[ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ] Η Ελλάδα του Ναυαρίνου
Tου ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
∆εν θα ξεχάσουµε ποτέ το έτος 2010. Όχι γιατί η πρώτη δεκαετία του αιώνα κλείνει διαφορετικά απ’ ό,τι άρχισε. Αλλά γιατί µέσα σε έναν χρόνο το νεοελληνικό όνειρο έγινε συντρίµµια. Η Ελλάδα του Μνηµονίου είναι χώρα γκρίζα και καταθλιπτική. Αφού έφαγε τα λεφτά της, τώρα άρχισε να τρώει και τα παιδιά της. Οι προσδοκίες της ευηµερίας που καλλιεργήθηκαν για πολλές δεκαετίες ήταν απλώς χίµαιρες.Ο έναςκορόιδευε τονάλλο. Οι πολιτικοί τους πολίτες, οι πολίτες τους πολιτικούς και όλοι µαζί τους κουτόφραγκους των ευρωπαϊκών ταµείων. Μέχρι τη στιγµή που το κατάλαβαν και µας έστειλαν άκλαυτους.
Το 2010 η Ελλάδα που ξέραµε εξαφανίστηκε κάτω από τις βαριές αµαρτίες και τις βαθιές ανοµίες της. Μια χώρα που έβλεπε πάντα στον εαυτό της τον Μεγαλέξανδρο και ποτέ τον Καραγκιόζη, όπως έγραψε κάποτε ο Νίκος ∆ήµου, επέστρεψε στο Ναυαρίνο: λίγο πριν την παραδώσει στην πυρά ο Ιµπραήµ του χρέους της, µπήκαν στη µέση οι Μεγάλες ∆υνάµεις. Αν η συνέχεια είναι όπως ήταν και µετά το κανονικό Ναυαρίνο, αλίµονο.
Υπάρχει µια αντινοµία στη σηµερινή κατάσταση: κανείς δεν ρώτησε τους πολίτες της για την υπαγωγή της χώρας στον διεθνή οικονοµικό έλεγχο, αλλά και κανείς δεν αµφιβάλλει ότι οι πολίτες της φέρουν σε τελευταία ανάλυση την ευθύνη. Κανείς άλλος λαός δεν είχε ποτέ τόσες ευκαιρίες και προϋποθέσεις να εδραιώσει το µέλλον του από όσες είχε η κοινοτική Ελλάδα. Σε καµιά άλλη χώρα δεν υπήρξε τόσο συµπυκνωµένη χρηµατοδότηση για ανάπτυξη. Τελικά, αυτό που έδειχνε ως λύση ήταν το πρόβληµα: οι δύο παρατάξεις που έδωσαν στη χώρα από τρεις πρωθυπουργούς η καθεµία την οδήγησαν δέσµια στους πιστωτές της.*
Το 2010 κλείνει αφήνοντας πίσω την πικρή αίσθηση ότι αυτό που άρχισε ως άνοιξη στην Γ’ Ελληνική ∆ηµοκρατία εξελίσσεται σε εφιάλτη. Για τρεις συνεχόµενες δεκαετίες, πιστεύοντας ότι προέχει η πολιτική σταθερότητα, οι Ελληνες εναπόθεταν διαδοχικά τη διαχείριση της τύχης τους σε δύο κόµµατα εξουσίας Το 2010 κάνουν ταµείο και καταλήγουν σε αυτό που έλεγε ο αµερικανός συγγραφέας Χένρι Μένκεν: «Το καθένα από τα δύο κόµµατα αφιέρωσε το µεγαλύτερο µέρος της ενέργειάς του στο να αποδείξει ότι το άλλο δεν είναι ικανό να κυβερνήσει – και τα δύο έχουν δίκιο»*.
*: οι χρωματικές υπογραμμίσεις δικές μου
............................................................................................
...-Ταυτιστήκατε με τη λαϊκή ψυχή. Το γεγονός ότι το όνομά σας συνδέεται εξ αντικειμένου με την κυβέρνηση και την πολιτική του Μνημονίου, πώς σας κάνει να αισθάνεστε;
«Ναι, αλλά είναι μόνο το όνομά μου, δεν είναι η ψυχή μου. Δεν έχω υπογράψει συμβόλαιο. Συμβόλαιο υπογράφει ο βουλευτής που βγαίνει, με τις δικές του ψήφους..."
(από τη συνέντευξη του Γιώργου Νταλάρα στη Ναταλί Χατζηαντωνίου στην "Ελευθεροτυπία", 30/12/2010)
...........................................................................................
Όραμα και Επιπλόραμα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη
από την εφημερίδα "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" (28/12/10)
Θυμήθηκα εκείνη τη γυναίκα του υπουργού Μακεδονίας-Θράκης που εγκαταστάθηκε στο Παλατάκι (στην Κρήνη) ως βασιλομήτωρ και επιπλέον ξόδεψε ένα σωρό λεφτά για ανακαίνιση του κτίσματος και χαλιά, λες και κατείχε τον χώρο κληρονομικώ δικαίω και για πάντα - αλλά δεν χάρηκε: σε μια βδομάδα σουτάρανε τον άντρα της απ’ το υπουργείο και γύρισε κι αυτή οίκαδε, στην επαρχία, στο οικογενειακό της κιτς.
Είναι αξιοθαύμαστες οι αυταπάτες που αναπτύσσει συνήθως ο άνθρωπος όταν καβαλήσει το γαϊδούρι της εξουσίας. Θωπεύει αμέσως ελπίδες αιωνιότητας, μονιμότητας, και ιδιοκτησίας. Μα, κυρά μου, ο χώρος ενός υπουργείου και ο εξοπλισμός σού δίνονται για να ασκήσεις τα καθήκοντά σου και όχι την προσωπική σου αισθητική, που κατά κανόνα είναι και κακόγουστη και επιδεικτική, όπως όλων των νεόπλουτων της πρόσκαιρης ισχύος.
Αλλά τίποτε. Το βλέπουμε να συμβαίνει συνέχεια. Παίρνουν ένα υφυπουργείο κατ’ απονομήν και κατά την έωλη (συνήθως) κρίση του εκάστοτε πρωθυπουργού ή λόγω εσωτερικών ισορροπιών και θεωρούν πως τούτο συνέβη από θεία εύνοια, αξιοσύνη ή λόγω πεπρωμένου, εφόσον η αφεντιά τους ήταν από τη μοίρα προκαθορισμένο να εξουσιάσει, να γίνει υφυπουργός, έστω και χωρίς αρμοδιότητες, όχι όμως χωρίς έπιπλα “Δρομέα” ή “Διά χειρός Βαράγκη” και τάπητες “Κόνιαλη”.
Το πρώτο που σκέφτονται είναι αυτό και όχι τα καθήκοντά τους. Είναι φανερό πως τους λείπει και κάτι άλλο, ριζικό. Η αυτονόητη γνώση της ρευστότητας της πολιτικής και το ότι, μέχρι να έλθουν τα χαλιά στο υφυπουργείο, μπορεί να έχει αλλάξει η κυβέρνηση ή να έχει φύγει η ή ο υφυπουργός που δείχνει μεγαλύτερη σπουδή για την αισθητική του γραφείου του (με τα δικά μας λεφτά, βεβαίως) και όχι για τα προβλήματα του τομέα του. Που σκέφτεται πρώτα το Επιπλόραμα και μετά το πολιτικό όραμα.
Το είδαμε να συμβαίνει πάλι με την υφυπουργό Θαλασσίων Υποθέσεων, Νήσων και Αλιείας (από τίτλους υπουργείων καλά πάμε) Ελπίδα Τσουρή, που το πρώτο που έκανε στο υφυπουργείο της ήταν να ξοδέψει, μεσούσης της κρίσεως, 60.000 ευρώ για έπιπλα και άλλα τσαμασίρια, συμβατά με το (κακό) γούστο της, λες κι εκεί δεν είναι υπουργείο, δημόσιος χώρος, αλλά του μπαμπά της το σπίτι. Είναι φανερό πως κάτι παθαίνουν οι περισσότεροι άνθρωποι, κάποιο σάλτιγκ, μόλις εισέλθουν στα δώματα της εξουσίας, την οποία, αίφνης, θεωρούν ότι θα κατέχουν διά βίου. Ματαιοδοξία, βαυκαλισμός, ψευδοαισθητική και λεζάντα. Ζούνε το όνειρό τους. Τα λαβωμένα “εγώ” ζητούν εκδίκηση.
Άντε, κυρά μου, κάνε καμιά δουλειά εκεί που σε βάλανε με τα δικά μας τα φράγκα και σεβάσου που ο κόσμος γύρω σου στενάζει. Υποφέρει. Κάνει αιματηρές θυσίες. Κρατήσου, επιτέλους! Μπάστα! Δείξε λίγο αίσθημα καθήκοντος, έχε αντίληψη του τι συμβαίνει πέριξ, που μου θες, με ξένα κόλλυβα, με τα δικά μας 60.000 ευρώ, να κάνεις το γούστο σου σε έναν χώρο που δεν είναι ιδιοκατοίκηση αλλά χώρος εργασίας, δουλειάς. Δεν προσελήφθης ως διακοσμήτρια αλλά ως πρόσκαιρη υφυπουργός.
Και μετά λέμε ότι υπάρχει σωτηρία. Όταν αυτοί οι άνθρωποι, σε τέτοια έσχατη κατάσταση, δεν έχουν αίσθηση και μέτρο, σκεφτείτε τι γινότανε πριν. Τις αυταπάτες μεγαλείου ορισμένων (που τώρα εξέπεσαν στην ανυποληψία), οι οποίοι ξόδεψαν εκατομμύρια λες και τα υπουργεία ήταν οι γκαρσονιέρες τους. Και τώρα ήρθαν κάποιοι επόμενοι να βελτιώσουν την αισθητική ακόμη περισσότερο.
Αλλά τίποτε. Το βλέπουμε να συμβαίνει συνέχεια. Παίρνουν ένα υφυπουργείο κατ’ απονομήν και κατά την έωλη (συνήθως) κρίση του εκάστοτε πρωθυπουργού ή λόγω εσωτερικών ισορροπιών και θεωρούν πως τούτο συνέβη από θεία εύνοια, αξιοσύνη ή λόγω πεπρωμένου, εφόσον η αφεντιά τους ήταν από τη μοίρα προκαθορισμένο να εξουσιάσει, να γίνει υφυπουργός, έστω και χωρίς αρμοδιότητες, όχι όμως χωρίς έπιπλα “Δρομέα” ή “Διά χειρός Βαράγκη” και τάπητες “Κόνιαλη”.
Το πρώτο που σκέφτονται είναι αυτό και όχι τα καθήκοντά τους. Είναι φανερό πως τους λείπει και κάτι άλλο, ριζικό. Η αυτονόητη γνώση της ρευστότητας της πολιτικής και το ότι, μέχρι να έλθουν τα χαλιά στο υφυπουργείο, μπορεί να έχει αλλάξει η κυβέρνηση ή να έχει φύγει η ή ο υφυπουργός που δείχνει μεγαλύτερη σπουδή για την αισθητική του γραφείου του (με τα δικά μας λεφτά, βεβαίως) και όχι για τα προβλήματα του τομέα του. Που σκέφτεται πρώτα το Επιπλόραμα και μετά το πολιτικό όραμα.
Το είδαμε να συμβαίνει πάλι με την υφυπουργό Θαλασσίων Υποθέσεων, Νήσων και Αλιείας (από τίτλους υπουργείων καλά πάμε) Ελπίδα Τσουρή, που το πρώτο που έκανε στο υφυπουργείο της ήταν να ξοδέψει, μεσούσης της κρίσεως, 60.000 ευρώ για έπιπλα και άλλα τσαμασίρια, συμβατά με το (κακό) γούστο της, λες κι εκεί δεν είναι υπουργείο, δημόσιος χώρος, αλλά του μπαμπά της το σπίτι. Είναι φανερό πως κάτι παθαίνουν οι περισσότεροι άνθρωποι, κάποιο σάλτιγκ, μόλις εισέλθουν στα δώματα της εξουσίας, την οποία, αίφνης, θεωρούν ότι θα κατέχουν διά βίου. Ματαιοδοξία, βαυκαλισμός, ψευδοαισθητική και λεζάντα. Ζούνε το όνειρό τους. Τα λαβωμένα “εγώ” ζητούν εκδίκηση.
Άντε, κυρά μου, κάνε καμιά δουλειά εκεί που σε βάλανε με τα δικά μας τα φράγκα και σεβάσου που ο κόσμος γύρω σου στενάζει. Υποφέρει. Κάνει αιματηρές θυσίες. Κρατήσου, επιτέλους! Μπάστα! Δείξε λίγο αίσθημα καθήκοντος, έχε αντίληψη του τι συμβαίνει πέριξ, που μου θες, με ξένα κόλλυβα, με τα δικά μας 60.000 ευρώ, να κάνεις το γούστο σου σε έναν χώρο που δεν είναι ιδιοκατοίκηση αλλά χώρος εργασίας, δουλειάς. Δεν προσελήφθης ως διακοσμήτρια αλλά ως πρόσκαιρη υφυπουργός.
Και μετά λέμε ότι υπάρχει σωτηρία. Όταν αυτοί οι άνθρωποι, σε τέτοια έσχατη κατάσταση, δεν έχουν αίσθηση και μέτρο, σκεφτείτε τι γινότανε πριν. Τις αυταπάτες μεγαλείου ορισμένων (που τώρα εξέπεσαν στην ανυποληψία), οι οποίοι ξόδεψαν εκατομμύρια λες και τα υπουργεία ήταν οι γκαρσονιέρες τους. Και τώρα ήρθαν κάποιοι επόμενοι να βελτιώσουν την αισθητική ακόμη περισσότερο.
