.............................................................
ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ
από τον ποιητή και φίλο στο fb Πάνο Σταθόγιαννη (facebook, 15/6/2016)
ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ
από τον ποιητή και φίλο στο fb Πάνο Σταθόγιαννη (facebook, 15/6/2016)
Λένε
πως έβγαλα βυζιά σαν της γυναίκας, επειδή πήγα και στην αποκεί μεριά
του φύλου και, χρόνια στη σειρά εφτά, έπλενα κάθε μήνα τα πανιά με τα
έμμηνά μου. Γι’ αυτό και η τυφλότης μου, γι’ αυτό και η μαντική μου.
Όποιος τα δει τα πράγματα αμφίπλευρα, μόνο μπροστά, μόνο στα μέλλοντα
μπορεί και προσηλώνεται μετά.
Σκοτάδι βλέπω και εκεί μπροστά, όμως ησύχασε – θα είναι από γενιά βασιλική το μαύρο του, καλούπι πάντων και πασών, πρώτη σφραγίδα. Κι είτε γυναίκα είσαι είτε άντρας –σούμπιτος θα σωθείς στην αγκαλιά του. Θα μπεις ξανά στη φυσική κατάσταση των όντως όντων. Θα δραπετεύσεις, επιτέλους, από το παρένθετο που στραφταλίζει πάνω στα μάρμαρα και σε εξαπατά. Θα γλιτώσεις. Γιατί το φως πηγάζει. Έπεται. Εκπορεύεται. Ενώ το σκότος δεν πηγάζει, ούτε ενσκήπτει. Υπάρχει αυτοφυώς. Είναι παλαιότερος θεός, και οι παλαιότεροι θεοί έσονται πάντα πρώτοι κι έσχατοι.
Κι εσύ εκεί θε να βρεθείς. Στους κόλπους του. Ευδαίμων. Με μέλανα ζωμό θα τρέφεσαι, μέλανες θα σε κρύβουνε δρυμοί, μελάνι ανεξίτηλο τον νου και την καρδιά σου θα αρδεύει. Το ξέρεις άλλωστε, το σκέφτεσαι, το μελετάς. Γι’ αυτό θα γίνει. Ό,τι κι αν πιάσει ο άνθρωπος στο στόμα του – θα γίνει. Θα γίνει. Ό,τι.
Γι’ αυτό σου λέω – όλοι χρησμοδοτούμε επιτυχώς. Κι όλοι στο σκότος κείνο το ελεητικό θα λυτρωθούμε.
Μα, να βιαστούμε πρέπει. Πολύ χαζολογήσαμε στις βολικές σκιές, πολύ σπαταληθήκαμε στο ημίφως, ενώ ο ωραίος ζόφος που μας πρέπει, ο απόλυτος, μπροστά μας χάσκει και μας ονειρεύεται αυτούσιους.
/Κάποιος θα πρέπει να τεθεί επικεφαλής. Όχι εγώ, όχι εγώ. Εγώ είδα και τις δυο μεριές του φύλου, δεν έχω δρόμο. Ούτε εσείς. Γι’ αυτό, ένα παιδί να βρείτε ο καθείς σας. Αυτά δεν έχουν εξαπατηθεί ακόμα από το φως, έχουνε βήμα σταθερό, ματάκια άδεια. Κι εμένα βρείτε μου ένα παιδί, παρακαλώ σας, τον κύρη του που είμαι να οδηγήσει ως εκεί, το θήλυ που είμαι να κρατήσει από χέρι σαν μητέρα.
Σκοτάδι βλέπω και εκεί μπροστά, όμως ησύχασε – θα είναι από γενιά βασιλική το μαύρο του, καλούπι πάντων και πασών, πρώτη σφραγίδα. Κι είτε γυναίκα είσαι είτε άντρας –σούμπιτος θα σωθείς στην αγκαλιά του. Θα μπεις ξανά στη φυσική κατάσταση των όντως όντων. Θα δραπετεύσεις, επιτέλους, από το παρένθετο που στραφταλίζει πάνω στα μάρμαρα και σε εξαπατά. Θα γλιτώσεις. Γιατί το φως πηγάζει. Έπεται. Εκπορεύεται. Ενώ το σκότος δεν πηγάζει, ούτε ενσκήπτει. Υπάρχει αυτοφυώς. Είναι παλαιότερος θεός, και οι παλαιότεροι θεοί έσονται πάντα πρώτοι κι έσχατοι.
Κι εσύ εκεί θε να βρεθείς. Στους κόλπους του. Ευδαίμων. Με μέλανα ζωμό θα τρέφεσαι, μέλανες θα σε κρύβουνε δρυμοί, μελάνι ανεξίτηλο τον νου και την καρδιά σου θα αρδεύει. Το ξέρεις άλλωστε, το σκέφτεσαι, το μελετάς. Γι’ αυτό θα γίνει. Ό,τι κι αν πιάσει ο άνθρωπος στο στόμα του – θα γίνει. Θα γίνει. Ό,τι.
Γι’ αυτό σου λέω – όλοι χρησμοδοτούμε επιτυχώς. Κι όλοι στο σκότος κείνο το ελεητικό θα λυτρωθούμε.
Μα, να βιαστούμε πρέπει. Πολύ χαζολογήσαμε στις βολικές σκιές, πολύ σπαταληθήκαμε στο ημίφως, ενώ ο ωραίος ζόφος που μας πρέπει, ο απόλυτος, μπροστά μας χάσκει και μας ονειρεύεται αυτούσιους.
/Κάποιος θα πρέπει να τεθεί επικεφαλής. Όχι εγώ, όχι εγώ. Εγώ είδα και τις δυο μεριές του φύλου, δεν έχω δρόμο. Ούτε εσείς. Γι’ αυτό, ένα παιδί να βρείτε ο καθείς σας. Αυτά δεν έχουν εξαπατηθεί ακόμα από το φως, έχουνε βήμα σταθερό, ματάκια άδεια. Κι εμένα βρείτε μου ένα παιδί, παρακαλώ σας, τον κύρη του που είμαι να οδηγήσει ως εκεί, το θήλυ που είμαι να κρατήσει από χέρι σαν μητέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου