...........................................................
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
από τον ποιητή και φίλο στο fb Πάνο Σταθόγιαννη (facebook, 1/6/2016)
ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
από τον ποιητή και φίλο στο fb Πάνο Σταθόγιαννη (facebook, 1/6/2016)
Με παρατήσανε ολομόναχο εδώ, στην ανεμόεσσα Λήμνο, γιατί με δάγκωσε στο
πόδι φίδι κακό, ύδρα το λένε, κι έπιασε εκεί να σαπίζει και να όζει
ανυπόφορα. Του πάτησα με τη φτέρνα το κεφάλι στην πέτρα, αλλά πρόλαβε,
το άτιμο, γύρισε και με ξαναδάγκωσε λίγο πιο πάνω απ’ τον αστράγαλο. Στο
ίδιο πόδι, ευτυχώς.
«Εμείς θα ξαναβρεθούμε το πολύ σε δέκα χρόνια», είπε κάποιος που δεν θυμάμαι τώρα ποιος ήτανε, γιατί έσκουζα κι έκλαιγα από τον πόνο. «Κάτσε εσύ εδώ, βρες μια σπηλιά να κοιτάει τη θάλασσα και καλογέρεψε. Με κομποσκοίνι, πόνο και γαλάζια μοναξιά περνάει ο καιρός σαν το νεράκι. Δεν θα σου φανεί καθόλου».
Έτσι όπως πόντο πόντο ανεβαίνει προς τα πάνω το φαρμάκι, έτσι προχωράει και η σήψη. Αλλά, όπως φαίνεται, έχω ένα σώμα αδιεκπεραίωτο. Πονάω όμως τρομερά. Και κλαίω ασταμάτητα.
«Θα ’ρθει ο Νεοπτόλεμος να πάρει τα όπλα του Ηρακλέους που κατέχεις», συνέχισε εκείνος που δεν έβλεπα απ’ τα κλάματα. «Γιατί έτσι λένε οι χρησμοί. Την Τροία θα την πάρουμε μόνο μ’ αυτά τα όπλα. Δεν σου τα ζητάμε τώρα, γιατί θέλουμε να χορτάσουμε λιγάκι πόλεμο. Να σφάξουμε λιγάκι και να σφαχτούμε».
Φύγανε με τις τριήρεις για απέναντι. Ούτε αυτό το είδα γιατί ο πόνος θολώνει την όραση για πάντα.
Πράγματι, με τη βοήθεια του πόνου, σαν το νεράκι πέρασε ο καιρός. Πάνω από τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα, ούτε στιγμή δεν κόπασε. Τροφοδοτούσε με ταχύτητα τη μοναξιά μου. Γιατί η δυσωδία, όσο να ’ναι, συνηθίζεται, ο πόνος όχι. Γι’ αυτό και δεν σταμάτησα ούτε στιγμή να κλαίω τυφλωμένος.
Κι η σήψη να ανεβαίνει πόντο πόντο. Και το σώμα διαρκώς να εκτείνεται...
*
Δεν λέει να φανεί κι ο Νεοπτόλεμος. Δεν λέει να τελειώσει ο Τρωικός.
«Εμείς θα ξαναβρεθούμε το πολύ σε δέκα χρόνια», είπε κάποιος που δεν θυμάμαι τώρα ποιος ήτανε, γιατί έσκουζα κι έκλαιγα από τον πόνο. «Κάτσε εσύ εδώ, βρες μια σπηλιά να κοιτάει τη θάλασσα και καλογέρεψε. Με κομποσκοίνι, πόνο και γαλάζια μοναξιά περνάει ο καιρός σαν το νεράκι. Δεν θα σου φανεί καθόλου».
Έτσι όπως πόντο πόντο ανεβαίνει προς τα πάνω το φαρμάκι, έτσι προχωράει και η σήψη. Αλλά, όπως φαίνεται, έχω ένα σώμα αδιεκπεραίωτο. Πονάω όμως τρομερά. Και κλαίω ασταμάτητα.
«Θα ’ρθει ο Νεοπτόλεμος να πάρει τα όπλα του Ηρακλέους που κατέχεις», συνέχισε εκείνος που δεν έβλεπα απ’ τα κλάματα. «Γιατί έτσι λένε οι χρησμοί. Την Τροία θα την πάρουμε μόνο μ’ αυτά τα όπλα. Δεν σου τα ζητάμε τώρα, γιατί θέλουμε να χορτάσουμε λιγάκι πόλεμο. Να σφάξουμε λιγάκι και να σφαχτούμε».
Φύγανε με τις τριήρεις για απέναντι. Ούτε αυτό το είδα γιατί ο πόνος θολώνει την όραση για πάντα.
Πράγματι, με τη βοήθεια του πόνου, σαν το νεράκι πέρασε ο καιρός. Πάνω από τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα, ούτε στιγμή δεν κόπασε. Τροφοδοτούσε με ταχύτητα τη μοναξιά μου. Γιατί η δυσωδία, όσο να ’ναι, συνηθίζεται, ο πόνος όχι. Γι’ αυτό και δεν σταμάτησα ούτε στιγμή να κλαίω τυφλωμένος.
Κι η σήψη να ανεβαίνει πόντο πόντο. Και το σώμα διαρκώς να εκτείνεται...
*
Δεν λέει να φανεί κι ο Νεοπτόλεμος. Δεν λέει να τελειώσει ο Τρωικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου