"Το δημοψήφισμα ως δημοκρατία και ως εξαπάτηση." γράφει ο Γιωργος Παπαδοπουλος Τετραδης (facebook, 28/6/2016)

.............................................................
 

Το δημοψήφισμα ως δημοκρατία και ως εξαπάτηση.

 γράφει ο Γιωργος Παπαδοπουλος Τετραδης (facebook, 28/6/2016)

 

Πριν ένα χρόνο ακριβώς είχα καταγγείλει με ένα άρθρο μου τον πρωθυπουργό ότι σέρνει τον ελληνικό λαό σε ένα δημοψήφισμα, που το έμπρακτο αποτέλεσμά του ήταν προαποφασισμένο, γι αυτό και προκαλούσε δύο δημοκρατικά εγκλήματα.

Πρώτον, απαξίωνε την ψήφο του λαού, αφού είχε ήδη συμφωνήσει με τους δανειστές τα αντίθετα από αυτό που θα ψήφιζε ο λαός (πράγμα που έγινε μετά από λίγες μέρες).

Δεύτερον, μετέθετε από τον εαυτό του στην πλάτη του λαού την απόφαση για ένα μείζον θέμα, για το οποίο η κυβέρνηση ήταν ο μόνος απολύτως υπεύθυνος να αποφασίσει, δεδομένου ότι το (έστω και ακαταλαβίστικο) ζητούμενο στο δημοψήφισμα είχε απαντηθεί από το λαό στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015.

Επομένως, απλώς ήθελε τη λαϊκή εντολή για να αλλάξει πολιτική! Εξ ου και το αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκε με το «όχι», δεδομένου ότι, όπως αποκάλυψαν ρητά η κ Κωνσταντοπούλου και ο κ Τσακαλώτος αργότερα, πίστευε ότι ο ελληνικός λαός θα ψήφιζε «ναι» κι ας στήριζε το «όχι»!

(Αξιόπιστη πηγή μού είχε πει τότε πως το πειστικότερο επιχείρημα που ειπώθηκε στον πρωθυπουργό για να πιστέψει ότι θα βγει το «ναι» ήταν ότι ποτέ στην ιστορία δεν στηρίχτηκε η πρόταση μιας κυβέρνησης με κλειστές τράπεζες)

Στην ίδια περίπου λακκούβα έπεσε και ο Βρετανός πρωθυπουργός, ο οποίος, όμως δεν μπορούσε να απαξιώσει την ψήφο των Βρετανών, γιατί υποστηρικτές του «ναι» και του «όχι» θα τον κρεμούσαν στην πλατεία Τραφάλγκαρ αν έκανε το αντίθετο απ αυτό που ψηφίστηκε. Έχουν την ψήφο τους (ακόμα) σε πολύ μεγάλη εκτίμηση, για να την αφήσουν να γίνει παιχνιδάκι στα χέρια οποιουδήποτε.

Η αποτυχία και των δύο πολιτικών έγκειται στο κοινό σημείο των δημοψηφισμάτων που εξήγγειλαν: Εκβίασαν το λαό με το πρόσχημα ενός δημοκρατικού θεσμού. Του κατ εξοχήν αμεσολαϊκού θεσμού. Εξυπηρετούσαν την επιβίωση του εαυτού τους και των κομμάτων τους και όχι του λαού.

Ο μεν κ Τσίπρας, έκανε αυτό που ομολόγησε ο κ Τσακαλώτος στις 3 Ιουλίου του 2015 στο CNN:

«Η πρόταση των θεσμών δεν είναι βιώσιμη. Δεν δημιουργούσε τις συνθήκες για να κάνουμε όσα υποσχεθήκαμε. Έτσι δεν μπορούσαμε να θέσουμε την πρόταση των θεσμών στο κοινοβούλιο γιατί δεν θα ψηφιζόταν και θα έπεφτε η κυβέρνηση».

«Για αυτό προχωρήσαμε στο δημοψήφισμα, για να αποφασίσει ο λαός αν είναι ένας δίκαιος συμβιβασμός. Αν απαντήσουν ''Ναι'', θα το σεβαστούμε. Αν πούνε ''Όχι'', θα συνεχίσουμε τη διαπραγμάτευση, για μία συμφωνία βιώσιμη».

Ο δε κ Κάμερον, δήλωνε στις 10 Μαίου του 2014, πριν τις γενικές εκλογές που κέρδισε μ αυτές τις δηλώσεις:

«Σίγουρα. Θα διεξάγουμε αυτό το δημοψήφισμα μέχρι το τέλος του 2017. Θα είναι ένα δημοψήφισμα στη βάση του εντός-εκτός (ΕΕ). Θέλουμε να παραμείνουμε σε μια αναμορφωμένη Ευρωπαϊκή Ένωση ή θέλουμε να φύγουμε; Και έχω ξεκαθαρίσει ότι ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των επόμενων γενικών εκλογών -και φυσικά θέλω την πλειοψηφία και ελπίζω και πιστεύω ότι μπορώ να την κερδίσω- οι πολίτες δεν πρέπει να αμφιβάλλουν ότι δεν θα γίνω πρωθυπουργός εάν δεν διασφαλίσω ότι μπορούμε να κάνουμε αυτό το δημοψήφισμα».

Τα σχόλιά του αφήνουν να εννοηθεί ότι δεν θα επιθυμούσε να ηγηθεί μιας κυβέρνησης μειοψηφίας, καθώς έτσι δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος.

Τα ποσοστά του Κάμερον είχαν κατρακυλήσει τότε, φέρνοντας τους Συντηρητικούς στην τρίτη θέση.

Ο Κάμερον, ο οποίος κέρδισε απόλυτη πλειοψηφία στις γενικές εκλογές δε σταμάτησε εκεί. Στις 10 Μαίου του 2015 «δεσμεύτηκε να επαναδιαπραγματευτεί τις σχέσεις της Βρετανίας με την Ευρώπη και στη συνέχεια να στήσει κάλπες, προκειμένου να αποφασίσουν οι ψηφοφόροι αν επιθυμούν παραμονή ή μη στην Ε.Ε. μέχρι τα τέλη του 2017», σύμφωνα με τις δηλώσεις του εκείνης της μέρας.

Τσίπρας και Κάμερον έπαιξαν με το λαό ακριβώς το ίδιο χαρτί: Του φόβου. Ο μεν πρώτος άφησε θολό το τοπίο μιας ενδεχόμενης εξόδου της χώρας από το ευρώ και την ΕΕ, παρ όλο που στήριζε το «όχι», ελπίζοντας ότι οι Έλληνες θα φοβηθούν και θα πάρουν αυτοί την ευθύνη για την κωλοτούμπα του.

Ο δε Κάμερον, αφού κέρδισε τις εκλογές πάνω στα βρετανικά εθνικά ένστικτα, προχώρησε το σχέδιο του εκβιάζοντας πια την ΕΕ με το δημοψήφισμα, για μεγαλύτερες παραχωρήσεις στη Βρετανία, όπως μπορεί να δει καθαρά ο αναγνώστης στη δήλωση του πιο πάνω.

Ο μεν πρώτος έχασε στο δημοψήφισμα, που περίμενε «ναι» για να κάνει τη στροφή, και έκτοτε κυκλοφορεί πουλώντας το άφοβο «όχι» του λαού για δική του νίκη (!), ο δε δεύτερος, αφού πήρε αυτά που ήθελε από την ΕΕ υποχρεώθηκε να κάνει αυτό που υποσχέθηκε: Δημοψήφισμα. Και παρ όλες τις προσπάθειές του το έχασε. Γιατί το κάρβουνο του βρετανικού εθνικισμού που φύσαγε ο ίδιος νωρίτερα είχε πάρει πλέον φωτιά.

Χαρακτήρισα αυτά τα δημοψηφίσματα απάτες επειδή δεν έγιναν εξ αιτίας καμιάς κοινωνικής απαίτησης. Ούτε οι Έλληνες ούτε οι Βρετανοί είχαν ορθώσει απαίτηση εξόδου από την ΕΕ. Μπορεί και οι δύο λαοί να βρίζουν την ΕΕ με τα χειρότερα λόγια, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, αλλά δεν υπήρχε λαϊκή απαίτηση, κοινωνική απαίτηση. Απαίτηση του όγκου του λαού. Τέτοια που να δικαιολογεί δημοψήφισμα.

Το μείζον, που είναι και το κριτήριο για να καταλάβει κανείς αν ένα δημοψήφισμα είναι του λαού ή της εξουσίας, αν είναι δημοκρατία ή εξαπάτηση αφορά στο απλό ερώτημα: Ποιος βάζει το δημοψήφισμα; Ο λαός ή η εξουσία; Είναι λαϊκή απαίτηση, είναι κοινωνική απαίτηση ή είναι φτιαχτό; Αντιστοιχεί στις συνθήκες ή κάποιος πάει να παγιδέψει το λαό;

Κάρβουνα υπάρχουν πάντα και σιγοκαίνε. Αλλά, είναι άλλο να έχουν πάρει φωτιά τα κάρβουνα από ιστορικές συνθήκες που οδηγούν το λαό και άλλο να φυσάει ο προβοκάτορας ένα κάρβουνο για να πάρει φωτιά το σύνολο. Όπως είπα χτες, αν κάνεις δημοψήφισμα στην Ελλάδα με ερώτημα αν πρέπει η Πόλη να ξαναγίνει κάποτε ελληνική, το αποτέλεσμα, εκτός εκπλήξεως, το ξέρουμε. Αυτό, όμως δεν θα είναι μια κοινωνική απαίτηση. Θα είναι ένα κάρβουνο, που έχει σπίθα και κάποιος το φύσηξε και έβαλε φωτιά στον τόπο. Θα είναι μια εξαπάτηση.

Στις ψυχές των λαών υπάρχουν δεκάδες κάρβουνα που σιγοκαίνε. Δουλειά των υπεύθυνων πολιτικών που νοιάζονται για το λαό είναι να μη βάζουν φωτιά για κανένα λόγο εκτός από έναν: Για να υπηρετήσουν το λαό. Ακόμα και για να τον πάνε σε μια επανάσταση αν είναι μπορετό.

Κάμερον και Τσίπρας υπηρέτησαν τον εαυτό τους και το κόμμα σε βάρος του λαού. Ο πρώτος τον βάζει σε μια πολιτική, οικονομική και κοινωνική δοκιμασία, ο δεύτερος απαξίωσε στη συνείδηση του λαού το πιο ισχυρό όπλο που έχει σε μια δημοκρατία: Την αξία της ψήφου του και το δημοψήφισμα. Την όποια εμπιστοσύνη μπορεί να είχε κομμάτι του λαού στο πολιτικό προσωπικό. Και εξευτέλισε την ελληνική καρέκλα που κάθεται στα μάτια των ξένων.

Το αποτέλεσμα φάνηκε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του ’15. Τριακόσιες χιλιάδες (300.000) ψήφοι λιγότεροι στον ΣΥΡΙΖΑ και αύξηση της αποχής κατά 400.000 ψηφοφόρους.

Όταν απαξιώνεις τις δημοκρατικές διαδικασίες απαξιώνεις τη δημοκρατία. Και έχεις ανοίξει την πόρτα σε κάθε ακραίο αντιδημοκράτη. Τον οποίο τον έχεις γεννήσει. Κι αυτό αφορά σε όλο το ευρωπαϊκό στερέωμα. Στο οποίο οι Τσίπρες και οι Κάμερον όλο και πληθαίνουν.