"Στα χάη μου" όλο και πιο κοντά...

[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ] Είµαστε όλοι Κινέζοι

Του Μιχάλη Τσιντσίνη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 30 Σεπτεμβρίου 2010 (από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ")

ΤΟ ΚΟΜΜΑ τις επόµενες ηµέρες θα συγκαλέσει την ετήσια σύνοδο των ηγετικών στελεχών του. Κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς. Κανείς δεν ξέρει πού. Θα εκδοθεί, όπως πάντα, ένα λακωνικό ανακοινωθέν. Θα πέσουν πάνω του θινκ τανκς, αναλυταράδες και σινολόγοι για να αποκρυπτογραφήσουν τις µύχιες βουλές του Κόµµατος.

Το Κόµµα, ναι, άνοιξε τη χώρα στον κόσµο της αγοράς. Μετοχοποίησε τις µεγάλες επιχειρήσεις – τους «εθνικούς πρωταθλητές» – διατηρώντας τες ταυτόχρονα υπό τον έλεγχό του.

Ξηλώνει, όποτε το καλεί το... λαϊκό συµφέρον, τις διοικήσεις τους.

Υπενθυµίζει στους υψηλόβαθµους υπαλλήλους ότι η εξουσία εκπορεύεται και ασκείται ελέω του Κόµµατος.

Το Κόµµα αριθµεί 78 εκατοµµύρια µέλη. Κι ένα από αυτά – ένας σύντροφος που πρόκοψε – φτάνει το Σάββατο στην Αθήνα φορτωµένος µε χιλιάδες υποσχέσεις. Ο Γουέν Τζιαµπάο, νούµερο τρία στην ιλιγγιώδη γραφειοκρατία της Κίνας, θα παραστήσει την ελπίδα της εισαγόµενης ανάπτυξης. Θα έρθει ως ολόσωµο γιουάν στη χειµαζόµενη Ελλάδα.

Οι Κινέζοι είναι κάτι παραπάνω από φίλοι µας. Είναι συγγενείς µας.

Ακολούθησαν κι ακολουθούν τον δρόµο της ελεύθερης αγοράς, µασκαρεύοντας την κοινωνία µε ολίγα ψιµύθια αστικής δηµοκρατίας: Ολα είναι ελεύθερα (αν τα ελέγχει το κράτος και οι µανδαρίνοι του). Ολα είναι εφικτά (αν λαδωθεί το κηφηναριό). Ολοι είναι ίσοι (αν τους εγκρίνει το Κόµµα). Ηµασταν Κινέζοι πολύ πριν η Κίνα ανακαλύψει τον καπιταλισµό χωρίς ελευθερία. Ισως γι’ αυτό δεξιωνόµαστε µε τόση προθυµία – όχι η πολιτική ηγεσία, αλλά η κοινωνία – τους επενδυτές από το Πεκίνο. Αν η Cosco ήταν εταιρεία αµερικανική, η λάµψη από τις αστερόεσσες που θα καίγονταν στην Αθήνα, οι κραυγές για τους «αδίστακτους ιµπεριαλιστές» θα έφταναν µέχρι τη Σαγκάη. Και βάλε.

Οµως οι Κινέζοι είναι δικοί µας, γιατί αναπτύσσονται ελληνοπρεπώς: λαίµαργα, άνισα, κρατικιστικά. Η διαφορά µας µε την Κίνα είναι κυρίως διαφορά κλίµακας: Εκεί µπορεί πεντακόσια εκατοµµύρια εργατικά χέρια να θυσιαστούν στον Λεβιάθαν της ανάπτυξης. Εδώ «φάγαµε» περισσότερα απ’ όσα είχαµε – και τα φάγαµε όλοι µαζί… Τι νόηµα έχουν όλα αυτά; Θα πει «όχι» στις επενδύσεις ο ρακένδυτος; Θα ωφελούσε τη χώρα του Μνηµονίου ν’ αρχίσει τάχα µου να ηθικολογεί για τη δηµοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώµατα στα µούτρα του επίδοξου ευεργέτη της;

Οχι. Η ανάγκη επιβάλλει να κάνουµε τον Κινέζο. 

Η αγάπη δεν είναι αρρώστια... μια εξομολόγηση και οι καλύτεροι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου

«Σας γράφω γιατί είµαι άρρωστη...»

Του Γκαζµέντ Καπλάνι

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 28 Σεπτεμβρίου 2010 (εφημ."TA ΝΕΑ")

Κυριακή πρωί και ανοίγω τα e-mails µου. 

Βρίσκω ένα µήνυµα από µια αναγνώστρια: «Με λένε Αννα Λ. Σας γράφω γιατί είµαι άρρωστη. Πάσχω από ρατσισµό. Προσπάθησα να αντισταθώ, αλλά στο τέλος κόλλησα… Ο Θεός ή καλύτερα η µοίρα µού έπαιξε ένα πολύ περίεργο παιχνίδι. Αγάπησα και αγαπώ πολύ έναν Αλβανό. Τον ερωτεύτηκα από την αρχή. Πάντα όµως απωθούσα από τη σκέψη µου την καταγωγή του. Την απωθούσα µε βία. 

Δεν χώραγε αυτή η λέξη στο µυαλό µου... Τον αγαπώ και όµως φοβάµαι. Φοβάµαι γιατί ενώ εγώ έχω συνειδητοποιήσει ότι νοσώ και προσπαθώ να θεραπευτώ, ζω σε ένα νοσηρό περιβάλλον. Κανένας από τους δικούς µου δεν αποδέχτηκε ποτέ αυτή τη σχέση. Δεν άντεχα να κλείνω την πόρτα και να ακούω πίσω µου ψιθύρους. Μια µέρα ένιωσα θυµό µε εκείνον. Του είπα ότι προτιµώ να είµαι µε τον χειρότερο Ελληνα αρκεί να ακούω να µιλάει µόνο ελληνικά. 

Τον έχασα... Συνειδητοποίησα τότε ότι η αρρώστια µου µε έκανε να διώξω από κοντά µου τη µοναδική ύπαρξη που µου δόθηκε ποτέ εξ ολοκλήρου και χωρίς όρους. Ηµουν ανίκανη να τον κρατήσω κοντά µου και πλήγωσα ανεπανόρθωτα την αξιοπρέπειά του. Ενιωσα τόσο µικρή και τιποτένια. Και από τότε θέλω να γιατρευτώ. Είναι µαράζι αυτό που νιώθω... Εχω σκεφτεί ότι ο µοναδικός δρόµος για να είµαι µαζί του είναι αυτός της ξενιτιάς. Μόνο αν αντιµετωπιστούµε από τους άλλους και οι δυο ως ξένοι µπορεί να ζήσουµε µαζί. Ποτέ εδώ. Ποτέ κοντά στους δικούς µου... Φοβάµαι ότι τα παιδιά µας θα αντιµετωπίζονται ως υβρίδια, ως όντα συγκεχυµένης ταυτότητας. Γι’ αυτό νοµίζω ότι η µοναδική διέξοδος είναι η ξενιτιά…». 

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το µήνυµα. Τόσο λυπηµένο µια τόσο όµορφη µέρα. Σκέπτοµαι και ξανασκέπτοµαι να απαντήσω, αλλά τι να πω; Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω και διαβάζω τέτοιες ιστορίες. Είναι η πρώτη φορά παρ’ όλα αυτά που συγκλονίζοµαι τόσο πολύ. 

Σκέπτοµαι πως εµείς οι άνθρωποι κάνουµε το παν ώστε να κάνουµε τη ζωή µας πιο δύσκολη και δυστυχισµένη από όσο είναι. Γιατί θεωρώ δυστυχισµένη µια οικογένεια ή µια κοινωνία που επιβάλλει στα «µέλη» της να ερωτεύονται ή να παντρεύονται µε βάση την καταγωγή, την ιδεολογία ή τη θρησκεία. Κάνει δυστυχισµένη και δηλητηριάζει τη δική της ζωή και όσων έρχονται σε επαφή µαζί της. Πόσες και πόσες ερωτικές ιστορίες έµειναν ηµιτελείς ή είχαν τραγική κατάληξη γιατί η πίεση του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος ήταν αφόρητη; Εχω δει ανθρώπους να καταστρέφονται, να χάνονται, ψυχικά και κυριολεκτικά. Είναι µια πραγµατικότητα αόρατη, που την κρατάµε κρυφή, που σπάνια µιλάµε γι’ αυτήν. Ενας λόγος παραπάνω για να θαυµάζω το θάρρος της Αννας. Το µόνο που µπορώ να της πω είναι η ευχή να αντέξει και να ακολουθήσει την ατοµική της επιλογή. Κάποτε, θα πρέπει να µη συµβιβαστούµε µε τη δυστυχία των άλλων, ακόµα και δικών µας αγαπηµένων ανθρώπων που δεν επιλέξαµε, ώστε να µην κάνουµε δυστυχισµένη τη δική µας ζωή και όσων επιλέξαµε να αγαπάµε. Είναι κάτι που απαιτεί θάρρος µεγάλο και ψυχικό σθένος. Γυναίκες σαν την Αννα είναι οι αόρατες ηρωίδες που κάνουν τις κοινωνίες µας λίγο λιγότερο ξενέρωτες, λίγο περισσότερο ανθρώπινες…

LΙΝΚ: http://gazikapllani.blogspot.com-

Απ' τα κουμπάκια ανάμεσα

Στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική Νίκος Κυπουργός

Αργά, η αγάπη
τρυπώνει λαβώνει σα σπαθί
γοργα κυλάει στο βλέμμα στο αίμα στο φιλί

Tι κι αν σε κάστρο απάτητο ο άνθρωπος το νου διπλά κλειδώνει
με βήμα αλαφροπάτητο η αγάπη του, σαν άνοιξη ζυγώνει

Aργά, η αγάπη
τρυπώνει λαβώνει σα σπαθί
γοργα κυλάει στο βλέμμα στο αίμα στο φιλί

Tι κι αν φορείς πουκάμισο
που ως το λαιμό, που ως το λαιμό κουμπώνει
απ' τα κουμπάκια ανάμεσα
ο έρωτας, ο έρωτας τρυπωνει...

Από την "Ελευθεροτυπία" (27/9/2010) έτσι με τη σειρά που διαβάστηκαν, έτσι με τη σειρά που μας έσπρωξαν στη λύπη... Κι ένα αγαπημένο τραγούδι σε α' και β' εκτέλεση με τον Johny Cash και τον Nick Cave, αντίστοιχα - παρηγοριά της ημέρας και της νύχτας.

 Ο Κύριος Χρήστος

Ο ΚΥΡ Χρήστος έπαιρνε τα πόδια του κάθε πρωί, χειμώνα-καλοκαίρι, και με το ίδιο ήρεμο ύφος κατηφόριζε την Καισαριανή, διέσχιζε το Παγκράτι και έβγαινε απέναντι από το ποτάμι, που σήμερα λέγεται Μιχαλακοπούλου και Β. Κωνσταντίνου και παλιότερα Ιλισός.

ΣΤΗΝ αντίπερα όχθη του ανηφόριζε προς το κέντρο και αφού πέρναγε μέσα από το Κολωνάκι εμφανιζόταν στο Σύνταγμα και τη γύρω περιοχή πουλώντας την πραμάτεια του, με τον ευγενικό και ήπιο τρόπο, που έχει καθένας, ο οποίος όχι απλώς ξέρει τη δουλειά του, αλλά ξέρει να σέβεται τη δουλειά του και τους πελάτες του.

Ο ΚΥΡ Χρήστος, ίσως ο πιο διάσημος λαχειοπώλης της Αθήνας, αφού περπάτησε χιλιάδες χιλιόμετρα για να προικίσει τις τρεις του κόρες και να τις σπουδάσει, άφησε την τελευταία του πνοή στο πεζοδρόμιο της οδού Σόλωνος, χτυπημένος αλύπητα από κλέφτες, που του πήραν τα λαχεία και τις εισπράξεις της ημέρας. Την Τετάρτη το βράδυ.

Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ δεν έγινε στον δρόμο. Εκεί κατέληξε ο κυρ Χρήστος αβοήθητος από άλλους συνανθρώπους -αν και η λέξη είναι πολύ κολακευτική γι' αυτούς- αφού κατέβηκε αιμόφυρτος από ένα δημόσιο λεωφορείο. Ενα από τα δημόσια λεωφορεία, όπου πολύ συχνά οι οδηγοί εξασκούν όλη τη γενναιότητά τους για να πουλήσουν εξουσία σε γέρους, ξένους, κυριούλες που πάνε στη δουλειά τους και λογής λογής μεταφερόμενους.

ΛΟΤΕ προσπερνώντας επιδεικτικά μια στάση, άλλοτε κρατώντας κλειστή μια πόρτα, άλλοτε οδηγώντας με ταχύτητες και φρένα ενός ράλι, άλλοτε αναιδείς στα παράπονα και τις υποδείξεις των επιβατών. Καλυπτόμενοι πάντα πίσω από την εξουσία του τιμονιού και την ασυλία που απολαμβάνουν από την εταιρεία -ο Θεός να την κάνει- για οποιαδήποτε καταγγελία. Και υπάρχουν πάμπολλες.

Σ' ΕΝΑ τέτοιο δημόσιο λεωφορείο δάρθηκε ανελέητα και ληστεύτηκε ο κυρ Χρήστος, χωρίς κανένας από τους λίγους επιβάτες και ο οδηγός να τον βοηθήσουν. Πώς άνοιξαν οι πόρτες και κατέβηκαν οι ληστές, πώς άνοιξε η πόρτα και σύρθηκε έξω αβοήθητος εκείνος, μάλλον δεν θα το μάθουμε. Θα πάει στα ψιλά.

ΕΚΕΙΝΟ που μαθαίνουμε την κάθε μέρα δεν είναι η βία που πυκνώνει γύρω μας. Αυτή υπάρχει ήδη από τον Κάιν. Το ανατριχιαστικό είναι ο εαυτούλης που θριαμβεύει όλο και πιο συχνά, όλο και πιο αυτονόητα, όλο και πιο επιθετικά με την απαίτηση να υπάρχει και να νικάει. Η απαίτηση δεν είναι πια η αυτοθυσία και η συνύπαρξη. Η απαίτηση είναι να σώσουμε το τομαράκι μας.

ΟΛΟΙ -ή οι λίγοι- αυτοί οι άνθρωποι, που έβλεπαν τον κυρ Χρήστο να δέρνεται, να ληστεύεται και μείναν βουβοί μάρτυρες αυτού του εγκλήματος, θα δικαιολογηθούν αυτομάτως από το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού. «Να πάνε να σκοτωθούν μ' αυτούς τους αλήτες που είχαν μπροστά τους; Τρελός είσαι; Εχεις έρθει στη θέση τους;».

ΕΧΩ έρθει. Και έχουμε έρθει πολλοί, όχι μόνο με κλεφτρόνια και περιθώριο, αλλά και με τραμπούκους, με οπλοφόρους, με ασφαλίτες, με τσαμπουκάδες. Για να μην πούμε ότι δεν είμαστε αυτό που πιστεύαμε. Κυρίως, για να μη γυρίσουμε σπίτι ή στο μαγαζί ή στον καθρέφτη μιας τουαλέτας, να δούμε τη φάτσα μας και να πούμε «φτου σου ρε κλάνια». Για να μην ξεφτιλιστούμε στον εαυτό μας τον ίδιο.

ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ότι οι γενναίοι που βρέθηκαν μάρτυρες στις τελευταίες στιγμές του κυρ Χρήστου θα γύρισαν σπίτι, και στον καθρέφτη του σπιτιού τους θα είπαν με τη μισοκακόμοιρη φωνή, που γαλουχεί πια το πιο μεγάλο κομμάτι της χώρας:

«Μπράβο ρε μάγκα. Την έβγαλες κι απόψε».

ΚΥΡ Χρήστο, σε ποιους φώναζες μέσα στο λεωφορείο να σε βοηθήσουν;

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ

Ανίατη κατάθλιψη παρά το... Ελντοράντο

Της ΝΤΟΡΑΣ ΝΤΑΪΛΙΑΝΑ

Τοπίο στην πυκνή, γκρίζα ομίχλη.

Είναι το πολιτικό σκηνικό που προβάλλει ολόγυρα και μπροστά μας, οδεύοντας στην καρδιά του φθινοπώρου και σ' ένα χειμώνα που προμηνύεται βαρύτερος -πολιτικά- από κάθε άλλη φορά, τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς:

Η κατάθλιψη στην οποία έχει περιπέσει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών τείνει να καταστεί ανίατη. Αναδεικνύεται δε εναργέστερα, όσο οι όποιες ψευδαισθήσεις της θερινής ραστώνης εξαφανίζονται για να δώσουν τη θέση τους στα πολλά και δύσκολα προβλήματα της καθημερινότητας, που επιτείνονται από τις νέες παραγγελιές της τρόικας για πρόσθετα μέτρα. Αυτά, την ώρα που στα σπίτια όλων καταφθάνουν τα ποικιλώνυμα «μπουγιουρντί» με τα οποία χιλιάδες μισθοσυντήρητοι και χαμηλοσυνταξιούχοι καλούνται να περάσουν από το ταμείο της εφορίας ή της τράπεζας προκειμένου να καταθέσουν τα ρέστα που δεν έχουν πια. Την ίδια στιγμή, ανίκανη η κυβέρνηση να μαζέψει τα εκατομμύρια της φοροδιαφυγής, της φοροκλοπής και της απάτης, μέσω των οποίων άδειασαν τα δημόσια ταμεία και έφεραν τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, καταφεύγει στην επιβράβευση -για άλλη μια φορά- των μεν αετονύχηδων με την περίφημη περαίωση των ανέλεγκτων υποθέσεων, των δε συνεπών φορολογούμενων με το βραβείο της ανοιχτής παλάμης. Προς δόξαν των ελεγκτών του ΣΔΟΕ και των φρουρών της Δικαιοσύνης οι οποίοι, ενώ συλλαμβάνουν επ' αυτοφώρω παρανομούντες τους κυνηγούς, υποτίθεται, των φοροφυγάδων, τους αφήνουν ελεύθερους.

Τα πετροδόλαρα και η στρατηγική της χώρας του Μάο να διεισδύσει στη Δύση, με τη μετατροπή της Ελλάδας σε αδελφό λιμάνι της Σανγκάης στην Ευρώπη και προπύργιο της οικονομικής της επέκτασης στη γηραιά ήπειρο -κατά πώς ευελπιστεί η ελληνική κυβέρνηση- τείνουν να καταστούν το νέο μας... όραμα. Οραμα και απαντοχή, για να βγούμε από την ύφεση, να απαλλαγούμε από το Μνημόνιο της τρόικας, να ξαναγίνουμε ελκυστικοί στους ξένους επενδυτές, να μπουν μπροστά οι μηχανές της ανάπτυξης.

Επιχειρεί ο Γ. Παπανδρέου να αναδείξει με τον τρόπο αυτό κάποια ξέφωτα, σκιαγραφώντας αμυδρά αισιόδοξες πινελιές, που όμως φαίνονται μακρινές και δύσκολα προσελκύουν το ενδιαφέρον των πολιτών. Ακούγονται ευχάριστα, ασφαλώς, οι προσπάθειες που, αν ευδοκιμήσουν, μπορούν να δημιουργήσουν, σε συνδυασμό με άλλες πρωτοβουλίες, τις προϋποθέσεις να αποφύγουμε τη χρεοκοπία. Αν και η λέξη μνημόνιο που συνοδεύει τη συνεργασία Ελλάδος-Κατάρ είναι τόσο αρνητικά φορτισμένη ώστε κάνει τους πολίτες ιδιαίτερα επιφυλακτικούς, ακόμα και όταν πρόκειται για εισροή ξένων αναπτυξιακών κεφαλαίων. Άλλωστε και το επαχθές Μνημόνιο με την τρόικα στο όνομα της εισροής κάποιων δισ. ευρώ υπογράφτηκε. Οπως όμως είπε και ο πρωθυπουργός «ένας επενδυτής θέλει να πιάσουν τόπο τα λεφτά του». Και το ερώτημα που τίθεται είναι ποιου επιπέδου... εκπτώσεις θα ζητηθούν από την ελληνική πλευρά, ώστε να καταστούν ευκαιρίες για τη χώρα μας και ταυτόχρονα για τα αραβικά κεφάλαια και να ευδοκιμήσουν οι πολυδιαφημισμένες συνεργασίες. Ελπίζουμε, οι ευκαιρίες να μην ισοδυναμούν με τη μετατροπή του Ελληνικού σε Ελντοράντο του τζόγου.

Και μέσα σ' όλα αυτά, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποστηρίζει ότι έχει το μαγικό ραβδί ώστε, αν ο ελληνικός λαός ξεχάσει πού τον κατάντησε η πεντάχρονη διακυβέρνηση του προκατόχου του Κ. Καραμανλή και τον κάνει πρωθυπουργό, θα μηδενίσει το έλλειμμα μέσα στο 2011 και μάλιστα, επιστρέφοντάς του όσα του πήρε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αντί δηλαδή να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για λογαριασμό της Ν.Δ., τον δουλεύει κιόλας. Και μάλιστα ποικιλοτρόπως, αφού την ώρα που συγκαλύπτει όλα τα σκάνδαλα, ισχυρίζεται ότι στο όνομα της διαφάνειας αυτομαστιγώθηκε. Η αλήθεια είναι ότι ο Αντ. Σαμαράς αυτομαστιγώνεται κάθε φορά που το κόμμα του μιλάει για σκευωρία του ΠΑΣΟΚ και προσφέρει ασπίδα σωτηρίας στον τέως πρωθυπουργό και τα πεπραγμένα του, που καταδικάστηκαν από τον ελληνικό λαό.

---

Η γενιά μου

Του ΗΛΙΑ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΥ

Δεν ξέρω αν ωφελεί να λέει κανείς τη γνώμη του σε μια τόσο αδιέξοδη και μπερδεμένη εποχή.

Εχω την αίσθηση πως τα λόγια μας τα παίρνει ο αέρας και χάνονται μέσα στις καθημερινές φλυαρίες των πολιτικών και του πλήθους. Ισως είναι πιο φρόνιμο, αυτό που έχει κάποιος να πει, να το λέει όσο καλύτερα μπορεί μέσα από το έργο του, και στα υπόλοιπα να σιωπά. Στην αντίθετη περίπτωση, όποιος αποφασίζει να μιλήσει, να μην ξεχνά ότι για να πάρουν τα λόγια του το ίδιο βάρος με το έργο του, θα πρέπει να προσμετρώνται μαζί το ήθος και η ποιότητά του.

Δύσκολα πράγματα, αν αναλογιστούμε ότι αρκετοί από εμάς, περιώνυμοι αοιδοί και κάθε λογής καλλιτέχνες, στην πορεία προς τη δόξα και το χρήμα, θέρισαν του κόσμου τις κρατικές επιχορηγήσεις. Δεν γενικεύω. Αλλά, δυστυχώς, το βύθισμα στα σκοτάδια της παρακμής τράβηξε μέσα του πολλούς ανθρώπους του λεγόμενου «καλλιτεχνικού - πνευματικού χώρου». Γιατί ο τόπος τώρα έχει ανάγκη τις καθαρές και διαφορετικές φωνές.

Ανήκω σε μια γενιά που έζησε στο μεταίχμιο δύο κόσμων: του παλιού, που με μικρές βελτιώσεις ξεδιπλωνόταν σχεδόν ίδιος εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια, τον οποίον γνωρίσαμε στην πρώτη μας νιότη, και του νεότερου, με τις κοσμογονικές ανατροπές και προόδους σε τεχνολογία, πληροφορική και επικοινωνία, που μας αντάμωσε στα χρόνια του '80 και εξελίσσεται με εκρηκτικό τρόπο.

Εδώ, κατά τη γνώμη μου, οφείλεται η μεγάλη μας σύγχυση, η οποία αποτυπώθηκε σε όλο της το μεγαλείο όταν άρχισαν να έρχονται τα ευρωπαϊκά κονδύλια και να ζούμε την ψευδαίσθηση της ευμάρειας.

Προέρχομαι από μια αντιφατική και αινιγματική γενιά, στερημένη από τη φτώχεια, ταλαιπωρημένη από τους πολιτικούς φανατισμούς και τραυματισμένη από το δικτατορικό καθεστώς. Εν τούτοις, καλλιέργησε στα πρώιμα χρόνια της αληθινά οράματα, ιδέες και ευαισθησίες για το μέλλον και την προκοπή του τόπου.

Δεν μπόρεσε, όμως, να ισορροπήσει μέσα της αρμονικά το παλιό με το καινούργιο, και από εδώ αρχίζει ο κατήφορος: η αποδόμηση αρχών και η πλήρης ανατροπή του αξιακού και αισθητικού κώδικα. Εγκατέλειψε η γενιά μου όλον τον συναισθηματικό πλούτο και τον ρομαντισμό του παρελθόντος, ασπαζόμενη χωρίς όρια την «ιδεολογία» του χρήματος (για την απόκτηση του οποίου επιτρέπονται όλα τα μέσα) και του άκρατου καταναλωτισμού, δίνοντας έτσι το χειρότερο παράδειγμα στις νεότερες ηλικίες.

Δεν κράτησε ούτε κάποια στοιχειώδη ποιοτικά χαρακτηριστικά της νεότητάς της. Οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, αυτοί που διαχειρίστηκαν εξουσία και δημόσιο χρήμα, υπήρξαν όχι μόνον ανεπαρκείς, αλλά αρκετοί εξ αυτών επέδειξαν μειωμένο ήθος, στέλνοντας τα πιο αρνητικά σινιάλα στην ελληνική κοινωνία. Με την εμπλοκή των παιδιών της ηλικίας μου στα δημόσια και ιδιωτικά πράγματα, που σήμερα κρατούν τα σκήπτρα σε όλες τις δράσεις της ελληνικής κοινωνίας, προέκυψαν τα πιο αποκρουστικά και απαίσια φαινόμενα σήψης.

Σε αυτό το απύθμενο χάος, ούτε η τέχνη ούτε ο πολιτισμός ούτε η παράδοση ούτε οι αρχές και το ήθος έχουν καμιά σημασία. Ολα ακυρώνονται, μέσα στη νεοπλουτίστικη βαρβαρότητα.

Αν εξαιρέσω αυτούς που πρέπει να εξαιρέσω, οι οποίοι αποτελούν την άλλη πλευρά όλων αυτών που περιέγραψα, γιατί δεν θέλω να αδικήσω όλους τους λίγο-πολύ συνομήλικούς μου, πρέπει να πω: δυστυχώς, αυτή είναι η ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ.

Δήμαρχο καλό βρίσκεις, αλλά στην... Ανδαλουσία

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ

«Πολλοί αγρότες στις κολλεκτίβες ήταν αγράμματοι. Είχαν όμως πίστη, πρακτική κοινή λογική, πνεύμα θυσίας και θέληση να δημιουργήσουν ένα καινούργιο κόσμο...»

ΓΚΑΣΤΟΝ ΛΕΒΑΛ «Ούτε Φράνκο, ούτε Στάλιν»

Σαν εξωγήινο αντιμετώπιζαν τον καλεσμένο στην εκπομή τους (15-9-10 MEGA) ο Δ. Καμπουράκης και ο Γ. Οικονομέας. Σαν να 'θελαν να τον αγγίξουν με το δάχτυλο για να διαπιστώσουν ότι είναι αληθινός. Και δεν είχαν άδικο, με τόσα πρωτάκουστα που έλεγε για το χωριό του στην Ανδαλουσία -μια αδιανόητη στην εποχή μας όαση ελευθεριακής κοινωνίας, μέσα στην παγκοσμιοποιημένη ζούγκλα του πιο βάρβαρου καπιταλισμού. Μια αυτόνομη κομμούνα.

Με αδιόρατο χαμόγελο και καθαρά μάτια ο γκριζομάλλης και γενειοφόρος Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, καθηγητής της Ιστορίας, εκλέγεται συνεχώς τα τελευταία 30 χρόνια και με ποσοστό περί το 75% δήμαρχος στο μεγαλοχώρι (με 2.700 κατοίκους) Μαριναλέντα, όπου: η καλλιεργούμενη γη, τα εργοστάσια και τα σπίτια ανήκουν στον δήμο. Κάθε φαμίλια πληρώνει συμβολικό ενοίκιο 15 ευρώ το μήνα. Ολοι ανεξαιρέτως οι εργαζόμενοι, για 6,5 ώρες την ημέρα, παίρνουν 47 ευρώ μεροκάματο (περί τα 1.200 ευρώ το μήνα) είτε στα χωράφια είτε στα εργοστάσια είτε στις υπηρεσίες, και το ίδιο ο διευθυντής και ο δήμαρχος με τον ανειδίκευτο εργάτη. Σχολεία, γήπεδα και ιατρεία είναι του δήμου. Υπάρχει εκκλησία για τους ελάχιστους πιστούς, αλλά όχι και ιερείς («Δόξα τω Θεώ, δεν έχουμε ούτε έναν παπά...», είπε γελώντας ο δήμαρχος). Δεν υπάρχουν αστυνομία, δικαστήρια και κρατητήρια -με μηδενική βεβαίως εγκληματικότητα. Ενας μόνο αιρετός λαϊκός δικαστής αντιμετωπίζει παραβατικές συμπεριφορές χωρίς ποινές και τις προσωπικές διαφορές με νουθεσίες. Μοναδικό κέντρο αποφάσεων για όλα οι γενικές συνελεύσεις, τακτικές και έκτακτες.

Εξανέστη ο Καμπουράκης:

«Δηλαδή, κύριε δήμαρχε, δεν μπορώ να έχω δικά μου δυο- τρία σπίτια να τ' αγοράζω και να τα πουλάω; Τι σόι ελευθερία είναι αυτή;».

«Οχι, δεν μπορείτε. Η κατοικία είναι δικαίωμα. Οχι εμπόρευμα ή επιχείρηση. Και δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς οικονομική δημοκρατία, δηλαδή ισότητα».

Πιο πονηρός ο Οικονομέας:

«Μας κουφάνατε με όλα αυτά τα απίστευτα θαύματα. Δεν μπορεί, κάτι κρύβετε! Οπως έκρυβε πολλά και η Σοβιετική Ενωση, που την έχετε, προφανώς, πρότυπο».

«Το καθεστώς στη Σοβ. Ενωση ήταν κρατικός καπιταλισμός» το ξέκοψε, με μια μονοκοντυλιά, ο καταφανώς αντιεξουσιαστής δήμαρχος.

Με τόση ασχετοσύνη και κόντρα τον αδυσώπητο τηλεοπτικό χρόνο, άντε να εξηγήσει ο παράξενος δήμαρχος ποια πρότυπα έχει η κολεκτίβα της Μαριναλέντα και πως δεν ήρθε ξαφνικά ουρανοκατέβατη.

Είχε, πάντως, την άνεση να μιλήσει στο τριήμερο φεστιβάλ των αντιεξουσιαστών της Θεσσαλονίκης για την Αμεση Δημοκρατία και σε ολονύκτιες συζητήσεις στην Αθήνα, με τους ανήσυχους νέους της Πετρούπολης και τα διψασμένα παιδιά των Εξαρχείων:

* Για τους σκληρούς αγώνες 12 χρόνων (γενικές απεργίες, πορείες, συγκρούσεις με την κρατική καταστολή και τους μπράβους των γαιοκτημόνων, καταλήψεις, απεργίες πείνας κ.ά.) που έφεραν τη νίκη: αναγκάστηκαν το κράτος και ο τοπικός γαιοκτήμονας να παραχωρήσουν στον δήμο τη νομή της αγροτικής γης -κι έτσι μπήκαν οι βάσεις της κολεκτίβας. «Δεν θέλουν να δώσουν την ιδιοκτησία, αλλά κι εμείς δεν τη θέλουμε. Η γη δεν ανήκει σε κανένα. Την κληρονομούμε από τους προγόνους μας, την καλλιεργούμε και οφείλουμε να την παραδώσουμε στα παιδιά μας βελτιωμένη» («Αυγή» 19-9-10).

* Για την άσβεστη στο συλλογικό υποσυνείδητο ιστορική μνήμη: παράδοση ενάμιση αιώνα σχεδόν έχουν οι κομμούνες και οι κολεκτίβες στην Ισπανία, με τους αναρχικούς να πρωτοστατούν. Αποτέλεσαν την πεμπτουσία της Ισπανικής Επανάστασης (1936-38), καθώς οργανώθηκαν και εκατοντάδες από τους αγρότες και τους εργάτες στην Καταλονία, την Ανδαλουσία, την Αραγόνα, τη Λεβάντε και την Καστίλη. Καταπολεμήθηκε άγρια από το μεγάλο κεφάλαιο, την καθολική Εκκλησία και από όλα τα πολιτικά κόμματα- και πιο λυσσαλέα από τους φαλαγγίτες του Φράνκο και τους σταλινικούς κομμουνιστές.

* Για την έμπρακτη απόδειξη ότι (όχι στο απώτερο μέλλον, αλλά εδώ και τώρα) «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Στην Ανδαλουσία, που μαστίζεται από την ανεργία και την ανέχεια (το 2% των γαιοκτημόνων κατέχει το 50% της καλλιεργήσιμης γης, τρία εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας), στην πραγματική όαση της Μαριναλέντα «δεν υπάρχει ανισότητα, δεν έχουμε ανεργία, δεν μας εκμεταλλεύονται οι γαιοκτήμονες, ο πλούτος που παράγουμε επιστρέφει στον εργάτη...».

Δεν είναι αφελής ο δήμαρχος Γκορντίγιο για να ονειρεύεται ότι Μαριναλέντα μπορούν να ξεφυτρώσουν ξαφνικά παντού στον κόσμο. Τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας για μια ελευθεριακή κοινωνική οργάνωση υπερασπίστηκε με ιδιαίτερο πάθος στον τόπο όπου γεννήθηκε η αθηναϊκή δημοκρατία: αυτοδιεύθυνση, αποκέντρωση, αλληλοβοήθεια, οικονομική ισότητα, αλληλεγγύη -συνθήκες, δηλαδή, που διασφαλίζουν το δικαίωμα όλων των ανθρώπων να αποφασίζουν για τη μοίρα τους και να ζουν ανθρώπινα, με αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Είναι πλεονασμός -λέει- να μιλάμε για άμεση δημοκρατία. Η δημοκρατία δεν μπορεί να είναι παρά μόνον άμεση. Η λεγόμενη αντιπροσωπευτική δημοκρατία του αστικού κοινοβουλίου δεν είναι ούτε δημοκρατία ούτε αντιπροσωπευτική, αφού ο ρόλος εντολέως και εντολοδόχου αντιστρέφεται: οι υποτιθέμενοι εντολείς (ο λαός) αποξενώνονται από τα κέντρα αποφάσεων και οι θεωρητικά εντολοδόχοι (οι επαγγελματίες πολιτικοί) αυτονομούνται και αποφασίζουν για πάρτη τους. «Η δημοκρατία που μας πουλάνε από την τηλεόραση -λέει ο Γκορντίγιο- είναι η δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου, των ληστών του ΔΝΤ και των τραπεζών...».

Μας βρήκε και μας τα 'πε στις παραμονές εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση, που κατ' εξοχήν προσφέρεται ως πεδίον εφαρμογής αρχών της άμεσης δημοκρατίας.

Αλλά για μας πέρα βρέχει... Τα αναξιόπιστα πολιτικά κόμματα, υπεύθυνα απολύτως για την πολύπλευρη κρίση και το χάλι μας, εννοούν, με απύθμενο θράσος, να μας υποδείξουν τώρα και ποιους θα ψηφίσουμε!

Και τους εννέα (!) υποψήφιους περιφερειάρχες της Αττικής είχε καλέσει την περασμένη Δευτέρα στην εκπομπή του (ALTER) ο Ν. Χατζηνικολάου. Με τους μισούς απ' αυτούς της Αριστεράς, όλων των αποχρώσεων, μόνον ο Κ. Διάκος των Οικολόγων Πράσινων μίλησε για τους αναγκαίους, ιδιαίτερα στην τοπική αυτοδιοίκηση, θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, που θα ενεργοποιήσουν τους πολίτες στα κέντρα αποφάσεων. Φαίνεται ότι εντυπωσίασε ώς και τον Χατζηνικολάου, που την επομένη ακούστηκε στο ραδιόφωνό του να λέει:

«Να μου το θυμηθείτε, από τις κάλπες ο Διάκος θα βγει... Μητροπολίτης».

Δύο φορές, ώς τώρα, στόχος απόπειρας δολοφονίας, ο αντιεξουσιαστής δήμαρχος Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, στις λίγες μέρες που φιλοξενήθηκε εδώ, πρόβαλε την κολεκτίβα της Μαριναλέντα ως χειροπιαστή επιβεβαίωση της διαχρονικά αναλλοίωτης αλήθειας: Δεν υπάρχει ελπίδα για έναν ανθρώπινο κόσμο, όσο η κοινωνία παραμένει παθητική, αδρανής και υποταγμένη, όσο δεν αυτενεργεί, δεν αυτονομείται, δεν χειραφετείται, δεν παίρνει στα χέρια της την απελευθέρωσή της, χωρίς μεσσίες και διαμεσολαβητές.

Δέσμιοι της αλαζονικής μιζέριας τους οι αρχομανείς ηγέτες της δικής μας Αριστεράς καμώνονται πως ούτε τον άκουσαν ούτε τον είδαν.