............................................................
Όχι τάξεις, ηλικίες...
από τον Apostolos A. Dedoussopoulos/facebook, 24/6/2016
Όχι τάξεις, ηλικίες...
από τον Apostolos A. Dedoussopoulos/facebook, 24/6/2016
Όχι τάξεις, ηλικίες,
Μεταμοντέρνα πράγματα, η κοινωνία αποτελείται από άτομα (φυσικά) των οποίων η ταυτότητα δεν είναι η κοινωνική τους σχέση, αλλά η δημογραφική: ηλικία, φύλο, ερωτικός προσανατολισμός (τι ψήφισαν οι gay δεν το μάθαμε ακόμα), 'ισως η ποδοσφαιρική ομάδα που υποστηρίζουν, η μπύρα που προτιμούν. Οτιδήποτε πλην της κοινωνικής τάξης, αυτά είναι μαρξιστικά και ξεπερασμένα, σύμφωνοι.
Ηλικίες λοιπόν. Οι άνω των 50 vs των κάτω των 50.
Μια τεχνική αντίρρηση πρώτα. Πώς βρέθηκε τι ψήφισαν οι ηλικίες; Από τις δημοσκοπήσεις. Ο ηλικιακός έλεγχος της κάλπης δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα. Αλλά να, οι δημοσκοπήσεις απέτυχαν στο μείζον - το αποτέλεσμα - λέτε να πέτυχαν το ελάσσον; Στατιστικά τούτο είναι δυσκολότερο.
Αλλά έστω.
Οι της ηλικίας μου ψήφισαν brexit, οι νέοι bremain. Της ηλικίας μου, δηλαδή μεταπολεμικά γεννημένοι, όσοι γεννήθηκαν στον πόλεμο είναι τώρα 70 φεύγα. ΟΙ πριν τον πόλεμο άστα καλύτερα.
Ψήφισαν λένε brexit γιατί "έχουν ανάμνηση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας".
Λυπάμαι που θα σας το πω απότομα, αλλά ο τελευταίος με ανάμνηση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας ήταν ο Τσώρτσιλ, που μας άφησε το 1965, θεός και Πρετεντέρης σχωρέστον. Όταν δηλαδή οι σημερινοί brexists ήταν παίδουλα ή έφηβοι. Η Βρετανική Αυτοκρατορία είχε γίνει Κοινοπολιτεία, μια πολύ χαλαρή συναισθηματική και καθόλου πολιτική ενότητα.
Οι γέροι, όμως, θυμούνται. Είναι ίδιον των γέρόντων να θυμούνται. Το παρελθόν.
Δεν θυμούνται την Αυτοκρατορία, θυμούνται την πλήρη απασχόληση, θυμούνται το σύστημα υγείας, θυμούνται συντάξεις, εργατικές κατοικίες, μια δύσκολη, αλλά ασφαλή ζωή. Τα παιδιά, δηλαδή οι ίδιοι, στο σχολείο, λίγα στο πανεπιστήμιο.
Και ξέρουν. Ξέρουν ότι αυτοί χάσανε στα χρόνια που πέρασαν, στα χρόνια που η Μ. Βρετανία ήταν στην ΕΕ, είδαν τα εργοστάσια που δούλευαν να κλείνουν, το κάρβουνα να μένει στη γη και να εισάγεται από "άλλες χώρες", τους Ινδούς και Πακιστανούς να έρχονται, να κάνουν τις "ταπεινές" δουλειές, να χάνονται σε αδιαφανείς συνοικίες δίπλκα στις δικές τους και να δίνουν τη θέση τους σε Νοτιοασιάτες, μετά σε άραβες κοκ.
Και το κόμμα τους το Εργατικό να τους προδίδει, να αντιπαλεύει τα συνδικάτα τους, να τα διώχνει, να τους διώχνει, να ψάχνει τρίτους δρόμους προς το Θατσερισμό που τους στέρησε την ελπίδα μιας ζωής.
Αυτά θυμούνται. Το χθες που είναι ζωντανο μέσα τους σα το θλιβερό σήμερα της ζωής τους.
Ηλικιακά, όχι ταξικά, όπως μεταμοντέρνα αγαπάτε.
Μεταμοντέρνα πράγματα, η κοινωνία αποτελείται από άτομα (φυσικά) των οποίων η ταυτότητα δεν είναι η κοινωνική τους σχέση, αλλά η δημογραφική: ηλικία, φύλο, ερωτικός προσανατολισμός (τι ψήφισαν οι gay δεν το μάθαμε ακόμα), 'ισως η ποδοσφαιρική ομάδα που υποστηρίζουν, η μπύρα που προτιμούν. Οτιδήποτε πλην της κοινωνικής τάξης, αυτά είναι μαρξιστικά και ξεπερασμένα, σύμφωνοι.
Ηλικίες λοιπόν. Οι άνω των 50 vs των κάτω των 50.
Μια τεχνική αντίρρηση πρώτα. Πώς βρέθηκε τι ψήφισαν οι ηλικίες; Από τις δημοσκοπήσεις. Ο ηλικιακός έλεγχος της κάλπης δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα. Αλλά να, οι δημοσκοπήσεις απέτυχαν στο μείζον - το αποτέλεσμα - λέτε να πέτυχαν το ελάσσον; Στατιστικά τούτο είναι δυσκολότερο.
Αλλά έστω.
Οι της ηλικίας μου ψήφισαν brexit, οι νέοι bremain. Της ηλικίας μου, δηλαδή μεταπολεμικά γεννημένοι, όσοι γεννήθηκαν στον πόλεμο είναι τώρα 70 φεύγα. ΟΙ πριν τον πόλεμο άστα καλύτερα.
Ψήφισαν λένε brexit γιατί "έχουν ανάμνηση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας".
Λυπάμαι που θα σας το πω απότομα, αλλά ο τελευταίος με ανάμνηση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας ήταν ο Τσώρτσιλ, που μας άφησε το 1965, θεός και Πρετεντέρης σχωρέστον. Όταν δηλαδή οι σημερινοί brexists ήταν παίδουλα ή έφηβοι. Η Βρετανική Αυτοκρατορία είχε γίνει Κοινοπολιτεία, μια πολύ χαλαρή συναισθηματική και καθόλου πολιτική ενότητα.
Οι γέροι, όμως, θυμούνται. Είναι ίδιον των γέρόντων να θυμούνται. Το παρελθόν.
Δεν θυμούνται την Αυτοκρατορία, θυμούνται την πλήρη απασχόληση, θυμούνται το σύστημα υγείας, θυμούνται συντάξεις, εργατικές κατοικίες, μια δύσκολη, αλλά ασφαλή ζωή. Τα παιδιά, δηλαδή οι ίδιοι, στο σχολείο, λίγα στο πανεπιστήμιο.
Και ξέρουν. Ξέρουν ότι αυτοί χάσανε στα χρόνια που πέρασαν, στα χρόνια που η Μ. Βρετανία ήταν στην ΕΕ, είδαν τα εργοστάσια που δούλευαν να κλείνουν, το κάρβουνα να μένει στη γη και να εισάγεται από "άλλες χώρες", τους Ινδούς και Πακιστανούς να έρχονται, να κάνουν τις "ταπεινές" δουλειές, να χάνονται σε αδιαφανείς συνοικίες δίπλκα στις δικές τους και να δίνουν τη θέση τους σε Νοτιοασιάτες, μετά σε άραβες κοκ.
Και το κόμμα τους το Εργατικό να τους προδίδει, να αντιπαλεύει τα συνδικάτα τους, να τα διώχνει, να τους διώχνει, να ψάχνει τρίτους δρόμους προς το Θατσερισμό που τους στέρησε την ελπίδα μιας ζωής.
Αυτά θυμούνται. Το χθες που είναι ζωντανο μέσα τους σα το θλιβερό σήμερα της ζωής τους.
Ηλικιακά, όχι ταξικά, όπως μεταμοντέρνα αγαπάτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου