Ο Αντώνης Γκάντζης ανθολογεί Μιχάλη Γκανά κι εμείς με συγκίνηση ανθολογούμε Αντώνη Γκάντζη...

        VII
(απόσπασμα)


Τον ξέρω αυτό τον τόπο,
ξαναπέρασα παιδί με το πουλάρι μου.
Έχουν αλλάξει όλα
κάτω απ' τον ίδιο ουρανό.


Ξαπλώνω στο ψηλό χορτάρι,
άνοιξη και βροχή, δεν κλαίω.
Ας ξαναπεράσουν όλα
στην πράσινη βουβή αγκαλιά.
Γυρίζω μπρούμυτα κι ακούω
το καπάκι τ' ουρανού που κλείνει.


Σ' αυτή την κιβωτό
είμαι το είδος δίχως ταίρι. 


Από τη συλλογή του Μιχάλη Γκανά Γυάλινα Γιάννενα, Καστανιώτης 1989 -
- από το Ποιητικό Ανθολόγιο της Κυριακάτικης Αυγής 29/8/10 με ανθολόγο 
τον Αντώνη Γκάντζη


Από το αγαπησιάρικο βιβλιαράκι του Αντώνη Γκάντζη 
"Το σπίτι της Σοφίας" (εκδόσεις Αρμός, 2010)

 Με χτυποκάρδι εγκαταλείπω βιαστικά τη θέση μου, ανεβαίνω τα τέσσερα σκαλοπάτια της ημικυκλικής βεράντας αριστερά και πατώ επίμονα το κουδούνι, για να μ' ακούσουν. Τι παράξενο, - μ' αυτή μου την κίνηση, μουσικές, τρομπέτες, ροκάνες σταματούν. Τα πάντα βυθίζονται σε μια ξαφνική, ανυπολόγιστη, για μένα, σιωπή! Σαν κάποιοι να παίζουν κρυφτό μαζί μου...

   Περιμένω αρκετή ώρα. Κάποτε, από το βάθος του ακίνητου χρόνου έρχεται η Σοφία - όπως θα 'ρχεται πάντα κι εγώ το ίδιο κουδούνι θα χτυπώ - να μου ανοίξει. Μια παλλόμενη, πρώτα, κοντή σκιούλα, που σαλεύει στο σαγρέ κρύσταλλο της σιδερένιας εξώθυρας / ύστερα, το δειλό άνοιγμα (λίγους πόντους) του τζαμόφυλλου κι η προσπάθεια να με αναγνωρίσει με το ένα μάτι της πια (το άλλο από καιρό σβησμένο) πίσω από τα περίτεχνα κάγκελλα.

   "Αντώνη, Αντώνη μου!", αναφωνεί τ' όνομά μου με τον μοναδικό τρόπο που αυτή ξέρει να με λέει, η πόρτα ξεκλειδώνει κι ο δρόμος ελευθερώνεται για την αμοιβαία αγκαλιά μας.

   Σκύβω ευλαβικά να φθάσω το ύψος της ψυχής της και εισέρχομαι - όπως σε ναΐσκο χαμηλόθυρο - στον κόσμο που χρόνια τώρα έφτιαχνε για μας να παίρνουμε κουράγιο, αφού διαταρασσόταν πάντα η οικουμένη: πλανήτες, ηλιακά συστήματα χάνονταν εκεί έξω κι άλλα ξεπηδούσαν, όμως εκείνη με την αγάπη της και τον Θεό τα έλεγχε, κάστρο το 'χε το σπίτι στις αστρικές θύελλες, ανάλλαχτο στις αλλαγές, έτσι που να βρίσκεις σε καθημερινές ή σχόλες το απάγκιο, εκεί που ονοματισμένα, ασφαλή στέκουν τα μικρά πράγματα ακόμα (ένα καντήλι αναμμένο στο εικονοστάσι, το καρβέλι τυλιγμένο στην πετσέτα) και η καρδιά δεν τρομάζει στις επάνω τρικυμίες, δεν χάνει την πυξίδα της...

   Η Σοφία με κοιτάζει τώρα χαρούμενη. "Λοιπόν, να ξέρεις, σήμερα σε μελετούσα. Τσικνοπέμπτη, βλέπεις, αλλά μας άργησες εφέτος. Φύγαν όλοι πριν από λίγο, μα δεν πειράζει, πέρασε να σου βάλω κάτι να φας", μου λέει...

Από "Τα μικρά" του Μιχάλη Γκανά (Καστανιώτης,2000) κι ένα τραγούδι του...

ΒΑΡΥ ΥΔΩΡ                                                                    


Έπεσε χιόνι.                                                                  
Μόνον ο ήλιος μπορεί                                                
να το σηκώσει. 
                                                         


ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ


Μάνα, ας είναι
ελαφρύ ο πόνος μας
που σε σκεπάζει







Μ' ΑΓΑΠΑΣ ΔΕ Μ' ΑΓΑΠΑΣ                                              


Πού θες να βρω                                                             
μέσα στον κάμπο                                                      
ποια μαργαρίτα διάλεξε                                           
για να ντυθεί το μυστικό σου.                                   




Άτιτλο


Βύθισε 
τη  ρομφαία των ονείρων του
τόσο βαθιά στο μέλλον
που άγγιξε το θάνατό του



ΤΡΙΧΟΠΤΩΣΗ


Στον Αχιλλέα Κυριακίδη

Σιγά σιγά έπεσαν τα μαλλιά του
Όχι πως ήταν όμορφα μαλλιά
μονάχα που πολλές φορές η μάνα του
είχε αποθέσει πάνω τους
τη ροζιασμένη της παλάμη.



Άτιτλο                                                                                          


Κι αν κουραστούν απ' το τοπίο                                                    

κι αν κουραστούν από την κάμαρα                 
πώς ν' αποδράσουν τα παράθυρα.                  
                                                                                
                                                                              
                                                                              




ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΕΩΣ                                                   ΚΑΡΤΟΤΗΛΕΦΩΝΟ


Κι εσύ που ξέρεις από ποίηση                              Παίρνεις τον αριθμό
κι εγώ που δεν διαβάζω                                           γουλιά γουλιά
κινδυνεύουμε.                                                           σαν γιατρικό.    
Εσύ να χάσεις τα ποιήματα
κι εγώ τις αφορμές τους.




ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΕΩΣ 2                                                        


Οι λέξεις δεν είναι καρφιά                                  
ούτε φύλλα.                                                            
Και στο σφυρί αντιστέκονται                           
και στον αέρα.
                                                                          
Οι λέξεις είναι σαν τα σκάγια.                                     ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ
Ποιες βρίσκουνε το στόχο τους
ποιες δεν τον βρίσκουν.                                                 Από δω έφυγε
Δεν φταίει πάντα ο κυνηγός.                                        η μισή πατρίδα 
                                                                                                για τα ξένα.





  ΑΝΤΙΤΙΜΟ 


Μόνο το φίδι ξέρει τι θα πει

 ν' αλλάξεις το πετσί σου.

 Γι' αυτό του περισσεύει το φαρμάκι.


 

ΣΗΜΑΝΣΗ                                                                        


Παλάμες πέλματα γδαρμένα.  

Βγαίνω κι εγώ στα γόνατα.
                  


 Άτιτλο

Θα 'χουμε σε παλιό καθρέφτη γνωριστεί
 κι έμεινε αυτό το ράγισμα στα μάτια.




Άτιτλο                                                                               


Κάποτε πέφτει η ψυχή                            
εκεί που το κορμί σκοντάφτει.              
Πέφτει σαν αρμαθιά κλειδιά                  
μένεις απ' έξω.



 Άτιτλο

Χρόνια που πέσαν πάνω μας σαν προβολείς.
Μας ντοφεκίζουν έναν έναν 
σαστισμένους λαγούς.





Άτιτλο                                                                                Άτιτλο


Αθέατος βασιλικός μυρίζει                           Όλη τη νύχτα
                                                                           περνούσες μοναχή σου
                                                                           παλιό γεφύρι.
                                                                           
                                                                           Κι εγώ χτισμένος στ' όνειρο
                                                                            έτρεμα να μην ξυπνήσω.


Άτιτλο
                                                                                            Άτιτλο
Κάποτε πέφτει η ψυχή
εκεί που το κορμί σκοντάφτει.            Ο θάνατος παλιό μπροστογεμές.
Πέφτει σαν αρμαθιά κλειδιά                 Μ' όλες του τις αφλογιστίες
μένεις απ' έξω.                                             πιάνει κάποτε.




Άτιτλο


Η άλλη κόψη του κορμιού η αθέατη.





Λευκό μου γιασεμί


Μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Έλλη Πασπαλά

Είναι φορές που χωρίς αφορμή,
κάτι γιορτάζει βαθιά στο κορμί,
και ξαναβλέπεις το φως,
σαν να 'σουν χρόνια τυφλός.
Κι ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος, φυσάει βουρκωμένος.

Είναι φορές που δεν ξέρω γιατί
κάτι νυχτώνει βαθιά και πενθεί
και δε σου κάνει κανείς
κι όπως γυρεύεις να βρεις
λίγο λευκό να πιαστείς
γιασεμί στο σκοτάδι
σαν άστρο ανάβει.
Λευκό μου γιασεμί
μη νυχτώσεις.

Είναι φορές που χωρίς αφορμή,
μέσα μου τρέμει μια ξένη φωνή,
που μου θυμίζει στιγμές
από παλιές μου ζωές
και ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος, φυσάει βουρκωμένος.
Λευκό μου γιασεμί, μη νυχτώσεις.

Ξανά για την μοντέρνα ανάγνωση των κλασικών θεατρικών κειμένων...

Εφημ. "ΤΑ ΝΕΑ", 28 Αυγούστου 2010

Οι φορείς ήθους

Γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος

Πώς θα μας φαινόταν σήμερα στη δεξίωση του Προέδρου της Δημοκρατίας για την αποκατάσταση του πολιτεύματος αν ένας υπουργός ή πολιτικός αρχηγός προσερχόταν ενδεδυμένος σαν τον Κολοκοτρώνη ή τον Καποδίστρια ή ακόμη και τον Τρικούπη; 

Σήμερα θα ήθελα να θέσω προς συζήτηση έναν άλλο όρο του λεγόμενου εκσυγχρονισμού, όπως, χωρίς περίσκεψη, συχνά χωρίς αιδώ, επιστρατεύεται στη θεατρική παράσταση παλαιότερων έργων της ιστορίας του θεάτρου. Ακούμε λοιπόν συχνότατα, τα τελευταία χρόνια, και βλέπουμε στις ελληνικές και ευρωπαϊκές σκηνές, πως η σκηνοθεσία μιας αρχαίας τραγωδίας, ενός κλασικού αλλά και ενός νεοκλασικού έργου, θα μεταφερθεί ή μεταφέρεται μέσα στον χρόνο και στις περισσότερες περιπτώσεις η μεταφορά φτάνει στο σήμερα. Ετσι είδαμε τραγωδίες με φράκα, με εργατικές φόρμες, με καπελίνα και γοβίτσες, με μπλουτζίν. Το ίδιο συμβαίνει και με τη σκηνογραφία. Η Ηλέκτρα να συναντάει στον Ορέστη σε κάποιο σταυροδρόμι του Πειραιά ή η αναγνώριση να γίνεται σε ένα ρεμπετάδικο υπό τους ήχους τζουκ μποξ. 

Θα αφήσω προς το παρόν ασχολίαστη την υποψία οι καταφυγές αυτές να είναι οικονομίστικες λύσεις δεδομένου του υψηλού κόστους κατασκευής κοστουμιών της εποχής του Μολιέρου ή του Σίλερ, του Τσέχωφ ή του Πιραντέλο και χώρων όπως οιδιπόδεια ανάκτορα ή λουδοβίκεια ή τσαρικές ντάτσες.

Θα δεχτώ να συζητήσω σοβαρά την κυριαρχούσα άποψη σκηνοθετών και εικαστικών του θεάτρου που εκπλήττονται όταν κανείς εκφράζει τις αντιρρήσεις του για την αστόχαστη μετατόπιση ενδυμασιών και αρχιτεκτονικής (οικοδομικής και εσωτερικών χώρων) σε κοντινότερες εποχές αλλά και σε οικειότερες μόδες και συρμούς. 

Αλλά αυτό το οικειότερες δεν ενοχλεί τάχα κανέναν, δεν τον προβληματίζει. Είναι καπρίτσιο η αυθαιρεσία των συγγραφέων να εντάσσουν στα έργα τους τα ήθη και τους συρμούς, τα στυλ και τις μόδες της εποχής των διαδραματιζόμενων στο κείμενο γεγονότων; Είναι άραγε, θα υποστήριζαν, ανεξάρτητα τα ήθη και οι συμπεριφορές, ακόμη και οι διάνοιες, τα ιδεολογήματα των προσώπων που συγκρούονται στα κείμενα από τα ενδυματολογικά και γενικώς τα αρχιτεκτονικά στυλ της ίδιας εποχής; 

Παλιότερα σ΄ αυτήν τη σελίδα είχα καταθέσει μια εξαίσια εμπειρία μου από τους Δελφούς, όταν ο μακαρίτης έλληνας πρόξενος στην Αντίς Αμπέμπα, φίλος του Καβάφη, Παύλος Πετρίδης, είχε παρουσιάσει με δυο μοντέλα (αγόρι και κορίτσι) τον τρόπο που φοριέται ένα ελεύθερο τόπι ύφασμα στην Αιθιοπία και ανάλογα αυτού του τρόπου, των πτυχώσεων, των καλυμμένων και ακάλυπτων μερών του σώματος, ο φορέας του ενδύματος έδινε ακριβές στίγμα ζωής (έφηβος, παντρεμένος, χήρα, μοιχαλίδα, ξένος κ.λπ.). Και δεδομένου ότι οι Αιθίοπες είχαν την ατυχία να κατακτηθούν από τους Ρωμαίους, μπορέσαμε ακόμη και στα ρωμαϊκά αγάλματα των Δελφών να αποκρυπτογραφήσουμε με τον τρόπο που φοριόταν ο χιτώνας ή το πέπλο επιπλέον πληροφορίες για το εικονιζόμενο πρόσωπο στο γλυπτό. 

Στα λατινικά το ρήμα consuesco σημαίνει εθίζω και το ουσιαστικό consuetude σημαίνει συνήθεια και το επίθετο consuetus, συνήθης. Στα ιταλικά το έθιμο ονομάζεται costume και στα αγγλικά η συνήθεια custom, στα δε ελληνικά το ένδυμα δανείστηκε και από τις δύο ευρωπαϊκές γλώσσες: κοστούμι/ κουστούμι και... κουστουμιά. 

Ομέγας άγγλος εμπειρικός φιλόσοφος Δαβίδ Χιουμ για να λύσει ζωτικά ερωτήματα της θεωρίας, μιας και δεν είχε καταφύγει όπως ο Καντ (που τον αφύπνισε η φιλοσοφία του Χιουμ) στις a priori εποπτείες χώρου, χρόνου, αιτιότητας, ο Χιουμ έλυσε τον συσχετισμό εμπειρικών δεδομένων στην αίσθηση με την καταφυγή στη «Συνήθεια» (custom), την οποία ονομάζει «Αρχή» που μας σώζει από το χάος. Και γράφει: «Η συνήθεια είναι ο μέγας οδηγός της ανθρώπινης ζωής. Μόνο αυτή κάνει την εμπειρία μας να είναι χρήσιμη σ΄ εμάς και μας κάνει να αναμένουμε στο μέλλον μια πορεία συμβάντων όμοια με κείνη που εμφανίστηκε στο παρελθόν. Δίχως την επίδραση της συνήθειας, θα αγνοούσαμε απόλυτα κάθε γεγονός πέρα από ό,τι είναι άμεσα παρόν στη μνήμη και στις αισθήσεις. Δεν θα γνωρίζαμε ποτέ πώς να προσαρμόσουμε τα μέσα προς τους σκοπούς...» (μετάφραση Παναγ. Κανελλόπουλου). 

Ας το κάνουμε λιανά. Τι είναι αυτό, λέει ο Χιουμ, που όταν δούμε κάποιον ή κάποιαν στη ζωή ή στη φωτογραφία λέμε: «Είναι ντυμένος γαμπρός, νύφη, ακαδημαϊκός, ναπολεόντειος στρατιώτης, ρώσος μουζίκος, μάγκας του Ψυρή, ευνούχος, ιερέας ορθόδοξος ή καθολικός ή προτεστάντης ή κόπτης»; 

Και αυτό που μας κάνει να συνδέσουμε μια ενδυμασία ή ένα κτίριο (αρχαίος δωρικός ναός, περίπτερο ροκοκό, αρ νουβό) με μια εποχή, μια ιδεολογία, μια ηθική (πώς αλλιώς άλλωστε αφού η ηθική έχει να κάνει με τα ήθη, τα έθιμα και τις συνήθειες); 

Τι είναι αλήθεια εκείνο που την Αρχαιολογική Υπηρεσία ή την Κρατική Επιτροπή Νεωτέρων Μνημείων την οδηγεί να απαγορεύει σε κτίρια που έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα μνημεία του παρελθόντος να αλλοιώνονται στοιχεία της όψεως, ακόμη και το χρώμα των παραθύρων; Διότι σαφώς η μορφή, η μόδα, το στυλ αρχιτεκτονικής κάθε εποχής (επώνυμου τεχνίτη αλλά και ανώνυμου ή λαϊκού) είναι, για να καταφύγουμε στον Χιουμ, σωσίβιο μέσο να συνδέσουμε μέσα και σκοπούς σε αιτιώδη σχέση. 

Γνωρίζω το αντεπιχείρημα: Μα, μετατοπίζουμε τα έργα σε πλησιέστερες εποχές για να αποδείξουμε πως μας αφορούν, πως ο άνθρωπος δεν άλλαξε και άλλα ηχηρά παρόμοια. 

Τα ήθη και τα έθιμα και η ηθική άλλαξαν και μαζί τους και οι μόδες, τα στυλ, οι συρμοί, τα κοστούμια και τα σπίτια. 

Αρα, Εκσυγχρονισμός εικαστικός νοείται αν η μετάβαση μιας αισθητικής της μόδας και των συνηθειών δεν θολώνει τα ιδεολογικά, αισθητικά, ηθικά συμφραζόμενα ενός έργου του παρελθόντος. 

Κι αν ακόμη αντικαταστήσετε τα βότανα τα υπνωτικά του Πατέρα Λαυρέντιου με έκσταση στην Ιουλιέττα και αντί σπαθών η μονομαχία του φινάλε στον Αμλετ γίνει με πιστόλια, άντε να πείσετε κανέναν πως ο Κλαύδιος αντί να στείλει φαξ ή να τηλεφωνήσει στον Βασιλιά της Αγγλίας, στέλνει γράμμα με δύο αυλικούς! 

Κι άντε να πείσεις πως ένα παλικάρι με μπλουτζίν και ουίσκι στο χέρι συνομιλεί με φαντάσματα και ορκίζεται να εκδικηθεί στον σταυρό του ξίφους του! Τα μέσα πρέπει να συνδέονται αιτιωδώς με τους σκοπούς και η θεατρική σκευή δεν είναι αμελητέο μέσον. 

Τίποτα δεν δίδαξε ο Καραγκιόζης που όταν θέλει να γελοιοποιήσει ένα ήθος φοράει βελάδα ή περικεφαλαία; 

Ποίηση παρηγορήτρα ΣΤ '... από το "Πεντάλ" της Μαρίας Λαϊνά ("Ελευθ/πία", 28/8/10)

ΑΤΙΤΛΟ του Φερνάντο Πεσόα


(μτφ. Γιάννης Σουλιώτης, εκδ. Printa, 2007)


Ζητώ συγγνώμη που δεν απαντώ
Αλλά λάθος δικό μου δεν είναι
Που δεν αντιστοιχώ
Σ' αυτόν που σε μένα αγαπάτε.


Ο καθένας μας είναι πολλοί
Εγώ είμαι αυτός που νομίζω πως είμαι.
Άλλοι με βλέπουν αλλιώς
Και πάλι λάθος κάνουν.


Μη με παίρνετε γι' άλλον
Κι αφήστε με ήσυχο
Κι εγώ δεν θέλω
Να βρω τον εαυτό μου.
Γιατί άλλοι για μένα να ψάχνουν;

O Nick Cave με την PJ και την Kylie.

HENRY LEE -Nick Cave/P.J.Harvey

Get down, get down, little Henry Lee
And stay all night with me
You won't find a girl in this damn world
That will compare with me
And the wind did howl and the wind did blow
La la la la la
La la la la lee
A little bird lit down on Henry Lee
I can't get down and I won't get down
And stay all night with thee
For the girl I have in that merry green land
I love far better than thee
And the wind did howl and the wind did blow
La la la la la
La la la la lee
A little bird lit down on Henry Lee
She leaned herself against a fence
Just for a kiss or two
And with a little pen-knife held in her hand
She plugged him through and through
And the wind did roar and the wind did moan
La la la la la
La la la la lee
A little bird lit down on Henry Lee
Come take him by his lilly-white hands
Come take him by his feet
And throw him in this deep deep well
Which is more than one hundred feet
And the wind did howl and the wind did blow
La la la la la
La la la la lee
A little bird lit down on Henry Lee
Lie there, lie there, little Henry Lee
Till the flesh drops from your bones
For the girl you have in that merry green land
Can wait forever for you to come home
And the wind did howl and the wind did moan
La la la la la
La la la la lee
A little bird lit down on Henry Lee




 "Where The Wild Roses Grow" - Nick Cave/Kylie Minogue


CHORUS: 
They call me The Wild Rose 
But my name was Elisa Day 
Why they call me it I do not know 
For my name was Elisa Day 

From the first day I saw her I knew she was the one 
As she stared in my eyes and smiled 
For her lips were the colour of the roses 
They grew down the river, all bloody and wild 

When he knocked on my door and entered the room 
My trembling subsided in his sure embrace 
He would be my first man, and with a careful hand 
He wiped the tears that ran down my face 

CHORUS 

On the second day I brought her a flower 
She was more beautiful than any woman I'd seen 
I said, 'Do you know where the wild roses grow 
So sweet and scarlet and free?' 

On the second day he came with a single rose 
Said: 'Will you give me your loss and your sorrow?' 
I nodded my head, as I layed on the bed 
He said, 'If I show you the roses will you follow?' 

CHORUS 

On the third day he took me to the river 
He showed me the roses and we kissed 
And the last thing I heard was a muttered word 
As he stood smiling above me with a rock in his fist



On the last day I took her where the wild roses grow
And she lay on the bank, the wind light as a thief
As I kissed her goodbye, I said, 'All beauty must die'
And lent down and planted a rose between her teeth

CHORUS 

Ξανά πίσω στη μιζέρια που προβλέπεται καλπάζουσα...

 Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Τι εστίν αλήθεια

Την ώρα που στη χώρα επιχειρείται καλώς - κακώς, κακήν - κακώς η αλλαγή νοοτροπίας των πολιτών έναντι του δημοσίου χρήματος, φαίνεται ότι δεν υπάρχει η παραμικρή διάθεση αλλαγής νοοτροπίας του δημοσίου χρήματος προς τους πολίτες.

Την ώρα, δηλαδή, που με το άγριο οι πολίτες καλούνται να συμβάλουν στα δημόσια έσοδα, οι διαχειριστές του δημόσιου χρήματος όχι μόνο ψάχνουν να βρουν (και βρίσκουν) τρόπους να υπεραμείβουν τα δικά τους παιδιά, αλλά εξακολουθούν και την πατροπαράδοτη τακτική του ταξίματος.

Χθες, ήδη, είδαν το φως της δημοσιότητας δύο ειδήσεις για το θέμα. Σύμφωνα με τη μία, του «Πρώτου Θέματος», ο πρωθυπουργός έχει υπογράψει υπερωρίες 1.071.000 ευρώ ως υπουργός Εξωτερικών για τους υπαλλήλους ευθύνης του, συμπεριλαμβανομένων των 47 του πολιτικού του γραφείου και των 7 αστυνομικών του.

Υπερωριακή αποζημίωση επίσης έχει εξασφαλίσει και ο υφυπουργός Δ. Δρούτσας για τους υπαλλήλους του πολιτικού του γραφείου, όπως και ο υφυπουργός Οικονομικών Φ. Σαχινίδης και ο Δ. Ρέππας.

Σε τέτοιες περιόδους, όπου κόβονται ο 13ος και ο 14ος μισθός των συνταξιούχων, τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων, 50 μέχρι 200 ευρώ από συντάξεις με άλλοθι το ΛΑΦΚΑ και παρακρατώνται κεφάλαια από τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, οι οποίοι τα δικαιούνται κιόλας, οι παραπάνω απλοχεριές της κυβέρνησης είναι μάλλον προκλητικές.

Οταν καλείς τους άλλους να σφίξουν το ζωνάρι, σφίγγεις πρώτα στο διπλάσιο το δικό σου. Και αυτές είναι λίγες από τις περιπτώσεις, που μπορεί να βρει κανείς με μια ματιά στα ΦΕΚ (Φύλλα Εφημερίδας Κυβερνήσεως) από την αρχή του χρόνου μέχρι σήμερα.

Ενώ λοιπόν οι πολίτες, που φαίνονται, καλούνται να αιμορραγήσουν και αυτοί που δεν φαίνονται μένουν στο απυρόβλητο ακόμα, η κυβέρνηση πιστή στην πατροπαράδοτη συνταγή του ταξίματος ξοδεύει πολύτιμο χρόνο και εργατοώρες στελεχών της για να δει πώς θα μπερδέψει τη γλώσσα της οχτώ φορές στην Εκθεση Θεσσαλονίκης, τάζοντας χωρίς να έχει να δώσει!

Οχι τάζοντας στα ψέματα. Οχι δηλαδή υποσχόμενη αυξήσεις, μπόνους, επιδόματα και λοιπές απολαβές με στόχο να κοροϊδέψει τον κόσμο. Δεν έχει, άλλωστε, περιθώριο για άλλες κοροϊδίες, το ξέρει:

Τάζοντας λιγότερες αλυσίδες, αφού μόνο αλυσίδες έχει να προσφέρει.

Θα πει ο καλόπιστος αναγνώστης: Τι έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση: Εννέα μήνες σπέρνει την καταστροφή. Να μη δώσει μια ελπίδα φως στον κόσμο;

Η ζωή έχει δείξει ότι μοναδικό φως για τον κόσμο είναι η αλήθεια. Και επειδή υπάρχει πάντοτε το φιλοσοφικό ερώτημα «τι εστίν αλήθεια», αλήθεια είναι να πεις του κόσμου ότι πολιτική σου είναι να βάλει το κεφάλι κάτω από τα σκέλια και να δουλεύει με λιγότερα λεφτά και περισσότερους φόρους, τουλάχιστον για τα επόμενα 5 (πέντε) χρόνια. Κι αυτό, θα το κάνει θέλει-δεν θέλει (εκτός αν επαναστατήσει) γιατί εσύ κι οι άλλες κυβερνήσεις διορίζατε έναν σκασμό επιδοματίες, κατασπαταλούσατε τον ιδρώτα των έντιμων φορολογουμένων σε προμήθειες, έξοδα, βρώμικες συναλλαγές και δεν δώσατα δεκαράκι για ανάπτυξη οποιουδήποτε τομέα.

Κι αφού του τα πεις αυτά έτσι, χωρίς να εξαιρέσεις και τον εαυτό σου, να ξεκινήσεις το φοροκυνηγητό των μισών Ελλήνων που κοροϊδεύουν την κοινωνία, και το κυνηγητό του κυκλώματος των δημόσιων λειτουργών που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα από όποια υπηρεσία υπηρετούν. Αυτά, με πράξεις και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Και να τα κάνεις αυτά.

Ο κόσμος, άμα του πεις ότι έχεις κάνει πατάτα και δει πως ιδρώνεις για να τη διορθώσεις, καταλαβαίνει και βάζει και πλάτη. Αν δει ότι άλλα του λες και άλλα κάνεις, ή μπερδεύεις οχτώ φορές τη γλώσσα σου στο στόμα για να του πουλήσεις φύκια για μεταξωτές κορδέλες, εξαγριώνεται περισσότερο.

Κι ακόμα δεν έχει εξαγριωθεί όσο στο μέλλον.

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ

Οι πολιτικοί ως τρίτοι;

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

«Είμαι σε λάθος εποχή»

είπε η βασίλισσα

την ώρα που οι φρουροί

της έφραζαν το στόμα

Αν. Βιστωνίτης, Λουκρητία

Εχω αρχίσει να «εκτιμώ» το ΔΝΤ. Δεν εννοώ βέβαια ότι αποδέχομαι τον ρόλο του ή συμφωνώ με τα μέτρα του. Ομως διαπιστώνεις ότι αυτοί οι άνθρωποι με τα μαύρα «ξέρουν τι θέλουν», «ξέρουν γιατί το θέλουν» και κυρίως δεν κρύβουν αυτό που είναι και αυτό που κάνουν (π.χ. δεν άκουσα κάποιον να λέει ότι είναι κομμουνιστής).

ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ με τους παραπάνω επαγγελματίες και εκφραστές ενός παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, οι δικοί μας άνθρωποι με τα λαχανοπράσινα και τα γκριζογαλάζια κουστουμάκια άλλα λένε, άλλα υπονοούν, άλλα πιστεύουν, άλλα πράττουν. Και τελικά «άλλοι» είναι.

ΓΙΑΤΙ συμβαίνει αυτό; Νομίζω, για πολλούς και διάφορους λόγους. Μερικοί έχουν ταυτίσει την πολιτική με την υποκριτική τέχνη και μοιράζουν αφειδώς ψέματα.

ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ αισθάνονται τόση προσωπική και κομματική ανασφάλεια ώστε βρίσκουν διέξοδα σε πολλά προσωπεία (καθώς δεν γνωρίζουν τι ακριβώς αρέσει στον αρχηγό).

ΚΑΜΠΟΣΟΙ βρίσκονται σε ιδεολογική σύγχυση και τρικυμία και μπερδεύουν τσιτάτα, πραγματικότητα, εντολές άνωθεν, πιέσεις κάτωθεν.

ΟΙ ΗΓΕΤΙΚΕΣ ομάδες, αντίθετα, ξέρουν ακριβώς τι κάνουν και πώς το κάνουν.

ΜΕ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ (ίσως και μοναδικό) στόχο να διασωθεί το πολιτικό κατεστημένο των δύο-τριών οικογενειών και των βασιλικο-προυχοντο-επιγόνων πουλάνε κατασκευασμένο θυμό, μακιγιαρισμένο κλάμα και γενικευμένη ανευθυνότητα.

ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΈΝΟ θυμό γιατί δεν κυβέρνησαν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους συνεχώς από το 1830 και μετά, με αποτέλεσμα να έχουμε αυτή την κρίση (!!!).

ΑΝ ΔΗΛΑΔΗ επί 180 χρόνια ήσαν πρωθυπουργοί, υπουργοί και λοιποί αυλικοί οι απόγονοι μιας και μόνο «δημοκρατικής» δυναστείας, τότε η μοίρα της Ελλάδας και των Ελλήνων θα ήταν διαφορετική (!!!).

ΜΑΚΙΓΙΑΡΙΣΜΕΝΟ κλάμα για τα μέτρα που «παίρνονται» (από ποιους;), που (κατα)πιέζουν τον λαό (στον οποίο βέβαια οι ίδιοι δεν ανήκουν), που χαλάνε την εικόνα της χώρας (στην ανομία, διαφθορά κ.λπ. της οποίας ουδέποτε συνέβαλαν ή συμμετείχαν).

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ηγέτες τριών γενεών λυπούνται (και συλλυπούνται;) όχι για τα αμαρτήματα των προγόνων τους ή και τα πρόσφατα δικά τους, αλλά για την κακοδιοίκηση των αντιπάλων ή τις δεσμεύσεις της Ευρώπης.

ΤΕΛΟΣ, γενικευμένη ανευθυνότητα, αφού συμψηφίζονται και μηδενίζονται οι ευθύνες των μεν και των δε (αλλά και της πάντοτε πολιτικά σαστισμένης και ιστορικά καθυστερημένης Αριστεράς). Η αιώνια παραγραφή. Η προαιώνια αθωότητα. Οι θύτες ως θύματα και ως τρίτοι. Ενοχοι, όλοι οι άλλοι.

ΥΓ.: Μήπως πρέπει πρώτα ν' απελευθερωθούμε από αυτούς και μετά από το ΔΝΤ; Ή μήπως μπορούμε να τους εκ-διώξουμε όλους ως πακέτο αντι-μέτρων;

www.giannispanousis.gr