"Τα κορίτσια του πόλο" του Τάκη Θεοδωρόπουλου ("ΤΑ ΝΕΑ", 30/7/2011) ή Οξυγόνο από τους συνδετήρες;...

Τα κορίτσια του πόλο

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Saturday 30 July 2011

 

   Κανονικά θα έπρεπε να τις βλέπαμε ανάμεσα στους «Αγανακτισμένους», να μουντζώνουν και να κατασκηνώνουν. Και λόγω ηλικίας, αλλά και όχι μόνον. Γιατί διάβασα τι τράβηξαν μέχρι να φτάσουν ώς εκεί που έφτασαν.

   Και δεν εννοώ μόνο τη σκληρή ζωή του αθλητή, τους αυστηρούς κανόνες διατροφής, τη συνεχή άσκηση. Εννοώ τις αντιξοότητες που προσφέρει γενναιόδωρα το ελληνικό περιβάλλον σε όποιον θέλει να δημιουργήσει το παραμικρό, είτε θέλει να παράγει συνδετήρες, είτε φιλοδοξεί να γίνει πρωταθλητής κόσμου.

   Διάβασα πως έψαχναν κολυμβητήριο για να προπονηθούν και δεν έβρισκαν! Τα μισά ήταν κλειστά και όσα τους προσφέρονταν δεν είχαν γυμναστήρια. Η χρυσή άμαξα των Ολυμπιακών Αγώνων, ως γνωστόν, μεταμορφώθηκε σε κολοκύθα μόλις το ρολόι χτύπησε μεσάνυχτα. Και οι εγκαταστάσεις, ως εθνικός μας πλούτος, κι αυτές έχουν αφεθεί στο έλεος των τρωκτικών και της φθοράς. Μα η φθορά είναι κομμάτι της ζωής, αγαπητέ. Κι αφού είναι δικά μας, ας τα αφήσουμε να ζήσουν μαζί μας, όπως θέλουμε εμείς. Αρκεί να μη μας τα πάρει κάνας ξένος απ' αυτούς που θέλουν να μας λεηλατήσουν.

   Κι αυτά, τα περί κολυμβητηρίων και γυμναστηρίων, είναι μόνο όσα απεκάλυψε ο πρόεδρος της ΚΟΕ Δημήτρης Διαθεσόπουλος. Διότι δεν χρειάζεται να είσαι κακόπιστος και γκρινιάρης για να υποθέσεις πως πίσω τους σέρνουν ένα παγόβουνο από αντιξοότητες, δυσκαμψίες, γραφειοκρατικές κουτοπονηριές, καθυστερήσεις, αναβολές και όλο το υπέροχο ρεπερτόριο ίντριγκας και γκαγκ που βγάζει ο θίασος που ακούει στο όνομα ελληνικό Δημόσιο. Και όλα τα υπόλοιπα πού τα πας; Τις μικροζήλιες, τα φθονάκια που φουσκώνουν και γίνονται φθονάρες από αρχαιοτάτων χρόνων, απ' τον καιρό που ο τυφλός Ομηρος χαρτογράφησε την ελληνική ψυχή; Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, θα μου πείτε! Ανθρώπινο και πανανθρώπινο.

    Ομως δεν αγανάκτησαν. Συνέχισαν να κάνουν τη δουλειά τους. Με πείσμα, κόντρα στις αντιξοότητες, με το βλέμμα καρφωμένο στον στόχο που τους έβαζαν οι φιλοδοξίες τους. Ωσπου να φτάσουν ώς εκεί που έφτασαν, εμείς, οι αναρμόδιοι, δεν είχαμε ακούσει τίποτε γι' αυτές. Τις ακούσαμε, τις είδαμε, όταν είχαν ήδη φτάσει ψηλά.

      Παράδειγμα της άλλης Ελλάδας, αυτής που χρειάζεται σε όλους μας; Υπερβολές θα μου πείτε. Το έργο το ξαναείδαμε πολλές φορές και γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως το τέλος θα είναι το ίδιο. Ή μήπως δεν είναι έτσι;

   Μήπως τώρα που τα πράγματα έφτασαν στο μη παρέκει τα χρώματα της στολής τους, τα «εθνικά μας χρώματα» που λέμε, είναι εκεί για να μας πουν κάτι παραπάνω; Μήπως στους καιρούς που ο κάθε πικραμένος ζώνεται την ελληνική σημαία και την περιφέρει στο Σύνταγμα και την Σταδίου πρέπει να αποφασίσουμε πως εμείς θέλουμε να βλέπουμε να τη φορούν τα κορίτσια του πόλο;

   Στα χρόνια της πολυτέλειας που ζήσαμε στο παρελθόν την όποια επιτυχία μας την ξοδεύαμε σαν πεντοχίλιαρο σε νυχτομάγαζο. Τώρα η επιτυχία αυτών των κοριτσιών του πόλο μάς είναι πολύτιμη σαν οξυγόνο.*

.................................................................................

*: Η υπογράμμιση με την έντονη γραμματοσειρά είναι δική μου. Και εξηγούμαι: Πρώτα-πρώτα, μια ερώτηση για να προχωρήσει η κουβέντα. Αλήθεια, οι αγανακτισμένοι είναι οι υπαίτιοι όλων των "αντιξοοτήτων" που έχουν ταλανίσει το ελληνικό περιβάλλον; Οι αγανακτισμένοι εμπόδισαν αυτό το κράτος και την κοινωνία να παράγει; Οι αγανακτισμένοι άφησαν τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις να ρημάξουν; Το "ρεπερτόριο" στο οποίο "διαπρέπει" όντως το Ελληνικό Δημόσιο οι αγανακτισμένοι το συνέθεσαν; Αλλά αφού πρέπει να απολογηθούν για τις "φθονάρες" από αρχαιοτάτων χρόνων, από και των ομηρικών για να είμεθα και πιο σαφείς και συγκεκριμένοι ιστορικά στην απόδοση ευθυνών, δε θα καθήσουν και στο εδώλιο και για τα "φθονάκια" των τελευταίων χρόνων; Φθονεροί τύποι, λοιπόν αυτοί οι αγανακτισμένοι, που αντί να τρέχουν στα στάδια και στα κολυμβητήρια μπας και πάρουν κανένα μετάλλιο σε Ολυμπιακούς, Παγκόσμιους, Πανευρωπαϊκούς, Πανελλήνιους και Επαρχιακούς αγώνες φθονούν τους πρωταθλητές μας (τους συκοφαντούν καμιά φορά και για ντοπαρισμένους, όπως στους Ολυμπιακούς του 2004 και του 2008) - α, να χαθούν οι ζηλόφθονοι τεμπέληδες και αχαΐρευτοι που θα μπορούσαν τον ελεύθερο χρόνο τους εξ αιτίας της ανεργίας τους να τον αξιοποιήσουν και να τον κάνουν πρωταθλητισμό κι έτσι να αποκτήσουν το δικαίωμα στην απόλαυση της χαράς να τυλιχτούν την ελληνική σημαία σαν τους αρσιβαρίστες μας ή τη Φανή Χαλκιά και τον Κεντέρη ή τη Θάνου. Αυτό δεν είναι άραγε το έργο που είδαμε και ξανάδαμε τα τελευταία χρόνια; Όπως οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες που υμνούσαν την Τσιαμήτα και τον Γκάλη  τ ό τ ε , μήπως  τ ώ ρ α  πρέπει να γράψει και κανένα πεζογράφημα ο κ. Θεοδωρόπουλος για τα "κορίτσια του πόλο" επιστρέφοντας στη λογοτεχνία, αφού εγκαταλείψει τη διατεταγμένη, στην υπηρεσία όλων αυτών που μας έφεραν στα σημερινά χάλια, αρθρογραφία;     

Η απάντηση σε μια πρόκληση : Ο Κώστας Καναβούρης απαντώντας στον Γιάννη Πρετεντέρη προειδοποιεί για τα σκοτάδια που απειλούν τις ψυχές και τα μυαλά μας πριν είναι πολύ αργά. Ή μήπως είναι;

Η απάντηση σε μια πρόκληση...





 Τα καλά παιδιά μυρίζουν 
 του Κώστα Καναβούρη

 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 31/07/2011 στην "ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"

 

Έχει αφηνιάσει όλο αυτό που αποκαλούμε σύστημα εξουσίας ή απλώς είναι η ιδέα μου; Καθόλου δεν νομίζω κάτι τέτοιο. Αντίθετα η εφαρμοσμένη κρατική τρομοκρατία ζει και πάλι ημέρες δόξης λαμπρές. Και από την κρατική αυτή τρομοκρατία φυσικά δεν γίνεται να εξαιρεθεί η παρακρουστική θριαμβολογία περί ενός νέου -ευρωπαϊκού αυτή τη φορά- σχεδίου Μάρσαλ. Όλος αυτός ο ανασκολοπισμός εννοιών και νοημάτων που ξεκινάει από τον πρωθυπουργό και φτάνει πιο κάτω κι από το τελευταίο αλητάριο της (ο Θεός να την κάνει τέτοια) δημοσιογραφίας που εμφανίζει την υποδούλωση και την εθνική απομείωση για εμφατική σώτειρα επιτυχία, αν δεν συνιστά τρομοκρατία, τότε τι άλλο συνιστά; Είναι δε τόσο κραυγαλέα φανερή η συνθήκη που εξανεμίζει την υπόσταση της χώρας στους τέσσερις ανέμους των αγορών, ώστε το κλασικό οπλοστάσιο των υποστηρικτών θεωρήσεων δεν επαρκεί ούτε κατ' ελάχιστον.

Κι έτσι επιστρατεύεται ολόκληρος ο χειραγωγικός μηχανισμός με απίστευτης γελοιότητας επιχειρήματα για να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Επιθετικής γελοιότητας επιχειρήματα βγαλμένα από τις καλύτερες εμφυλιακές και μετεμφυλιακές μέρες της θρησκόληπτης και πανάκριβα πληρωμένης εθνοσωτήριας αφήγησης (για να θυμηθούμε και το παλιό σχέδιο Μάρσαλ και ποιοι φάγανε τα λεφτά). Επιχειρήματα, θέλω να πω, που και μόνο η χυδαιότητα, η βαρβαρότητα και η χαμέρπειά τους αρκούν για να καταδείξουν το μέγεθος της ασχημίας που μας περιμένει. Κι όμως οι ταγοί όλης αυτής της κατάστασης νομίζει κανείς ότι ζούνε σε άλλη χώρα, ότι απευθύνονται σε κάποιον άλλο λαό, σε κάποιο παράλληλο χρόνο.

Δεν υπερασπίζονται άποψη, επιτίθενται -θα 'λεγε κανείς- σε κάφρους. Που ουδέν κατενόησαν, ουδέν αντιλήφθηκαν παρά μόνο επιμένουν σε κάποιο γενικό και αόριστο "παλιό". Σε αντίθεση φυσικά με το πολύκλαυστο "καινούργιο" που ήταν ψωμοτύρι στο στόμα του Α. Παπανδρέου, αλλά τώρα δυστυχώς αποκαλύπτεται το τρομακτικό του περιεχόμενο. Όμως δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Αντιγράφω ένα ενδεικτικό απόσπασμα από άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη στα "Νέα", χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο η καθεστωτική προπαγάνδα τυμπανίζει και επανατυμπανίζει την φρικώδη της αφήγηση. Γράφει λοιπόν... ο ανατροπέας μεγαλοδημοσιογράφος του ΔΟΛ και του Mega στις 28.8.2011: "Νομίζω ότι λάθος χώρα διάλεξε ο Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ (σ.σ.: ο μακελάρης της Νορβηγίας) για το δολοφονικό μένος του. Στη Νορβηγία ας πούμε ο πόνος από την κτηνωδία οδήγησε στη γενική κατακραυγή. Ακόμη και ο ίδιος ο πατέρας του τον έστησε στον τοίχο. Στην Ελλάδα θα είχαν βρεθεί εφημερίδες, δημοσιογράφοι και δικηγόροι να του αναγνωρίσουν ένα σωρό ελαφρυντικά ή να ανασύρουν αναρίθμητους συμψηφισμούς. Θα έλεγαν ότι κακώς διώκεται διότι ο άνθρωπος είναι "αντιεξουσιαστής" και ως γνωστόν ο "αντιεξουσιαστής" είναι στη χώρα μας κάτι σαν προστατευόμενο είδος. (...)Ή θα αναρωτιόντουσαν πονηρά γιατί να καταδικαστεί ο φονιάς από τη στιγμή που οι υπαίτιοι της Siemens ή του Χρηματιστηρίου δεν έχουν καταδικαστεί ακόμη (...)".

Δηλαδή τώρα, αυτή η ακραία τρομοκρατική χυδαιότητα, αυτή η φασιστική δίκη προθέσεων, αυτό το βαθύτατα σκοταδιστικό "και ερωτώ και απαντώ" αποτελεί δημοσιογραφικό κείμενο. Αποτελεί άρθρο το οποίο ανήκει στον κόσμο των αντιπαρατιθέμενων ιδεών και προκαλεί σε απάντηση ως εναλλακτική υπόθεση αλήθειας που είναι πάντοτε η διαφορετική άποψη. Δεν είμαστε με τα καλά μας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το δογματικό έκτρωμα της ενοχοποίησης ιδεών, προσώπων, πολιτικών χώρων, εφημερίδων, νομικών, του κάθε αγωνιζόμενου πολίτη τελικά. Το κείμενο αυτό είναι γραμμένο με το αίμα των θυμάτων του Νορβηγού φασίστα, συνιστά προσβολή νεκρών και είναι ανθρωποφαγική σκύλευση πτωμάτων.

Απαραίτητο συμπλήρωμα στην αθλιότητα της δικαστικής εξουσίας που επέβαλε ποινές 130 συνολικά χρόνων σε έξι 20χρονα παιδιά της "Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς" για κροτίδες μέσα σε κατσαρόλες. "Μνημείο αναλγησίας", "αθλιότητα", "ιαβερική αντίληψη καταδίωξης και καταστολής κοινωνικών προβλημάτων", χαρακτηρίστηκε η απόφαση από τους υπερασπιστές των παιδιών. "Ποινές τρομοκρατικές" τις είπε ο Γιώργος Βότσης στην "Ελευθεροτυπία". Μάλλον όλοι αυτοί ανήκουν στους δικηγόρους και τους δημοσιογράφους που ΘΑ δικαιολογούσαν έναν μακελάρη επειδή ΘΑ ήταν "αντιεξουσιαστής". Σημείωση: Σ' αυτούς τους δικηγόρους βέβαια δεν συγκαταλέγεται ο Μιχ. Δημητρακόπουλος, δικηγόρος των Κεντέρη και Θάνου, που κατά τη διαδικασία ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων, προκειμένου να μεταθέσει τα ρεζιλίκια των πελατών του στο απυρόβλητο, είπε κατόπιν ωρίμου σκέψεως: "(...) Και έχουμε δικαστές που σχολιάζονται επειδή καταδίκασαν τους αληταράδες των 'Πυρήνων' και κάνετε αγώνα (σ.σ.: ο αθλητικογράφος Φίλιππος Συρίγος που εκείνη, την ώρα κατέθετε) γι' αυτούς ('θέλετε να τους σταυρώσετε' είχε πει προηγουμένως) γιατί είναι τα καλά παιδιά".

Μα φυσικά και είναι καλά παιδιά. Όλα τα παιδιά του συστήματος είναι "καλά παιδιά". Και ο Γιάννης Πρετεντέρης "καλό παιδί" είναι. Και οι δικαστές του Αρείου Πάγου που έστειλαν στον βέβαιο υποτροπιασμό ένα πρώην τοξικομανή για κλοπή μιας ζάντας αυτοκινήτου, μετατρέποντας εν τοις πράγμασι μια ποινή τετραετούς φυλάκισης σε θανατική ποινή, "καλά παιδιά" είναι. Και ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ι. Τέντες που ζητάει προηγμένες κάμερες για γρηγορότερες καταδίκες, "καλό παιδί" είναι. Και ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. Λ. Οικονόμου που κατέθεσε στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής για το τι τραβάει το ηρωικό μπατσολόι που σε μια μόνο μέρα έστειλε 600 τραυματίες στα νοσοκομεία είναι "καλό παιδί" του λαού, γιατί βέβαια κανείς εξ Εκάλης ορμώμενος δεν πάει να γίνει μπάτσος. Και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ που τον άκουσαν και έφριξαν για τα δεινά των μπάτσων, "καλά παιδιά" είναι. Και "εκλεκτά" επίσης.

Κι ο Χ. Καστανίδης που θέλει δημοψηφίσματα τα οποία δεν θα δεσμεύουν τις κυβερνήσεις, "καλό παιδί" είναι. Φυσικά και ο Γ. Παπακωνσταντίνου που θέλει να μας βάλει να πληρώσουμε κάτι δισ. ρεγάλο στον Μυτιληναίο, έτσι, γιατί μας περισσεύουν, κι αυτός "καλό παιδί" είναι. Όλοι τους (δειγματοληπτικές οι περιπτώσεις) καλά παιδιά είναι. "Άνθρωποι που έχουν μέλλον αντί για πρόσωπο" όπως λέει και ο Σουηδός ποιητής Τούμας Τρανστρέμερ. Πάντοτε τα καλά παιδιά, είναι καλά παιδιά. Το έβλεπε και ο Μέγας Πιέρ Πάολο Παζολίνι και έγραφε σ' ένα του ποίημα: "Μέσα από τον φακό της μηχανής, βλέπω τους δήμιους να παρελαύνουν".

Όλοι αυτοί που σύμφωνα με τον ίδιο ποιητή "μυρίζουν ζεστή οικογενειακή απελπισία, που ξεχειλίζει σε χίλιες κατσαρόλες". Που δεν έχουν και εκρηκτικά, ώστε να επισύρουν ποινή 30 ετών. Να τους προσέχουμε. Είναι αδίστακτοι.

................................................................................


Ιδού και η πρόκληση...!

 

Ποια Ευρώπη;

ΤΟΥ Ι. Κ. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Thursday 28 July 2011

 

 

Νομίζω ότι λάθος χώρα διάλεξε ο Αντερς Μπρέρινγκ Μπρέιβικ για να ξεσπάσει το δολοφονικό μένος του.

Στη Νορβηγία, ας πούμε, ο πόνος από την κτηνωδία οδήγησε στη γενική κατακραυγή. Ακόμη και ο ίδιος ο πατέρας του τον έστησε στον τοίχο.

Στην Ελλάδα θα είχαν βρεθεί εφημερίδες, δημοσιογράφοι και δικηγόροι να του αναγνωρίσουν ένα σωρό ελαφρυντικά ή να ανασύρουν αναρίθμητους συμψηφισμούς.

Θα έλεγαν ότι κακώς διώκεται διότι ο άνθρωπος είναι «αντιεξουσιαστής» - και ως γνωστόν ο «αντιεξουσιαστής» είναι στη χώρα μας κάτι σαν προστατευόμενο είδος…

Θα επιχειρηματολογούσαν ότι βρίσκεται σε «μετεφηβική ηλικία» και «έλα μωρέ, το παιδί!».

Ή θα αναρωτιόντουσαν πονηρά γιατί να καταδικαστεί ο φονιάς από τη στιγμή που οι υπαίτιοι της Siemens ή του Χρηματιστηρίου δεν έχουν καταδικαστεί ακόμη.

Στη Νορβηγία επίσης κινδυνεύει να υποστεί τη μέγιστη ποινή των 21 χρόνων κάθειρξη. Περίπου δυόμισι μήνες για κάθε νεκρό, τέτοια σκληρότητα οι Νορβηγοί.

Στην Ελλάδα, αντιθέτως, όποια ποινή και να του έβαζαν θα ήταν έξω στα εννέα χρόνια - όπως ο Β. Ξηρός. Και θα είχε πάρει εν τω μεταξύ μερικές πενθήμερες άδειες για να μη στενοχωριέται στη φυλακή.

Τι να του κάνω όμως; Δεν ήξερε. Δεν ρώταγε;

Εκτός και αν δεν μπορούσε να φανταστεί ότι είναι δυνατόν να υπάρχει ευρωπαϊκή δημοκρατία στην οποία η βία, η αυτοδικία και η τρομοκρατία θεωρούνται (από ορισμένους αλλά όχι από λίγους…) κάτι σαν θεμιτή, δημόσια δραστηριότητα, η οποία οφείλει να τυγχάνει στοργής και προστασίας.

Είναι όμως η χώρα μας ευρωπαϊκή δημοκρατία; Εδώ σε θέλω κάβουρα.

Διότι όλο και περισσότερο έχω την αίσθηση ότι ο ευρωπαϊκός χαρακτήρας της Ελλάδας τεκμαίρεται από ιστορικούς ή γεωγραφικούς λόγους, προκύπτει κατ' απονομή και μόνον επειδή οι ξένοι δεν μας παρακολουθούν από κοντά.

Αν, ας πούμε, είχαν κάνει τον κόπο να εντρυφήσουν στα επιχειρήματα των πρυτάνεων και ορισμένων (δυστυχώς γι' αυτούς…) πανεπιστημιακών κατά του νομοσχεδίου για τα ΑΕΙ, είμαι βέβαιος ότι θα αναρωτιόντουσαν σε ποια ακριβώς ήπειρο βρίσκεται η Ελλάδα.

Και αν, ακόμη περισσότερο, μπορούσαν να καταγράφουν τις αιτιάσεις και τη λογική των εκάστοτε «θιγόμενων τάξεων» (από ό,τι κι αν θίγονται κάθε φορά…), είμαι βέβαιος ότι θα απορούσαν πώς συμβαίνει μια τέτοια χώρα να είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Διότι αρχίζω να πιστεύω πως στην ΟΝΕ μάς έβαλαν όχι με ψεύτικα στοιχεία αλλά με ψεύτικες εντυπώσεις. Μας πήραν για άλλους.

Νόμιζαν ότι έχουν να κάνουν με μια ευρωπαϊκή δημοκρατία. Και βρέθηκαν να έχουν φορτωθεί την τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης.

.................................................................................