"...ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΖΩ" ένα ποίημα κι ένα απόσπασμα από τον "Ιερό Πόλεμο"του Ρενέ Ντομάλ (1908-1944)

...........................................................

 Ρενέ Ντομάλ (1908 - 1944)









Εχω πεθανει γιατι δεν εχω επιθυμια,
δεν εχω επιθυμια γιατι νομιζω οτι κατεχω,
νομιζω οτι κατεχω γιατι δεν προσπαθω να δωσω ,
προσπαθωντας να δωσω συνειδητοποιω οτι δεν εχω τιποτα,
Μην εχοντας τιποτα αντιλαμβανομαι πως ειμαι ενα τιποτα ,
οντας ενα τιποτα επιθυμω να γινω κατι ,
θελοντας να γινω κατι , ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΖΩ.

Κι ένα απόσπασμα από τον "Ιερό Πόλεμο" του Ρενέ Ντομάλ  (μτφ. Μάριος Ηλιάννης, εκδ. Λαγουδέρα, 2001)

 

   …Γιατί για να είσαι σοφός, για να βλέπεις τα πράγματα έτσι όπως είναι, πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και να αγαπάς να βλέπεις αυτό που είσαι. Πρέπει να έχεις θρυμματίσει τους ψεύτικους καθρέφτες, πρέπει να έχεις σκοτώσει  μ’ ένα αδυσώπητο βλέμμα όλα τα φαντάσματα που σε κολακεύουν Και αυτό είναι η αρχή του πολέμου και ο πόλεμος μόλις ξεκίνησε, υπάρχουν ακόμα μάσκες για να τις αποσπάσεις από το πρόσωπό σου…

   …Μαντεύετε τώρα για ποιο πόλεμο θέλω να σας μιλήσω .

   Για άλλους πολέμους – αυτούς που υποφέραμε – δεν θα μιλήσω. Αν μιλούσα γι’ αυτούς, θα ήταν με τη μορφή της κοινότυπης λογοτεχνίας, μια μεταφορά, μια φυγοδικία, μια δικαιολογία. Όπως μού συνέβη να χρησιμοποιήσω τη λέξη «τρομερό», ενώ δεν ένιωσα ανατριχίλα. Όπως χρησιμοποίησα την έκφραση «πεθαίνω από την πείνα», ενώ δεν μου συνέβη να αρπάξω κάτι από έναν πάγκο. Όπως όταν μίλησα για την τρέλα πριν να έχω επιχειρήσει να αντικρύσω το άπειρο από την κλειδαρότρυπα. Όπως όταν μίλησα για το θάνατο πριν να έχω νιώσει τη γλώσσα μου να γεύεται τη γεύση από το αλάτι του ανεπανόρθωτου. Όπως ορισμένοι μίλησαν για την αθωότητα, αυτοί οι ίδιοι που θεωρούν εαυτούς  ανώτερους από τα κατοικίδια γουρούνια. Όπως ορισμένοι μίλησαν για την ελευθερία, αυτοί οι ίδιοι που λατρεύουν και ανανεώνουν τα δεσμά τους. Όπως ορισμένοι που μιλούν για την αγάπη, αυτοί οι ίδιοι που δεν αγαπούν ούτε τη σκιά τους. Ή για τη θυσία, αυτοί που δεν σήκωσαν ούτε το μικρό τους δακτυλάκι. Ή για τη σύνεση, με την οποία μεταμφιέζονται στα δικά τους μάτια. Αφού αυτή είναι η μεγάλη τους αρρώστια, να ομιλούν για να μη βλέπουν τίποτα.

   Αυτό θα ήταν μια αδύναμη μεταφορά, όπως οι γέροι και οι άρρωστοι που μιλούν μετά χαράς για τα χτυπηματάκια στην πλάτη που δίνουν  ή λαμβάνουν οι νέοι άνθρωποι που χαίρουν άκρας υγείας…