν τώρα μπροστά σε κάτι καταπληκτικό: η δήθεν γερμανική «αλληλεγγύη» προς την Ελλάδα εκφράζεται με τις πιέσεις προς τους ιδιώτες για χαμηλότερα επιτόκια στο PSI, την ώρα που τα επιτόκια που εξακολουθεί και απολαμβάνει η ίδια η Γερμανία, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, από το πρώτο ελληνικό πρόγραμμα, είναι πολύ μεγαλύτερα, περίπου τοκογλυφικά! Ή μήπως όχι; Στην πραγματικότητα, η Γερμανία όχι μόνον δεν βοηθά, αλλά, αντίθετα, με την ασφυκτική διασύνδεση που ασκεί ανάμεσα στο PSI και την καταστροφή των νέων όρων που επιβάλλει για τη νέα δανειοδότηση, το δυσκολεύει.

Ακόμα και ο Νταλάρα δεν ασχολείται με μισθούς και συντάξεις. Δεν εξαρτά από εκεί την ανταλλαγή. Κουβέντα δεν  λέει.  Η Γερμανία το κάνει και, βεβαίως, πολύ σκληρά, το κάνει και ο Τόμσεν. Πέραν του ότι είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι ο ρόλος του «κακού» στον Τόμσεν είναι ερήμην της γερμανικής πλευράς, που απλώς τον βάζει μπροστά, θα πρέπει και να θυμηθεί ότι πριν από την προσφυγή στον διεθνή οικονομικό έλεγχο, η Γερμανία ήταν πάλι που έθετε ως απαράβατο όρο την εμπλοκή του ΔΝΤ στο ελληνικό πακέτο. Εκείνη επέβαλε την εμπλοκή του. Ετσι μπήκε το ΔΝΤ στο «παιγνίδι». Αν είχε κρίση χρέους η Οκλαχόμα, δεν θα το έβαζε ποτέ η Ουάσιγκτον: και αυτό ακριβώς σημαίνει πολιτική ένωση, την οποία κατά τα λοιπά η κυρία Μέρκελ διαρκώς επικαλείται... Και, φυσικά, ούτε που να ακούσει το Βερολίνο για ενδεχόμενο συμμετοχής της ΕΚΤ ή και των ευρωπαϊκών χωρών στο PSI: δεν περιλαμβάνεται λένε κάτι τέτοιο στη συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου. Φυσικά. Πώς να περιλαμβάνεται; Εκείνοι την έφτιαξαν. Δεν πρόκειται  περί συμφωνίας, αλλά περί δικής τους μονομερούς απόφασης, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα τους και μόνον... Επίσης, ούτε που να ακούσει και για το ευρωομόλογο, το οποίο ζητούν άπαντες σήμερα.
Εν τω μεταξύ, μόνον τις τελευταίες 48 ώρες, ευθέως ή εμμέσως έχουν επιτεθεί στην κυρία Μέρκελ μεταξύ άλλων ο Ισπανός υπουργός Εξωτερικών, για πολλοστή φορά ο Ιταλός πρωθυπουργός, ειδικά στα ζητήματα των επιτοκίων, η Κριστίν Λαγκάρντ, εσχάτως, στο Νταβός, μέχρι και ο Τζορτζ Σόρος, που την κατηγόρησε – ποιος;… - για τη συνταγή θανάτου που το Βερολίνο επέβαλλε στις κρίσεις χρέους… Όμως εκείνη προχωρά ακάθεκτη. Δεν ακούει τίποτα και κανέναν. Παρά το γεγονός ότι και η ίδια, πριν από τρεις ημέρες παραδέχθηκε δημόσια, για πρώτη φορά, ότι η συνταγή της ήταν λανθασμένη. Αυτό, το πρόσεξαν πολλοί. Και απογοητεύθηκαν όταν την άκουσαν στο Νταβός: περίμεναν ότι, με βάση αυτή την παραδοχή, θα υπήρχε κάποια μεταστροφή. Αντίθετα, η ομιλία της στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, ήταν όλη στραμμένη γύρω από την επιμονή της Γερμανίας να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Μα δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία γι' αυτό. Οι προσδοκίες ήταν αφελείς. Γιατί; Για τον πολύ απλό λόγο, ότι ο δρόμος του Βερολίνου δεν είναι ο δρόμος της κοινής Ευρώπης, αλλά της γερμανικής Ευρώπης…
Το εντυπωσιακό είναι ότι, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν πολλοί που δεν θέλουν να το αντιληφθούν, παρά το γεγονός ότι η Γερμανίδα καγκελάριος, σχεδόν το λέει πια καθαρά: ξεχάστε ότι θα μειωθεί η ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας για να πλησιάσουν οι άλλοι, είπε στο Νταβός. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά, ότι όποιοι δεν μπορούν να έχουν τέτοια ανταγωνιστικότητα, ή θα πρέπει να λιώσουν, ή θα πρέπει να αποβληθούν, πιθανότατα δε, και τα δύο μαζί…
Υπό το βάρος της τρομακτικής πίεσης, οι κυβερνήσεις των χωρών που υποφέρουν, φοβούνται και αρνούνται να δουν ένα βήμα παραπέρα: να δουν ότι όλη αυτή η διάλυση που επιβάλλει το Βερολίνο, την ώρα που λ.χ. οι Ηνωμένες Πολιτείες τυπώνουν για τρίτη φορά χρήμα μέσα στα δύο τελευταία χρόνια, δεν θα οδηγήσει πουθενά. Τα προγράμματα θανάτου, ακόμα κι αν εφαρμοστούν, ισοπεδώνοντας χώρες ολόκληρες που η ύφεση τις αποσυνθέτει όλο και ταχύτερα, δεν θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις οικονομιών ανταγωνιστικών σαν τη Γερμανική. Την ώρα που στην Ιταλία η Fiat κλείνει εργοστάσια, η Mercedes ανοίγει στην Κίνα… Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα.
Πολλοί θέλουν να πιστεύουν ότι «άλλο η Μέρκελ, άλλο το Βερολίνο»: αυτή είναι η καινούργια «καραμέλα» με την οποία επιχειρείται να κατανοηθεί / εξηγηθεί η γερμανική στάση τώρα που κάθε της πρόσχημα έχει πλέον καταρρεύσει. Φυσικά, είναι μια ανούσια, θλιβερή παρηγοριά…
Το Βερολίνο ερημοποιεί συνειδητά και συστηματικά την Ευρώπη. Αυτό κάνει και το κάνει επειδή η πλεονασματικότητά του το επιτρέπει. Το κάνει γιατί έτσι πιστεύει ότι θα κυριαρχήσει πλήρως, μετατρέποντας ολόκληρή την ευρωζώνη, ή πολύ μεγάλο τμήμα της, σε «ζωτικό χώρο» της γερμανικής παραγωγής. Είναι μια συνειδητή και απόλυτα ξεκάθαρη εθνική πολιτική, ενδεδυμένη τον μανδύα μιας δήθεν ευρωπαϊκής δημοσιονομικής εξυγίανσης. Κάθε μέρα που περνάει, η Γερμανία κερδίζει σε ισχύ, όσο οι άλλες χώρες βυθίζονται στο χάος. Γι' αυτό και δεν κάνει πίσω. Ξέρει πολύ καλά ότι η συνταγή της είναι λάθος και το παραδέχεται, αλλά είναι λάθος αν θέλεις να λύσεις την κρίση. Δεν είναι λάθος αν θέλεις να την εκμεταλλευθείς. Ή, τουλάχιστον, έτσι πιστεύουν εκεί στην πρωτεύουσα της παλιάς Πρωσίας…

Άσματα τελευταίας εσοδείας από την ξένην...

........................................................

"Ο εν Αθήναις Παπαδιαμάντης ξανά" στο "Ιδιόμελο", Ελευθερίου Βενιζέλου 17 & Β. Κωνσταντίνου, στο Μαρούσι. 300 μέτρα πάνω από τον σταθμό του ΗΣΑΠ. (28 και 29 ΙΑΝ. 2012)

..........................................................

Ο εν Αθήναις Παπαδιαμάντης ξανά

 

Επειδή πολλοί φίλοι δεν πρόλαβαν να δουν την παράσταση "Ο εν Αθήναις Παπαδιαμάντης" (καθώς ο χώρος είναι μικρός και η προσέλευση ήταν μεγάλη), η παράστασή μας θα επαναληφθεί το Σάββατο 28 και την Κυριακή 29 Ιανουαρίου . Ώρα έναρξης: 21.00. Είσοδος: 10 ευρώ.

Ο Παπαδιαμάντης στην Αθήνα.
Ο Παπαδιαμάντης της κοινωνικής παρατήρησης, αλλά και της βαθιάς συγκίνησης. Ο Παπαδιαμάντης της καλοκάγαθης ειρωνείας, αλλά και της εγκαρτέρησης και της φιλάνθρωπης αποδοχής.
Κι ο αρθρογράφος Παπαδιαμάντης. Που αναμετριέται με την ιστορία της πρωτεύουσας και οραματίζεται μέσα σε καιρούς γνησίως ελληνικούς, πριν και μετά από "εθνικές" καταστροφές (χρεωκοπίες και καταστροφικούς πολέμους), πριν και μετά από "εθνικούς" θριάμβους (Α' Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα, 1896).

Μέσα σε μια σκηνογραφία, λίγο περισσότερη από το "τίποτα" και λίγο λιγότερη από το "ελάχιστο" (όπως και στα γραφτά του κυρ-Αλέξανδρου) η "Ατρύμων Art" με τους Μανώλη Γιούργο, Γεωργία Δεληγιανοπούλου, Γιάννη Παπαθύμνιο, Εριφύλλη Σαββίδη, Μαίρη Σταγάκη, Ρένα Συμεωνίδου, Τένια Τζιμέα, και Φίλιππο Φαρμάκη παρουσιάζει στον Χώρο Τέχνης "Ιδιόμελο" τον "Παπαδιαμάντη τον εν Αθήναις" σε δραματουργική επεξεργασία και σκηνική προσαρμογή Μανώλη Γιούργου και Γεωργίας Δεληγιαννοπούλου.