...........................................................
Στην Εποχή του (κλεμμένου) Χαλκού
Σαν τις πέντε ορειχάλκινες
κεφαλές του «Πάρκου των Λογοτεχνών», είδαμε εργατικές κατακτήσεις να
εξαερώνονται, είδαμε να χάνονται δουλειές, εργοστάσια, κανάλια,
εφημερίδες, ξενοδοχεία, υπερκαταστήματα, να εξαφανίζονται
Amber Alert: Εξαφανίστηκαν οι
Γιώργος Θεοτοκάς, Κωστής Μπαστιάς, Κώστας Ουράνης, Αγγελος Τερζάκης,
Παντελής Χορν. Παρακαλείται όποιος γνωρίζει κάτι να επικοινωνήσει με το
Χαμόγελο των Τιμημένων Κεφαλών.
Ούτε στην οθόνη της τηλεόρασής μας, ούτε σε αφίσα σε σταθμούς του
Ηλεκτρικού δεν είδαμε τις φωτογραφίες των πέντε ορειχάλκινων προτομών
που εξαφανίστηκαν μέσα σε δύο μέρες από το παρκάκι (αλλιώς υπαίθρια
γλυπτοθήκη, αλλιώς «Πάρκο των Λογοτεχνών») του Πνευματικού Κέντρου του
Δήμου Αθηναίων.
Και να ’ταν οι μόνοι που εξαφανίστηκαν... Πάμπολλες προτομές είχαν
την ίδια τύχη, ενώ η ένταση των διαμαρτυριών και του θρήνου για κάθε
αρπαγή είναι ανάλογη της αναγνωρισιμότητας του αρπαχθέντος. Π.χ., σάλος
είχε ξεσπάσει όταν έκλεψαν την προτομή της Σοφίας Βέμπο στον Βόλο, όμως
σχεδόν καθόλου λόγος δεν έγινε για την περυσινή εξαφάνιση της προτομής
του Νίκου Σκυλοδήμου έξω από το ΔΗΠΕΘΕ της ίδιας πόλης.
Κατά καιρούς χάνονται ιστορικά σιδερένια γεφύρια, καμπάνες, καπάκια
από βαρύ μαντέμι, καλώδια, περίτεχνα κάγκελα από ιστορικούς χώρους και
κτίρια. Κολοβά, μισοξηλωμένα τα σιδερένια κιγκλιδώματα στο Αλσος
Κηφισιάς. Ακόμα και τα μπρούντζινα καντήλια στα κοιμητήρια κάνουν φτερά.
Σαν να ζούμε στην Εποχή του (κλεμμένου) Χαλκού, του (κλεμμένου)
Σιδήρου.
Τα κλεμμένα κεφάλια δεν πηγαίνουν στη χώρα του Ποτέ-Ποτέ. Σε μάντρες
με παλιοσίδερα πηγαίνουν και μετά σε χυτήρια. Κατά καιρούς εντοπίζεται
ένα σκραπατζίδικο-κλεπταποδόχος, όμως άλλα φυτρώνουν στη θέση τους. Το
φαινόμενο είναι διεθνές, αυτή η λεηλασία δεν γνωρίζει σύνορα.
Είναι εύκολο να κάνουμε επίδειξη λογοτεχνικής και εθνικής ευαισθησίας
και να κατακεραυνώσουμε τους ασεβείς που δεν ξέρουν τι κλέβουν ή να
καταγγείλουμε τον επιχειρηματικό υπόκοσμο που ελέγχει αυτή την κερδοφόρα
μορφή παραοικονομίας. Τι να προτείνει κανείς;
Να τοποθετηθούν κάμερες παρακολούθησης στα κλαριά των δέντρων; Να
σφηνωθούν εμφυτεύματα GPS στο σβέρκο των προτομών, όπως συμβαίνει με τις
συσκευές εντοπισμού στη λαιμαριά των σκύλων; Να επικηρυχθούν οι κλέφτες
και να γίνουμε κυνηγοί ζωντανών και νεκρών κεφαλών;
Εύκολο είναι να παραπονιόμαστε για την «ελλειμματική αστυνόμευση»,
όμως οι φύλακες των προτομών και των αγαλμάτων θα έπρεπε να είναι τα
πουλιά και τα λουλούδια, ο ίδιος ο αέρας της πόλης. Ο Οσκαρ Ουάιλντ δεν
θα είχε γράψει τον «Ευτυχισμένο πρίγκιπα» αν υπήρχε φρουρά γύρω από το
χρυσοστόλιστο άγαλμα αυτού του πανέμορφου παραμυθιού, ενώ το χελιδόνι,
που έκανε αναδιανομή του πλούτου θα είχε συλληφθεί.
Η ζωή συνεχίζεται. Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς τις προτομές, που
έχουν κάτι κοινό με την ευτυχία ή την ελευθερία, καθώς αντιλαμβανόμαστε
και εκτιμούμε την ύπαρξή τους μόνο αφού τις στερηθούμε. Μπορούμε να
ζήσουμε ανάμεσα σε γυμνά βάθρα. Ιδίως τα τελευταία χρόνια είδαμε πολλά
από όσα θεωρούσαμε ακλόνητα και αμετακίνητα να αποκαθηλώνονται βίαια,
κοινοβουλευτικά και νόμιμα - και να μην επανέρχονται.
Είδαμε εργατικές κατακτήσεις να εξαερώνονται, είδαμε να χάνονται
δουλειές, εργοστάσια, κανάλια, εφημερίδες, ξενοδοχεία, υπερκαταστήματα,
να εξαφανίζονται σαν τις πέντε ορειχάλκινες κεφαλές του «Πάρκου των
Λογοτεχνών». Στο ίδιο σημείο όπου, πριν από έξι χρόνια, κάποιος άστεγος
έσφαξε έναν άλλο άστεγο με αφορμή ένα παγκάκι, μια καλή θέση ύπνου, ενώ
οι προτομές θωρούσαν ακίνητες, ανήμπορες να εμποδίσουν το κακό. Περίπου
όπως κάνουμε σήμερα κι εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου